Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[Prince]

Για την Εθνική μας Εορτή (και οχι μόνον) το Φινάλε από ένα αριστουργηματικό εθνικό έργο του πλεόν εθνικού μας συνθέτη, η 4η κίνηση της 1ης του Συμφωνίας, γνωστής και ως..."η Συμφωνία της Λεβεντιάς" του Μανώλη Καλομοίρη.
Για όσους μπορούν και για όσους επιθυμούν να εντρυφήσουν στη μύηση ένος τέτοιου εθνικά μεγαλεπίβολου έργου, όπου ο πλέον κατάλληλος για την εθνική μας εορτή Βυζαντινός Ύμνος συνδυάζεται, με εξαιρετικό τρόπο, με το ηρωικό θέμα της πρώτης κίνησης (η χαρά και το πάθος της νίκης).

 

[Prince]

Επειδή πολλά εγράφησαν στα σχόλια για την ταινία TAR περί Κλασικής Μουσικής και της όποιας σημασίας της, κατά το..."μία εικόνα χίλιες λέξεις" (ή μία εικόνα χιλιάδες συναισθήματα), ίδου ένα δείγμα ενός εμβληματικού έργου στην Ιστορία του Κλασικού Γαλλικού Τραγουδιού, του περίφημου "Les Chemins de l'amour" (Οι δρόμοι της αγάπης) του σημαντικού συνθέτη του παρελθόντος αιώνος Francis Poulenc, ερμηνευμένο με τον πλέον αισθαντικό τρόπο, όπου η κάθε λέξη του ποιήματος του Jean Anouih λαμβάνει "σάρκα και οστά" και η κάθε νότα την κατ'εξοχήν σημαίνουσα ερμηνεία της, από την απύθμενη αλλά τοσο εκφραστική φωνή της μοναδικής Jessey Norman.
An incredible divine performance!

 

[melina]

Ενα σπίτι γεμάτο βινύλια

«Και εγώ παλαβός συλλέκτης είμαι, αλλά θέλω να τα μοιράζομαι όλα αυτά, να τα χαίρομαι όταν τα χαίρονται και άλλοι», λέει ο Στάθης Αρφάνης στην «Κ».

www.kathimerini.gr

 

[Prince]

Για τη σημαίνουσα αυτήν Μεγάλη Εβδομάδα, ας εντρυφήσουμε στην πολυσήμαντη και απέραντης ομορφιάς και υπερβατικής αξίας -μουσικής και βαθιά ανθρώπινης-αυτή κίνηση από το μεγαλειώδες και άνευ προηγουμένου αλλά και επομένου Μουσικού αριστουργήματος του Beethoven, τη μοναδική του Missa Solemnis (σε Ρε μείζονα, Op. 123).
Ίσως το πλέον εξαίσιας ομρφιάς και πολυσχιδούς σημασίας και μουσικής γραφής μέρος της είναι το Sanctus και το Benedictus, όπου το σόλο βιολί αναδεικνύεται σε έναν οργανικό "φωνητικό" σολίστα που αναμιγνύεται με μία άνευ προηγουμένου εκπληκτική σύγκλιση φωνών από εξαίρετους σολίστες (π.χ. η σπουδαία υψίφωνος Camilla Nylund και ο εξαίρετος βαθύφωνος Rene Pape), μία εξαίσιας ακρίβειας και ερμηνείας Χορωδία και αντίστοιχη Ορχήστρα υπό τον αξιόλογο μαέστρο Fabio Luisi, στη μοναδική, μαγευτική και άκρως μυσταγωγικής ομορφιάς Εκκλησία, μνημείο ιστορικού κάλλους, την...Dresden Frauenkirche!

 

[christos77]

 

[christos77]

 

[thva]

 

[thva]

για την ταινία TAR περί Κλασικής Μουσικής και της όποιας σημασίας της

Φαντάσου να αναλύαμε ως τριλογία τις τρείς όπερες του Wagner (Tristan und Isolde , Der Ring des Nibelungen, Parsifal) με αυτή την σειρά και το νόημα, συσχετισμό μεταξύ των.
Όχι ότι πετάω ιδέα ώστε κάποιος να το επιχειρήσει, εάν και θα έπρεπε.
Θα έπεφτε πολύ γέλιο, εάν μας φάνηκε η Tar δύσκολο και "κουλτούρα".
Μην το ανοίξεις νήμα, θα αναγκαστώ να γράψω δεν θα κρατηθώ χα χα.
Καλό Πάσχα.

 

[Prince]

Φαντάσου να αναλύαμε ως τριλογία τις τρείς όπερες του Wagner (Tristan und Isolde , Der Ring des Nibelungen, Parsifal) με αυτή την σειρά και το νόημα, συσχετισμό μεταξύ των.
Όχι ότι πετάω ιδέα ώστε κάποιος να το επιχειρήσει, εάν και θα έπρεπε.
Θα έπεφτε πολύ γέλιο, εάν μας φάνηκε η Tar δύσκολο και "κουλτούρα".
Μην το ανοίξεις νήμα, θα αναγκαστώ να γράψω δεν θα κρατηθώ χα χα.
Καλό Πάσχα.

