STEREO NOVA TRIBUTE

[zeon44]

Οι Στέρεο Νόβα είναι μια από τις πιο όμορφες, γλυκές, μελαγχολικές, ποιητικές και μοντέρνες αναμνήσεις που έχουμε από την δεκαετία του '90

 

[zeon44]

 

[zeon44]

 

[zeon44]

 

[Bhutia]

Οι Στέρεο Νόβα είναι μια από τις πιο όμορφες, γλυκές, μελαγχολικές, ποιητικές και μοντέρνες αναμνήσεις που έχουμε από την δεκαετία του '90

Κωνσταντίνος Βήτα , Μιχάλης Δέλτα ,Αντώνης Πι .

Προτού τα ηλεκτρόνια διεκδικήσουν την ψυχή,οι στροφορμές τους παρασύρθηκαν πάνω σε εναλλακτικές τροχιές Κβαντικού ρομαντισμού.

Η ίδια η ζωή προσκολλήθηκε παρασιτικά σ'έναν παντοδύναμο ρυθμό και η ορμητική απαγγελία ανέλαβε την αποκομιδή ανέμων και...εμβρύων υδάτων.

 

[zeon44]

Δώσ’ μου τα χέρια σου
Κράτησε μακριά τα ψέματα
Χάρισέ τα σ’ αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
Θέλεις ν’ ακούσεις τόσα πολλά
Κι εγώ θέλω να κλάψω
Να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
Σε σκέφτομαι...

 

[itube]

Μπραβο φιλε zeon44 ωραιος.. Να βαλω και εγω ενα αγαπημενο:
Στερεο Νοβα μαζι με Ποπη Αστεριαδη - Ταξιδι στην γη

 

[zeon44]

καλή χρονιά φίλε itube

 

[zeon44]

Μάθημα τρίτο
Θα τρως και θα κάνεις σεξ
Θ' αποκτήσεις κοινωνική συνείδηση
Κι ένα νούμερο σε οποιαδήποτε τράπεζα

 

[Snow Whitty]

Στέρεο Νόβα -- Ευδοκια

 

[zeon44]

Στην καρδιά μου διαλύονται τα σύννεφα
Κι η προφητεία μένει σιωπηλή

 

[zeon44]

Είναι ο στόχος, ο νέος κωδικός
νούμερο ένα κουτί, ασημένιος χυμός
σκόρπια δύναμη πάνω από χίλια σούπερ μάρκετ
σκόρπια λεφτά πεταμένα και χαμένα
η βροχή σ’ έχει ξεπλύνει στις άκρες
σαν ένα κανάλι έχεις απήχηση στις μάζες
σπρώξε με πίσω στον αληθινό κόσμο
σπρώξε με μπρος και δείξε μου το δρόμο
σα διαφάνειες χάνεται ο ένας πίσω απ’ τον άλλο
φωτοτυπίες από ένα Ζίροξ μεγάλο
ίδιοι κι απαράλλαχτοι από το ένα ως το δέκα
σε μια ατέλειωτη ουρά στο δρόμο για τη Μέκκα
η επικράτεια της ηλιοφάνειας
απ’ την ταράτσα μίας διάνοιας
σα βροχερά εργοστάσια απλώνονται στο χάος
είμαι τόσο φτωχός όταν εσύ είσαι μάγος
κι όταν είσαι τόσο πλούσιος, εγώ δείχνω χαμένος
μ’ αυτά που έμαθα όμως είμαι τόσο δεμένος
κι αυτό που θέλω αληθινά τώρα
πνευματική σύσφιξη, εδώ και τώρα

Είναι ο στόχος, μια ανθρώπινη καρδιά
ακούω τα ψέματα σαν μουσική στ’ αυτιά
τώρα που τα περιοδικά μου δείχνουν πώς να ζήσω
πώς να κάνω σεξ, να επιβιώσω και να φιλήσω
νέα συμπεριφορά πρέπει ν’ αποκτήσω
γνώση, αυτοάμυνα, αν χρειαστεί να σου δείξω
πόσα παγωτά έφαγες για να μάθεις
πως είναι πολυτέλεια ό,τι δε θέλεις;
πως το φιλί κάνει δύο ανθρώπους ένα;
το είπε ο Μαρξ, μα δεν τον πίστεψε κανένας
τώρα πουλάει μπλουτζίν στον παράδεισο
κι εγώ διάλεξα εσένα αντί για την άβυσσο
η επικράτεια της ηλιοφάνειας
απ’ την ταράτσα μίας διάνοιας
σα βροχερά εργοστάσια απλώνονται στο χάος
είμαι τόσο φτωχός όταν εσύ είσαι μάγος
κι όταν είσαι τόσο πλούσιος, εγώ δείχνω χαμένος
μ’ αυτά που έμαθα όμως είμαι τόσο δεμένος
κι αυτό που θέλω αληθινά τώρα
ομαδική συσπείρωση, εδώ και τώρα

