Της γενιας μου βασιλια...

[ΑΝΔΡΕΑΣ Κ.]

Ηταν εκει, στα πρωτα χρονια της μεταπολιτευσης.
Η σχολικη χρονια ειχε ξεκινησει κανονικα στην Ιονιο Σχολη οταν ενας νεος μαθητης εκανε την εμφανιση του στην ταξη μας.
Τον ελεγαν Γιωργο.
Μ ετον Γιωργο ειχαμε δυο κοινα σημεια και ετσι ξεκινησαμε να κανουμε παρεα σχεδον αμεσως.
Ειχαμε κοινο τοπο καταγωγης, το Ρεθυμνο, και παραθεριζαμε και οι δυο στην Σαρωνιδα τα καλοκαιρια.
Ο Γιωργος ηταν διασημος η μαλλον θα πρεπει να πω πως ειχε διασημο πατερα και μολις καποιος ακουγε το επιθετο του τον ρωτουσε αν εχει σχεση με τον μεγαλο Νικο.Ειδικα εκεινες τις εποχες ο Νικος ηταν γνωστος και στα μικρα παιδια.
Ποιος νοιαζεται ομως για ολα αυτα σε εκεινες τις ηλικιες.
Με τον Γιωργο περασαμε δυο υπεροχα καλοκαιρια μεχρι που μια ημερα μας ειπε πως ο πατερας του, ο Νικος, ηταν πολυ αρρωστος και θα πηγαινε στην Αμερικη για να κανει εγχειρηση.
Ο Νικος πηγε στην Αμερικη, εκανε εγχειρηση, γυρισε διχως τα πλουσια μαλλια του και πεθανε λιγες ημερες μετα.
Δεν ξαναειδα τον Γιωργο ποτε!
Ουτε στην Σαρωνιδα, ουτε στην Ιονιο.
Εκεινες τις ημερες μετρουσαμε ποιος κανει τα καλυτερα σολο στην κιθαρα, ο Page η ο Blackmore.
Δεν μπορεσαμε να αντιληφθουμε την απωλεια, παρα μονο ως απωλεια ενος συγγενη καποιου φιλικου προσωπου.

Αν μπορει ο Γιωργος να διαβασει τουτες τις λιγες γραμμες γραμμενες απο την σκεψη των παιδιων που ειμαστε τοτε, αυτο ειναι απο εμενα για εκεινον και τον μεγαλο Νικο που εφυγε τοσο νεος απο την Ελληνικη μουσικη σκηνη...

[youtube]u3UKeR1LhI8[/youtube]

 

[Κώστας Φ.]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

Πολύ Mεγάλος.

 

[Κώστας Φ.]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

Είχα δει ένα πραγματικά καταπληκτικό αφιέρωμα πριν κανένα χρόνο στην κρατική τηλεόραση αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει.

Στο youtube υπάρχει μόνον αυτό (σε 5 μέρη):

[youtube]genGe2ab-8s[/youtube]

[youtube]ny-9QZ4T6pc[/youtube]

[youtube]6QsClBPGRw8[/youtube]

[youtube]NaPMBOxgnR8[/youtube]

[youtube]cZq4Zv6OuR0[/youtube]

 

[Κώστας Φ.]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

delete plz

 

[Κώστας Φ.]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

^^

 

[Andrew]

Ητανε μια φορα ....
[youtube]Z_1JRLfqOiw[/youtube]


...ο Αρχάγγελος της Κρήτης...
[youtube]JB1u7g14dgs[/youtube]



Δεν ειμαι Κρητικος ...
ο Ξυλουρης με εκανε να θελω να ειμαι...
:rei:

 

[unforgiven]

Έγώ είμαι κρητικός και ο Νίκος είναι ίσως από τους λίγους λόγους που είμαι περήφανος για την καταγωγή μου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που να μην νιώθει μούδιασμα όποτε τον ακούει. Τρισμέγιστος.

 

[kostas]

To 1979 ημουν 5 χρονων, με διαφορα λιγων μηνων πεθαναν ο Ξυλουρης και ο παππους μου. Ηταν η πρωτη φορα που βιωσα την απωλεια. Η φωνη του ειναι απο τα πρωτα μουσικα ακουσματα που ειχα και παραμενει ριζωμενη μεσα μου. Η προσωπικοτητα και η αισθητικη του σε συνδιασμο με τη φωνη του τον καθιστουν μοναδικο στο ελληνικο τραγουδι.