Δεν πρόκειται να ανοίξω ένα τέτοιο impossible task νήμα. Θα χρειαζόμασταν κάποια έτη...of a lifetime για να ξεκινήσουμε και ένας Θεός ξέρει σε ποιες ατραπούς θα χανόμασταν...
Τα τέσσερα τελευταία κορυφαία Μουσικά Δράματα (όπως ηθελε ο συνθέτης να ονομάζονται και όχι..."Όπερες") του Wagner, in a very simplified manner και με πολύ συνοπτική εποπτική θεώρηση κατά τον Boucourechliev, δύνανται να χαρακτηριστούν ως εξής:
- Ο Τριστάνος και Ισόλδη για τη Μουσική.
- Οι Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης για τους Μουσικούς.
- Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν για το Μεγάλο Κοινό (for the Grand Public).
- O Parsifal για τη μυσταγωγία.
Φυσικά, η απλοποιημένη και λίαν επιγραμματική αυτή θεώρηση αποτελεί ακόμη και για τον Boucourechliev απλά το εφαλτήριο για να χαθεί στην ανάλυση έργων που κατά πολύ τον υπερέβαιναν. Ούτως, καλόν είναι να αρκεστούμε να ακούμε, έστω και "επιφανειακά", τα υπερβατικά και μεγαλόπνοα έργα του Wagner. Life is too short...
Για την ώρα ας αρκεστούμε στη μεγαλειώδους ομορφίας και αισθητικής και αισθαντικής σημασίας τελική σκηνή του Parsifal.

 

[thva]

Δεν πρόκειται να ανοίξω ένα τέτοιο impossible task νήμα. Θα χρειαζόμασταν κάποια έτη...of a lifetime για να ξεκινήσουμε και ένας Θεός ξέρει σε ποιες ατραπούς θα χανόμασταν...
Τα τέσσερα τελευταία κορυφαία Μουσικά Δράματα (όπως ηθελε ο συνθέτης να ονομάζονται και όχι..."Όπερες") του Wagner, in a very simplified manner και με πολύ συνοπτική εποπτική θεώρηση κατά τον Boucourechliev, δύνανται να χαρακτηριστούν ως εξής:
- Ο Τριστάνος και Ισόλδη για τη Μουσική.
- Οι Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης για τους Μουσικούς.
- Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν για το Μεγάλο Κοινό (for the Grand Public).
- O Parsifal για τη μυσταγωγία.
Φυσικά, η απλοποιημένη και λίαν επιγραμματική αυτή θεώρηση αποτελεί ακόμη και για τον Boucourechliev απλά το εφαλτήριο για να χαθεί στην ανάλυση έργων που κατά πολύ τον υπερέβαιναν. Ούτως, καλόν είναι να αρκεστούμε να ακούμε, έστω και "επιφανειακά" τα υπερβατικά και μεγαλόπνοα έργα του Wagner. Life is too short...
Για την ώρα ας αρκεστούμε στη μεγαλειώδους ομορφίας και αισθητικής και αισθαντικής σημασίας τελική σκηνή του Parsifal.

Δραματουργία όντως με σκοπό την λύτρωση, με συνυφασμένη και άρρηκτα συνδεδεμένη την σχέση του έρωτα με τον θάνατο ως εξετάζουσα οδός πρός αυτήν. Την αναγνώριση του εγώ στο εσύ.. Στο Parsifal εμπλέκεται και το απόλυτο με μια είδους απόδοσης "θρησκευτικής" έννοιας στην προσέγγιση , εάν και τελικά δείχνει αυτή να μένει μετέωρη τουλάχιστον επιφανειακά ενώ κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι κρίνεται αναγκαία μόνο ως πιθανός μελλοντικός δρόμος για μια ενδεχόμενη συλλογική κοινωνική μετάδοση - εδραίωση σε κοινή καθολική λυτρωτική συνείδηση και τα πράγματα περιπλέκονται κάπως, φαίνοντας να μένουν μη ολοκληρωμένα στην σύλληψή τους. Και ακόμη φιλοσοφικά είναι αναπάντητα.
Αυτά βέβαια αφορούν κυρίως την θεματολογία των έργων αυτών, αλλά χωρίς την μουσική της όπερας δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τόσο εύκολα την ένταση, το δράμα αλλά και την λύτρωση.
Ο Wagner ήταν εκτός των άλλων και φιλόσοφος, διαβασμένος στα θέματα της φιλοσοφίας της εποχής του, επηρρεασμένος πολύ απο αυτά και στα οποία εύρισκε και αντλούσε την έμπνευση του αλλά και την βάση να στηρίξει την δραμουργία του. Και τα θέματα που διαπραγματεύεται στα συγκεκριμένα έργα του αυτά, έχουν επηρρεαστεί απο τις φιλοσοφικές απόψεις που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη που έξησε αλλά είναι και αιώνια ερωτήματα. Για αυτό έχουν κρατήσει το νόημα τους μέχρι σήμερα και το ενδιαφέρον ψηλά σε κάθε γενιά. Μουσικολογικά δεν εφαρμόζει κάποια άλλη ή ιδιαίτερη τεχνική, πέρα της γνωστής του σε όλα τα έργα του.
Σίγουρα όμως αποτελεί το τέλειο παράδειγμα δικαιώνοντας την επιμονή σου για ενημέρωση και διάβασμα για να μπορέσουν να γίνουν κατανοητά και για αυτό το ανέφερα. Γενικά στις όπερες δεν μπορείς να το αποφύγεις. Αλλά ιδιαίτερα του Wagner.
Έχε υπόψιν σου ότι το link σου λέει unavailable και δεν λειτουργεί.

Εδιτ : ΟΚ λειτοργεί τώρα ή έβαλες άλλο λίνκ (?).

