Νέο διπλό album από τον Κωνσταντίνο Βήτα:
"Στη Λύρα μετακόμισε ο Κωνσταντίνος Βήτα... Ο νέος του δίσκος θα κυκλοφορήσει από αυτήν στις 22 Οκτωβρίου (σε high definition) και είναι διπλός. Ο τίτλος του είναι «Άργος». Το πρώτο CD περιλαμβάνει 13 τραγούδια και ορχηστρικά και το δεύτερο 14, αποκλειστικά ορχηστρικά κομμάτια."
http://www.lyra.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=231042
Το "high definition", το ψάχνω αλλά μάλλον εννοούν ότι η ηχογράφηση έγινε σε 24/96, όπως και σε καταπληκτικό για το είδος του "2".
Και επειδή η δουλειά ενός καλλιτέχνη αντικατροπτίζει σε μεγάλο βαθμό την στάση ζωής του:
Γεννήθηκα στη Μελβούρνη στην Αυστραλία, οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Μεγάλωσα στην Αθήνα, στο Περιστέρι, και μετά το λύκειο ξαναπήγα Αυστραλία για να σπουδάσω καλές τέχνες και ιστορία. Μια έντονη ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία είναι η εικόνα του ωκεανού, οι ατέλειωτες μέρες πάνω στο πλοίο που πηγαινοερχόμασταν Ελλάδα-Αυστραλία. Μου άρεσε να πίνω λεμονάδα και να χαζεύω ώρες χωρίς να συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο.
Σε μέρη που υπάρχει πολύς κόσμος δεν συστήνομαι ποτέ. Αν έρθει η καταραμένη στιγμή, λέω «γεια, είμαι ο Κωνσταντίνος», κι αν δεν με γνωρίζουν λέω «ε... να... ασχολούμαι λίγο με τους υπολογιστές». Αν υπάρχει κάποιος στην παρέα που ασχολείται με την τέχνη, τότε μπορεί να πάρω λίγο θάρρος και να πω τις χαζοαπόψεις μου για αυτά που συμβαίνουν. Είμαι βαρετός και σιωπηλός γενικά στις παρέες, και όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο λιγομίλητος, σχεδόν βαριέμαι να μιλάω. Επικοινωνώ καλύτερα με τα σκυλιά, τα δέντρα και τα κτίρια της Αθήνας. Κάποια από αυτά.
Πέρα απ' το ότι είμαι μουσικός, δεν θα ήθελα να ξέρει κανείς τίποτα για μένα. Πιστεύω πως μέσα στα τραγούδια μου τους έχω αφήσει αυτά που χρειάζονται για να επικοινωνήσω μαζί τους. Ποτέ δεν πίστευα πως η ζωή μου, η ζωή γενικά των ανθρώπων της τέχνης, είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι το ίδιο βαρετή και το ίδιο σημαντική όπως όλων των υπόλοιπων. Δεν κάνω τίποτε διαφορετικό από αυτούς που περπατούν δίπλα μου.
Όταν ήμουν μικρός ήθελα να μάθω κιθάρα. Αυτό ήταν το όνειρό μου. Είχα ένα ξάδελφο που ήταν ναύτης και πηγαινοερχόταν Νέα Υόρκη. Μια μέρα μου έφερε ένα δίσκο του Μπομπ Ντίλαν - έμαθα όλα τα τραγούδια απέξω σε τρεις μήνες. Νομίζω το όνειρό μου ήταν να γίνω σαν τον Μπομπ. Κάποιες φορές όταν γράφω δικά μου τραγούδια στην κιθάρα νομίζω πως το όνειρό μου εκπληρώθηκε και γελάω με χαρά από μέσα μου.
Με γοητεύουν οι άνθρωποι που έχουν αθώα μάτια. Μπορώ να τους χαζεύω ώρες. Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει είναι οι φίλοι μου. Τους ακούω με προσοχή και τους θαυμάζω. Μου αρέσει πολύ όταν μου μαγειρεύουν ή όταν με κοιτάνε στα μάτια και μου λένε κάτι σοβαρό. Αυτό νομίζω πως είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο.
