Κατάλογος έργων αγωνιώδους κλασικής μουσικής.

[SteveV]

Κατάλογος έργων αγωνιώδους κλασικής μουσικής.

Τι κάνει μία μουσική σύνθεση να μας εντείνει το αίσθημα της αγωνίας ώστε να μη μας μεταδίδει θετικότητα, γαλήνη και χαρά αλλά να μας παρασύρει σε μία κατάσταση μυστηρίου καί αγωνίας σαν να πρόκειται να συμβεί κάτι κακό; Αρκεί μόνο η ελάσσων κλίμακα γιά να δημιουργηθούν συναισθήματα αγωνίας στον ακροατή ή χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτό στην μουσική; Η λύπη δεν συνδέεται απαραιτήτως με την αίσθηση της αγωνίας ή του τρόμου. Το Allegro από το έργο του Ludwig van Beethoven- Symphony No. 6 in F Major, Op. 68: (IV. Allegro) κατατάσσεται στον παρακάτω κατάλογο της τρομακτικής μουσικής αλλά όχι το Adagio in G Minor του Tomaso Albinoni καθώς τρομακτική καί πένθιμη μουσική δεν ταυτίζονται απαραιτήτως.

Σίγουρα δεν είναι ο τίτλος ενός έργου που το κάνει τρομακτικό, γιά παράδειγμα, το “Frightening” από το “Scenes from Childhood” του Robert Schumann δεν είναι καθόλου frightening. Ποιές κλασικές συνθέσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν συνθέσεις τέτοιας μουσικής οι οποίες κλιμακώνουν την συναισθηματική μας φόρτιση; Παραθέτω έναν κατάλογο έργων τα οποία δεν είναι τοποθετημένα με σειρά "τρομακτικότητας", άλλωστε στην επιλογή καί κατάταξη ενέχεται το στοιχείο της υποκειμενικότητος. Προσθέσεις καί αντιρρήσεις δεκτές.

Ιδού ο κατάλογος.

1) Danse Macabre -Saint-Saens
2) Night on Bald Mountain -Modest Mussorgsky
3) Don Giovanni -Wolfgang Amadeus Mozart
4) Totentanz-Franz Liszt
5) Symphony No. 2, The Resurrection-Gustav Mahler
6) Dream of Witches Sabbath-Hector Berlioz
7) Symphony No.6 in F major op.68 "Pastorale" - IV, Allegro-Ludwig v Beethoven
8) Dies irae from Messa da Requiem-Giuseppe Verdi
9) The Planets, Op. 32: I. Mars, the Bringer of War -Gustav Holst
10) Le sacre du printemps, pt. 2: Danse du sacrifice - Igor Stravinsky
11) In the Hall Of the Mountain King- Edvard Grieg
12) A Dante Symphony, S.109 - 1. Inferno-Franz Liszt
13) Die Erlkönig -Franz Schubert
14) The Rite of Spring -Igor Stravinsky
15) Funural March of a Marionette - Charles-François Gounod
16) The Water Goblin -Antonin Dvořák
17) Music for strings, Percussion and Celesta (III. Adagio)-Béla Bartók
18) Catacombs from “Pictures at an Exhibition” -Modest Mussorgsky
19) Götterdämmerung -‘Twilight of the Gods’- Wilhelm Richard Wagner
20) Allegro from Symphony No. 10 in E Minor (Dmitri Shostakovich
21) Scherzo from Symphony No. 7 -Gustav Mahler
22) Prelude in C Sharp Minor (Op. 3 No. 2)-Sergei Rachmaninoff
23) Funeral March - (Marche Funèbre)- Frédéric François Chopin
24) Heroique -Cesar Franck
25) Der Vampyr (Overture)-Heinrich August Marschner
26) Masque of the Red Death-Andre Caplet
27) Grande symphonie funèbre et triomphale, Op. 15: I. Marche funèbre. Moderato un poco lento - Hector Berlioz
28) Flying Dutchman (Overture)-Richard Wagner
29) A Faust Symphony- Faust-Franz Liszt

 

[wizzy]

Για το 14. υπάρχουν και σύγχρονες μαρτυρίες.

