- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 58
DEATH PROOF (2007)
Ενα ακραίο σινεφιλικό παιχνίδι, θαυμαστά κατασκευασμένο, αλλά ενδιαφέρον για μάλλον μικρή μερίδα του κοινού είναι το «Death proof». Ο Κουέντιν Ταραντίνο μαζί με τον κολλητό του φίλο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ είχαν μια έξυπνη ιδέα. Να γυρίσουν δύο ταινίες, δύο b-movies σαν αυτά που προβάλλονταν σε διπλό πρόγραμμα στα λαϊκά σινεμά.
Ο ένας γύρισε μια περιπέτεια δράσης, το «Death proof», ο άλλος ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, το «Planet terror». Το κοινό τους λανσάρισμα στην Αμερική δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο εμπορικά, έτσι για την ευρωπαϊκή τους έξοδο, οι ταινίες χωρίστηκαν, μεγάλωσαν σε διάρκεια και έγινε μια προσπάθεια να «τονωθούν» σε ό,τι αφορά τη φήμη τους, με την παρουσία τους σε μεγάλα φεστιβάλ. Το «Death proof» μπήκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα των Καννών, αν και είναι μια ταινία που μόνο φεστιβαλική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ το «Planet terror» θα είναι μάλλον στο πρόγραμμα της βενετσιάνικης Μόστρα που ανακοινώνεται σήμερα.
Το «Death proof» δεν είναι απλώς ένας φόρος τιμής στις δεύτερης κατηγορίας περιπέτειες, αλλά και στις κακές συνθήκες προβολής τους. Ετσι, ο Ταραντίνο, που δεν έχει μόνο γράψει το σενάριο και έχει σκηνοθετήσει, αλλά είναι υπεύθυνος και για τη διεύθυνση της φωτογραφίας, έχει χρησιμοποιήσει κάθε τέχνασμα για να κάνει την ταινία του να δείχνει κακοπαιγμένη. Κουνημένη και χαραγμένη εικόνα, ασταθής ήχος, χρώμα που χάνεται και επιστρέφει στο κάδρο... Είναι σαν το «Death proof» να προβλήθηκε σε δεκάδες σινεμά πριν να καταλήξει στη δική μας προβολή.
Η ιστορία είναι εντελώς δευτερεύουσα στην ταινία, αφού τον πρώτο λόγο έχει η τεχνική. Ενας δολοφόνος γυναικών, ο κασκαντέρ Μάικ (Κερτ Ράσελ), παρακολουθεί παρέες νεαρών κοριτσιών, προσπαθώντας να τις παγιδέψει. Στην πρώτη από τις δύο «επιχειρήσεις» του, καταφέρνει να τους επιτεθεί, σε μια πολύ εντυπωσιακή σκηνή σύγκρουσης, με τσαλακωμένα αυτοκίνητα και διαμελισμένα πτώματα. Η δεύτερη παρέα όμως είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει και θα τον αντιμετωπίσει ως ίσος προς ίσο, σε μια μεγάλη και θεαματική καταδίωξη με αυτοκίνητα.
Ενα από τα δυνατά σημεία στις ταινίες του Ταραντίνο είναι ο διάλογος. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και εδώ. Οι ηρωίδες του έχουν σκηνές που μιλάνε ακατάπαυστα για άντρες και περιοδικά, όμως ο διάλογός τους μοιάζει απλώς να ακολουθεί τη φόρμα του αντρικού διαλόγου από τις υπόλοιπες ταραντινικές ταινίες. Επιπλέον, είναι κάπως παράδοξο να κάνει κανείς ένα hommage στα πάμφθηνα b-movies με μια παραγωγή που για να τα μιμηθεί έχει προϋπολογισμό αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων. Το «Death proof» είναι μια εξαιρετική απόδειξη των εμμονών του Κουέντιν Ταραντίνο και η λεπτομέρεια με την οποία έχει κατασκευαστεί δεν μπορεί παρά να επαινεθεί. Ομως, στη φιλμογραφία του δεν θα διατηρήσει βασική θέση.
