Οι καλύτερες ταινίες όλων των εποχών

[Maria Pentagiotissa]

Νάμαι κι εγώ

Δεν μπόρεσα να μείνω στις 20 ταινίες: με πόνο ψυχής και αφήνοντας απέξω ταινίες που μου χάρισαν ανεπανάληπτες φιλμικές εμπειρίες, ιδού το προσωπικό μου top 40, με σειρά καθαρά χρονολογική. Δεν περιλαμβάνει πρόσφατες, γιατί πιστεύω ότι ένα βασικό κριτήριο για την κατάταξη μιας ταινίας στις καλύτερες (αντικειμενικά ή υποκειμενικά) είναι το πόσο θα ξεχαστεί και θα ξεπεραστεί με το χρόνο και με τη θέαση άλλων πιο σύγχρονων. Α, και όσον αφορά το ερώτημα για το πότε τις είδαμε, τις είδα ή τις ξαναείδα με νέο μάτι όλες από το 2000 και μετά όταν άρχισα να ασχολούμαι με τον κινηματογράφο.

La Règle du jeu (Jean Renoir, 1939)
The Ox-Bow Incident (William Wellmann, 1943)
Rashomon (Akira Kurosawa, 1950)
Tokyo Story (Yasujiro Ozu, 1953)
La Strada (Federico Fellini, 1954)
The Seventh Seal (Ingmar Bergman, 1957)
Last year in Marienbad (Alain Resnais, 1961)
Viridiana (Luis Bunuel, 1961)
The exterminating Angel (Luis Bunuel, 1962)
8 ½ (Federico Fellini, 1963)
Au hazard Balthazar (Robert Bresson, 1966)
The Party (Blake Edwards, 1968)
A clockwork orange (Stanley Kubrick. 1971)
Sweet movie (Dusan Makavejev, 1974)
One Flew Over the Cuckoo's Nest (Milos Forman, 1975)
Quadrophenia (Franc Roddam, 1979)
The cook, the thief, his wife and her lover (Peter Greenaway, 1979)
A Zed and two noughts (Peter Greenaway, 1985)
Wings of desire (Wim Wenders, 1987)
Arizona Dream (Emir Kusturica, 1992)
Pulp Fiction (Quentin Tarantino, 1994)
Sling blade (Billy Bob Thornton, 1996)
Lost Highway (David Lynch, 1997)
Hana-bi (Takeshi Kitano, 1997)
Equus (Sidney Lumet, 1997)
Μια αιωνιότητα και μια μέρα (Θ. Αγγελόπουλος, 1998)
Fight Club (David Fincher, 1999)
Songs from the second floor (Roy Andersson, 2000)
Werckmeister Harmonies (Bela Tarr, 2000)
In the mood for love (Wong Kar Wai, 2000)
And your mama too (Alfonso Cuaron, 2001)
Japon (Carlos Reygadas, 2002)
Talk to her (Pedro Almodovar, 2002)
Spring, summer, autumn, winter and spring (Kim Ki-Duk, 2003)
Oldboy (Park Chan Wook, 2003)
The Return (Возвращение) (Andrey Zvyagintsev, 2004)
Saw (James Wan, 2004)
The three burials of Melquiades Estrada (Tommy Lee Jones, 2005)
Sleuth (Kenneth Branagh, 2007)
You, the living (Roy Andersson, 2007)

 

[lakiss51]

Πως και τις θυμασαι ολες Μαρια; Εχεις φτιαξει καμια λιστα αξιολογησης; εγω παντως, αν κι εχω δει τις περισσοτερες απο οσες αναφερεις, δεν θυμομουν καν πως τις εχω δει αν δεν τις εβλεπα γραμμενες εδω! Κι ας ασχοληθηκα ενεργα με τον σινεμα...π.Χ. (λογω λεσχης)

 

[xfader]

Εγώ ήξερα πέντε κι έχω δει τρεις.

 

[lakiss51]

Εγώ ήξερα πέντε κι έχω δει τρεις.

Η Ζωη ειναι στο αβαταρ σου;

 

[xfader]

Η Ζωη ειναι στο αβαταρ σου;

Ποια Ζωή; Η Φυτούση; :Ρ

Δεν αναγνώρισες την υπέρτατη αγωνίστρια με το κομπολόι, Ρένα Δούρου;

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

Με τυχαια σειρα.

