Οι Πατρίδες των Ελλήνων - "Homelands of the Greeks" 2016

[Snow Whitty]

Οι Πατρίδες των Ελλήνων



Παραγωγη >> Αλεξανδρος Καροζας
Μουσικη Διευθυνση - Eμπνευση >> Ανδρεας Κατσιγιαννης


"Η Πατριδα μπορει να είναι ενας τοπος. Πολύ περισσοτερο όμως είναι ένα αισθημα.Οι πατριδες των Ελλήνων είναι και τα δυο αυτά.

In the years 1914 to 1923, a wave of Greek persecutions (as well as Armenians, among others) occurred in the Ottoman Empire. Massacres, deportations and death marches, and finally the expulsion and resettlement of the survivors. Home can be a place. Above all, it is a feeling. Escape and expulsion in the history of mankind. "Homelands of the Greeks", the new production of Alexandros Karozas, who presents the musical diversity of old and new homelands in the history of Greece.







Άραγε είναι πολλές οι Πατρίδες των Ελλήνων; Οι Έλληνες δεν έχουμε μια Πατρίδα, την Ελλάδα; Οι Έλληνες έχουμε την Ελλάδα Πατρίδα, που σαν ένα μεγάλο δένδρο, έχει κλαδιά στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στην Μικρά Ασία, στην Κύπρο μέχρι την Κάτω Ιταλία!

Αυτό το ταξίδι ετοιμάσαμε με την Εστουδιαντίνα ,με την Ορχήστρα που συλλέγει στοιχεία δύο μεγάλων και τόσο διαφορετικών Πολιτισμών, από την Δύση εως την Ανατολή. Μια μεγάλη γιορτή του τραγουδιού ,γεμάτη συναίσθημα ,μνήμη και ένταση από τα Ποντιακά τραγούδια, τα τραγούδια της Μικρασίας και του Αιγαίου, μέχρι τα τραγούδια της ξενιτειάς ...

Αυτό το ταξίδι, θα μοιραστούμε όλοι μαζί, την ιστορία μας μέσα από τα τραγούδια, μια ιστορία που ο καθένας από εμάς έχει μέσα της, την Ρίζα του. ....

Ο Αλεξανδρος Καροζας , μεσα από αυτη τη νεα Παραγωγη, στελνει το κοινο του σ ένα συγκινητικο μουσικο/ιστορικο ταξιδι με ολοφάνερους επικαιρους παραλληλισμούς....

 

[Snow Whitty]

Οι Έλληνες, παντού και πάντα, όπου και εάν βρεθήκαν, δεν ξέχασαν την γενέτειρα τους, δεν άφησαν την μνήμη να ξεθωριάσει. Είναι Πρόσφυγας παντού, αυτός που λησμονά. Έτσι λοιπόν, η ανάμνηση και η αναζήτηση για το διαχρονικό βρήκε σίγουρο και μοναδικό καταφύγιο στο τραγούδι. Συνήθειες, όροι, έννοιες που ίσχυαν και σφράγιζαν το χτες, εμπνέοντας στα πρώτα τους τραγούδια, στις αρχετυπικές τους ηχογραφήσεις, τους Έλληνες δημιουργούς και ερμηνευτές. Τα προβλήματα πάντοτε ίδια. Οι ανησυχίες κοινές. Τα τραγούδια, αποτύπωναν και αποτυπώνουν αγωνίες και προβληματισμούς, τόσο για το δημόσιο, το συλλογικό όσο για το ατομικό. Ειδικά για τον Ελληνισμό της Μικρασίας, του Πόντου, τα αδιέξοδα της ασκούμενης πολιτικής, η αδυναμία… και τότε, των φορέων της να σηκώσουν την ευθύνη και να αρθούν στην ανάγκη των περιστάσεων αποτυπώθηκαν στα τραγούδια. Έγινε μουσική και λόγος, ο πόνος, ο σπαραγμός, ο ξεριζωμός και μέσα σε όλη αυτή την δύνη, ο καθένας κράτησε ως κληρονομιά τα ΄Ήθη και τις παραδόσεις. Και ήρθε τότε, αλλά με ηχηρή αναφορά στο σήμερα, το τραγούδι να εκφράσει, να απαντήσει καίρια στο αίτημα οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας, να κρατήσει την άμυνα του κόσμου, να προβληματίσει και κυρίως να εμψυχώσει και στο τέλος να ΠΕΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. ///*Ανδρέας Κατσιγιάννης


Όμορφη και παράξενη πατρίδα


Οδυσσέας Ελύτης

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά
στήνει στη γη καράβι - κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα - ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους - αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα - τηνε παρατά
κάνει να τη σκαλίσει - βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι - πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει - θέλει τύραννους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα...




