Παραμυθακι ...απο τον Παραμυθα

[Andrew]

Μια φορα και έναν καιρο ζουσε ένα τσομπανοσκυλο που το λεγαν Νικοbarbie.
Δεν ηταν σαν τα αλλα τσομπανοσκυλα.Απο κουταβι ξεχωριζε.
Του αρεσε το ψαρεμα και το κυνηγι.Του αρεσε η πεταχτη και το παραγαδι.
Το μυδοπιλαφο και η σαρδελα ξυδατη .Aγαπουσε το προβειο γαλα και τα τσιπουρα .
Αγαπουσε τον παλιο του συμμαθητη Bαγγελη και την γυναικα που τον εκανε....σκυλο
Ηρωες του ο Αχαμπ και ο Καπτεν Νεμο. Και ο Νεμο.
Και η Ντορα η Μικρη Εξερευνητρια (Γιουχου). Και η Καντυ Καντυ.
Αγαπουσε πολύ την Μουσικη .
Αλλα δυστυχως ακουγε μονο από το ένα ...αυτι.
Και για τον λογο αυτό γαυγιζε συνεχεια.
Αλλα όπως ξερετε σκυλι που γαυγιζει …είναι κουφο.σκυλι.
Και ακουγε μονο οπερα.Ηταν το μονο ειδος που μπορουσε να ακουσει πραγματικα (από το καλο αυτι )
Το pedigree του εφτανε στις Βαυαρικες Αλπεις .
Προπροπροπαππους του ένα ημι-pointer που ειχε πεσει θυμα βιασμου μιας καπατσας Doberwoman
και ηρθε μεταναστης στην Ελλαδα με τον Β΄Π.Π.
Κατοχη ,πεινα , ανταρτικο ,εμφυλιος , επταετια ,μεταπολιτευση ,αλλαγη ,ΟΝΕ,Ολυμπιακοι ,ΑVSite ,ΑΓΔ.
Το ονειρο του ηταν να γυρισει καποια στιγμη στα πατρια Βαυαρικα εδαφη.
Όχι μονος .Με αυτοκινητο .
Eιχε κανει πολλες δουλειες.
Μουτσος ,Οδηγος τυφλων ,Κασκαντερ σε ΧΧΧ Movies με ζωα ,
Ζιγκολο ,Ζιγκουαλα,Ματουμπαλα ,
Ντιλιβερας ,Νταλαβεριτζης.,Νταλικερης.
Ειχε σοβαρο προβλημα με κατανοηση ορων και λεξεων
Π.χ. νομιζε ότι Λιμπιντο λενε τον βηχα στα germanika
και ελεγε ότι εχει πολύ από αυτο .(γκουχου γκουχου).
Μανιωδης Αντικαπνιστης.
Εχε γραφτει στο Ginnes ως ο μοναδικος που ειχε κοψει το καπνισμα περισσοτερες φορες
απο οτι η ηλικια του μετρημενη σε κλασματα του δευτερολεπτου .
Μεγαλη αδυναμια ειχε και στις μπουκαλες.
Στο σχολειο επαιζε με τον φιλο του τον Βαγγελη την μπουκαλα ,
στο στρατο επαιζε την μπουκαλα ,
στο πανεπιστημιο επαιζε την μπουκαλα ,
στη δουλεια όταν σχολαγαν οι υπολοιποι ,
με τον προισταμενο επαιζαν την μπουκαλα.
Οι γυναικες τον αφηναν συνεχεια μπουκαλα ,
ειχε στο χερι μονιμα μια μπουκαλα (ουζο)
στο σπιτι του χε τελειωσει η μπουκαλα (γκαζι)
και τις αποκριες ντυνοταν …..δυτης .
Ένα βραδυ…….

(παρακαλω να το συνεχισετε οι υπολοιποι )


YΓ.:rei: στο νεο μου τιτλο και avatar.
Εμπνευσμενο :cool_4:...σε σημειο περιεργειας ."happy_1"

 

[Gebreselassie]

:cool_11::cool_11::cool_11::cool_11()()()(

 

[Regunus]

μπαχαχαχχαχαχαχαχαχαχχαχαχα

δεν μπορώ να συνεχίσω αν δεν σταματήσω να γελάω πρώτα!

 

[johnny20]

Απάντηση: Παραμυθακι ...απο τον Παραμυθα

Andrew έγραψες......:cool_11: :cool_11: :cool_11: :cool_11: :cool_11:

 

[pseiras]

:cool_11: :cool_11: :cool_11: :cool_11: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[antony6]

Μια φορα και έναν καιρο ζουσε ένα τσομπανοσκυλο που το λεγαν Νικοbarbie.
Δεν ηταν σαν τα αλλα τσομπανοσκυλα.Απο κουταβι ξεχωριζε.
Του αρεσε το ψαρεμα και το κυνηγι.Του αρεσε η πεταχτη και το παραγαδι.
Το μυδοπιλαφο και η σαρδελα ξυδατη .Aγαπουσε το προβειο γαλα και τα τσιπουρα .
Αγαπουσε τον παλιο του συμμαθητη Bαγγελη και την γυναικα που τον εκανε....σκυλο
Ηρωες του ο Αχαμπ και ο Καπτεν Νεμο. Και ο Νεμο.
Και η Ντορα η Μικρη Εξερευνητρια (Γιουχου). Και η Καντυ Καντυ.
Αγαπουσε πολύ την Μουσικη .
Αλλα δυστυχως ακουγε μονο από το ένα ...αυτι.
Και για τον λογο αυτό γαυγιζε συνεχεια.
Αλλα όπως ξερετε σκυλι που γαυγιζει …είναι κουφο.σκυλι.
Και ακουγε μονο οπερα.Ηταν το μονο ειδος που μπορουσε να ακουσει πραγματικα (από το καλο αυτι )
Το pedigree του εφτανε στις Βαυαρικες Αλπεις .
Προπροπροπαππους του ένα ημι-pointer που ειχε πεσει θυμα βιασμου μιας καπατσας Doberwoman
και ηρθε μεταναστης στην Ελλαδα με τον Β΄Π.Π.
Κατοχη ,πεινα , ανταρτικο ,εμφυλιος , επταετια ,μεταπολιτευση ,αλλαγη ,ΟΝΕ,Ολυμπιακοι ,ΑVSite ,ΑΓΔ.
Το ονειρο του ηταν να γυρισει καποια στιγμη στα πατρια Βαυαρικα εδαφη.
Όχι μονος .Με αυτοκινητο .
Eιχε κανει πολλες δουλειες.
Μουτσος ,Οδηγος τυφλων ,Κασκαντερ σε ΧΧΧ Movies με ζωα ,
Ζιγκολο ,Ζιγκουαλα,Ματουμπαλα ,
Ντιλιβερας ,Νταλαβεριτζης.,Νταλικερης.
Ειχε σοβαρο προβλημα με κατανοηση ορων και λεξεων
Π.χ. νομιζε ότι Λιμπιντο λενε τον βηχα στα germanika
και ελεγε ότι εχει πολύ από αυτο .(γκουχου γκουχου).
Μανιωδης Αντικαπνιστης.
Εχε γραφτει στο Ginnes ως ο μοναδικος που ειχε κοψει το καπνισμα περισσοτερες φορες
απο οτι η ηλικια του μετρημενη σε κλασματα του δευτερολεπτου .
Μεγαλη αδυναμια ειχε και στις μπουκαλες.
Στο σχολειο επαιζε με τον φιλο του τον Βαγγελη την μπουκαλα ,
στο στρατο επαιζε την μπουκαλα ,
στο πανεπιστημιο επαιζε την μπουκαλα ,
στη δουλεια όταν σχολαγαν οι υπολοιποι ,
με τον προισταμενο επαιζαν την μπουκαλα.
Οι γυναικες τον αφηναν συνεχεια μπουκαλα ,
ειχε στο χερι μονιμα μια μπουκαλα (ουζο)
στο σπιτι του χε τελειωσει η μπουκαλα (γκαζι)
και τις αποκριες ντυνοταν …..δυτης .
Ένα βραδυ…….