MIDNIGHT EXPRESS (1978)

THE PIANO (1993)

KRAMER VS KRAMER (1979)

AMERICA AMERICA (1963)

View attachment 41193

FORREST GUMP (1994)

Θα επανελθω και με δευτερο μερος.

Δευτερο μερος

LIFE IS BEAUTIFUL (1997)

CAST AWAY (2000)

FATAL ATTRACTION (1987)

BIRDY (1984)

MASK (1985)

SCHINDLER'S LIST (1993)

 

[lakiss51]

Ποια Ζωή; Η Φυτούση; :Ρ

Δεν αναγνώρισες την υπέρτατη αγωνίστρια με το κομπολόι, Ρένα Δούρου;

Η Κωνστ/ΠΟΥΛΟΥ βρε

 

[Maria Pentagiotissa]

Πως και τις θυμασαι ολες Μαρια; Εχεις φτιαξει καμια λιστα αξιολογησης; εγω παντως, αν κι εχω δει τις περισσοτερες απο οσες αναφερεις, δεν θυμομουν καν πως τις εχω δει αν δεν τις εβλεπα γραμμενες εδω! Κι ας ασχοληθηκα ενεργα με τον σινεμα...π.Χ. (λογω λεσχης)

Αυτές κι άλλες πολλές (καμιά 100στή στο σύνολο) τις θυμάμαι να αρχίσω να τις αραδιάζω ανά πάσα στιγμή. Τις ακριβείς χρονολογίες βέβαια τις κοίταξα. Από κει και πέρα, και λίστες δικές μου έχω, και κριτικές για τους φίλους μου γράφω, και πηγές έχω για έγκυρες κριτικές (κυρίως από τις ΗΠΑ, αλλά και ευρωπαϊκές) και για αναλύσεις που τις διαβάζω αφού δω μια καλή ταινία πρώτη φορά και πριν την ξαναδώ με τα νέα στοιχεία, κι απ' όλα, είμαι οργανωμένη στο θέμα

Εγώ ήξερα πέντε κι έχω δει τρεις.

Xfader, έχουμε καιρό να μιλήσουμε, χαίρομαι που είσαι πάντα ο ίδιος προβοκάτορας

 

[lakiss51]

Ευγε Μαρια - εγω εδω και λιγα χρονια ειμαι εντελως ανοργανωτος πλεον, οσα και οπως ερθουν...
Ξανακοιτωντας τη λιστα σου, διαπιστωσα οτι τις εχω δει σχεδον ολες, και ολες εινα εξαιρετικη επιλογη για να αρχισει καποιος (...νεωτερος) να γνωριζει τον καλο κιν/φο και να ξεφευγει σιγα-σιγα απο τα...ζομπι
Ο Αλεξ παραμενει αδιορθωτος - ευτυχως

 

[xfader]

Παίζει ρόλο ποια προτεραιότητα δίνει κάποιος στον κινηματογράφο. Για μένα είναι μόνο διασκέδαση και σπανίως θυμάμαι τίτλους και υποθέσεις, ακόμα και στις ταινίες που μου αρέσουν πολύ. Η ταινία τελειώνει με το "The End".

Το αν είναι καλή μία ταινία ή όχι, ισχύει μόνο για τη διάρκεια της θέασης και τη χρονική περίοδο της κυκλοφορίας της. Για παράδειγμα, "Τα κανόνια του Ναβαρόνε" που με είχε εντυπωσιάσει όταν ήμουν μικρός, σήμερα μοιάζει με παιδική παράσταση σε γιορτή σχολείου. Για να μη μιλήσω για τις ταινίες με εφέ που κάθε δεκαετία έχουμε εκθετική βελτίωση.

Ταινίες τέχνης δεν βλέπω, για αυτό και δεν μπορώ να αραδιάσω all time classics.

Zombies rule!!!

 

[Maria Pentagiotissa]

Παρεμπιπτόντως, μια και μιλάμε για ζόμπια, επιτρέψτε μου να πω (ξεφεύγοντας από το θέμα) ότι το ελληνικό Κακό (2005) μου φάνηκε πολύ καλή προσπάθεια. Μην πέσετε να με φάτε, δεν είπα "πολύ καλή ταινία" ούτε το συγκρίνω με ταινίες καταξιωμένων σκηνοθετών του είδους, αλλά ως προσπάθεια σ' έναν χώρο παρθένο για τον ελληνικό κινηματογράφο και με δεδομένο το χαμηλό του μπάτζετ νομίζω ότι ήταν αξιοπρεπέστατο.

