Aς ακούσουμε κλασική μουσική!

[editor]

Ο Bruckner ειχε χτυπηθεί πολύ από την κριτικη.
Είναι γεγονός.
Τώρα έμαθα ότι ο Brahms είχε χαρακτηρίσει τις τελευταίες συμφωνίες του
" Symphonic boa-constrictors"
Τι ευρημα!!

Ήταν αυστηρός ο Brahms.
14 χρόνια δούλευε την πρώτη συμφωνία του...

 

[panag 505]

Συγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω ποια ακριβώς είναι η ερώτηση. Σε ποια "Νίκη" ή σε ποια "¨Ηττα" αναφέρεσαι?

Σημειολογικής και μόνο (ίσως και ρητορικής) ερώτηση, (αφού ήδη έχω απαντήσει απριόρι σ' εαυτόν) ένεκα της επετειακής χθεσινής ημέρας, διότι ως γνωστό η συγκεκριμένη ακουγόταν κατά τον θάνατο του Χίτλερ (και της πτώσης τέλος του πολέμου) ,αλλά, ταυτόχρονα οι Σοβιετικοί κατά την διάρκεια τις κατάληψης του Βερολίνου, ανέκρουαν την 7η του Bruckner και πιο ιδικά το Adagio. Sehr feierlich und sehr langsam .
Παρεμπίπτοντος μου αρέσει η εκτέλεση υπό τον Bernard Haitink και ακολουθώ τον συγκεκριμένο σ' όλα του τα Έργα, είναι κάτι ξεχωριστώ για μένα, επίσης να αναφέρω ως ξεχωριστή την εκτέλεση, υπό τον Karl Böhm.

 

[Prince]

Το δικό μου top ten ηχογραφήσεωνω του Bruckner (μια για κάθε ηχογράφηση):

Συμφωνία Νο. 1 - Claudio Abbado - Lucerne Festival Orchestra
Συμφωνία Νο. 2 - George Tinter - Royal Scottish National Orchestra ( Carlos Maria Giullini με Βιέννη)
Συμφωνία Νο. 3 - Jonathan Nott - Bamberg
Συμφωνία Νο. 4 - Istvan Kertesz - London Sympony Orchestra (Walter - Columbia)
Συμφωνία Νο. 5 - Karajan ή Solti - Chicago
Συμφωνία Νο. 6 - Otto Klemperer - New Philarmonia
Συμφωνία Νο. 7 - Karajan - VPO
Συμφωνία Νο. 8 - Wand - Berlin
Συμφωνία Νο. 9 - Carlos Maria Giullini με Βιέννη και Abbado - Lucerne Festival Orchestra.


Από τα καλύτερα πακέτα είναι του Karajan με την ορχήστρα της Βερολίνου.
‘Αλλο ένα καλό πακετάκι είναι του Marek Janowski το οποίο κυκλοφρορεί και αυτό σε αρχεία υψηλής ανάλυσης αλλά και σε SACD.

Από σύγχρονες ηχογραφήσεις μου άρεσε πολύ η 6η του Thomas Dausgaard με την Bergen Philharmonic Orchestra.
Επίσης καλή είναι η 3η του Adris Nelson με την Gewandhausorchester Leipzig
ενώ παρα πολύ καλή είναι η ηχογράφηση της 9ης από τον Manfred Ηoneck και ορχήστρα του Pittsburg.

