Γιατί το πικάπ μου αρέσει πιο πολύ από τις υπόλοιπες πηγές μου?

[Vakis2000]

Η επαφή μου με το βινύλιο ξεκίνησε από το σπίτι μας. Όμως ο πρώτος δίσκος που αγόρασα μικρός ήταν το «Movin' Wes» του Wes Montgomery το 1966, δύο χρόνια μετά από την επίσημη κυκλοφορία του, όταν to άκουσα για πρώτη φορά από τον αμερικανικό σταθμό που ήταν στη βάση του Ελληνικού, το Caravan. Στις μέρες μας, οι δίσκοι βινυλίου έχουν περισσότερο συλλεκτικό ενδιαφέρον. Σε πρόσφατη έρευνα του BBC / ICM διαπιστώθηκε ότι το 48% των ερωτηθέντων δεν έπαιξε ποτέ τον δίσκο βινυλίου που αγόρασε και το 7% δεν κατείχε πικάπ. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει εκείνους που επενδύουν στη κατασκευή του, διότι ουδείς γνωρίζει την διάρκεια ενδιαφέροντος για δίσκους βινυλίου. Προσωπικά θα επιλέγω το βινύλιο όσο η μουσική βιομηχανία δεν ικανοποιεί τις πραγματικές ανάγκες των απαιτητικών ακροατών. Το mp3 δεν το αναφέρω καν, γιατί αυτή η μορφή αρχείων ήχου κατέστρεψε την αισθητική ακρόασης μιας ολόκληρης γενιάς της οποίας δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μάθει σε επίπεδο hobby, τι σημαίνει high fidelity audio!

Άκης Έβενης για όσους τον θυμούνται

Και..... ας μη φιλονικούμε για το πιο μέσο είναι πιο ποιοτικό, το βινύλιο πάντα θα είναι επίκαιρο γιατί έτσι μας αρέσει!

 

[wnet]

Σε πρόσφατη έρευνα του BBC / ICM διαπιστώθηκε ότι το 48% των ερωτηθέντων δεν έπαιξε ποτέ τον δίσκο βινυλίου που αγόρασε και το 7% δεν κατείχε πικάπ

Και γιατί να τον παίξει το δίσκο;;; αν αγοράστηκε από ...συλλεκτική μανία...
Άσε που άμα έχεις κανα δυο τοίχους δισκοθήκη.... κάνει και καλή διάχυση !!!! και πιο εμφανίσιμη από τις έτοιμες διαχυτικές διατάξεις.

 

[alexis]

Έχω και μια άλλη version.

"Το mp3 δεν το αναφέρω καν, γιατί αυτή η μορφή αρχείων ήχου έσωσε μια ολόκληρη γενιά στην οποία δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μάθει σε επίπεδο hobby, τι σημαίνει "δεν έχω μια γιατί τα έδωσα όλα στα βινύλια"!"



Ούτε πολέμιος του βινυλίου είμαι ούτε οτιδήποτε σχετικό. Μάλιστα ανήκω σε αυτό το 7% που έχω δίσκους και δεν έχω πικάπ.
Απλά να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Αν ήθελε θα είχε και πικάπ και δίσκους. Αν δεν έχει σημαίνει ότι α) δεν θέλει ή β) ότι δεν έχει χρήματα. Ποιός είναι αυτός που θα του στερήσει τη μουσική απόλαυση επειδή δεν έχει τα χρήματα που ζητάνε κάποιοι για ένα δίσκο ή ένα πικάπ; Και ποιός καθόρισε το high fidelity μέσα από συγκεκριμένο μέσο όταν τεχνικά είναι υποδεέστερο από οτιδήποτε κυκλοφορεί μετά από αυτό;

Μη λέμε ότι θέλουμε. Η σημερινή εποχή είναι ακόμα καλύτερη σε θέματα ψηφιακής αναπαραγωγής και βρίσκεις ότι θες όπου θες, είτε θες να το πληρώσεις είτε όχι. Και μέσα σε αυτή την επανάσταση οι πωλήσεις δίσκων όπως λέτε ανεβαίνουν. Οπότε "σε ποιόν δεν δόθηκε η ευκαιρία";

Όσο για το άρθρο, προσωπικά ευχαριστώ γιατί γέλασα.

Βρε παιδιά, βρε, παιδιά.

 

[Costas Coyias]

Το mp3 δεν το αναφέρω καν, γιατί αυτή η μορφή αρχείων ήχου κατέστρεψε την αισθητική ακρόασης μιας ολόκληρης γενιάς της οποίας δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μάθει σε επίπεδο hobby, τι σημαίνει high fidelity audio!