Δε σε φοβάμαι
έχω μια ορχήστρα κι ένα βωμό,
έχω το λόγο μου τον τραγικο.




Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
κρατάω μαχαίρι,
έχω στα στήθια μου τους στίχους του Σεφέρη,
έχω του Γκάτσου την Αμοργό,
έχω τον Κάλβο, τον Σολωμό.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε Μελίνα,
έχω έναν ήλιο φυλαχτό απ’ τη Βεργίνα,
έχω τον Όλυμπο, τον Υμμητό,
το Παλαμίδι, την κύρα της Ρω.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι,
δε σε φοβάμαι,
με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω
και κοιμάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε σου λέω,
έχω μια θάλασσα αγάπες στο Αιγαίο,
έχω στην Κτήτη ένα Θεό,
ένα ακρωτήρι κι ένα σταυρό.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε απ’ τη μέση,
έχω ένα δέντρο στην Επίδαυρο φυτέψει,
έχω μια ορχήστρα κι ένα βωμό,
έχω το λόγο μου τον τραγικο.
Δε σε φοβάμαι.

 

[Snow Whitty]

Ο Ιωνικός και Ποντιακός πολιτισμός, με οδηγό αυτήν την αλήθεια, έμεινε αναλλοίωτος και ζωτικός. Και στηρίχθηκε σε ανθρώπους που τον πίστεψαν, τον αγάπησαν και τον μετέδωσαν στις επόμενες γενιές ως πολιτιστική κληρονομιά που ανήκει στον καθένα ισομερώς και ισάξια.

Μια κληρονομιά που γέννησε μια καινούργια κοινωνία τραγουδιού με γνώμονα τον σεβασμό στην μνήμη και παράλληλα την ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας στα σημερινά δεδομένα, τηρώντας τις αρχές και την ταυτότητά μας.

Την πατρίδα μ’ έχασα



Την πατρίδα μ’ έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι
ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, όι όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι όι
και `ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.....



«Το Τσιάμπασιν καηκε » (με μετάφραση)


...."μικροι - μεγαλοι,πλουσιοι - φτωχοι,ολοι κάθονται και κλαινε...."


Στις εικόνες του video απεικονίζονται το χωριό Τσιαμπασιν, η ωραία πόλη Ορντου (Ordu) -ή Κωτύορα και τα παρxαρια και η επαρχία της Ορντους!

Η ονομασία τσαμπασιν προέρχεται από την τούρκικη έκφραση Çam başı που σημαίνει «κορυφή των πεύκων» και αποτελούσε ‘τουριστικό’ προορισμό επειδή σε αντίθεση με την πόλη ορντου, βρισκόταν στο βουνό καρακιολ (που σημαίνει φυλάκιο) σε υψόμετρο 2000 μέτρων και είχε πολύ καλύτερο κλίμα κατά τους θερινούς μήνες.Το τραγούδι αναφέρετε σε μια πυρκαγιά που έκαψε το τσαμπασιν και την τριγύρω περιοχή το 1913.

