Antichrist (2009)

[Cine Gear]

[IMGl]http://img2.pict.com/3d/72/8b/1689145/0/antichristxlg2009.jpg[/IMGl]

Antichrist (2009)

Σκηνοθεσία: Lars von Trier
Σενάριο: Lars von Trier
Ηθοποιοί: Willem Dafoe, Charlotte Gainsbourg

Ελληνική Πρεμιέρα : 01/10/2009

Ένα ζευγάρι που βιώνει με τον χειρότερο τρόπο την θλίψη και την απώλεια, αποσύρεται στην τοποθεσία Edem μέσα στο δάσος σε ένα σπίτι - κιβωτό του ψυχισμού τους με σκοπό να ξεπεράσει την απόγνωση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Όλα αυτά όμως και με μια νοσηρή μεταφυσική ατμόσφαιρα να τους μολύνει σιγά-σιγά, μοιάζουν αντί να θεραπεύουν να φέρνουν στο φως μια συγκαλυμμένη αγριότητα και σκοτεινιά, η οποία αν δεν απειλεί να κατασπαράξει τον κόσμο, τουλάχιστον τραβάει μέσα στην παρουσία της τους ήρωες μας χωρίς να φαίνεται πως υπάρχει καμιά επιστροφή, πέρα από την διάλυση της ψυχής σε συστατικούς καθρέφτες με "μόνη" λέξη που να αντικατοπτρίζουν να είναι η λέξη φόβος!

 

[Cine Gear]

Απάντηση: Antichrist (2009)

Λάρς φον Τρίερ χωρίς αναισθητικό

Ο Δανός σκηνοθέτης στα βήματα του... Ταραντίνο - Χαρμάνι Μπέργκμαν και σπλάτερ

Σκηνοθεσία: Λαρς φον Τρίερ
Ερμηνεία: Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Γουίλεμ Νταφόε.

ΚΡΙΤΙΚΗ. Ενα φευγαλέο γκρο πλαν, σαν σε ταινία πορνό, και μερικές στιγμές όπου το «πορνό» γίνεται σπλάτερ έριξαν τον Λαρς φον Τρίερ στην πυρά τον περασμένο Μάιο στις Κάννες. Στον βιβλικό και ψυχαναλυτικό «Αντίχριστο», δύο σύγχρονοι πρωτόπλαστοι αλληλοσπαράσσονται. Μια χειραφετημένη Εύα επιχειρεί να συνθλίψει το πέος ενός αλαζονικού Αδάμ και λίγο μετά προχωρεί στη δική της κλειτοριδεκτομή. Ανατριχιαστικά όλα τούτα για μια ταινία που απευθύνεται σε ένα κοινό που δεν χασμουριέται στις επανεκδόσεις του Μπέργκμαν. Είναι αλήθεια πως ο «Αντίχριστος» σοκάρει.

Αλήθεια είναι, επίσης, πως το χολιγουντιανό μενού των μούλτιπλεξ ενίοτε προκαλεί σοβαρότερες στομαχικές διαταραχές. Ο Τρίερ μάς ρίχνει στο πρόσωπο μερικά κάδρα πλημμυρισμένα με αίμα. Γίνεται γκροτέσκ για να αποστασιοποιηθεί από την απόλαυσή του, καθώς ψάχνει την κόλαση στο υπέδαφος ενός παραδείσου και το αντίστροφο. Γι' αυτό ο αφηγηματικός άξονας της ταινίας πηγαινοέρχεται από τον άντρα στη γυναίκα.

Ο «Αντίχριστος» είναι ένα βαθιά φιλοσοφημένο δοκίμιο γύρω από τη φύση του χριστιανικού πολιτισμού που έχει στον πυρήνα του τη δαιμονοποίηση του ενστίκτου και τον φόβο. Ανοίγει με το τέλος της αθωότητας (με μια ασπρόμαυρη σεκάνς, σκηνοθετημένη σαν όπερα - βιντεοκλίπ, που περιγράφει την πτώση και τον θάνατο ενός παιδιού την ώρα που οι γονείς του κάνουν έρωτα) και συνεχίζεται σαν ψυχαναλυτική συνεδρία (η μητέρα μετά την απώλεια του παιδιού βιώνει το σεξ σαν ψυχοσωματική τιμωρία). Ο επίλογος έχει ίδιο στυλ με τον πρόλογο. Η εικόνα όμως είναι πιο ονειρική, παραπέμπτει στον Γιουνγκ, στα περί κληρονομημένου γυναικείου στοιχείου που κρύβεται στο υποσυνείδητο του άντρα.