Άκης Έβενης για όσους τον θυμούνται

Ο Άκης Έβενης δεν έχει ιδέα για τί πράγμα μιλάει. Αυτός και πολλοί άλλοι έμειναν με την εντύπωση του mp3 1ης γενιάς, εκείνου του πολύ κακού ποιοτικά αλγορίθμου του Audiograbber, και δεν έχουν πραγματικά ιδέα για τις μετέπειτα εξελίξεις του mp3, του οποίου η ποιότητα ήχου σήμερα είναι ανώτερη του βινυλίου, και φυσικά της κασέτας, την οποίαν αντικατέστησε - να μη μιλήσουμε για τους μη απωλεστικούς αλγορίθμους. Έχουν καταντήσει γραφικοί πια...

 

[Astronaut Jr.]

Και..... ας μη φιλονικούμε για το πιο μέσο είναι πιο ποιοτικό, το βινύλιο πάντα θα είναι επίκαιρο γιατί έτσι μας αρέσει!

Αυτό εννοείται. Φυσικά και ο καθένας επιλέγει αυτό που του αρέσει περισσότερο σαν εμπειρία. Απλά, μη μας τα λένε πολλά πολλά, γιατί όσοι υποστηρίζουν ότι το βινύλιο υπερτερεί έναντι των ψηφιακών, αυτοί εκτίθενται. Άλλο πράγμα η ευχαρίστηση της φάσης του βινυλίου, άλλο πράγμα το να αρέσει σε κάποιον ο ήχος του ( όπως σε άλλους αρέσουν οι λάμπες, εγώ τις σιχαίνομαι ) και άλλο πράγμα να υποστηρίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε κουφοί και άσχετοι. Καλώς ή κακώς, οι προδιαγραφές είναι γνωστές και αποδεδειγμένες επιστημονικά. Άρα, παράλληλα με αυτό που υποστηρίζουμε ότι ακούμε, έρχεται και η επιβεβαίωση μέσω της επιστήμης. Κάτι που δεν ισχύει στη περίπτωση του βινυλίου. that's all!!!

 

[costas EAR]

το 48% των ερωτηθέντων δεν έπαιξε ποτέ τον δίσκο βινυλίου που αγόρασε

Δε χρειάζεται να τον παίζει τον δίσκο, άμα θέλει να ακούσει μουσική έχει όση θέλει στο spotify.

Για διακόσμηση είναι τα βινύλια.

Το mp3 δεν το αναφέρω καν, γιατί αυτή η μορφή αρχείων ήχου κατέστρεψε την αισθητική ακρόασης μιας ολόκληρης γενιάς

Κάποτε πιτσιρικάς, μάζευα το χαρτζιλίκι μου, και μια φορά στις 2-3 βδομάδες, ή μια φορά στο μήνα, πήγαινα στον πατση (είχε φτηνους δίσκους) να αγοράσω ένα βινύλιο.

Μία πήρα το μπολερό του Ραβέλ, που βγήκε λίγο άθλια η ηχογράφηση και μάλλον χαζή εκτέλεση (που να ξέρω από τέτοια πιτσιρικάς), μια πήρα ένα δίσκο Μπετόβεν, μια ένα δίσκο Μότσαρτ, προφανώς τη μικρή νυχτερινή μουσική ως πρώτη γεύση, και όλα αυτά ήταν (μπορεί συμπτωματικά) μικρές απογοητεύσεις. Ωραίος μου είχε βγει οι ουγκρικες ραψωδιες και οι πλανήτες του γκοθσταβ χολστ, 2 δίσκοι που έλιωσαν στο παίξιμο, ίσιωσαν τα αυλάκια.

Χονδρικά, σε 1 έτος, 2-3 βινυλια ήταν οι "Καλές επιλογές", τα υπόλοιπα έμπαιναν στη σειρά στο ράφι να πιάνουν χώρο να λέω ότι έχω μεγάλη δισκοθήκη.

Ομοίως στη ροκ, στη τζαζ, στα μπλουζ. Δεν ξέρω αν είχα στραβό χέρι, αλλά πολλοί από τους δίσκους που διάλεγα να αγοράσω, είτε διαβάζοντας περιοδικά είτε από τα χιτς της εποχής, ήταν απογοητεύσεις, πχ ένας δίσκος είχε ένα κομμάτι που μου αρεζε, τα υπόλοιπα όχι.

