Για να μην τον παίζετε διαρκώς...

[Costas Coyias]

... διότι, όπως και να το κάνουμε, εσάς μπορεί να σας αρέσει να τον παίζετε συνέχεια, αλλά στον μάταιο κόσμο που ζούμε, το πολύ το παίξιμο επιφέρει φθορά - και η φθορά είναι κάτι μακράν του επιθυμητού. Σκεφτείτε να τον παίζετε κάθε μέρα! Πάει, το πολύ σε ένα-δυό μήνες θα τον έχετε λιώσει. Έτσι, λοιπόν, δοθέντος ότι σας αρέσει να τον παίζετε συχνά τον αγαπημένο σας δίσκο βινυλίου, είπα να σας γράψω δυό λόγια, ώστε να τον απολαμβάνετε παίζοντάς τον και αλλιώς. Πώς γίνεται αυτό; Μα φυσικά, αντιγράφοντάς τον - και μάλιστα με την πλέον σύγχρονη και ποιοτικώς αξιόπιστη μέθοδο, ψηφιακά, και παίζοντας το ψηφιακό αντίγραφο.

Αν και το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι κάτι νέο, θεωρώ πως αρκετοί από σας δεν το γνωρίζετε, ή δεν το ψάξατε και δεν ασχοληθήκατε μαζί του, και ότι ίσως θα θέλατε να επιχειρήσετε κάτι τέτοιο, για διαφόρους λόγους.



Τί θα χρειασθείτε

Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο λόγος για τον οποίον πρόκειται να ψηφιοποιήσετε έναν φωνογραφικό δίσκο, ασφαλώς θα χρειασθείτε επί τούτου κάποια συγκεκριμένα πράγματα.

1. Πρώτα – πρώτα, τον αγαπημένο σας δίσκο, αυτόν που σας αρέσει να τον παίζετε διαρκώς.
2. Ένα πικάπ. Ναι, πικάπ! Τί θα πει, «γιατί»! Γιατί έτσι! Για να τον παίξετε! Πώς αλλιώς δηλαδή! Πού θα τον παίξετε, στο μάτι της κουζίνας; Δε γίνεται…
3. Έναν προενισχυτή phono, εκτός αν ο ενισχυτής που ήδη έχετε στο στερεο-φονικό σας φέρει είσοδο phono. Περισσότερα επ’ αυτού στη συνέχεια.
4. Ένα audio interface, αυτό που συνήθως και συμβατικώς ονομάζουμε «κάρτα ήχου».
5. Έναν υπολογιστή με εγκατεστημένο το κατάλληλο software, εν προκειμένω έναν wave editor.
6. Ένα ζεύγος ακουστικών καλής ποιότητας, ή, εναλλακτικά, ένα ζευγάρι ενεργών ηχείων, ή ένα ζευγάρι παθητικών ηχείων και έναν ενισχυτή για να τα οδηγεί.

Το σημαντικώτερο όλων. Χρόνο. Εντάξει, φτάνει να το θέλετε. Αν το θέλετε, και χρόνο θα βρείτε, και πώς γίνεται θα μάθετε. Έτσι δεν είναι;

 

[Costas Coyias]

Προετοιμασία του εγκλήματος

Ολόκληρη η ανάλυση που σας παρουσιάζω παρακάτω, αφορά ένα workflow που ενδείκνυται να ακολουθήσετε ανεξαρτήτως της πλατφόρμας του υπολογιστή σας, (Windows, Mac, Linux). Ωραία;

Ωραία, τα μαζέψατε όλ’ αυτά τα τζιβιντζιλόνια, πώς τα συνδέουμε τώρα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά, ακολουθώντας την πορεία του σήματος της κεφαλής του πικάπ.

Το καλώδιο της εξόδου του πικάπ προφανώς θα είναι τερματισμένο σε ζεύγος βυσμάτων RCA, τα οποία πρέπει να τοποθετήσετε στην είσοδο του phono, ή την ομώνυμη είσοδο του ενισχυτή σας. Βεβαίως, αν το πικάπ σας δεν ενσωματώνει το καλώδιο σήματος της κεφαλής, ασφαλώς θα έχει την έξοδό της σε μορφή θηλυκών υποδοχών RCA, οπότε εκεί θα χρειασθείτε ανάλογο καλώδιο interconnect.

Η έξοδος του phono θα είναι κι αυτή σε μορφή θηλυκών RCA, την οποία πρέπει να συνδέσετε στην είσοδο line της κάρτας ήχου. Φυσικά, αν το κύκλωμα phono είναι ενσωματωμένο στον ενισχυτή σας, τότε πρέπει να πάρετε σήμα από την έξοδο προς εγγραφή, rec out θα επιγράφεται, ή κάπως έτσι. Να θυμάστε πως το σήμα από την έξοδο record out δεν ελέγχεται από το volume του ενισχυτή, και ούτε επηρεάζεται από οποιαδήποτε άλλη επέμβαση. Απλώς, εκεί οδηγείται το σήμα της επιλεγμένης εισόδου.

Αν χρησιμοποιείτε εξωτερική κάρτα ήχου προορισμένη για απλή οικιακή χρήση, τότε ίσως η αναλογική είσοδός της να υλοποιείται με υποδοχές RCA. Αν χρησιμοποιείτε την ενσωματωμένη κάρτα ήχου, τότε η –σημασμένη με θαλασσί χρώμα- (αναλογική) είσοδος line θα υλοποιείται με υποδοχή jack TRS 1/8”, οπότε πρέπει να χρησιμοποιήσετε καλώδιο τερματισμένο αναλόγως, όπως αυτό.

Αν η εξωτερική κάρτα ήχου που αγοράσατε προορίζεται για χρήση home studio, τότε οι υποδοχές της εισόδου line θα είναι τύπου XLR και θα μπορούν εναλλακτικά να υποδεχθούν και καρφί, αρσενικό TRS 1/4”, οπότε και πάλι πρέπει να έχετε στη διάθεσή σας ανάλογο καλώδιο, ή τους καταλλήλους προσαρμογείς, (ελληνιστί, αντάπτορες).

Σημειώστε, πως αν ο υπολογιστής σας είναι φορητός και δεν φέρει ξεχωριστή υποδοχή εισόδου line, ίσως μπορείτε να συνδέσετε την έξοδο του phono στην υποδοχή του μικροφώνου. Εφ’ όσον η ενσωματωμένη κάρτα είναι εγκατεστημένη σωστά στο λειτουργικό σύστημα, το πιθανότερον είναι πως το σύστημα θα ανιχνεύσει στην τοποθέτηση του βύσματος και θα σας προτείνει να επιλέξετε περί τίνος πρόκειται, μικρόφωνο ή είσοδος line. Βεβαίως, είναι πολύ πιθανόν η κάρτα του λάπτοπ σας να μην υποστηρίζει είσοδο line, δηλαδή, το λάπτοπ να μην έχει τέτοια είσοδο, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να καταφύγετε σε εξωτερική κάρτα.

