ΑΝΔΡΕΑΣ Κ.
Ιδρυτής
- Μηνύματα
- 30.058
- Reaction score
- 729
Το παρακατω βρηκα στο site interpet.gr :
Το περιστατικό συνέβη τον περασμένο Αύγουστο και φυσικά είναι ένα από τα χιλιάδες περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά στις γειτονιές και στους δρόμους της πολιτισμένης αυτής χώρας.
Μόλις είχα παρκάρει το αμάξι μου και όπως είμαι και λίγο παρατηρητική, προσέχω κάτω από το αμάξι που ήταν παρκαρισμένο απέναντι ένα λευκό μικρό πραγματάκι απροσδιορίστου ταυτότητος,
Πλησιάζω και ανακαλύπτω ένα μικρό γατάκι όχι μεγαλύτερο από 2 μηνών (αυτό επιβεβαιώθηκε και μετά)….Δεν έκανε καμία κίνηση για να φύγει όταν το πλησίασα και αυτό με προβλημάτισε, αφού παρατήρησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το άγγιξα, το κούνησα και ανακάλυψα ότι απλά δεν μπορούσε να κινηθεί.
Επέστρεψα γρήγορα στο σπίτι, πήρα τηλέφωνο την Φιλοζωική εταιρεία (ήταν και 14 Αυγούστου), δεν κατάφερα να τους βρω, πήρα την κτηνίατρο μου, ούτε τότε κατάφερα κάτι και μέσω ΟΤΕ βρήκα το τηλέφωνο μιας κλινικής Ζώων που εφημέρευε εκείνη την ημέρα.
Πήρα ένα κουτί υποδημάτων, επέστρεψα στο σημείο και το τοποθέτησα μέσα, παίρνοντας στο στο αμάξι για την κλινική.
Στην διαδρομή είχα βάλει απαλή μουσική και εκείνο είχε το βλεμματάκι του συνεχώς πάνω μου.
Σε λίγη ώρα έφτασα και οι άνθρωποι εκεί, ας με συγχωρήσουν που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους (πρόκειται για την κλινική Ζώων του Αγ. Μοδέστου), με μεγάλη προσοχή και υπευθυνότητα, αλλά πάνω απ΄όλα αγάπη, το ανέλαβαν επί τόπου.
Ανακαλύψαμε μετά από σχετική ακτινογραφία ότι η σπονδυλική του στήλη είχε σπάσει είτε από κλωτσιά είτε από αυτοκίνητο (συγχαρητήρια στους κυρίους), ότι είχε πολλά προβλήματα λόγω αυτού στα ζωτικά του όργανα και το κρατήσαμε μέσα εκείνο το βράδυ για να αποφανθούν την επόμενη ημέρα τι ακριβώς θα γίνονταν.
Το παράδοξο (που έκανε εντύπωση και στους ίδιους) ήταν ότι το γατάκι ήταν τόσο φιλικό, τόσο τρυφερό, μας κοιτούσε συνεχώς στα μάτια και γουργούριζε.
Είπε τότε η γιατρός «αυτό το μωρούλι, θέλει να ζήσει απεγνωσμένα»
Την επόμενη ημέρα, πήγα στην κλινική, για να μάθω τι θα γίνονταν.
Φτάνοντας εκεί, οι γιατροί μου είπαν ότι το γατάκι θα είχε μια σύντομη, προβληματική ζωή και ότι το τραυματισμένο σωματάκι του θα ήταν πηγή πόνου και διαφόρων προβλημάτων.
Η μόνη λύση….η ευθανασία.
Αυτά έλεγαν όταν εκείνο ήταν τοποθετημένο στο σιδερένιο τραπέζι εξέτασης και πολεμούσε να καθαρίσει την γούνα του, βλέποντάς μας παράλληλα με τα πανέξυπνα ματάκια του και γουργουρίζοντας συνεχώς.
Πολλές φορές προσπάθησε δε να συρθεί κοντά μας όσο του επέτρεπε το σωματάκι του..
Πόσο ήξερα αυτό το γατάκι? Ένα 24ωρο? Δεν θυμάμαι να έχω πάρει τέτοιο πόνο.
Πόνεσα όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Έκανα ερωτήσεις, συνεχείς, μήπως? Αν? Ίσως? Δεν μπορούσαν να υποσχεθούν τίποτα….δυστυχώς….η κατάσταση μη αναστρέψιμη….
Τελικά, συμφώνησα και ζήτησα να γίνει το καλύτερο δυνατό, δηλαδή νάρκωση πριν την ευθανασία, ώστε να μην στρεσαριστεί….
Δεν άντεξα να το δω πεθαμένο, το άφησα εκεί…
Δεν ξέρω πως γύρισα πίσω με το αμάξι….δεν ξέρω πως κατάφερα να οδηγήσω μέσα από την βροχή δακρύων που εμπόδιζε την όρασή μου….
Ξέρω ότι έφυγε και πήγε πίσω από εκεί που ήρθε, στον παράδεισο με τα όμορφα πράσινα λειβάδια, τα γευστικά μπισκοτάκια, τις όμορφες χνουδωτές μπαλίτσες για να παίζει με τα γερό πλέον σωματάκι του.