 

[lakiss51]

....και βεβαίως διαχωριζουμε τα θριλλερς (ψυχολογικα) απο τους...ζωντανους νεκρους της Αποκαλυψης Νο 1000
Αλεξ ειδες το Interstellar?

 

[xfader]

....και βεβαίως διαχωριζουμε τα θριλλερς (ψυχολογικα) απο τους...ζωντανους νεκρους της Αποκαλυψης Νο 1000
Αλεξ ειδες το Interstellar?

Ψυχολογικά thrillers με τίποτα!!!

Το Interstellar δεν το έχω δει ακόμα. Το φοβάμαι λόγω συναισθημάτων και διάρκειας.

 

[lakiss51]

Ψυχολογικά thrillers με τίποτα!!!

Το Interstellar δεν το έχω δει ακόμα. Το φοβάμαι λόγω συναισθημάτων και διάρκειας.

Δες το μετα το πρωτο 40λεπτο

 

[xfader]

Δες το μετα το πρωτο 40λεπτο

Θα βγάλω τηλεχειριστήριο στον κινηματογράφο; Χαχαχα

 

[avlakiotis]

Με αξιολογική σειρά:
1.One flew over the cuckoo's nest 1975
2.City lights 1931
3.Vertigo 1958
4.Splendor in the grass 1961
5.The sixth sense 1999
6.Life of brian 1979
7.Once upon a time in america 1984
8.Doctor Zhivago 1965
9.Gladiator 2000
10.Das Boot 1981
11.Η κάλπικη λίρα 1955
12.The matrix 1999
13.Schindler's list 1993
14.The lives of others 2006
15.Amelie 2001
16.Interstellar 2014
17.A fish called wanda 1988
18.Casablanca 1942
19.The gray 2011
20.Silver linings playbook 2012

 

[panostr]

Καλύτερες, χειρότερες κτλ, για εμάς τους ψυχωτικούς λιστομανείς. Δεν ξέρω για καλύτερες, σίγουρα αυτές είναι οι αγαπημένες μου ανά τα χρόνια, άλλες θα τις ξαναδώ χίλιες φορές άλλες δεν πρόκειται να τις πλησιάσω ξανά, μία λίστα εντελώς προσωπική λοιπόν:

01) The Brown Bunny (2003)
Για όλες τις στιγμές που μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι, για κάθε λεπτό που η ταινία του Gallo θα μου προκαλεί ένα μικρό πόνο στην καρδιά, για κάθε δάκρυ που άφησα πίσω μου, για κάθε Daisy, Lilly, Rose, Violet.

02) Pierrot le Fou (1965)
Αγάπη δίχως αμφισβήτηση, όταν τα πάντα γύρω δεν έχουν ταυτότητα, δεν έχουν βεβαιότητα, δεν έχουν μέλλον. Μέλλον έχει μόνο η νιότη τους και ο ήλιος, το σινεμα για να μπορεί να τα θεοποιεί και η ελευθερία για να υπάρχει σινεμά. Έτσι, όταν θέλουν να αποδράσουν από όλα, το κάνουν με μια κίνηση, της κάμερας, της μονταζιέρας, του ήχου, του προσώπου, των ματιών, των όπλων που θάβονται, των σωμάτων που εκρήγνυνται. Είναι η αναρχία ως απόλυτη αλήθεια που μπορεί να δημιουργήσει τα πάντα, όπως έκανε τόσα χρόνια πριν τα διαλύσουμε όλα. Η πιο μεγάλη δημιουργία από καταβολής όλων των Τεχνών.

03) Paris, Texas (1984)
Για την άπιαστη στιγμή που αθροίζεται με άλλες και ορίζει το παρελθόν ως το μόνο πραγματικό χρόνο. Για το παρόν που, μέχρι να το σκεφτείς, αυτό έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Για όλα όσα κοιτάζουμε προς τα πίσω ψάχνοντας τι μας συνθέτει, για την ψεύτικη πατρίδα, τις επιλογές, το όνειρο που αναφέρεται στο μέλλον. Για την Ευρώπη και την Αμερική. Για το ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Για την αφέλεια ενός κόσμου που προτιμά τα σύνορα, αυτά με τους άλλους. Για τον Τράβις που τα διαλύει ολα σε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ιστορίας. Κινηματογραφικής και μη.