 

[SteveV]

Για το 14. υπάρχουν και σύγχρονες μαρτυρίες.

Για το 14. "The Rite of Spring-Ιεροτελεστία της Άνοιξης", η πλοκή της υπόθεσης του έργου του Igor Stravinsky έχει ως εξής: Λάτρεις της αρχαίας θρησκείας στην Ρωσία συγκεντρώνονται γιά να εορτάσουν την έλευση της άνοιξης καί να τιμήσουν την θρησκευτική παράδοση. Οι νέες χορεύουν τον khorovod (προέρχεται από το Ελληνικό "χορεία") κυκλικό περιστροφικό χορό. Οι σοφοί γέροντες της φυλής παρακολουθούν τις νέες που χορεύουν αμέριμνες καί χαρούμενες δίχως να γνωρίζουν ότι κάποιες από αυτές επιλέγονται από τους σοφούς γιά να θυσιαστούν στους θεούς. (τι πρωτότυπο!)

Ο Στραβίνσκυ έγραψε την μουσική βασιζόμενος σε ποιήματα (συλλογή Yar του Sergey Gorodetsky καί ποίημα Yarila) τα οποία μελοποίησε. Η θεωρία "πιασάρικη" και χιλιοειπωμένη, μία από τις τέλειες συνταγές που διεγείρουν πάθη. Οι σοφοί, κακοί καί γέροι (άσχημοι ίσως καί καραφλοί) παγανιστές ειδωλολάτρες που διαλέγουν γιά ανθρώπινα θύματα όμορφα, αθώα, νέα κορίτσια για να τα θυσιάσουν στους θεούς, καθώς εκείνα χορεύουν αμέριμνα, ανυποψίαστα καί με χάρη τους κυκλικούς περιστροφικούς χορούς γιά την υποδοχή της άνοιξης. Το φιλοθέαμον κοινό καί γενικώς όλοι μένουν ευχαριστημένοι από το σενάριο εκτός βέβαια από τις παρθένες της υπόθεσης.

Το μεγάλο ερώτημα είναι: γιατί αντί για παρθένες να μην θυσίαζαν γουρουνόπουλα ή κατσικάκια που θα τα έτρωγαν μετά; Αν όμως σε ευφάνταστα σενάρια τρόμου θυσίαζαν απλώς γουρουνόπουλα, τα σενάρια αυτά δεν θα ήσαν τρομακτικά, η σοφία, το γήρας καί η παράδοση δεν θα περιείχαν τόση κακία καί ωμή βία καί δεν θα προκαλούσαν τόση απέχθεια. Καί φυσικά ο Στραβίνσκυ δεν θα είχε δημιουργήσει το "The Rite of Spring".

 

[SteveV]

Στο αριθμό 30 του καταλόγου προσθέτω την άρια "Ψυχρή Ωδή” (The Cold Song), από το έργο Βασιλεύς Αρθούρος "King Arthur” του Henry Purchell (σε κείμενο του John Dryden) την οποία έχουν τραγουδήσει πολλοί, αλλά η ερμηνεία του Klaus Nomi είναι η περισσότερο συγκλονιστική όλων. Ο Nomi τραγούδησε την άρια λίγο καιρό πριν πεθάνει, γνωρίζοντας ότι τραγουδούσε γιά τον επερχόμενο θάνατό του ο οποίος ταχέως καί αναποφεύκτως πλησίαζε. Η ανεπανάληπτη ερμηνεία του σε συνδυασμό με την δραματικότητα του κειμένου, κατά την γνώμη μου, επισκιάζει κάθε άλλη προσπάθεια απόδοσης της συγκεκριμένης άριας μέχρι σήμερα. Ο διάλογος του Cold Genius με τον Θεό Έρωτα έχει σαφείς επιρροές από την Ορφική Κοσμογονία.