Οι άνθρωποι που με επηρέασαν είναι οι γονείς μου. Ο τρόπος που τρώνε, που σκέφτονται για τον κόσμο μας, είναι πολύ ήσυχος και αυτό μου αρέσει. Είναι ταπεινοί άνθρωποι, κι αυτό με συγκινεί. Οι συναναστροφές μου με διάφορα άτομα από κάθε χώρο, από πολύ περίεργα μέχρι και πολύ καθημερινά, με έχουν επηρεάσει σ' αυτό που κάνω και είμαι. Μ' αρέσει όταν καμιά φορά μου λέει η μάνα μου στο χωριό καληνύχτα και μετά από λίγο ψιθυρίζει καλό ξημέρωμα.
Νομίζω ότι οι Στέρεο Νόβα ήταν σημαντικοί γιατί ήταν μια πολύ αγνή μπάντα. Οι φαν δεν είχαν να κάνουν με σούπερ σταρ ή τιβί σταρ χαζούς, ήταν μια μπάντα ακριβώς όπως και οι φαν της. Στις συναυλίες γινόμασταν ένα όλοι γιατί σκεφτόμασταν τα ίδια πράγματα, θέλαμε τα ίδια, ήμασταν το ίδιο μόνοι όλοι. Η μουσική μας και τα τραγούδια μας ήταν αθώα και επαναστατικά ταυτόχρονα, ήταν η αποθέωση της νεότητας. Είμαι πολύ περήφανος που ήμουν στους Στέρεο Νόβα. Και το ίδιο περήφανοι νιώθουν και αυτοί που μας άκουγαν, αυτοί που ήταν φίλοι μας.
Είχαμε την ποίηση με το μέρος μας. Νομίζω πως αυτό ήταν το πιο σημαντικό απ' όλα στους Στέρεο Νόβα. Αυτό μας έδωσε και τη συμπεριφορά. Δεν έχω ξανακούσει κανένα συγκρότημα να ηχεί τόσο ποιητικά από τότε. Ήταν σαν ποιητική λύσσα, σαν γλώσσα των σκυλιών. Μου είναι δύσκολο να το περιγράψω. Νομίζω πως μόνο ένας φαν θα μπορούσε να μιλήσει για τους Στέρεο Νόβα και όχι εγώ ή ο Μιχάλης.
Πάντοτε ακούω τη σιγανή ψιθυριστή φωνή της Αθήνας όταν γράφω, το λίγο χώμα της και το τσιμέντο της μου μιλάνε συνέχεια. Παρ' όλα αυτά που έχει δει και έχει περάσει, έχει μια διακριτική ομορφιά και ησυχία που λίγοι πια σήμερα την αισθάνονται. Εκνευρίζομαι όταν δεν τη σέβεται κανείς και την αφήνουν στο έλεος του κάθε τυχάρπαστου και κακόγουστου. Την αγαπώ γιατί είναι η πόλη μου και δεν μπορώ να την αφήσω ποτέ. Η μουσική μου είναι οι δρόμοι της.
Η επιτυχία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για μένα, μπορώ να σου πω ότι δεν κατάλαβα ποτέ την έννοια αυτής της λέξης. Άσε που θεωρώ πως είναι η πιο χαζή λέξη που άκουσα ποτέ. Μου φέρνει σχεδόν νύστα.
Από το παρελθόν νοσταλγώ τις μέρες που ήμουν ένα τίποτα. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο δεν θα άλλαζα τίποτα απ' τη ζωή μου, αλλά θα κατέστρεφα σίγουρα όλα τα κακόγουστα κτίρια, τα κάγκελα του Αβραμόπουλου, θα έσπαγα τα μοντέρνα έργα τέχνης που κοσμούν κάποιες πλατείες στην Αθήνα, τα γιορτινά φώτα της Αθήνας στους μεγάλους δρόμους, και σίγουρα δεν θα άφηνα να γίνουν κάποιοι κινηματογράφοι σουπερμάρκετ. Με ενοχλεί η κακογουστιά, τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, όπως το σπίτι του Παλαμά στην Πλάκα, η έλλειψη κάδων ανακύκλωσης, τα αυτοκίνητα στην Αθήνα, η ανευθυνότητα, οι πολιτικοί μας, τα ηλίθια αστεία, η έλλειψη ευφυΐας.