Με μέσο όρο ~15 δίσκους το έτος (άσε τα καλοκαίρια, 3 μήνες στο χωριό μπάνια, καμιά σχέση με τα πικάπ) ενώ είχα ξεκινήσει να αγοράζω δίσκους από πρώτη γυμνασίου, στο τέλος του λυκείου, πριν περάσω ιατρική, με το ζόρι και με πίεση κατάφερα να μαζέψω λίγο πάνω από 120 δίσκους.

Καταλαβαίνετε, ήταν μια τιποτενια δισκοθήκη, αλλά στο μυαλό μου ήταν αρκετά μεγάλη για να δικαιολογεί πικάπ και αναβάθμιση πικάπ και ξανά αναβάθμιση πικάπ, και τότε ας πούμε, όταν ξεκίνησα, είχα πάρει το πικαπ της ναντ, με ένα ναντ ενισχυτή (το γνωστό) και ηχεία τα ΝΜ ακουστικς, μετά αναβάθμισα το πικαπ σε τι; δε θυμάμαι, θορενς νομίζω, αλλά θυμάμαι το 3ο πικάπ ήταν το συστεμντεκ με μια γκραντο που κελαηδουσε.

Βεβαίως με 120 δίσκους που οι 40 ήταν σοβαρά στα γούστα μου, όπως καταλαβαίνετε, συνήθως έπαιζε ράδιο, είχα ένα ωραίο της μιούζικαλ φιντελιτι.
Πόσες φορές μπορείς να ακούσεις 40 δίσκους...

Στο 4ο έτος ιατρικής, πιο άνετος στα φοιτητικά χρόνια, είχα φτάσει τους 1000 δίσκους. Βινυλίου εννοώ.
Στα cd ήμουν σε μικρότερα νούμερα, γύρω στα 500 με 600 τεμάχια.

1000 δίσκοι βινυλίου ήταν σοβαρή δισκοθήκη, ογκώδης στα ράφια, οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν πολύ λιγότερους. Μιλάμε για επένδυση, μπόλικα λεφτά, όχι αστεία.

Εφτασαν κάποτε τους 1200. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο νούμερο στα χέρια μου. Πολλά λεφτά λέμε.

Κουλός όπως πάντα, 1 στους 3 δίσκους που έπαιρνα μου αρεζε, οι άλλοι να πιάνουν χώρο στο ράφι, ψέμματα δε λέμε.

Τότε έσκασε η βόμβα του mp3 και του wav, κι άρχισε το download κι αοι αντιγραφές. Κι άρχισα να αντιγράφω cd που είχε ο αδερφός μου που μου άρεσαν, cd που είχαν οι φίλοι μου, τα οποία όντως μου άρεσαν, και ξαφνικά βρέθηκα χωρίς να έχω ξοδέψει λεφτά (ούτε είχα λεφτά τότε, φοιτητής) να έχω πάνω από 2,5 χιλιάδες δίσκους cd, που μου άρεσαν σχεδόν όλοι. Ανμπιλιβαμπλ.

Αντιγραφές σε wav κάναμε όλοι, γιατί τότε ο αλγόριθμος του mp3 ήταν ένα μαύρο χάλι. Μετά βέβαια αυτά άλλαξαν, η κατάσταση αυτή ξεπεράστηκε και το mp3 έγινε μια χαρά audiophile, κι όποιος Άκης Εβενης λέει το αντίθετο, έχει σοβαρά κενά γνώσης.

Πήγα μια μέρα (είχα πολύ καιρό, πάνω από έτος) να πάρω δίσκους (cd εννοείται) και διάλεξα 10-12 τεμάχια, κι όταν πήγα ταμείο και έβγαλαν τη σούμα, τους άφησα κι έφυγα. Ρε πάτε καλά; ένα μισθό ήθελαν.

Με έσωσαν οι αντιγραφές και το download. Επιτέλους είχα όλα τα έργα των πινκ φλοιντ, ποτέ δε κατάφερα να τα μαζέψω. Επιτέλους τα άκουσα. Επιτέλους βρήκα τεράστια ποσότητα δίσκων του Φίλιπ γκλας. Επιτέλους είχα πράμα να ακούσω.

Σώθηκα.

Και γιορτάζω κάθε μέρα με το σποτιφαι. Κάθε μέρα μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάει να παίζει.

Το mp3 ήταν η σωτηρία για τους λάτρεις της μουσικής.