COLD GENIUS
What power art thou, who from below
Hast made me rise unwillingly and slow
From beds of everlasting snow?
See'st thou not how stiff and wondrous old,
Far unfit to bear the bitter cold,
I can scarcely move or draw my breath?
Let me, let me freeze again to death.

Με την προσθήκη του "Cold Song" ο κατάλογός μου διαμορφώνεται ως εξής:
1) Danse Macabre -Saint-Saens
2) Night on Bald Mountain -Modest Mussorgsky
3) Don Giovanni -Wolfgang Amadeus Mozart
4) Totentanz-Franz Liszt
5) Symphony No. 2, The Resurrection-Gustav Mahler
6) Dream of Witches Sabbath-Hector Berlioz
7) Symphony No.6 in F major op.68 "Pastorale" - IV, Allegro-Ludwig v Beethoven
8) Dies irae from Messa da Requiem-Giuseppe Verdi
9) The Planets, Op. 32: I. Mars, the Bringer of War -Gustav Holst
10) Le sacre du printemps, pt. 2: Danse du sacrifice - Igor Stravinsky
11) In the Hall Of the Mountain King- Edvard Grieg
12) A Dante Symphony, S.109 - 1. Inferno-Franz Liszt
13) Die Erlkönig -Franz Schubert
14) The Rite of Spring -Igor Stravinsky
15) Funural March of a Marionette - Charles-François Gounod
16) The Water Goblin -Antonin Dvořák
17) Music for strings, Percussion and Celesta (III. Adagio)-Béla Bartók
18) Catacombs from “Pictures at an Exhibition” -Modest Mussorgsky
19) Götterdämmerung -‘Twilight of the Gods’- Wilhelm Richard Wagner
20) Allegro from Symphony No. 10 in E Minor -Dmitri Shostakovich
21) Scherzo from Symphony No. 7 -Gustav Mahler
22) Prelude in C Sharp Minor (Op. 3 No. 2)-Sergei Rachmaninoff
23) Funeral March - (Marche Funèbre)- Frédéric François Chopin
24) Heroique -Cesar Franck
25) Der Vampyr (Overture)-Heinrich August Marschner
26) Masque of the Red Death-Andre Caplet
27) Grande symphonie funèbre et triomphale, Op. 15: I. Marche funèbre. Moderato un poco lento - Hector Berlioz
28) Flying Dutchman (Overture)-Richard Wagner
29) A Faust Symphony- Faust-Franz Liszt
30) The Cold Song from King Arthur- Henry Purchell

 

[SteveV]

Το 10 (Le sacre du printemps, pt. 2: Danse du sacrifice - Igor Stravinsky) είναι μέρος του 14.

Ο κατάλογος μεγαλώνει με τα:

31) Hamlet Overture-Pyotr Ilyich Tchaikovsky
32) The Tempest-Pyotr Ilyich Tchaikovsky
33) The Tempest op 109 (The storm)- Jean Sibelius (δυνατό καί αγωνιώδες, όσοι ταξιδεύουν στην θάλασσα δεν θα ήθελαν να το ακούν, πολύ δε περισσότερο να τους τύχει. 'Αλλα έργα "Storm" συγκρινόμενα με αυτό του Sibelious φαντάζουν σαν storm μέσα σε συντριβάνι).

 

[ppkstat]

Ρίχνω και κάποιες πιο ενναλακτικές προτάσεις

 

[oldy]

 

[Δημοκηδής]

Υπάρχει τίποτε πιο αγωνιώδες από το 3ο μέρος της 8ης του Σοστάκοβιτς ?

'Η από το δεύτερο μέρος του 8ου κουαρτέτου του ιδίου ?

Η από το 'ζοφερό΄ τρίτο μέρος (η υπέροχη πασακάλια) του 1ου κονσέρτου για βιολί του ιδίου ?

Ή από την διασκευή για κουαρτέτο του αντάτζιο της τρίτης άριας της Λαίδης Μάκβεθ του ιδίου ?