Το Δύο είναι μια δουλειά συλλογική, είναι μια δουλειά πολλών ανθρώπων και φίλων, δεν ξεχωρίζω ποτέ τον εαυτό μου από μια συλλογική δουλειά, δεν ξέρω πώς να το κάνω. Νιώθω όμως πολύ ωραία που δούλεψα με τον Δημήτρη. Ήμασταν μια πολύ ωραία ομάδα και μένα με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά αγοραφοβικά προβλήματα που είχα.
Οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου. Δεν έχω τίποτε άλλο.
Δεν με ενοχλούν οι άνθρωποι στην Αθήνα, ξέρω πώς να τους αντιμετωπίσω κι έχω πολλή υπομονή μέσα μου για τον καθένα. Ακόμα και οι πιο δύσκολοι άνθρωποι έχουν μια ομορφιά κρυμμένη μέσα τους. Μ' αρέσει να τους κοιτάζω και να τους αφήνω να εκφράζονται με όποιον τρόπο μπορούν.
Μου αρέσει το κέντρο της Αθήνας. Καμιά φορά, αν δεν έχω δουλειά, ξυπνώ πολύ πρωί και κάνω βόλτες με το ποδήλατο και σταματώ για καφέ εκεί που με χτυπάνε οι αχτίδες του πρωινού ήλιου.
Με επηρεάζει άμεσα το περιβάλλον και η οποιαδήποτε καταστροφή του. Τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι καθημερινά κάθε κίνηση που κάνω, ώστε να μην έχει άσχημη επίπτωση για το περιβάλλον. Το ότι υπήρξα χορτοφάγος από τα 25 μου με μικρές διακοπές κάποιες φορές έπαιξε μεγάλο ρόλο στις καθημερινές μου συνήθειες και στη συμπεριφορά μου σε σχέση με το περιβάλλον. Ήταν ένας δρόμος για να αποκτήσω πολύ γρήγορα συνείδηση.
Είμαι old fashioned. Σκέψου ότι ακούω και αγοράζω ακόμα βινύλια. Τα λατρεύω. Όταν έχεις μάθει με τα βινύλια ή τα cd, τα mp3 ακούγονται σαν πορδή. Μου αρέσει να έρχομαι σε επαφή με τον αληθινό ήχο. Μουσική ακούω μόνο στα ηχεία στο σπίτι.
Μερικές φορές με κουράζει η ιδέα να μαγειρέψω για τον εαυτό μου. Μου συμβαίνει πολύ συχνά, γιατί είμαι μοναχικό άτομο. Γεννήθηκα μοναχικός και θα πεθάνω έτσι.
Θεός σημαίνει να είσαι ταπεινός και να αφήνεις χώρο για την αγάπη μέσα και έξω από σένα.
Κάποια μέρα οι εταιρείες δίσκων θα με αναγκάσουν και μένα να πουλάω τα άλμπουμ μου μόνος μου στο ίντερνετ. Αν δεν έχω κουραστεί από όλες αυτές τις πικρές ιστορίες μέχρι τότε, γιατί σκέφτομαι να πάω στο χωριό να φυτέψω πατάτες.
Το νέο άλμπουμ μου ονομάζεται Άργος. Του έδωσα το όνομα από το σκυλί του Οδυσσέα, που για μένα συμβολίζει την πίστη, την καρτερικότητα, την υπομονή, τη μικρή σπίθα της αγάπης. Αυτόν ψάχνω να βρω μέσα από τη μικρή μου οδύσσεια και, μιας και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από το ταξίδι του, του χαρίζω τη στραπατσαρισμένη μου ποπ.
Η ζωή, μέσα από τις βλακείες και τα λάθη μου, με δίδαξε το μέτρο. Μου είπε να το γράψω σ' ένα χαρτί στον τοίχο: Παν μέτρον άριστον.
