Aς ακούσουμε κλασική μουσική!

[Κώστας Γκαβάκος]

Με αφορμή τα προηγηθέντα θέλω να σταθώ λίγο στην Gloria του Vivaldi.

Μου άρεσε μια σχετικά πρόσφατη ηχογράφηση της Decca με τον Diego Fasolis, τους Barocchisti και την Coro della radiotelevisione svizzera. Τραγουδά η ροδομάγουλη Ρωσίδα σοπράνο Julia Lezhneva και ο κόντρα τενόρος Franco Fagioli.

Είχα ακούσει για πρώτη φορά την Lezhneva στο εισαγωγικό της άλμπουμ <Alleluia> και μου είχε κάνει εντύπωση. Η εν είδη διαπιστευτηρίων πρώτη αυτή συλλογή περιείχε τραγούδια των Vivaldi, Handel, Porpora και Mozart.

Στην Gloria δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από την περίφημη Teresa Berganza στην εξαίρετη ηχογράφηση του Muti που ανέφερε ο Prince. Αντίθετα μάλλον προτιμώ την mezzo Lucia Valentini Terrani του Muti από τον Fagioli.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Αναφερόμενοι στον Vivaldi πρέπει να τονίσουμε την πολιτιστική συμβολή που έχει η Γαλλική δισκογραφική εταιρία Naive στην διερεύνηση και ηχογράφηση του έργου του.

Η Naïve edition έχει ήδη εκδώσει 40 τόμους με έργα του Vivaldi που περιλαμβάνουν την μοναδική ηχογράφηση της Juditha triumphans που διαθέτω. Κατόπιν των υποδείξεων θα αναζητηθεί και ο Savall.

 

[Prince]

View attachment 188792

Με αφορμή τα προηγηθέντα θέλω να σταθώ λίγο στην Gloria του Vivaldi.

Μου άρεσε μια σχετικά πρόσφατη ηχογράφηση της Decca με τον Diego Fasolis, τους Barocchisti και την Coro della radiotelevisione svizzera. Τραγουδά η ροδομάγουλη Ρωσίδα σοπράνο Julia Lezhneva και ο κόντρα τενόρος Franco Fagioli.

Είχα ακούσει για πρώτη φορά την Lezhneva στο εισαγωγικό της άλμπουμ <Alleluia> και μου είχε κάνει εντύπωση. Η εν είδη διαπιστευτηρίων πρώτη αυτή συλλογή περιείχε τραγούδια των Vivaldi, Handel, Porpora και Mozart.

Στην Gloria δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από την περίφημη Teresa Berganza στην εξαίρετη ηχογράφηση του Muti που ανέφερε ο Prince. Αντίθετα μάλλον προτιμώ την mezzo Lucia Valentini Terrani του Muti από τον Fagioli.

Η ηχογράφηση αυτή του Fasolis είναι η πλέον πρόσφατη και έχει τύχει μίας πολύ καλής παραγωγής από την Decca, προβάλλοντας με καθαρότητα και περισσή ευκρίνεια το εξαιρετικό αυτό έργο του Vivaldi.
Η επιφύλαξή μου εστιάζεται στο ότι η όλη ερμηνεία χαρακτηρίζεται από το πολύ χαρακτηριστικό φαινόμενο της σύγχρονης εποχής μας (μιλάω για τουλάχιστον τις τελευταίες τρεις δεκαετίες), όπου η άψογη εκτέλεση (the excellence) αποτελεί τον κοινό τόπο σε βάρος της (έλλειψης) λαμπρότητας (the brilliance) μίας πιο βαθιά μουσικής ερμηνείας, όπως είναι αυτή του σπουδαίου Muti. Ωσαύτως, και η εξαιρετική από σχεδόν κάθε (τεχνική) πλευρά (ωραία φωνή, άψογη τεχνική, θαυμάσια καλλιτεχνική παρουσία) της Ρωσίδας J. Lezhneva στερείται εκείνης της λάμψης που μπορεί να κάνει την ερμηνεία της τόσο λαμπρή, ώστε να αφήσει το ανεξίτηλο και αξιομνημόνευτο σημάδι της. Και εκεί έγκειται η διαφορά της από την τόσο εκφραστική και αισθαντική Τ. Berganza, γιατί, όπως είχε πει σπουδαίος Αμερικάνος μουσικός της jazz, δεν έχει σημασία τι ή πόσο καλά παίζεις, αλλά ποιος είσαι!..

 

[Prince]

View attachment 188796

Αναφερόμενοι στον Vivaldi πρέπει να τονίσουμε την πολιτιστική συμβολή που έχει η Γαλλική δισκογραφική εταιρία Naive στην διερεύνηση και ηχογράφηση του έργου του.