 

[SteveV]

Σύμφωνα με τις προτάσεις των: oldy (ποστ #7) καί Δημοκηδής (ποστ # 8) ο κατάλογος επεκτείνεται με τα έργα:

32) The Isle of the Dead-Sergei Rachmaninov (1871-1943)
33) Symphony No. 8-3. Allegro non troppo -Dmitri Shostakovich (1906 – 1975)
34) String Quartet No. 8-2nd movement (Allegro)-Dmitri Shostakovich
35) Violin Concerto No. 1- III. Passacaglia. Andante-Dmitri Shostakovich
36) Lady Macbeth of Mstensk -Dmitri Shostakovich

 

[toulou]

Giuseppe Tartini - Devil’s Trill

 

[steliosguitar]

να βαλω και εγω δυο εργα προγραμματικης μουσικης για κλασικη κιθαρα,
το 1ο ειναι του Francis Kleynjans το A Laube Du Dernier Jour και
το 2ο του Nikita Koshkin το Usher Waltz

στο 1 περιγραφονται οι τελευταιες στιγμες ενος καταδικασμενου μελοθανατου (στο 1ο μερος του εργου το ρολοι να χτυπα βασανιστικα, στο 2ο ο δεσμοφυλακας τον οδηγει στην αγχονη και στο διαστημα μεχρι να φτασουν υπαρχουν οι θυμησες για την ζωη που περασε τις ωραιες στιγμες αλλα και τις οχι κ τοσο, μεχρι που στο τελος πεφτει η λαιμητομος)
και στο 2ο που ειναι βασισμενο στο εργο του Edgar Allan Poe , The Fall of the House of Usher, με την τρελα να κυριευει την λογικη στον Οικο του Ασερ.

 

[SteveV]

να βαλω και εγω δυο εργα προγραμματικης μουσικης για κλασικη κιθαρα,
το 1ο ειναι του Francis Kleynjans το A Laube Du Dernier Jour και
το 2ο του Nikita Koshkin το Usher Waltz

στο 1 περιγραφονται οι τελευταιες στιγμες ενος καταδικασμενου μελοθανατου (στο 1ο μερος του εργου το ρολοι να χτυπα βασανιστικα, στο 2ο ο δεσμοφυλακας τον οδηγει στην αγχονη και στο διαστημα μεχρι να φτασουν υπαρχουν οι θυμησες για την ζωη που περασε τις ωραιες στιγμες αλλα και τις οχι κ τοσο, μεχρι που στο τελος πεφτει η λαιμητομος)
και στο 2ο που ειναι βασισμενο στο εργο του Edgar Allan Poe , The Fall of the House of Usher, με την τρελα να κυριευει την λογικη στον Οικο του Ασερ.

Ωραία η μουσική καί η περιγραφή σου, κατάλληλη γιά το θέμα, ευκαιρία να τα απολαύσουμε. Όμως ο Francis Kleynjans γεννήθηκε το 1951 καί ο Nikita Koshkin το 1956 καί πρέπει να έχω κάποιο χρονικό όριο στους συνθέτες το οποίο φτάνει περίπου μέχρι τους Igor Stravinsky (1882 – 1971) καί Dmitri Shostakovich (1906 – 1975).

Έπρεπε να το είχα διευκρινίσει από την αρχή. Αν όμως συμπεριλάβω αυτά τα έργα θα πρέπει να βάλω καί το Dies Irae (Requiem) του Karl Jenkins ο οποίος γεννήθηκε το 1944 καθώς καί έργα άλλων συνθετών της εποχής μας καί το πράγμα θα ξέφευγε. Ευχαρίστως να εμπλουτισθεί ο κατάλογος με άλλες προτάσεις σου κλασικών συνθετών οι οποίοι έζησαν μέσα στα χρονικά πλαίσια που προανέφερα.