Εικάζετε όμως πως η πυρκαγιά ήταν στην πραγματικότητα εμπρησμός, και όπως αναφέρει και ο γερμανός πρεσβευτής Kοουλμαν:
“…Μέχρι τώρα (1916) δολοφονήθηκαν 250 αντάρτες. Αιχμαλώτους δεν κρατούν (οι Νεότουρκοι). Πέντε χωριά πυρπολήθηκαν…”


Εκάεν και το Τσάμπασιν
κ'επέμναν τα τουβάρεα γιάρ γιάρ αμάν
κ'επέμναν τα τουβάρεα γιαρ γιαρ αμάν
και ν΄ ερρούξαν σο χουρτάρεμαν
τ΄ Ορντούς τα παλληκάρεα γιάρ γιάρ αμάν
και ν΄ ερρούξαν σο χουρτάρεμαν
τ΄ Ορντούς τα τζαναβαρε γιάρ γιάρ αμάν

Βάι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
και ν΄εκές τιδέν κι επέμνεν μοναχόν σαχτάρ

Τρανόν γιαγκουν σο Τσάμπασιν
σπίτεα κι θ΄ απομένεν γιάρ γιάρ αμάν
σπίτεα κι θ΄ απομένεν γιαρ γιαρ αμάν
μικροί-τρανοί φτωχοί-ζεγκίν
όλ΄ κάθουνταν και κλαίνε γιάρ γιάρ αμάν

βαι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
και'κει άλλο δεν επέμνεν μοναχόν σαχτάρ

Κλαιν΄ του Θεού τα πούλοπα
κλαιν΄ τα πεγαδομάτεα γιάρ γιάρ αμάν
κλαιν΄ τα πεγαδομάτεα γιαρ γιαρ αμάν
κλαίει το Τσιαμπλούκ ΄ το Καρακιόλ΄
κλαιν΄ τ΄ έμορφα τ΄ ελάτεα
γιάρ γιάρ αμάν

Βάι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
και ν΄εκές τιδέν κι επέμνεν μοναχόν σαχτάρ
Βάι εκάεν κι εμανίεν τ΄ Ορντούς το παρχάρ
και'κει άλλο δεν επέμνεν μοναχόν σαχτάρ

 

[Snow Whitty]

Άραγε είναι πολλές οι Πατρίδες των Ελλήνων; Οι Έλληνες δεν έχουμε μια Πατρίδα, την Ελλάδα; Οι Έλληνες έχουμε την Ελλάδα Πατρίδα, που σαν ένα μεγάλο δένδρο, έχει κλαδιά στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στην Μικρά Ασία, στην Κύπρο μέχρι την Κάτω Ιταλία!


Is oria mou - Encardia & Roberto Licci



Δε θέλει η καρδιά να σου μιλήσει

για κείνο που κρατάει μες στην ψυχή

μα σαν κοιτάς εσύ μέσα στα μάτια

τη σκέψη μου διαβάζεις στη στιγμή.


Λένε λοιπόν τα μάτια μου σ' εσένα

βασίλισσα στο στήθος πως βαστώ

και κάθε νύχτα τη γλυκιά μορφή σου

σε όνειρο χαρούμενο θωρώ.


Και τρέμουνε τα φύλλα της καρδιάς μου

και πυρετός στο αίμα μου κυλά

η ανάσα σου μου κόβει τη μιλιά

και σκοτείνιασαν τα μάτια και δε βλέπω.


Τον πυρετό, τη φλόγα, το σκοτάδι

μπορείς να διώξεις φως μου μόνο εσύ

σ 'αναζητώ και ψάχνω την δροσιά σου

σα διψασμένο μόνο γιασεμί.

 

[Snow Whitty]

κι απ' το θάνατο ακόμα
πιο πικρή είσαι προσφυγιά




και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή...

 

[Snow Whitty]

Και ήρθε τότε, αλλά με ηχηρή αναφορά στο σήμερα, το τραγούδι να εκφράσει, να απαντήσει καίρια στο αίτημα οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας, να κρατήσει την άμυνα του κόσμου, να προβληματίσει και κυρίως να εμψυχώσει και στο τέλος να ΠΕΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ


(Μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, Στίχοι Νίκου Γκάτσου)

Δεν έχω σπίτι πίσω για να `ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.

 

[Snow Whitty]

Αυτός ο πολιτισμός του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή της Μικράς Ασίας, έχει και ένα άλλο κύριο χαρακτηριστικό. Εμπεριέχει την Θάλασσα και τον Ήλιο. Την Αισιοδοξία και την Προσμονή για το καλύτερο.