Η Naïve edition έχει ήδη εκδώσει 40 τόμους με έργα του Vivaldi που περιλαμβάνουν την μοναδική ηχογράφηση της Juditha triumphans που διαθέτω. Κατόπιν των υποδείξεων θα αναζητηθεί και ο Savall.

Η ερμηνεία του Savall στο μοναδικό διασωθέν Ορατόριο του Vivaldi είναι πιο σφαιρική και λαμπρή από κάθε πλευρά της παραγωγής της τόσο εκλεκτικής Alia Vox (εξαιρετικά αισθητικό artwork, πολύ ενημερωτικό πληροφοριακό υλικό, σημαντικά καθαρή ηχογράφηση σε SACD format και μια βαθιά αισθαντική ερμηνεία από τον τόσο έμπειρο Savall).
H παραγωγή της πολύ σοβαρής Γαλλικής Naive είναι αναμφισβήτητα ανταγωνιστική, τουλάχιστον στον τομέα των γυναικείων φωνών και όχι μόνον. Ούτως ή άλλως, αποτελεί ένα αναπόστατο κομμάτι της σπουδαίας έρευνας και σημαντικής παραγωγής της εταιρείας αυτής στην προβολή του έργου -στο σύνολό του- του μεγάλου αυτού Ιταλού συνθέτη (ευελπιστώ εν ευθέτω χρόνω).
Πάντως, το Ορατόριο αυτό έχει τύχει, στο παρελθόν, δύο πολύ καλών ερμηνειών, ειδικά ως προς τις φωνές, όπως εκείνες του Robert King (Hyperion) και της ιστορικής και τόσο ουσιαστικής του Vittorio Negri (στην απελθούσα Philips. Υπήρξε μεγάλη υπόθεση στην εποχή του βινυλίου). Βέβαια, αμφότερες, ως παραγωγές, μπορεί να θεωρηθούν πλέον ως...παρωχημένες.

 

[Lemarchand]

...με την πολύ αισθαντική φωνή και αρκούντως πειστική ερμηνεία της Elin Manahan Thomas με το θαυμάσιο συγκρότημα Florilegium...

Δεν το ήξερα αυτό το σύνολο. Πριν μερικούς μήνες άκουσα το Stabat Mater του Pergolesi κι ενθουσιάστηκα από την εκτέλεσή τους, απλά δεν το είχα εξωτερικεύσει. Χαίρομαι πολύ που όπως φαίνεται τίποτα δεν είναι τυχαίο.

 

[editor]

Η επιφύλαξή μου εστιάζεται στο ότι η όλη ερμηνεία χαρακτηρίζεται από το πολύ χαρακτηριστικό φαινόμενο της σύγχρονης εποχής μας (μιλάω για τουλάχιστον τις τελευταίες τρεις δεκαετίες), όπου η άψογη εκτέλεση (the excellence) αποτελεί τον κοινό τόπο σε βάρος της (έλλειψης) λαμπρότητας (the brilliance) μίας πιο βαθιάς μουσικής ερμηνείας,

Χαίρομαι γι'αυτη την παρατήρηση του Prince.
Νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου...

Υπάρχει στο youtube μια πολύ ωραια εκτέλεση του Stabat Mater του Pergolesi
από την Nathalie Stutzmann.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Συγκεκριμένα πρότεινα για την Gloria του Vivaldi την ηχογράφηση του Fasolis που μπορεί να συγκριθεί με ερμηνείες μικρών baroque συνόλων του και όχι με τον Muti.

Η εμπειρία μου στο έργο από παλαιότερες ηχογραφήσεις, ξεκινώντας από το 1967, αφορά τους Willcocks (Decca), Gardiner (Philips) και την βραβευμένη του Pinnock (Archiv).

Αν από τις παλιές, για λόγους ευκολίας, θεωρήσουμε ως προτεινόμενη την ερμηνεία του Pinnock (1988) δεν διαπιστώνω ότι ο Fasolis (2018) προσπαθεί να εντυπωσιάσει σε βάρος της ερμηνείας.

Διαφωνώ με την άποψη ότι στην εποχή μας η ερμηνεία ενός έργου οφείλει να υπηρετεί αποκλειστικά τον λόγο σύνθεσης του που στην προκειμένη περίπτωση ήταν θρησκευτικός .

Παρατηρώ επίσης ότι κάποιες σύγχρονες εκτελέσεις έργων του Baroque καταλήγουν νευρωσικές στην επιδίωξη της ζωντάνιας.

 

[Prince]

Συγκεκριμένα πρότεινα για την Gloria του Vivaldi την ηχογράφηση του Fasolis που μπορεί να συγκριθεί με ερμηνείες μικρών baroque συνόλων του και όχι με τον Muti.