Οι συλλέκτες μαύρων δίσκων, είναι απλώς συλλέκτες. Άλλο χόμπι.

Εγώ δε κάνω συλλογή μουσικής. Απλώς ακούω.


Το mp3 ξεχώρισε τα χόμπι, κι αυτό, πονάει.


ΥΓ.

δεν έχουν πραγματικά ιδέα για τις μετέπειτα εξελίξεις του mp3, του οποίου η ποιότητα ήχου σήμερα είναι ανώτερη του βινυλίου

+1 κι από μένα στο ανωτέρω.
Να ακούτε τον κογια, ξέρει τι λέει.

 

[christos77]

Μία πήρα το μπολερό του Ραβέλ, που βγήκε λίγο άθλια η ηχογράφηση και μάλλον χαζή εκτέλεση (που να ξέρω από τέτοια πιτσιρικάς), μια πήρα ένα δίσκο Μπετόβεν, μια ένα δίσκο Μότσαρτ, προφανώς τη μικρή νυχτερινή μουσική ως πρώτη γεύση, και όλα αυτά ήταν (μπορεί συμπτωματικά) μικρές απογοητεύσεις. Ωραίος μου είχε βγει οι ουγκρικες ραψωδιες και οι πλανήτες του γκοθσταβ χολστ, 2 δίσκοι που έλιωσαν στο παίξιμο, ίσιωσαν τα αυλάκια.

 

[Decembered]

.... οταν μιλαμε (ή διαβαζουμε) για βινυλιο, και το πραμα "φευγει" κατα (1)95% (εμεσα ή αμεσα) σε συναισθηματικη συνδεση και εμπλοκη (εμεσω τυχαιας εμπειρικης-κατι σαν τη τυχαια μαγειρικη) ....προβληματιζομαι για το συναισθηματικο κενο κοσμο των απανταχου βινυλιολαγνων/βινυλιοφαρσων ... και συγνωμη κιολας, αλλα δε βλεπω την ιδγια(ή αντιστοιχη) συναισθηματικη εμπλοκη (και ευαισθησια συναισθησια και ταυτηση) σε αλλους τομεις του βιου. + συχνα κεκαλημενη απο αφθαιρετη ηχητικη "πχοιοτητα" -

-σορρυ μπατ αι αμ νο σορρυ.-
Ειναι μια παιδικη ασθενια,
Δοκτορ Μαιμου

 

[wizzy]

Για διακόσμηση διάχυση είναι τα βινύλια.

Fixed

 

[editor]

Το πικάπ του Σκαλ είναι το μόνο που έχω ακούσει να παίζει με τόση ακρίβεια, να πλησιάζει το CD.....Και πάλι όμως, όχι με όλους τους δίσκους, η παραγωγή παίζει θεμελιώδη ρόλο.

Θα ειχε ενδιαφερον...
Με ποιο συγκεκριμενο cdplayer συνεκρινες το πικαπ του Σκαλ και με ποια διαδικασια
και κατεληξες σε αυτο το συμπερασμα;
Ρωταω γιατι στο γνωστο βιντεο βλεπω μια κορυφαια αναλογικη κατασκευη
στημενη με απιστευτη ακριβεια.
Στο δευτερο σκελος εχεις απολυτο δικιο.

 

[costas EAR]

Δοκτορ Μαιμου

Δόκτορα, ως γνωστόν διαθέτεις μια τρομερή δισκοθήκη, τόσο σε βινύλιο όσο και σε ασημένιους.

Θα ήθελα να μάθω αν έχεις εσύ (ή οποιοσδήποτε άλλος συλλέκτης μουσικής) τα 4 κομμάτια μουσικής που άκουσα ξεκινώντας από το σπίτι για να πάω στη δουλειά, να δω ποιος συλλέκτης τα έχει όλα, φωτογραφία παρακαλώ.

Ξεκίνησε με αυτό:

Το οποίο άκουγα στο σπίτι χθες. Εξαιρετική ηχογράφηση, τόσο οι φωνές, όσο κιθάρα, τύμπανα και βιολί, πάρτε μια γεύση αν θέλετε

Μετά έπαιξε τούτο

Χαλαρωτικό, το άλλο ήταν διεγερτικό

Μετά πήγαμε στο σκύλο του Παύλου

Που τον είχα και σε βινύλιο, από πολύ παλιά λέμε, και τέλος έπαιξε νέα βερσιόν αγαπημένου δίσκου κι αγαπημένου κομματιού.