Έχει, με μήτρα το δυναμισμό του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού, κατάφαση για την ίδια τη ζωή, παρά την τραγικότητα πολλών ιστορικών στιγμών. Ο πολιτισμός μας είχε το Διόνυσο και ο Διόνυσος έχει το κρασάκι του.Τον««ευφράνορα οίνο»»που συντρόφευε τον Έλληνα χωρίς ταξικές διαφορές από τον λαϊκό μέχρι τον διανοούμενο.



ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ


ΤΙ ΣΕ ΜΕΛΛΕΙ ΕΣΕΝΑΝΕ




Τι ειν αυτό που μας ενωνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει....



Τι σου κανα και πίνεις



Τι σου 'κανα και πίνεις, τσιγάρο στο τσιγάρο
κι είν' τα πικρά σου μάτια στο πάτωμα καρφιά

Πες μου για δε μ' αφήνεις με δυο φιλιά να πάρω
απ' τα θολά σου μάτια τη μαύρη συννεφιά
Πες μου για δε μ' αφήνεις με δυο φιλιά να πάρω
απ' τα θολά σου μάτια τη μαύρη συννεφιά ....





Αυτό το ρόλο έχει και το τραγούδι στην Ελληνική κοινωνία. Είναι και θα είναι για τον λαό, γιατί απλά γεννιέται από δημιουργούς μπασμένους στο κοινωνικό σώμα, διαμορφώνεται από ανθρώπους και πολίτες που λατρεύουν την ίδια τη ζωή και ονειρεύονται κάτι καλύτερο για όλους μας.

Αποτελεί, έτσι, το ασφαλέστερο όχημα για την έκφραση μιας υγιούς και ελπιδοφόρας κοινωνίας.

Για να μην ξεχνιόμαστε, ας σεβαστούμε τη μνήμη μας με πεποίθηση ότι οι πραγματικές αξίες χαράζουν τα ασφαλή μονοπάτια του μέλλοντος.


Ανδρέας Κατσιγιάννης

 

[Snow Whitty]

Γι' αυτό κάτσε καλά...

Είχα μια φορά μια θάλασσα
που από λάθος μου τη χάλασα
κι από τότε φτιάχνω κύματα
έρωτες, καημούς κι αισθήματα....


Έχω δυο ψυχές αγάπη μου
κλειδωμένες στο ντουλάπι μου
με τη μια μιλάω για θαύματα
η άλλη ζει μέσα στα τραύματα
ειν' αναποδιά, να `χεις δυο παιδιά
κλειδωμένα στην καρδιά






Ας κρατήσουν οι χοροί


....

Τι να φταίει η Bουλή,
τι να φταίνε οι εκπρόσωποι,
έρημοι και απρόσωποι βρε,
αν πονάει η κεφαλή,
φταίει η απρόσωπη
αγάπη που 'χε βρει.

Mα η δικιά μας έχει όνομα,
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία



Να μας έχει ο Θεός γερούς,
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους
σαν ποταμούς....

 

[Snow Whitty]

Οδός Ελλήνων



Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
που ξέρουνε τι κάνουνε
που ξέρουν ότι χάνουνε
κι ελπίζουν στο κράτος
χαμένοι κατακράτως

Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
που πέτρα δεν αφήσανε
που τοίχους ζωγραφίσανε
κι ακόμα ζωγραφίζουν
μαραίνονται κι ανθίζουν

Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
οδός του οδοστρώματος
του έτσι του κυκλώματος
οδός σακατεμένη
οδός αγαπημένη

Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
οδός απόντων υπευθύνων
οδός του πάθους
οδός του λάθους
οδός του ύψους και του βάθους

Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
που πιάνονται αδιάβαστοι
που γίνονται ανάρπαστοι
που σκίζουν και πουλάνε
που δε με ξεγελάνε

Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
που δεν τους πιάνει λάστιχο
κι εγώ με `να τετράστιχο
τους πιάνω από τη μέση
πονάω και μ’ αρέσει

Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
που ξέρουν να ονειρεύονται
που υπερηφανεύονται
πως είναι και οι πρώτοι
μακάρι να `ναι πρώτοι

Οδός Ελλήνων
οδός εκείνων
οδός απόντων υπευθύνων
οδός του πάθους
οδός του λάθους
οδός του ύψους και του βάθους