 

[gbour]

Στο κατακλείδι τ’ ουρανού στο φόλι του Συμπάντου
κάθεται μπροσταρόκριγιος σ’ ανέφαλ’ ασημένιο
ο παντροκράτης Βασιλιάς π’ ούλα τα χαζιρεύγει
ψεύτη κι αθάνατο ντουνιά δίχως συμβουλατόρους
π’ ούλη την Πλάση συντηρά με στρουφιχτό αμάτι
πούχει πατούλιες άγγελους και στ’ όνομά του ψάλλουν
ύμνους από τα Χερουβίμ κι άσματα των ασμάτω!
Μα ιντά ’χει σήμερα ο Θεός, όχι θεόψυχά μου
κι εζήλεψε ντως τω θνητώ στσι καλοπέρασές τως;
Τραγούδια κι οργανά ’κουσε απού τον Ψηλορείτη
κι αμέσως τα αγγελικά λαρύγγια βουβάθηκαν
κουνιούνται τα συθέμελα τα ριζιμιά χαράκια
η σφαίρα η θεοτική του πέφτει απού τα χέρια
κι ανταριασμένος στρέφεται στσι δύο ντου Αρχαγγέλους:
- Ποιός είναι ο τραγουδιστής ποιός είναι ο παιχνιώτης
απού ’χει τρίδιπλες χορδές στη λύρα και στο στόμα,
και σαν τσι κρούσει τσι χορδές
ντροπιάζει τους αγγέλους
τ’ αηδόνια ξενιτεύγει τα και τα νερά παγώνει
καμπάνες αργυροχυτές ραΐζει και χαλά τσις
και τη δική μου την καρδιά την έχει ξεσηκώσει;
Τί Παντογνώστης είμ’ εγώ και δεν τόνε γνωρίζω;
Τί Παντοκράτης είμ’ εγώ και τόνε χαίρουντ’ άλλοι
οι δούλοι κι οι φαμέγοι μου απού τον κάτω Κόσμο;
- Ετούτος είναι κύριε των Κρητικών ο Μέγας.
Ο Νίκος ο Ψαρονίκος ο Νίκος ο Ξυλούρης.
που εσύ τονε μπεγιέντισες για τσι χορδές του μόνο,
μα ο Χάρος κάνει κάλεσμα για την αγνή Ψυχή του
π’ αξίζει περισσότερο απ’ ούλα σου τα έχη.
- Σύρτε φτερό Αρχάγγελοι δεξά μου φέρετέ τον
και τη φωνή και την ψυχή τα θέλω για δικού μου
και με τσ’ ανθρώπους τσι θνητούς
δεν κάνω εγώ παζάρια.

Γλακάτε να προκάμετε του Χάρου το δραπάνι
πριχού του πάρει την ψυχή και τηνε μαγαρίσει
να τηνε κάμω κόνισμα την ανθρωπιά να μάθω
και να μου γλυκοτραγουδεί τσι ταπεινές τσι χάρες.
Βαρά η καλογερική βαρά και η θεότη
κόπιασε φίλε Νικολή στο θεϊκό κονάκι.
- Πριχού να γίνει Κύριε η Θεία εντολή σου,
τάξε μας πω δα ’ναμαστε και μεις ζερβόδεξά ντου
οι δύο ντου λαουτάρηδες στο Θεϊκό το γλέντι.
Ετσά τον πήρεν ο Θεός εις τα δικά ντου Ανώγεια.
Ετσά τον πήρεν ο Θεός κι ο Χάρος τον εχάσε.
- Βάλε ταβερναρά κρασί να πιω με το Θεό μου
να ζαλιστεί να μεθυστεί να τόνε καταφέρω
μπάε και κάμει το μιστό για το καλό της Κρήτης.

http://www.theatrokar.gr/WebPages/Dryades_f/2007/ksilouris.htm

Στον ουρανό χορεύνε, τώρα πια.

 

[mmourtos]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

Η καταγωγή και μένα είναι από τη Κρήτη,:respect: τι να πει κανείς για τον αρχάγγελο της, ότι και να πει είναι λίγο.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη για αυτόν.

Αυτό που έχει αφήσει πίσω του είναι από την μια ένα τεράστιο κενό και από την άλλη ένα από τα καταπληκτικότερα έργα στην μουσική σκηνή για όσους γνωρίζουν, και συνάμα παρηγοριά το άκουσμα της φωνής του.

