Black, Death & Extreme metal

[wizzy]

Vomitile - Mass Extermination


Κυπριακό death metal συγκρότημα, δραστηριοποιείται από το 2014 (εάν δεν απατώμαι) με συναυλίες εντός κι εκτός Κύπρου και δύο albums στο ενεργητικό τους.

Τους είδα χτες σε μια συναυλία, "έσπειραν" όλεθρο! "Δεμένο" συγκρότημα με drummer "ογκόλιθο"! Καλή συνέχεια στα παιδιά!

 

[Alfee24]

 

[Alfee24]

Κανονικά το thread έπρεπε να κλείσει προσωρινά τις άγιες τούτες μέρες, τεσπα από το χώρο του ατμοσφαιρικού black metal και από το μνημειώδες Hvis Lyset Tar Oss του 94' το αριστουργηματικό Det Som En Gang Var που ανοίγει το άλμπουμ (σίγουρα κάποιος θα το έχει ξαναποστάρει), οι 411 που έκαναν dislike έχουν ήδη καεί και η στάχτη τους έχει διασκορπιστεί στα παγωμένα και αχανή δάση της Νορβηγίας.

 

[Rosinante]

Vomitile - Mass Extermination


Κυπριακό death metal συγκρότημα, δραστηριοποιείται από το 2014 (εάν δεν απατώμαι) με συναυλίες εντός κι εκτός Κύπρου και δύο albums στο ενεργητικό τους.

Τους είδα χτες σε μια συναυλία, "έσπειραν" όλεθρο! "Δεμένο" συγκρότημα με drummer "ογκόλιθο"! Καλή συνέχεια στα παιδιά!

Δεν ξερω αν το παρατηρησες αλλά το κομματι ειναι απομιμηση του into the grave απο grave. Μ' αρεσουν ομως...

 

[wizzy]

Δεν ξερω αν το παρατηρησες αλλά το κομματι ειναι απομιμηση του into the grave απο grave. Μ' αρεσουν ομως...

Δεν το παρατήρησα γιατί δεν ακούω Grave. Θα το ακούσω όμως και θα σου πω.

 

[Alfee24]

Γενικά ακούω ελάχιστα ελληνικό metal γνωρίζω όμως ότι υπάρχουν πολλές αξιόλογες μπάντες και κάποιες κάνουν διεθνή καριέρα, μια από τις αγαπημένες μου είναι οι Kawir ενώ τελευταία άκουσα μία μπάντα που με εντυπωσίασε και λέγεται Macabre Omen, στο συγκεκριμένο άλμπουμ τα κομμάτια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο:

 

[Alfee24]

 

[Alfee24]

Enough, tomorrow again...

 

[wizzy]

Ακούστε από εδώ το νέο album των Kawir "Adrasteia" (κυκλοφορεί στις 24/01/2020).

 

[vroom]

MY DYING BRIDE - Your Broken Shore

 

[wizzy]

Με μια πρώτη ακρόαση, μου άρεσε πολύ. Αν κινηθεί όλο το album σε αυτό το style, θα μιλάμε από νωρίς για ένα από τα albums της χρονιάς.

 

[Alfee24]

Blackmetalοζεϊμπεκιά από τους Σουηδούς με υπνωτιστικό τέμπο ότι πρέπει για λίγο πριν κοιμηθούμε

 

[stathis]

 

[Alfee24]

OMG WTF!

 

[Alfee24]

Atmospheric black με φωνητικά που κλείνουν προς το death (μάλλον εναλλάσει και τα δύο στυλ), ξεκινά κάπως αδιάφορα αλλά στην συνέχεια το πράγμα σοβαρεύει, τα αμερικανάκια δεν αστειεύονται:

 

[Alfee24]

Προσοχή, δαγκώνει:

 

[christos77]

Blackmetalοζεϊμπεκιά από τους Σουηδούς με υπνωτιστικό τέμπο ότι πρέπει για λίγο πριν κοιμηθούμε

μρε αλφε αυτο το πραμα το βαζουμε πριν κοιμηθουμε; οκ βαλε και τη ακουμε οταν ξυπναμε

 

[wizzy]

μρε αλφε αυτο το πραμα το βαζουμε πριν κοιμηθουμε; οκ βαλε και τη ακουμε οταν ξυπναμε

Μην τον προκαλείς... Αν είσαι περίεργος, "πιάσε" το thread από την αρχή, να δεις το φως σου...

