Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[Prince]

Να μαντέψω;
Μη μου πεις.... Ρεντεκο;

Τουλάχιστον σαμπ τους έβαλες;

Αρ τι σιξτι ξέρεις τι είναι;

Συνέχισε να..."μαντεύεις". Κάποτε θα τα καταφέρεις, αλλά δεν θα το γνωρίζεις...

 

[Prince]

Ο παραλληλισμός είναι ολίγον τι άτυχος. Πολλοί κλασικοί συνθέτες ήταν καθικάκια ή/και μισάνθρωποι ή/και υπερόπτες δίχως αύριο. Όπως συμβαίνει ανέκαθεν με πολλούς άξιους ανθρώπους γύρω μας, σε κάθε εποχή και μέρος. Το έργο που αφήνει πίσω του ο καθένας μπορεί (έχει τη δυνατότητα, εννοώ) να είναι ανεξάρτητο της ιδιοσυγκρασίας του.

Στην ουσία του πράγματος και ποιος Κλασικός συνθέτης δεν είχε μια ζωή πέραν της οιασδήποτε θεωρούμενης σήμερον "ορθότητας" (βλ. π.χ. Mozart, Beethoven, Schubert, Schumann, Rossini, Wagner, Tchaikovsky, Shostakovich κ.α.). Το έργο τους είναι ανεξάρτητο του χαρκτήρα ή του τρόπου ζωής που είτε επέλεξαν είτε ευρήκαν εαυτούς υποχρεωμένους να διάγουν. Ό,τι και να γνωρίζουμε ή μάθουμε για τον Wagner δεν πρόκειται να μειώσει ούτε μία νότα από το μεγαλείο ενός Τριστάνου. Ωσαύτως, για τον Schumann και τη μοναδική Φαντασία του σε Ντο μείζονα (ένα από τα πλέον κεφαλαιώδη έργα του ρεπερτορίου για Πιάνο).

 

[Prince]

Έγραψα "αναρωτιέμαι".



Εννοείται. Kai tουλάχιστον αυτός αφήνει πίσω του ένα ΕΡΓΟ. Δεν πατάει απλά το PLAY.

Ευτυχώς! Τουλάχιστον τώρα δεν θα πρέπει να...αναρωτιέσαι.
Και, κατά συνεκδοχή, εάν κάποιος αφήνει ένα "ΕΡΓΟ", λυτρώνεται για τα όποια πάθη του. Επιτέλους, μπορεί να έχουμε κάποια σύγκλιση...
(Υπάρχουν και μερικοί που πριν πατήσουν "απλά το PLAY" μπορεί να κάνουν αρκετή προεργασία, μελέτη, έρευνα και άλλα τοιαύτα, έστω και εάν δεν έχουν σημασία για κανέναν άλλο...ως επί το πλείστον, πλην βεβαίως των κριτικών, μουσικών, καθηγητών μουσικής και κάποιων άλλων...ενδιαφερομένων).

 

[Prince]

το ακουσα,
και διαπιστωνω οτι το ¨θαυμασιας" αρμονιας, μαλλον εννοειτε "απλης αλλα ομορφης" αρμονιας.
Διοτι τετοια απλη εναρμονιση κανει και ενα παιδι που κανει μουσικη στο γυμνασιο.
τα δε παιδια που εχουν ταλεντο, κανουν εναρμονισεις πιο ευφανταστες-απροσμενες-γοητευτικες (π.χ. τα παιδια που δινουν καθε χρονο πανελληνιες)

σκεψεις:
η μουσικη, προχωρησε (οπως προχωρησε...) απο τον σουπερ σταρ της εποχης του χαιντελ.
απο συνθετικης πλευρας, ενας μετριος συνθετης μπορει να γραψει ανετα ενα κομματι στυλ χαιντελ και να μην το ξεχωρισει ενας μυημενος ακροατης.
τετοιες ¨πλακες" εχουν γινει, και παντα θα γινονται.