Η εμπειρία μου στο έργο από παλαιότερες ηχογραφήσεις, ξεκινώντας από το 1967, αφορά τους Willcocks (Decca), Gardiner (Philips) και την βραβευμένη του Pinnock (Archiv).

Αν από τις παλιές, για λόγους ευκολίας, θεωρήσουμε ως προτεινόμενη την ερμηνεία του Pinnock (1988) δεν διαπιστώνω ότι ο Fasolis (2018) προσπαθεί να εντυπωσιάσει σε βάρος της ερμηνείας.

Διαφωνώ με την άποψη ότι στην εποχή μας η ερμηνεία ενός έργου οφείλει να υπηρετεί αποκλειστικά τον λόγο σύνθεσης του που στην προκειμένη περίπτωση ήταν θρησκευτικός .

Παρατηρώ επίσης ότι κάποιες σύγχρονες εκτελέσεις έργων του Baroque καταλήγουν νευρωσικές στην επιδίωξη της ζωντάνιας.

Με την επιφύλαξη/παρατήρησή για την ηχογράφηση του Fasolis ουδόλως θέλησα να υπαινιχθώ ότι αυτή υπολείπεται άλλων μικρών (ή και μεγαλύτερων) Baroque συνόλων. Η δε οιωνεί σύγκριση με την εκτέλεση του Muti είχε να κάνει με το πως ένας σπουδαίος μαέστρος, με αντίστοιχες αισθαντικές φώνες, μπορεί να δώσει μία αξιομνημόνευτη ερμηνεία, έστω και εάν, τώρα πια, μπορεί να θεωρείται παρωχημένου τύπου.
Όπως έγραψα, η ερμηνεία του Fasolis είναι εξαιρετική (excellent), όπως και αυτές που ανέφερες. Πάντως, ούτε του Pinnock μου φαίνεται να έχει αυτή τη λαμπρότητα, τη λάμψη που μπορεί να κάνει και το έργο και την εκτέλεση να αντέξει στον χρόνο και στη μνήμη (στις λεπτομέρειες της). Ο πλησιέστερος σε ερμηνείες πιο εμβριθείς και, σε ικανό βαθμό, λαμπρές, με ορχήστρες Baroque, ήταν ο αείμνηστος Harnoncourt (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έχει ηχογραφήσει μία πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία του Gloria του Vivaldi μαζί με το Stabat Mater του Pergolesi στην παλαιά και κραταιά Teldec).
Δεν έγραψα ότι, στην εποχή μας, η ερμηνεία ενός έργου "οφείλει" να υπηρετεί "αποκλειστικά" τον λόγο σύνθεσής του (αν και οι προθέσεις του συνθέτη πρέπει να υπηρετούνται, ει δυνατόν στο ακέραιο). Απλώς, μέτα από ακροάσεις (ζωντανές και δισκογραφικές) τεσσάρων περίπου δεκαετιών, διαπιστώνω ότι η ευκολία ανάδειξης ή έστω εμφάνισης τόσο πολλών ερμηνευτών, μικρών συνόλων, ορχηστρών και σολίστ κάθε είδους, η τάση βαίνει προς την παρουσίαση άψογων τεχνικά εκτελέσεων/ερμηνειών, που, όμως, σε πολύ λίγες περιπτώσεις, δείχνουν κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, πιο προσωπικό που να συνδέει τον ερμηνευτή με το έργο (π.χ. η Κάλλας με ουκ ολίγους ρόλους του Ιταλικού Οπερατικού ρεπερτορίου). Δυστυχώς, στην τέχνη και φυσικά και στη Μουσική, αυτό που μένει είναι η λάμπρη, η έξοχη, η υπερβατική ερμηνεία και όχι η εξαιρετική (ακόμη και λαμπρή) από τεχνικής απόψεως.
Εξαιρέσεις στον κανόνα φυσικά και υπάρχουν, ιδίως όταν έχουμε ακόμη ζωντανούς θρύλους όπως ο Savall ή ο Sigiswald Kuijken στο χώρο του Baroque, μία Argerich ή μια Leonskaja στο πιάνο, μαέστρους σαν έναν Muti ή έναν Haitink (όσο αντέξουν ακόμη), Κουαρτέτα σαν τα Hagen και το Prazak (αν και μου φαίνεται ότι πνέουν τα λοίσθια). Αλλά και από τα πιο σύγχρονα ονόματα, κάποιοι, όχι πολλοί, σαν τα Κουαρτέτο Ebene και Belcea, βιολονίστες σαν την Isabelle Faust, πιανίστες σαν τον Nelson Goerner δείχνουν να αφήνουν το λαμπρό σημάδι τους στο χρόνο.
Και, βέβαια, έχουμε και δύο αλλά χαρακτηριστικά φαινόμενα ειδικά στους σολιστ:
α) τους διάττοντες αστέρες. Εμφανίζονται για ένα διάστημα, με πλήρη ή ικανή υποστήριξη από τους παραγωγούς και πράκτορές τους, δείχνοντας τη σπουδαία και άψογη τεχνική τους, ενίοτε και κάποια ερμηνεία έργων σε βάθος, αλλά, τελικά, πέφτουν, αργά ή γρήγορα στη λήθη ή σε μια καριέρα ρουτίνας (δυστυχώς πολλοί από αυτούς δεν καταφέρνουν ούτε να κτίσουν μια σύντομη διεθνή καριέρα σαν τον εξαιρετικό κατά τα άλλα Καναδό πιανίστα Christian Leotta ή την συμπαθή βιολονίστα Lisa Jacobs, το θαυμάσιο Κουαρτέτο Εγχόρδων Maggini ή το εντυπωσιακό Kinsky PIano Trio).
β) κάποιους που καταφέρνουν να οικοδομήσουν αρχικά μια διεθνή καριέρα, καταλήγοντας είτε να περιπέσουν στην καρικατούρα του showman (π.χ. Lang Lang), είτε να καταστούν τα αξιοθαύμαστα μοναδικά φαινόμενα τέλειας και πλήρως εντυπωσιακής τεχνικής επίδειξης (π.χ. Wang Yuja, η οποία έχει δείξει ότι μπορεί να εμβαθύνει στα σοβαρότερα έργα του ρεπερτορίου αλλά, πρωτίστως, παραμένει ένα "τέρας" απίστευτης τεχνικής).
Πάντως, σε ό,τι αφορά στη σύγχρονη δισκογραφική παραγωγή, έχουμε τουλάχιστον ό,τι καλλίτερο είναι δυνατόν στην αναπαραγωγή του ήχου, ώστε, στην εικονική πραγματικότητα ακρόασης ηχογραφημένου έργου, να μπορούμε να έχουμε το πλεόν πειστικό αποτέλεσμα, ιδίως και με παραγωγές σε SACD & Blu-ray formats, πράγμα που μας δίνει την ικανοποίηση ένος ακόμη και λαμπρού ακουστικού φαινομένου, έστω και εάν δεν είναι...στην ουσία...ουκ ολίγες φορές.

