Για να ξεπληρώσω το χρέος μου με τον Naumoff, και όχι μόνο για αυτό, άκουσα αρκετές ηχογραφήσεις των έργων του J.C. Bach από το αρχείο μου (δεν χρησιμοποιώ ακόμη υπηρεσίες streaming).
Βλέπω ότι σε ενδιαφέρει, σε ικανό βαθμό, και το Φορτεπιάνο. Έχω και εγώ ιδιαίτερη αγάπη για τα όργανα εποχής, ειδικά ως προς την εξελικτική πορεία του κλειδοκύμβαλου μέχρι να φτάσουμε στο σημερινό Grand Piano (tangent piano, Fortepiano από τα πρώτα Christofori, τα μετέπειτα Silbermann και στα πιο κλασικά Walter, Graf, Pleyel, Clementi, Erard κ.α.).
H Φαντασία Wq. 67 (Ελεύθερη Φαντασία) είναι έργο του ρομαντισμού μόνο που συνετέθη στην εποχή του ύστερου μπαρόκ. Είναι ένα έργο πρωτοπόρο.
H φαντασία Κ.475 του Mozart είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη του πολιτισμού του ανθρώπου.
Η Φαντασία αυτή σε φα διέση ελάσσονα του σπουδαίου αυτού συνθέτη αποτελεί την κορυφαία στγμή της συνθετικής του εφευρετικότητας, φέρνοντας στην ίδια αξία την δημιουργική του φαντασία των νεανικών του χρόνων με τις εξαιρετικές δεξιότητες της ώριμης ηλικίας του. Πρόκειται για ένα μοναδικής φύσεως και γραφής αριστούργημα, που συνδυάζει τεχνικές από την Αναγέννηση και βαίνει μέχρι τον μεταρομαντισμό.
Η Φαντασία σε ντο ελάσσονα του Mozart ανήκει σε εκείνα τα μοναδικής φύσεως, ύφους και γραφής του συνθέτη, όπως αρκετά από τα ελάχιστα έργα που έγραψε σε ελάσσονες κλίμακες. Είναι ενδιαφέρον ότι, όταν ρώτησα έγκριτο μουσικό στο εξωτερικό, ποια θεωρεί ως τα πλέον χαρακτηριστικά σπουδαία έργα του Mozart, απέφυγε να αναφέρει τη Φαντασία σε ντο ελάσσονα καθώς και το θαυμάσιο Adagio σε σι ελάσσονα (K.540) ή το θαυμαστό Rondo σε λα ελάσσονα (Κ.511) ακόμα και την εκπληκτική Σονάτα σε λά ελάσσονα (K.310). Σε ερώτησή μου γιατί δεν τα ανέφερε, η απάντησή του ήταν ότι τα έργα αυτά ξεπερνούν και τον συνθέτη. Είναι μεγάλη Μουσική που βαίνει πέρα από τη βασική και γνώριμη γραφή του συνθέτη. Και πράγματι, ειδικά η Φαντασία σε ντο ελάσσονα ξεκινά με ισχυρές επιρροές από τις Φαντασίες του πατέρα Bach και του σπουδαιότερου γιου του, του C.P.E. , και βαίνει σε μια πολύ προχωρημένη γραφή (με τολμηρή αρμονία, ασπόνδυλη φόρμα σονάτας, εκπληκτική ροή από απρόσμενες μετατροπίες κλπ.), ήτοι μία σύνθεση πρωτόγνωρη για την εποχή και ευρηματική ακόμη και για το μέλλον, σε ένα ύφος που θα ταίριαζε σε συνθέτες σαν τον Beethoven ή τον Schubert ακόμη και τον Brahms.
Ακόμα και όταν είναι...λάθος!
Ας μου επιτραπεί να συνεχίσω με μία πιο άμεση και διαλεκτική απόκριση στο εξαίρετο ποστ σου editor.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω για μέχρι την εποχή της ξέφρενης ανάπτυξης της τεχνολογίας, των social media και την εμφάνιση της παγκοσμιοποίησης.
Είναι γεγονός ότι πλέον υπάρχει υπερπροσφορά ποσότητας νέων ερμηνειών και πρέπει πλέον να εφευρεθούν συστήματα "αυτόματης αξιολόγησης", δεν εννοώ βέβαια τα likes στο facebook & youtube. Η υπερπροσφορά απο μόνη της δεν είναι κατ' ανάγκην κακό, διότι η streaming μουσική είναι πάμφθηνη οπότε μπορείς, αν μάλιστα είσαι και γνώστης, να αξιολογήσεις τις πραγματικά αξιόλογες ερμηνείες. Σήμερα όμως πλέον και στην Ελλάδα αλλά κυρίως και στο εξωτερικό η μουσική εκπαίδευση έχει απλωθεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί ερμηνευτές υπερεπαρκείς τεχνικά οπότε είναι πλέον θέμα να είναι και καλλιτέχνες ή ποιοί από αυτούς είναι και καλλιτέχνες. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις μορφές τέχνης.
