- Μηνύματα
- 17.388
- Reaction score
- 57.019
To 1906 Ο Ραχμάνινωφ έφυγε μαζί με την οικογένειά του από τη Ρωσία κι εγκαταστάθηκαν προσωρινά στη Δρέσδη,με σκοπό να βρει καταφύγιο όπου θα μπορούσε να συνθέσει απερίσπαστος από τις συνεχείς απαιτήσεις και τις κλήσεις γιά κοινωνικές εμφανίσεις που του επέβαλλε τα προηγούμενα χρόνια θέση του διευθυντή του θεάτρου Bolshoi.
Διάλεξε τη Δρέσδη γιατί είχε απολαύσει εκεί στο παρελθόν μιά ελκυστική παράσταση του ΄΄Αρχιτραγουδιστή της Νυρεμβέργης΄΄(Βάγκνερ) κι επειδή η πόλη της Λειψίας όπου ΄΄ηταν διευθυντής ορχήστρας ο Νίκιτς απείχε μόλις δύο ώρες.Ο ταλαντούχος ερασιτέχνης μουσικός Νίκολας Φον Στρούβε τον ώθησε να επισκεφτεί τη Γκαλλερί της Λειψίας όπου και περνούσε πολλές ευχάριστες ώρες.
Εκεί γνώρισε τον πίνακα "Der Totteninsel"(Το Νησί των Νεκρών) του ελβετού ζωγράφου Άρνολντ Μπέκλιν.Η υποβλητική ελαιογραφία ενέπνευσε το Ραχμάνινωφ στη σύνθεση του ομώνυμου αριστουργηματικού συμφωνικού ποιήματος που αναπαριστά την αυστηρή διάθεση του πίνακα.
Ο Μπέκλιν είχε με τη σειρά του αντλήσει έμπνευση από μία ηφαιστιακή βραχονησίδα του συμπλέγματος Πόντσα στα βόρεια του Κόλπου της Νάπολι.Έκανε το πρώτο σκίτσο το 1880 γιά να το ολοκληρώσει τον επόμενο χρόνο.Αναπαριστά ένα ζοφερό βράχο που αναδύεται από τη θάλασσα,λαξευμένο με τους θαλάμους των νεκρών και κυπαρίσσια να υψώνονται πένθιμα πιό πάνω κι από αυτόν.Στη βάση του,ο πέτρινος κυματοφράκτης προστατεύει τους θαλάμους από την εισβολή της θάλασσας αλλά θαρεί κανείς και από τους επισκέπτες,αφού τούτη η νησίδα μοιάζει εδώ και καιρό ερημωμένη από κάθετί ζωντανό...Αποτελεί πιά έναν τόπο εξορίας γιά τους νεκρούς,ένα αποθετήριο γιά τ'απομεινάρια ψυχών που έφυγαν λησμονημένες απ'όσους κάποτε ζούσαν μαζί τους,ένα κενοτάφιο τέλειας απομόνωσης απ'οτιδήποτε θα ήταν ικανό να τη διακόψει.
Μιά μικρή βάρκα κατευθύνεται προς την προβλήτα μες στη σιγαλιά,πλοηγούμενη από έναν μαυροντυμένο κωπηλάτη και στην πλώρη στέκεται μιά μυστηριακή φιγούρα τυλιγμένη με λευκό χιτώνα.Μεταφέρουν τη σορό ενός ακόμα αποχωρήσαντα στην καταδίκη της αιώνιας λήθης πάνω στο νησί των σκιών...
Το συμφωνικό ποίημα ανοίγει με την άρπα και τα τσέλι σ'ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που υποδηλώνει το αέναο σκάσιμο των κυμάτων στους βράχους.Τα κόρνα αναγγέλλουν το δεύτερο επαναλαμβανόμενο μουσικό θέμα,ενώ το κομμάτι επταχύνεται και αυξάνεται σε όγκο.Τα τσέλι και τα χάλκινα πνευστά εκφράζουν μιά μελωδία υπαινικτική του Dies Irae με τη μουσκή να στροβιλίζεται γιά να υποχωρήσει.Φλάουτο,κλαρινέτο και βιολιά προβαίνουν σε μιά νέα μουσική δήλωση που καταλήγει σε κορύφωση.Στο τελευταίο τμήμα,το Dies Irae επανέρχεται παροδικά,ενώ τα προηγούμενες μουσικές θεματικές ενότητες επαναλαμβάνονται σε ποικιλία οργανικών χρωματισμών.Με τα τσέλι την άρπα και τα τύμπανα να υποδηλώνουν τη βαθιά θάλασσα συνδεδεμένη με τους βράχους σ'ένα ατέλειωτο αγκάλιασμα,το ΄΄νησί΄΄ υποχωρεί σταδιακά όπως και οι ΄΄ψυχές΄΄ του στη σκιώδη ανυπαρξία...
Η πρώτη εκτέλεση του έργου έγινε υπό τη διεύθυνση του συνθέτη σε κοντσέρτο της Φιλαρμονικής Κοινωνίας της Μόσχας κατά το γυρισμό του το 1909.Εκτελέστηκε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στο Σικάγο το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου από την Theodore Thomas Orchestra.
Όλοι διαθέτουμε κι από μιά δική μας ΄΄νήσο των νεκρών΄΄ καλά προστατευμένη υπό τον κλοιό του υποσυνειδήτου σε άβατα σημεία της ψυχής μας.Εκεί μαύροι βαρκάρηδες και λευκοί φύλακες ερίζουν διαρκώς γιά τ'απομεινάρια των εξορισμένων βιωμάτων μας ώστε ο υπόλοιπος εαυτός να συνεχίζει απρόσκοπτα την καθημερινή του ύπαρξη,με το χρόνο σα μιά άλλη θάλασσα να γίνεται σύμμαχος κι εχθρός συνάμα...