Ας είναι, Ο Νίκος σίγουρα κάνει παρέα με τους άλλους μεγάλους εκεί ψηλά.

 

[ΑΝΔΡΕΑΣ Κ.]

Για οσους δεν εχουν καταγωγη απο την Κρητη?

 

[mmourtos]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

Ναι.

 

[mmourtos]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

Κανεις αλλος?

 

[zoglair]

Ήμουν πιτσιρικάς όταν πρωτάκουσα το "Ητανε μια φορά", σε μια τηλεοπτική σειρά (το "Έμποροι των Εθνών" αν δε με γελά η μνήμη μου).

Το τραγούδι αυτό άσκησε (και εξακολουθεί να ασκεί) μια πρωτόγνωρη τότε γοητεία, με αποτέλεσμα να παρακολουθώ (τρόπος του λέγειν) τη σειρά εξαιτίας του. Τότε έμαθα για τον Ξυλούρη.

Το ξανάκουσα, μετά από πολλά χρόνια, σε ένα από τα clips που ανεβάσατε και κυριολεκτικά ανατρίχιασα.

Από τεχνικής σκοπιάς, η φωνή του Ξυλούρη δεν είχε να επιδείξει κάτι το ξεχωριστό. Είναι, όμως, η χροιά, το αξάν, η ερμηνεία, το ρεπερτόριο, το παρουσιαστικό του, ο χαρακτήρας του ίσως, που τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ότι και να 'ναι, τα σέβη μου σε έναν πραγματικά μεγάλο τραγουδιστή.

 

[mmourtos]

Απάντηση: Re: Της γενιας μου βασιλια...

Ήμουν πιτσιρικάς όταν πρωτάκουσα το "Ητανε μια φορά", σε μια τηλεοπτική σειρά (το "Έμποροι των Εθνών" αν δε με γελά η μνήμη μου).

Το τραγούδι αυτό άσκησε (και εξακολουθεί να ασκεί) μια πρωτόγνωρη τότε γοητεία, με αποτέλεσμα να παρακολουθώ (τρόπος του λέγειν) τη σειρά εξαιτίας του. Τότε έμαθα για τον Ξυλούρη.

Το ξανάκουσα, μετά από πολλά χρόνια, σε ένα από τα clips που ανεβάσατε και κυριολεκτικά ανατρίχιασα.

Από τεχνικής σκοπιάς, η φωνή του Ξυλούρη δεν είχε να επιδείξει κάτι το ξεχωριστό. Είναι, όμως, η χροιά, το αξάν, η ερμηνεία, το ρεπερτόριο, το παρουσιαστικό του, ο χαρακτήρας του ίσως, που τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ότι και να 'ναι, τα σέβη μου σε έναν πραγματικά μεγάλο τραγουδιστή.

Από τεχνικής σκοπιάς?

 

[exile]

Ήμουν πιτσιρικάς όταν πρωτάκουσα το "Ητανε μια φορά", σε μια τηλεοπτική σειρά (το "Έμποροι των Εθνών" αν δε με γελά η μνήμη μου).

Το τραγούδι αυτό άσκησε (και εξακολουθεί να ασκεί) μια πρωτόγνωρη τότε γοητεία, με αποτέλεσμα να παρακολουθώ (τρόπος του λέγειν) τη σειρά εξαιτίας του. Τότε έμαθα για τον Ξυλούρη.

Το ξανάκουσα, μετά από πολλά χρόνια, σε ένα από τα clips που ανεβάσατε και κυριολεκτικά ανατρίχιασα.

Από τεχνικής σκοπιάς, η φωνή του Ξυλούρη δεν είχε να επιδείξει κάτι το ξεχωριστό. Είναι, όμως, η χροιά, το αξάν, η ερμηνεία, το ρεπερτόριο, το παρουσιαστικό του, ο χαρακτήρας του ίσως, που τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ότι και να 'ναι, τα σέβη μου σε έναν πραγματικά μεγάλο τραγουδιστή.

:cool_4::cool_4::cool_4::bravo::bravo::bravo:

 

[Maria Pentagiotissa]

To πιο εντυπωσιακό απ' όλα στην παρουσία του Νίκου Ξυλούρη στην τέχνη ήταν αυτό που μεγάλωσε με τα χρόνια: Η απουσία. Το κενό που άφησε πίσω του.