Για να ακούτε τί γράφετε και παίζετε, πρέπει να συνδέσετε την αναλογική έξοδο της κάρτας ήχου, που κι αυτή είναι επιπέδου line, είτε κατ’ ευθείαν στα ηχεία σας, αν αυτά είναι ενεργά, είτε στην είσοδο tape του ενισχυτή σας. Αναλόγως της περίπτωσης, θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε καλώδια καταλλήλως τερματισμένα. Σε περίπτωση που έχετε συνδέσει την έξοδο της κάρτας ήχου σε είσοδο tape του ενισχυτή σας, για να την ακούτε πρέπει να επιλέξετε αυτήν την είσοδο μέσω του πλήκτρου tape monitor.

Εναλλακτικά, αν χρησιμοποιείτε ακουστικά και εξωτερική κάρτα ήχου, μπορείτε να τα συνδέσετε πάνω στη σχετική υποδοχή της. Αν, πάλι, χρησιμοποιείτε την ενσωματωμένη στον υπολογιστή κάρτα ήχου, τότε συνδέστε τα στη υποδοχή line out, αυτή που έχει χρώμα λαχανί. Σε κάθε περίπτωση, δεδομένου πως τα –καλά- ακουστικά που έχετε ή θα πάρετε, θα έχουν πιθανότατα βύσμα TRS ¼’’, για να τα συνδέσετε σε ενσωματωμένη κάρτα ήχου ή λάπτοπ, πρέπει να χρησιμοποιήσετε τον κατάλληλο προσαρμογέα.

 

[Costas Coyias]

Ως ανακεφαλαίωση, το σήμα της (ηλεκτρομαγνητικής) κεφαλής του πικάπ έχει μορφή εναλλασσομένου ρεύματος μεταβλητής συχνότητας και μεταβλητής τάσης, η οποία είναι πάρα πολύ χαμηλή, σε επίπεδο τυποποιημένο με την ονομασία microphone level. Αυτή η τάση πρέπει να ανυψωθεί 100-1000 φορές περίπου, ώστε να έλθει σε επίπεδο line level, ενώ συγχρόνως να ισοσταθμισθεί και με βάση το πρότυπο RIAA. Αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει ο προενισχυτής phono.

Η κάρτα ήχου κάνει δύο δουλειές. Αφ’ ενός έχει ένα κύκλωμα μετατροπής αναλογικού σήματος που μπορεί να δεχθεί στην ανάλογη είσοδό της σε ψηφιακό, (ADC, analog to digital converter), και τελικά το ψηφιακό σήμα να το στείλει στον επεξεργαστή του υπολογιστή, ώστε αυτό να μπορεί να αποθηκευθεί στο σκληρό δίσκο. Αφ’ ετέρου, έχει και κύκλωμα μετατροπής ψηφιακού σήματος σε αναλογικό (digital to analog converter), λειτουργεί και ως DAC δηλαδή. Το ψηφιακό σήμα μπορεί να προέρχεται από τον υπολογιστή, ενώ με το σήμα της αναλογικής εξόδου μπορούμε να οδηγήσουμε κατ΄ευθείαν την αναλογική είσοδο κάποιων ενεργών ηχείων, ή μια line level είσοδο κάποιου ενισχυτή, ο οποίος τελικά θα οδηγήσει παθητικά ηχεία. Στην περίπτωσή μας, το σήμα στην αναλογική είσοδο της κάρτας ήχου και αυτό στην αναλογική της έξοδο είναι αμφότερα επιπέδου line, ενώ το σήμα που εφαρμόζεται στα μεγάφωνα των ενεργών ή στους ακροδέκτες εισόδου των παθητικών ηχείων είναι πλέον speaker level. Τέλος, αναλόγως των απαιτήσεων που καλείται να ικανοποιήσει, μια κάρτα ήχου μπορεί να έχει τουλάχιστον δύο αναλογικές εισόδους και εξόδους, ώστε να λειτουργεί σε εφαρμογές στέρεο όπως εν προκειμένω, ή και περισσότερες, υλοποιώντας μια ψηφιακή κονσόλα μείξης, ενώ μπορεί να έχει και ψηφιακή είσοδο και έξοδο.

Πριν προχωρήσουμε, σημειώστε εμφατικά πως πρέπει να ανάβετε τις συσκευές με τη σειρά, από εκεί που ξεκινάει το σήμα και προς τα ηχεία, και τις σβήνετε με την ανάστροφη σειρά.

 

[Costas Coyias]

Βασικές ρυθμίσεις και δοκιμές

Τρία πράγματα πρέπει να ελέγξετε εδώ.

1. Να έχετε σήμα στα VU-μετρα του υπολογιστή όταν παίζει το πικάπ, ασχέτως αν το ακούτε από τα ηχεία, ή όχι.

2. Να καθορίσετε το φορμά κβάντισης του ήχου στην είσοδο της κάρτας ήχου. Επιλέξτε οπωσδήποτε ανάλυση 24bit. Όσον αφορά τη δειγματοληψία, αυτή μπορεί να είναι σχεδόν οποιαδήποτε, ακόμη και η «φτωχή» δειγματοληψία των 32KHz – που λέει ο λόγος δηλαδή. Βέβαια, όχι μόνο για ψυχολογικούς, αλλά και για τεχνικούς λόγους, και μιας που δεν θα έχετε και πρόβλημα χώρου στο δίσκο, επιλέξτε δειγματοληψία 96KHz. Αντιστοίχως, κάντε την ίδια επιλογή και στην έξοδο.

3. Τέλος, πρέπει να διασφαλίσετε πως ακούτε ήχο όταν παίζετε κάτι στον υπολογιστή, ιδιαιτέρως όταν παίζετε κάποιο αρχείο ήχου.