- συνθετες, οι επομενοι ειναι κατα βαση καλυτεροι σε ολα, εχουν προσβαση σε ολο το υλικο του κοσμου, εχουν διαβασει πολυ περισσοτερα.
θα μου πεις το ταλεντο; οι ιδεες;
εκει ειναι που θα ξεχωριζουν οι συνθετες μετα απο 200 χρονια.
για τον ραϊχ θα τα πουν αυτοι που θα ζουνε τοτε, κ αν θα γινουν "κλασικοι" στο μελλον εμεις δεν δυναμεθα να το ξερουμε. σιγουρα ομως η δυνατοτητα της γραφης του ειναι πολυ μεγαλυτερη απο αρκετους... κλασικους.

- μουσικη, η μουσικη ειναι μια, ολοι δανειζονται απο καπου, και με πρωτη και καλυτερη, την "κλασικη"
(και επειδη μαλλον εχετε διαβασει το κονσερτα για νεους-εξ ου και το πρεσιζιον μιουσικ.. ) θα δειτε οτι χωρις τις παραδοσιακες μουσικες καθε τοπου, δεν θα υπηρχε το μεγαλυτερο μερος της κλασικης μουσικης.

- σιντι, οι παραγωγες δισκων ειναι πολυ καλυτερες απο παλαια (τουλαχιστον στη κιθαρα οπου ασχολουμε), καμια σχεση με το παρελθον.

- εκτελεστες, οι σολιστ το εχουν τερματισει οι περισσοτεροι, σε ολα τα οργανα. ενας μετριος σημερα παιζει ορθοτερα μουσικοτερα με καλυτερα φρασαρισματα απο εναν σουπερ σταρ πριν 70-80 χρονια, οπου επαιζε με το ταλεντο, την διαισθηση, και ισως τα πολυαριθμα ρεσιταλ του.


- πρεσιζιον, γιατι εφυγε η μουσικη απ τον αυτοσχεδιαστικο ρολο του συνθετη-εκτελεστη , και πηγε στη μαντρωμενη μουσικη; γιατι διαχωριστηκε ο ρολος τους;

- διαγωνισμους, ευτυχως που υπαρχουν. με τα οποια προβληματα κι αν εχουν.
η μηπως παλαιοτερα δεν υπηρχε "προωθηση" σε καποιους;


- παρτιτουρα, ετσι ειναι οταν οι περισσοτερες ορχηστρες ΔΕΝ κανουν προβες, και ολοι νοιαζονται μονο για τη σολιστικη τους καριερα. τωρα για το ποιους παιρνουν κλπ, ειναι αλλη ιστορια...


7λεπτο διαλειμμα:
οποιος ξερει τι καλωδια ειναι αυτα τα χυμα στο πατωμα, ας πει...