 

[editor]

Ο CPE Bach είχε κάνει κάποιες χρήσιμες σκέψεις πάνω στο θέμα...

"More often than not, one meets technicians, nimble keyboardists by profession, who … indeed astound us with their prowess without ever touching our sensibilities
They overwhelm our hearing without satisfying it and stun the mind without moving it.

What comprises good performance? The ability through singing or playing to make the ear conscious of the true content and affect of a composition.

Keyboardists whose chief asset is mere technique . . . more often than not astound us with their prowess without ever touching our sensibilities.

"We must play from the soul, not like trained birds."

 

[Prince]

Ο CPE Bach είχε κάνει κάποιες χρήσιμες σκέψεις πάνω στο θέμα...

"More often than not, one meets technicians, nimble keyboardists by profession, who … indeed astound us with their prowess without ever touching our sensibilities
They overwhelm our hearing without satisfying it and stun the mind without moving it.

What comprises good performance? The ability through singing or playing to make the ear conscious of the true content and affect of a composition.

Keyboardists whose chief asset is mere technique . . . more often than not astound us with their prowess without ever touching our sensibilities.

"We must play from the soul, not like trained birds."

Πόσο δίκιο είχε...γιατί πως μπορεί και πρέπει να παίξει κανείς μία τόσο αισθαντική και άκρως συγκινητική κίνηση σαν το Andante con tenerezza (σε λα ελάσσονα) από τη Σονάτα σε Λα μείζονα Wq65/32? Καθώς και τις αργές κινήσεις από τις Σονάτες για βιολί σε σι ελάσσονα και σε Σι ύφεση μείζονα.
Βέβαια, έγραψε και πολύ δεξιοτεχνικά (τα περισσότερα από τα Rondos και τις Φαντασίες του) και αρκετά σιβυλλικά έργα (η Φαντασία σε φα δίεση ελάσσονα Wq67 ή η Σονάτα σε μι ελάσσονα Wq59/1), τα οποία, όμως, και αυτά αποκτούν πλήρες νόημα όταν παιχτούν με τη ψυχή.
O C.P.E. Bach ήταν και μεγάλος συνθέτης αλλά και σπουδαίος δάσκαλος εκτιμημένος ανάλογα από τους μεγαλύτερους συνθέτες της Κλασικής περιόδου (Haydn, Mozart, Beethoven).