Από τότε που εφευρέθηκε η ηχογράφηση, με οποιαδήποτε μορφή, κάθε μέρα ακούμε φωνές ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια.
Το είπε με τον τρόπο του κι ένας μεγάλος ποιητής, που επίσης λείπει - ο Γιώργος Σεφέρης:

Κάθε γωνιά κι ένα κατάστημα γραμμοφώνων
κάθε κατάστημα κι εκατό γραμμόφωνα
κάθε γραμμόφωνο κι εκατό δίσκοι
και σε κάθε δίσκο
ένας ζωντανός παίζει μ' έναν πεθαμένο.
Πάρε τη χαλύβδινη βελόνα και ξεχώρισέ τους, αν μπορείς...

...αλλά για λίγους, ελάχιστους, οι λέξεις κρίμα και αθάνατος είναι οι πρώτες που μας έρχονται στο μυαλό, πριν κάν απολαύσουμε το τραγούδι τους.

 

[lakiss51]

Απάντηση: Της γενιας μου βασιλια...

Εφηβος στη περιφημη "δεκαετια του 60", στην επαρχιακη μας πολη, στην στενα επιτηρουμενη ζωη των νεων, τοτε, λιγα πραγματα υπηρχαν για να ξεφυγουμε. Το μεγαλο (μεγαλο- τελος παντων!) φευγιο των εφηβικων μας ανησυχιων ηταν η ακροαση ξενων ραδιοσταθμων με ιταλικα, γαλλικα και αγγλοαμερικανικα τραγουδια (στα μεσαια και βραχεα κυματα - FM δεν υπηρχαν, μα και να υπηρχαν δεν ακουγοταν φυσικα). Ουτε κασσετοφωνα καλα καλα (μετα το 67-68 κυκλοφορησαν κατι φορητα σε μεγαλο μεγεθος) και βεβαια που χαρτζιλικι για δισκους. Προς αποδραση απο το λαϊκο τραγουδι (ειχε αρχισει η κυριαρχια των ινδοαραβικων με επικεφαλης τον Καλδαρα) ειχαμε τα ξενα ασματα, σημερινα ποπακια και ροκακια, αστεια πραγματα (Αλ Μπανο κλπ), ωσπου εγινε το πατατρακ με Μπητλς και Ρολλινγκς. Το 68 νομιζω υπηρετουσε στρατιωτης ο Γιαννης Πετριδης και αρχισε εκπομπες στο ραδιοσταθμο των Ενοπλων Δυναμεων με ξενα τραγουδια. Εκανε 3-4 εκπομπες την εβδομαδα και ψηφιζαμε τα αρεστα τραγουδια, εφτιαχνε μια λιστα επιτυχιων με τεραστια επιτυχια στο νεανικο κοινο της Κεντρ. Ελλαδας. Ειχε πολυ καλη δισκογραφικη ενημερωση οντας διαπλεκομενος με εταιρειες (παιδι του Μαστορακη - θειος Μαστ.), και φυσικα αρχισαν και οι συναυλιες με τα τοτε γκρουπς (Τσαρμς, Αιντολς κλπ) καλη φαση. Για μια διετια οι νεοι ηξεραν μονο τα ξενα τραγουδια, κι απο ελληνικα σχεδον μηδεν. Βεβαια ειχε αρχισει και Νεο Κυμα, αλλα αυτο κατι παραξενογουστοι (σαν του ελογου μου!) το ακουγαν -η πλειοψηφια...γιεγιεδες! Οσο κι αν σας φαινεται παραξενο ολα αυτα γινοταν εν μεσω χουντας! Ακολουθουσαν μια πολιτικη κατασιγασης των νεανικων παθων με το να τη στρεφουν σε "μαλακοτερες" αντιδρασεις που εκτονωνονταν στις αιθουσες των συναυλιων (μεσα, γιατι εξω απο αυτες...). Ωσπου συνεβησαν δυο γεγονοτα: (α) η προβολη του "Γουντστοκ" οπου εγιναν μεγαλα επεισοδια με ξυλο κλπ, σημαντικωτατο γεγονος τοτε και (β) η ακροαση νεων ελληνικων τραγουδιων που δεν απαγορευοταν ως κομμουνιστικα, αλλα ειχαν ολα τα (κρυφα) μηνυματα εκεινης της πλευρας. Φυσικα ο