04) Last Tango in Paris (1972)
Η διεισδυτική ματιά ενός 32χρονου μετατρέπει την απόλυτη σεξουαλική απελευθέρωση και την υπαρξιακή αγωνία σε καθρέφτη της κοινωνική επανάστασης που χτύπησε στον τοίχο του κατεστημένου, ορίζοντας το απόλυτο σινεμά. Το ιδιοφυές ντεκουπάζ και μάθημα κινηματογραφικού χώρου υποκλίνονται βαθιά στο μεγαλείο της σπουδαιότερης ερμηνείας όλων των εποχών.

05) 2046 (2004)
Διαλύοντας τον κινηματογραφικό, αφού δεν μπορεί τον πραγματικό, χρόνο όπως κανείς ξανά, αφήνει τα θραύσματα του μέλλοντος να πληγώσουν το παρελθόν που πάντα άφηνε να τον πληγώνει. Δεν είναι ακριβώς εκδίκηση, αλλά η πρώτη μικρή νίκη. Αφού δεν μπορεί να αγαπήσει κι ας το θέλει τόσο. Σκληρό μαρτύριο, σαν να έχεις ερωτευθεί ένα ανθρωποειδές με καθυστερημένες αντιδράσεις.

06) Leaving Las Vegas (1995)
"I don't know if my wife left me because of my drinking or I started drinking 'cause my wife left me."
Ντελίριο συναισθημάτων και παραίτησης, "i'm gonna drink myself to death" ο Μπεν, "how long will it take you?" η Σέρα. Έρωτας με ανταπόκριση ή ερωτας σύγκρουση μετωπική; Ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα των 90s.

07) Naked (1993)
"Το'σκασα απ'το Μάντσεστερ για να αποφύγω το ξύλο και έρχομαι εδώ και με δέρνουν"
Τρομακτικά πεσιμιστικό, ποιητικά λανθανόντως ρεαλιστικό σκοταδιστικό έπος χαμένων ονείρων, ο εφιάλτης της αστικής αποξένωσης που προσγειώνεται στο Λονδίνο και επισφραγίζει τον αντονιονικό τρόμο από την ανάποδη: ακατάσχετη φλυαρία, εντατικό πρόσωπο με πρόσωπο, παλιοί έρωτες που ψάχνουν τη χαμένη αλήθεια του παρελθόντος, ένα χέρι που απλώνεται σπάνια μονάχα για να χτυπήσει. Ένας μάγος ανατόμος του ανθρώπινου ψυχισμού πλησιάζει κοντά και επικίνδυνα τις ρυτίδες του προσώπου, σαν την καταπίεση μιας ζωής μαύρης από μέσα που έσκασε και θέλει να αποδράσει, μιας ζωής που καλύπτεται από μία χειρότερη (η έξοχη σκηνή με τον αφισοκολλητή) και αυτή με τη σειρά της από μία χειρότερη, περιμένοντας τη λύτρωση του θανάτου. Μόνο που τα περιφερόμενα φαντάσματα δε θα λυτρωθούν ποτέ, καθώς γι'αυτά δεν υπάρχει χρόνος (η σκηνή με το φύλακα), άρα και ζωή, άρα και θάνατος (αφού, παρότι άχρονος, προϋποθέτει τη ζωή). Η πιο μαύρη και αδιέξοδη ταινία που θα δείτε ποτέ.

08) Apocalypse Now (1979)
Η κινηματογραφική αποθέωση της Οργής του θεού, ενός θεού έτσι κι αλλιώς με καρδιά από σκότος, από το μαύρο του πολέμου που θα μπορούσε να οδηγήσει στην παραίτηση μετά την απογοήτευση και όμως εδώ γίνεται στίχος ενός ποιήματος που ψάχνει το ίχνος του κόσμου στον άνθρωπο, εκεί δηλαδή που έχει νόημα, μακριά από έναν θεό που έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά ή τα έχει κατεβάσει για να μας συνθλίψει.

