Big Bang....Albums

[Bhutia]

Spoiler

Το παρόν νήμα θ' ασχοληθεί με albums απαρχές νέων μουσικών συμπάντων πάνω στα ιδιώματα που υπηρέτησαν. Εννοείται πως σκέτη κατοχή τους δεν έχει σημασία, αφού συνεπάγονται και τακτικές ακροάσεις.

Ξεκίνημα με ένα διαχρονικό Jazz σύμβολο

Η επαναστατική φύση του Bossa Nova ιδιώματος για τη βραζιλιάνικη κουλτούρα βασίστηκε στο ότι απέδωσε για πρώτη φορά ρυθμικές δομές οικείες προς εκείνη,αλλά με τρόπους οι οποίοι αντέταξαν στην κραυγαλέα και φαντασμαγορική βραζιλιάνικη παράδοση ρομαντικούς υπαινικτικoύς τόνους και τρυφερότητα στα πρότυπα της Αμερικανικής Τζαζ από τη Δυτική Ακτή (West Coast Jazz).

Kαμία ρομαντική υπέρβαση δεν εδρεύει στο παρασκήνιο της παραγωγής για να σφραγίσει οριστικά το μύθο του "Getz/Gilberto". Ο τότε διευθυντής της Verve Creed Taylor επιδίωκε να κεφαλαιοποιήσει στον υπέρτατο βαθμό τη νεόκοπη δημοφιλία των βραζιλιάνικων ρυθμών στα αμερικανικά μουσικά δρώμενα στο ξεκίνημα των 60ς,υπό όρους αναλόγους με τους γνωστούς βρετανούς εισβολείς (Beatles).

Καθυστέρησε μάλιστα την κυκλοφορία του δίσκου κατά ένα ολόκληρο έτος,ούτως ώστε ν'αποκλειόταν οποιαδήποτε πιθανότητα υπονόμευσης στην εμπορική σταδιοδρομία συγγενικών άλμπουμ που είχαν προηγηθεί,όπως η σύμπραξη του Stan Getz με Laurindo Almeida ή εκείνη με τον Charlie Byrd ("Jazz Samba").

Οι συναυλίες δοσμένες από ομάδα βραζιλιάνων μουσικών στο Carnegie Hall το 1963 δεν ενίσχυσαν μεν την καλλιτεχνική αξία της Bossa Nova,αλλά έφεραν στη διαθεση της αμερικανικής εταιρείας ονομαστούς εκπροσώπους του ιδιώματος υπό μορφή ενιαίου συνόλου:Sebastiao Neto (μπάσο),Milton Banana (ντραμς) και φυσικά τους περίφημους συνθέτες Αntonio Carlos Jobim στο πιάνο και Joao Gilberto με την κιθάρα του.Ο τελευταίος μάλιστα εγκατέλειψε τελικά το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου είχε καταλύσει στη Νέα Υόρκη πηγαίνοντας στο A&R Studio για την ηχογράφηση,χάρη σε παρέμβαση από τη σύζυγο του Stan Getz.Κατά την επίσκεψή της,ο Gilberto πείστηκε να ξεπεράσει προσωρινά τη θρυλούμενη αγοραφοβική του διάθεση όταν προτάθηκε στη δική του σύζυγο Astrud,να ερμηνεύσει στην αγγλική γλώσσα δύο κομμάτια που χαράχθηκαν ανεξίτηλα στη Μουσική Ιστορία ("Garota de Ipanema" & "Corcovado").

Στην πρωτόγνωρη επιτυχία του άλμπουμ συνέβαλαν η απαλλαγμένη από το παραμικρό ίχνος επιτήδευσης ανέμελη ερμηνεία της-πρωτάρας ακόμη- Astrud Gilberto,όπως και η αγγλική μεταγλώττιση του Norman Gimpel στα δύο προαναφερθέντα κομμάτια.Συγκεκριμένα,συντόμευσε εκείνος το μέτρο των εισαγωγικού στίχου στο "Girl from Ipanema" εντείνοντας την αμεσότητα σε ψυχοακουστικό επίπεδο,ενώ ταυτόχρονα μετάλλαξε το συνολικό νόημα από μία ηδυπαθή σκηνική παράθεση σε κρυφή επιθυμία γι ανάληψη δράσης από τη μεριά της αφήγησης,στάση η οποία ανταποκρινόταν καλύτερα στη συλλογική συνείδηση των κατοίκων του Πρώτου Κόσμου.

