SICKO (2007)

[Cine Gear]

SICKO (2007)

http://www.sicko-themovie.com/

δημιουργός του Fahrenheit 9/11, Michael Moore, επιστρέφει δριμύτερος, εξετάζοντας το σύστημα υγείας των Η.Π.Α και φυσικά ξεσκεπάζοντας μυστικά και προβλήματα που κάποιοι φροντίζουν να κρατούν κρυφά.


Στην εισαγωγή του «Sicko» ο Μάικλ Μουρ αναφέρει ότι 50 εκατ. Αμερικανοί δεν έχουν κανενός είδους περίθαλψη και δείχνει έναν άντρα να κάνει μόνος του ράμματα στο σκισμένο του πόδι.

Ομως η ταινία ασχολείται κυρίως με τα 250 εκατ. Αμερικανών που υποτίθεται ότι καλύπτονται από ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά μένουν εκτεθειμένοι, εξαπατούνται και φτάνουν να πουλήσουν τα σπίτια τους, να δουν τις ζωές τους να καταστρέφονται αν αρρωστήσουν και τελικά να πεθαίνουν.

Ο Μουρ, αφού παρουσιάσει μια σειρά από τραγικές περιπτώσεις ασθενών, ταξιδεύει στον Καναδά, την Αγγλία και τη Γαλλία, συγκρίνοντας τις υπηρεσίες που παρέχει το δημόσιο σύστημα υγείας.

Μένει σοκαρισμένος όταν βλέπει ότι ένα αγγλικό νοσοκομείο όχι μόνο δεν παίρνει χρήματα, αλλά δίνει κιόλας τα μεταφορικά στους άπορους ασθενείς και συγκρίνει αυτήν την κατάσταση με την Αμερική, όπου ένας άτυχος εργάτης χρειάστηκε να επιλέξει ένα από τα δύο του κομμένα δάχτυλα.

Το ένα κόστιζε 12.000 δολάρια, το άλλο 60.000.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο Μουρ είναι αμφιλεγόμενες και συχνά προκαλούν αντιδράσεις. Δεν τις απαρνιέται ούτε στο «Sicko». Είναι ίσως τραβηγμένη η κίνησή του να πάρει μια ομάδα διασωστών της 11ης Σεπτεμβρίου, τους «ήρωες» της Αμερικής, στους οποίους αρνήθηκαν θεραπεία για τα αναπνευστικά τους προβλήματα και να τους πάει έξω από το Γκουαντάναμο, όπου τα μέλη της Αλ Κάιντα έχουν πλήρη περίθαλψη και μετά στην «εχθρική» Κούβα.

Ομως το σοκ και η συγκίνηση μιας γυναίκας που αγοράζει με πέντε σεντς το ίδιο φάρμακο, που πληρώνει 120 δολάρια στην Αμερική και έχει γίνει αιτία να καταστραφεί οικονομικά, δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανένα θεατή. Αμφιλεγόμενος, ναι. Υπερβολικός, ίσως. Ομως ο Μουρ βρίσκει τον στόχο του.


Eλληνικη πρεμιερα στις 11/10/2007

 

[VG]

Προκειται για το πιο "στημενο" εργο του και περισσοτερο ως προβοκατσια χαρακτηριζεται παρα ως ντοκυμαντερ,ο οίστρος της αλογόμυγας ξαναχτυπα επιτυχως!Εχει παρει μια ομαδα αυτοαποκαλουμενων διασωστων της 11ης Σεπτεμβριου (χωρις αυτο να σημαινει απαραιτητα οτι δεν ειναι),εχει βαλει ανθρωπους να κλαινε μπροστα στην καμερα,αλλα το γενικο concept ειναι σωστο: στην αμερικη το συστημα υγειας...σκοτώνει

 

[BANTAS]

σοκαριστικο σε μερικες φασεις, αστειο και αναλαφρο σε αλλες. Παραμενει ομως ανθρωπινο καθολη τη διαρκεια του και μας μαθαινει και ενα δυο πραγματα. Τελικα η Ευρωπη ειναι πολυ πολυ μπροστα απο την Αμερικη που μας δειχνουν και μας εχουν κανει να πιστευουμε πως προκειται για τη Γη της επαγγελιας και των ισων ευκαιριων! Ακομα και η σημερινη Ελλαδα θα σας φανει σπουδαια σε σχεση με αυτο που θα δειτε εδω. Αποδομει ολη την ισχυρη εικονα της ''αυτοκρατοριας'' και μας δειχνει ξεγυμνωμενο τι μπουρδελο που ειναι! O Moore ειναι απο τους λιγους που εχουν τοσο διεισδητικη και θαρραλεα ματια.

 

[Maria Pentagiotissa]

Την ταινία δεν την έχω δει. Τη βρήκα όμως σε DVD και είναι από τις άμεσες προτεραιότητές μου όταν βρω χρόνο.