 

[Bhutia]

Ο σύγχρονος πολιτισμός με τα τεχνολογικά αγαθά που προσφέρει μας δελεάζει με βολικούς αντιπερισπασμούς προκειμένου ν'ανεχόμαστε ολοένα πιο απάνθρωπους ρυθμούς στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Η εξαχρείωση της ανθρώπινης ιδιότητας δεν συντελείται υποχρεωτικά με μαζικούς θανάτους σε παγκόσμιες πολεμικές συγκρούσεις όπως σε περασμένες εποχές αλλά με συνεχόμενη αναγωγή των ανθρώπων σε κοινούς καταναλωτές, μέσα από ατελείωτες σειρές προϊόντων και υπηρεσιών που ευαγγελίζονται προσήλωση σε όσες ανάγκες δεν είχαμε πριν τον ερχομό τους.

Ο ελβετός γλύπτης και ζωγράφος Alberto Giacometti (1901-1966) κορυφαίος εκφραστής του υπερρεαλιστικού κινήματος στην εποχή του μεσοπολέμου μετά τη λήξη του Β'Παγκοσμίου μετέστρεψε την τεχνοτροπία του σε μπρούτζινες Ισχνές σιλουέτες σαν φαγωμένες από σκουριά ή όπως θα φαίνονταν τυλιγμένες σε εκτυφλωτική λάμψη από φως. Φιγούρες όπως ο " Ο Άνθρωπος που περπατάει" διεκδικούν την υπαρξιακή τους αυτοτέλεια χωρίς ν'ατενίζουν ιδεολογικούς λαβυρίνθους και πατάνε γερά στη γη και αναλώνουν τις δυνάμεις τους σε βασικές ανάγκες χωρίς να λογαριάζουν τις ακάλυπτες επιταγές από την τεχνολογική ευημερία καθεμίας εποχής.

Περιέχεται δε έντονα σαρκαστικό στοιχείο στο γεγονός ότι η αλλαγή ιδιοκτησίας αυτού του γλυπτού κόστισε περίπου 100 εκαταμμύρια δολλάρια σε δημοπρασία στο Λονδίνο το 2010...Ακόμα και οι κορυφαίες δηλώσεις ανθρωπισμού δεν ξεφεύγουν από ανάλογο υλικό αντίτιμο.

Η συνθέτης Hania Rani καταθέτει ως καλλιτεχνικό αφιέρωμα στο έργο του Giacometti τη δική της ανοιχτοσύνη κι εκφραστική λιτότητα .

 

[Prince]

Δραματουργία όντως με σκοπό την λύτρωση, με συνυφασμένη και άρρηκτα συνδεδεμένη την σχέση του έρωτα με τον θάνατο ως εξετάζουσα οδός πρός αυτήν. Την αναγνώριση του εγώ στο εσύ.. Στο Parsifal εμπλέκεται και το απόλυτο με μια είδους απόδοσης "θρησκευτικής" έννοιας στην προσέγγιση , εάν και τελικά δείχνει αυτή να μένει μετέωρη τουλάχιστον επιφανειακά ενώ κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι κρίνεται αναγκαία μόνο ως πιθανός μελλοντικός δρόμος για μια ενδεχόμενη συλλογική κοινωνική μετάδοση - εδραίωση σε κοινή καθολική λυτρωτική συνείδηση και τα πράγματα περιπλέκονται κάπως, φαίνοντας να μένουν μη ολοκληρωμένα στην σύλληψή τους. Και ακόμη φιλοσοφικά είναι αναπάντητα.
Αυτά βέβαια αφορούν κυρίως την θεματολογία των έργων αυτών, αλλά χωρίς την μουσική της όπερας δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τόσο εύκολα την ένταση, το δράμα αλλά και την λύτρωση.
Ο Wagner ήταν εκτός των άλλων και φιλόσοφος, διαβασμένος στα θέματα της φιλοσοφίας της εποχής του, επηρρεασμένος πολύ απο αυτά και στα οποία εύρισκε και αντλούσε την έμπνευση του αλλά και την βάση να στηρίξει την δραμουργία του. Και τα θέματα που διαπραγματεύεται στα συγκεκριμένα έργα του αυτά, έχουν επηρρεαστεί απο τις φιλοσοφικές απόψεις που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη που έξησε αλλά είναι και αιώνια ερωτήματα. Για αυτό έχουν κρατήσει το νόημα τους μέχρι σήμερα και το ενδιαφέρον ψηλά σε κάθε γενιά. Μουσικολογικά δεν εφαρμόζει κάποια άλλη ή ιδιαίτερη τεχνική, πέρα της γνωστής του σε όλα τα έργα του.
Σίγουρα όμως αποτελεί το τέλειο παράδειγμα δικαιώνοντας την επιμονή σου για ενημέρωση και διάβασμα για να μπορέσουν να γίνουν κατανοητά και για αυτό το ανέφερα. Γενικά στις όπερες δεν μπορείς να το αποφύγεις. Αλλά ιδιαίτερα του Wagner.
Έχε υπόψιν σου ότι το link σου λέει unavailable και δεν λειτουργεί.

Εδιτ : ΟΚ λειτοργεί τώρα ή έβαλες άλλο λίνκ (?).