Πολύ mainstream top ten (αν και αναφέρεσαι στις 9 Συμφωνίες μόνον...Η Simone Young είναι θαυμάσια και στη "μηδενική" και στην "εκπαιδευτική"), στο οποίο λίγοι θα διαφωνούσαν.
Ειδικά η 6η με τον Klemperer συγκεντρώνει μεγάλη σύγκλιση απόψεων. Σίγουρα, από τις κλασικές ερμηνείες. Είναι a sort of reference. Προσωπικά, προτιμώ τον Karajan στην DG (τώρα και σε Blu-ray) και από τις πλέον πρόσφατες την πολύ "δυνατή" του van Zweden. Επίσης, η 2η με τον van Zweden είναι απίστευτα πειστική.
Η 1η και 9η με τον Abbado και την Ορχήστρα της Λουκέρνης "κατέστη" και αυτή "σημείο αναφοράς". Ειδικά στην 9η, υπάρχουν τόσες άλλες εξαιρετικές ερμηνείες και μερικές καλλίτερες παραγωγές (π.χ. ο "Furtwangler" της Ασίας, ο πολύ κλασικός Takashi Asahina έχει ηχογραφήσει μια εκπληκτική 9η, σε SACD, στην Ιαπωνική Exton. Επίσης, μια τρομερή 7η).
Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, τόσες ενδιαφέρουσες και σημαντικές ερμηνείες και εξαίρετες ηχογραφήσεις...χρόνο να έχει κανείς να ερευνά και κυρίως κουράγιο να...ακούει.

 

[Prince]

Έχω πολύ καιρό να ακούσω Μπρούκνερ, αλλά και μουσική γενικότερα. Περνώ μια φάση άρνησης, ήδη έχουν πάει κομμάτια του ηχοσυστήματος για πούλημα. Αλλά ο Μπρούκνερ ήταν από τους πρώτους συνθέτες που προσέθεσα στη δισκοθήκη μου: την 7η Συμφωνία με τον Rosbaud σε φτηνό βινύλιο της Turnabout, μα και από τα πρώτα σιντί που αγόρασα: την 7η Συμφωνία με τον Blomstead σε πρώιμη ψηφιακή ηχογράφηση της Denon.

Να προσθέσω στους προλαλήσαντες ότι βρίσκω όμορφη τη σειρά του Tinter στη Naxos και ενδιαφέρουσες και τις ομιλίες του. Επίσης είναι χρήσιμο ότι έχει ηχογραφήσει διαφορετικές εκδοχές των έργων ώστε μπορεί κάποιος να έχει καλύτερη γνώση της διαχρονικής εξέλιξης της σύνθεσης. Με τη νέα έκδοση των έργων του Bruckner είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν νέοι κύκλοι από τους νέους μαέστρους.

Κατά τα άλλα, να συμφωνήσω για την 6η του Klemperer που την λατρεύω, να υπερθεματίσω για την 9η του Scrowatzevski (που την έχω και στην έκδοση με την Oehms και στην κορυφαία ηχογράφηση της Reference Recordings) και φυσικά του Jochum.

Οι κακές γλώσσες βέβαια λένε ότι ο Bruckner έγραψε την ίδια συμφωνία ξανά και ξανά μέχρι να την πετύχει. Και οι ακόμα πιο κακές λένε ότι έγραψε ένα Scherzo ξανά και ξανά και το έκανε συμφωνία. Αλλά οι 6, 7, 9 είναι από τα αγαπημένα μου έργα.

Να θυμίσω ότι για ότι έχει σχέση με Αντώνη υπάρχει το:

Welcome to ABRUCKNER.COM - Anton Bruckner

Bruckner Discography

www.abruckner.com

Κι έχει κάθε μήνα και ένα download από το αρχείο! Εδώ η ηχογράφηση με την οποία ξεκίνησα τον Μπρούκνερ:

November, 2014: Symphony No. 7 / Hans Rosbaud / SW German Radio Symphony Orchestra - Anton Bruckner

Bruckner Discography

www.abruckner.com

σε καλύτερη ποιότητα απ' ότι μπορείτε να βρείτε στα βινύλια.