Μικης ηταν παντα παρων, μα τα "Ριζιτικα" και η "Ιθαγενεια" μας εκαναν να συμμετεχουμε διαφορετικα στο γιγνεσθαι της εποχης. Μην ξεχνατε οτι δεν ειμασταν Αθηνα που ηταν σχεδον ανεξελεγκτη, μα επαρχια οπου ο πατερας σου την αλλη μερα το πρωι μαθαινε που το περασμενο βραδι επινες τα πρωτα τσιπουρακια σου. Τοτε υπηρχε πεζοπορα περιπολια της χωροφυλακης σε ολες τις γειτονιες και φοβερος ελεγχος. Η καταπιεσμενη εφηβικη μας φυση στη φωνη του Ξυλουρη (ακατεργαστη, λιγο αγαρμπη, ισως παραφωνη μα ΑΝΤΡΙΚΙΑ και ΖΩΝΤΑΝΗ) βρηκε την εκφραση που ζητουσε. Που την επαιρνε απο τα γλυκερα του Νεου Κυματος ,τα μπουζουκια του Ζαμπετα και τα τραγουδια του Κατσαρου και την πηγαινε εκει που της αρμοζε. Στην αγρια αψη της ζωης. Θυμαμαι πως ανατριχαζαμε κυριολεκτικα ακουγοντας εκεινη την φωνη που λες και σε καλουσε να σηκωθεις επιτελους και να σκεφθεις, να κανεις κατι αλλιωτικο. Κι αυτην την αισθηση δεν την ειχαν μονο τα παιδια των αριστερων οικογενειων (που, οσο ναναι, ηταν πιο πολυ μεσα σε ενα τετοιο κλιμα), μα και τα αλλα των πιο αστων (λεω αστων για να μην πω δεξιων, γιατι δεν ηταν ολοι δεξιοι, αλιμονο!) που δεν ειχαμε βιωματα της 'αλλης" πλευρας. Ισως τα τραγουδια (και εννοω αυτα που κυκλοφορουσαν σε δισκους, κυριως του Μαρκοπουλου) να ειχαν (και ειχαν βεβαια) υπεροχους στιχους, αλλα εκεινο που εκανε το θυμικο μας να αναστατωνεται ηταν η "αγρια" φωνη του Ξυλουρη. Ακομη και σημερα (και πιο προσφατα που εφτιαχνα τη συλλογη του Μαρκοπουλου) που ακουω αυτη τη φωνη κατι δονειται μεσα μου. Δεν ξερω φυσικα το ποιον του ανθρωπου Ξυλουρη (και οι μετα θανατον αγιογραφιες δεν βοηθουν να το μαθει καποιος) μα επειδη ο καλλιτεχνης κρινεται για αυτο που προσφερει στην τεχνη (του), νομιζω οτι ο Ν. Ξυλουρης προσεφερε τα μεγιστα. Και μακαρι συντομα να βρεθει μια τετοια φωνη που με τους καταλληλους δημιουργους-συνεργατες να μας κανει να ξεφυγουμε απο τον Συββαριτισμο που μας κυριεψε.

 

[Aero]

Δε νομίζω να υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τα αισθήματα που γεννούν τα τραγούδια του. Απ' τους πολύ μεγάλους...

 

[leo69]

Το 98, όντας φοιτητής στην Αγγλία, δέχτηκα ένα χτύπημα στην πόρτα του δωματίου μου, ξημερώματα.

Κατέβα κάτω να πιούμε καφέ, μου είπε ο φίλος, ανοίγοντας την πόρτα με την τσίμπλα στο μάτι.

Μπαίνοντας στο δωμάτιό του, το σύστημα έπαιζε Ξυλούρη (τον οποίο δεν είχα ξανακούσει), και ο φίλος έψηνε καφέ και πρόσφερε κονιάκ.

Τι κάνεις ρε σάπιε του λέω? Τα έχασες?

Σήμερα θυμόμαστε τον Ξυλούρη, ήταν η απάντηση του.

Και σκέφτηκα εγώ εκείνη τη στιγμή. Όταν έχει κάποιος καλλιτέχνης τέτοια επίδραση στο κοινό του, ε κάτι θα έχει να μας πει.

Για πες μου λοιπόν. Τι είναι αυτός ο Ξυλούρης...