Ευχαριστώ για τη σύντομη αλλά εποικοδομητική προσέγγισή σου σε ένα τέτοιο πολυσχιδές και αρκετεά πεερίπλοκο ως προς το να το ερευνήσει στις βασικές του πτυχές έργο, μοναδικό στο βάθος και την αινιγματικότητά του Μουσικό Δράμα (κατά τον συνθέτη, ο οποίος έγραφε ο ίδιος τα κείμενα και είχε θεώρηση για τη σκηνοθεσια, τη σκηνογραφία, τους φωτισμούς, τα κουστούμια των έργων του. Not a mer... Όπερα).
Δυστυχώς, όσα πιο πολλά μπορεί να διαβάσει κανείς για το έργο αυτό τόσο πιο πολλά αναπάντητα ή δύσκολο να απαντηθούν ερωτήματα θα παρουσιάζονται.
Ως προς τη μουσική γραφή, παρατηρείται μία πιο περίπλοκη χρήση της χρωματικότητας ως προς τη σύνθεση στο τέλος του 19ου αιώνος. Η αρμονική εξέλιξη (the harmonic progression) ακόμη και των "λαίτ-μοτιφ" βαίνει σε πιο δυσνόητους ατραπούς. Εκείνο, όμως, που έχει σημασία ακόμη και για τον λιγότερο "μυημένο" ακροατή είναι η θεσπέσια και λίαν εμπνευσμένη συνολική δημιουργία του συνθέτη, πράγμα που, σε πιο εμβριθή μελέτη, το έργο παρουσιάζεται κατά μοναδικό τρόπο εξαίσιο και ένα από τα ανυπέρβλητα επιτεύγματα σε ένα πολύ ευρύ φάσμα στο χώρο της Τέχνης.
Και μετά το υπερβατικό Φινάλε του έργου, που παρέθεσα ανωτέρω, ιδού και η εκπληκτική Εισαγωγή στο Μουσικό αυτό Δράμα...

 

[thva]

Ο σύγχρονος πολιτισμός με τα τεχνολογικά αγαθά που προσφέρει μας δελεάζει με βολικούς αντιπερισπασμούς προκειμένου ν'ανεχόμαστε ολοένα πιο απάνθρωπους ρυθμούς στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Η εξαχρείωση της ανθρώπινης ιδιότητας δεν συντελείται υποχρεωτικά με μαζικούς θανάτους σε παγκόσμιες πολεμικές συγκρούσεις όπως σε περασμένες εποχές αλλά με συνεχόμενη αναγωγή των ανθρώπων σε κοινούς καταναλωτές, μέσα από ατελείωτες σειρές προϊόντων και υπηρεσιών που ευαγγελίζονται προσήλωση σε όσες ανάγκες δεν είχαμε πριν τον ερχομό τους.

Αυτά όλα που ωραία περιγράφεις, τουλάχιστον στις Δυτικές κοινωνίες, δεν οφείλονται ακριβώς σε εξαχρείωση που συνήθως αναφέρεται στην ηθική ενός ανθρώπου ως γενικότερος όρος αλλά με μια λέξη μπορούν πιο εδικά να περιγραφούν με την λέξη εργαλειοποίηση του ανθρώπου και αντιμετώπιση του ως αντικείμενο που είναι βέβαια μια μορφή (στάδιο) που μπορεί να οδηγήσει σε δεύτερο χρόνο στην διαφθορά του ηθους και μάλιστα ακόμη και καλών ανθρώπων καθότι λειτουργεί όπως αναφέρεις ύπουλα (πέρα απο την επιλογή). Έτσι ακόμη και το όποιο πνευματικό του έργο αντιμετωπίζεται ως, και αποτιμάται με, υλικό αντίτιμο.

Η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει ένα μερίδιο ευθύνης, όπως και ο ηθικός ρελαβιτισμός που επικράτησε μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο και έγινε (και σωστά) αποδεκτός απο όλους μας, αλλά κάποιοι κατέληξαν να τον καταστήσουν και (προσδώσουν σε) αυτόν αντικειμενικότητα. Πλέον οι ελευθερίες νοούνται χωρίς να συνοδεύονται απο υποχρέωση και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τόσα πολλά που αντιμετωπίζονται ως απαιτήσεις του ενός πολίτη απο τον άλλον.

Υ.Γ. : Καθαρίζω το στερεοφωνικό μου και λέω ας ανοίξω τηλεόραση. Το αφήνω σε ένα παιχνίδι "γνώσεων" με τον Αρναούτογλου. Παίχτης, ένας νεαρός γιατρός με μεταπτυχιακό ΩΡΛ. Τρείς πρώτες ερωτήσεις multiple choice που δεν ήξερε : α) τι σημαίνει οξυδερκής ; β) Τι είναι το ανάγωγο κλάσμα γ) Ποια χώρα γιορτάζει ως εθνική εορτή την Ημέρα της Βαστίλης ; Το άλλαξα καθώς προέβλεψα ότι θα ήταν πολύ επώδυνο να δω την συνέχεια. χα χα.

 

[thva]

View attachment 287967

Ο σύγχρονος πολιτισμός με τα τεχνολογικά αγαθά που προσφέρει μας δελεάζει με βολικούς αντιπερισπασμούς προκειμένου ν'ανεχόμαστε ολοένα πιο απάνθρωπους ρυθμούς στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Η εξαχρείωση της ανθρώπινης ιδιότητας δεν συντελείται υποχρεωτικά με μαζικούς θανάτους σε παγκόσμιες πολεμικές συγκρούσεις όπως σε περασμένες εποχές αλλά με συνεχόμενη αναγωγή των ανθρώπων σε κοινούς καταναλωτές, μέσα από ατελείωτες σειρές προϊόντων και υπηρεσιών που ευαγγελίζονται προσήλωση σε όσες ανάγκες δεν είχαμε πριν τον ερχομό τους.