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Η αισιόδοξη πλευρά

Υπάρχουν μεγαλύτερης ηλικίας σολίστ, όπως ο Sokolov που έχουν αφήσει, αλλά και νεώτεροι που αφήνουν το στίγμα τους. Ενδεικτικά αναφέρω τον Καβάκο και τον Daniil Trifonov. Για τον showman Lang Lang θα συμφωνήσω και θα υπερθεματίσω με αφορμή τις πρόσφατες Goldberg .

Όσον αφορά τα κουαρτέτα το νήμα με το παρελθόν δεν έχει σπάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Τσέχοι που παρουσιάζουν μια χρονική συνέχεια με καλά κουαρτέτα ή η σχέση των αναφερθέν Belcea με το Alban Berg quartet.

Υπάρχουν και σήμερα μαέστροι που τους παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όπως ο Manfred Honeck στο Pittsburg.
Σύγχρονες ερμηνείες όπως ο κύκλος Sibelius από την εταιρία BIS με την Lahti Symphony Orchestra και τον Osmo Vanska είναι από τους καλύτερους που υπάρχουν.
Νέες τραγουδίστριες όπως η Lise Davidsen που ήδη ανήκει στις σημαντικές Βαγκνερικές φωνές.

Η σύγχρονη παραγωγή σε sacd και υψηλή ανάλυση είναι λίαν ευπρόσδεκτη αλλά πολλές φορές παλαιοί δίσκοι , ιδιαίτερα της εταιρίας Decca, υπερτερούν σε ποιότητα.

Το σημαντικό πλεονέκτημα του σημερινού φιλόμουσου είναι η ευκολία πρόσβασης στην μουσική πληροφορία.

ΥΓ. Η γνώση του Andante con tenerezza του CPE Bach, που αγνοούσα, με εντυπωσίασε μιας και υπάρχει σε ελάχιστες ηχογραφήσεις.

 

[Prince]

Η αισιόδοξη πλευρά

Υπάρχουν μεγαλύτερης ηλικίας σολίστ, όπως ο Sokolov που έχουν αφήσει, αλλά και νεώτεροι που αφήνουν το στίγμα τους. Ενδεικτικά αναφέρω τον Καβάκο και τον Daniil Trifonov. Για τον showman Lang Lang θα συμφωνήσω και θα υπερθεματίσω με αφορμή τις πρόσφατες Goldberg .

Όσον αφορά τα κουαρτέτα το νήμα με το παρελθόν δεν έχει σπάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Τσέχοι που παρουσιάζουν μια χρονική συνέχεια με καλά κουαρτέτα ή η σχέση των αναφερθέν Belcea με το Alban Berg quartet.

Υπάρχουν και σήμερα μαέστροι που τους παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όπως ο Manfred Honeck στο Pittsburg.
Σύγχρονες ερμηνείες όπως ο κύκλος Sibelius από την εταιρία BIS με την Lahti Symphony Orchestra και τον Osmo Vanska είναι από τους καλύτερους που υπάρχουν.
Νέες τραγουδίστριες όπως η Lise Davidsen που ήδη ανήκει στις σημαντικές Βαγκνερικές φωνές.

Η σύγχρονη παραγωγή σε sacd και υψηλή ανάλυση είναι λίαν ευπρόσδεκτη αλλά πολλές φορές παλαιοί δίσκοι , ιδιαίτερα της εταιρίας Decca, υπερτερούν σε ποιότητα.

Το σημαντικό πλεονέκτημα του σημερινού φιλόμουσου είναι η ευκολία πρόσβασης στην μουσική πληροφορία.

ΥΓ. Η γνώση του Andante con tenerezza του CPE Bach, που αγνοούσα, με εντυπωσίασε μιας και υπάρχει σε ελάχιστες ηχογραφήσεις.

