Πολύ μελαγχολικό καίτοι γλυκύτατο Χριστίνα dearest.
πρότεινε κάτι πιό "ανεβαστικό".
ΥΓ πάντα ζήλευα τα χέρια του πιανίστα .Οι κινήσεις τους παράγουν αφόρητο έρωτα
Τουλαχιστον υπαρχει καποιος που τ ακουει και σχολιαζει!:103::103:
Στο ειδος της εσωτερικης καταστασης που μας μεταθετει ενα μουσικο εργο ειναι πολυ προσωπικη υποθεση.Περικλειει καποιες φορες κυματωδως αισθηματα αγαλλιασης και ευφοριας με εναλλαγες συνειδητοποιημενης μελαγχολιας και πονου που μπορουν να οδηγησουν σε ψυχικη καθαρση αναλογα με την καλλιεργεια του μουσικου ενστικτου μας και τις συγκεκριμενες εμπειριες της ζωης μας...
Αλλα θα ελεγα πως καταλληλοτερο προσωπο για περαιτερω αναπτυξη του θεματος,δηλ. τι ειδους επιρροη μπορει ν ασκησει η κλασσικη μουσικη στον ψυχισμο μας σε μια συγκεκριμενη στιγμη....,ειναι ο Δημοκηδης,αν διαβαζει.
Εχω παρατηρησει δε,πως διαφοροποιουνται συχνα απο ατομο σε ατομο τα αισθητηρια που ανταποκρινονται στα ερεθισματα που δεχεται τ αυτι κι επεξεργαζεται ο εγκεφαλος...
Αν διαθεσεις το χρονο Μανο και κανεις μια αναδρομη στις προηγουμενες σελιδες,ισως βρεις μουσικα εργα που θα σε ανεβασουν" εκει που εσυ θελεις!:403:
Αν δεν είναι "κινηματογραφική υπερβολή"ο τρόπος που συνελάμβανε την μουσική ο Μότσαρτ δεν νομίζω οτι θα υπάρξει ποτέ άλλος σαν αυτό.
Και όπως ολα τα εξαιρετικά κρατάνε λίγο .