Ορίστε συλλέκτες μου, αυτές τις εκδόσεις, ποιος τις διαθέτει όλες;



Εγώ πάντως ένα κομμάτι πινκ φλοιντ έβαλα να ακούσω στο σποτιφαι, τα υπόλοιπα ήταν αυτόματα στο μενού, και ούτε νεξτ πάτησα, ούτε φαστ φόργουορντ. Θαυμάσια κομμάτια όλα.

Σα να πήγα για ψώνια και αγόρασα μουσική ήταν. Περνάω υπέροχα.

 

[hawkwind78]

Δε χρειάζεται να τον παίζει τον δίσκο, άμα θέλει να ακούσει μουσική έχει όση θέλει στο spotify.

Για διακόσμηση είναι τα βινύλια.


Κάποτε πιτσιρικάς, μάζευα το χαρτζιλίκι μου, και μια φορά στις 2-3 βδομάδες, ή μια φορά στο μήνα, πήγαινα στον πατση (είχε φτηνους δίσκους) να αγοράσω ένα βινύλιο.

Μία πήρα το μπολερό του Ραβέλ, που βγήκε λίγο άθλια η ηχογράφηση και μάλλον χαζή εκτέλεση (που να ξέρω από τέτοια πιτσιρικάς), μια πήρα ένα δίσκο Μπετόβεν, μια ένα δίσκο Μότσαρτ, προφανώς τη μικρή νυχτερινή μουσική ως πρώτη γεύση, και όλα αυτά ήταν (μπορεί συμπτωματικά) μικρές απογοητεύσεις. Ωραίος μου είχε βγει οι ουγκρικες ραψωδιες και οι πλανήτες του γκοθσταβ χολστ, 2 δίσκοι που έλιωσαν στο παίξιμο, ίσιωσαν τα αυλάκια.

Χονδρικά, σε 1 έτος, 2-3 βινυλια ήταν οι "Καλές επιλογές", τα υπόλοιπα έμπαιναν στη σειρά στο ράφι να πιάνουν χώρο να λέω ότι έχω μεγάλη δισκοθήκη.

Ομοίως στη ροκ, στη τζαζ, στα μπλουζ. Δεν ξέρω αν είχα στραβό χέρι, αλλά πολλοί από τους δίσκους που διάλεγα να αγοράσω, είτε διαβάζοντας περιοδικά είτε από τα χιτς της εποχής, ήταν απογοητεύσεις, πχ ένας δίσκος είχε ένα κομμάτι που μου αρεζε, τα υπόλοιπα όχι.

Με μέσο όρο ~15 δίσκους το έτος (άσε τα καλοκαίρια, 3 μήνες στο χωριό μπάνια, καμιά σχέση με τα πικάπ) ενώ είχα ξεκινήσει να αγοράζω δίσκους από πρώτη γυμνασίου, στο τέλος του λυκείου, πριν περάσω ιατρική, με το ζόρι και με πίεση κατάφερα να μαζέψω λίγο πάνω από 120 δίσκους.

Καταλαβαίνετε, ήταν μια τιποτενια δισκοθήκη, αλλά στο μυαλό μου ήταν αρκετά μεγάλη για να δικαιολογεί πικάπ και αναβάθμιση πικάπ και ξανά αναβάθμιση πικάπ, και τότε ας πούμε, όταν ξεκίνησα, είχα πάρει το πικαπ της ναντ, με ένα ναντ ενισχυτή (το γνωστό) και ηχεία τα ΝΜ ακουστικς, μετά αναβάθμισα το πικαπ σε τι; δε θυμάμαι, θορενς νομίζω, αλλά θυμάμαι το 3ο πικάπ ήταν το συστεμντεκ με μια γκραντο που κελαηδουσε.

Βεβαίως με 120 δίσκους που οι 40 ήταν σοβαρά στα γούστα μου, όπως καταλαβαίνετε, συνήθως έπαιζε ράδιο, είχα ένα ωραίο της μιούζικαλ φιντελιτι.
Πόσες φορές μπορείς να ακούσεις 40 δίσκους...

Στο 4ο έτος ιατρικής, πιο άνετος στα φοιτητικά χρόνια, είχα φτάσει τους 1000 δίσκους. Βινυλίου εννοώ.
Στα cd ήμουν σε μικρότερα νούμερα, γύρω στα 500 με 600 τεμάχια.

1000 δίσκοι βινυλίου ήταν σοβαρή δισκοθήκη, ογκώδης στα ράφια, οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν πολύ λιγότερους. Μιλάμε για επένδυση, μπόλικα λεφτά, όχι αστεία.