Φαντασιακή Εδέμ

Στο αχρονικό, μεταφυσικό «Στάλκερ» του Ταρκόφσκι, ένας επιστήμονας και ένας συγγραφέας διασχίζουν μια απαγορευμένη ζώνη όπου κάθε επιθυμία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Στον «Αντίχριστο», ένας αλαζονικός ψυχίατρος προσπαθεί να θεραπεύσει την ασθενή σύζυγό του (συγγραφέα μιας ημιτελούς διατριβής με τίτλο «Γυναικοκτονία» και θέμα το κυνήγι των μαγισσών). Οι κρίσεις άγχους της γυναίκας οδηγούν το ζευγάρι στη ρίζα του φόβου: στο δέντρο της γνώσης, σε μια φαντασιακή Εδέμ σαν την ταρκοφσκική ζώνη.

Ο Αδάμ και η Εύα του Τρίερ ακολουθούν μια τροχιά από το τέλος προς την αρχή. Επιστρέφουν σ' έναν παράδεισο όπου δεσπόζει το ένστικτο. Αρχικά μοιάζουν σαν να βρίσκονται σε ψυχόδραμα του Στρίνγκμπεργκ, ή του Μπέργκμαν. Στη συνέχεια γίνονται πρωταγωνιστές μιας ταινίας τρόμου.

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite1_8_01/10/2009_300130

 

[Rosebud]

Απάντηση: Antichrist (2009)

"...Και τέλος έδωσε την ευκαιρία στον πλέον υπερτιμημένο σκηνοθέτη του αιώνα, να βγάλει ακόμη μια υπερφίαλη, νοσηρή, προβοκατόρικη, αδιάφορη και στα περισσότερα σημεία της Idioterne ταινία, που συντόμως θα πωλείται στις καλαθούνες τους Saturn αντί ενός ευρώ, όπως συμβαίνει τώρα με τα προηγούμενα "αριστουργήματα" του..."

http://lessthanzervo.blogspot.com/2009/08/review-antichrist.html

 

[T. Kyriakopoulos]

Απάντηση: Antichrist (2009)

χμμμ δύσκολη ταινία . Μόλις τελείωσε ήμουν λίγο μπερδεμένος . Μετά από μερικές μέρες έμεινε στο μυαλό μου σαν αριστούργημα . Κρίμα που όλοι κόλλησαν σε 2-3 δυσκολοχώνευτες σκηνές . Σίγουρα πάντως δεν είναι για όλους .

 

[leonmix]

Απάντηση: Antichrist (2009)

Πραγματικα ηταν δυσκολη η ταινια.
Πως γινεται ενα εργο που εχει τις βασεις να γινει αριστουργημα
να ειναι & το πιο αμφιλεγομενο της χρονιας μονον ο Δανος ξερει.

Εικαστικα πανεμορφη η ταινια, δεν επιδεχεται κρητικης!
Απο ερμηνειες & οι δυο πρωταγωνιστες τα πανε καλα ζουν οσο
πρεπει το ψυχολογικο & σοκαριστικο σε αρκετες σκηνες
θριλερ που εξελισεται στην εικονα.
Το μειον της ειναι ο τροπος με τον οποιο προσπαθει να
σοκαρει & να προκαλεσει ο σκηνοθετης..

Οπως & να εχει εδω μιλαμε για ενα εργο που καποιους θα
μαγεψει & καποιους αλλους (τους πιο πολλους σιγουρα)
θα εκνευρισει αφανταστα.
Το σιγουρο ειναι ενα,πως οσοι το δουν θα εχουν να το
θυμουνται για πολυ καιρο μετα & εδω ειναι που
κερδιζει το στοιχημα ο οχι & τοσο συμπαθης σε μενα
τουλαχιστον Lars von Trier.

 

[tyler durden]

Απάντηση: Antichrist (2009)

η ταινια καταχωρηθηκε μεσα μου σαν αριστουργημα παρολο που σηκωθηκα 2 φορες κατα τη διαρκεια της, μη μπορωντας να συνεχισω. Αυτος ο σκηνοθετης εχει την ικανοτητα να αποτυπωνει συναισθηματικες καταστασεις με τροπους περα απο τον "καθωσπρεπισμο" που διεπει τη σημερινη κοινωνια. Οι ηρωες του στις συναισθηματικες τους εκρηξεις πονου, εκφραζωνται κ αντιδρουν με ακραιους τροπους τους οποιους ο Τριερ "νομιμοποιει" αλλα οι κανονες κ ο καθωσπρεπισμος της σημερινης κοινωνιας απαγορευει σε μας τους κοινους ανθρωπους. Γιαυτο μαλλον η ταινια ειναι αμφιλεγομενη.