Giuseppe Tartini - Devil’s Trill

Η σονάτα "Violin Sonata in G minor ''Devil's Trill Sonata'' του Giuseppe Tartini έχει μία μελαγχολική, θαυμάσια καί κάπως απόκοσμη μελωδία, δημιουργεί αγωνία. Ίσως να είναι επίτηδες έτσι σαγηνευτική καί με καλλωπισμούς η μουσική με την οποία ο διάβολος αποπειράθηκε να αποκοιμίσει καί να πλανέψει τον Ταρτίνι.

Το όνειρο του Ταρτίνι.

“Μια νύχτα, το έτος 1713, ονειρεύτηκα ότι είχα συνάψει συμφωνία με τον διάβολο για την ψυχή μου. Όλα πήγαν όπως ακριβώς είχα ευχηθεί, ο διάβολος, ο νέος μου πλέον υπηρέτης αλλά καί δάσκαλός μου στο βιολί, περίμενε να εκπληρώσει κάθε επιθυμία μου. Μεταξύ άλλων, του έδωσα το βιολί μου γιά να δω πως θα έπαιζε. Πόσο πραγματικά ευχάριστη ήταν η έκπληξή μου που άκουσα μία σονάτα τόσο όμορφη, την οποία ο διάβολος έπαιξε με τέλεια τέχνη καί ευφυία, όπως ποτέ εγώ δεν είχα φανταστεί, ούτε στα πιό τολμηρά μουσικά μου όνειρα. Μαγεμένος από αυτή την μουσική, προσπάθησα να διατηρήσω όσο καλύτερα μπορούσα στην ανάμνησή μου την μελωδία του ονείρου μου καί ανασυνθέτοντας την σονάτα που άκουσα, την ονόμασα, “Του Διαβόλου η Τρίλια”.

Ο συνθέτης καί βιολονίστας Giuseppe Tartini είχε ονειρευτεί ότι ο διάβολος του εμφανίστηκε καί του ζήτησε να γίνει υπηρέτης καί δάσκαλος βιολιού του Tartini, με αντάλλαγμα την ψυχή του. Στο τέλος του μουσικού μαθήματος, ο συνθέτης έδωσε στον διάβολο το βιολί του για να διαπιστώσει την ικανότητά του, και τότε αυτός άρχισε να παίζει αριστοτεχνικά, αποδίδοντας μία εκπληκτική μουσική. Ήταν τόσο ξεχωριστά όμορφα εκτελεσμένη, με απόλυτη ακρίβεια καί υπέροχη αισθητικά η μελωδία, που ο Tartini, ένοιωσε να χάνει την αναπνοή του.

37) Violin Sonata in G minor ''Devil's Trill Sonata''-Giuseppe Tartini (1692-1770)

 

[steliosguitar]

δεν το χα καταλαβει...
δηλ ας πουμε να εχει γραφτει το εργο μεχρι το 1975 για παραδειγμα οπως το τελευταιο εργο του στραβινσκι;
αν καποιος γεννηθηκε το 40 και γραφει στα 18 του μετραει; η οχι γιατι πρεπει να χει γεννηθει στα ~1900;

(ενα "εως τοτε" γραμμενο το εργο , σιγουρα ξεδιαλυνει πολλα πραγματα)

 

[Dimifoot]

καί πρέπει να έχω κάποιο χρονικό όριο στους συνθέτες

Γιατί;

 

[Prince]