Εφτασαν κάποτε τους 1200. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο νούμερο στα χέρια μου. Πολλά λεφτά λέμε.

Κουλός όπως πάντα, 1 στους 3 δίσκους που έπαιρνα μου αρεζε, οι άλλοι να πιάνουν χώρο στο ράφι, ψέμματα δε λέμε.

Τότε έσκασε η βόμβα του mp3 και του wav, κι άρχισε το download κι αοι αντιγραφές. Κι άρχισα να αντιγράφω cd που είχε ο αδερφός μου που μου άρεσαν, cd που είχαν οι φίλοι μου, τα οποία όντως μου άρεσαν, και ξαφνικά βρέθηκα χωρίς να έχω ξοδέψει λεφτά (ούτε είχα λεφτά τότε, φοιτητής) να έχω πάνω από 2,5 χιλιάδες δίσκους cd, που μου άρεσαν σχεδόν όλοι. Ανμπιλιβαμπλ.

Αντιγραφές σε wav κάναμε όλοι, γιατί τότε ο αλγόριθμος του mp3 ήταν ένα μαύρο χάλι. Μετά βέβαια αυτά άλλαξαν, η κατάσταση αυτή ξεπεράστηκε και το mp3 έγινε μια χαρά audiophile, κι όποιος Άκης Εβενης λέει το αντίθετο, έχει σοβαρά κενά γνώσης.

Πήγα μια μέρα (είχα πολύ καιρό, πάνω από έτος) να πάρω δίσκους (cd εννοείται) και διάλεξα 10-12 τεμάχια, κι όταν πήγα ταμείο και έβγαλαν τη σούμα, τους άφησα κι έφυγα. Ρε πάτε καλά; ένα μισθό ήθελαν.

Με έσωσαν οι αντιγραφές και το download. Επιτέλους είχα όλα τα έργα των πινκ φλοιντ, ποτέ δε κατάφερα να τα μαζέψω. Επιτέλους τα άκουσα. Επιτέλους βρήκα τεράστια ποσότητα δίσκων του Φίλιπ γκλας. Επιτέλους είχα πράμα να ακούσω.

Σώθηκα.

Και γιορτάζω κάθε μέρα με το σποτιφαι. Κάθε μέρα μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάει να παίζει.

Το mp3 ήταν η σωτηρία για τους λάτρεις της μουσικής.

Οι συλλέκτες μαύρων δίσκων, είναι απλώς συλλέκτες. Άλλο χόμπι.

Εγώ δε κάνω συλλογή μουσικής. Απλώς ακούω.


Το mp3 ξεχώρισε τα χόμπι, κι αυτό, πονάει.


ΥΓ.

+1 κι από μένα στο ανωτέρω.
Να ακούτε τον κογια, ξέρει τι λέει.

Respect doctor!!! Και έχω πικάπ και phono stage καινούργιο και δίσκους, αλλά άλλους δίσκους δεν παίρνω. Ακούω συναισθηματικά και δεν ντρέπομαι να το πω. Απλά αυτούς τους λίγους 200 δίσκους που έχω (όλοι επιλεγμένοι, ότι άσχετο έχει φύγει) τους ακούω για την τρέλα μου. Επένδυση δεν κάνω σε βινύλιο αν και στο παρελθόν μου είχε μπει στο μυαλό. Digital και πάλι Digital!!!

 

[Decembered]

... δεν εχω τιποτα απο Ροκ -ναδα-τιποτα-καθολου ... Chris Isaac εχω..

 

[costas EAR]

ΥΓ. Όποιος διαθέτει τα παραπάνω άλμπουμ σε βινύλιο, παρακαλείται να έρθει σπίτι μου με τα άλμπουμ παραμάσχαλα, να διαπιστώσει (είτε με το δικό μου πικάπ είτε με όποιο πικάπ θέλει) πόσο καλύτερα παίζουν όλοι αυτοί από spotify.

Ριμαστερντ και τελευταίες εκδόσεις έχει το σποτιφαι, δε πιάνεται.

... δεν εχω τιποτα απο Ροκ -ναδα-τιποτα-καθολου ... Chris Isaac εχω..

Ωραια. Πες τώρα (στο περίπου) πόσους δίσκους έχεις συνολικά.

 

[Δημητρης 777]

Δε χρειάζεται να τον παίζει τον δίσκο, άμα θέλει να ακούσει μουσική έχει όση θέλει στο spotify.

