- Μηνύματα
- 17.411
- Reaction score
- 57.117
Τί γίνεται άμα τα θρυλούμενα φαντάσματα δεν είναι κάποια καβόβουλη αλλότρια οντότητα αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός; Το "The Haunting of Hillhouse" αποτελεί ελεύθερη μεταφορά από τον Mike Flanagan στο περίφημο βιβλίο της Shirley Jackson που είχε κυκλοφορήσει το 1959.
Η γνωστή τακτική των σειρών του Netflix να ξεχειλώνουν τη δράση μιας δίωρης κανονικά ταινίας σε υπόθεση δέκα ωρών λειτουργεί για πρώτη φορά σε αυτήν τη σειρά προωθώντας το...πνεύμα της (pun intended) και τη δυναμική αλληλεπίδραση των χαρακτήρων καθώς το παρελθόν συμπλέκεται αριστοτεχνικά μ'ένα παρόν που έχει υπόσταση μέλλοντος.
Το ξετύλιγμα του δράματος ενθαρρύνει ασταμάτητα τον εκάστοτε θεατή ν'ανιχνεύει για λογαριασμό του όσες καταστάσεις θα τον αναστάτωναν πραγματικά από το περιεχόμενο της βλάβης που έχουν υποστεί οι χαρακτήρες,οπότε ο τρόμος αρκετές φορές τον πετυχαίνει απροετοίμαστο και μολονότι παρουσιάζονται διάφορα εγγενή σε τέτοια θεάματα προειδοποιητικά στερεότυπα.
Η σκηνοθετική επιδεξιότητα εκτός από την αβίαστη ροή εμπλουτίζει τη συνείδηση με σκηνές ανθολογίας όπως ο επίλογος του πέμπτου επεισοδίου και τα μονοπλάνα του έκτου.Η συνοχή του cast είναι υποδειγματική και ιδιαιτέρως κατά τη συνάφεια των παιδικών χαρακτήρων μεταξύ τους αλλά και με τους ενήλικους εαυτούς.Μοναδικό σημείο που θα υστερούσε ως προς τη συνολική αίσθηση είναι ο επίλογος της σειράς με την περιττή - κατά τη γνώμη του γράφοντος - παράθεση διαφόρων ηθικών διδαγμάτων εν είδει μπούσουλα.
Εννοείται κιόλας ότι μια τέτοια σειρά ανεξάρτητα από τη θεματολογία της θα συνιστούσε χάρη στη μακρόσυρτη εξέλιξη της δράσης μιαν απολύτως τρομακτική εμπειρία γι ανυπόμονους θεατές όπως ο...Darth Fader.