(παρακαλω να το συνεχισετε οι υπολοιποι )

"Ένα βράδυ.... στο μουράγιο, πλάι σ ένα παλιό καρνάγιο, σεριανούσε με το βλέμμα στα φαγωμένα από την άρμη σκαριά. Σκεφτόταν, εμένα και το νερό δεν μας χωρίζει τίποτα…

Μόνο λίγα μέτρα. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω τώρα. Όλα τα άλλα έχουν διαλυθεί στη ζωή μου. Έχω καταστραφεί, έχω γίνει ρεζίλη στο φόρουμ, σε λίγο δε θα έχω δουλειά γιατί θα απαγορέψουν το κάπνισμα, χρωστάω στον περιπτερά 3 κούτες, κανείς δεν με θέλει, είμαι ένα ρεμάλι…

Δεν έχω να χάσω τίποτα άλλο. Να, έτσι να κάνω το πόδι μου και όλα τελείωσαν. Και όλα ξεχάστηκαν. Και επιτέλους ηρέμησα!’

Άπλωσε το πόδι του στο κενό.

Του άρεσε αυτή η πτώση. Ένιωσε ότι πετάει. Και εκείνη τη στιγμή, άκουσε το θόρυβο του σκοτεινού νερού να τον καταπίνει. Έβλεπε το σκοτεινό νερό σιγά-σιγά να παίρνει χρώμα, ένα βαθύ μπλε, σαν να έβλεπε μπροστά του ένα είδος λυκόφωτος. Ήταν ένα είδος απόλαυσης. Μπορούσε να αντιδράσει αλλά δεν το έκανε, αντιστάθηκε στο ένστικτο αυτοσυντήρησης (πόσο λαχταρούσε ένα τελευταίο τσιγάρο τώρα). Έκλεισε την ανάσα του και πάλεψε με την αναπνοή που ήθελε να βγει έξω. Πολέμησε και άλλο με τον εαυτό του και εκείνη τη στιγμή μετάνιωσε που δεν είχε βάλει βαρίδια στα πόδια του, έστω τις μπουκάλες. Όλα θα ήταν ευκολότερα. Προσπάθησε ξανά να συγκεντρωθεί στην πτώση.

Ξάφνου ένιωσε κάτι να τον τυλίγει. Τρόμαξε! Πανικοβλήθηκε! Ήθελε να χαθεί ήσυχα. Να μην τον ταράξει κανείς… και να μην τον φοβίσει κανείς παρά μονάχα ο άλλος βυθός, ο Άκαπνος. Αλλά είχε υπολογίσει χωρίς την Μοίρα. Δυο πσαράδες τραβούσαν από πάνω, ξανά-τραβούσαν με κόπο.

Αίμα Μου! Ρε Αίμα Μου κάτι βαρύ πιάσαμε! Έλα βόηθα με τα δίχτυα ρε!’ Άκουσε μια πνιχτή φωνή. Λίγα λεπτά μετά βρισκόταν πάνω σε μια βάρκα! Τον είχαν πσαρέψει στην βάρκα Καπετάν-Ανδρέας Παραμύθας, μεγάλη η χάρη του! Οι δυο πσαράδες σταυροκοπήθηκαν. Το ίδιο έκανε κι αυτός. Ήταν ένα σημάδι. Έτσι βρεγμένος, βγήκε στο δρόμο και ξεκίνησε να περπατάει σφυρίζοντας μέσα στο σκοτάδι. Δεν είχε κάτι άλλο να φοβηθεί για απόψε.


Επιτέλους μπορούσε να ανάψει ένα τσιγάρο"

 

[exile]

"Ένα βράδυ.... στο μουράγιο, πλάι σ ένα παλιό καρνάγιο, σεριανούσε με το βλέμμα στα φαγωμένα από την άρμη σκαριά. Σκεφτόταν, εμένα και το νερό δεν μας χωρίζει τίποτα…

Μόνο λίγα μέτρα. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω τώρα. Όλα τα άλλα έχουν διαλυθεί στη ζωή μου. Έχω καταστραφεί, έχω γίνει ρεζίλη στο φόρουμ, σε λίγο δε θα έχω δουλειά γιατί θα απαγορέψουν το κάπνισμα, χρωστάω στον περιπτερά 3 κούτες, κανείς δεν με θέλει, είμαι ένα ρεμάλι…

Δεν έχω να χάσω τίποτα άλλο. Να, έτσι να κάνω το πόδι μου και όλα τελείωσαν. Και όλα ξεχάστηκαν. Και επιτέλους ηρέμησα!’

Άπλωσε το πόδι του στο κενό.