Ο Tintner είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση μαέστρου που ασχολήθηκε με αγάπη και πίστη στο έργο του εν λόγω συνθέτη. Είναι, επίσης, αξιομνημόνευτο ότι με μια εντελώς μη Γερμανική Ορχήστρα και όχι πρωτοκλασσάτη (Ireland National S.O.) κατάφερε, χάρις στον χαρισματικό αυτό μαέστρο, να δώσει έναν πειστικό Bruckner.
Εάν η 9η του Scrowaczewski στην Αμερικανική Reference σε εντυπωσιάσε, θα πρέπει να ακούσεις τον Honeck, στην ίδια εταιρεία, τόσο στην 9η όσο και στην 4η, σε demonstration quality SACD.
Οι "κακές γλώσσες" κάτι ξέρουν. Ο Bruckner είναι από τους πλέον "πειραγμένους" συνθέτες, ξεκινώντας από τον ίδιο, ο οποίος φαίνεται ότι είχε αρκετή ανασφάλεια με το τελικό αποτέλεσμα...(με τόσο ογκώδεις και μεγαλεπήβολες Συμφωνίες...no wonder).

 

[Prince]

Ο Bruckner ειχε χτυπηθεί πολύ από την κριτικη.
Είναι γεγονός.
Τώρα έμαθα ότι ο Brahms είχε χαρακτηρίσει τις τελευταίες συμφωνίες του
" Symphonic boa-constrictors"
Τι ευρημα!!

Ήταν αυστηρός ο Brahms.
14 χρόνια δούλευε την πρώτη συμφωνία του...

Δυστυχώς, συγκλίνω προς τον Brahms. Τουλάχιστον, εκείνος το πάλεψε και κατέληξε σε 4 μόνον Συμφωνίες, με ελάχιστη αμετροέπεια, πολύ πιο λειτουργική και πολύμορφη δομή ως προς τη φόρμα και την ενορχήστρωση και αρκετά πιο αισθαντικές ως προς το μουσικό αποτέλεσμα. Και το πιο σπουδαίο: και οι τέσσερις Συμφωνίες του είναι εξίσου σπουδαίες και σημαντικές στο διαχρονικό Συμφωνικό ρεπερτόριο.
Παρόλο που εκτιμώ τον Bruckner για το μεγαλείο που θέλησε να φτάσει με τη μουσική του, η υπερβολή και η αμετροέπεια δημιουργούν μερικές αναπόφευκτες "δεύτερες σκέψεις". Όταν ο Haydn μπορούσε μέσα σε 3-4 λεπτά να σου φτιάξει ενά πλήρες και μεστό Φινάλε ή το πολύ σε 8-10 λεπτά μία εξαιρετική 1η κίνηση σε πλήρη φόρμα Σονάτας, πρέπει να είσαι πολύ ευρηματικός (π.χ. Tchaikowsky) και πρωτότυπος (π.χ. Mahler) για να διευρύνεις τη φόρμα...
Δεν είναι περίεργο που ο πιο "πολυλογάς" και επίσης αμετροεπής Mahler και παίζεται και ακούγεται πολύ περισσότερο από τον Bruckner.

 

[Prince]

Σημειολογικής και μόνο (ίσως και ρητορικής) ερώτηση, (αφού ήδη έχω απαντήσει απριόρι σ' εαυτόν) ένεκα της επετειακής χθεσινής ημέρας, διότι ως γνωστό η συγκεκριμένη ακουγόταν κατά τον θάνατο του Χίτλερ (και της πτώσης τέλος του πολέμου) ,αλλά, ταυτόχρονα οι Σοβιετικοί κατά την διάρκεια τις κατάληψης του Βερολίνου, ανέκρουαν την 7η του Bruckner και πιο ιδικά το Adagio. Sehr feierlich und sehr langsam .
Παρεμπίπτοντος μου αρέσει η εκτέλεση υπό τον Bernard Haitink και ακολουθώ τον συγκεκριμένο σ' όλα του τα Έργα, είναι κάτι ξεχωριστώ για μένα, επίσης να αναφέρω ως ξεχωριστή την εκτέλεση, υπό τον Karl Böhm.