Spoiler

Με εξαίρεση κάποια απολαυστικά σολιστικά ξεσπάσματα ("So Danco Samba"),το τενόρο σαξόφωνο του Stan Getz έμοιαζε να συγκρατείται σε χαμηλούς τόνους,εναρμονισμένο πλήρως με την τεχνική των υπολοίπων εκτελεστών,η οποία δεν στηριζόταν σε εκθαμβωτικές σολιστικές επιδόσεις.Η συνέργειά τους ως μέλη ενός αδιάσπαστου συνόλου εντός αυτού του άλμπουμ μετέδιδε βεβαίως γνήσια λικνιστική αίσθηση σε κοινωνία με τους ρυθμούς της βραζιλιάνικης Samba,βαίνοντας ολοένα αποστασιοποιούμενη από τα δεδομένα της Cool Jazz.

Πενήντα χρόνια μετά την παρθενική του εμφάνιση,υπό το φάσμα της τυποποίησης που επέφερε η σωρεία επιγόνων και του στείρου εκστασιασμού από το πλήθος των...χαϊενδόκριτων,το "Getz/Gilberto" παραμένει εξέχον κεφάλαιο Μουσικής δημιουργίας,αποκαθιστώντας κάθε φορά τις πρώτες πολύτιμες στιγμές ύστερα από ένα ξένοιαστο πρωινό ξύπνημα,όταν ο κυνισμός της καθημερινότητας που έπεται και η σαρκαστική του αντίπραξη δεν έχουν προλάβει ακόμη να ορθωθούν στη συνείδηση.Η δε αφηρημένη εικαστική προσέγγιση με τις θερμές πινελιές πάνω σε μαύρο φόντο μεταφέρει μία αύρα ανέφελης ανάπαυλας, λίγο πριν το ροκ "κυκλώνα" που κυριάρχησε στα μουσικά και κοινωνικά δρώμενα κατά το δεύτερο μισό των 60's.

Η επανέκδοση στο πλαίσιο της πεντηκονταετίας βασίζεται-όπως διατείνεται- για πρώτη φορά στις αυθεντικές ταινίες της ηχογράφησης,ενώ προβαίνει και σε αντιστροφή των στερεοφωνικών καναλιών, δίδοντας στο έργο τη μορφή που είχαν αρχικά καθορίσει οι συντελεστές του. Στην εντύπωση αυξημένης καθαρότητας σε σχέση με τις προηγούμενες μεταφορές ενδέχεται να έχει συντελέσει και κάποια μικρή ενίσχυση στις στάθμες των λεπτομερειών,με αντίστοιχη μείωση στο εύρος δυναμικής ζώνης.

Ατόπημα όμως κρίνεται η ξερή επανάληψη του ιδίου περιεχομένου σε μονοφωνική εκδοχή-για πρώτη φορά σε ψηφιακό φορμά όπως διακηρύσσεται- και η παράθεση των καρατομημένων-ελέω ραδιοφωνικής ευελιξίας- single εκδόσεων γιά τα Girl from Ipanema & Corcovado,ως μοναδικές επιπλέον παροχές.Έστω και αν η εταιρεία επιθυμούσε να μην παραβιάσει τη διάρκεια ενός μονού δίσκου κι εφόσον δεν έχουν διασωθεί εναλλακτικές εκτελέσεις από την αυθεντική ηχογράφηση,θα μπορούσε να τιμήσει περισσότερο την ανεξάντλητη εμπορική πορεία του έργου,παρέχοντας λ.χ. εξέχουσες εναλλακτικές εκτελέσεις κάποιων εκ των κομματιών από την πλούσια ομολογουμένως παρακαταθήκη της. Η παρούσα προσφορά αποπνέει αύρα εκζήτησης,λες και είναι αφιερωμένη σε εμμονοληπτικούς οπαδούς της υπερυψηλής πιστότητας.Αφήνει δε την υποψία ότι επιφυλάσσεται για κάποια μελλοντική επέτειο,πιθανώς στο πλαίσιο της...εκατονταετίας.