Του άρεσε αυτή η πτώση. Ένιωσε ότι πετάει. Και εκείνη τη στιγμή, άκουσε το θόρυβο του σκοτεινού νερού να τον καταπίνει. Έβλεπε το σκοτεινό νερό σιγά-σιγά να παίρνει χρώμα, ένα βαθύ μπλε, σαν να έβλεπε μπροστά του ένα είδος λυκόφωτος. Ήταν ένα είδος απόλαυσης. Μπορούσε να αντιδράσει αλλά δεν το έκανε, αντιστάθηκε στο ένστικτο αυτοσυντήρησης (πόσο λαχταρούσε ένα τελευταίο τσιγάρο τώρα). Έκλεισε την ανάσα του και πάλεψε με την αναπνοή που ήθελε να βγει έξω. Πολέμησε και άλλο με τον εαυτό του και εκείνη τη στιγμή μετάνιωσε που δεν είχε βάλει βαρίδια στα πόδια του, έστω τις μπουκάλες. Όλα θα ήταν ευκολότερα. Προσπάθησε ξανά να συγκεντρωθεί στην πτώση.

Ξάφνου ένιωσε κάτι να τον τυλίγει. Τρόμαξε! Πανικοβλήθηκε! Ήθελε να χαθεί ήσυχα. Να μην τον ταράξει κανείς… και να μην τον φοβίσει κανείς παρά μονάχα ο άλλος βυθός, ο Άκαπνος. Αλλά είχε υπολογίσει χωρίς την Μοίρα. Δυο πσαράδες τραβούσαν από πάνω, ξανά-τραβούσαν με κόπο.

Αίμα Μου! Ρε Αίμα Μου κάτι βαρύ πιάσαμε! Έλα βόηθα με τα δίχτυα ρε!’ Άκουσε μια πνιχτή φωνή. Λίγα λεπτά μετά βρισκόταν πάνω σε μια βάρκα! Τον είχαν πσαρέψει στην βάρκα Καπετάν-Ανδρέας Παραμύθας, μεγάλη η χάρη του! Οι δυο πσαράδες σταυροκοπήθηκαν. Το ίδιο έκανε κι αυτός. Ήταν ένα σημάδι. Έτσι βρεγμένος, βγήκε στο δρόμο και ξεκίνησε να περπατάει σφυρίζοντας μέσα στο σκοτάδι. Δεν είχε κάτι άλλο να φοβηθεί για απόψε.


Επιτέλους μπορούσε να ανάψει ένα τσιγάρο"

Αναρωτηθηκε εαν επρεπε να τραβηξει μια γερη τζουρα τωρα ,μετα την περιπετεια ...Εβηξε...Ξεροβηξε...Ανατριχιασε..Το βλεμμα του καρφωθηκε σε μια βιτρινα ..
"Εγω ειμαι αυτος?"Ειπε ...
"Τι χαλια ειναι αυτα?""Μηπως δεν επρεπε να πεσω?""Μηπως επεσα πολυ χαμηλα?""Εφταιγε το νερο?""Η αρμη που με παρεσυρε σε ταξιδι αλαργινο.."
"Μηπως φταιει το τσιγαρο?""Γιατι τρεμουν τα ποδια μου?""Γιατι δεν νιωθω τα κοκκαλα μου?""Τι μου συμβαινει?"
Συνεχιζε να περπατει κι ενω αυτα σκεφτοτανε ολο καημο και παθος,ξαφνου ακουστηκαν φωνες...:"Καπνος!Καπνος στο βαθος!!"
Γυρισε να δει..Δεν πολυκαταλαβε...
"Καπνος?"
"Που ρε παιδια?"
Ακουστηκαν βηματα γρηγορα κοντα του..Το αιμα του παγωσε..
Δεν προλαβε να το πεταξει.....

Συνεχιζεται......................

 

[Gebreselassie]

Μάταια όμως ανησύχησε ήταν μόνον ο παραμυθάς, είχε ντυθεί γερμανός φαντάρος για τις αποκριές αλλά είχε ξεχάσει να βγάλει τα τακούνια από χθες το βράδυ...
- "Παραμυθά μου, ξέχασες τα τακούνια", αποκρίθηκε.
- "Δεν τα ξέχασα Τσάρε μου, επίτηδες τα φοράω". "Είναι εντολή της Μορφίνης της χοντρής νοσοκόμας". "Την βρίσκει με τα τακούνια και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς γιατί θα μου κάνει γερμανικά βασανιστήρια, αυτή ντύνεται αξιωματικός SS". "Που να δεις και τα εσώρουχα"...
- "Κατακαημένε παραμυθά μου πως κατάντησες έτσι"?
- "Δεν φταίω εγώ Τσάρε μου, έπεσα θύμα της Μορφίνης από ανάγκη". "Τότε που ήθελα να αγοράσω το γκολφ, δεν είχα μετρητά και αναγκάστηκα να πάρω δανεικά από την Μορφίνη". Από τότε και επειδή δεν έχω να την ξεπληρώσω, υποκύπτω στις ορέξεις της καθημερινά". "Αύριο είναι τα πιο δύσκολα, κάθε Δευτέρα με βάζει να της πω ένα παραμύθι, ντυμένος γοργόνα". "Και δεν φτάνει αυτό, για να είναι ρεαλιστικό, με βάζει και αλείφομαι με σαρδελόλαδο από τη μέση και κάτω". "Μεγάλη πίκρα σου λέω, βρωμάω μέχρι το χωριό»...



...

 

[exile]

Μάταια όμως ανησύχησε ήταν μόνον ο παραμυθάς, είχε ντυθεί γερμανός φαντάρος για τις αποκριές αλλά είχε ξεχάσει να βγάλει τα τακούνια από χθες το βράδυ...
- "Παραμυθά μου, ξέχασες τα τακούνια", αποκρίθηκε.
- "Δεν τα ξέχασα Τσάρε μου, επίτηδες τα φοράω". "Είναι εντολή της Μορφίνης της χοντρής νοσοκόμας". "Την βρίσκει με τα τακούνια και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς γιατί θα μου κάνει γερμανικά βασανιστήρια, αυτή ντύνεται αξιωματικός SS". "Που να δεις και τα εσώρουχα"...
- "Κατακαημένε παραμυθά μου πως κατάντησες έτσι"?
- "Δεν φταίω εγώ Τσάρε μου, έπεσα θύμα της Μορφίνης από ανάγκη". "Τότε που ήθελα να αγοράσω το γκολφ, δεν είχα μετρητά και αναγκάστηκα να πάρω δανεικά από την Μορφίνη". Από τότε και επειδή δεν έχω να την ξεπληρώσω, υποκύπτω στις ορέξεις της καθημερινά". "Αύριο είναι τα πιο δύσκολα, κάθε Δευτέρα με βάζει να της πω ένα παραμύθι, ντυμένος γοργόνα". "Και δεν φτάνει αυτό, για να είναι ρεαλιστικό, με βάζει και αλείφομαι με σαρδελόλαδο από τη μέση και κάτω". "Μεγάλη πίκρα σου λέω, βρωμάω μέχρι το χωριό»...