Η 7η Συμφωνία είναι, ίσως, η ωραιότερη και πλέον αισθαντική από όλο το έργο του συνθέτη. Η δε αργή κίνηση θεωρείται (και πιστεύω ότι και είναι) η πλέον όμορφη, πιο κοντά και στο θεικό/υπερβατικό αλλά και στον άνθρωπο (γράφτηκε, ως αναφέρεται, ένεκα του επικείμενου θανάτου του μεγάλου Wagner, που τόσο αγαπούσε και θαύμαζε ο συνθέτης). Έχει, κατά τεκμήριο, την πλέον αποτελεσματική και to the point λειτουργική και πλήρως αισθαντική ενορχήστρωση σε συνδυασμό με μερικές από τις πλέον αξιομνημόνευτες μελωδίες του συνθέτη.
Κατόπιν των ανωτέρω, θεωρώ ότι τόσο η Συμφωνία και ειδκότερα η αργή κίνηση της μπορούν να αποτελούν μόνον..."Νίκη"...όπως και να χρησιμοποιηθούν!

 

[Prince]

Πριν μεταβούμε στις Συμφωνίες του Brahms, να αναφέρω και δύο άλλες πολύ ενδιαφέρουσες ερμηνείες και εξαιρετικές παραγωγές ως προς τις Συμφωνίες του Bruckner:
a) το πλήρες σετ των Συμφωνιών με τον Barenboim και την θαυμάσια Staatskapelle Berlin, σε πολύ καλή παραγωγή της DG. Πιο ώριμη και συγκροτημένη θεώρηση των τιτάνιων αυτών έργων από την πρώτη του προσπάθεια περίπου τρεις δεκαετίες πριν στην Teldec.
b) Η πολύ πρόσφατη έκδοση της 8ης με τον Christian Thielemann και τη Φιλαρμονική της Βιέννης, ως το ξεκίνημα για μια νέα σειρά του κύκλου των Συμφωνιών του συνθέτη. Ο Thielemann είναι στο στοιχείο του. Συνθέτες σαν τον Wagner και τον Bruckner είναι στο DNA του. Βαρύς αλλά λαμπρός και εξαιρετικά πειστικός, στη Συμφωνία που απαιτεί την πλεόν "σοβαρή" και στιβαρή ερμηνεία με μια Ορχήστρα σε σπουδαία φόρμα και προφανή αγάπη για το έργο. Η παραγωγή της SONY είναι άψογη.

 

[musiclistener]

Αν δεν σε ενοχλεί, θα ήθελα να μου εξηγήσεις λίγο περισσότερο τι εννοείς με την λέξη "αμετροεπής" .

 

[Prince]

Αν δεν σε ενοχλεί, θα ήθελα να μου εξηγήσεις λίγο περισσότερο τι εννοείς με την λέξη "αμετροεπής" .

Η έλλειψη μέτρου ως προς την διάρκεια ή την ενορχήστρωση, τη φόρμα, την ανάπτυξη κλπ.
Η αμετροέπεια δεν αποκλείει το γεγονός η σύνθεση να είναι λαμπρή, μεγαλοφυής και άλλα τέτοια θετικά...
Απλώς, ως κλασικιστής, εκτιμώ τα μέγιστα τη σοφία του να είναι περιεκτική η σύνθεση, με νόημα η ενορχήστρωση και με συνοχή η φόρμα.
Οι μεγάλοι Κλασικοί, όταν κατέφυγαν σε κινήσεις μεγαλύτερης διάρκειας, φρόντισαν η φόρμα να βοηθά το μουσικό αφήγημα (π.χ. παραλαγές όπως στην αργή κίνηση του Κουαρτέτου Εγχόρδων Op.131 του Beethoven ή εμπνευσμένες επαναλήψεις των δύο θεμάτων στη Φόρμα Σονάτας όπως στην πρώτη κίνηση της τελευταίας Σονάτας για Πιάνο του Schubert, D.960, κοκ.)
Ο Μάλερ, αντίθετα με τον Bruckner, μέσα στην ουκ ολίγες φορές ακατάσχετη μουσική "φλυαρία" του, προσπάθησε να δημιουργήσει μουσικές "ιστορίες", κάτι σαν ένα μουσικό "ταξίδι", δίνοντας έναν αφηγηματικό ρόλο τόσο στην κάθε κίνηση όσο και στο όλο έργο. Επίσης, χρησιμοποίησε την Ορχήστρα προς εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού, τις περισσότερες φορές με επιτυχία και ορισμένες με θαυμαστό τρόπο (π.χ. η αργή κίνηση τη 4ης Συμφωνίας, το τελευταίο τραγούδι από το "Τραγούδι της γης").
Συνοψίζοντας: η αμετροέπεια στη Μουσική δεν είναι από μόνη της ελάττωμα της σύνθεσης. Απλώς, εάν δεν συνοδεύεται από έναν καθαρό και πολύ ενδιαφέροντα αφηγηματικό (μουσικό) λόγο, μπορεί να καταστεί ένα αρνητικό στοιχείο...στην παρακολούθηση και την τελική εκτίμηση του έργου.

