- Μηνύματα
- 25.531
- Reaction score
- 21.963
Λοιπόν, ακούστε τώρα τριφασική φάση. Δεν προβάλλω εαυτόν ως και καλά καραγνώστη power user κι έτσι, αλλά, ρε παιδιά, δεν είμαι και κανένας άσχετος, εδώ που τα λέμε δηλαδής.
Σκηνή πρώτη. Τις προάλλες καταπιάστηκα να πάρω εις το λαπτόπιον τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει ένας φίλος με τη μηχανή του, μια Kodak Easyshare τάδε, που τη έπιανα στα χέρια μου για πρώτη φορά. Τη συνδέω που λέτε εις την θύραν του λαπτοπίου, εγκαθιστώ και τη σχετική εφαρμογή που συνοδεύει τη μηχανή, τη φορτώνω, ψάχνω τα μενού από ‘δω, ψάχνω από ‘κεί, τίποτα. Τελείως μουλαρωμένη, και η εφαρμογή, και η μηχανή. Επτασφράγιστο μυστικό οι φωτογραφίες. Και προσέξτε, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τυπώσω, ούτε να ρετουσάρω ούτε να ξέρω τι χρώμα έχει η μηχανή, ούτε πώς φορτώνει η εφαρμογή, τίποτε ρε παιδί μου. Απλώς να πάρω τις φωτό στο δίσκο και να την ξεχάσω. Μέσα σε 15 λεπτά επαφής δεν είχα καταφέρει τίποτα, οπότε εγκατέλειψα την προσπάθεια, γιατί αλλιώς η Καρτάλη θα γέμισε θρύψαλα –και ήμουν και στον 4ο όροφο.
Σκηνή δεύτερη. Θέλω να κάνω ακριβώς την ίδια δουλειά, με μια Olympus C-750. Τη συνδέω στη θύρα, και χωρίς να εγκαταστήσω το παραμικρό, το σύστημα την αναγνωρίζει κατ’ ευθείαν, σαν μνήμη USB. Η μνήμη της μηχανής ορατή κανονικά μέσα από τον Windows Explorer, οπότε αντιγράφω τα αρχεία στο δίσκο, κι αυτό ήταν. Τα διαγράφω κιόλας από τη μηχανή, και χοπ, η μηχανούλα έτοιμη για νέες κατακτήσεις. Είχα τελειώσει σε λιγότερο από 2 λεπτά.
Βέβαια, αυτά δεν τα γράφει κανένα συγκριτικό τεστ. Δεν απορώ, γιατί οι Ιάπωνες πήραν τη φωτογραφική αγορά μέσα από τα χέρια των Ευρωπαίων, μέσα στα τελευταία 35 χρόνια. Απορώ που δεν τους πήραν και τα σώβρακα, μάρκας Easyshare... So easy… Πώς είπατε, έπρεπε να πατήσω κάτι;
Σκηνή πρώτη. Τις προάλλες καταπιάστηκα να πάρω εις το λαπτόπιον τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει ένας φίλος με τη μηχανή του, μια Kodak Easyshare τάδε, που τη έπιανα στα χέρια μου για πρώτη φορά. Τη συνδέω που λέτε εις την θύραν του λαπτοπίου, εγκαθιστώ και τη σχετική εφαρμογή που συνοδεύει τη μηχανή, τη φορτώνω, ψάχνω τα μενού από ‘δω, ψάχνω από ‘κεί, τίποτα. Τελείως μουλαρωμένη, και η εφαρμογή, και η μηχανή. Επτασφράγιστο μυστικό οι φωτογραφίες. Και προσέξτε, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τυπώσω, ούτε να ρετουσάρω ούτε να ξέρω τι χρώμα έχει η μηχανή, ούτε πώς φορτώνει η εφαρμογή, τίποτε ρε παιδί μου. Απλώς να πάρω τις φωτό στο δίσκο και να την ξεχάσω. Μέσα σε 15 λεπτά επαφής δεν είχα καταφέρει τίποτα, οπότε εγκατέλειψα την προσπάθεια, γιατί αλλιώς η Καρτάλη θα γέμισε θρύψαλα –και ήμουν και στον 4ο όροφο.
Σκηνή δεύτερη. Θέλω να κάνω ακριβώς την ίδια δουλειά, με μια Olympus C-750. Τη συνδέω στη θύρα, και χωρίς να εγκαταστήσω το παραμικρό, το σύστημα την αναγνωρίζει κατ’ ευθείαν, σαν μνήμη USB. Η μνήμη της μηχανής ορατή κανονικά μέσα από τον Windows Explorer, οπότε αντιγράφω τα αρχεία στο δίσκο, κι αυτό ήταν. Τα διαγράφω κιόλας από τη μηχανή, και χοπ, η μηχανούλα έτοιμη για νέες κατακτήσεις. Είχα τελειώσει σε λιγότερο από 2 λεπτά.
Βέβαια, αυτά δεν τα γράφει κανένα συγκριτικό τεστ. Δεν απορώ, γιατί οι Ιάπωνες πήραν τη φωτογραφική αγορά μέσα από τα χέρια των Ευρωπαίων, μέσα στα τελευταία 35 χρόνια. Απορώ που δεν τους πήραν και τα σώβρακα, μάρκας Easyshare... So easy… Πώς είπατε, έπρεπε να πατήσω κάτι;