Ένα από τα πολύ βασικά πράγματα που έμαθα από τον σοφό δάσκαλο μου της μουσικής, τον εξαίρετο απελθόντα προ πολλού αρχιμουσικό Αλέξανδρο Αινιάν, ήταν ότι στη μουσική -και ιδίως στην Κλασική- εκείνο που μετράει είναι η σύνθεση: πόσο καλή, καλογραμμένη, εμπνευσμένη, σοφά δομημένη, πόσο σημαντική είναι η φόρμα, η αρμονία, η ενορχήστρωση της κλπ., ζητήματα που δύνανται, από μουσικής πλευράς, να εκτιμηθούν αντικειμενικά.
Το τι μπορεί να "εκφράσει" συναισθηματικά ένα μουσικό έργο, ήτοι το τι συναισθήματα μπορεί να δημιουργήσει η ακρόαση ένος έργου στον κάθε ακροατή είναι ένα καθαρά υποκειμένικό ζήτημα, που εξαρτάται από τα βιώματα, τα συναφή ακούσματα, τις ακουστικές εμπειρίες κλπ που, κατά τη διάρκεια της ζωής του, έχουν καταστεί διακριτά στον ψυχικό του κόσμο.
Έχω παρακολουθήσει περίπου τρεις ζωντανές συναυλίες της "Ιεροτελεστίας της Άνοιξης" και, σε καμία, δεν διέκρινα ούτε έναν ακροατή να έχει εκδηλώσει οιαδήποτε "αγωνία", άγχος ή άλλο σχετικό αίσθημα. Τούτο, πρωτίστως, διότι η εμπνευσμένη μουσική του Stravinsky "εξιλεώνει" τα όποια "αρνητικά" συναισθήματα και φέρνει στην επιφάνεια τον ενθουσιασμό, την ευχαρίστηση της ζωντανής επαφής με τους μουσικούς, οι οποίοι μεταδίδουν τη δική τους ικανοποίηση για το ότι κατάφεραν να αποδώσουν ένα τέτοιο απαιτητικό έργο.
Ένα έργο το οποίο, από την αρχή μέχρι το τέλος είναι, εκ πρώτης ακουστικής συναισθηματικής ανάγνωσης, μία ατέρμονη κραυγή αγωνίας έως απελπισίας, ψυχικού άλγους, ακόμη και τρόμου, είναι το τελευταίο (το 15ο) Κουαρτέτο Εγχόρδων του Shostakovich. Όμως, και εδώ, ο συνθέτης μας "λυτρώνει", με την εξαίρετη και εντελώς προσωπική γραφή του σημαντικού του έργου, ώστε, στο τέλος, αυτό που μένει, ειδικά σε μία ζωντανή εκτέλεση, να είναι μία ψυχική ανάταση πέρα από την προφανή αγωνία του συνθέτη...
Συναφώς να αναφέρω ότι έχω διαβάσει -και έχω ακούσει- τις πλέον απίθανες απόψεις για την τελευταία κίνηση της Ενάτης του Beethoven, μία κίνηση που, εξ ορισμού του ίδιου του συνθέτη και του ποιήματος του Schiller, υποτίθεται ότι αποτελεί μία θριαμβευτική "Ωδή στη Χαρά". Εν τούτοις, υπάρχουν ακροατές του έργου που έχουν εκφρασθεί με τα πλέον αρνητικά σχόλια και απόψεις για ό,τι πιο απογοητευτικό και εξεζητημένα λυπηρό έχουν ακούσει, που, όμως, για αυτούς...έτσι είναι γιατι έτσι το αντιλαμβάνονται.
Σε μία άλλη περίπτωση, ο γιος μου ο μεγάλος εύρισκε την "Τρίλια του Διαβόλου" του Tartini και το "Μακάβριο Χορό" του Saint-Saens ως εξαιρετικά διασκεδαστικά (entertaining) έργα...Ο ίδιος είχε κατατρομάξει έως απελπισίας με το Lied του Schubert "Der Doppelgänger" από το "Κύκνειο άσμα" (Schwanengesang)...έως ότου άρχισε να δίνει μεγαλύτερη σημασία στη Μουσική αυτή καθεαυτή.
Ας σταματήσω για την ώρα εδώ.

 

[steliosguitar]

μπλα-μπλα-μπλα...
μαλιστα...