Για διακόσμηση είναι τα βινύλια.


Κάποτε πιτσιρικάς, μάζευα το χαρτζιλίκι μου, και μια φορά στις 2-3 βδομάδες, ή μια φορά στο μήνα, πήγαινα στον πατση (είχε φτηνους δίσκους) να αγοράσω ένα βινύλιο.

Μία πήρα το μπολερό του Ραβέλ, που βγήκε λίγο άθλια η ηχογράφηση και μάλλον χαζή εκτέλεση (που να ξέρω από τέτοια πιτσιρικάς), μια πήρα ένα δίσκο Μπετόβεν, μια ένα δίσκο Μότσαρτ, προφανώς τη μικρή νυχτερινή μουσική ως πρώτη γεύση, και όλα αυτά ήταν (μπορεί συμπτωματικά) μικρές απογοητεύσεις. Ωραίος μου είχε βγει οι ουγκρικες ραψωδιες και οι πλανήτες του γκοθσταβ χολστ, 2 δίσκοι που έλιωσαν στο παίξιμο, ίσιωσαν τα αυλάκια.

Χονδρικά, σε 1 έτος, 2-3 βινυλια ήταν οι "Καλές επιλογές", τα υπόλοιπα έμπαιναν στη σειρά στο ράφι να πιάνουν χώρο να λέω ότι έχω μεγάλη δισκοθήκη.

Ομοίως στη ροκ, στη τζαζ, στα μπλουζ. Δεν ξέρω αν είχα στραβό χέρι, αλλά πολλοί από τους δίσκους που διάλεγα να αγοράσω, είτε διαβάζοντας περιοδικά είτε από τα χιτς της εποχής, ήταν απογοητεύσεις, πχ ένας δίσκος είχε ένα κομμάτι που μου αρεζε, τα υπόλοιπα όχι.

Με μέσο όρο ~15 δίσκους το έτος (άσε τα καλοκαίρια, 3 μήνες στο χωριό μπάνια, καμιά σχέση με τα πικάπ) ενώ είχα ξεκινήσει να αγοράζω δίσκους από πρώτη γυμνασίου, στο τέλος του λυκείου, πριν περάσω ιατρική, με το ζόρι και με πίεση κατάφερα να μαζέψω λίγο πάνω από 120 δίσκους.

Καταλαβαίνετε, ήταν μια τιποτενια δισκοθήκη, αλλά στο μυαλό μου ήταν αρκετά μεγάλη για να δικαιολογεί πικάπ και αναβάθμιση πικάπ και ξανά αναβάθμιση πικάπ, και τότε ας πούμε, όταν ξεκίνησα, είχα πάρει το πικαπ της ναντ, με ένα ναντ ενισχυτή (το γνωστό) και ηχεία τα ΝΜ ακουστικς, μετά αναβάθμισα το πικαπ σε τι; δε θυμάμαι, θορενς νομίζω, αλλά θυμάμαι το 3ο πικάπ ήταν το συστεμντεκ με μια γκραντο που κελαηδουσε.

Βεβαίως με 120 δίσκους που οι 40 ήταν σοβαρά στα γούστα μου, όπως καταλαβαίνετε, συνήθως έπαιζε ράδιο, είχα ένα ωραίο της μιούζικαλ φιντελιτι.
Πόσες φορές μπορείς να ακούσεις 40 δίσκους...

Στο 4ο έτος ιατρικής, πιο άνετος στα φοιτητικά χρόνια, είχα φτάσει τους 1000 δίσκους. Βινυλίου εννοώ.
Στα cd ήμουν σε μικρότερα νούμερα, γύρω στα 500 με 600 τεμάχια.

1000 δίσκοι βινυλίου ήταν σοβαρή δισκοθήκη, ογκώδης στα ράφια, οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν πολύ λιγότερους. Μιλάμε για επένδυση, μπόλικα λεφτά, όχι αστεία.

Εφτασαν κάποτε τους 1200. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο νούμερο στα χέρια μου. Πολλά λεφτά λέμε.

Κουλός όπως πάντα, 1 στους 3 δίσκους που έπαιρνα μου αρεζε, οι άλλοι να πιάνουν χώρο στο ράφι, ψέμματα δε λέμε.