 

[editor]

Σύμφωνοι αλλά πρέπει να εξηγηθεί και το πώς ο Celibidache παίρνει αυτά τα αμετροεπη εργα και κατορθώνει, μαγνητιζοντας τον ακροατή, να τον οδηγήσει σε μια απόλυτη, σχεδόν μεταμορφωτική μουσική εμπειρια.
Όχι όλους ομολογουμένως.

Δεν μπορώ να μη το συσχετισω με τον μινιμαλισμό η με μουσικές που επαναλαμβάνουν τα ίδια, συνήθως ρυθμικά, μοτίβα.
Όπου αφαιρουνται η επιμηκυνονται πράγματα αντί να προστίθενται.
Μιλαω δηλαδή για μια αντιπαράθεση του αναλυτικού και του πιο ασυνειδου..

 

[musiclistener]

Συμφωνώ, αλλά ποιός ειναι ικανός να αφαιρέσει απο το έργο του Mahler τα "περιττά" και να συνεχίσει να είναι Mahler? . Από την άλλη βέβαια όταν έχεις γράψει συμφωνίες 2η Μαηλερ, 8η Bruckner κλπ τότε απολαμβάνεις και ποιότητα και ποσότητα.

 

[christos77]

η λεξη αμετροεποια δεν ειναι η καταλληλη για το θεμα πλατειασμος ισως λεω ισως
να αποδιδει καλυτερα και παλι ισως

 

[Prince]

Σύμφωνοι αλλά πρέπει να εξηγηθεί και το πώς ο Celibidache παίρνει αυτά τα αμετροεπη εργα και κατορθώνει, μαγνητιζοντας τον ακροατή, να τον οδηγήσει σε μια απόλυτη, σχεδόν μεταμορφωτική μουσική εμπειρια.
Όχι όλους ομολογουμένως.

Δεν μπορώ να μη το συσχετισω με τον μινιμαλισμό η με μουσικές που επαναλαμβάνουν τα ίδια, συνήθως ρυθμικά, μοτίβα.
Όπου αφαιρουνται η επιμηκυνονται πράγματα αντί να προστίθενται.
Μιλαω δηλαδή για μια αντιπαράθεση του αναλυτικού και του πιο ασυνειδου..

Όπως έγραψα, η αμετροέπεια δεν αποτελεί από μόνη της ελάττωμα. Επίσης, ανέφερα ότι, ειδικά από μεγάλους εμπνευσμένους συνθέτες, μπορούμε να βρούμε λάμπρα και σπουδαία έργα παρά την όποια αμετροέπειά τους.
Ως εκ τούτου, στα χέρια ενός μεγάλου μαέστρου, όπως ο Celibidache, δύναται ένα ούτως ή άλλως μεγαλοφυές έργο να μαγνητίσει τον ενδιαφερόμενο ακροατή. Και χρησιμοποιώ τον όρο "ενδιαφερόμενο", γιατί πρέπει και ο ακροατής να είναι προετοιμασμένος, αν όχι έτοιμος, για μια τέτοια δοκιμασία, "απόλυτη και σχεδόν μεταμορφωτική μουσική εμπειρία", αλλά, πάντως, δοκιμασία... (άρα, σωστά γράφεις..."όχι όλους").
Ο μινιμαλισμός και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα δεν έχουν τόσο πρόβλημα με την αμετροέπεια όσο με τη φόρμα, την ουσία της σύνθεσης ως τέτοια.