Πόσα πλυντήρια έβαλες για μένα;
πλήρωσα τη ζωή μου για μία μέρα
η τεχνολογία με παίρνει στα φτερά της
κάθε μου χαρά είναι και δικιά της
από τα γκέτο κάθε πόλης στέλνω το φόρο
βιταμίνα τεκ, η αγάπη είναι ένα δώρο
δωρεάν σαν σαμπουάν, χημική σαν σκόνη
είμαστε ένα στη δύναμη της σιλικόνης
πόσες εκπομπές είδες σήμερα;
από τα μάτια σου θα εισβάλλω στο σύμπαν
η επικράτεια της ηλιοφάνειας
απ’ την ταράτσα μίας διάνοιας
σα βροχερά εργοστάσια απλώνονται στο χάος
είμαι τόσο φτωχός όταν εσύ είσαι μάγος
κι όταν είσαι τόσο πλούσιος, εγώ δείχνω χαμένος
μ’ αυτά που έμαθα όμως είμαι τόσο δεμένος
κι αυτό που θέλω αληθινά τώρα
εδώ και τώρα

 

[zeon44]

Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία

 

[zeon44]

Κάπως έτσι λήγει η ιστορία για τους δύο
Κοιτάζω πίσω και χάνεσαι στον τοίχο
ήθελες ένα βράδυ και ήθελα για πάντα
Την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
Σαν polaroid πεταμένα στην έναστρη νύχτα
Μονολογείς και καταστρέφεις της αγάπης τα δίχτυα
Κι εκεί που ήθελα τόσα, τώρα δε θέλω τίποτα
Επιστρέφω σ’ εμένα, αλλά σκέφτομαι εσένα
Κι ούτε το σπίτι με χωράει, ούτε η ψυχή μου
Γιατί θέλω την αγάπη σου, θέλω πίσω τη ζωή μου
Σαν ένα κύμα μεγάλο σκάω πάνω στα βράχια
Νιώθω πώς θα ήταν το μέλλον και πνίγω τα δάκρυα
Πόσες φορές είπα κρίμα γιατί θα ήμασταν ωραία
Κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι γιατί δεν έχω παρέα
Οι μηχανές του καφέ θαμπώνουν τις νύχτες
Τυχαία ζευγάρια στους δρόμους, στις πίστες
Αλλάζουν τηλέφωνα και χάνονται οπουδήποτε
Όταν είσαι έτσι, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε
Αυτή είναι η περίληψη ενός μεγάλου βιβλίου
Και η κατάληξη ενός ερωτικού αστείου

Ευτυχώς κρατάω τη γλώσσα μου τρυφερή
Να δεχτώ πως με την άλγεβρα η ζωή είναι απλή
Ψέματα! Τα αισθήματα πληρώνονται ακριβά
Χωρίς εσένα τα μάτια μου νιώθω βαριά
Κι όπου πάω με πνίγει η αθλιότητα,
Το φως της τηλεόρασης, το απόλυτο τίποτα
Το χάος των δρόμων, πάνω και κάτω
Αυτά που πατάω με παίρνουν από κάτω
Ήθελες μόνο μια νύχτα κι ήθελα για πάντα
Την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
Κι αν την ξαναπάθω το ξέρω πώς θα γίνει
Ο ένας θα τρέχει και ο άλλος θα πίνει
Βρώμικη νύχτα, είμαστε δύο
Απ’ το σκοτάδι μού γελάει το ανοιχτό ψυγείο
Το γάλα, τα αυγά, το ψωμί και το μέλι
Αν μπω στην κατάψυξη θα βρω ένα αστέρι
Αυτό είναι για σένα
Με αγάπη από μένα

 

[zeon44]

 

[zeon44]

Κάπως έτσι λήγει η ιστορία για τους δύο
κοιτάζω πίσω και χάνεσαι στον τοίχο
ήθελες ένα βράδι και ήθελα για πάντα
την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
σαν πολαρόιντ πεταμένα στην έναστρη νύχτα
μονολογείς και καταστρέφεις της αγάπης τα δίχτυα
κι εκεί που ήθελα τόσα, τώρα δε θέλω τίποτα
επιστρέφω σ' εμένα, αλλά σκέφτομαι εσένα
κι ούτε το σπίτι με χωράει, ούτε η ψυχή μου
γιατί θέλω την αγάπη σου, θέλω πίσω τη ζωή μου
σαν ένα κύμα μεγάλο σκάω πάνω στα βράχια
νιώθω πώς θα ήταν το μέλλον και πνίγω τα δάκρυα
πόσες φορες είπα κρίμα γιατί θα είμασταν ωραία
κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι γιατί δεν έχω παρέα
οι μηχανές του καφέ θαμπώνουν τις νύχτες
τυχαία ζευγάρια στους δρόμους, στις πίστες
αλλάζουν τηλέφωνα και χάνονται οπουδήποτε
όταν είσαι έτσι, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε
αυτή είναι η περίληψη ενός μεγάλου βιβλίου
και η κατάληξη ενός ερωτικού αστείου