...

Ποιος του μιλουσε??Τι του ελεγε??Τι παιγνιδια του "εφτιαχνε "το μυαλο του??Ποιες οπτασιες τον συντροφευαν στο δρομο του??
Αιφνης,...την ειδε...,εκει,κατω απο την σταση,στο φως του Δημου,να προσπαθει ν'αναψει ενα τσιγαρο..Πλησιασε..Προσφερε ευγενικα αναπτηρα ,αλλα του'πεσε απο τον ξαφνικο βηχα!Γκουχ!Γκουχ!Εκεινη μειδιασε..Δεν ειχε ξαναδει αυτη την ρατσα παλι..Της φανηκε αποκοσμος..Αλλοκοτος..Σαν απο τον ..Οξω Κοσμο..
Αναψε τσιγαρο και του'ριξε καταμουτρα τον καπνο...Μιλησε βραχνιασμενα..
"Καλαμαρια πατε ?"
Δεν απαντησε.Του'ριξε μια ματια απο εκεινες που κολαζουν ακομα και αγιο ...
Αποτραβηχτηκε σαν να φοβηθηκε..Την εβλεπε ετσι με το τσιγαρο και του'ρθαν ξανα οι θυμισες να τον τρελλανουν..
Τοτε που ειχε γνωρισει μιαν "αλλη" και το μονο που ηξερε γι'αυτην ηταν οτι νταραβεριζοταν χρονια με τον Μητσο τον Αντροχωριστρα..

 

[Andrew]

Aρη Φιλολογος εισαι ?:bravo: :bravo:


..."αυτη η αλλη".
Θεε μου ποσο την αγαπουσε.
Ποσο καψουρης ηταν μαζι της.
Νομιζε στην αρχη οτι ηταν ενα απλο παιχνιδι.
Μια περιπετεια.
Οταν εγενικα του'πε οτι υπαρχει αλλος
τοτε πηρε το πρωτο σοκ.
Σαν τοτε που τουπε ο Βαγγελης οτι παντρευεται
την Τασουλα :
-"Γιατι ρε Βαγγελη την Τασουλα ?"
-"Τι εχει παραπανω η Τασουλα απο μενα ?"
-"Οχι την Τασουλα ρε Βαγγελη ,οχι την Τασουλα ."
-"Βαγγεεεεεεεληηηηηηηηηηηη".
Οταν τουπε και η αλλη οτι υπαρχει αλλος
του'ρθε να φωναξει οπως τοτε:
-"Βαγγεληηηηηηηηη".
Την ειχε αγαπησει τρελλα.
Κι ας μην το παραδεχτηκε ποτε σε εκεινη.
Τα τσιγαρα του θυμιζαν τα φιλια της .
Ηταν κοινο μυστικο οτι με το που του ειπε "τον π0υλο"
εκοψε το καπνισμα.
Για να την ξεχασει.
Ειχε μεινει παλι μονος .
Κοιταξε το αδειο του πακετο .
-"Γκουχου ,γκουχου."
Η λιμπιντο δεν ελεγε να τον αφησει .
Αφου δεν .......το χε γυρισει στο πσαρεμα .
Ετσι του ΄χε πει ο Βαγγελης οταν συναντηθηκαν τυχαια
σε μια Γιορτη.Της σαρδελας πρεπει να ηταν.
-Δεν "καπνιζεις" που δεν "καπνιζεις" ,δεν πας για πσαρεμα?
Και το εκανε.Και μαλιστα ,με πολλη μεγαλη επιτυχια .
Κοιταξε το ειδικο ρολοι καταδυσεων .
Του 'χε μεινει μια ξερολιμπιντο.
Αναψε αλλο ενα .
Σε λιγο η πσαραγορα θα ανοιγε.
Ανοιξε το πορτοφολι του.
Μετρησε τα Μαρκα.
Μισο κιλο πτσαρονεφρι το αγοραζε.
Κοιταξε την φωτογραφια του παιδικου του φιλου
που την ειχε ΠΑΝΤΑ στο πορτοφολι του.
Ο λυγμος κοντεψε να τον πνιξει .
Με το ζορι κρατησε το "Βαγγεεεεελη" να μην φυγει απο τα δοντια του.
Σκουπισε τα δακρυα του .
Τραβηξε αλλη μια τζουρα.
Τωρα σιγουρα η πσαραγορα θα ΄χε ανοιξει .
Ηταν ωρα να παει για ...πσαρεμα.
-"Γκουχου ,γκουχου"
Κι ενω ετοιμαστηκε να ξεκινησει μια φωνη πισω του
τον σταματησε .
-"ΝικοBarbie ακομα εχεις την λιμπιντο ?"
Hταν εκενη......

 

[exile]

Aρη Φιλολογος εισαι ?:bravo: :bravo:


..."αυτη η αλλη".
Θεε μου ποσο την αγαπουσε.
Ποσο καψουρης ηταν μαζι της.
Νομιζε στην αρχη οτι ηταν ενα απλο παιχνιδι.
Μια περιπετεια.
Οταν εγενικα του'πε οτι υπαρχει αλλος
τοτε πηρε το πρωτο σοκ.
Σαν τοτε που τουπε ο Βαγγελης οτι παντρευεται
την Τασουλα :
-"Γιατι ρε Βαγγελη την Τασουλα ?"
-"Τι εχει παραπανω η Τασουλα απο μενα ?"
-"Οχι την Τασουλα ρε Βαγγελη ,οχι την Τασουλα ."
-"Βαγγεεεεεεεληηηηηηηηηηηη".
Οταν τουπε και η αλλη οτι υπαρχει αλλος
του'ρθε να φωναξει οπως τοτε:
-"Βαγγεληηηηηηηηη".
Την ειχε αγαπησει τρελλα.
Κι ας μην το παραδεχτηκε ποτε σε εκεινη.
Τα τσιγαρα του θυμιζαν τα φιλια της .
Ηταν κοινο μυστικο οτι με το που του ειπε "τον π0υλο"
εκοψε το καπνισμα.
Για να την ξεχασει.
Ειχε μεινει παλι μονος .
Κοιταξε το αδειο του πακετο .
-"Γκουχου ,γκουχου."
Η λιμπιντο δεν ελεγε να τον αφησει .
Αφου δεν .......το χε γυρισει στο πσαρεμα .
Ετσι του ΄χε πει ο Βαγγελης οταν συναντηθηκαν τυχαια
σε μια Γιορτη.Της σαρδελας πρεπει να ηταν.
-Δεν "καπνιζεις" που δεν "καπνιζεις" ,δεν πας για πσαρεμα?
Και το εκανε.Και μαλιστα ,με πολλη μεγαλη επιτυχια .
Κοιταξε το ειδικο ρολοι καταδυσεων .
Του 'χε μεινει μια ξερολιμπιντο.
Αναψε αλλο ενα .
Σε λιγο η πσαραγορα θα ανοιγε.
Ανοιξε το πορτοφολι του.
Μετρησε τα Μαρκα.
Μισο κιλο πτσαρονεφρι το αγοραζε.
Κοιταξε την φωτογραφια του παιδικου του φιλου
που την ειχε ΠΑΝΤΑ στο πορτοφολι του.
Ο λυγμος κοντεψε να τον πνιξει .
Με το ζορι κρατησε το "Βαγγεεεεελη" να μην φυγει απο τα δοντια του.
Σκουπισε τα δακρυα του .
Τραβηξε αλλη μια τζουρα.
Τωρα σιγουρα η πσαραγορα θα ΄χε ανοιξει .
Ηταν ωρα να παει για ...πσαρεμα.
-"Γκουχου ,γκουχου"
Κι ενω ετοιμαστηκε να ξεκινησει μια φωνη πισω του
τον σταματησε .
-"ΝικοBarbie ακομα εχεις την λιμπιντο ?"
Hταν εκενη......

Δεν ειχε αλλαξει..Οπως τοτε..Μεσα στο νυχτοχαραμα που την συναντησε στο μπαρακι με τους καπνους,ακουγοντας billie holiday και stormy blues,ενα ξεβαμμενο προσωπο που τραβουσε τον καπνο απο το αφιλτρο μεχρι κατω,να τον κοιταζει προκλητικα ,σαν ικετης να στεκεται στην πορτα,ενα κουνημα των χειλιων στο ποτηρι που αρμεξε ολη την πικρα ...
"Εμενα καλουν τα χειλη της?Μην ειναι της φαντασιας μου?Μηπως ειναι ενα αλλο παιγνιδι της μοιρας μου?Γιατι να πλησιασω?Ειμαι μουσκεμα!Τι θα της πω?Οχι!Οχι!!Ω!Θεε μου!!Μην μου το κανεις αυτο!!Οχι τωρα!!Οχι τωρα που θ'αναψω ενα ακομη...Μην μου το σβησεις!!Το ξερω ,ειμαι κακουργος,εγω φταιω που ακομη και μουσκεμενος αρεσω,το ξερω πως αυτη η μυρωδια απο την θαλασσα τραβαει τα θηλυκα...Oh!God,please!!Don't let me be misunderstood!!"
Ενα δακρυ ετρεξε απαλα στο μαγουλο του...
"Θα τα καταφερω!!Λιγη θεληση χρειαζεται...Και την εχω.."

Και το επομενο που αναψε ,του'σβησε στα μισα..

 

[antony6]

Η βραχνή φωνή που άκουσε τον σάστισε, ένιωσε το δέρμα μου ν ανατριχιάζει. Την ήξερε καλά αυτή τη φωνή, είχε τόσα χρόνια να την ακούσει. Τον τρόμαζε όπως και τότε, ίσως τώρα ακόμη περισσότερο. Ήθελε να κλείσει τ αυτιά του, αλλά ήξερε πως κι αυτό θα ήταν μάταιο.

«Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Τσάρε να σε σώσει» είπε η φωνή.
»Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή, κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη».

Ένιωθε τα πόδια του να λυγίζουν, το στομάχι του γυρίζει. Ήθελε να χαθούν όλα, ακόμη κι ο ίδιος. Οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τη φωνή να πάψει, να βγάλει το σκασμό. Ήταν ήδη στα γόνατα, ένιωσε τα δάκρυα στα κόκκινα από την ένταση μάγουλά του.

»Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι, που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά. Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του, προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά» συνέχισε αμείλικτη η φωνή.
«Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε, κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey»
Η φωνή κοντοστάθηκε. Η σκιά της τον στοίχειωνε πια για τα καλά.

Προσπάθησε να φωνάξει, να ουρλιάξει πάνω από την βραχνή φωνή. Να βγάλει στεντόρεια κραυγή, να λυτρωθεί από το μαρτύριο της.
Είχε πέσει καταγής και βογκούσε. Δεν ήλπιζε πια σε καμιά βοήθεια, η μαύρη απελπισία τον κατάπινε. Θυμήθηκε με μιας όλους τους πατεράδες και τους παππούδες που είχε αδικήσει. Εικόνες απ όταν ούρλιαζε σκαρφαλωμένος στα κάγκελα ενός πολυτεχνείου. Τόσα χρόνια πριν, θολές μνήμες.

Έξαφνα η φωνή έγινε απόκοσμη, σαν βγαλμένη από τα έγκατα του βόρβορου

»Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν, οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες. Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει. Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ. Ένα καράβι να σε πάρει Τσάρε, ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ. Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια, στα μάτια μιας Γερμανίδας που θα χορέψει γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα, θα δείτε την Γκρέτα τη νοσοκόμα να επιστρέψει»

Ήταν ήδη λιπόθυμος.....

 

[pseiras]

Τι λε ρε.....εδω στην αθηνα δεν ακουσαμε τιποτα.....:cool_11:

 

[exile]

.....»Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν, οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες. Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει. Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ. Ένα καράβι να σε πάρει Τσάρε, ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ. Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια, στα μάτια μιας Γερμανίδας που θα χορέψει γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα, θα δείτε την Γκρέτα τη νοσοκόμα να επιστρέψει»

Ήταν ήδη λιπόθυμος.....