Ενα ακραίο σινεφιλικό παιχνίδι, θαυμαστά κατασκευασμένο, αλλά ενδιαφέρον για μάλλον μικρή μερίδα του κοινού είναι το «Death proof». Ο Κουέντιν Ταραντίνο μαζί με τον κολλητό του φίλο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ είχαν μια έξυπνη ιδέα. Να γυρίσουν δύο ταινίες, δύο b-movies σαν αυτά που προβάλλονταν σε διπλό πρόγραμμα στα λαϊκά σινεμά.
Ο ένας γύρισε μια περιπέτεια δράσης, το «Death proof», ο άλλος ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, το «Planet terror». Το κοινό τους λανσάρισμα στην Αμερική δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο εμπορικά, έτσι για την ευρωπαϊκή τους έξοδο, οι ταινίες χωρίστηκαν, μεγάλωσαν σε διάρκεια και έγινε μια προσπάθεια να «τονωθούν» σε ό,τι αφορά τη φήμη τους, με την παρουσία τους σε μεγάλα φεστιβάλ. Το «Death proof» μπήκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα των Καννών, αν και είναι μια ταινία που μόνο φεστιβαλική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ το «Planet terror» θα είναι μάλλον στο πρόγραμμα της βενετσιάνικης Μόστρα που ανακοινώνεται σήμερα.
Το «Death proof» δεν είναι απλώς ένας φόρος τιμής στις δεύτερης κατηγορίας περιπέτειες, αλλά και στις κακές συνθήκες προβολής τους. Ετσι, ο Ταραντίνο, που δεν έχει μόνο γράψει το σενάριο και έχει σκηνοθετήσει, αλλά είναι υπεύθυνος και για τη διεύθυνση της φωτογραφίας, έχει χρησιμοποιήσει κάθε τέχνασμα για να κάνει την ταινία του να δείχνει κακοπαιγμένη. Κουνημένη και χαραγμένη εικόνα, ασταθής ήχος, χρώμα που χάνεται και επιστρέφει στο κάδρο... Είναι σαν το «Death proof» να προβλήθηκε σε δεκάδες σινεμά πριν να καταλήξει στη δική μας προβολή.
Η ιστορία είναι εντελώς δευτερεύουσα στην ταινία, αφού τον πρώτο λόγο έχει η τεχνική. Ενας δολοφόνος γυναικών, ο κασκαντέρ Μάικ (Κερτ Ράσελ), παρακολουθεί παρέες νεαρών κοριτσιών, προσπαθώντας να τις παγιδέψει. Στην πρώτη από τις δύο «επιχειρήσεις» του, καταφέρνει να τους επιτεθεί, σε μια πολύ εντυπωσιακή σκηνή σύγκρουσης, με τσαλακωμένα αυτοκίνητα και διαμελισμένα πτώματα. Η δεύτερη παρέα όμως είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει και θα τον αντιμετωπίσει ως ίσος προς ίσο, σε μια μεγάλη και θεαματική καταδίωξη με αυτοκίνητα.
Ενα από τα δυνατά σημεία στις ταινίες του Ταραντίνο είναι ο διάλογος. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και εδώ. Οι ηρωίδες του έχουν σκηνές που μιλάνε ακατάπαυστα για άντρες και περιοδικά, όμως ο διάλογός τους μοιάζει απλώς να ακολουθεί τη φόρμα του αντρικού διαλόγου από τις υπόλοιπες ταραντινικές ταινίες. Επιπλέον, είναι κάπως παράδοξο να κάνει κανείς ένα hommage στα πάμφθηνα b-movies με μια παραγωγή που για να τα μιμηθεί έχει προϋπολογισμό αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων. Το «Death proof» είναι μια εξαιρετική απόδειξη των εμμονών του Κουέντιν Ταραντίνο και η λεπτομέρεια με την οποία έχει κατασκευαστεί δεν μπορεί παρά να επαινεθεί. Ομως, στη φιλμογραφία του δεν θα διατηρήσει βασική θέση.