 

[christos77]

μαλλον το σκοτος θα δω

 

[Alfee24]

Χεχε, κύριε Χρήστο έχετε δίκιο αλλά μιλάμε για μουσική που εμπεριέχει ακραίες πτυχές που δεν απαντώνται σε άλλα είδη, δεν είναι σατανιστές όσοι παίζουν black metal (αν και υπάρχουν κάποιοι, για να μην πω αρκετοί) ούτε τίποτα φυλακόβιοι εγκληματίες (αυτό τώρα πως μου ήρθε; ) όσοι παίζουν death η άλλα ακραία υποείδη του metal.
Ο κύριος λόγος είναι γιατί τους εκφράζει όλο αυτό το feeling και θέλουν να κάνουν αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες "buck the trend", αν το απαρνηθούμε αυτό θα είναι σαν να απαρνιόμαστε τον Edgar Allan Poe τον H.P. Lovecraft τον Arthur Rimbaud τον Charles Baudelaire και πολλούς άλλους λογοτέχνες και ποιητές του φανταστικού του Ρομαντισμού του Σουρεαλισμού του Νατουραλισμού κ.α.
Δεν είναι φυσικά κάτι που θα το ακούς συνέχεια - τα " κολλήματα" πάντα δεν είναι ωφέλιμα - όμως μέσα από τη "θλίψη" τον πεσιμισμό και το σκοτάδι μπορείς να δεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι αρκεί να έχεις ανοιχτό μυαλό, μην ξεχνάτε ότι πολλά κλασικά έργα των περασμένων αιώνων περιελάμβαναν και μελαγχολία και κατατονικό συναίσθημα αφού αρκετοί βασιλιάδες ήταν τρελάρες και έδιναν τις παραγγελιές στους αυλικούς για να τις μεταφέρουν στους συνθέτες και υπήρχε αυτή η ενσυναίσθηση μεταξύ μουσικού και βασιλιά με τον πρώτο να την αποδίδει πίστα στο έργο του.
Πάντως εγώ ακούω πολλά και διαφορετικά είδη όπως electronica, μου αρέσουν τα 60s και τα 70s και ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ξένης pop και γενικά πολλά είδη αυτό που δεν μπορώ ούτε λεπτό είναι το hip-hop και η ραπ, ελπίζω να μη με αποκηρύξουν από εδώ με αυτά που γράφω..

Τεσπα, επειδή μελαγχολήσατε βάζω ένα χαρούμενο ποιηματάκι του Baudelaire (στο πολυτονικό) να παραμερίσουν τα σύννεφα της θλίψης και να ξεπροβάλλει ο ξάστερος ουρανός:






Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...



Αυτό είναι ακόμη πιο χαριτωμένο:



Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!

Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!

Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό, τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.

Κι ο ουρανός κοιτούσε το λαμπρό το σκέλεθρο
σα λουλουδιού μια ολάνοιχτη καρδιά.
κι ήτανε τόση η δυσωδία, που `νιωθες
να σου `ρχεται στα χόρτα σαν λιγοθυμιά.

Πάνω στη σάπια αυτή κοιλιά οι μύγες βούιζαν,
κι έβγαινε από κει μέσα μαύρη, η στρατιά
των σκουλικιών που σαν λασπόνερο έτρεχε,
στα σάρκινα κουρέλια της, τα ζωντανά.