 

[Costas Coyias]

Τί το λες και δεν το κάνεις;

Ε, ας το κάνουμε! Ένα χαλαρό απόγευμα Παρασκευής και που λέτε, αράζετε στο καθιστικό και μονολογείτε, θα τον παίξω που θα τον παίξω πάλι σήμερα, δεν τον γράφω κιόλας, να έχω να τον παίζω κι από ‘δώ κι από ‘κεί; Κι έτσι κι αλλιώς; Δίπορτο δηλαδή! Ωραία ιδέα… Ανάβετε λοιπόν τα εργαλεία, βάζετε τον wave editor να γράφει, και μετά κατεβάζετε τη βελόνα στο δίσκο. Αλλά για μια στιγμή! Πώς βάζω δηλαδή τον wave editor να γράφει;


Απλό. Μενού File – New, οπότε στο παραθυράκι που θα ανοίξει καθορίζετε την ανάλυση, είπαμε 24bit, τη δειγματοληψία και ίσως και τη στάθμη εγγραφής, και οπωσδήποτε το όνομα του αρχείου στο οποίο θα αποθηκευθεί η ηχογράφησή σας στο δίσκο του υπολογιστή. Παρακάτω βλέπετε μερικά δείγματα από διαφόρους wave editors, τους πλέον διαδεδομένους στην αγορά. Όπως παρατηρείτε, το Izotope δεν ζητάει μήκος λέξης, αλλά μην ανησυχείτε, θα ηχογραφήσει στα 32bit, οπότε η μετατροπή στα 24bit μπορεί να γίνει εκ των υστέρων. Επίσης, το πολύ παλιό Cooledit δεν υποστηρίζει 24, παρά μόνον 16 και 32bit, αλλά βέβαια, είναι μάλλον απίθανο να δουλέψετε μ’ αυτόν τον wave editor. Περισσότερα περί των 32bit, παρακάτω. Τελικά, κάπου μέσα στο παράθυρο της εφαρμογής θα υπάρχει το μαγικό κόκκινο πλήκτρο εγγραφής, όπως συμβαίνει και με τα πλήκτρα ελέγχου του τράνσπορτ ενός αναλογικού εγγραφέα, το οποίο μπορείτε να πατήσετε και να εκκινήσετε την εγγραφή.

Ένα πάρα πολύ σημαντικό πράγμα που πρέπει να έχετε υπ’ όψιν είναι η στάθμη εγγραφής, καθώς εδώ δεν υπάρχει κανένα headroom πάνω από τα 0dB. Μείνετε μακριά από τη μέγιστη στάθμη των 0dB. Κάνοντας μια-δυό δοκιμαστικές εγγραφές, φροντίστε να φέρετε το ρυθμιστικό της στάθμης εκεί, όπου οι κορυφές της εγγραφής να μην υπερβαίνουν τα -6dB, δηλαδή, η μέγιστη στάθμη της εγγραφής σας να είναι 6 ντεσιμπέλ κάτω από τη μέγιστη στάθμη που μπορεί να έχει το ψηφιακό σήμα. Εξυπακούεται πως για να το κάνετε αυτό, πρέπει να γνωρίζετε τον δίσκο που θα γράψετε, οπότε μπορείτε να επιλέξετε το δυνατότερο κομμάτι και να το ηχογραφήσετε δοκιμαστικά και αναλόγως να ρυθμίσετε τη στάθμη. Αν πρόκειται να ηχογραφήσετε δίσκο που σας είναι άγνωστος, ε, παίξτε τον μια φορά να τον ακούσετε ολόκληρο, ώστε να ξέρετε (πού είναι) τα κρεσέντα του.

Έτσι, λοιπόν, έχοντας πλήρως προετοιμάσει τον εξοπλισμό σας, βάλτε τελικά τον υπολογιστή να γράφει, κατεβάστε τη βελόνα στο δίσκο και αρχίστε να γράφετε. Μην ανησυχείτε για το γδούπο της μέσα στο αυλάκι, αυτόν μπορείτε να τον περικόψετε μετά, κατά την επεξεργασία. Αν, όντας κάποιας ηλικίας, προλάβατε το home taping με κασέτα ή ταινία, ίσως σας ξενίζει να ξεκινήσετε την εγγραφή πριν κατεβάσετε τη βελόνα στο δίσκο, αλλά τί να κάνουμε, εδώ πρέπει να συνηθίσετε αλλιώς. Η επεξεργασία του ήχου (και του βίντεο, βεβαίως) σε ψηφιακή μορφή συνιστά αυτό που διεθνώς είναι γνωστό με τον όρο non linear editing. Μεταξύ άλλων, αυτό σημαίνει πως η περικοπή τμήματος της εγγραφής μ’ αυτόν τον τρόπο ουδεμία αλλοίωση επιφέρει στην υπόλοιπη εγγραφή. Έτσι, δεν χρειάζεται να διακόψετε προσωρινά την εγγραφή για να αλλάξετε πλευρά στο δίσκο. Ακούγοντάς τον από τα ηχεία καθώς τον γράφετε – αυτός είναι ίσως ο ευχερέστερος τρόπος, μόλις τελειώσει αλλάζετε πλευρά, και όχι μόνον αυτό, αλλά μπορείτε να συνεχίσετε με τον επόμενο, εάν πρόκειται για διπλό, ή τριπλό άλμπουμ. Βεβαίως, αλλάζοντας άλμπουμ, είναι σχεδόν απαραίτητο να διακόψετε την εγγραφή και να αποθηκεύσετε το αρχείο της στο δίσκο. Μπορείτε φυσικά να συμπεριλάβετε πολλά άλμπουμ στην ίδια εγγραφή, και να τα χωρίσετε σε μεταγενέστερη στιγμή, αλλά καλόν είναι να αποφύγετε κάτι τέτοιο για να μη μπερδευτείτε.

Σώζοντας το αρχείο στο δίσκο, η εφαρμογή θα σας ερωτήσει σε τί είδους αρχείο να αποθηκεύσει την εγγραφή σας. Σ’ αυτό το στάδιο είναι α-πα-ραί-τη-το να σώσετε σε μορφή ασυμπίεστου αρχείου, είτε aiff, είτε wav. Μη μπλέξετε σε ψυχαναγκαστικές συγκρίσεις μεταξύ αυτών των δύο μορφών αρχείων, καθώς οι διαφορές τους ουδόλως άπτονται της ηχητικής ποιότητας, αλλά βεβαίως, το πρότυπο aiff πλεονεκτεί, διότι υποστηρίζει την ενσωμάτωση metadata, tags δηλαδή. Περισσότερα επ’ αυτού, παρακάτω.