 

[Prince]

Συμφωνώ, αλλά ποιός ειναι ικανός να αφαιρέσει απο το έργο του Mahler τα "περιττά" και να συνεχίσει να είναι Mahler? . Από την άλλη βέβαια όταν έχεις γράψει συμφωνίες 2η Μαηλερ, 8η Bruckner κλπ τότε απολαμβάνεις και ποιότητα και ποσότητα.

Ουδείς έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει (ή να προσθέσει ή να τροποποιήσει) ο,τιδήποτε από την τελική παρτιτούρα του συνθέτη. Πάντως, όπως βλέπουμε, διαβάζουμε κλπ., οι ίδιοι οι συνθέτες αναθεωρούσαν ή και παιδευόντουσαν μέχρι να καταλήξουν ή και αφού είχαν καταλήξει στην "τελική" μορφή του έργου τους (πρωτίστως ο μεγάλος Bruckner) και, βέβαια, οι "ειδικοί" μουσικολόγοι έβαζαν το χεράκι τους...ανάλογα (βλ. πάλι Bruckner).
Το επιχείρημα "ποιότητα και ποσότητα" είναι πλασματικό, καθόσον όταν η ποιότητα κατισχύει, η ποσότητα...περισσεύει (Goldberg Variations, η αργή κίνηση του Κουαρτέτου για Έγχορδα, Op. 132 του Beethoven). Όταν η ποσότητα είναι πρόδηλη και πανταχού παρούσα, η (όποια) ποιότητα..."επισκιάζεται" (η τελευταία κίνηση της 6ης του Mahler). Η ποιότητα και η ποσότητα μπορούν να συμβαδίζουν, όταν η φόρμα το επιτρέπει (οι Παραλλαγές στην αργή κίνηση της 4ης του Mahler ή η αργή κίνηση της 9ης του Beethoven), ενίοτε δύναται και να το επιβάλλει (το φινάλε της 9ης του Beethoven).
Ειδικά για την αμετροέπεια στον Bruckner, αρκεί κανείς να δει τη διαφορά στη φόρμα ακόμα και στην ενορχήστρωση των Scherzi των Συμφωνιών του σε σχέση με τις άλλες κινήσεις. Τα μεν Scherzi είναι εξαιρετικά, σχεδόν καθαρά Κλασικά δομημένα και με προσεγμένα ισορροπημένη την ενορχήστρωση, με αποτέλεσμα να μη διαρκούν πέρα από τη συνήθη διάρκεια σε όλες τις Συμφωνίες, πλην, σε κάποιο βαθμό, της 5ης και κυρίως της 8ης (το πλέον "αμετροεπές") και να μη "βαραίνουν" στην ακρόαση, ακόμη και όταν καταφεύγουν σε Trumpet fanfares (Scherzo of the 2nd Symphony). Το Scherzo της 1ης είναι μία από τις πλέον τέλειες τεχνικά και εξαιρετικής εμπνεύσεως κινήσεις του συνθέτη, ενώ εκείνο της 7ης αποτελεί το trademark του.

 

[Prince]

η λεξη αμετροεποια δεν ειναι η καταλληλη για το θεμα πλατειασμος ισως λεω ισως
να αποδιδει καλυτερα και παλι ισως

Ο "πλατειασμός" είναι χαρακτηριστικό της αμετροέπειας.

 

[christos77]

μαλλον οχι

 

[Prince]

μαλλον οχι

Όταν κάποιος πλατειάζει, τούτο καταδεικνύει έλλειψη της αίσθησης του μέτρου.
Στην καλλίτερη περίπτωση, μπορούμε να πούμε ότι είναι "άθελά" του αμετροεπής.

