- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 58
Προσωπικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους - Private tears in public places (2007)
Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ
Ερμηνεία: Λόρα Μοράντε, Αντρέ Ντισολιέ, Σαμπίν Αζεμά, Λαμπέρ Βιλσόν
Το τυχαίο και το χιόνι, που πέφτει σαν αυλαία ανάμεσα στα μικρά κεφάλαια μιας αποσπασματικής ιστορίας, λειτουργούν σαν καταλύτες στους πρόσφατους «Προσωπικούς φόβους σε δημόσιους χώρους» του αειθαλούς Αλέν Ρενέ. Κοντά μισό αιώνα μετά το «Χιροσίμα αγάπη μου», που αποτελεί ένα από τα ορόσημα του γαλλικού «νέου κύματος», ο 84χρονος Ρενέ μεταφέρει στην οθόνη το ομότιτλο θεατρικό του Βρετανού Αλαν Εϊκμπορν, υπογράφοντας την καλύτερη ταινία του από την εποχή του «Μελό» (1986). Πρόκειται για ένα αραχνοϋφαντο κομψοτέχνημα που βραβεύτηκε για την σκηνοθεσία του Ρενέ και για την ερμηνεία της Λόρα Μοράντε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη βενετσιάνικη Μόστρα.
Οι «Προσωπικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους» ξεκινούν από ένα χωρισμό, ο οποίος αποτρέπει έναν γάμο, και συνεχίζουν με τη μοναξιά και την ανασφάλεια που προκαλούν οι ρυτίδες, σκιαγραφώντας πορτρέτα ανθρώπων, οι οποίοι είτε αδυνατούν να επικοινωνήσουν ερωτικά είτε βιώνουν το σεξ ως φαντασίωση. H ηρεμία διαδέχεται την ένταση και τούμπαλιν, καθώς ο Ρενέ παρακολουθεί ένα ερωτικό παιχνίδι και καταγράφει με αμεσότητα ντοκιμαντερίστα τις λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις όλων όσοι συμμετέχουν σε αυτό. Το δράμα τους είναι ψυχολογικό. Ομως, η ταινία δεν είναι ένα βαρύ ψυχολογικό δράμα. Είναι ανάλαφρη και ολόκληρος ο μηχανισμός της μπαίνει σε λειτουργία όταν αναμοχλεύεται η σεξουαλική επιθυμία των ηρώων της.
Ο Ρενέ ενορχηστρώνει ένα συναισθηματικό «στριπτίζ» με φόντο το Παρίσι, στο οποίο απλώνεται μια φαινομενική ηρεμία λόγω του χιονιού που πέφτει συνεχώς. Στην πρώτη από τις μικρές και αλληλένδετες ιστορίες του, μια γυναίκα αναζητάει εναγωνίως το τέλειο διαμέρισμα για να στεγάσει τον επερχόμενο γάμο της, που δεν προοιωνίζεται τέλειος γιατί η σχέση της με τον αρραβωνιαστικό της, έναν αλκοολικό πρώην στρατιωτικό, έχει φθαρεί. Στη δεύτερη ιστορία ο ηλικιωμένος μεσίτης στον οποίο έχει απευθυνθεί η μέλλουσα νύφη γίνεται «θύμα» μιας θεοσεβούμενης συναδέλφου του, η οποία του πλασάρει βιντεοταινίες με την ίδια (
να κάνει στριπτίζ. Στην τρίτη ιστορία, η ίδια βιτσιόζα γυναίκα «αναστατώνει» έναν βλάσφημο ανάπηρο γέροντα εν αγνοία του μεσήλικα γιου του που την εμπιστεύεται για να τον προσέχει, ως αποκλειστική, τα απογεύματα. Στην τέταρτη ιστορία, ο πρώην στρατιωτικός εγκαταλείπεται από τη μέλλουσα σύζυγό του και δίνει «ραντεβού στα τυφλά» στη μοναχική κόρη του μεσίτη.
Ο Ρενέ σκηνοθετεί με χαρακτηριστική άνεση μετατρέποντας τη δραματουργία του Εϊκμπορν σε ρευστό κινηματογραφικό λόγο με πεντακάθαρη άρθρωση. Σε κάθε σκηνή υποκλίνεται στους ηθοποιούς του, που εμφανίζονται ανά ζεύγη σαν να πρωταγωνιστούν σε μικρά «μονόπρακτα».
Απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και τον Δημητρη Μπουρα
προβλολη στη χωρα μας απο σημερα 19/4/2007
Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ
Ερμηνεία: Λόρα Μοράντε, Αντρέ Ντισολιέ, Σαμπίν Αζεμά, Λαμπέρ Βιλσόν
Το τυχαίο και το χιόνι, που πέφτει σαν αυλαία ανάμεσα στα μικρά κεφάλαια μιας αποσπασματικής ιστορίας, λειτουργούν σαν καταλύτες στους πρόσφατους «Προσωπικούς φόβους σε δημόσιους χώρους» του αειθαλούς Αλέν Ρενέ. Κοντά μισό αιώνα μετά το «Χιροσίμα αγάπη μου», που αποτελεί ένα από τα ορόσημα του γαλλικού «νέου κύματος», ο 84χρονος Ρενέ μεταφέρει στην οθόνη το ομότιτλο θεατρικό του Βρετανού Αλαν Εϊκμπορν, υπογράφοντας την καλύτερη ταινία του από την εποχή του «Μελό» (1986). Πρόκειται για ένα αραχνοϋφαντο κομψοτέχνημα που βραβεύτηκε για την σκηνοθεσία του Ρενέ και για την ερμηνεία της Λόρα Μοράντε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη βενετσιάνικη Μόστρα.
Οι «Προσωπικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους» ξεκινούν από ένα χωρισμό, ο οποίος αποτρέπει έναν γάμο, και συνεχίζουν με τη μοναξιά και την ανασφάλεια που προκαλούν οι ρυτίδες, σκιαγραφώντας πορτρέτα ανθρώπων, οι οποίοι είτε αδυνατούν να επικοινωνήσουν ερωτικά είτε βιώνουν το σεξ ως φαντασίωση. H ηρεμία διαδέχεται την ένταση και τούμπαλιν, καθώς ο Ρενέ παρακολουθεί ένα ερωτικό παιχνίδι και καταγράφει με αμεσότητα ντοκιμαντερίστα τις λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις όλων όσοι συμμετέχουν σε αυτό. Το δράμα τους είναι ψυχολογικό. Ομως, η ταινία δεν είναι ένα βαρύ ψυχολογικό δράμα. Είναι ανάλαφρη και ολόκληρος ο μηχανισμός της μπαίνει σε λειτουργία όταν αναμοχλεύεται η σεξουαλική επιθυμία των ηρώων της.
Ο Ρενέ ενορχηστρώνει ένα συναισθηματικό «στριπτίζ» με φόντο το Παρίσι, στο οποίο απλώνεται μια φαινομενική ηρεμία λόγω του χιονιού που πέφτει συνεχώς. Στην πρώτη από τις μικρές και αλληλένδετες ιστορίες του, μια γυναίκα αναζητάει εναγωνίως το τέλειο διαμέρισμα για να στεγάσει τον επερχόμενο γάμο της, που δεν προοιωνίζεται τέλειος γιατί η σχέση της με τον αρραβωνιαστικό της, έναν αλκοολικό πρώην στρατιωτικό, έχει φθαρεί. Στη δεύτερη ιστορία ο ηλικιωμένος μεσίτης στον οποίο έχει απευθυνθεί η μέλλουσα νύφη γίνεται «θύμα» μιας θεοσεβούμενης συναδέλφου του, η οποία του πλασάρει βιντεοταινίες με την ίδια (
να κάνει στριπτίζ. Στην τρίτη ιστορία, η ίδια βιτσιόζα γυναίκα «αναστατώνει» έναν βλάσφημο ανάπηρο γέροντα εν αγνοία του μεσήλικα γιου του που την εμπιστεύεται για να τον προσέχει, ως αποκλειστική, τα απογεύματα. Στην τέταρτη ιστορία, ο πρώην στρατιωτικός εγκαταλείπεται από τη μέλλουσα σύζυγό του και δίνει «ραντεβού στα τυφλά» στη μοναχική κόρη του μεσίτη.Ο Ρενέ σκηνοθετεί με χαρακτηριστική άνεση μετατρέποντας τη δραματουργία του Εϊκμπορν σε ρευστό κινηματογραφικό λόγο με πεντακάθαρη άρθρωση. Σε κάθε σκηνή υποκλίνεται στους ηθοποιούς του, που εμφανίζονται ανά ζεύγη σαν να πρωταγωνιστούν σε μικρά «μονόπρακτα».
Απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και τον Δημητρη Μπουρα
προβλολη στη χωρα μας απο σημερα 19/4/2007