τοτε να θεσουμε και ζητημα στο ποσο χρονων ειναι ο υποτιθεμενος ακροατης που θα ακουσει την συνθεση πριν την προτεινει, τι βιο εχει, και αν ενα παιδι μπορει να κρινει ενα εργο, και αν εχει σπουδασει συνθεση, και αν, και αν, και μετα ας πουμε ποσες συναυλιες εχουμε παρακολουθησει, να προτεινουμε κανα δυο εργα που ειναι αλλα και δεν ειναι αγωνιωδες, και το τι του αρεσει του γειτονα αλλα και του δικου μας παιδιου...

το καναμε το κουνουπι λιωμα, θα πεσει εξω η αροξολ...

 

[Prince]

μπλα-μπλα-μπλα...
μαλιστα...

τοτε να θεσουμε και ζητημα στο ποσο χρονων ειναι ο υποτιθεμενος ακροατης που θα ακουσει την συνθεση πριν την προτεινει, τι βιο εχει, και αν ενα παιδι μπορει να κρινει ενα εργο, και αν εχει σπουδασει συνθεση, και αν, και αν, και μετα ας πουμε ποσες συναυλιες εχουμε παρακολουθησει, να προτεινουμε κανα δυο εργα που ειναι αλλα και δεν ειναι αγωνιωδες, και το τι του αρεσει του γειτονα αλλα και του δικου μας παιδιου...

το καναμε το κουνουπι λιωμα, θα πεσει εξω η αροξολ...

Με την ενλόγω ανάρτησή σου καταδεικνύεις, επίσης, την υποκειμενικότητα του όποιου νοήματος, συναισθηματικής σημασίας και τα σχετικά με αυτά μπορεί να έχει ένα έργο στον κάθε ακροατή.
Η μουσική από μόνη της δεν έχει συγκεκριμένη (αντικειμενική) συναισθηματική σημασία.

 

[steliosguitar]

ξαναδιαβαστε το τιτλο του νηματος.

αν θελετε , μπορειτε κ να προτεινεται οποια κομματια σας δημιουργουν αυτην την <(αντικειμενική) συναισθηματική σημασία>

τωρα τα με ποιον σπουδασα, τι μου ειπε ο αλλος στο φουαγιε στο διαλειμμα της συναυλιας και το τι ειχαν τα βλεμματα ακροατων, αν αρεσουν στο τεκνο η το μπατζανακη, και αν εχει <βαθος> η συνθεση, ποσο μαλλον (ισως) δεν ενδιαφερουν κανεναν.
τουλαχιστον τον υποφαινομενο.
φιλικα.

 

[SteveV]

να βαλω και εγω δυο εργα προγραμματικης μουσικης για κλασικη κιθαρα,
το 1ο ειναι του Francis Kleynjans το A Laube Du Dernier Jour και
το 2ο του Nikita Koshkin το Usher Waltz

στο 1 περιγραφονται οι τελευταιες στιγμες ενος καταδικασμενου μελοθανατου (στο 1ο μερος του εργου το ρολοι να χτυπα βασανιστικα, στο 2ο ο δεσμοφυλακας τον οδηγει στην αγχονη και στο διαστημα μεχρι να φτασουν υπαρχουν οι θυμησες για την ζωη που περασε τις ωραιες στιγμες αλλα και τις οχι κ τοσο, μεχρι που στο τελος πεφτει η λαιμητομος)
και στο 2ο που ειναι βασισμενο στο εργο του Edgar Allan Poe , The Fall of the House of Usher, με την τρελα να κυριευει την λογικη στον Οικο του Ασερ.

Δὲν θὰ λύσουμε τὸ μεσανατολικό ζήτημα ἐδῶ, γνῶμες λέμε, ἡ ἐμπειρία καὶ οἱ γνώσεις ἔχουν μεγάλη ἀξία καί βαρύτητα.

Οἱ προτάσεις τοῦ steliosguitar συμπεριλαμβάνονται στὸν κατάλογο.
38) A Laube Du Dernier Jour -Francis Kleynjans
39) Usher Waltz-Nikita Koshkin (βασισμένο στο ποίημα του Edgar Allan Poe "The Fall of the House of Usher"

Προσθέτω τὴν πρόταση τοῦ Prince.
40) The String Quartet No. 15 in E-flat minor, Op. 144-Dmitri Shostakovich

 

[Prince]

ξαναδιαβαστε το τιτλο του νηματος.