Συνέντευξη στον M. Hulot
"Στη Λύρα μετακόμισε ο Κωνσταντίνος Βήτα... Ο νέος του δίσκος θα κυκλοφορήσει από αυτήν στις 22 Οκτωβρίου (σε high definition) και είναι διπλός. Ο τίτλος του είναι «Άργος». Το πρώτο CD περιλαμβάνει 13 τραγούδια και ορχηστρικά και το δεύτερο 14, αποκλειστικά ορχηστρικά κομμάτια."
http://www.lyra.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=231042
Το "high definition", το ψάχνω αλλά μάλλον εννοούν ότι η ηχογράφηση έγινε σε 24/96, όπως και σε καταπληκτικό για το είδος του "2".
Και επειδή η δουλειά ενός καλλιτέχνη αντικατροπτίζει σε μεγάλο βαθμό την στάση ζωής του:
Γεννήθηκα στη Μελβούρνη στην Αυστραλία, οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Μεγάλωσα στην Αθήνα, στο Περιστέρι, και μετά το λύκειο ξαναπήγα Αυστραλία για να σπουδάσω καλές τέχνες και ιστορία. Μια έντονη ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία είναι η εικόνα του ωκεανού, οι ατέλειωτες μέρες πάνω στο πλοίο που πηγαινοερχόμασταν Ελλάδα-Αυστραλία. Μου άρεσε να πίνω λεμονάδα και να χαζεύω ώρες χωρίς να συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο.
Σε μέρη που υπάρχει πολύς κόσμος δεν συστήνομαι ποτέ. Αν έρθει η καταραμένη στιγμή, λέω «γεια, είμαι ο Κωνσταντίνος», κι αν δεν με γνωρίζουν λέω «ε... να... ασχολούμαι λίγο με τους υπολογιστές». Αν υπάρχει κάποιος στην παρέα που ασχολείται με την τέχνη, τότε μπορεί να πάρω λίγο θάρρος και να πω τις χαζοαπόψεις μου για αυτά που συμβαίνουν. Είμαι βαρετός και σιωπηλός γενικά στις παρέες, και όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο λιγομίλητος, σχεδόν βαριέμαι να μιλάω. Επικοινωνώ καλύτερα με τα σκυλιά, τα δέντρα και τα κτίρια της Αθήνας. Κάποια από αυτά.
Πέρα απ' το ότι είμαι μουσικός, δεν θα ήθελα να ξέρει κανείς τίποτα για μένα. Πιστεύω πως μέσα στα τραγούδια μου τους έχω αφήσει αυτά που χρειάζονται για να επικοινωνήσω μαζί τους. Ποτέ δεν πίστευα πως η ζωή μου, η ζωή γενικά των ανθρώπων της τέχνης, είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι το ίδιο βαρετή και το ίδιο σημαντική όπως όλων των υπόλοιπων. Δεν κάνω τίποτε διαφορετικό από αυτούς που περπατούν δίπλα μου.
Όταν ήμουν μικρός ήθελα να μάθω κιθάρα. Αυτό ήταν το όνειρό μου. Είχα ένα ξάδελφο που ήταν ναύτης και πηγαινοερχόταν Νέα Υόρκη. Μια μέρα μου έφερε ένα δίσκο του Μπομπ Ντίλαν - έμαθα όλα τα τραγούδια απέξω σε τρεις μήνες. Νομίζω το όνειρό μου ήταν να γίνω σαν τον Μπομπ. Κάποιες φορές όταν γράφω δικά μου τραγούδια στην κιθάρα νομίζω πως το όνειρό μου εκπληρώθηκε και γελάω με χαρά από μέσα μου.
Με γοητεύουν οι άνθρωποι που έχουν αθώα μάτια. Μπορώ να τους χαζεύω ώρες. Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει είναι οι φίλοι μου. Τους ακούω με προσοχή και τους θαυμάζω. Μου αρέσει πολύ όταν μου μαγειρεύουν ή όταν με κοιτάνε στα μάτια και μου λένε κάτι σοβαρό. Αυτό νομίζω πως είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο.