 

[Costas Coyias]

Σας είπα προηγουμένως πως πρέπει να ακούτε το δίσκο καθώς τον γράφετε, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά για να γνωρίζετε αν κάτι πήγε στραβά κατά την ηχογράφηση, μη τυχόν και κόλλησε η βελόνα καναδυό φορές κάπου, μη τυχόν πήδηξε ή καβάλησε το αυλάκι. Σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, αφήστε την ηχογράφηση να ολοκληρωθεί και επαναλάβετε τη διαδικασία μόνο για το συγκεκριμένο κομμάτι, στο οποίο συνέβη το ατύχημα. Βεβαίως, αν το αυλάκι του δίσκου έχει σοβαρή βλάβη στο συγκεκριμένο σημείο, τότε το πρόβλημα θα είναι επαναλήψιμο, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να καταφύγετε σε κάποια λύση προσωρινή, ή λιγώτερο προσωρινή. Για παράδειγμα, μπορείτε να αυξήσετε το βάρος ανάγνωσης, ή να αυξήσετε ή να ελαττώσετε το antiscating, και να επαναλάβετε τη διαδικασία στο συγκεκριμένο κομμάτι, μήπως και αυτή τη φορά η βελόνα το περάσει σωστά, έστω αφήνοντας κάποιο χαρακτηριστικό «τσακ» στον ήχο. Εάν όχι, αναλόγως της επιμονής, της πείρας και των γνώσεών σας, μπορείτε απλώς να αφήσετε το «χάσιμο» της βελόνας ως έχει, ή να παραλείψετε τελείως το συγκεκριμένο κομμάτι, ή ακόμη και να αντικαταστήσετε το προβληματικό απόσπασμα με άλλο, προερχόμενο από κάποιο ριπάρισμα του ιδίου άλμπουμ που μπορεί να βρείτε και να κατεβάσετε από το Internet, ακόμη και με το αντίστοιχο απόσπασμα από κάποιο ριπαρισμένο CD. Μη γουρλώνετε τα μάτια, αυτό είναι εφικτό, και μάλιστα με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ως προς την ποιότητα, ενώ κάποιος ακόμη και έμπειρος αλλά ανυποψίαστος ακροατής δεν θα αντιληφθεί τη διαφορά.

Πέραν της γραμμικής ακεραιότητας της εγγραφής σας, αν είστε τύπος λιγάκι περιπετειώδης και περιηγητικός, ίσως κρίνετε σκόπιμο να ασχοληθείτε και με το balance. Εν αντιθέσει προς την ευρέως διαδεδομένη έννοια που έχει ο όρος στο χώρο του hi-fi εδώ και δεκαετίες, εδώ ο όρος του balance σημαίνει την τονική ισορροπία της εγγραφής, το πόσο «μπασάτη» ή «πριμαριστή» είναι, πόσο «παρούσα» είναι η μεσαία περιοχή (θυμηθείτε πως παλιά το ρυθμιστικό των μεσαίων συχνοτήτων, όπου αυτό υπήρχε, επεγράφετο ως «presence»), πόσο «εξέχει» -αν εξέχει- κάποιο όργανο έναντι των άλλων, και γενικά πόσο ισορροπημένο συχνοτικά είναι το άκουσμα που προσφέρει η εγγραφή. Βεβαίως, ούτε και το panning έχει ακριβώς την χαϊφιντελικώς εννοουμένην έννοια του balance, αλλά τέλος πάντων, να θυμάστε πως στο χώρο του semi-pro και pro audio, balance σημαίνει τονική ισορροπία.

Όμως, για να προβείτε σε κάποια τέτοια εκτίμηση, πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις, οι εξής δύο. Πρώτον, ο χώρος μέσα στον οποίον παίζουν τα ηχεία σας να μην έχει σοβαρά ηχητικά προβλήματα, και δεύτερον, τα ηχεία σας να έχουν κάποια επαρκώς ευθεία απόκριση συχνότητας, αλλά και να αποδίδουν τις χαμηλές συχνότητες σε επαρκώς ρεαλιστική στάθμη. Βεβαίως, θα μπορούσατε να αξιολογήσετε το balance της εγγραφής με τα ακουστικά σας, αλλ’ αυτό προϋποθέτει πως αυτά έχουν άριστη ποιότητα ήχου, και συγχρόνως εσείς έχετε πολύ μεγάλη εμπειρία στη χρήση τους. Καθώς το αντιληπτικό σας απόκτημα από τα ακουστικά δεν είναι καθόλου το ίδιο με αυτό που σας προσφέρουν τα ηχεία, πρέπει να έχετε «συνδέσει» το balance των ακουστικών σας με το αντίστοιχο που προσφέρει ένα τυπικό ζεύγος καλής ποιότητας ηχείων. Διαφορετικά, οποιαδήποτε επέμβαση στο balance της ηχογράφησης θα την κάνει μπασαριστή ή πριμαριστή, ή με φωναχτά μεσαία, σε σημαντικό έως ενοχλητικό βαθμό.

Εάν όμως έχετε στη διάθεσή σας κάποιο CD με την ίδια ηχογράφηση, του οποίου το balance είναι διαφορετικό αλλά και σας αρέσει περισσότερο, τότε ναι, μπορείτε να συγκρίνετε και να παίξετε με το balance της δικής σας ηχογράφησης, χρησιμοποιώντας τα ακουστικά. Να έχετε όμως υπ’ όψιν, πως ένα τέτοιο εγχείρημα μπορεί να είναι έως δύσκολο, ακόμη και αδύνατο, καθώς το μέτρο σύγκρισης που έχετε στη διάθεσή σας προήλθε σχεδόν σίγουρα από διαφορετικό master, ακόμη και διαφορετικό μειξάρισμα.

Τελικά, ίσως είναι προτιμώτερο να αφήσετε το balance στην ησυχία του, αφήνοντας την εγγραφή σας να είναι το πλησιέστερο δυνατό αντίγραφο του δίσκου, φυσικά με βάση τον εξοπλισμό που χρησιμοποιήσατε. Αφήστε δε το ενδεχόμενο, η έκδοση σε CD να είναι τελείως διαφορετική απ’ αυτήν του βινυλίου, με τελείως διαφορετικό layout. Δείτε για παράδειγμα τον «Ταξιτζή» εδώ και εδώ.

Θυμηθείτε πως προηγουμένως σας προέτρεψα να αφήσετε 6dB περιθώριο στην ηχογράφησή σας, πράγμα που ενδεχομένως σας χρειαστεί εδώ, καθώς το πιθανότερον είναι πως θα θελήσετε να αυξήσετε τη στάθμη των χαμηλών συχνοτήτων. Σε περίπτωση, που τελικά αποφασίσετε να αφήσετε την εγγραφή σας ανέγγιχτη, τότε μπορείτε να την περάσετε από μια διαδικασία normalizing, ώστε να τη δυναμώσετε κι άλλο, φθάνοντάς τη στα -2dB, όχι πιο πάνω.

 

[Costas Coyias]

Και μετά;

Μετά πρέπει να επεξεργασθείτε αναλόγως το αρχείο κάθε εγγραφής, ώστε αυτό να είναι ευχερές στη χρήση. Αυτό σημαίνει διάφορα πράγματα. Ας δούμε τα πλέον σημαντικά.