Ευτυχώς, ο Sokolov ζει ακόμη και τον ανακάλυψε και η...DG. Εντελώς πρόσφατα, επανεμφανίσθηκε και ο...Andrei Gawrilov αλλά σε μια περιθωριακή Ιταλική εταιρεία, την Da Vinci Classics.
Ο Καβάκος θεωρείται πλέον "ψημένος" (seasoned) βιολονίστας (έχει ιστορία περίπου 30 ετών) και μας τιμά ιδιαίτερα ως χώρα. Ο Trifonov είναι από τα ουκ ολίγα "αστέρια" που εμφανίζονται αρκετά συχνά ανά τον κόσμο. Το ζήτημα είναι τι θα αφήσει ως...legacy. Συναφώς αυτό ισχύει και για τον πολύφερνο Νορβηγό πιανίστα Vikingur Olafsson.
Στα Κουαρτέτα Έγχόρδων υπήρχε πάντα καλό υλικό. Απλά, η διάρκεια και η λάμψη είναι συχνά το πρόβλημα. Οι Belcea, π.χ., έχουν αλλάξει κάμποσα από τα αρχικά τους μέλη. Το ίδιο και το πολύ σταθερά καλό Doric. Το Ebene, πάντως, έκανε τη διαφορά, ειδικά με το πλήρες σετ του Beethoven. Επιτέλους, μια προσωπική αλλά τόσο λαμπρή ερμηνεία.
Ο Honeck έχει την τύχη (ή επιλέγει έξυπνα) να ηχογραφεί με τις καλλίτερες δυνατές συνθήκες και σε πολύ audiophile εταιρείες (Exton, Reference). Σίγουρα, ούτως ή άλλως, οι ερμηνείες του είναι τουλάχιστον...(ηχητικά) εκθαμβωτικές. Για τον Vanska, έχω mixed feelings. Μου φαίνεται άνισος, ακόμα και στον αγαπημένο του Sibelius. Ο Ashkenazy, στην Exton, είναι πιο σταθερός και αισθαντικός.
Στις φωνές έχουμε, μάλλον, τους πιο πολλούς διάττοντες αστέρες. Η Davidsen είναι πολύ καλή, αλλά δεν μπορεί να γίνει Nilsson, πόσο θα διατηρηθεί ως σημαίνουσα φωνή και πόσο...memorable μπορεί να καταστεί. H Opera Rara μας παρουσίασε, λίαν προσφάτως, την εξ Αλβανίας πολλά υποσχόμενη σοπράνο Ermonela Jaho, στο πρώτο ρεσιτάλ της με αρκέτες απαιτητικές άριες κυρίως από την περίοδο του Βερισμού μαζί με λίγο Verdi & Massenet. Ίδωμεν...
Οι (πιο παλαιοί) δίσκοι βινυλίου της Decca αποτελούν ακόμη και τώρα μοναδικά δείγματα υποδειγματικών παραγωγών ηχογραφημένου υλικού και, αρκετές φορές, πολύ απαιτητικού (Όπερες, μεγάλα ορχηστρικά έργα κλπ). Πάντως, και οι σημερινές audiophile εταιρείες, όπως οι 2L, Exton, Pentatone, κ.α. καθώς και τα format SACD & Blu-ray έχουν κάνει θαύματα στην εποχή του digital sound.
Τα της πρόσβασης σε κάθε είδους πληροφορία είναι ένα πλεονέκτημα, εφόσον δεν χρησιμοποιείται ως..."έτοιμο φαγητό". Η έρευνα είναι πάντα το κύριο στοιχείο της πραγματικής σοβαρής ενασχόλησης με τη Μουσική αυτή.

Υ.Γ.: Αφού ανακάλυψες το Andante con tenerezza του C.P.E. Bach (οι ερμηνείες του σπουδαίου Pletnev και της πλήρως αδικημένης Filonova είναι οι καλλίτερες δυνατές σε Grand Piano), μη χάσεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις και τις Σονατές του για Βιολί και Πιάνο (ή Φορτεπιάνο). Οι υπάρχουσες παραγωγές είναι όλες πολύ αξιόλογες ή τουκάχιστον αξιόπιστες.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Αφού ανακάλυψες το Andante con tenerezza του C.P.E. Bach (οι ερμηνείες του σπουδαίου Pletnev και της πλήρως αδικημένης Filonova είναι οι καλλίτερες δυνατές σε Grand Piano), μη χάσεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις και τις Σονατές του για Βιολί και Πιάνο (ή Φορτεπιάνο). Οι υπάρχουσες παραγωγές είναι όλες πολύ αξιόλογες ή τουκάχιστον αξιόπιστες.

Άκουσα το Andante con tenerezza από τον Pletnev και τις σονάτες για βιολί και πιάνο από μια σύγχρονη ηχογράφηση με τους Tasmin Waley-Cohen και James Baillieu της εταιρίας Sigmum Classics που με ικανοποίησε.
Σε μερικά έργα οι συνθέτες υπερβάινουν εαυτόν. Μία αντίστοιχη στιγμή στην οικογένεια Bach έχει και o Johann Christian Bach στο Adante της συμφωνίας Op. 9/2 (ακρόαση από την Netherlands Chamber Orchestra-David Zinman).

 

[panag 505]

Υπάρχει το EuroArtsChannel με όλα τα σύγχρονα δρώμενα εάν δεν το γνωρίζετε ήδη.

 

[Prince]

Άκουσα το Andante con tenerezza από τον Pletnev και τις σονάτες για βιολί και πιάνο από μια σύγχρονη ηχογράφηση με τους Tasmin Waley-Cohen και James Baillieu της εταιρίας Sigmum Classics που με ικανοποίησε.
Σε μερικά έργα οι συνθέτες υπερβάινουν εαυτόν. Μία αντίστοιχη στιγμή στην οικογένεια Bach έχει και o Johann Christian Bach στο Adante της συμφωνίας Op. 9/2 (ακρόαση από την Netherlands Chamber Orchestra-David Zinman).