Τότε έσκασε η βόμβα του mp3 και του wav, κι άρχισε το download κι αοι αντιγραφές. Κι άρχισα να αντιγράφω cd που είχε ο αδερφός μου που μου άρεσαν, cd που είχαν οι φίλοι μου, τα οποία όντως μου άρεσαν, και ξαφνικά βρέθηκα χωρίς να έχω ξοδέψει λεφτά (ούτε είχα λεφτά τότε, φοιτητής) να έχω πάνω από 2,5 χιλιάδες δίσκους cd, που μου άρεσαν σχεδόν όλοι. Ανμπιλιβαμπλ.

Αντιγραφές σε wav κάναμε όλοι, γιατί τότε ο αλγόριθμος του mp3 ήταν ένα μαύρο χάλι. Μετά βέβαια αυτά άλλαξαν, η κατάσταση αυτή ξεπεράστηκε και το mp3 έγινε μια χαρά audiophile, κι όποιος Άκης Εβενης λέει το αντίθετο, έχει σοβαρά κενά γνώσης.

Πήγα μια μέρα (είχα πολύ καιρό, πάνω από έτος) να πάρω δίσκους (cd εννοείται) και διάλεξα 10-12 τεμάχια, κι όταν πήγα ταμείο και έβγαλαν τη σούμα, τους άφησα κι έφυγα. Ρε πάτε καλά; ένα μισθό ήθελαν.

Με έσωσαν οι αντιγραφές και το download. Επιτέλους είχα όλα τα έργα των πινκ φλοιντ, ποτέ δε κατάφερα να τα μαζέψω. Επιτέλους τα άκουσα. Επιτέλους βρήκα τεράστια ποσότητα δίσκων του Φίλιπ γκλας. Επιτέλους είχα πράμα να ακούσω.

Σώθηκα.

Και γιορτάζω κάθε μέρα με το σποτιφαι. Κάθε μέρα μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάει να παίζει.

Το mp3 ήταν η σωτηρία για τους λάτρεις της μουσικής.

Οι συλλέκτες μαύρων δίσκων, είναι απλώς συλλέκτες. Άλλο χόμπι.

Εγώ δε κάνω συλλογή μουσικής. Απλώς ακούω.


Το mp3 ξεχώρισε τα χόμπι, κι αυτό, πονάει.


ΥΓ.

+1 κι από μένα στο ανωτέρω.
Να ακούτε τον κογια, ξέρει τι λέει.

Στην ραχοκοκαλιά (δομή) των όσων έγραψες έχουμε σχεδόν κοινή πορεία - εμπειρίες..
Μικρότερα νούμερα εγώ σε δίσκους αλλά αντίστοιχα σε σχέση με αναλογία δίσκων - cd κλπ..
Ίσως επειδή μάλλον είμαστε και σχετικά κοντά ηλικιακά.. (φαίνεται να είσαι λίγο νεότερος)

Αυτό που παρατήρησα σχετικά πρόσφατα όμως (τα τελευταία 15 χρόνια) είναι πως δίσκοι που δεν έβαζα συχνά να παίξω τότε, όταν (όποτε) τους βάζω τώρα να παίξουν, τους ακούω ολόκληρους και με ευχαρίστηση..
Ίσως επειδή βαριέμαι να αλλάξω δίσκο..?
Αυτή την επίδραση έχει ο δίσκος σε εμένα τώρα διαφορετική από τα digital.
Τον ακούω ολόκληρο όποτε βάζω χωρίς να με πιάνει φαγούρα να τον αλλάξω..
Κατά τα άλλα..
Ίδια πράγματα..

 

[Decembered]

.... ας πουμε ενα rough εστιμεισο LP 2-3κ + 4k cd.

 

[costas EAR]

φαίνεσαι είσαι λίγο νεότερος

Του '70. Εσύ;

 

[Δημητρης 777]

Του '70. Εσύ;

'69.. τέλος..

 

[Costas Coyias]

Μετά πήγαμε στο σκύλο του Παύλου

Έλα ρε, τη Τζούλια δεν τη βαρέθηκες; Βάλε και το late november...

 

[costas EAR]

ας πουμε ενα ραφ εστιμεισο LP 3κ + 4k cd

Ωραια.

Με 7 χιλιάδες τεμάχια στη δισκοθήκη σου, δεν έχεις τη μουσική που ακούω.

Κατάθλιψη.

Ευτυχώς έχεις σποτιφαι. Αυτά λέω. Που πας ρε μάστορα εν ετει 2022 να μου μιλήσεις για συλλογή; πόσο γελοίο είναι..

'69.. τέλος..

7 μήνες νεότερος, είμαι νεουδι ρε, τι συζητάμε, εσύ είσαι παππούς.