Κατά πρώτον, η εγγραφή σας πρέπει να έλθει σε κατάσταση τέτοια, ώστε να μπορείτε πολύ εύκολα να την ξεχωρίζετε από όλες τις άλλες. Άρα, προφανώς θα πρέπει να τοποθετήσετε το αρχείο της σε δικό του, αποκλειστικό φάκελο, με όνομα της μορφής Artist’s name – Album title, ή κάτι ανάλογο.

Μετά, η εγγραφή σας πρέπει να έχει μορφή τέτοια, ώστε να μπορείτε αμέσως να εντοπίζετε την έναρξη κάθε κομματιού. Αυτό μπορεί να γίνει με τουλάχιστον δύο τρόπους, είτε σπάζοντας την εγγραφή, ώστε κάθε τραγούδι να είναι ξεχωριστό αρχείο, είτε χρησιμοποιώντας cue sheet, δηλαδή ένα αρχείο τύπου text μπορεί να κατευθύνει τον player μέσα στο ενιαίο αρχείο της ηχογράφησης, συγκεκριμένα στην έναρξη κάθε κομματιού. Βεβαίως, πριν το κάνετε αυτό, πρέπει να περικόψετε τα ενοχλητικά πλοπ της προσγείωσης και ανύψωσης της βελόνας αντιστοίχως στην έναρξη και το τέλος κάθε πλευράς του δίσκου, ενώ δεν θα ήταν κακή ιδέα, κάθε πλευρά του δίσκου να είναι αποθηκευμένη σε χωριστό αρχείο.

Η τελική μορφοποίηση της εγγραφής σας –κάθε εγγραφής αυτού του τύπου- αφορά το μήκος λέξης, αυτό δηλαδή που λέμε «ανάλυση», πόσα bit, καθώς επίσης τη δειγματοληψία, αλλά και τη συμπίεση των αρχείων της εγγραφής σε κατάλληλο container. Ίσως εκ πρώτης όψεως να σας φαίνεται περιττό, να μετατρέψετε την εγγραφή και σε μορφή mp3, αλλ’ εξετάζοντας τις σχετικές δυνατότητες των φορητών συσκευών σας, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφθείτε. Φυσικά, η αρχική σας εγγραφή θα πρέπει να μείνει στη θέση της, ενώ την εκδοχή της σε mp3 μπορείτε να την αποθηκεύσετε σε ειδικό υποφάκελο, ώστε να την αξιοποιήσετε όταν χρειασθεί –άλλωστε, εν συγκρίσει προς τη χωρητικότητα των δίσκων που μπορείτε να αγοράσετε σήμερα, ο χώρος που καταλαμβάνει είναι μάλλον ασήμαντος. Φυσικά, η κωδικοποίηση μιας εγγραφής 24bit σε mp3 απαιτεί μείωση της ανάλυσης στα 16bit (down-conversion) καθώς και ελάττωση της δειγματοληψίας στα 44,1KHz, (το mp3 υποστηρίζει έως 48KHz, αλλά καλύτερα να επιλέξετε 44,1), κάτι που επιφέρει μη αναστρέψιμη απώλεια στην ποιότητα ήχου, οπότε αυτή τη δουλειά πρέπει να την κάνετε σε αντίγραφο του αρχείου της εγγραφής σας. Βεβαίως, υπάρχουν και άλλοι απωλεστικοί αλγόριθμοι συμπίεσης, αλλά καλύτερα είναι να παραμείνετε στον mp3, που είναι αναγνωρίσιμος σε όλες τις φορητές συσκευές σας –και στο αυτοκίνητο.

Όσον αφορά τον container που πρέπει να περιέχει την αρχική σας εγγραφή, η λογική λέει να την κωδικοποιήσετε σε flac, που είναι ο πλέον διαδεδομένος στα Windows και το Linux, ή alac, αν χρησιμοποιείτε MacOs. Έτσι, διατηρείτε στο ακέραιο την αρχική ποιότητα ήχου, και κάνετε και αρκετή οικονομία στο χώρο του σκληρού δίσκου. Αν, πάλι, είστε αγύριστο κεφάλι και στραβόξυλο, ε, τί να σας πω. Αφήστε τη στον ασυμπίεστο container που σας αρέσει, είτε aiff, είτε wav.

 

[Costas Coyias]

Tagging

Βεβαίως, εδώ αναφέρομαι στα id3v2 tags, αυτά δηλαδή που χρησιμοποιούν πλείστοι όσοι players, και τα οποία ενδείκνυται να χρησιμοποιήσετε. Μάλιστα, σας συνιστώ επίσης εμφατικά να συμπληρώσετε τα tags της εγγραφής σας όσο γίνεται πιο ενωρίς, κυριολεκτικά μόλις αποθηκεύσετε το αρχείο της αμέσως μετά το πέρας της ηχογράφησης, και στη συνέχεια να ακολουθήσετε μια διαδικασία επεξεργασίας και μετατροπής των αρχείων που να διασφαλίζει την ακεραιότητα των tags, ώστε να μην αναγκασθείτε να τα περάσετε και δεύτερη φορά, εξοικονομώντας έτσι χρόνο και κόπο. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι σύγχρονης τεχνολογίας wave editors υποστηρίζουν την καταχώρηση tags, αλλά καλόν είναι να κάνετε μια δοκιμή για να βεβαιωθείτε πως τα tags που καταχωρήσατε με κάποιον τρόπο, είναι ορατά και φαίνονται σωστά μέσα από τον player χρησιμοποιείτε.

Για την Ιστορία, πάντως, τόσον ο Audacity, όσον και ο Adobe Audition, λειτουργούν σωστά ως προς το συγκεκριμένο θέμα, καθώς δεν καταστρέφουν το tagging που ενδεχομένως φέρει κάποιο αρχείο που επεξεργάζονται. Όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλες εφαρμογές, όπως ο RazorLame και το FLAC Frontend. Για παράδειγμα, αν γράψατε δέκα κομμάτια σε aiff, τους περάσατε tags και μετά τα κωδικοποιήσετε σε flac χρησιμοποιώντας το FLAC Frontend, τα flac αρχεία δεν θα έχουν αυτά τα tags, ενώ το ίδιο θα συμβεί και αν τα κωδικοποιήσετε σε mp3, χρησιμοποιώντας το RazorLame. Αντιθέτως, αν κάνετε αυτή τη δουλειά με τον Foobar, τότε τα παράγωγα αρχεία θα έχουν τα tags των προγόνων τους. Το ίδιο αποτελεσματικά λειτουργεί και το iTunes στο MacOs.

Τελικά, αυτό ήταν! Τον παίξατε, τον γράψατε, ακούστε τον!

 

[Costas Coyias]

Μια στιγμή! Τί πα’ να πει, αυτό ήταν! Έχουμε ερωτήσεις!