Ευχαριστώ για την ενδελεχή σας απάντηση και τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σας. Επιτρέψτε μου από την πλευρά μου να επισημάνω τα ακόλουθα:
- Το "θαυμάσιας" αρμονίας δεν αναφερόταν στο τεχνικό μέρος αποκλειστικά (όπου το "όμορφης" θα αρκούσε) αλλά στο πως αυτή η "απλή" (ή απλά όμορφη) αρμονία, σε συνδυασμό με την εξαίρετη (ίσως ομοίως απλή) μελωδική γραμμή, την εξίσου απλή αλλά τόσο ταιριαστή ενορχήστρωση δένουν σε κάτι το πραγματικά θαυμάσιο. Επειδή έχω κάνει και εγώ μουσική σύνθεση (στα νεώτερα μου χρόνια), ο σοφός τότε δάσκαλός μου, κάθε φορά που επιχειρούσα να προχωρήσω σε κάτι πιο "ευφάνταστο, απρόσμενο, γοητευτικό" κοκ., με επανέφερε στην πραγματικότητα, λεγοντάς μου ότι, όταν θα είμαι σε θέση να κάνω μια ολοκληρωμένη σύνθεση, τότε θα μπορεί να εκτιμήθει η κάθε πρωτοτυπία, ευφάνταστη αρμονία κλπ. Αλλέως πως, απλά κάνω ασκήσεις, που μπορεί να υπερβαίνουν, ίσως και κατά πολύ, την απλή αλλά σοφή εναρμόνιση του Haendel, αλλά δεν είναι ούτε ένα ψήγμα ενός...Ombra mai fu (εν τη απλότητι το μεγαλείο).
- Οι συνθέτες, οι επόμενοι, μπορεί να είναι "καλύτεροι" τουλάχιστον ως προς την πρόσβαση σε όλο το υλικό, τη δυνατότητα πιο ουσιαστικής μελέτης, εμβάθυνσης και ό,τι άλλο επίκτητο. Η σύνθεση, όμως, είναι πρωτίστως έμπνευση, (γνήσιο) ταλέντο και η αίσθηση του...ωραίου, στη συνολική εικόνα του έργου.
Το εάν ο κάθε Reich θα αναγνωρισθεί ως μέγας...Κλασικός μετά από 200 έτη λίγο μέτραει...τουλάχιστον τώρα. Ωσαύτως και η "δυνατότητα της γραφής του" (ο συνθέτης, και όχι μόνον, κρίνεται από το έργο του, όχι από τις όποιες δυνατότητές του). Οι Stravinsky, Ravel, Bartok, Shostakovich, Britten, για να αναφέρω μόνον ορισμένους του παρελθόντος αιώνος, αναγνωρίσθηκαν ως μεγάλοι και σπουδαίοι συνθέτες όντας εν ζωή, ενώ τα έργα τους αποτελούν προ πολλού βασικό υλικό μελέτης αλλά και του διεθνούς ρεπερτορίου.
- Η μουσική είναι όντως μια ως προς τις πηγές. Ο κάθε συνθέτης οιουδήποτε είδους μουσικής δύναται και πολλάκις όντως εμπνέεται, δανείζεται, ανασκευάζει, επεξεργάζεται κλπ. οιόδηποτε υλικό αποτελεί ή δύναται να αποτελέσει βάση ή μέρος της σύνθεσής του, περιλαμβανομένων και δικών του έργων (βλ. π.χ. Rossini, Haydn, Beethoven, Bach). Η ουσία έγκειται στο τελικό αποτέλεσμα, στο πως, με τη μαεστρία, ικανότητα, φαντασία, χρησιμοποίησε το όποιο "δάνειο" και πως τελικά διαμορφώθηκε αυτό (π.χ. Παραλλάγες Diabelli, η αργή κίνηση του Δευτέρου Τρίο για Πιάνο του Schubert, το Κουιντέτο της Πέστροφας του Schubert κ.α.).
- Για τις παραγωγές δίσκων συφωνώ. Από τεχνική απόψεως, οδεύομεν επί τα βελτίω (SACD, High resolution Blu ray, 180 gr, δίσκοι βινυλίου).
- Σίγουρα, οι σημερινοί σολίστ παίζουν "ορθότερα", αλλά στη μουσική, δεν μετράει η αριστεία...Μερικά χρόνια πριν, έβαλα σε έναν βρετανό αρκετά σεβάσμιο κριτικό μια εκτέλεση του Πρώτου Κοντσέρτου του Chopin με έναν τότε φέρελπιν βιρτουόζο πιανίστα και μια παλαιότερη με έναν από τους "σούπερ σταρ" παρελθόντων ετών. Αφού τις άκουσε, μου είπε, μόλις τελείωσε η δεύτερη αυτή εκτέλεση: Τώρα, μάλλον μπορείτε να καταλάβετε τη διαφορά μιας εξαιρετικής (excellent) εκτέλεσης από μια...λαμπρή (brilliant). Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι, οι σολίστ βγαίνουν πολύ νωρίς στο κουρμπέτι...Λόγω της δυνατότητας να έχουν πρόσβαση σε πολλά μέσα, να κάνουν συνεχείς πρόβες κοκ. και, βέβαια, να κυνηγήσουν τα...big bucks, βγαίνουν στην πιάτσα ως εξαίρετοι μουσικοί αλλά, σχεδόν σε όλους, λείπει η λαμπρότητα: εκείνο στο στοιχείο που πραγματικά μπορεί να κάνει τη μουσική...τέχνη και όχι...ακρόαμα.
- H "ακρίβεια" (precision, ως ισχυριζόταν ο Bernstein) έχει να κάνει με το ότι και ο αυτοσχεδιασμός μπορεί να γραφεί σε παρτιτούρα, ως έκαναν οι περισσότεροι συνθέτες της Κλασικής που γνώριζαν καλά κάποιο όργανο (π.χ. Bach και ορισμένοι από τους λαμπρούς γιους του, Paganini, Liszt, Busoni). Η παρτιτούρα δεν αποτελεί "μάντρωμα" ούτε διαχωρισμό. Αποτελεί το "καταπίστευμα" ένος συνθέτη στις παρούσες και επόμενες γενέες, για μελλοντική χρήση. Όπως συμβαίνει με τα έργα λογοτεχνίας, της ποίησης...
Αυτά για την ώρα. Και πάλι ευχαριστώ για την εποικοδομητική συμβολή σας και την καλή σας προαίρεση.