Ο ελβετός γλύπτης και ζωγράφος Alberto Giacometti (1901-1966) κορυφαίος εκφραστής του υπερρεαλιστικού κινήματος στην εποχή του μεσοπολέμου μετά τη λήξη του Β'Παγκοσμίου μετέστρεψε την τεχνοτροπία του σε μπρούτζινες Ισχνές σιλουέτες σαν φαγωμένες από σκουριά ή όπως θα φαίνονταν τυλιγμένες σε εκτυφλωτική λάμψη από φως. Φιγούρες όπως ο " Ο Άνθρωπος που περπατάει" διεκδικούν την υπαρξιακή τους αυτοτέλεια χωρίς ν'ατενίζουν ιδεολογικούς λαβυρίνθους και πατάνε γερά στη γη και αναλώνουν τις δυνάμεις τους σε βασικές ανάγκες χωρίς να λογαριάζουν τις ακάλυπτες επιταγές από την τεχνολογική ευημερία καθεμίας εποχής.

Περιέχεται δε έντονα σαρκαστικό στοιχείο στο γεγονός ότι η αλλαγή ιδιοκτησίας αυτού του γλυπτού κόστισε περίπου 100 εκαταμμύρια δολλάρια σε δημοπρασία στο Λονδίνο το 2010...Ακόμα και οι κορυφαίες δηλώσεις ανθρωπισμού δεν ξεφεύγουν από ανάλογο υλικό αντίτιμο.

Η συνθέτης Hania Rani καταθέτει ως καλλιτεχνικό αφιέρωμα στο έργο του Giacometti τη δική της ανοιχτοσύνη κι εκφραστική λιτότητα .

View attachment 287966

Αυτά όλα που ωραία περιγράφεις, τουλάχιστον στις Δυτικές κοινωνίες, δεν οφείλονται ακριβώς σε εξαχρείωση που συνήθως αναφέρεται στην ηθική ενός ανθρώπου ως γενικότερος όρος αλλά με μια λέξη μπορούν πιο εδικά να περιγραφούν με την λέξη εργαλειοποίηση του ανθρώπου και αντιμετώπιση του ως αντικείμενο που είναι βέβαια μια μορφή (στάδιο) που μπορεί να οδηγήσει σε δεύτερο χρόνο στην διαφθορά του ηθους και μάλιστα ακόμη και καλών ανθρώπων καθότι λειτουργεί όπως αναφέρεις ύπουλα (πέρα απο την επιλογή). Έτσι ακόμη και το όποιο πνευματικό του έργο αντιμετωπίζεται ως, και αποτιμάται με, υλικό αντίτιμο.

Η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει ένα μερίδιο ευθύνης, όπως και ο ηθικός ρελαβιτισμός που επικράτησε μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο και έγινε (και σωστά) αποδεκτός απο όλους μας, αλλά κάποιοι κατέληξαν να τον καταστήσουν και (προσδώσουν σε) αυτόν αντικειμενικότητα. Πλέον οι ελευθερίες νοούνται χωρίς να συνοδεύονται απο υποχρέωση και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τόσα πολλά που αντιμετωπίζονται ως απαιτήσεις του ενός πολίτη απο τον άλλον.

Υ.Γ. : Καθαρίζω το στερεοφωνικό μου και λέω ας ανοίξω τηλεόραση. Το αφήνω σε ένα παιχνίδι "γνώσεων" με τον Αρναούτογλου. Παίχτης, ένας νεαρός γιατρός με μεταπτυχιακό ΩΡΛ. Τρείς πρώτες ερωτήσεις multiple choice που δεν ήξερε : α) τι σημαίνει οξυδερκής ; β) Τι είναι το ανάγωγο κλάσμα γ) Ποια χώρα γιορτάζει ως εθνική εορτή την Ημέρα της Βαστίλης ; Το άλλαξα καθώς προέβλεψα ότι θα ήταν πολύ επώδυνο να δω την συνέχεια. χα χα.

Μπορεί εάν θές αλλά και όποιος άλλος θα τον ενδιέφερε το θέμα, να αρχίσει απο εδώ σαν μια εισαγωγή -βάση για να κατανοήσει τις έννοιες της ηθικής και τους συσχετισμούς τους και με άλλες έννοιες (δίκαιο, δικαιώματα, ελευθερίες κλπ.) ώστε μετά να αρχίσει να καταλαβαίνει όταν θα διαβάζει κάτι παρόμοιο είτε πρόκειται για ένα ποίημα , στίχους, μια συζήτηση περί πολιτικής ή πολιτικής φιλοσοφίας ή έστω ένα άρθρο σε εφημερίδα κλπ που αναφέρεται σε τέτοιες έννοιες. Όπως διαπιστώνεις ελπίζω Bhutia ο κόσμος είναι σοβαρός δεν είναι τραλαλά να πετάει ελαφρά τη καρδία κιόλας ότι κοτσάνα του έρθει στο μυαλό για πολιτκά, κοινωνικά ή αφορώντα το δίκαιο θέματα σε ένα π.χ. site χα χα. (δεν λέω για εσένα φυσικά).

https://scholarworks.calstate.edu/downloads/6108vd50c

 

[thva]

Όποιος μπορεί να πηγαίνει. ¨Εχει ωραίες μουσικές εκδηλώσεις που αφορούν στην κλασική μουσική και δωρεάν μάλιστα.

Γερμανική Εκκλησία Αθηνών

Γερμανική Εκκλησία Αθηνών

www.artandlife.gr

 

[n_olympios]

Έχω τραγουδήσει εκεί (ως μέλος πολυφωνικής χορωδίας)...