Α μάλιστα. Ας δούμε μερικές υπό μορφήν FAQ (ελληνιστί, φουάρ ω κεστιόν)…


Δηλαδή εντάξει. Κάρτα ήχου. Αλλά ποια να πάρω;

Λοιπόν, κοιτάξτε, εδώ και πολλά χρόνια, όλοι οι υπολογιστές φέρουν ενσωματωμένο audio interface, αλλά με δυνατότητες και ποιότητα που προορίζονται να ικανοποιήσουν βασικές απαιτήσεις, όσον αφορά τη μετατροπή D/A και πολύ περισσότερο A/D. Μπορείτε, λοιπόν, να δοκιμάσετε την ενσωματωμένη κάρτα ήχου του υπολογιστή σας, κι αν δεν σας ικανοποιεί το ηχητικό αποτέλεσμα, μπορείτε να πάρετε μια ξεχωριστή – και ηχητικά ανώτερη- κάρτα. Εάν ο υπολογιστής σας είναι σταθερός, ίσως η αγορά μιας εσωτερικής κάρτας ήχου σε μορφή PCIe να σας φαίνεται ως η πλέον ενδεδειγμένη λύση, αλλά καλόν είναι να το ξανασκεφθείτε. Μια εξωτερική κάρτα ήχου, συνδεδεμένη με τον υπολογιστή σας μέσω διαύλου εξωτερικής σύνδεσης (USB, firewire, ακόμη και thunderbolt), προσφέρει μακράν ευχερέστερο χειρισμό και συνδέσεις, ενώ μπορεί να αξιοποιηθεί εναλλακτικά και στον φορητό σας υπολογιστή, στο λαπιτόπ. Πιο συγκεκριμένα…

• Αποκλείστε ο,τιδήποτε αδυνατεί να ηχογραφήσει από αναλογική είσοδο σε μορφή τουλάχιστον 24/96. Τόσο απόλυτα. Βέβαια, λόγω των τεχνολογικών του περιορισμών, για την ηχογράφηση ενός φωνογραφικού δίσκου αρκεί το φορμά 16/44, αλλά έχουμε 2017. Να αγοράσετε κάρτα που να μη γράφει 24/96 εν έτει 2017; Λέει; Δε λέει…
• Στην (απίθανη) περίπτωση, κατά την οποίαν θελήσετε να μεταφέρετε (και) κασέτες DAT στον υπολογιστή, πρέπει να επιλέξετε κάποια κάρτα ήχου εξοπλισμένη και με ψηφιακή είσοδο, και μάλιστα συμβατή με την ψηφιακή έξοδο του κασετοφώνου DAT που έχετε, οπτική ή ηλεκτρική. Επιπροσθέτως, αν επιμένετε σε σκληροπυρηνικές λύσεις, δείτε εδώ.
• Αν θέλετε οπωσδήποτε εσωτερική κάρτα ήχου, μάλλον δεν έχετε και πολλές επιλογές, αλλά κατ’ αρχάς αποκλείστε όλες τις PCI κάρτες. Προτιμήστε αποκλειστικά κάρτα PCI express. Επίσης, καλόν είναι να μην ασχοληθείτε με τις (ακριβές) κάρτες της Lynx –όχι γιατί είναι κακές, τουναντίον, αλλά διότι έχουν δυνατότητες για τις οποίες θα πληρώσετε κάποιο σεβαστό ποσό, χωρίς να τις αξιοποιήσετε. Προσωπικά θα επέλεγα μια ESI Julia XTe, που στο κάτω-κάτω είναι και μοναδική στο είδος της, καθώς μπορεί να λειτουργήσει και σε balanced και σε unbalanced σύνδεση, ενώ η τιμή της είναι απολύτως λογική. Επίσης, άριστη λύση είναι και η Asus Essence STX II.
• Αν αποφασίσετε να πάρετε εξωτερική κάρτα, τότε πραγματικά έχετε ένα πέλαγος μπροστά σας, τόσο πολλά είναι τα μοντέλα –και δεν αναφέρομαι στις αμιγώς οικιακής χρήσης κάρτες, αλλά σ’ αυτές που προορίζονται (και) για δημιουργική χρήση, τις «επαγγελματικές». Μια τέτοια κάρτα σας προτείνω να πάρετε.

 

[Costas Coyias]

Πόσο καλή κάρτα; Πόσο να κοστίζει τέλος πάντων;

Εξαρτάται τί είδους άνθρωπος είστε. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Αν ανήκετε σ’ εκείνη τη γραφική ράτσα, που πιστεύει ακράδαντα πως μετά τα αναλογικά υπάρχει μόνον το χάος, και ότι ο ήχος του βινυλίου είναι αξεπέραστος και διάφορες άλλες τέτοιες ανοησίες, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να κλειστείτε μέσα σε μια χρονοκάψουλα που θα σας γυρίσει στο 1975, να μείνετε για πάντα εκεί, και να αφήσετε το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος να ζήσει να εξελιχθεί περαιτέρω.

Αν ανήκετε στο υπόλοιπο ανθρώπινο είδος, τότε μάλλον βρίσκεστε στο μέσον της διελκυστίνδας, μεταξύ «καλού» και «ακριβού» και «κακού» και «φθηνού». Πάντως, αφ’ ης στιγμής μια τέτοιου είδους κάρτα καλείται να ενισχύσει κάτι αρχέτυπο όπως ένα μικρόφωνο, θα πρέπει να θεωρήσουμε σχεδόν σίγουρο πως η ηχητική της ποιότητα επαρκεί για την ποιότητα ήχου των φωνογραφικών δίσκων, (που ούτως ή άλλως είναι αντίγραφα), ή έστω της συντριπτικής πλειοψηφίας των.

Προσπαθώντας να κωδικοποιήσω την τιμολογιακή κλίμακα, θα έλεγα πως μια κάρτα της τάξης των 150-200€ πρέπει να αξιολογηθεί ως πολύ καλή λύση, ενώ κάποια ακριβώτερη με τιμή γύρω στα 500€ πρέπει να κριθεί επαρκής για κάθε περίπτωση. Από εκεί και μετά, στην περιοχή των 1500€ υπάρχει η RME ADI2-Pro με απολύτως κορυφαίο ήχο, που μπορεί να παίξει και ρόλο κορυφαίου προενισχυτή ανεξαρτήτως τιμής, ενώ απλώς σε υψηλότερο επίπεδο τιμής υπάρχει ας πούμε κάποια AD συσκευή της Weiss, ή ο Ορφεύς, ή η Metric Halo.