αν θελετε , μπορειτε κ να προτεινεται οποια κομματια σας δημιουργουν αυτην την <(αντικειμενική) συναισθηματική σημασία>

τωρα τα με ποιον σπουδασα, τι μου ειπε ο αλλος στο φουαγιε στο διαλειμμα της συναυλιας και το τι ειχαν τα βλεμματα ακροατων, αν αρεσουν στο τεκνο η το μπατζανακη, και αν εχει <βαθος> η συνθεση, ποσο μαλλον (ισως) δεν ενδιαφερουν κανεναν.
τουλαχιστον τον υποφαινομενο.
φιλικα.

Ίσως θα πρέπει να με ξαναδιαβάσετε με "άλλη οπτική". Τα όσα έγραψα είναι γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχουν έργα "αγωνιώδους" (!) κλασικής μουσικής ως τέτοια. Υποκειμενικά, ο καθένας μπορεί να "βλέπει", φαντάζεται κλπ. ό,τι οι εμπειρίες, τα βιώματα κοκ. του καθορίζουν τη συναισθηματική του προσέγγιση στο έργο. Προσωπικά, με ενδιαφέρει, πρωτίστως, το έργο σαν σύνθεση. Η προσέγγιση αυτή υπερβαίνει (transcend) τα όποια αρχικώς δημιουργηθέντα συναισθήματα και οδηγεί προς την καλλίτερη και πλέον ουσιαστική κατανόηση του έργου και, εν μέρει, του συνθέτη.
Φυσικά και δεν ενδιαφέρουν το "τι μου είπε ο άλλος στο φουαγιέ...και τα υπόλοιπα", καθόσον είναι οι υποκειμενικές τους απόψεις για κορυφαία μουσικά έργα και, ως εικός, δεν ενδιαφέρουν ούτε εμένα, αλλά καταδεικνύουν που δύνανται να οδηγήσουν τοιούτου είδους προσεγγίσεις ("αγωνιώδη", "ευχάριστα", διασκεδαστικά", "τρομακτικά" έργα και άλλα τέτοια ηχηρά και..."ενδιαφέροντα").
Κατόπιν των ανωτέρω, δεν έχω να προτείνω κανένα έργο το οποίο, υποκειμενικά και σε πρώτη "ανάγνωση", μπορεί να μου δημιούργησε κάποιο ψυχικό άλγος ή άγχος. Εάν το έργο είναι σπουδαίο, ξεπερνά την αρχική του συναισθηματική επίδραση, και καθίσταται μία μουσική απόλαυση...par excellence.

Δὲν θὰ λύσουμε τὸ μεσανατολικό ζήτημα ἐδῶ, γνῶμες λέμε, ἡ ἐμπειρία καὶ οἱ γνώσεις ἔχουν μεγάλη ἀξία καί βαρύτητα.

Οἱ προτάσεις τοῦ steliosguitar συμπεριλαμβάνονται στὸν κατάλογο.
38) A Laube Du Dernier Jour -Francis Kleynjans
39) Usher Waltz-Nikita Koshkin (βασισμένο στο ποίημα του Edgar Allan Poe "The Fall of the House of Usher"

Προσθέτω τὴν πρόταση τοῦ Prince.
40) The String Quartet No. 15 in E-flat minor, Op. 144-Dmitri Shostakovich

Μία διόρθωση: Δεν πρότεινα το 15ο Κουαρτέτο του Shostakovich ως "αγωνιώδη μουσική". Αντιθέτως, υπογράμμισα το πως ο συνθέτης κατορθώνει να μεταμορφώσει το αριστουργηματικό αυτό έργο σε μία σημαντική μουσική σύνθεση η οποία ξεπερνά την αρχικώς δημιουργηθείσα εντύπωση του ψυχικού άφατου πόνου.