Οι άνθρωποι που με επηρέασαν είναι οι γονείς μου. Ο τρόπος που τρώνε, που σκέφτονται για τον κόσμο μας, είναι πολύ ήσυχος και αυτό μου αρέσει. Είναι ταπεινοί άνθρωποι, κι αυτό με συγκινεί. Οι συναναστροφές μου με διάφορα άτομα από κάθε χώρο, από πολύ περίεργα μέχρι και πολύ καθημερινά, με έχουν επηρεάσει σ' αυτό που κάνω και είμαι. Μ' αρέσει όταν καμιά φορά μου λέει η μάνα μου στο χωριό καληνύχτα και μετά από λίγο ψιθυρίζει καλό ξημέρωμα.
Νομίζω ότι οι Στέρεο Νόβα ήταν σημαντικοί γιατί ήταν μια πολύ αγνή μπάντα. Οι φαν δεν είχαν να κάνουν με σούπερ σταρ ή τιβί σταρ χαζούς, ήταν μια μπάντα ακριβώς όπως και οι φαν της. Στις συναυλίες γινόμασταν ένα όλοι γιατί σκεφτόμασταν τα ίδια πράγματα, θέλαμε τα ίδια, ήμασταν το ίδιο μόνοι όλοι. Η μουσική μας και τα τραγούδια μας ήταν αθώα και επαναστατικά ταυτόχρονα, ήταν η αποθέωση της νεότητας. Είμαι πολύ περήφανος που ήμουν στους Στέρεο Νόβα. Και το ίδιο περήφανοι νιώθουν και αυτοί που μας άκουγαν, αυτοί που ήταν φίλοι μας.
Είχαμε την ποίηση με το μέρος μας. Νομίζω πως αυτό ήταν το πιο σημαντικό απ' όλα στους Στέρεο Νόβα. Αυτό μας έδωσε και τη συμπεριφορά. Δεν έχω ξανακούσει κανένα συγκρότημα να ηχεί τόσο ποιητικά από τότε. Ήταν σαν ποιητική λύσσα, σαν γλώσσα των σκυλιών. Μου είναι δύσκολο να το περιγράψω. Νομίζω πως μόνο ένας φαν θα μπορούσε να μιλήσει για τους Στέρεο Νόβα και όχι εγώ ή ο Μιχάλης.
Πάντοτε ακούω τη σιγανή ψιθυριστή φωνή της Αθήνας όταν γράφω, το λίγο χώμα της και το τσιμέντο της μου μιλάνε συνέχεια. Παρ' όλα αυτά που έχει δει και έχει περάσει, έχει μια διακριτική ομορφιά και ησυχία που λίγοι πια σήμερα την αισθάνονται. Εκνευρίζομαι όταν δεν τη σέβεται κανείς και την αφήνουν στο έλεος του κάθε τυχάρπαστου και κακόγουστου. Την αγαπώ γιατί είναι η πόλη μου και δεν μπορώ να την αφήσω ποτέ. Η μουσική μου είναι οι δρόμοι της.
Η επιτυχία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για μένα, μπορώ να σου πω ότι δεν κατάλαβα ποτέ την έννοια αυτής της λέξης. Άσε που θεωρώ πως είναι η πιο χαζή λέξη που άκουσα ποτέ. Μου φέρνει σχεδόν νύστα.
Από το παρελθόν νοσταλγώ τις μέρες που ήμουν ένα τίποτα. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο δεν θα άλλαζα τίποτα απ' τη ζωή μου, αλλά θα κατέστρεφα σίγουρα όλα τα κακόγουστα κτίρια, τα κάγκελα του Αβραμόπουλου, θα έσπαγα τα μοντέρνα έργα τέχνης που κοσμούν κάποιες πλατείες στην Αθήνα, τα γιορτινά φώτα της Αθήνας στους μεγάλους δρόμους, και σίγουρα δεν θα άφηνα να γίνουν κάποιοι κινηματογράφοι σουπερμάρκετ. Με ενοχλεί η κακογουστιά, τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, όπως το σπίτι του Παλαμά στην Πλάκα, η έλλειψη κάδων ανακύκλωσης, τα αυτοκίνητα στην Αθήνα, η ανευθυνότητα, οι πολιτικοί μας, τα ηλίθια αστεία, η έλλειψη ευφυΐας.