 

[costas EAR]

Συνέχισε να..."μαντεύεις". Κάποτε θα τα καταφέρεις, αλλά δεν θα το γνωρίζεις...

Μπα, για ρεντεκο σε κόβω. Εκεί σταματάει η μαντεψιά.

Σαμπ δε ταιριάζει με τον ευγενικό σου χαρακτήρα, ε;

 

[wizzy]

Μπα, για ρεντεκο σε κόβω. Εκεί σταματάει η μαντεψιά.

Σαμπ δε ταιριάζει με τον ευγενικό σου χαρακτήρα, ε;

Σε παρακαλώ... Ο @Prince δεν είναι αιρετικός, σαν εμένα και τον @Dimifoot που ακούμε κλασσική με subwoofers.

 

[TGD]

Μπα, για ρεντεκο σε κόβω. Εκεί σταματάει η μαντεψιά.
Σαμπ δε ταιριάζει με τον ευγενικό σου χαρακτήρα, ε;

Έχει καμιά σχέση αυτό με το θέμα;

 

[Decembered]

Prince, συγκεκριμενα ποια ειναι η σημασια της κλασσικης, ακομα δεν καταλαβα. Τι εμπεριεχει που δεν εμπεριεχεται και σε καποιο αλλο ειδος ?
Περα απο κλασσικη-ακριβης ή οπως τη λενε- αλλα ακουζματα δεν εχεις ? δεν ειχες ?
Βρισκω, οτι μπορει να εχει καποια αξια, εφοσων συνδιαζεται και με αλλα ειδη.
Τα υπολοιπα ειδη (αξια λογου τελος παντων) δεν εχουν τιποτα να ζηλεψουν απο την κλασικη, ισα ισα που ειναι ξεχωριστες οντοτητες απο μονα τους.

 

[oldy]

Τι εμπεριεχει που δεν εμπεριεχεται και σε καποιο αλλο ειδος ?

(Κατσε να σου πω εγω για μπορει ο πριντσιπας να 'ναι απασχολημενος)
ΣΦΥΡΟΥΚΛΕΣ !!
αμεεε ...

 

[christos77]

Σε παρακαλώ... Ο @Prince δεν είναι αιρετικός, σαν εμένα και τον @Dimifoot που ακούμε κλασσική με subwoofers.

 

[Decembered]

(Κατσε να σου πω εγω για μπορει ο πριντσιπας να 'ναι απασχολημενος)
ΣΦΥΡΟΥΚΛΕΣ !!
αμεεε ...

+αυτα ειναι για ιμερσιβ σεταπ , αληθεια ... εκει πραγματικα βγαζω καπελο στον EAR οτι πραγματικα εκει ακουγεται ολοσωστα και οπως πρεπει το πραμα.....

 

[christos77]

Τα υπολοιπα ειδη (αξια λογου τελος παντων) δεν εχουν τιποτα να ζηλεψουν απο την κλασικη, ισα ισα που ειναι ξεχωριστες οντοτητες απο μονα τους.

αυτο ειναι τεραστιο θεμα σηκωνει πολυ κβεντα μαιμου μου

 

[costas EAR]

Το ερώτημα του τίτλου, απαντήθηκε.