09) The Third Man (1949)
Μελετημένο κομψοτέχνημα μεθόδου δίχως λάθος δευτερόλεπτο, απολαυστικός γρίφος και σχόλιο επί πάντων για μια εποχή που φοβόταν τα πάντα. Η επιρροή που ασκούσε η φιγούρα και μόνο του μεγάλου Όρσον ρίχνει μια βαριά και ασήκωτη σκιά σε κάθε πλάνο μέχρι την τρεμώδη αποκάλυψη του Λάιμ, στην ίσως πιο ωραία μεγαλειώδη σκηνή της ιστορίας, που αλλάζει την ταινία μοναδικά και μέχρι το φινάλε. Μπορώ να το βλέπω μέχρι να πεθάνω - ευτυχισμένος.

10) City Lights (1931)
Ο καημένος θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο πόνος του είναι ότι δεν ξέρει πόσο δύσκολο είναι για να το αποδεχτεί όπως όλοι μας. Γι'αυτό μαζί του γελάς τόσο δυνατά στις σκηνές που εσύ απέφυγες γιατί έμαθες νωρίς την αλήθεια, γι'αυτό και κρύβεσαι κάτω από το σεντόνι κρυφοκοιτώντας με υγρά μάτια μιαν αλήθεια που δε σου ανήκει. Γιατί όταν ο αλητάκος μαθαίνει το αδιέξοδο θυμάσαι που το ξέρεις κι εσύ και το έχεις κρύψει καλά πίσω από το μυαλό σου.

11) The Mirror (Zerkalo) (1975)
Το απρόσιτο σινεμά που θαυμάζεις απλώνει το χέρι, παρότι η ποίηση το κάνει ακόμα πιο φευγαλέο, το συναίσθημα που τρυπώνει σαν από ρωγμή δείχνει το δρόμο για τη μη απάντηση στα αιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα, ο καταποντισμός του χρόνου μοιάζει σαν η πρώτη νίκη του ανθρώπου εναντίον του, η αγωνία της ύπαρξης... Στο τέλος του κύκλου συναντάς την αρχή σου και οφείλεις να μην παραιτηθείς.

12) The Tree of Life (2011)
2011, η Οδύσσεια των multiplex ή αλλιώς πώς ένας γνήσιος φιλόσοφος κάνει σινεμά για λίγους, χρησιμοποιώντας τα ερωτήματα και στέλνοντάς το στα μάτια πολλών. Καλή τύχη στο ποπ κορν σας. "The only way to be happy is to love. Unless you love, your life will flash by."

13) Touch of Evil (1958)
"I can't resist a Touch of Evil"
Η κάμερα κάνει ακροβατικά, ο Μαντσίνι οργιάζει, η πόλη πολύβουη και ύποπτη. Σκοτάδι παντού, μέχρι τους τίτλους τέλους. Ο Γουελς ξαναδιαλύει τις νόρμες του κλασικού σινεμά και του μεσουρανούντος φιλμ νουάρ για να μπλέξει τους φόβους του Χόλιγουντ: κώδικας ηθικής, βουλιαγμένης μέσα στη δικαιοσύνη που δεν ψάχνεται πια να αδικήσει, κρατώντας, όπως πάντα, το ρόλο που του ταιριάζει. Τον πιο σκοτεινό, βρώμικο, ανήθικο.

14) Suspiria (1977)
Είναι, έτσι κι αλλιώς, ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα, ένα στολίδι του παγκόσμιου σινεμά που επηρέασε πλήθος σκηνοθετών που προσπερνάει τα είδη, αλλά η δική μου σχέση μαζί του είναι ευγνωμοσύνης, πριν από όλα. Πέρα από τον εφιάλτη που συστήνεται ως Suspiria, πέρα από τη θεϊκή ηχητική μπάντα που θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές κινηματογράφου, πέρα από τον καμβά ενός γνήσιου καλλιτέχνη οραματιστή, αυτή είναι η ταινία που μου σύστησε το σινεμά.

15) Viridiana (1961)
Ισχυρό και αλύγιστο κωλοδάχτυλο σε θρησκεία, αριστοκρατία και λοιπά καρκινώματα εν έτει 1961 κάτω από τα γελοία μουστάκια του Φράνκο και τόνοι μελάνης επί ύστερης 50ετίας για τον πραγματικό θρίαμβο της τέχνης. Με τις υγείες μας.