Χαίρομαι ιδιαίτερα που ανακαλύπτεις έτι περισσότερο τους σπουδαίους γιους του Bach, ιδιαίτερα τον C.P.E., ο οποίος έχει γράψει ουκ ολίγα εξαιρετικά έργα.
Το Andante con tenerezza ανήκει σε μια Σονάτα που είναι και αυτή πολύ ενδιαφέρουσα στο σύνολό της. Η εκτέλεση με τον πάντα εξαίρετο Pletnev είναι μία ξεχωριστή εμπειρία. Πάντως, και η εντελώς άδικα άγνωστη Elena Filonova είναι μια...αποκάλυψη (παίζει όλη τη Σονάτα). Δυστυχώς, η ηχογράφησή της ήταν σε μία πολύ μικρή Γαλλική θνησιγενή εταιρεία, την Ardens.
Οι Σονάτες για βιολί και πιάνο(φόρτε) της Signum είναι πολύ καλές και οι μόνες πλήρεις και οι μόνες με Grand Piano. Προσωπικά, με ενθουσιάζει η εξαιρετικά αισθαντική ερμηνεία της ειδικής στο baroque ρεπερτόριο Amandine Beyer στο βιολί με την θαυμάσια Edna Stern στο Φορτεπιάνο (ένα πολύ καλά διατηρημένο Walter της εποχής του συνθέτη), στην παρελθούσα Zig Zag (η πάρα πολύ καλή πρωτότυπη έκδοση), τώρα σε mid-price σε Alpha.
Από τον J.C. Bach, μια πολύ ενδιαφέρουσα Συμφωνία είναι και η Op. 18/1 σε Μι ύφεση μείζονα για Διπλή Ορχήστρα. Από τις ουκ ολίγες ηχογραφήσεις, εκείνη της BIS με την Haydn Sinfonietta της Βιέννης υπό τον Manfred Huss είναι σε πολύ υψηλά standards.
Από τα πανιστικά του έργα (τα Op. 5 & 17), ξεχωρίζει η έξοχη αργή κίνηση της τελευταίας Σονάτας του Op.17 (νο.6) σε Σι ύφεση μέιζονα. Πρόκειται για ένα αισθαντικό Andante, που στα μαγικά χέρια του Emile Naoumoff καθίσταται ένα υπερβατικά όμορφο έργο, η δε Σονάτα αποτελεί την κορυφαία στιγμή όλης της συλλογής για πιάνο(φόρτε) του συνθέτη. Δυστυχώς και εδώ, ο πολύ ιδιαίτερος αυτός πιανίστας επέλεξε μια μάλλον περιθωριακή Γαλλική εταιρεία (που κατά τεκμήριο έχει πια κλείσει), την Saphir.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Από την οικογένεια Bach o J.C.Bach είναι η αδυναμία μου λόγω της μεγάλης μουσικής συγγένειας που έχει με τον Mozart. Αρκεί να ακούσει κάποιος τα κονσέρτα για πιάνο Op. 13 No 5 και Νο6.
Μια παρατήρηση που γίνεται με σεβασμό στην διαφορά των μουσικών μεγεθών ανάμεσα στους δύο συνθέτες.

Από τις πιάνο σονάτες στο Op. 5 ξεχωρίζω το rondo (2ο μέρος) της τέταρτης σονάτας αλλά μια από τις ομορφότερες στιγμές είναι η άρια του adagio της 5ης σονάτας.
Στον Mozart είχε κάνει εντύπωση το allegro από το πρώτο μέρος της τρίτης σονάτας που ανακαλεί στην σονάτα του για βιολί και πιάνο Κ.301.
Ακρόαση με αρπίχορδο από την Sophie Yates

Το Op. 17 οκτώ χρόνια αργότερα είναι μια διαφορετική ιστορία. Γραμμένο για αρπίχορδο ή πιάνο είναι ποιό επιβλητικό. Είναι συνθέσεις ευρύτερης κλίμακας που φέρνουν το σπέρμα της κλασσικής περιόδου.
Η έκτη σονάτα είναι η ποιό απαιτητική και όπως αναφέρει ο @Prince η άρια του adagio είναι υπέροχη.
Ακρόαση από τον Harald Hoeren με forte piano.

 

[Prince]

Από την οικογένεια Bach o J.C.Bach είναι η αδυναμία μου λόγω της μεγάλης μουσικής συγγένειας που έχει με τον Mozart. Αρκεί να ακούσει κάποιος τα κονσέρτα για πιάνο Op. 13 No 5 και Νο6.
Μια παρατήρηση που γίνεται με σεβασμό στην διαφορά των μουσικών μεγεθών ανάμεσα στους δύο συνθέτες.

Από τις πιάνο σονάτες στο Op. 5 ξεχωρίζω το rondo (2ο μέρος) της τέταρτης σονάτας αλλά μια από τις ομορφότερες στιγμές είναι η άρια του adagio της 5ης σονάτας.
Στον Mozart είχε κάνει εντύπωση το allegro από το πρώτο μέρος της τρίτης σονάτας που ανακαλεί στην σονάτα του για βιολί και πιάνο Κ.301.
Ακρόαση με αρπίχορδο από την Sophie Yates

View attachment 190133


Το Op. 17 οκτώ χρόνια αργότερα είναι μια διαφορετική ιστορία. Γραμμένο για αρπίχορδο ή πιάνο είναι ποιό επιβλητικό. Είναι συνθέσεις ευρύτερης κλίμακας που φέρνουν το σπέρμα της κλασσικής περιόδου.
Η έκτη σονάτα είναι η ποιό απαιτητική και όπως αναφέρει ο @Prince η άρια του adagio είναι υπέροχη.
Ακρόαση από τον Harald Hoeren με forte piano.

View attachment 190141

Για Grand Piano, το Op.17, εάν δεν μπορέσεις να το βρεις με τον Ε. Naoumoff, υπάρχει μια άλλη έκδοση, στη Naxos, με έναν ακόμη άλλον παραγνωρισμένο πιανίστα, τον Alberto Nose. Είναι αξιοπρεπής παραγωγή που και αυτή αξίζει τον κόπο...
Αν μπορώ να κάνω μία παρεμφερή παρομοίωση: Εάν ο J.C. Bach βρίσκεται πιο κοντά με τον επίσης πολυαγαπημένο μου Mozart, o C.P.E. είναι πιο κοντά (κυρίως ως πρόδρομος) των Haydn & Beethoven and beyond, πέραν του ότι και ο Mozart τον εκτιμούσε ανάλογα (He is the father; we are the sons).

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Για Grand Piano, το Op.17, εάν δεν μπορέσεις να το βρεις με τον Ε. Naoumoff, υπάρχει μια άλλη έκδοση, στη Naxos, με έναν ακόμη άλλον παραγνωρισμένο πιανίστα, τον Alberto Nose. Είναι αξιοπρεπής παραγωγή που και αυτή αξίζει τον κόπο..

Ευχαριστώ πολύ
Τον Naumoff στο Op.17 τον βρήκα.
Το ερώτημα είναι αν θα προχωρήσω και σε Naumoff-Mozart κυρίως για την Φαντασία Κ.475. Την έχω σε εξαίρετες εκτελέσεις αλλά συνεχίζω να την ψάχνω.

Mozart Recital

Mozart Recital. Warner Classics: 9029528638. Buy download online. Émile Naoumoff (piano)

www.prestomusic.com

 

[Prince]

Ευχαριστώ πολύ
Τον Naumoff στο Op.17 τον βρήκα.
Το ερώτημα είναι αν θα προχωρήσω και σε Naumoff-Mozart κυρίως για την Φαντασία Κ.475. Την έχω σε εξαίρετες εκτελέσεις αλλά συνεχίζω να την ψάχνω.

Mozart Recital

Mozart Recital. Warner Classics: 9029528638. Buy download online. Émile Naoumoff (piano)

www.prestomusic.com

Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο ότι είναι ακόμη διαθέσιμος ο Naoumoff στον συγκεκριμένο εξαιρετικό τριπλό CD της Saphir.
Ο συγκεκριμένος δίσκος του ιδιόμορφου εώς αιρετικού αλλά λαμπρού αυτού πιανίστα με έργα Mozart μου...δίεφυγε και δεν τον γνωρίζω. Ο Naoumoff όπου τον έχω (π.χ. Bach, Faure, Tchaikowsky) είναι τουλάχιστον ενδιαφέρων και σχεδόν ποτέ mainstream.
Επειδή υπάρχουν εκατοντάδες ηχογραφήσεις της Φαντασίας του Mozart K.475, γράψε μου ποιες έχεις ή από αυτές που έχεις (αν είναι πολλές) ποιες είναι οι "κορυφαίες" σου, για να σου πω, με τη σειρά μου κάποιες τυχόν άλλες λιάν ενδιαφέρουσες από τη δική μου εμπειρία. Επίσης, ενημέρωσέ με εάν σε ενδιαφέρουν και οι ερμηνείες σε Fortepiano.
Θερμός χαιρετισμός.

 

[panag 505]

Henry Purcell: John Eliot Gardiner - Jennifer Smith

όμως με την Janet Baker................