Συνηλθε ανοιγοντας ελαχιστα τα ματια ,ειδε εναν χωρο μικρο,σαν κελι,ενα γραφειο,2 καρεκλες ...Βρωμικοι τοιχοι,τρωκτικα νε τρεχουν 400 μετ'εμποδιων στο πατωμα..Αναρωτηθηκε που βρισκοταν παλι,που τον ειχε ριξει το σαπιοκαραβο ξανα της μοιρας..
Δεν προλαβε να ολοκληρωσει τις σκεψεις του και ανοιξε μια πορτα κι εμφανιστηκαν δυο φιγουρες αντρικιές.Τα προσωπα τους σκυθρωπα,το ντυσιμο τους παλιομοδιτικο και κρατουσαν κατι χαρτια στο χερι ..Του φανηκε πως γελουσαν..Καθισαν απεναντι του και ξαφνικα ενας ηλιος αστραψε στα ματια του..
Συνειδητοποιησε πως ηταν δεμενος πισθαγκωνα σε μια καρεκλα παλια ψαθινη,παρ'λιγο να πεσει...Ενας εκ των δυο τον κρατησε..Ειπε ευχαριστω..Ο αλλος μουγκρισε..
.....................................................................
Σιωπη...Τιποτα...Κιχ στο δωμα..

"Βρηκαμε στις τσεπες σου ενα σημειωμα που ελεγε :
Ειναι μια καμηλα,ειναι μια καμηλα ,μια καμηλα ομορφη που μασαει φυλλα,..τι συνθηματικα ειναι αυτα και που απευθυνεται το σημειωμα?"
"Ποιοι ειστε?Γιατι ειμαι δεμενος?Που βρισκομαι?"
"Εδω τις ερωτησεις τις κανουμε εμεις βρωμερο υποκειμενο!!Λεγε!!Σε ποιον απευθυνεται το μηνυμα?"
"Δε ξερω κανενα μηνυμα,καμια καμηλα,την μονη που γνωριζω ειναι η camel ..."
"Εξακολουθεις και μιλας με κωδικους ε??"
"Εναν Τσαρο πασων των Πρωσιων τι τον εχεις?"
Και τοτε η αναμνηση των προγονων εφτασε στα ματια του..
Πασων των Πρωσιων...Θυμηθηκε ξαφνου τον προγονο του τον Βισμαρκ,τον Καιζερ,τις παρελασεις ,τα παντσερ ,τα υποβρυχια..
Α,ποσο του αρεσε να χαζευει στη προκυμαια τα υποβρυχια..Ποσες ιστοριες ειχε ακουσει γι'αυτα,για κατορθωματα,για ηρωικες πραξεις,για πσαρεματα ....Ενα ριγος τον διαπερασε και ζητησε τσιγαρο...
"Τι θελετε απο μενα?Εγω ειμαι πια ενας ξενος..Δεν ξερω τι μου λετε..Αφηστε με στον πονο μου.."
"Ο πονος που εχεις δεν ειναι τιποτε μπροστα σ'αυτον που θ'αντιμετωπισεις",εκραξε ο εις εκ των δυο...
"Δωστε μου ενα τσιγαρο..."
Καμια κινηση,καμια απαντηση κι ο ηλιος μπροστα στα ματια του να χαραζει την μοιρα...
Ενα χερι ξαφνικα απο το πουθενα,σαν ν'ανοιξαν οι τοιχοι ,του προσφερε αναμενο τσιγαρο..Τραβηξε μια γερη ρουφηξια και ειπε..
"Τι θελετε να μαθετε?"
Κοιταχτηκαν οι αλλοι δυο και αρχισαν τις ερωτησεις...

 

[Snow Whitty]

Hταν σουρουπο μιας ομορφης καλοκαιρινης μερας…Η Θεσσαλονικη ηταν σχεδον ερημη λογω του Δεκαπενταυγουστου που επεφτε Παρασκευη,κι ετσι η αργια θα συνεχιζοταν τρεις μερες.Ο καυσωνας εσπρωχνε τους λιγοστους διαβατες στα παρκα,τα συντριβανια,κατω απο τον παχυ ισκιο που προσφεραν τα δεντρα.Οδηγουσα αργα,με ανοικτα τα παραθυρα για να μπορω και να καπνιζω παρ ολο που γνωριζα τις ολεθριες συνεπειες του καπνου στην υγεια μου.
Τα πεζοδρομια εκαιγαν,η ασφαλτος ελιωνε και κολλουσε,η πολη ψηνοταν αναδιδοντας τροπικους ιδρωτες που την εκαναν ξωτικη.Η Θεσσαλονικη ηταν για μενα μια δεξαμενη λαμπροτητας και ενεργητικοτητας,οπου ενιωθα μια υπερπληθωρα συγκινησεων.

Παρκαρισα στο παρκινγκ του Μεγαρου Μουσικης στην παραλια και σε λιγο βρισκομουν στο τμημα επειγοντων περιστατικων της Γενικης Κλινικης.στη στιγμη με πλημμυρισε ο τρομος της κλινικης.Για ν αντιμετωπισω αυτον τον χωρο της δυστυχιας μου χρειαζοταν μια δυναμικοτητα που δεν την ειχα...Ναι,πηρα την αποφαση να μεινω εδω τον Δεκαπενταυγουστο.Ειχα καυχηθει στους φιλους μου πως απολαμβανα τις χαρες του παραχρονισμου.Στην πραγματικοτητα,θα εδινα τα παντα για να βρισκομουν εκει,στις παραλιες της Χαλκιδικης μαζι με τους αλλους…Ειχα προσφερθει εθελοντικα γι αυτες τις βαρδιες,απο οικονομικη στενοτητα.Σαν εσωτερικη ιατρος,αρχιζα στα 26 μου μια ειδικευση στην ψυχιατρικη.Επιπλεον,η περιοδος των διακοπων με αγχωνει:αυτη η ρηξη με την κανονικη ροη των ημερων,αδειαζει το χρονο απο την ουσια του,τον μεταμορφωνει…

Το μονο ευχαριστο στα επειγοντα,ειναι πως φτιαχνεις ενα μικρο αυτονομο εθνος στο μεγαλο βασιλειο της κλινικης.Εισαι αφεντικο του εαυτου σου.Το δικο μου πεδιο ηταν η ψυχικη ευθραστοτητα.Τουλαχιστον θ απεφευγα τους βαρια τραυματισμενους,το αιμα...Γενικα δεν ενιωθα καμια ελξη για την ιατρικη επιστημη:χρειαστηκα επτα χρονια σπουδων για να καταλαβω πως αυτος ο δρομος δεν ηταν για μενα....