Η σημασία της κλασικής μουσικής στην εποχή μας, είναι: μικρή.

Στα άλλα νέα της ημέρας:

 

[Decembered]

αυτο ειναι τεραστιο θεμα σηκωνει πολυ κβεντα μαιμου μου

Μαεστρο μας! μπορει το καθε ειδος-οντοτητα (ξεχωριστη ή στο πλαισιο της ολης μουσικης) να εξεταστει ή και να μην εξεταστει, κοινωνικα, κινηματικα, πολιτικα, ανθρωπολογικα, γεωγραφικα , ιστορικα , μουσικα, μαμουδισιακα, αφροδησιακα, με πολυπλοκοτητα, αφαιρετικοτητα, αντικειμενικοτητα, υποκειμενικοτητα, με ή χωρις υποβαθρο, με ή χωρις προκαταληψη, με ή χωρις φετιχ, για διασκεδαση ,για σπουδη , με ή χωρις προκαταληψεις, παιδικα τραυματα , υπο προυποθεσεις hifi ή low fi, και ενα σορο λεξεις εννοιες...ακομα και περα απο ειδη...περα απο συνθεση...ή πλαισιο...και συνδιασμος ειδων... και σιγουρα καποιες αποτελουν και αυτοσκοπο του εκαστοτε ειδους ...

 

[christos77]

Η σημασία της κλασικής μουσικής στην εποχή μας, είναι: μικρή.

μπα καλε τι μας λες

 

[costas EAR]

μπα καλε τι μας λες

Αφτό που ακούς.

Φαίνεται από τα γραφήματα.

Μι-κρή.

Υπάρχουν τόσα άλλα είδη μουσικής με πολύ υψηλότερη προτίμηση στον κόσμο, που δεν τίθεται κανένα θέμα.

 

[christos77]

η κλασικη μουσικη η κατι αλλο;

 

[oldy]

+αυτα ειναι για ιμερσιβ σεταπ , αληθεια ... εκει πραγματικα βγαζω καπελο στον EAR οτι πραγματικα εκει ακουγεται ολοσωστα και οπως πρεπει το πραμα.....

Ετανα τα νοϋμπαϊντενπωςταλενε δεν εχουνε κλαση - πρεζτιζπωςτολενε .
τρες μπαναλ απου ελεγαμε και στη σοβρωνη (ο αλλος εκει περα φαινεται ιδρωμενος) ...

στο μεταξυ ο χωριανος μου ο πριντσιπας ηλεγε στη χαρα την αντιδημαρχο πως το μεγαλυτερο ντου προβλημα στο πακινχαμ ητανε που του 'χωνανε πσιχουλα κατω απο τα χαλια (τα καλα, τα ακριβα) ... ετονε ειναι κατι απου πρεπει να το προσεχουνε ολοι οι γαλαζοαιματοι .

ευχαριστω, παω ν' ακουσω αμπα απου 'χουνε πολυεπιπεδες μελωδιες και αμφισημων μυνηματων στιχους ...

 

[christos77]

Υπάρχουν τόσα άλλα είδη μουσικής με πολύ υψηλότερη προτίμηση στον κόσμο, που δεν τίθεται κανένα θέμα.

Αλλο θεμα αυτο

 

[Prince]

Prince, συγκεκριμενα ποια ειναι η σημασια της κλασσικης, ακομα δεν καταλαβα. Τι εμπεριεχει που δεν εμπεριεχεται και σε καποιο αλλο ειδος ?
Περα απο κλασσικη-ακριβης ή οπως τη λενε- αλλα ακουζματα δεν εχεις ? δεν ειχες ?
Βρισκω, οτι μπορει να εχει καποια αξια, εφοσων συνδιαζεται και με αλλα ειδη.
Τα υπολοιπα ειδη (αξια λογου τελος παντων) δεν εχουν τιποτα να ζηλεψουν απο την κλασικη, ισα ισα που ειναι ξεχωριστες οντοτητες απο μονα τους.