 

[editor]

Ισως "η σημασια της κλασσικης μουσικης στην εποχη μας "
να εχει να κανει ως ενα βαθμο με τον μετριασμο της οιησης και της αλαζονειας του συγχρονου ανθρωπου.
Να εχει σχεση με την αναζητηση μιας ποιοτητας που θα τον βοηθουσε να ανακοψει ταχυτητα,
προς ενα δυστοπικο μελλον.

Να τον κανει πιο ανοιχτο στα μυστηρια της τεχνης και στους μυστες της.
Της μουσικης προεξαρχουσας.
Και να του εμπεδωσει την βεβαιοτητα οτι καποια επιτευγματα του παρελθοντος
μεσα στην τρομακτικη ταχυτητα και τον ορυμαγδο των αλλαγων
Πρεπει, επιβαλλεται να τα διαφυλαξουμε ως κορην οφθαλμου.

 

[Bhutia]

Μπορεί εάν θές αλλά και όποιος άλλος θα τον ενδιέφερε το θέμα, να αρχίσει απο εδώ σαν μια εισαγωγή -βάση για να κατανοήσει τις έννοιες της ηθικής και τους συσχετισμούς τους και με άλλες έννοιες (δίκαιο, δικαιώματα, ελευθερίες κλπ.) ώστε μετά να αρχίσει να καταλαβαίνει όταν θα διαβάζει κάτι παρόμοιο είτε πρόκειται για ένα ποίημα , στίχους, μια συζήτηση περί πολιτικής ή πολιτικής φιλοσοφίας ή έστω ένα άρθρο σε εφημερίδα κλπ που αναφέρεται σε τέτοιες έννοιες. Όπως διαπιστώνεις ελπίζω Bhutia ο κόσμος είναι σοβαρός δεν είναι τραλαλά να πετάει ελαφρά τη καρδία κιόλας ότι κοτσάνα του έρθει στο μυαλό για πολιτκά, κοινωνικά ή αφορώντα το δίκαιο θέματα σε ένα π.χ. site χα χα. (δεν λέω για εσένα φυσικά).

https://scholarworks.calstate.edu/downloads/6108vd50c

Πάντοτε ευπρόσδεκτοι τέτοιοι σύνδεσμοι... Κατέβασα ήδη το αρχείο στα Έγγραφα.

Ο όρος avantgarde στη μουσική δεν αφορά σε έργα με μυστήριες πειραματικές φόρμες ολότελα ξένες προς τις γνωστές αλλά σημαίνει την επαναδιαπραγμάτευση καθιερωμένων κανόνων με εισαγωγή ανατρεπτικών στοιχείων χωρίς να ξεφεύγει το έργο από παραδοσιακά μουσικά ιδιώματα.Απώτερος σκοπός των avantgarde έργων είναι να διεγείρουν τη συνείδηση βγάζοντας τους ακροατές από μια ζώνη τυποποιημένης άνεσης. Η επίτευξη του απροσδόκητου μπορεί να θορυβεί μερίδες ακροατών ή αντίθετα να προπονεί άλλες στην ευχάριστη ανυπομονησία για την εκδήλωσή του.

Δημοφιλής μέθοδος απ'όσους συνθέτες ήθελαν στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα να μεταχειριστούν ανορθόδοξα στοιχεία ήταν η εκτεταμένη χρήση διάφωνης συνήχησης ή περαιτέρω ανταλλαγή των ρόλων που κατείχαν κανονικά η σύμφωνη με τη διάφωνη συνήχηση στη δομή των κομματιών. Τα πρωτοποριακά έργα του Arnold Schoenberg σύστηναν στο κοινό τονικές ακολουθίες και αρμονικές δομές ανοίκειες προς την καθιερωμένη Δυτική μουσική παράδοση. Άλλοι νεωτεριστές μεταχειρίζονταν ανορθόδοξα μέτρα και ρυθμικές δομές όπως ο Igor Stravinsky που υιοθετούσε κιόλας έντονα στοιχεία folklore διεγείροντας την κοινωνία των ακροατών με μυστικιστικές τελετουργίες από τη ρωσική ύπαιθρο.

Στοιχεία αποδιδόμενα σε avantgarde τεχνοτροπία ανιχνεύονται σποραδικά σε έργα της Κλασσικής Δυτικής παράδοσης από τον 18ο αιώνα και ύστερα.Αν θέλαμε όμως να εστιάσουμε σε κάποιον συνθέτη υπαγόμενο σε αυτήν την παράδοση που να επέμενε συστηματικά στην καλλιέργεια συγκεκριμένης ανορθόδοξης τεχνοτροπίας αυτός θα ήταν ο Richard Wagner με τους τρόπους που αντιμετώπιζε τις αρμονικές δομές που εξυπηρετούσαν την κατάληξη σε μουσικές φράσεις κι ενότητες από αρκετά δικά του έργα. Οι τυποποιημένοι αρμονικοί ρυθμοί ικανοποιούσαν την ανάγκη για αίσθηση μουσικής ολοκλήρωσης σε σχέση με όσες δομές θα είχαν προηγηθεί στη διάρκεια καθεμίας ενότητας ή κομματιού.
Δηλαδή να μην είχαν οι ακροατές εντύπωση ότι η μουσική πλοκή που έθετε καθεμία ενότητα θα έμενε μετέωρη κατά τη μετάβαση στην επόμενη.