Η ζωη μου θα κυλουσε διχως εκπληξεις σαν ενα αλαθητο προγραμμα, και τη μισουσα προκαταβολικα επειδη ηταν προβλεψιμη.

Στην τσαντα μου κουβαλουσα παντα,εκτος απο τα Camel μου,εναν ποιητικο τομο της Λουιζ Λαμπε,και καποια σι ντι του Μπαχ.Το ν ακους τον Ιωαννη Σεβαστιανο Μπαχ σε μια κλινικη η σ ενα ιατρειο,σημαινει πως παρεμβαλλεις αναμεσα στον κοσμο και σ εσενα μια ασπιδα απο θαυματα,πως αγναντευεις την Κολαση απ τα Υψηπεδια του Παραδεισου!Ποιος ειπε πως ο Μπαχ αποτελει τη μονη σοβαρη αποδειξη της υπαρξης του Θεου?

 

[Snow Whitty]

Τα παντα ηταν ασυνηθιστα εκεινο το βραδυ.Θα πρεπει να κοντευαν μεσανυχτα.Πνιγομασταν….Συνοδευα ως την εξοδο εναν γερο κυριο.Ξαναβλεπω καθαρα τη σκηνη:μες την αιθουσα αναμονης μια ηλικιωμενη κυρια,μια πεταλουδα της νυχτας με σπασμενη μυτη που τραβουσε συνεχως την υπερβολικα κοντη φουστα της,δυο Ρωσιδες προσφυγες κι ενας νεαρος που ειχε ερθει για στομαχοπονο.Στην ακρη ακρη,ενας τυπος μαλλον ψηλολιγνος με μαυρα μαλλια και χειροπεδες,κατω απο την επιτηρηση ενος αστυφυλακα.Το ασυνηθιστο επανω του ηταν,πως ειχε το προσωπο του καλυμμενο και γρυλιζε πως αν δεν του δωσουμε στη στιγμη 4 τσιγαρα,δεν προκειται ΠΟΤΕ να το δουμε!

Φορουσε μια απο εκεινες τις μασκες των δυτων κι ενα μαλλινο σκουφο κατεβασμενο χαμηλα στο προσωπο και με 2 τρυπες στη θεση των ματιων.

Διχως δευτερη σκεψη και ισως επειδη διαλεγουμε τους ασθενεις οπως τ αγαπημενα πλασματα,απλως και μονο απο το παρουσιαστικο τους,προχωρησα προς το φρουρο αστυφυλακα και με σιγουρια του ειπα: „Αυτος ειναι για μενα“!!!


-"Σας προειδοποιω,δεν εχει κανενα χαρτι και δεν θυμαται πια τ ονομα του".
-"Τελεια,διαταραχες ταυτοτητας,αμνησιακα και στερητικα συνδρομα,τον παιρνω!"

 

[el_diablo]

:bravo: :bravo: :bravo: :bravo: :bravo:

Υπεροχα....αρχισε να παιρνει τροπη ιατρικου θριλερ ..με εντονες φιλοσοφικες πτυχες (τι ειναι ο ανθρωπος..και ειδικοτερα ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ κλπ κλπ) ...ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ !!!!!

 

[Snow Whitty]

Στα νοσοκομεια βλεπουμε καθε ειδους γραφικους τυπους:ο δικος μου ηταν αλλοκοτος.Με τη μασκα κελυφος πανω στο στομα,θα λεγες πως ηταν ενας απο εκεινους τους Κορεατες διαδηλωτες που συγκρουονται με την αστυνομια.Διασταυρωση ενος ηρωα επιστημονικης φαντασιας κι ενος αποκληρου του μεσαιωνα,ξεχωριζε εντονα απο την συνηθισμενη φουρνια των βλαμμενων....

Του συστηθηκα " Γιατρος Αννα Μαιερ",ειπα να του βγαλουν τις χειροπεδες.Πηρα στα γρηγορα το σφυγμο και την πιεση του.Σηκωσε προς το μερος μου δυο αδεια,εντελως κενα ματια που μου φανηκαν σαν δυο τρυπες απο καψιμο τσιγαρου...ΑΓΝΟΟΥΣΑ πως θα δικαιολογουσα την επομενη στους συναδελφους μου αυτη την εισαγωγη.
Τον ρωτησα επανειλημμενα γιατι καλυπτε το προσωπο του,αν εκρυβε καποιο βαθυτερο "καψιμο".Δεν μπορεσα να βγαλω τιποτα.

Κουνησε αοριστα το κεφαλι.Μετανιωσα για τη φιλικοτητα μου.Το μασκαρεμα του αποπνεε κατι το αξιολυπητο.Το προσωπειο μας ανησυχει, επειδη επιβαλλει μια και μοναδικη εκφραση σε μια διαρκως μεταβαλλομενη φυσιογνωμια.

Τρελος?Ξανασκεφτομουν εκεινη τη φραση του Τσεστερτον που μου την ειχε αναφερει καποτε ενς καθηγητης φιλοσοφιας: "Τρελος ειναι αυτος που εχει χασει τα παντα εκτος απο τα λογικα του.....".........

-ΚΥΡΙΕ,δεν ξερω τους λογους που σας σπρωχνουν στη σιωπη.ΑΝ θελησετε να μου μιλησετε....ειμαι διαθεσιμη ολη τη νυχτα......

 

[antony6]

.... Την κοίταζε προσπαθώντας να βάλει σε τάξη το χάος που επικρατούσε στο μυαλό του. Πως είχε καταλήξει στο νοσοκομείο; Θυμόταν το σκοτεινό δωμάτιο, τις επίμονες ερωτήσεις των δύο ανδρών. Τι τους είχε πει;
Του ήταν αδύνατο να βάλει σε σειρά τα γεγονότα των τελευταίων ωρών.

Το μυαλό του ήταν ένα κουβάρι από εικόνες κι ο τρόμος ήταν ακόμη βαθιά μέσα του. Θυμήθηκε τη φωνή και πετάχτηκε έντρομος.

Η γιατρός απέναντι του τον κοιτούσε με ήρεμη ματιά κι αυτό τον γαλήνευε. Ζήτησε ένα τσιγάρο. Το ήθελε απεγνωσμένα, λες και ο καπνός στα σωθικά του θα ξυπνούσε τις αισθήσεις του. Οι καρποί του πονούσαν από τις χειροπέδες.