Σε κάθε περίπτωση, πριν αγοράσετε, βεβαιωθείτε πως η κάρτα που έχετε επιλέξει, υποστηρίζει το λειτουργικό σύστημα που έχει ο υπολογιστής σας σήμερα, αλλά και αύριο. Για παράδειγμα, αν κάποιος φίλος σας σας έπεισε για τις ηχητικές αρετές της τάδε κάρτας ήχου, που είναι συμβατή με τα Windows 7 που τρέχετε τώρα, αλλ’ όχι και με τα Windows 10, που σε λίγο συμπληρώνουν δυό χρόνια λειτουργίας, ε, μάλλον πρέπει να προτιμήσετε κάτι άλλο. Σήμερα, εφέτος, Windows 10 και Macos Sierra. Τίποτε παλιότερο.

 

[Costas Coyias]

Μήπως είναι καλύτερα να ηχογραφώ στα 32bit, και όχι στα 24;

Για τη συγκεκριμένη εφαρμογή, όχι. Είναι δώρον άδωρον. Μείνετε στα 24bit. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, αν δεν πρόκειται να επεξεργασθείτε τη στάθμη της εγγραφής ή ο,τιδήποτε άλλο, κι απλώς θα περικόψετε τα περιττά και θα την αφήσετε όπως είναι, τότε η ποιότητα CD (16bit 44.1KHz) φτάνει και περισσεύει.

Από την άλλη, αν πρόκειται να ξεθορυβιάσετε τίποτε 45άρια από juke box, ή δίσκους 78 στροφών, τότε ναι, γράψτε στα 32bit και όταν τελειώσετε, κατεβάζετε την εγγραφή στα 24 ή 16bit.

 

[Costas Coyias]

Ποιο πρόγραμμα να χρησιμοποιήσω; Ποιο είναι καλό;

Μιας και η τεχνολογία ψηφιακής επεξεργασίας ήχου έχει ήδη συμπληρώσει 25ετία, είναι πλέον κάτι ώριμο, οπότε είναι μάλλον δύσκολο –αν όχι αδύνατο- να βρείτε wave editor που να είναι «κακός». Μάλιστα, αρκετοί απ’ αυτούς μπορούν να λειτουργήσουν και σε πολυκάναλη μορφή, αν κι αυτό δεν μας ενδιαφέρει εν προκειμένω.

Πάντως, δύο εύλογες απαιτήσεις που πρέπει να έχετε είναι, πρώτον, η επεξεργασία του αρχείου να μην καταστρέφει τυχόν tags που αυτό φέρει, και δεύτερον, ο editor να υποστηρίζει batch processing, δηλαδή την εφαρμογή κάποιου προκαθορισμένου συνόλου επεμβάσεων σε πολλά αρχεία στη σειρά. Μια προφανής, δωρεάν και αποτελεσματική λύση είναι ο Audacity, που πληροί αυτές τις δύο απαιτήσεις, ενώ εξαιρετικές λύσεις είναι ο Adobe Audition και το Wavelab Pro. Βέβαια, το Wavelab Pro κοστίζει 600€, ενώ η light έκδοσή του μόλις 100, αλλά δεν υποστηρίζει batch processing. Χμ…

Μια άλλη, ευπρόσδεκτη έως και απαραίτητη, δυνατότητα είναι η δημιουργία αρχείου cue sheet, προφανώς με τη χρήση markers, όπως αναφέρονται στον Audition, labels στο Audacity, ή cues ή όπως αλλιώς λέγονται. Δείτε σχετικά μερικές εικόνες.


Χρησιμοποιώντας τον Audition, στην πρώτη εικόνα, επάνω στο αρχείο έχει τοποθετηθεί marker στην έναρξη κάθε κομματιού, ονοματισμένος με τον τίτλο του. Στην συνέχεια, αφού αποθηκεύθηκε το ενιαίο αρχείο μαζί μ’ αυτά τα πρόσθετα δεδομένα, …


...ανοίχθηκε με το προγραμματάκι CueList Tool, το οποίο αναγνώρισε την ύπαρξη αυτών των marker και με το ανάλογο πλήκτρο δημιούργησε το αντίστοιχο αρχείο cue sheet,…



...λεπτομέρεια του οποίου βλέπετε εδώ, ανοιγμένο με το notepad. Αν στη συνέχεια αυτό το αρχείο κωδικοποιηθεί σε flac, (ή ape, ή wv) το μόνο που πρέπει να αλλάξει είναι η επέκταση στο όνομα του αρχείου που είναι περασμένο ως παράμετρος στην εντολή File, ώστε να το βρει ο player και να το παίξει.

Πέραν του CueList Tool, υπάρχει και η δυνατότητα δημιουργίας cue sheet on line, εδώ.

 

[Costas Coyias]

Αξίζει τον κόπο να γράψω με ψηφιακή RIAA;

Λέγοντας γράψιμο με ψηφιακή RIAA, εννοούμε πως ο προενισχυτής phono φεύγει από τη μέση, η κεφαλή συνδέεται κατ’ ευθείαν στις εισόδους μικροφώνου της κάρτας ήχου, προφανώς με balanced σύνδεση, το αναλογικό σήμα της ψηφιοποιείται και μετά εφαρμόζεται σ’ αυτό η ανάστροφη ισοστάθμιση RIAA. Διαβάστε σχετικά αυτό το θέμα, κι αποφασίστε.

 

[Costas Coyias]

Κι από κομπιούτερ τί γίνεται; Έχω ένα λαπτοπάκι, θα κάνει δουλειά;

Θα κάνει δουλειά, υπό την προϋπόθεση πως έχει κάπως ευρύχωρη RAM, τουλάχιστον 4GB. Για απλές δουλειές χωρίς πολλά-πολλά, δηλαδή γράψιμο, σώσιμο, περικοπή αχρήστων και κομμάτιασμα, ένας αργός επεξεργαστής σαν τον P8700, ή τον N3710, είναι μάλλον επαρκής. Σε βαρύτερες δουλειές, μεταβολή ανάλυσης, αποθορυβοποίηση, χρειάζεστε κάποιον κλάσης i5 και άνω. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όμως, και πάλι ο ένας και μοναδικός δίσκος του λάπτοπ θα φρενάρει το σύστημα. Επίσης, αναλόγως του πλήθους των εγγραφών, θα χρειασθείτε και σεβαστό χώρο στο δίσκο. Χοντρικά να έχετε υπ’ όψιν πως κάθε LP ηχογραφημένο σε 24/96 πιάνει χώρο 1GB πάνω-κάτω.

Το καλύτερο σενάριο είναι να έχει ο υπολογιστής σας σχετικά γρήγορο επεξεργαστή, που να βγάζει σκορ εδώ τουλάχιστον 3000 – 3500, καθώς επίσης να έχει δύο δίσκους, από τους οποίους στον ένα θα είναι εγκατεστημένο το σύστημα και ο wave editor, και στον άλλο τα αρχεία που επεξεργάζεσθε. Αν θέλετε να εμβαθύνετε στους λόγους για τους οποίους πρέπει ο υπολογιστής σας να είναι στημένος έτσι, διαβάστε αυτό το θέμα.