Κι όλ’ αυτά ανέβαιναν, σαν κύμα και κατέβαιναν,
πετούσανε σαν σπίθες λαμπερές
και το ψοφίμι φουσκωμένο, λες, απ’ άυλο φύσημα,
εζούσε σε μυριάδες τώρα δα ζωές.

Ζωές που ξέχυναν μια μουσική παράξενη,
σαν του νερού που τρέχει και του αγέρα τη φωνή,
ή σαν του σιταριού που ρυθμικά στο λιχνιστήρι του
το γυροφέρνει ο λυχνιστής και το κουνεί.

Κι οι φόρμες σβήναν, μοιάζαν πια σαν όνειρο,
σα σχέδιο που ο καλλιτέχνης αρχινά,
και το ξεχνάει στο τελάρο μισοτέλειωτο,
αποτελειώνοντάς το μες το νου του μοναχά.

Πίσω απ’ τα βράχια, κάποια σκύλα ανήσυχη
μας κοίταζε με μάτι όλο θυμό,
παραμονεύοντας να ξαναπάρει από το σκέλεθρο,
το κόκκαλο που άφησε πάνω στο φευγιό.

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

Ναι, τέτοια θα γενείς, στις χάρες, εσύ ρήγισσα
όταν την ύστερη πνοή θ’ αφήσεις της ζωής,
και πας κάτω απ’ τα χόρτα, απ’ την παχιά την άνθηση
για να σαπίσεις πλάι στους σκελετούς της γης!

Πες στο σκουλίκι τότε, ωραία μου,
που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά,
τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα,
του έρωτά μου του αποσυνθεμένου πια!
Αυτό είναι ακόμη πιο χαριτωμένο:



Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!

Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!

Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό, τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.

Κι ο ουρανός κοιτούσε το λαμπρό το σκέλεθρο
σα λουλουδιού μια ολάνοιχτη καρδιά.
κι ήτανε τόση η δυσωδία, που `νιωθες
να σου `ρχεται στα χόρτα σαν λιγοθυμιά.

Πάνω στη σάπια αυτή κοιλιά οι μύγες βούιζαν,
κι έβγαινε από κει μέσα μαύρη, η στρατιά
των σκουλικιών που σαν λασπόνερο έτρεχε,
στα σάρκινα κουρέλια της, τα ζωντανά.

Κι όλ’ αυτά ανέβαιναν, σαν κύμα και κατέβαιναν,
πετούσανε σαν σπίθες λαμπερές
και το ψοφίμι φουσκωμένο, λες, απ’ άυλο φύσημα,
εζούσε σε μυριάδες τώρα δα ζωές.

Ζωές που ξέχυναν μια μουσική παράξενη,
σαν του νερού που τρέχει και του αγέρα τη φωνή,
ή σαν του σιταριού που ρυθμικά στο λιχνιστήρι του
το γυροφέρνει ο λυχνιστής και το κουνεί.

Κι οι φόρμες σβήναν, μοιάζαν πια σαν όνειρο,
σα σχέδιο που ο καλλιτέχνης αρχινά,
και το ξεχνάει στο τελάρο μισοτέλειωτο,
αποτελειώνοντάς το μες το νου του μοναχά.

Πίσω απ’ τα βράχια, κάποια σκύλα ανήσυχη
μας κοίταζε με μάτι όλο θυμό,
παραμονεύοντας να ξαναπάρει από το σκέλεθρο,
το κόκκαλο που άφησε πάνω στο φευγιό.

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

Ναι, τέτοια θα γενείς, στις χάρες, εσύ ρήγισσα
όταν την ύστερη πνοή θ’ αφήσεις της ζωής,
και πας κάτω απ’ τα χόρτα, απ’ την παχιά την άνθηση
για να σαπίσεις πλάι στους σκελετούς της γης!

Πες στο σκουλίκι τότε, ωραία μου,
που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά,
τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα,
του έρωτά μου του αποσυνθεμένου πια!