Η χρήση απατηλών ή παραλλαγμένων καταλήξεων ως στοιχείων έκπληξης ήταν δημοφιλής σε αρκετούς συνθέτες προγενέστερους του Wagner.Εκείνος όμως σε αρκετές από τις φημισμένες του όπερες εναντιωνόταν συνειδητά στην ίδια την έννοια της κατάληξης. Βάζοντας συγχορδίες να εντείνουν την προσδοκία του ακροατή για λυτρωτική και ξεκαθαρισμένη τελείωση την παρέδιδε είτε διφορούμενη είτε αναβεβλημένη επ'αόριστον όπως οι τελικές συγχορδίες στην όπερα "Τριστάνος και Ιζόλδη" που επέλυαν με περιθώριο ολόκληρη τη διάρκεια του έργου τη διάφωνη από το ξεκίνημά της , είτε με λαμπρή απουσία οποιασδήποτε επίλυσης όπως στο πρελούδιο για την τρίτη πράξη του "Parsifal" περνώντας αυτομάτως στην επόμενη ενότητα.

Εναντιωμένη στη στερεότυπη επίλυση η τεχνοτροπία του Wagner ανάγει τις δοκιμασίες των χαρακτήρων από τα οπερικά έργα σε οικουμενικές επικλήσεις καλλιεργώντας άλλοτε υπαρξιακή δυσφορία και άλλοτε επιτακτική ανάγκη να εξερευνηθεί η αδιάκοπη προσμονή που δημιουργείται από καθέναν ακροατή για δικό του λογαριασμό. Ο Richard Wagner δήλωνε πως συνέθετε μουσική για το μέλλον της ανθρωπότητας και με την εναντίωση προς συμβατικές τεχνικές φημισμένα του έργα ακούγονται πρωτοποριακά με κριτήρια κάθε εποχής και λογαριάζονται ως εκφράσεις avantgarde... επ'άπειρον.

 

[Prince]

Για τον Wagner πολλά και εμβριθή μπορούν να γραφούν, αλλά ποτέ δεν μπορούν να καλύψουν το μέγεθος, το βάθος και την πολυσήμαντη αξία των εν πολλοίς μεγαλόπνοων έργων του έως τα απώτερα άκρα της ανθρώπινης δημιουργίας στην Τέχνη.
Η ουσία της Μουσικής του τουλάχιστον έχει να κάνει με τη συνέχεια της Κλασικής παράδοσης (αγαπούσε τόσο πολύ τον Beethoven) ως προς την αισθητική και την πολυσχιδή μορφή της ομορφιάς στη Μουσική ακόμη και στις πλεόν δραματικές, συγκινησιακές, τραγικές και πολύ προσωπικές στιγμές του, όπως το ανωτέρω τραγούδι από τα LIeder, τα αφιερωμένα στον ανεκπλήρωτο έρωτα του για τη Mathilde von Wessendonck, ερμηνευμένο εξαιρετικά και άκρως ιδιωματικά από το νέο Βαγκνερικό ταλέντο, την εξαίρετη υψίφωνο Lise Davidsen, τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του πολύ έμπειρου Mark Elder.

 

[thva]

Δημοφιλής μέθοδος απ'όσους συνθέτες ήθελαν στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα να μεταχειριστούν ανορθόδοξα στοιχεία ήταν η εκτεταμένη χρήση διάφωνης συνήχησης

'Ετσι ακριβώς είναι τα πράγματα στην κλασική όσν αφορά το αβαντγκαρντ, σωστά τα λές όλα. νομίζω. Και η μουσική ανάλυσή σου αλλά και όσον αφορά (γενικά όμως) την δραματουργία του και των χαρακτήρων του έτσι όπως τους αφήνει να εξελιχθούν αλλά και για την απόφαση που την αφήνει στην κρίση του ακροάτη εδικά στο Prasifal. Στις άλλες δυο δεν αφήνει τόσο μεγάλα περιθώρια καθώς είναι (ή νομίζει ότι είναι) και θεωρεί τον εαυτό του πολύ κατασταλαγμένος φιλοσοφικά σε αυτό που θέλει να δηλώσει.