 

[Prince]

Με κάποια καθυστέρηση λόγω των ουκ ολίγων προκλήσεων με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι, ξεκινώ την παρουσιάση των πληρεστέρων ερμηνειών και σημαντικών παραγωγών των Συμφωνιών του Brahms.
Ο σημαντικός και πραγματικά μεγάλος αυτός συνθέτης, πιο κοσμικός, σώφρων και πολυσχιδής ως προς τα είδη των συνθέσεών του, υπήρξε εξαίρετος σε κάθε τομέα και είδος (η Μουσική Δωματίου, τα Lieder, η Μουσική για Πιάνο αλλά και η Χορωδιακή Μουσική του είναι πρώτης τάξεως).
Οι Συμφωνίες του είναι ίσως οι πιο πολυπαιγμένες μετά από εκείνες του Beethoven. Του πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να γράψει την Πρώτη του Συμφωνία, αλλά τι ώριμο και πλήρες αριστούργημα για 1η! Αλλά και οι άλλες τρεις έχουν να δώσουν κάτι διαφορετικό η κάθε μία, αλλά πάντα χαρακτηριστικό του συνθέτη. Η ενορχήστρωση μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακή και "γεμάτη" ή τόσο "συμπαγής" όπως εκείνες του Bruckner, αλλά τι ενδιαφέρουσα ποικιλία ηχοχρωμάτων, ύφους, γραφής, δομής, φόρμας και με αίσθηση του μέτρου στις περισσότερες κινήσεις, πλήν του Φινάλε της 1ης, όπου, όμως, η φόρμα σχεδόν το επιβάλλει.
Οι ηχογραφήσεις, ως εικός, βρίθουν από λίαν αξιόλογες εκτελέσεις και εξαιρετικές παραγωγές.
Από τους "κλασικούς" ερμηνευτές του συνθέτη, ένας σοβαρός συλλέκτης πρέπει να έχει κάποια καλή ηχογράφηση των Celibidache (εκείνη της DG είναι υψηλού επιπέδου), Klemperer, Giulini, Wand, Jochum, Sawallisch & Haitink (μία σπάνια ηχογράφησή του στην Philips με την Boston S.O. είναι ίσως η πιο αξιοπρόσεκτη) και, βέβαια, και έναν Karajan.
Από τους πλέον σύγχρονους, o Chailly, σε μια υποδειγματική παραγωγή της Decca, μας έχει δώσει έναν εξαίρετο Brahms.
Σε διαφορετικό στυλ, ο πολύς Barenboim, στην τελευταία του προσπάθεια στην DG, έχει κάνει πολύ αξιόλογη δουλειά, που, όμως, είναι μία πιο προσωπική αλλά εμπνευσμένη ερμηνεία των εργών αυτών.
Ο Bernstein, στην πολύ αξιόπιστη πραγωγή της DG, είναι άκρως πειστικός όχι τόσο ως Brahms αλλά ως ο Brahms του Bernstein...
O προσφάτως αποδημήσας είς Κύριον εξαίρετος Mariss Jansons έχει κάνει μια θαυμάσια ερμηνεία, σε μία έξοχη παραγωγή της BR Klassik, με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας (η 2 &3 είναι σε ύπέροχο SACD format).
Ο Andriss Nelsons με τη Boston S.O. είναι επίσης εξαίρετος στη σπάνια έκδοση της εταιρείας της εν λόγω Ορχήστρας (BSO Classics).
Σε καθαρά very impressive SACD sound, συνιστώ ανεπιφύλακτα τον Μarek. Janowski με την Pittsburgh S.O. (Pentatone) και τον so unfairly unsung hero Zdenek Macal, με την Czech P.O., σε μια σούπερ παραγωγή της Ιαπωνικής Exton. Αμφότερες οι εξαίρετες αυτές παραγωγές είναι και πολύ αξιόπιστες ερμηνείες που τιμούν το τόσο υψηλό έργο του συνθέτη.
Τέλος, θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφέρω και την τόσο αισθαντική και λίαν αξιόλογη ερμηνεία των Συμφωνίων στη μορφή για Πιάνο για τέσσερα χέρια από το απελθόν αλλά τόσο λαμπρό Duo Crommerlynck (στην Ελβετική Claves)
Καλές διαδρομές στο έργο του Brahms.
Pr.