Για σου όμορφο γατάκι που ούτε να σε ονοματίσω δεν πρόλαβα…
Μαρία Χουρδάκη
Το περιστατικό συνέβη τον περασμένο Αύγουστο και φυσικά είναι ένα από τα χιλιάδες περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά στις γειτονιές και στους δρόμους της πολιτισμένης αυτής χώρας.
Μόλις είχα παρκάρει το αμάξι μου και όπως είμαι και λίγο παρατηρητική, προσέχω κάτω από το αμάξι που ήταν παρκαρισμένο απέναντι ένα λευκό μικρό πραγματάκι απροσδιορίστου ταυτότητος,
Πλησιάζω και ανακαλύπτω ένα μικρό γατάκι όχι μεγαλύτερο από 2 μηνών (αυτό επιβεβαιώθηκε και μετά)….Δεν έκανε καμία κίνηση για να φύγει όταν το πλησίασα και αυτό με προβλημάτισε, αφού παρατήρησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το άγγιξα, το κούνησα και ανακάλυψα ότι απλά δεν μπορούσε να κινηθεί.
Επέστρεψα γρήγορα στο σπίτι, πήρα τηλέφωνο την Φιλοζωική εταιρεία (ήταν και 14 Αυγούστου), δεν κατάφερα να τους βρω, πήρα την κτηνίατρο μου, ούτε τότε κατάφερα κάτι και μέσω ΟΤΕ βρήκα το τηλέφωνο μιας κλινικής Ζώων που εφημέρευε εκείνη την ημέρα.
Πήρα ένα κουτί υποδημάτων, επέστρεψα στο σημείο και το τοποθέτησα μέσα, παίρνοντας στο στο αμάξι για την κλινική.
Στην διαδρομή είχα βάλει απαλή μουσική και εκείνο είχε το βλεμματάκι του συνεχώς πάνω μου.
Σε λίγη ώρα έφτασα και οι άνθρωποι εκεί, ας με συγχωρήσουν που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους (πρόκειται για την κλινική Ζώων του Αγ. Μοδέστου), με μεγάλη προσοχή και υπευθυνότητα, αλλά πάνω απ΄όλα αγάπη, το ανέλαβαν επί τόπου.
Ανακαλύψαμε μετά από σχετική ακτινογραφία ότι η σπονδυλική του στήλη είχε σπάσει είτε από κλωτσιά είτε από αυτοκίνητο (συγχαρητήρια στους κυρίους), ότι είχε πολλά προβλήματα λόγω αυτού στα ζωτικά του όργανα και το κρατήσαμε μέσα εκείνο το βράδυ για να αποφανθούν την επόμενη ημέρα τι ακριβώς θα γίνονταν.
Το παράδοξο (που έκανε εντύπωση και στους ίδιους) ήταν ότι το γατάκι ήταν τόσο φιλικό, τόσο τρυφερό, μας κοιτούσε συνεχώς στα μάτια και γουργούριζε.
Είπε τότε η γιατρός «αυτό το μωρούλι, θέλει να ζήσει απεγνωσμένα»
Την επόμενη ημέρα, πήγα στην κλινική, για να μάθω τι θα γίνονταν.
Φτάνοντας εκεί, οι γιατροί μου είπαν ότι το γατάκι θα είχε μια σύντομη, προβληματική ζωή και ότι το τραυματισμένο σωματάκι του θα ήταν πηγή πόνου και διαφόρων προβλημάτων.
Η μόνη λύση….η ευθανασία.
Αυτά έλεγαν όταν εκείνο ήταν τοποθετημένο στο σιδερένιο τραπέζι εξέτασης και πολεμούσε να καθαρίσει την γούνα του, βλέποντάς μας παράλληλα με τα πανέξυπνα ματάκια του και γουργουρίζοντας συνεχώς.
Πολλές φορές προσπάθησε δε να συρθεί κοντά μας όσο του επέτρεπε το σωματάκι του..
Πόσο ήξερα αυτό το γατάκι? Ένα 24ωρο? Δεν θυμάμαι να έχω πάρει τέτοιο πόνο.
Πόνεσα όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Έκανα ερωτήσεις, συνεχείς, μήπως? Αν? Ίσως? Δεν μπορούσαν να υποσχεθούν τίποτα….δυστυχώς….η κατάσταση μη αναστρέψιμη….
Τελικά, συμφώνησα και ζήτησα να γίνει το καλύτερο δυνατό, δηλαδή νάρκωση πριν την ευθανασία, ώστε να μην στρεσαριστεί….
Δεν άντεξα να το δω πεθαμένο, το άφησα εκεί…
Δεν ξέρω πως γύρισα πίσω με το αμάξι….δεν ξέρω πως κατάφερα να οδηγήσω μέσα από την βροχή δακρύων που εμπόδιζε την όρασή μου….
Ξέρω ότι έφυγε και πήγε πίσω από εκεί που ήρθε, στον παράδεισο με τα όμορφα πράσινα λειβάδια, τα γευστικά μπισκοτάκια, τις όμορφες χνουδωτές μπαλίτσες για να παίζει με τα γερό πλέον σωματάκι του.
Για σου όμορφο γατάκι που ούτε να σε ονοματίσω δεν πρόλαβα…
Μαρία Χουρδάκη