Spoiler

http://www.commmons.com/whatsnew/artists/naomi_goro/201305281605_eng.html

Ίσως να δικαιωνόταν έτσι κι ένα οικείο τοις πάσι γνωμικό ότι..."Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα"...

 

[Bhutia]

Οι μελωδίες της...ατυχίας.

https://www.youtube.com/playlist?list=PL0488F6103B08A22D

Είναι διαλείμματα ανάμεσα στην παράνοια αυτό που αποκαλούμε Μουσική...

Το τετράφθογγο θέμα στο μπάσο της Τισιφόνης,η ΄΄Μέγαιρα΄΄ ηλεκτρική κιθάρα του Joey Santiago και η ΄΄Αληκτώ΄΄ κραυγή του Μαύρου Φράνσις τρυπάνε-με έμβολο αναφοράς τις τελετουργικές κρούσεις του Nick Lovering- από το πρώτο κομμάτι τις φλέβες των παθών και της αβεβαιότητας που διατρέχουν την ανθρώπινη ύπαρξη.Δεν εδρεύει καμία λογική στη μεταμέλεια,παρα μόνο προφάσεις προτού αφιχθεί ο σινεφίλ ανδαλουσιανός σκύλος του "Debaser" και αφότου θα έχει παρέλθει η ρεβανσιστική εξιλέωση του "Gouge Away".

Οι διαταραγμένες ιστορίες του "Doolittle" αμολάνε πόθο,αγωνία και σκωπτική αλληγορία σαν Ερινύες που δεν χορταίνουν να κατασπαράζουν τις ψυχές των θυμάτων-ακροατών τους.Βιβλικά επεισόδια,εξιδανίκευση ακρωτηριασμού και σεξουαλικής βίας,μεταφυσική αριθμολογία,εμβόλιμοι ισπανόφωνοι στίχοι,η εξέλιξη ως μανιώδης συνδρομή,λύματα αντιστεκόμενα στη βιοδιάσπαση ορθώνουν τον καθρέπτη ενός πολιτισμού οδεύοντος ολοταχώς προς το γκρεμό με τα φρένα απάτητα.

Ο Gil Norton είχε χαλιναγωγήσει χάρη στο μαγικό παραγωγικό του ραβδί τους υπερφυσικούς κλήρους θορύβου σε δελεαστικά πακέτα που δεν υποχρέωναν σε συνταγογράφηση για την εύρρυθμη λήψη τους.Επέμεινε στην αυξημένη βιοδιαθεσιμότητα,επιμηκύνοντας σε μουσικό και στιχουργικό επίπεδο κάποια κομμάτια και παρακίνησε τον Black να μεταβάλλει τα τέμπι όπου κρινόταν κάτι τέτοιο αναγκαίο.

Αποδαιμονοποίησε την προοπτική εμπορικής επιτυχίας ως προς το εναλλακτικό ροκ ιδίωμα,εμμένοντας κιόλας στην ενσωμάτωση του "Here Comes Your Man",ενός κομματιού με φολκ-ροκ συμβατικότητα που χρειαζόταν να περιβληθεί από γερές δόσεις υγιεινής..διαστροφής προτού βρει θέση στο άλμπουμ.Οι τελειωτικές λεπτές αποχρώσεις του έφερναν λύση-όχι υποχρεωτικά ευοίωνη- που απουσίαζε από την ανάλογη προσμονή ενός Lou Reed στο "Here She Comes" δύο δεκαετίες πρωτύτερα..