 

[editor]

Προκειται πραγματικά για τέσσερις συμφωνίες που ποτέ δεν κουράζεσαι ν'ακους.
Θα έβαζα μαζί, σε μικρότερο βαθμό βέβαια και τα δύο κονσέρτα του για πιάνο.
Αποτελούν ένα πολυπλοκο καμβά που επάνω του έχουν ζωγραφίσει πολλοί άξιοι μαέστροι.
Δεν μπορείς ευκολα να ξεχωρίσεις εκτέλεση.

Θα σταθώ μονο σε μια ζωντανή ηχογράφηση.
Της πρώτης του συμφωνιας
με τον Furtwangler και την Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Βόρειας Γερμανίας (NDR).
Είναι Οκτώβριος του 1951, λίγα χρόνια μετά την λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Γερμανοί έχουν χάσει τα πάντα. Το μόνο που τους απομένει είναι η μουσική τους παράδοση.
Η εκτέλεση αυτή αποκατεστημενη
από την TAHRA, μνημειωδης, γεμάτη ένταση και δράμα πέρασε στην ιστορια ως μια από τις καλυτερες.

 

[Prince]

Προκειται πραγματικά για τέσσερις συμφωνίες που ποτέ δεν κουράζεσαι ν'ακους.
Θα έβαζα μαζί, σε μικρότερο βαθμό βέβαια και τα δύο κονσέρτα του για πιάνο.
Αποτελούν ένα πολυπλοκο καμβά που επάνω του έχουν ζωγραφίσει πολλοί άξιοι μαέστροι.
Δεν μπορείς ευκολα να ξεχωρίσεις εκτέλεση.

Θα σταθώ μονο σε μια ζωντανή ηχογράφηση.
Της πρώτης του συμφωνιας
με τον Furtwangler και την Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Βόρειας Γερμανίας (NDR).
Είναι Οκτώβριος του 1951, λίγα χρόνια μετά την λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Γερμανοί έχουν χάσει τα πάντα. Το μόνο που τους απομένει είναι η μουσική τους παράδοση.
Η εκτέλεση αυτή αποκατεστημενη
από την TAHRA, μνημειωδης, γεμάτη ένταση και δράμα πέρασε στην ιστορια ως μια από τις καλυτερες.

Πιστεύω ότι όλα τα Κοντσέρτα του είναι σπουδαία και αντάξια των Συμφωνιών, σε ό,τι αφορά το είδος τους. Φυσικά, τα δύο Κοντσέρτα για Πιάνο είναι κορυφαία έργα του ρεπερτορίου, αν και αρκετά πολύπλοκα για τον ακροατή και τρομερά απαιτητικά για τον σολίστα-ερμηνευτή.
Το Κοντσέρτο για Βιολί είναι από τα 2-3 πλέον κορυφαία στο όλο ρεπερτόριο του οργάνου αυτού. Πιο προσιτό, με μια πανέμορφη και λίαν αισθαντική αργή κίνηση και ένα εξαιρετικά φλογερό Φινάλε.
Το Διπλό Κοντσέρτο, μοναδικό ως προς την κατηγορία του, είναι ένα τόσο υπέροχο και ξεχωριστό μουσικό έργο, που καταδεικνύει τη ιδιαίτερη ικανότητα του συνθέτη να δημιουργεί αριστουργήματα και σε αρκετά ιδιότυπες φόρμες.
Σπουδαίος, μεγάλος και από τους πλέον αγαπημένους συνθέτες. (Κάποτε πρέπει να γράψουμε και για την έξοχη Μουσική Δωματίου του).