Από όσα είναι γνωστό ότι παρουσιάζει όμως, μου γεννάται ο προβληματισμός: Από τη στιγμή που αυτό είναι το σύστημα υγείας των ΗΠΑ - γεγονός για το οποίο δεν βασίζομαι στον Μουρ, το έχω ακούσει και με τ' αυτιά μου παλαιότερα, με αναφορά συγκεκριμένων περιστατικών, από γνωστούς μου Αμερικανούς πολίτες -, πώς είναι δυνατόν να διαιωνίζεται σε μια (να μην εκφραστώ τώρα) free country?

Στατιστικά είναι βέβαιο ότι σχεδόν σε κάθε οικογένεια, σε όλον τον κόσμο, θα προκύψει τουλάχιστον μία φορά σε νεότερα ή ηλικιωμένα μέλη της μια κατάσταση υγείας, ακόμα και συνηθισμένη και σχετικά ανώδυνη εφόσον αντιμετωπιστεί εγκαίρως και κατάλληλα (από αυτές για τις οποίες λέμε "έλα μωρέ εντάξει, δεν είναι τίποτα, περαστικά"), που η αντιμετώπισή της έχει απαγορευτικό οικονομικό κόστος για έναν έστω και άνω του μετρίου οικογενειακό προϋπολογισμό. Άρα, με την έλλειψη παροχών υγείας και πρόνοιας, σχεδόν όλος ο πληθυσμός, ή τουλάχιστον το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του που δεν κολυμπάει στα πλούτη, καταδικάζεται σε πλήρη οικονομική εξαθλίωση με μόνη εναλλακτική λύση το θάνατο ή τη διαιώνιση μιας σοβαρής πάθησης ή αναπηρίας...

Τι κάνει ο αμερικανικός λαός, που φημίζεται για την προθυμία του για συσπείρωση ακόμα και σε περιπτώσεις μποϋκοτάζ για μηδαμινές αυξήσεις στα καταναλωτικά προϊόντα? Με τι τον έχουν δεμένο χειροπόδαρα και δεν μπορεί να αντιδράσει; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε μια οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα θα επιβίωναν κυβερνήσεις με μια τέτοια κατάσταση... Κι εκεί όχι μόνο επιβιώνουν, αλλά στην εξουσία εναλλάσσονται διαρκώς δύο κόμματα που πρακτικά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, και επί της ουσίας (γιατί τι ουσιαστικότερο από τη ζωή και την υγεία δεν γίνεται τίποτα...

 

[BANTAS]

Από όσα είναι γνωστό ότι παρουσιάζει όμως, μου γεννάται ο προβληματισμός: Από τη στιγμή που αυτό είναι το σύστημα υγείας των ΗΠΑ πώς είναι δυνατόν να διαιωνίζεται σε μια (να μην εκφραστώ τώρα) free country?

Και μενα μου εκανε εντυπωση το ιδιο πραγμα. Υπαρχει ενα σημειο ομως στη ταινια που ο Moore κανοντας το δικηγορο του διαβολου, ρωταει καποιους ευρωπαιους πολιτες ''για πιο λογο, εγω ως φορολογουμενος να πληρωνω τη περιθαλψη του καθενα?''. Νομιζω αυτη ειναι μια νοοτροπια που εχει καλλιεργηθει στους αμερικανους, μερος της φοβερης προπαγανδας που δεχονται απο τα μεσα τους. Θα την δεις στη ταινια και θα ανατριχιασεις!

 

[Maria Pentagiotissa]

Τελικά την είδα την ταινία... Με μια λέξη, φρίκη.

Πάντως αν δικαιούμαι να βρω αστείο σε μια ταινία που παρουσιάζει ένα τέτοιο τραγικό πρόβλημα... απόλαυσα πολύ τη σκηνή όπου περνούσαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι κι από πάνω από τον καθένα εμφανιζόταν ένα "συννεφάκι" με το ποσό που είχε πάρει για να ψηφίσει ένα συγκεκριμένο νομοσχέδιο...:happy_9:

 

[VG]

Θα πρεπει να ληφθεί υποψη οτι στις ΗΠΑ υπαρχει και δωρεαν περιθαλψη και ασφαλιστικα προγραμματα μεγαλων εταιρειων προς τους υπαλληλους τους.
Απλα η δωρεαν τους περιθαλψη ειναι σαν την ελληνικη,δηλαδη με ουρες στα νοσοκομεια,γραφειοκρατια κτλ,αμφιβάλλω αν ειναι χειροτερη απο την δικη μας.


Οι ΗΠΑ στο παρελθον λατρεψαν (πιο πολυ απο τον Θεό και το δολλάριο) την ιδιωτικη πρωτοβουλία,τωρα σιγα-σιγα αλλαζουν κι αυτοι αποψη καθοτι διαπιστωνουν οτι...suprise!... υπαρχουν και οι δυσκολες μερες και εκει χρειαζεται το κρατος να βοηθησει.