Το quote που έκανα αποσπασματικά σε αυτήν την συγκεκριμένη πρόταση σου και αφορά την εκτεταμένη χρήση διάφωνης συνήχησης είναι ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζει τον Wagner αλλά και ειδικότερα τις τρείς όπερες (δράματα όπως λέει και ο Prince) στις οποίες αναφερθήκαμε. Μάλιστα αυτή η δυσαρμονία - ασυμφωνία τα χαρακτηρίζει συνεχώς σε όλο το έργο μέχρι το τέλος που επέρχεται η λύτρωση και επαναφέρεται και μουσικά η αρμονία. Μόνο αυτός κατάφερε τόσο επιτυχημένα και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα εντός των έργων του να διατηρήσει αυτήν την ένταση. Βέβαια υποστηρίζεται και απο την θεματολογία του έργου και κάνει λογική. Δεν είναι (ακριβώς) σαν το πούνκτ κοντραπουνκτ της Tar και του Μπαχ και την συνεχή εναλλαγή τους (που λέγαμε στο νημα Tar) που στο κάτω κάτω τα γνώριζε καλά και τα πήγε ένα (πολλά) βήμα (τα) παραπέρα αλλά ούτε και σαν αυτό που περγράφεις στην συνέχεια της πρότασης σου που έκανα quote δηλαδή : " περαιτέρω ανταλλαγή των ρόλων που κατείχαν κανονικά η σύμφωνη με τη διάφωνη συνήχηση στη δομή των κομματιών."
Δεν υπάχουν εναλλαγές πάρα μόνο στο τέλος για να επέλθει η λύτρωση.
Δεν είναι επίσης τυχαίο που και ο Wagner αλλά και οι υπόλοιποι που ανέφερες αποτελούν το "ξεκίνημα" (και δυστυχώς όμως συνήθως και το τελείωμα τους) κάποιου νέου της σύγχρονης εποχής, ιδίως αυτών που ακούνε ρόκ κλπ, στην επαφή τους με την κλασική και είναι οι μόνοι που τους ευχαριστούν να ακούνε αλλά βρίσκουν και κάποιο νόημα.
Εάν εντρυφήσει όμως κάποιος περισσότερο θα δείς ότι δεν αποτελεί κάτι τόσο σπουδαίο εάν και "γοητευτικό" και πιο κοντινό σε αυτά που ήδη έχουν συνηθίσει και θα μπορέσει να εκτιμήσει και όλο το υπόλοιπο και τεράστιο φάσμα της κλασικής.
Προσωπικά δεν είναι το μόνο που με ελκύει, ούτε ιδιαίτερα του γούστου μου, ούτε το θεωρώ κάτι που πρέπει να κατέχει ξεχωριστή θέση. Είναι απλώς άλλος δρόμος. Μουσικά έχει τα όρια του και μπορεί να καταστεί απο κουραστικό μέχρι και ανούσιο. Άς αφήσουμε τι κατάφερε ο Wagner και λοιποί που είναι και περίπτωση. Ωριμάζοντας εκτιμάς εξίσου ή και περισσότερο και τον Μπρύκνερ ή πιο "απλά" και "λιτά" πράγματα. Μην ξεχνάμε ότι αυτό εξυπηρετούσαν και την δραματουργία. Επίσης εντάσοσνται φιλοσοφικά και σε αυτό που συζητάγαμε για την "ασχήμια" που αφού αποτελεί όμως ρεαλισμό για τον καλλιτέχνη και η συνειδητοποίηση της δεν είναι ο σκοπός να αποκρυβεί ... οδηγεί τελικά στην ομορφιά , το χτίσιμο ηθικής θέτοντας ξεκάθαρα τα ερωτήματα άσχετα εάν δεν δίνονται απαντήσεις. Όλα αυτά σαν φιλοσοφική αναζήτηση στην τεχνη ό Wagner τα ήξερε και επηρρέασαν σημαντικά την θεματολογία του. Μάλιστα ήταν γνωστά και απο την ζωγραφική τότε αλλά και απο διάφορες φιλοσοφικές θεωρήσεις που δεν είναι η ώρα να αναφερθούμε αλλά και που ακόμη είναι επίκαιρες και άρα και τα έργα του.

Η αβαντγκάρντ βέβαια όπως σήμερα την ξέρουμε και ιδίως σε άλλα είδη πέρα της κλασικής έχει ξεφύγει απο αυτά.

Κάποια στιγμή σου είχα πεί να αναφερθεις κάπου στην σημερινή αβαντγκάρντ και στην σχέση της ή διαφορά της απο το εξπεριμένταλ. Εγώ δεν τα ξέρω, βασικά χωρίς αστεία (αυτήν την φορά μιας και μιλάμε σοβαρά) εγώ το εξπεριμένταλ δεν μπορώ σίγουρα. Και πάλι όχι όλα. Δεν ξέρω τι γίνεται, δεν ξέρω τι "ταμπέλες" χρησιμοποιούνται , εγώ κρίνω με το δικό μου αισθητήριο και κριτήριο. Έαν έχει νόημα (για εμένα) η εγκατάλειψη της αρμονίας μάλλον το αποδέχομαι (ή το ανέχομαι ακουστικά). Εάν γίνεται χρήση χωρίς να βρίσκω νόημα ή συνεχίζεται για μεγάλο διάστημα χωρίς να "καταλαβαίνω" ή είναι κάτι εσωτερικό δικό τους των μουσικών (αέναος αυτοσχεδιασμός) ... συνήθως εγκαταλείπω. Εάν φιλοσοφικά μου το δικαιολογεί ο μουσικός ότι πρέπει να το δεχθώ γιατί δήθεν έρχεται απο την ψυχή του (όλοι αυτό λένε χα χα) εμένα αυτό δεν μου φτάνει , άσε που η ψυχή του μπορεί να είναι "άσχημη" και δεν είμαι υποχρεωμένος ότι επειδη αυτός θεωρεί ότι είναι η αλήθεια του και άρα πρέπει να μου αρέσει ... έχω να αντιτάξω ότι μπορεί να μην είναι αλήθεια η αλήθεια του. Πιθανόν να μη είμαι έτοιμος εγω να το καταλάβω. Μέχρι τότε όμως I regress στην πρότερη "κατάστασή" μου. Να υποκριθώ ότι μου αρέσει , όπως κάνουν πολλοί ενώ πάλι δεν "καταλαβαίνουν" ... εγώ δεν το κάνω. Αρκετά νομίζω με αυτήν την περιγραφη της "ασχήμιας" στην μουσική αλλά και σε όλα τα είδη της τέχνης. Την καταλάβαμε, την εμπεδώσαμε, την ζούμε κάθε ημέρα στο πετσί μας, δεν χρειαζόμαστε άλλο την "περιγραφή" της. Καιρός να ξαναγυρίσουμε λίγο πίσω στα παλιά και να δείς που θα συμβεί κάποια στιγμή. Η τέχνη δεν είναι μόνο για να μας "περιγράφει¨καταστάσεις. Μπορεί βέβαια να πλησιάζουμε (εξαντλήσει) και τα όρια της ή έστω της δημιουργίας μέσω αυτής. Ποιός ξέρει ;