Τα τραγούδια του "Doolittle" ισοδυναμούν με χημικές αντιδράσεις προσδίδουσες στη δραστική ροκ ουσία εκλεκτική ψυχοφαρμακολογική δράση,αφού μετατρέπουν τις Ερινύες από διωκτικές Αρχές σε καταδιωκόμενες θεότητες,στερώντας τους μόνιμα στην ύστατη στιγμή τη λυτρωτική υπόσταση των Ευμενίδων.Η παρακμιακή λατρεία που διέσπερναν κατάπιε τελικά και το ίδιο το συγκρότημα,αφού το άλμπουμ αποτελεί επίσης χρονικό αποβολής για την ταλαντούχο συνθέτη/μπασίστρια Kim Deal από τον Μαύρο Francis-στα πρότυπα του γνωστού Μαύρου...Πητ- σημαίνοντας την απαρχή δημιουργικής κάμψης.Προπομπός της τελευταίας η αβάσταχτη ποπ συμβατικότητα στο "La La Love You".


Η εφετινή επανέκδοση φαντάζει σαν ευθανασία στο φλύαρο πόνημα "Indie Cindy" με κεταμίνη από τον...Δόκτορα Doolittle.Καταχωρείται προς τιμήν των συντελεστών,η επιλογή να μην επέμβουν στο υγιές εύρος δυναμικής ζώνης του αυθεντικού master.Το επιπρόσθετο υλικό συγκεντρώνει σε ενιαία βολική συσκευασία και νέο mastering τις δύο ηχογραφήσεις από τις εκπομπές του John Peel στο BBC (πριν και μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ αντίστοιχα),demo ηχογραφήσεις από το φθινόπωρο του 1988 στο Downtown Recorders Studio της Βοστώνης,καθώς και B-sides από τα τότε κυκλοφορηθέντα singles "Monkey Goes to Heaven" & "Here Comes Your Man".

Τα καταιγιστικά τέμπι κατά τις -όντως ενδιαφέρουσες- ραδιοφωνικές αποδόσεις εντείνουν την ανατριχιαστική αίσθηση των κομματιών,με αποκορύφωμα την ηδονική ανταλλαγή επιφωνημάτων ανάμεσα σε Francis και Deal κατά την ερμηνεία του "Tame".Το δε "Wave of Mutilation" ερμηνεύεται σε αργότερο τέμπο,ανταποκρινόμενο στη μορφή που είχαν επιλέξει να παίζουν κατά τις συναυλίες τους.

Για τους...ηδονοβλεψίες στην παραγωγική διαδικασία ενός άλμπουμ-συμβόλου,η διάρθρωση των ακατέργαστων demos φανερώνει την αρτιότητα που διέθεταν εξαρχής οι συνθέσεις ως σύνολο,παρέχοντας επιπλέον ασφαλείς ενδείξεις ως προς τις διαφοροποιήσεις που επέβαλε ο Gil Norton σε σχέση με τις πρακτικές του προκατόχου του Steve Albini-στο άλμπουμ "Surfer Rosa".

Στο "I Bleed" είναι λ.χ. εμφανής η υποχώρηση στην τελική μίξη της άναρχης οχλοβοής από τις ηλεκτρικές κιθάρες σε παραμορφωμένο και υπογείως παραισθησιογόνο υπόστρωμα,προκειμένου να διευκρινιστούν τα φωνητικά κανάλια μέσα στην εικονική σκηνή.Τις πιο δραστικές αλλαγές-προς το καλύτερο βεβαίως- σε σύγκριση με την επίσημη έκδοση,έχει υποστεί η σύνθεση του "Wave of Mutilation".Το "Monkey Goes to Heaven" ακούγεται στερημένο από τις διακριτικές πινελιές εγχόρδων που κατέληξαν στην τελική μίξη,ύστερα από αναλαμπή του Norton καθώς άκουσε τυχαία την Kim Deal να κουρδίζει τις χορδές ενός πιάνου στο στούντιο.Η demo έκδοση του "Debaser" προδίδει τις ορέξεις του Black Francis να συνευρεθεί με τη -γνωστή από το "Purple Rain" του Prince- Apollonia (!) αντί του εγκεφαλικότερου...Louis Bunuel.