Πως είχε βρεθεί στα χέρια της αστυνομίας; Η γιατρός του άναψε ένα τσιγάρο και του το έβαλε στα χείλη που πονούσαν έντονα από τα χτυπήματα των ανακριτών του. Ο καπνός έκανε τη δουλειά του. Το μυαλό του με μιας έγινε πυροτέχνημα, ένας οργασμός από εικόνες, πόνο. Έβλεπε τα πάντα. Την ηρωική του μάχη με τους δύο άνδρες, πόσο έξυπνα τους εξουδετέρωσε κάνοντας τον ανήμπορο. Ίσως η Ηρωική του Μπετόβεν να ήταν γραμμένη γι αυτόν τελικά.

Χαμογέλασε κι ένιωσε τα χείλη του να τον πονάνε. Κάπου μακριά άκουγε να ουρλιάζουν σειρήνες από πυροσβεστικά οχήματα. Μια έντονη δυσοσμία από καμένο ribbon έφτασε στα ρουθούνια του. Ένιωσε να πνίγεται. Γέμισε ανησυχία, η μυρωδιά αυτή του ήταν γνωστή κι από παλιά. Προσπάθησε να ανασηκωθεί μα το πονεμένο σώμα του τον πρόδωσε. Βυθίστηκε στη σκοτοδίνη. Ένιωσε τα δάχτυλα της γιατρού στο μέτωπό του.

«Είμαι εδώ για σένα» του ψιθύρισε.

Με την άκρη μου ματιού του κοίταξε ψηλά στα πόδια της. Το κρυμμένο στιλέτο του έκοψε την ανάσα....

 

[exile]

.... Την κοίταζε προσπαθώντας να βάλει σε τάξη το χάος που επικρατούσε στο μυαλό του. Πως είχε καταλήξει στο νοσοκομείο; Θυμόταν το σκοτεινό δωμάτιο, τις επίμονες ερωτήσεις των δύο ανδρών. Τι τους είχε πει;
Του ήταν αδύνατο να βάλει σε σειρά τα γεγονότα των τελευταίων ωρών.

Το μυαλό του ήταν ένα κουβάρι από εικόνες κι ο τρόμος ήταν ακόμη βαθιά μέσα του. Θυμήθηκε τη φωνή και πετάχτηκε έντρομος.

Η γιατρός απέναντι του τον κοιτούσε με ήρεμη ματιά κι αυτό τον γαλήνευε. Ζήτησε ένα τσιγάρο. Το ήθελε απεγνωσμένα, λες και ο καπνός στα σωθικά του θα ξυπνούσε τις αισθήσεις του. Οι καρποί του πονούσαν από τις χειροπέδες.

Πως είχε βρεθεί στα χέρια της αστυνομίας; Η γιατρός του άναψε ένα τσιγάρο και του το έβαλε στα χείλη που πονούσαν έντονα από τα χτυπήματα των ανακριτών του. Ο καπνός έκανε τη δουλειά του. Το μυαλό του με μιας έγινε πυροτέχνημα, ένας οργασμός από εικόνες, πόνο. Έβλεπε τα πάντα. Την ηρωική του μάχη με τους δύο άνδρες, πόσο έξυπνα τους εξουδετέρωσε κάνοντας τον ανήμπορο. Ίσως η Ηρωική του Μπετόβεν να ήταν γραμμένη γι αυτόν τελικά.

Χαμογέλασε κι ένιωσε τα χείλη του να τον πονάνε. Κάπου μακριά άκουγε να ουρλιάζουν σειρήνες από πυροσβεστικά οχήματα. Μια έντονη δυσοσμία από καμένο ribbon έφτασε στα ρουθούνια του. Ένιωσε να πνίγεται. Γέμισε ανησυχία, η μυρωδιά αυτή του ήταν γνωστή κι από παλιά. Προσπάθησε να ανασηκωθεί μα το πονεμένο σώμα του τον πρόδωσε. Βυθίστηκε στη σκοτοδίνη. Ένιωσε τα δάχτυλα της γιατρού στο μέτωπό του.

«Είμαι εδώ για σένα» του ψιθύρισε.

Με την άκρη μου ματιού του κοίταξε ψηλά στα πόδια της. Το κρυμμένο στιλέτο του έκοψε την ανάσα....

...Aισθανθηκε το τσιμπημα της βελονας.Κυριευθηκε απο ενα ριγος .Του φανηκε πως παραμιλουσε..
Back to the womb is much too real σκεφτηκε...Βυθιστηκε στις αναμνησεις..
Ενα μουραγιο ξεχασμενο στον χρονο..Εβλεπε ονειρο??"Που βρεθηκαν ολες αυτες οι βαρκες?Πως εμαθε η Αστυνομια και το Λιμενικο για μενα??Η μηπως ηταν Μυστικοι?Γιατι με κυνηγουν ολοι??Ενα τσιγαρο αναψα κι ολα αλλαξαν..Κι αυτη απο πανω μου γιατι με νανουριζει με Λιλη Μαρλεν??"
Αξαφνα ο τοπος λουστηκε στο φως..Το μικρο δωματιο γεμισε ηχους πρωτογνωρους,μουσικες ακουγονταν απο παντου..
"Δεν ειναι 11.2 αυτο"ειπε.Δεν προλαβε να αποσωσει τα λογια του και αισθανθηκε ενα βαρυ χερι να τον ακουμπαει στον ωμο..Γυρισε να δει ..
"Αγησιλαε!" μουρμουρισε..
"Εσυ εισαι?"Ζεις Αγησιλαε?"
Αγκαλιαστηκαν οπως δεν ειχαν αγκαλιαστει ποτε.Του χαιδεψε τα μαλλια..
"Ποιος να το ελεγε ,μετα απο τοσο καιρο οτι θα εβλεπα τον παιδικο μου φιλο..."
Ζητησε τσιγαρο..
"Το κανεις πολυ καιρο?"Τον ρωτησε...
Ετρεμε...Τι ν'απαντησει τωρα??
Τον κοιτουσε καταματα ...
"Γιατι δεν ομολογεις?""Γιατι δεν παραδεχεσαι την αληθεια?"
Τα ειχε χαμενα..Ο καλυτερος του φιλος ηταν κι αυτος εναντιον του??
"Αγησιλαε.."ειπε με τρεμουλιαστη φωνη..
"Δεν το'ξερα..Ηταν ηδη αργα οταν το καταλαβα..Καποιος το ειπε στο Λιμενικο.."
Του ηρθαν λυγμοι ..