1st version:Bασιλεία (Ελβετία)-1880
2nd-New York
3rd()
Διάλεξε τη Δρέσδη γιατί είχε απολαύσει εκεί στο παρελθόν μιά ελκυστική παράσταση του ΄΄Αρχιτραγουδιστή της Νυρεμβέργης΄΄(Βάγκνερ) κι επειδή η πόλη της Λειψίας όπου ΄΄ηταν διευθυντής ορχήστρας ο Νίκιτς απείχε μόλις δύο ώρες.Ο ταλαντούχος ερασιτέχνης μουσικός Νίκολας Φον Στρούβε τον ώθησε να επισκεφτεί τη Γκαλλερί της Λειψίας όπου και περνούσε πολλές ευχάριστες ώρες.
Εκεί γνώρισε τον πίνακα "Der Totteninsel"(Το Νησί των Νεκρών) του ελβετού ζωγράφου Άρνολντ Μπέκλιν.Η υποβλητική ελαιογραφία ενέπνευσε το Ραχμάνινωφ στη σύνθεση του ομώνυμου αριστουργηματικού συμφωνικού ποιήματος που αναπαριστά την αυστηρή διάθεση του πίνακα.
Ο Μπέκλιν είχε με τη σειρά του αντλήσει έμπνευση από μία ηφαιστιακή βραχονησίδα του συμπλέγματος Πόντσα στα βόρεια του Κόλπου της Νάπολι.Έκανε το πρώτο σκίτσο το 1880 γιά να το ολοκληρώσει τον επόμενο χρόνο.Αναπαριστά ένα ζοφερό βράχο που αναδύεται από τη θάλασσα,λαξευμένο με τους θαλάμους των νεκρών και κυπαρίσσια να υψώνονται πένθιμα πιό πάνω κι από αυτόν.Στη βάση του,ο πέτρινος κυματοφράκτης προστατεύει τους θαλάμους από την εισβολή της θάλασσας αλλά θαρεί κανείς και από τους επισκέπτες,αφού τούτη η νησίδα μοιάζει εδώ και καιρό ερημωμένη από κάθετί ζωντανό...Αποτελεί πιά έναν τόπο εξορίας γιά τους νεκρούς,ένα αποθετήριο γιά τ'απομεινάρια ψυχών που έφυγαν λησμονημένες απ'όσους κάποτε ζούσαν μαζί τους,ένα κενοτάφιο τέλειας απομόνωσης απ'οτιδήποτε θα ήταν ικανό να τη διακόψει.
Μιά μικρή βάρκα κατευθύνεται προς την προβλήτα μες στη σιγαλιά,πλοηγούμενη από έναν μαυροντυμένο κωπηλάτη και στην πλώρη στέκεται μιά μυστηριακή φιγούρα τυλιγμένη με λευκό χιτώνα.Μεταφέρουν τη σορό ενός ακόμα αποχωρήσαντα στην καταδίκη της αιώνιας λήθης πάνω στο νησί των σκιών...
Το συμφωνικό ποίημα ανοίγει με την άρπα και τα τσέλι σ'ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που υποδηλώνει το αέναο σκάσιμο των κυμάτων στους βράχους.Τα κόρνα αναγγέλλουν το δεύτερο επαναλαμβανόμενο μουσικό θέμα,ενώ το κομμάτι επταχύνεται και αυξάνεται σε όγκο.Τα τσέλι και τα χάλκινα πνευστά εκφράζουν μιά μελωδία υπαινικτική του Dies Irae με τη μουσκή να στροβιλίζεται γιά να υποχωρήσει.Φλάουτο,κλαρινέτο και βιολιά προβαίνουν σε μιά νέα μουσική δήλωση που καταλήγει σε κορύφωση.Στο τελευταίο τμήμα,το Dies Irae επανέρχεται παροδικά,ενώ τα προηγούμενες μουσικές θεματικές ενότητες επαναλαμβάνονται σε ποικιλία οργανικών χρωματισμών.Με τα τσέλι την άρπα και τα τύμπανα να υποδηλώνουν τη βαθιά θάλασσα συνδεδεμένη με τους βράχους σ'ένα ατέλειωτο αγκάλιασμα,το ΄΄νησί΄΄ υποχωρεί σταδιακά όπως και οι ΄΄ψυχές΄΄ του στη σκιώδη ανυπαρξία...
Η πρώτη εκτέλεση του έργου έγινε υπό τη διεύθυνση του συνθέτη σε κοντσέρτο της Φιλαρμονικής Κοινωνίας της Μόσχας κατά το γυρισμό του το 1909.Εκτελέστηκε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στο Σικάγο το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου από την Theodore Thomas Orchestra.
Όλοι διαθέτουμε κι από μιά δική μας ΄΄νήσο των νεκρών΄΄ καλά προστατευμένη υπό τον κλοιό του υποσυνειδήτου σε άβατα σημεία της ψυχής μας.Εκεί μαύροι βαρκάρηδες και λευκοί φύλακες ερίζουν διαρκώς γιά τ'απομεινάρια των εξορισμένων βιωμάτων μας ώστε ο υπόλοιπος εαυτός να συνεχίζει απρόσκοπτα την καθημερινή του ύπαρξη,με το χρόνο σα μιά άλλη θάλασσα να γίνεται σύμμαχος κι εχθρός συνάμα...
1st version:Bασιλεία (Ελβετία)-1880
2nd-New York
3rd()
Last edited:
