Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[christos77]

Το θεμα με την μουσικη γινεται αρτηριοσκληρωτικο οταν απαγορευονται τα οργανα στους ναους
και το κουφο δινουμε το εκλησιαστικο οργανο στους Γερμανους μαζι με την κοπελια-πριγκιπισα
με αποτελεσμα η μουσικη να γινη αυστηρα φωνητικη = φρενο στην αναπτυξη
επισης σε ολη αυτη την χρονικη περιοδο δεν ξερουμε τιπτα πως παιζανε την κοσμικη μουσικη
Και φτανουμε στην αποφραδα ημερα της πτωσης της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
Εκει που θα αρχιζε η αναγενηση της Ελλαδας-ειχε αρχισει - Αλλα δυστυχως υποδουλονομασταν σε οτι πιο απολιτιστο ειχε εμφανιστει στον πλανητη τους εκδοροσφαγεις Τουρκομογκολους εισερχομενοι στην πιο φριχτη κι απ τον μεσαιωνα περιοδο 400 χρονια με μουσλιμια τουρκομογκολους
βυθιση των ελληνων στην αμαθεια και το μονο που ειχαμε ειναι η εκλησιαστικη φωνητικη
μουσικη και την ΔΗΜΟΤΙΚΗ-ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ δεν ξερουμε πως παιζωνταν μεχρι το 1850 μετα ξερουμε πλεον αυτο που ονομαζουμε παραδοσιακη μουσικη
φτανουμε στο 1900 εδω τα πραγματα περνουν αλλη τροπη εχει δημιουργηθη το ωδειο Αθηνων και μια πρωιμη αστικη ταξη που κυταει μουσικος δυτικοευρωπαικα λογο μοδας βεβαιως βεβαιως
ελα ομως που η μουσικη που εχουν οι ΕΛΛΗΝΕΣ Ο ΛΑΟΣ εχει μονοφωνια στο τραγουδι του πολυφωνια εχει μονο στην ΗΠΕΙΡΟ που λογο απομονωσης διατηρησε την δωρικη κλιμακα
ουφ κουραστικα θα συνεχισω μετα αλλα δεν μπορω παρα να συγχαρω τον τον κ. THVA με τοσα πολλα που γραφει

 

[Prince]

Ένα ακόμη θαυμαστό αριστούργημα του μεγάλου Beethoven: η καταληκτική κίνηση από μία από τις Σονάτες για Βιολί και Πιάνο που δυστυχώς δεν παίζεται (ή ακόμη ηχογραφείται χωριστά) συχνά. Πρόκειται για την τρίτη κίνηση (Allegro piacevole) από τη δεύτερη κατά σειρά Σονάτα για τα δύο αυτά όργανα σε Λα μέιζονα, Op. 12, no. 2.
O συνθέτης μας δείχνει ένα σπάνιο πρόσωπο του, όπου το χιούμορ, η χάρη και η απαιτητική (από όλες τις πλευρές) γραφή συνδυάζονται με εκπληκτικό τρόπο. Η δε συμμετοχή των δύο οργάνων στην αρμονία, τη μελωδική ανάπτυξη και μουσική συνύπαρξη είναι εξαιρετική τεχνικά και άκρως απολαυστική. Η τελική νότα στο πιάνο...is a stroke of genius!
H ερμηνεία από την Isabelle Faust και τον Alexander Melnikov είναι...spot on!..
(Υπάρχει και το σχετικό σετ με όλες τις Σονάτες και σε CD από την Harmonia Mundi).

 

[TGD]

 

[thva]

 

[Prince]

Αυτές είναι οι δύο πρώτες κινήσεις της τελευταίας (15ης) Συμφωνίας του σημαντικότερου, κατά τεκμήριο, συνθέτη του παρελθόντος αιώνος, του σπουδαίου Shostakovich. H πρώτη κίνηση είναι ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο Allegretto, με μία πιο εμπνευσμένη ενορχήστρωση και πιο εμπνευσμένα quotations από το πολύ γνωστό θέμα από την Όπερα "William Tell" του Rossini.
H δεύτερη κίνηση είναι μια εκτεταμένη αργή τοιαύτη που κινείται μεταξύ Adagio και Largo. Πρόκειται για μία από εκείνες τις πολύ εμβριθείς και άκρως αισθαντικές αργές κινήσεις του συνθέτη όπου και εδώ η ενορχήστρωση διαδραματίζει έναν λίαν σημαίνοντα ρόλο.
Αμφότερες οι κινήσεις χρήζουν προσεκτικής ακρόασης και, για όσους ενδιαφέρονται έτι περισσότερο, και περαιτέρω μελέτης.
Πρόκειται για μία παρακταθήκη εξαίρετης και πολύ προσωπικής μαρτυρίας του συνθέτη έχοντας επίγνωση ότι το τέλος της ζωής του πλησιάζει...

 

[deleted user 10898]

Ένα από τα καλύτερα νήματα του Avsite.
Και το παραπάνω μου φέρνει στην μνήμη αυτό…

«Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα.
Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.
Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»
Οδυσσέας Ελύτης

 

[Prince]

Και συνεχίζοντας με την πολυσχιδή αλλά πάντα εμπνευσμένη συνθετική ικανότητα του μεγάλου Shostakovich, ιδού η πλέον Ρομαντική του στιγμή, χωρίς μανιερισμούς και "poor sentimentality". Μία πλήρους ομορφιάς, εκλεπτυσμένης γραφής και πατρικής αγάπης προς τον γιο του Maxim (που είναι αφιερωμένο το εν λόγω έργο) αργή κίνηση από το Δεύτερο Κοντσέρτο για Πιάνο (σε Φα μείζονα). H εν λόγω αργή κίνηση είναι ένα πανέμορφο Andante που ξεκινά με ένα θέμα σε ντο ελάσσονα και προχωρά στη συνέχεια στην τονική μείζονα δίνοντας τη μείζονα έμφαση στον σολίστ. Η ορχήστρα περιορίζεται στα έγχορδα μόνον για να κρατήσει την πολύ λεπτή αίσθηση της νοσταλγίας, αγάπης και ομορφιάς της όλης κίνησης.
Η ερμηνεία της Wang Yuja υπό την διεύθυνση του M. Tilson-Thomas είναι brilliantly well-spoted!

 

[TGD]

Είχα την τύχη να ακούσω τον Maxim να διευθύνει την 15η στο Μέγαρο....

 

[Prince]

Είχα την τύχη να ακούσω τον Maxim να διευθύνει την 15η στο Μέγαρο....

Την αγαπούσε πολύ αυτήν τη Συμφωνία. Είχα και εγώ την τύχη να τον δω να διευθύνει την 15η Συμφωνία στο Βερολίνο με την...Berliner Philharmoniker.
Ήταν και ο πρώτος που ηχογράφησε το εν λόγω έργο στην ιστορική πλέον Ρωσική Melodiya.

 

[Bhutia]

Ο τρόπος που παρατηρούμε αυτόν τον κόσμο διαμορφώνει παράλληλα την πραγματικότητα που μας περιστοιχίζει. Οι Αρχές της Κβαντικής Φυσικής περιγράφουν πως οποιαδήποτε υλική οντότητα υπάρχει υπό μορφή ενεργειακού νεφελώματος που περικλείει όλες τις εναλλακτικές καταστάσεις καταλαμβάνοντας μια εξ αυτών τη στιγμή ακριβώς που το προσέχουμε και το παρατηρούμε.

Αναλογιζόμενοι τις σύγχρονες κοινωνίες μπορεί να διαπιστωθεί ότι η τεχνολογική εξέλιξη στα μέσα δικτύωσης κι επικοινωνίας μεταξύ των μελών τους ευνοούν την καλλιέργεια αρνητικών εντυπώσεων. Αμέτρητες είναι οι περιστάσεις όπου ο βομβαρδισμός του κοινού με ζοφερά μηνύματα από κρίσεις σε διάφορους τομείς ή μεμονωμένα τραγικά γεγονότα εκπαιδεύει τη συλλογική συνείδηση σε εκδηλώσεις θυμού, αηδίας , δέους , αίσθηση αδικίας, ανεκπλήρωτου καθώς κι έκθεσης σε πληθώρα βλαπτικών παραγόντων απέναντι στους οποίους καθένα άτομο θα ένιωθε συνεχόμενα απροστάτευτο.

Ανάλογοι τρόποι σκέψης σφραγίζουν φαύλους κύκλους τόσο εξατομικευμένους όσο και συλλογικούς. Εξουσιοδοτώντας τους εαυτούς μας να παρατηρούνται ως μίζερες οντότητες σε ρόλο ψοφοδεή παρατηρητή κάποιων παγιωμένων καταστάσεων που θεωρούνται αδιόρθωτες και υπεράνω των δικών μας δυνάμεων γινόμαστε οι ίδιοι κομμάτια μιας πραγματικότητας που μπορεί κάποιοι άλλοι φορείς να έχουν συλλάβει για εμάς. Απεμπολώντας τη δυνατότητα να γινόμασταν οι ίδιοι παρατηρητές μιας ιδιαίτερης και θετικότερης για μας πραγματικότητας γινόμαστε αυτοεκπληρούμενες υπάρξεις σε χειροπιαστές πραγματικότητες πλασμένες από άλλους που αρχικά μπορεί να είχαν συσταθεί σε εικονικό πλαίσιο. Από τη στιγμή όμως που εντάσσουμε τη δική μας νόηση σε όρους άλλων μπαίνουμε στον φαύλο κύκλο.

Ένα από τα καλύτερα νήματα του Avsite.
Και το παραπάνω μου φέρνει στην μνήμη αυτό…

«Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα.
Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.
Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»
Οδυσσέας Ελύτης

Σκεπτόμενος δε πώς συναρτάται ο τρόπος έκφρασης του νηματοθέτη με τον τίτλο και τη σημασία στο παρόν νήμα προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αναδεικνύοντας μέσα από τις περιγραφές του τα απαράμιλλα στοιχεία όπως αγαλλίαση , εκπλήρωση , (καλλι)τεχνική αρτιότητα , ψυχική ανάταση , παγκόσμια αρμονία που αποπνέουν τα έργα Κλασσικής Μουσικής παρατηρεί δημιουργώντας παράλληλα μια προσφιλή σ'εκείνον χειροπιαστή πραγματικότητα.
Μια τέτοια υλική υπόσταση θ'αξιζε να γίνεται άγκυρα και πυξίδα και για εμάς τους ίδιους.

Ο Sergei Prokofiev συνέθεσε το 2ο κοντσέρτο για πιάνο αρχικά το 1913 εις μνήμην ενός αυτόχειρα συμμαθητή του στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης. Οι συγκλονιστικές ενότητες του έργου είχαν εκπλήξει το κοινό της πρεμιέρας σε βαθμό παραπλήσιο με την περιβόητη πρώτη εκτέλεση για την "Ιεροτελεστία της Άνοιξης" του Stravinsky. Οι αυθεντικές παρτιτούρες από το 2ο κοντσέρτο καταστράφηκαν σε πυρκαγιά κατά την έκρηξη της ρωσικής επανάστασης. Ο Prokofiev ανασυνέθεσε το έργο από μνήμης το 1923 κάνοντας ακόμα πιο περίτεχνες τις δομές στην αντίστιξη δηλώνοντας ότι το θεωρούσε πλέον ως 4ο κοντσέρτο αφού το εμπλούτισε με λεπτεπίλεπτη χάρη για να φαινόταν μεταφορικά λιγότερο μωσαϊκή και ψηφιδωτή η μουσική του σύσταση.

Στην πρώτη κίνηση οι εναρκτήριες δηλώσεις του πιάνου πλάθουν μυστικιστικά τοπία εμβαπτισμένα σε έντονα ρομαντικές διαθέσεις.Το επόμενο θέμα ακολουθεί χορευτική φόρμα και με ανακεφαλαιώσεις των μελωδικών δομών η παρουσία του πιάνου εντείνεται προοδευτικά φτάνοντας στην κορύφωση με την ολοκληρωτική συμμετοχή από τη μεγάλη ορχήστρα.

Το scherzo στη δεύτερη κίνηση με τις πιανιστικές εφορμήσεις και τους διαλόγους ανάμεσα στα μέλη του συνόλου παραπέμπει σε κινηματογραφικές σκηνές καταδίωξης,

Η τρίτη κίνηση δημιουργεί παράσταση ενός γιγάντιου όντος καθώς προχωρά με βηματισμό γκροτέσκο σε βαθμό που να είχε και κωμικό αντίκτυπο.

Στην τελευταία κίνηση το αρχικό θέμα ανακεφαλαιώνει προηγούμενες μελωδικές ενότητες ενώ το επόμενο εισάγει τον ακροατή σε ονειρικά τοπία με την επίδραση λαϊκών ρώσικων σκοπών στη δική του απλή μελωδία. Πολλαπλοί κτύποι από καμπανάκια υποβάλλουν σε υπνωτιστική ατμόσφαιρα με την coda να επαναφέρει το αρχικό θέμα από τον πρόλογο οδηγώντας σ'έναν καταιγιστικό επίλογο.

Έργο μεγαλειώδες και πολύ απαιτητικό για όποιον σολίστα θα φιλοδοξούσε να το κάνει δικό του.

Gutierrez - Neeme Jarvi - Royal Concertgebow :

Επίσης πολύ ωραίες εκτελέσεις :

 

[thva]

Ο τρόπος που παρατηρούμε αυτόν τον κόσμο διαμορφώνει παράλληλα την πραγματικότητα που μας περιστοιχίζει. Οι Αρχές της Κβαντικής Φυσικής περιγράφουν πως οποιαδήποτε υλική οντότητα υπάρχει υπό μορφή ενεργειακού νεφελώματος που περικλείει όλες τις εναλλακτικές καταστάσεις καταλαμβάνοντας μια εξ αυτών τη στιγμή ακριβώς που το προσέχουμε και το παρατηρούμε.

Αναλογιζόμενοι τις σύγχρονες κοινωνίες μπορεί να διαπιστωθεί ότι η τεχνολογική εξέλιξη στα μέσα δικτύωσης κι επικοινωνίας μεταξύ των μελών τους ευνοούν την καλλιέργεια αρνητικών εντυπώσεων. Αμέτρητες είναι οι περιστάσεις όπου ο βομβαρδισμός του κοινού με ζοφερά μηνύματα από κρίσεις σε διάφορους τομείς ή μεμονωμένα τραγικά γεγονότα εκπαιδεύει τη συλλογική συνείδηση σε εκδηλώσεις θυμού, αηδίας , δέους , αίσθηση αδικίας, ανεκπλήρωτου καθώς κι έκθεσης σε πληθώρα βλαπτικών παραγόντων απέναντι στους οποίους καθένα άτομο θα ένιωθε συνεχόμενα απροστάτευτο.

Ανάλογοι τρόποι σκέψης σφραγίζουν παγίδες τόσο εξατομικευμένες όσο και συλλογικές. Εξουσιοδοτώντας τους εαυτούς μας να παρατηρούνται ως μίζερες οντότητες σε ρόλο ψοφοδεή παρατηρητή κάποιων παγιωμένων καταστάσεων που θεωρούνται αδιόρθωτες και υπεράνω των δικών μας δυνάμεων γινόμαστε οι ίδιοι κομμάτια μιας πραγματικότητας που μπορεί κάποιοι άλλοι φορείς να έχουν συλλάβει για εμάς. Απεμπολώντας τη δυνατότητα να γινόμασταν οι ίδιοι παρατηρητές μιας ιδιαίτερης και θετικότερης για μας πραγματικότητας γινόμαστε αυτοεκπληρούμενες υπάρξεις σε χειροπιαστές πραγματικότητες πλασμένες από άλλους που αρχικά μπορεί να είχαν συσταθεί σε εικονικό πλαίσιο. Από τη στιγμή όμως που εντάσσουμε τη δική μας νόηση σε όρους άλλων μπαίνουμε στον φαύλο κύκλο.

Σκεπτόμενος δε πώς συναρτάται ο τρόπος έκφρασης του νηματοθέτη με τον τίτλο και τη σημασία στο παρόν νήμα προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αναδεικνύοντας μέσα από τις περιγραφές του τα απαράμιλλα στοιχεία όπως αγαλλίαση , εκπλήρωση , (καλλι)τεχνική αρτιότητα , ψυχική ανάταση , παγκόσμια αρμονία που αποπνέουν τα έργα Κλασσικής Μουσικής παρατηρεί δημιουργώντας παράλληλα μια προσφιλή σ'εκείνον χειροπιαστή πραγματικότητα.
Μια τέτοια υλική υπόσταση θ'αξιζε να γίνεται άγκυρα και πυξίδα και για εμάς τους ίδιους.

Ο Sergei Prokofiev συνέθεσε το 2ο κοντσέρτο για πιάνο αρχικά το 2013 εις μνήμην ενός αυτόχειρα συμμαθητή του στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης. Οι συγκλονιστικές ενότητες του έργου είχαν εκπλήξει το κοινό της πρεμιέρας σε βαθμό παραπλήσιο με την περιβόητη πρώτη εκτέλεση για την "Ιεροτελεστία της Άνοιξης" του Stravinsky. Οι αυθεντικές παρτιτούρες από το 2ο κοντσέρτο καταστράφηκαν σε πυρκαγιά κατά την έκρηξη της ρωσικής επανάστασης. Ο Prokofiev ανασυνέθεσε το έργο από μνήμης το 1923 κάνοντας ακόμα πιο περίτεχνες τις δομές στην αντίστιξη δηλώνοντας ότι το θεωρούσε πλέον ως 4ο κοντσέρτο αφού το εμπλούτισε με λεπτεπίλεπτη χάρη για να φαινόταν μεταφορικά λιγότερο μωσαϊκή και ψηφιδωτή η μουσική του σύσταση.

Στην πρώτη κίνηση οι εναρκτήριες δηλώσεις του πιάνου πλάθουν μυστικιστικά τοπία εμβαπτισμένα σε έντονα ρομανικές διαθέσεις.Το επόμενο θέμα ακολουθεί χορευτική φόρμα και με ανακεφαλαιώσεις των μελωδικών δομών η παρουσία του πιάνου εντείνεται προοδευτικά φτάνοντας στην κορύφωση με την ολοκληρωτική συμμετοχή από τη μεγάλη ορχήστρα.

Το scherzo στη δεύτερη κίνηση με τις πιανιστικές εφορμήσεις και τους διαλόγους ανάμεσα στα μέλη του συνόλου παραπέμπει σε κινηματογραφικές σκηνές καταδίωξης,

Η τρίτη κίνηση δημιουργεί παράσταση ενός γιγάντιου όντος καθώς προχωρά με βηματισμό γκροτέσκο σε βαθμό που να είχε και κωμικό απόηχο.

Στην τελευταία κίνηση το αρχικό θέμα ανακεφαλαιώνει προηγούμενες μελωδικές ενότητες ενώ το επόμενο εισάγει τον ακροατή σε ονειρικά τοπία με την επίδραση λαϊκών ρώσικων σκοπών στη δική του απλή μελωδία. Πολλαπλοί κτύποι από καμπανάκια υποβάλλουν σε υπνωτιστική ατμόσφαιρα με την coda να επαναφέρει το αρχικό θέμα στον πρόλογο οδηγώντας σ'έναν καταιγιστικό επίλογο.

Έργο μεγαλειώδες και πολύ απαιτητικό για όποιον σολίστα θα φιλοδοξούσε να το κάνει δικό του.

Ωραία, αλλά αυτό σηκώνει απάντηση :

- YouTube

Enjoy the videos and music that you love, upload original content and share it all with friends, family and the world on YouTube.

www.youtube.com

 

[christos77]

Την αγαπούσε πολύ αυτήν τη Συμφωνία. Είχα και εγώ την τύχη να τον δω να διευθύνει την 15η Συμφωνία στο Βερολίνο με την...Berliner Philharmoniker.
Ήταν και ο πρώτος που ηχογράφησε το εν λόγω έργο στην ιστορική πλέον Ρωσική Melodiya.

Αριστη ηχογραφηση

 

[Δημοκηδής]

Δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά ο υιός ήταν, από απόψεως ταλέντου, στον αντίποδα του πατρός....

 

[Prince]

Δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά ο υιός ήταν, από απόψεως ταλέντου, στον αντίποδα του πατρός....

Δεν έχετε άδικο. Ο πατήρ ήταν ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του παρελθόντος αιώνος. Κατά ουκ ολίγους μάλλον ο πλέον σημαντικός...
Ο υιός ήταν ικανός μαέστρος τουλάχιστον για ορισμένα έργα του πατρός του που αγαπούσε ιδιαίτερα, μεταξύ αυτών και η 15η Συμφωνία.

 

[editor]

Always the right next note...

 

[thva]

 

[Prince]

Always the right next note...

Αυτό το απόσπασμα είναι, κατά τεκμήριο, το πλέον ουσιώδες από τις "αναλύσεις" (συζητήσεις/discussions) για τις Συμφωνίες του Beethoven.
Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται στην εισαγωγή της "αργής" κίνησης της 7ης Συμφωνίας (το περίφημο Allegretto της), πάνω στο οποίο ο Bernstein μας καταδεικνύει μερικές από τις..."αδυναμίες" του συνθέτη (not always a great melodist, not sometimes great harmonies), αλλά η όλη αξία της σύνθεσης, ειδικά στην περίπτωσή του Beethoven, αλλά, συχνάκις, στην Κλασική Μουσική, είναι...η φόρμα...ήτοι πως η κάθε νοτα που ακολουθεί την προηγούμενη είναι η μία και μοναδική για το optimum επιθυμητό για τον συνθέτη και αυτό που φαίνεται..."τέλειο" τόσο στον πιο έμπειρο μουσικοκριτικό ή και μουσικό όσο και στον πιο άπειρο ακροατή.

 

[thva]

Αυτό το απόσπασμα είναι, κατά τεκμήριο, το πλέον ουσιώδες από τις "αναλύσεις" (συζητήσεις/discussions) για τις Συμφωνίες του Beethoven.
Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται στην εισαγωγή της "αργής" κίνησης της 7ης Συμφωνίας (το περίφημο Allegretto της), πάνω στο οποίο ο Bernstein μας καταδεικνύει μερικές από τις..."αδυναμίες" του συνθέτη (not always a great melodist, not sometimes great harmonies), αλλά η όλη αξία της σύνθεσης, ειδικά στην περίπτωσή του Beethoven, αλλά, συχνάκις, στην Κλασική Μουσική, είναι...η φόρμα...ήτοι πως η κάθε νοτα που ακολουθεί την προηγούμενη είναι η μία και μοναδική για το optimum επιθυμητό για τον συνθέτη και αυτό που φαίνεται..."τέλειο" τόσο στον πιο έμπειρο μουσικοκριτικό ή και μουσικό όσο και στον πιο άπειρο ακροατή.

Η φόρμα σε όλες τις τέχνες αλλά ιδιαίτερα στη μουσική, ποίηση και όλες τις "αόριστες" τέχνες δεν μπορεί αποτελέσει ξεχωριστό κομμάτι ή να αποσπαστεί απο το νόημα. Πάνε μαζί. Αποτελούν και μέρος του νοήματος αλλά και της αισθητικής του όποιου έργου και των εκτελεστών του αλλά και των υποκειμένων στους οποίους απευθύνεται, την οποία και διαμορφώνει.

 

[Prince]

Προσπαθώντας να συνδυάσω τον Bernstein και την πάσα του thva με τη "συμβολή" της Jazz στην Κλασική και το αντίστροφο, επέλεξα αυτήν την εκπληκτική (για διαφόρους αδόκητους λόγους) Εισαγωγή του πολυμήχανου Lenny.
Πρόκειται για την Εισαγωγή στην "Οπερέτα" του Candide. Μέσα σε λίγο παραπάνω από 4 λεπτά ο ευφυέστατος αυτός μουσικός και συνθέτης, όχι μόνον κατορθώνει να "εισάγει" μερικές από τις πλέον "catchy" μελωδίες του έργου (όπως την "απίστευτη" άρια της σοπράνο "Glitter and be Gay") αλλά και να ενσωματώσει, μέσω μίας εξαιρετικά εμπνευσμένης και πληθωρικής ενορχήστρωσης, διάφορα είδη της Μουσικής του 20ου αιώνα της Αμερικής, όπως τη Jazz, το Μουσικό Θέατρο, τον κινηματογράφο κ.α.
Ανάμεσα στις διάφορες εμπνευσμένες τεχνικές που χρησιμοποιεί είναι και τα ασύμμετρα ρυθμικά patterns που δεν αφήνουν τον ακροατή (αλλά και τον μουσικό) να προλάβει να..."καθήσει κάπου ήσυχα"...αναμένοντας το...προσδοκώμενο αποτέλεσμα...
A gem anyway!

 

[Prince]

Και για να κλείσουμε (προσωρινά) το κεφάλαιο Jazz στην Κλασίκη και το αντίστροφο αλλά και με την εξαίρετη και πολύ ενπνευσμένη συμβολή του Bernstein, αυτή τη φορά σε ικανή έκταση και εύρος, ιδού μία πολύ πειστική ερμηνεία των Συμφωνικών Χορών από το θρυλικό West Side Story του συνθέτη.
Καίτοι μπήκαν εμβόλιμα σε αυτό το Musical par excellence, συχνά πάιζονται ως concert piece με πολύ μεγάλη αποδοχή και επιτυχία.
Οι χοροί είναι οι εξής και μπορεί να εντοπιστούν στην εν λόγω εκτέλεση ως ακολούθως:
- 0:04 - Prologue (Allegro moderato)
- 4:11 - Somewhere (Adagio)
- 8:28 - Scherzo (Vivace leggiero)
- 9:57 - Mambo (Meno Presto)
- 12:09- Cha-Cha (Andantino con gracia)
- 13:01 - Meeting Scene (Meno mosso)
- 13:46- Cool Fugue (Allegretto)
- 17:25- Rumble (Molto allegro)
- 19:29- Finale, based on the Aria of Maria "I have a Love" (Adagio)
Πρέπει να σημειωθεί η εκπληκτική, πληθωρική και εξαιρετικά εμπνευσμένη ενορχήστρωση που εμπεδώνει την σύγκλιση Κλασικής, Jazz, Μουσικού Θεάτρου και του Αμερικανικού Songbook.
A modern classic!