Έχω ήδη απαντήσει στα ερωτήματά σου σε προηγούμενα posts, αλλά ή δεν τα έχεις διαβάσει ή...σου διαφεύγουν.
Τέλος πάντων, ας προσπαθήσουμε, για άλλη μια φορά.
Ως προς το τι "εμπεριέχει" η Κλασική και τι δεν "εμεπριέχεται" σε άλλα είδη, πρέπει να σου είναι προφανές. Βλέπεις μόνον ομοιότητες? Δεν παρατηρείς έστω κάποιες βασικές διαφορές? Εάν ναι, σου μένει μόνον να εντοπίσεις τις διαφορές αυτές.
Το ζήτημα, όμως, δεν έγκειται εκεί. Το μείζον εστιάζεται στο τι είναι η Κλασική και τι το κάθε άλλο είδος. Δεν είναι εύκολος κανένας ορισμός, ιδίως όταν αποτελεί το τελευταίο θέμα για να ασχοληθεί κανείς, θεωρώντας ότι είναι κάτι αυτονόητο ή και αδιάφορο.
Σε αυτό θα σου απαντήσω για άλλη μια φορά. Η Κλασική Μουσική είναι η μουσική που χαρακτηρίζεται από την ακρίβεια, καθόσον ακόμα και η όποια ελευθερία του συνθέτη (αυτοσχεδιασμός, cadenza κλπ.) μπορουν να αποτυπωθούν σε μια παρτιτούρα (και, ως εκ τούτου, να μεταφερθούν από γενέα σε γενέα) και να αναπαραχθούν, σε ακρίβεια και της τελευταίας νότας, από οιοδήποτε άλλο μουσικό.
Επίσης, στους αιώνες που αναπτύχθηκε η Μουσική αυτή, περάν του ότι δημιουργήθηκαν οι πλεόν βασικοί κανόνες όλης της μουσικής), εφευρέθηκαν οι πλέον σημαντικές και εξελιγμένες αλλά και ενίοτε περίπλοκες φόρμες σύνθεσης (Sonata form, Variations, Sonata-Rondeau form), με αποτέλεσμα να έχουμε έργα που να αποτελούν ένα πραγματικό μουσικό ταξίδι, σε μεγάλες σε διάρκεια κινήσεις (Bruckner) και σε έργα με αρκετές κινήσεις (Mahler Symphonies) ή αρκετές πράξεις (στο θέατρο, όπως είναι οι Όπερες).
Εξάλλου, μια άλλη πολύ σημαντική προσφορά της Κλασικής Μουσικής ήταν και το ζήτημα της σημασίας του ομορφότερου και πλέον εκλεπτυσμένου τόνου. Εξ ου και οι Γερμανοί μουσικοί ισχυρίζοντο: Der Ton macht die Musik (Ο τόνος κάνει την μουσική).
Ως προς το αν έχω άλλα ακούσματα, έχω και εδώ απαντήσει. Ακόμα και εάν δεν ήθελα, είμαι εκτεθειμένος πέρα για πέρα σε πλήθος άλλων ακουσμάτων. Σίγουρα, υπάρχει εξαιρετικό υλικό σε κάθε είδος, απλά είναι εξαιρετικό για το είδος του και για αυτό που υπηρετεί. Το Αμερικανικό Μουσικό Θέατρο και ορισμένοι κορυφαίοι συνθέτες του (Bernstein, Sondheim) ή λίαν εμπνευσμένοι συνθέτες εθνικών σχολών (Piazzolla) αποτελούν σπουδαία παραδείγματα του πως διαφορετικά (σε πρώτο άκουσμα) έργα μπορούν να σταθούν επάξια μαζί με Κλασικά έργα (π.χ οι 4 Εποχές του Piazzolla παίζονται όλο και πιο τακτικά με εκείνες του Vivaldi!).

Αλλο θεμα αυτο

Φυσικά και είναι άλλο. Για άλλη μια φορά, μπερδεύουν τη δημοφιλία με την αξία, η οποία αποτελεί ένα άλλο βασικό στοιχείο της "σημασίας"...
Το ερώτημα μπορεί να έχει λάβει κάποιες απαντήσεις, αλλά δεν έχει πλήρως και επαρκώς απαντηθεί.