Έχω ένα μπουκάλι τσικουδιά από σπιτική παραγωγή στην κατάψυξη. Λέω του γιού μου να μου φέρει ένα μπουκάλι νερό, και μου φέρνει το ρακί, απορώντας γιατί δεν έχει παγώσει...
Πήγε φιλαράκι στην Μπρατισλάβα και μου έφερε αυτό. Πολύ παράξενο λευκό.
Σε γαργαλαει χωρίς να είναι αφρώδες. Έχει έντονη οξύτητα. Ως και ξυνάδα. Και μαλακώνει όταν το αεριζεις σαν να είναι κόκκινο.
Ακόμα δεν βρήκα με το φαγητό ταιριάζει. Ούτε με ελαφρύ κρέας, ούτε με ψάρι μου έκατσε. Όμως ήταν ωραία συνοδεία για τυριά.
Ά, και πολύ ιδιαίτερο συνθετικό πώμα, με στρώσεις ομόκεντρους και με διαφορετικό πάνω και κάτω.
Έρχεται ένα φιλαράκι σπίτι να φάμε πίτσα και να δούμε τηλεόραση. Και φέρνει μαζί ένα μπουκάλι κρασί που έφτιαξε φίλος του. Ξινόμαυρο, 36 μήνες σε δρύινο βαρέλι. Του λέω μην το χαραμισουμε στην πίτσα. Όχι μου λέει, άνοιξε το. Ήταν εξαιρετικό, δεν έχω πιει καλύτερο κρασί από ερασιτέχνη. Φυσικά δεν είχε σχέση με την πίτσα, αλλά το ευχαριστήθηκαμε στο τέλος που είχε αεριστει σκέτο.