16) Possession (1981)
Η κατάρα της αδυναμίας αισθημάτων, η αβάσταχτη μοναξιά σε έναν κόσμο που γύρω γκρεμίζεται ή χωρίζεται στα δύο γιατί πάντα θα υπάρχει ένας απέναντι που χρειάζεσαι ως εχθρό, φίλο, εραστή, σύντροφο (αναλόγως με το επίπεδο ψυχοπάθειας), ο εαυτός που δεν σου ανήκει. Το παραλήρημα του δαιμονισμού, του εαυτού που δεν μπορεί να προσδιοριστεί και, από δίπλα, ο εφιάλτης της πόλης. Μοναδικό χαοτικό αριστούργημα και η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία στην ιστορία.

17) Idioterne (1998)
Για την αίσθηση αδιέξοδου και την πικρή ενοχή που δεν περιγράφεται σε λέξεις.

18) The Cremator (1969)
Ισχυρό shock value πρώτης προβολής ακόμα και για τον πιο υποψιασμένο κινηματογραφόφιλο, το τσέχικο στολίδι του 1969 είναι μία από τις πιο τολμηρές ταινίες που έγιναν ποτέ και ένα μάθημα μοντάζ και τεχνικών, καθόλου κούφιων, που θα αλλάξει πολλές ζωές. Ο ορισμός του σοκ.

19) Bad Timing (1980)
Ο Στρίντμπεργκ είχε πει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο φρικτό από έναν άντρα και μια γυναίκα που αλληλομισιούνται. Μάλλον έκανε λάθος. Τα χειρότερα έρχονται όταν ένας άντρας και μια γυναίκα αγαπιούνται χωρίς όρια. Με το ευφυέστερο μοντάζ της ιστορίας και με τον χαρακτήρα–καθρέφτη (του θεατή) Netusil (ερμηνευμένος μοναδικά από τον Keitel), ο Roeg θα ρίξει σε ένα κολασμένο πεδίο μάχης τον Garfunkel και την Russell και θα παρακολουθήσει την αλληλοεξόντωσή τους μέσα από τους έμφυτους στον άνθρωπο μηχανισμούς της επιβολής και της επιβίωσης. Με άλλα λόγια, an invitation to the blues.

20) Sunset Blvd. (1950)
Πίσω απ’ όλα, το μη κατηγοριοποιήσιμο αριστούργημα του Μπίλι Γουάιλντερ, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως κοινωνικό σχόλιο που επιδιώκει την ανατροπή εκ των έσω: στον αναφορικό λαβύρινθο μιας από τις δοκιμιακά πολυπλοκότερες ταινίες που έγιναν ποτέ, η ματιά στο εσωτερικό του μύθου καταλήγει με ακρίβεια στο βαθύτερο σκοτάδι. Πίσω από τις αυλαίες και το πανί του σινεμά, κρύβονται μούμιες που ζουν βουτηγμένες στην αυταπάτη, την παραίσθηση, τη ματαιοδοξία. Αστέρια που ονειρεύονται πως ζουν, ενώ παίρνουν τη σειρά τους στη γραμμή που χαράσσει το σύστημα για αυτά: ρούχα, φιλανθρωπίες, επιλογές, συνεντεύξεις, όλα υπό το γράμμα του συστημικού “νόμου”. Ονόματα που πηγαινοέρχονται, εξώφυλλα, σκάνδαλα, η ημερήσια διάταξη κάθε αστέρα που σέβεται το όνομά του - το όνομα που έχτισε γι’ αυτόν το Χόλιγουντ. Ακόμα διαβάζεται ως ανατομία του συστήματος.

Επίσης, θα είχε πλάκα μια λίστα με τις ταινίες που έχουμε δει περισσότερες φορές στη ζωή μας και αν μπορούσαμε να εκτιμούσαμε πόσες είναι αυτές.

 

[abcd]

Επίσης, θα είχε πλάκα μια λίστα με τις ταινίες που έχουμε δει περισσότερες φορές στη ζωή μας και αν μπορούσαμε να εκτιμούσαμε πόσες είναι αυτές.

Οk.

http://www.avsite.gr/forum/threads/Ταινίες-που-έχετε-δει-περισσότερες-φορές-στη-ζωή-σας.141324/

 

[panostr]

Οk.

http://www.avsite.gr/forum/threads/Ταινίες-που-έχετε-δει-περισσότερες-φορές-στη-ζωή-σας.141324/

χαχα δεν το είχα δει, ευχαριστώ πολύ!

 

[panostr]

Epic fail, τώρα είδα ότι το έφτιαξες τώρα και δεν προϋπήρχε σόρρυ!