Αφου ο Αρβανικος τα θελει για club,τι να κανω για να τα σωσω????
Άσε δε που είμαι σίγουρος ότι ο έτερος Νικ δεν πρόκειται καν να σου ζητήσει να τον...πληρώσεις κιόλας.:137:
Ναι ο παλιόpou$t@$ και εμένα με έβαλε να πάρω JBL για τον ίδιο λόγο. Θέλει να ανοίξει club με τα δικά μας ηχεία το λαμόγιο
Θα περιμένω μέχρι την επόμενη επέτειο του Πολυτεχνείου που θα σε έχουν πιάσει πάλι τα κομουνιστικά σου, και όταν βγεις πάλι στο forum να πεις ότι θα τα χαρίσεις, τσουυυυπ θα σου έρθω έξω από την πόρτα για να τα πάρω. :143::143:
Ψιτ μικρε, κανονισε κανενα meeting κι εσυ (ποτε βρε θα μεγαλωσουν οι διαδοχοι?)Έλα και για να ανάψω τα αίματα, βάζω μερικές φώτο από προηγούμενα συστήματα με Rowland...
Με Wilson Watt/Puppy 5.1 και Watt/Puppy 7, με B&W 800 Signature, με B&W 802 και με το παλτό το Andra.
Το διάγραμμα στο οποίο φαίνονται το "ένα κλικ στις μεσο-χαμηλές αλλά και η έντονη πτώση που κάνει στις πολύ υψηλές συχνότητες" είναι βαθμονομημένο σε "βήματα" των 0.5 dB στον κατακόρυφο άξονα, κάτι που σημαίνει πως το "κλικ στις μεσοχαμηλές" είναι της τάξεως των 0.05 dB, ενώ η "έντονη πτώση στις πολύ υψηλές συχνότητες" είναι της τάξεως των 0.05 dB στα 20 kHz, και 0.5 dB στα 50 kHz.Tον Model 8T της Rowland, καθώς επίσης και μερικά άλλα ενισχυτικά εκείνης της σειράς που έτυχε να είχα στην κατοχή μου (όπως οι Model 9 με τα BPS, οι Model 9 με τα PSU, ο Model 2 και ο Model 8 Ti) παρουσίαζαν το ίδιο ακριβώς ηχητικό χαρακτηριστικό με τα 5-6 διαφορετικά ηχεία που τα "δούλεψα".
Όλοι αυτοί οι ενισχυτές είχαν μια έμφαση στις μέσο-χαμηλές (με τον Model 2 να είναι ο πιο ισορροπημένος από όλους), γεγονός που γινόταν αντιληπτό σε όλες τις περιπτώσεις ηχείων που είχα με ουδέτερο χαρακτήρα (όπως π.χ. τα ATC, τα ProAc, κάποια B&W, κάποια Wilson, τα Magnepan και μερικά άλλα που ξεχνάω).
Ναι είναι άκρως υποκειμενική η άποψη, αλλά κατά καιρούς είχα βρει και μερικές μετρήσεις που το επιβεβαίωναν. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή βρήκα μόνο μια του "πιο ισορροπημένου της παρέας" Model 2 από το Stereophile του 1995...
Που όμως και εδώ φαίνεται ένα κλικ στις μεσο-χαμηλές, αλλά και η έντονη πτώση που κάνει στις πολύ υψηλές συχνότητες, γεγονός που ηχητικά θα μπορούσε να μεταφραστεί με αυτό που περιέγραψα παραπάνω.
Στο συγκεκριμένο τεύχος βέβαια, οι δοκιμαστές το εκθείασαν το μηχάνημα (κάτι που συνήθιζαν τότε με τα Αμερικάνικα μηχανήματα) και δεν έκαναν καμία αναφορά σε αυτά που φαίνονται στο "δικό τους" διάγραμμα.
Οι μεγαλύτεροι Model 8 και 9 παρουσίαζαν πολύ πιο έντονο αυτό το "κλικ", γεγονός που έκανε πολύ πιο αισθητό αυτό που περιέγραψα παραπάνω.
Εδώ βέβαια, και για να μην γίνει και καμία παρεξήγηση, θα ήθελα να πω ότι οι Jeff Rowland εκείνων των εποχών, μαζί με τους Krell και τους Levinson εκείνων των εποχών, ήταν, είναι, και θα είναι οι αγαπημένοι μου ενισχυτές for ever. Από την άλλη... αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τέλειοι. Έχουν και αυτοί τα ιδιαίτερα τους χαρακτηριστικά, τα οποία αν συνδυάσεις σωστά με τα κατάλληλα ηχεία και συνωδά, θα πάρεις μοναδικά αποτελέσματα.
Με δεδομένο ότι τα Genesis οδηγούνται από δικό τους σερβο-ενισχυτή στα μπάσα, ενώ "φοράνε" planar bass-midrange, παρεμφερές (ή και ίδιο) με κάποιο από την οικογένεια των RD
πού ακριβώς έγκειται η "δυσκολία" τους;