 

[Rosebud]

Απάντηση: Antichrist (2009)

Χμ! Αν δεν απατώμαι ακριβώς το ίδιο κάνει και ο Eastwood με τρόπο όμως μη αμφιλεγόμενο.

Προτιμά μάλλον τον τίτλο "αριστουργηματικό" αφήνωντας αυτού του είδους τα επίθετα για πρωτάντζες σαν τον Δανό...

 

[tyler durden]

Απάντηση: Antichrist (2009)

Ο Trier δειχνει την ωμη οψη του ψυχισμου ενος ανθρωπου υπο καθεστος πονου, ακριβως οπως ειναι, οχι ωραιοποιημενη. Εκφραση της οι σκηνες βιας, που μπορει να διχαζουν αλλα
ακριβως ετσι λειτουργει ο πονος στον ανθρωπο. Τον κανει και γεννα μισος, εκδικητικοτητα, αρρωστια,.. κ θελει κοτσια να προβαλεις αυτο το πραγμα στη συντηρητικη κοινωνια του καθωσπρεπισμου. Ο Κλιντ ειναι πιο mainstream και πιο ηπιος. Δεν ασχολειται συχνα με την ψυχη κ συνηθως προκαλει σε αλλο επιπεδο και με αλλα θεματα. Καθενας στο ειδος του.

 

[Rosebud]

Απάντηση: Antichrist (2009)

Φυσικά και διαφωνώ πλήρως, αλλά αυτά θέλουν μέρες ή και βδομάδες για να αναλυθούν σε μια κουβέντα.

Και ο Clint - τον χρησιμοποίησα σαν παράδειγμα, δεν κάνω συγκρίσεις, άλλωστε κάτι τέτοιο μόνο τιμή για τον Trier θα ήταν - στις ματιές του ασχολείται μόνο με την ψυχή. Και φυσικά είναι υπερβολικά σκληρότερος στις εικόνες του, αρκεί τον πόνο να τον νιώθεις και όχι να τον βλέπεις. Ο προσδιορισμός mainstream φυσικά μάλλον αφορά κάποιον άλλο δημιουργό...

ps. Και βέβαια το σινεμά είναι ένα και αδιαίρετο. Τα είδη είναι για τα ράφια των βίντεοκλαμπ...

 

[tyler durden]

Απάντηση: Antichrist (2009)

ουτε εγω κανω συγκρισεις. Ειναι μοναδικοι και οι 2. Οπως ο Τριερ καταπιανεται μοναδικα με την ανθρωπινη ψυχη, ετσι ο Κλιντ καταπιανεται μοναδικα, θιγοντας αλλαθεματα πχ με το Iwojima και την τελευταια του ταινια που ηταν καταπληκτικα. Mainstream τον χαρακτηρισα γιατι δεν εχει γυρισει ακομα "Ταξιτζη" ή "δαμαζωντας" τα κυματα" αλλα κατα πασα πιθανοτητα θα γυρισει μεγαλη ταινια. Για μενα το Million dollar baby ειναι η καλυτερη στιγμη του.

Για να νοιωσεις τον πονο που βλεπεις πρεπει να ταυτιστεις κ ισως να πρεπει να εχεις αναλογες παραστασεις στη ζωη σου. Αλλιως απλα τον βλεπεις, και σου γεννιουνται διαφορα συναισθηματα, λυπη, συμπονοια, κλπ

 

[leonmix]

Απάντηση: Antichrist (2009)

Ο Κλιντ ειναι μεγαλος,τα δημιουργηματα του δε ειναι πιο προσιτα απο του
Trier που ειναι & αυτος μοναδικος,αλλα δυσπρωσητα τα εργα του.

Στην τεχνη χωρανε ολοι & οι δυσκολοι & οι πιο ευκολοι δημιουργοι
αρκει να εχουν να προσφερουν κατι.
Εκεινοι που δεν πρεπει να εχουν θεση ειναι οι αδιαφοροι των οποιων τα εργα
μια που ειδες & μια που τα ξεχασες, χαμενος χρονος δηλαδη.

Οσον αφορα το συγκεκριμενο δημιουργημα του Δανου το οποιο θεωρω οτι
ειναι το πιο αρρωστο αλλα ταυτοχρονα & αριστουργηματικο εργο της χρονιας
θα μπορουσε να προσεγγισει με λιγο διαφορετικο τροπο το θεμα της παρανοιας
χωρις να προκαλεσει τοσο..
Οπως & να εχει παντως το εργο αυτο δεν περναει απαρατηρητο & σιγουρα
δεν το ξεχνας ευκολα εδω εχει κερδισει το στοιχημα
ο <<αρρωστος>> Trier.

 

[Snow Whitty]

http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20091021/REVIEWS/910219990/1001/reviews