Ευτυχώς κρατάω τη γλώσσα μου τρυφερή
να δεχτώ πως με την άλγεβρα η ζωή είναι απλή
ψέματα! - τα αισθήματα πληρώνονται ακριβά
χωρίς εσένα τα μάτια μου νιώθω βαριά
κι όπου πάω με πνίγει η αθλιότητα
το φως της τηλεόρασης, το απόλυτο τίποτα
το χάος των δρόμων, πάνω και κάτω
αυτά που πατάω με παίρνουν από κάτω
ήθελες μόνο μια νύχτα κι ήθελα για πάντα
την έπαθα πάλι, αυτός είναι ο πόνος του βλάκα
κι αν την ξαναπάθω το ξέρω πώς θα γίνει
ο ένας θα τρέχει και ο άλλος θα πίνει
βρώμικη νύχτα, είμαστε δύο
απ' το σκοτάδι μού γελάει το ανοιχτό ψυγείο
το γάλα, τα αυγά, το ψωμί και το μέλι
αν μπω στην κατάψυξη θα βρω ένα αστέρι
αυτό είναι για σένα
με αγάπη από μένα

 

[indikos001]

 

[zeon44]

οίταξε πώς δύει ο ήλιος σα σφαίρα
οι άνθρωποι φεύγουν μέσα σε τρένα
η επανάληψη της κίνησης, σημείο ζωής
με χτυπάει σα σφαίρα, πέφτω καταγής

Στο πέρα τού κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι από τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλυτώνει

Μακριά απ' όλα αυτά, μητέρα, που υποσχέθηκα να κάνω
πόσα χρόνια ακόμα μένουν μέχρι να πεθάνω;

Να φέρουμε στον κόσμο τουλάχιστον ένα παιδί
ή ν' αγοράσουμε καλύτερα μια γάτα ή ένα σκυλί
να υπενθυμίζει μια [άπαρτη] σχέση
αυτή που είχα κι αυτή που ελπίζω να έρθει

Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος
να πετούσα από πάνω μου αυτό το ηλίθιο βάρος
[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης
αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης

Πόσο βαθύς είναι αυτός ο ορίζοντας;
ο σκύλος μου πέφτει από διάστημα δύοντας
μέσα στον πόλεμο η καρδιά του χτυπάει
μ' ένα κοχύλι μού τηλεφωνάει
της μοναξιάς το [απέρριτο] πέλαγος
σε κοιτάζω πάλι με δέος

Μόνο γι' αυτή τη στιγμή ας ήμουν γλάρος
να πετούσα από πάνω μου το ηλίθιο αυτό βάρος
[...] πάνω απ' τα φύλλα της χλόης
αναζητώντας τη χαμένη τιμή μιας πόλης

 

[zeon44]

Προεκλογικές μέρες πάνω απ' το ποτάμι
κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει
παρατημένος στα έργα της πολεοδομίας
ακούς το τραγούδι της Αστυνομίας
κρατάς το μεγάλο σχέδιο σφιχτά στα χέρια
είναι αυτό που θ' αλλάξει τη ζωή μας σε μία μέρα
η μέρα μιας γυναίκας στα προάστια
σούπερ μάρκετ, όνειρα
εστιάζουν τα μάτια
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

Κοίτα πώς ανοίγει ο κόσμος σ' αυτή τη στροφή
τα χρώματα της γης απλώνονται σα μεγάλη γιορτή
σα φωτοβολίδα το απόγευμα σκάει
και πέφτει το βράδι σαν ανθρώπινο χάδι
διασχίζουμε τα FM, τις ειδήσεις των εννέα
προεκλογικά δελτία, διεστραμμένη γερουσία
από εδώ ως τα διυλιστήρια ο αέρας βρωμάει
κανείς τους δε φταίει, κανείς δεν αλλάζει
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

Κίτρινες μέρες πάνω απ' το ποτάμι
μ' ένα μεγάλο κασετόφωνο γύρω απ' το κεφάλι
περνάς αόρατος τα κομπρεσέρ του δρόμου
Πειραιά Καλλίπολη το λεωφορείο του λόφου
ένα παιδί στη διασταύρωση ζητά λεφτά για ψωμί
καθαρίζει τα τζάμια εκατοντάδων ταξί
αν τα όνειρά μας διαλύαν του πολέμου τα σύννεφα
θα καίγαμε στις ταράτσες βιβλία και ποιήματα
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

 

[zeon44]