 

[Costas Coyias]

Τελικά, αξίζει τον κόπο και τα λεφτά;

Τί να σας πω… Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως, για να φτάσετε να ριπάρετε βινύλιο, θα πρέπει να έχετε πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις, οι οποίες δεν ικανοποιήθηκαν από κάποια έκδοση του ιδίου υλικού σε CD. Βεβαίως, το θέμα έχει κι άλλες πλευρές. Γνωρίζοντας τη διαδικασία, θα σας είναι πλέον πολύ εύκολο να ριπάρετε ο,τιδήποτε παίζει από αναλογική έξοδο, μπομπίνα, κασέτα, βιντεοκασέτα, ραδιόφωνο. Εάν δε, το ηχογραφημένο υλικό είναι πραγματικά πολύτιμο, η φωνή σας όταν ήσασταν μωρό, ο παππούς που τραγουδά κλπ., καταλαβαίνετε ότι τέτοιο υλικό πρέπει να διασωθεί, έτσι δεν είναι;

Καλές εγγραφές!

 

[Costas Coyias]

Να μη σας αφήσω έτσι! Και ένα ανέκδοτο, δίκην υστερογράφου... (τα πάνω κάτω μέσα σε τέσσερις αράδες)...

When I began assessing the RME card's S/PDIF output, my reactions were mixed. The RME sounded clean and full, in a forthright and controlled manner, but also exhibited a closed-in, muted quality that lacked the beguiling ebullience of the Maya44. However, as I revisited familiar source material, I found myself able to hear deeper into the music via the RME, discerning musical strands that the Maya44 left buried in the mix.

http://www.theabsolutesound.com/articles/the-absolute-sound-card-survey-tas-213/

 

[papaevgeniou]

Ευχαριστούμε πολύ .πραγματικα πολύ καλο .Επειδή αυτόν τον καιρο περναω τα βινυλια σε φλακ το κανω με το total recorder .Moυ το εδωε ενας φιλος μου αλλα δεν ξερω να κανω της βασικες ρυθμισεις και αν οντως είναι καλο αυτό το προγραμμα.θα ηθελα εάν γνωρίζεται ένα βασικο πλανο η να σας παρω τηλεφωνο για πιο αμεσα.Ευχαριστω Αντωνης

 

[costas EAR]

Καλιμπραρισμα πηγής.

Μια καλή ιδέα ίσως να ήταν κι η ισοσταθμιση της πηγής, ως διαδικασία καλιμπραρίσματος.

Έχεις δηλαδή ένα πικάπ που βγάζει παραπάνω μεσαία, λιγότερα πρίμα, τονίζει κάποια μπάσα, τες πα, δε παίζει φλατ, ως προβλέπεται, αλλά προκαλεί κάποιες τονικές αλλοιώσεις, ως προβλέπεται.

Εκτιμώ ως άριστη επιλογή το να διορθώσεις (με ισοσταθμιση) το συνολικό πακέτο, από βελόνα μέχρι τέλους, μέχρι το στάδιο της μετατροπής, εμπεριέχοντας και φόνο στειτζ και καλώδια, τα πάντα όλα.

Εφόσον το σήμα πάει σε ψηφία, είναι πολύ εύκολη διαδικασία η ανάλυση του συχνοτικου περιεχομένου του, η γραφική του αναπαράσταση, αλλά και η υλοποίηση φίλτρων διόρθωσης.

Θα χρειαστεί να παίξεις ένα τρακ με ροζ θόρυβο, που εμπεριέχουν ένα σωρό δίσκοι βινυλίου φτιαγμένοι για έλεγχο του συστήματος, τα γνωστά test records. Μπορείς μετά να το αναλύσεις και να φτιάξεις ένα ανάστροφο φίλτρο ισοσταθμισης, που θα διορθώσει τις τονικές αλλοιώσεις της πηγής.

Αυτό το φίλτρο, μπορείς στη συνέχεια να το εφαρμόζεις σε κάθε δίσκο που ψηφιοποιείται, επαναφέροντας έτσι πλήρως την τονική ισορροπία της αρχικής ηχογράφησης.

Φυσικά μπορεί να εφαρμόζεται και στις ακροάσεις, κάτι που επίσης εκτιμώ ως έξοχη ιδέα.

 

[Manos58]

Ενα λεπτο επιστρεφω.....

Spoiler

 

[costas EAR]

Hi-pass ή subsonic φίλτρο.

Ένα ακόμα χρήσιμο ψηφιακό φίλτρο θα ήταν το άνωθεν.

Παλιότερα, οι περισσότεροι ενισχυτές διέθεταν κάτι ανάλογο, θα θυμούνται οι εδώ δεινόσαυροι, όπως αυτός ο ενοχλητικός τύπος πιο πάνω με τα ποπ κορν...

Αυτό ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο, καθώς έκοβε πλήρως κάτι άχρηστες μετακινήσεις του μεγαφώνου χαμηλών συχνοτήτων, που τις έβλεπες και φυσικά δε τις άκουγες, καθότι υπόηχοι.

Προέρχεται από συντονισμούς του πικάπ, ή της κεφαλής, και από μετακινήσεις του σώματος της ακίδας πάνω σε στραβούς δίσκους.

Τες πα, δε χρειάζεται πολύ φιλοσοφία. Ένα hi-pass φίλτρο 24dB/oct στους 18-19 κύκλους είναι μια πολύ καλή ιδέα, στα πλαίσια επεξεργασίας του αρχείου σας.

Και κάτι τελευταίο:

Αν εφαρμοστεί (που προτείνεται έτσι κι αλλιώς) κι ένα φίλτρο normalization, το οποίο θα φέρει τη μέγιστη στάθμη στα επιθυμητά επίπεδα (καλή η ιδέα του Κόγια για -2dB μέγιστη στάθμη), αυτό το φίλτρο θα πρέπει να είναι το τελευταίο που θα εφαρμοστεί, αφού δηλαδή έχουν πρώτα εφαρμοστεί όλα τα υπόλοιπα (αφαίρεση θορύβων, ποπς, υποηχων, κλπ) και πιθανώς κάποιο balance που λέει κι ο Κόγιας στην "προσωπικότητα" της ηχογράφησης, αν βέβαια αυτή είναι τόσο άθλια που θέλει λίγο "χέρι" για να ακούγεται ευχάριστα.

-2, γιατί κάποια ντακ στο -1 κλιπαρουν.