Το Δύο είναι μια δουλειά συλλογική, είναι μια δουλειά πολλών ανθρώπων και φίλων, δεν ξεχωρίζω ποτέ τον εαυτό μου από μια συλλογική δουλειά, δεν ξέρω πώς να το κάνω. Νιώθω όμως πολύ ωραία που δούλεψα με τον Δημήτρη. Ήμασταν μια πολύ ωραία ομάδα και μένα με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά αγοραφοβικά προβλήματα που είχα.
Οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου. Δεν έχω τίποτε άλλο.
Δεν με ενοχλούν οι άνθρωποι στην Αθήνα, ξέρω πώς να τους αντιμετωπίσω κι έχω πολλή υπομονή μέσα μου για τον καθένα. Ακόμα και οι πιο δύσκολοι άνθρωποι έχουν μια ομορφιά κρυμμένη μέσα τους. Μ' αρέσει να τους κοιτάζω και να τους αφήνω να εκφράζονται με όποιον τρόπο μπορούν.
Μου αρέσει το κέντρο της Αθήνας. Καμιά φορά, αν δεν έχω δουλειά, ξυπνώ πολύ πρωί και κάνω βόλτες με το ποδήλατο και σταματώ για καφέ εκεί που με χτυπάνε οι αχτίδες του πρωινού ήλιου.
Με επηρεάζει άμεσα το περιβάλλον και η οποιαδήποτε καταστροφή του. Τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι καθημερινά κάθε κίνηση που κάνω, ώστε να μην έχει άσχημη επίπτωση για το περιβάλλον. Το ότι υπήρξα χορτοφάγος από τα 25 μου με μικρές διακοπές κάποιες φορές έπαιξε μεγάλο ρόλο στις καθημερινές μου συνήθειες και στη συμπεριφορά μου σε σχέση με το περιβάλλον. Ήταν ένας δρόμος για να αποκτήσω πολύ γρήγορα συνείδηση.
Είμαι old fashioned. Σκέψου ότι ακούω και αγοράζω ακόμα βινύλια. Τα λατρεύω. Όταν έχεις μάθει με τα βινύλια ή τα cd, τα mp3 ακούγονται σαν πορδή. Μου αρέσει να έρχομαι σε επαφή με τον αληθινό ήχο. Μουσική ακούω μόνο στα ηχεία στο σπίτι.
Μερικές φορές με κουράζει η ιδέα να μαγειρέψω για τον εαυτό μου. Μου συμβαίνει πολύ συχνά, γιατί είμαι μοναχικό άτομο. Γεννήθηκα μοναχικός και θα πεθάνω έτσι.
Θεός σημαίνει να είσαι ταπεινός και να αφήνεις χώρο για την αγάπη μέσα και έξω από σένα.
Κάποια μέρα οι εταιρείες δίσκων θα με αναγκάσουν και μένα να πουλάω τα άλμπουμ μου μόνος μου στο ίντερνετ. Αν δεν έχω κουραστεί από όλες αυτές τις πικρές ιστορίες μέχρι τότε, γιατί σκέφτομαι να πάω στο χωριό να φυτέψω πατάτες.
Το νέο άλμπουμ μου ονομάζεται Άργος. Του έδωσα το όνομα από το σκυλί του Οδυσσέα, που για μένα συμβολίζει την πίστη, την καρτερικότητα, την υπομονή, τη μικρή σπίθα της αγάπης. Αυτόν ψάχνω να βρω μέσα από τη μικρή μου οδύσσεια και, μιας και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από το ταξίδι του, του χαρίζω τη στραπατσαρισμένη μου ποπ.
Η ζωή, μέσα από τις βλακείες και τα λάθη μου, με δίδαξε το μέτρο. Μου είπε να το γράψω σ' ένα χαρτί στον τοίχο: Παν μέτρον άριστον.
Συνέντευξη στον M. Hulot