Στην παραβολή εάν ο Κόσμος θα λήξει με ψίθυρο ή βροντώδεις ιαχές,οι εναλλακτικές νεράϊδες προσέδωσαν στη Συντέλεια το στοιχείο της δηλητηριώδους...ευφορίας.Ο Kurt Cobain έσπασε τον καθρέπτη καθώς ατένιζε τον εαυτό του μέσα και πλήρωσε βαρύ αντίτιμο γι αυτό.Το "Doolittle 25" ανήκει στη σπάνια εκείνη ομάδα...αιμορραγίας που αξίζει να εφαρμόζεται ξανά και ξανά στη συνείδηση του λήπτη.

 

[JimFromAndros]

Herbie Mann ‎– Flautista! Herbie Mann Plays Afro-Cuban Jazz

Μετά την προσθήκη του κουβανικής καταγωγής conguero Carlos "Patato" Valdes στο συγκρότημά του, σύμφωνα με τις συστάσεις του DJ Sid Torin, ο Herbie Mann ξεκίνησε μια περιοδεία στην Αφρική υπό την αιγίδα του State Department, που επέκτεινε περαιτέρω τους μουσικούς του ορίζοντες.
Το άλμπουμ Flautista , ηχογραφήθηκε ζωντανά στο New York City's Basin Street East τον Ιούνιο του 1959, συλλαμβάνει την εμβάθυνση του φλαουτίστα σε ρυθμούς και αρμονίες από όλο τον κόσμο και τεκμηριώνει την ύπαρξη μιας παν-πολιτισμικής τζαζ αισθητικής.
Εκτός του Herbie Mann και του Valdes συμμετέχουν ο βιμπραφωνίστας Johnny Rae, ο μπασίστας Knobby Totah και οι περκασιονίστες Santos Miranda και Luis Mangual . Ο Herbie Mann κάνει και μία παράκαμψη στην Άπω Ανατολή για μία δροσερή και χαριτωμένη απόδοση του "Caravan". Είναι ένα σημαντικό άλμπουμ που εκφευγει του στυλ που καθιέρωσε ο γνωστός φλαουτιστας αργότερα στην Atlantic

 

[JimFromAndros]

Dizzy Gillespie In Greece

Την ‘Ανοιξη του 1956 ο Dizzy Gillespie και η ορχήστρα του ταξιδεύουν στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ασία στην πρώτη οργανωμένη από το Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α. jazz περιοδεία με σκοπό τη διάδοση της αμερικανικής κουλτούρας και κατ’ επέκταση τη βελτίωση της αρνητικής εικόνας της χώρας σε αυτές τις περιοχές. Η πολυμελής μικτή από αφροαμερικανούς και λευκούς μουσικούς big band επισκέπτεται την Τουρκία, το Πακιστάν, το Λίβανο, την Ελλάδα.

Σύμφωνα με το αφισάκι της εποχής, ο Dizzy και η παρέα του είχαν προγραμματίσει να μείνουν στην Αθήνα τουλάχιστον όλο το δεύτερο δεκαήμερο του Μάη για 14 συνολικά εμφανίσεις στο Ρεξ, όμως κάτι τέτοιο δεν πρέπει τελικώς να έγινε. Στην Ελλάδα της εποχής το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο και οι Αμερικανοί ανεπιθύμητοι λόγω της στάσης τους στο Κυπριακό. Ο jazz κριτικός Marshall W. Stearns που ταξίδευε μαζί με την μπάντα περιγράφει στα liner notes του » Dizzy In Greece» αυτήν την κατάσταση, όπως και τη μεταστροφή της αρχικώς αρνητικής διάθεσης του νεανικού κοινού στη δωρεάν συναυλία με το που ξεκίνησε να παίζει η μπάντα.

Ο Dizzy, o Quincy και η μπαντα, βρήκαν χρόνο για να επισκεφθούν την Ακρόπολη – εδώ ποζάρουν ο Quincy Jones με τον τρομπονίστα Rod Levitt στα δεξιά και το σαξοφωνίστα Ernie Wilkins στα αριστερά του – μπροστά στον Παρθενώνα. Μία από αυτές τις φωτογραφίες, με τον Gillespie ντυμένο τσολιά, επιλέχθηκε για το εξώφυλλο του «Dizzy In Greece», το οποίο δεν είναι ηχογραφημένο στην Ελλάδα, αλλά στη Νέα Υόρκη σε τρία sessions με μία πλειάδα πρωτοκλασσάτων μουσικών, όπως οι Quincy Jones, Ernie Henry, Ernie Wilkins, Benny Golson, Wynton Kelly, Walter Davis Jr., Phil Woods, Lee Morgan κ.α.

 

[Snow Whitty]

εξέχον κεφάλαιο Μουσικής δημιουργίας,αποκαθιστώντας κάθε φορά τις πρώτες πολύτιμες στιγμές ύστερα από ένα ξένοιαστο πρωινό ξύπνημα,όταν ο κυνισμός της καθημερινότητας που έπεται και η σαρκαστική του αντίπραξη δεν έχουν προλάβει ακόμη να ορθωθούν στη συνείδηση

Χριστούγεννα και Κυριακη.

Stacey Kent - Quiet nights of quiet stars (Corcovado)

 

[Bhutia]

Ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα δεν ορίζεται με την ορθότητα και τη δημοφιλία,αλλά με την πρωτοτυπία και την αυθεντικότητα.

Η συλλογή "Sun Zoom Spark" καταγράφει τα βήματα που ακολούθησαν την απρόσιτη πρωτοπορία του "Trout Mask Replica" μέχρι και το πιο προσιτό άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ ο ΄΄Βοδινοκαρδιάς΄΄,το "Clear Spot".Η ηχητική ποιότητα ισοδυναμεί προς εκ νέου σύσταση των έργων σε γνώστες και μη.Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Don Van Vliet φιγουράρει μονάχο στην πρόσοψη,γεγονός που ξενίζει και υποδηλώνει διαμάχες με μήλον της Έριδος τα έσοδα από δικαιώματα.Η συσκευασία προσεγγίζει τα αυθεντικά LP σε σμίκρυνση,ενώ συμπληρώνεται από ζωγραφική δουλειά του Beefheart-που ήταν εξάλλου και η πρωταρχική του απασχόληση.

Πρώτο στη σειρά το "Lick my Decals Off,Baby"(1970) επανεκδίδεται για πρώτη φορά σε ικανοποιητική ψηφιακή μορφή.Ο τίτλος προπαγάνδιζε την απόπτωση χαρακτηρισμών που τείνουν να προσκολλώνται σαν ετικέτες από την επιτακτική ανάγκη του κοινού να κατηγοριοποιεί πρόσωπα και πράγματα.

Έχοντας αναλάβει ο ίδιος ο Captain τα ηνία στην παραγωγή-αποχωρήσαντος του άσπονδου φιλαρακίου Frank Zappa και λόγω αλλαγής δισκογραφικής ετικέτας- συνέχισε τις ανορθόδοξες εφόδους avant-garde,ελεύθερης jazz και folk-rock πάνω στη φόρμα των blues.Συνθέσεις συγγενικές προς κινήσεις μεταμοντερνισμού,αλλά σε καθεμία εξ αυτών να έχει δοθεί σύντομη διορία γι αφαίρεση των σημάτων.Οι στίχοι αποδιδόμενοι με τραχύτητα μιμούμενη τον Howlin Wolf βρίθουν σεξουαλικών παρορμήσεων,κρύβοντας επιμελώς απαισιόδοξα νοήματα μέσα σε αλληγορικά οράματα και σαρδόνια χιουμοριστική διάθεση.

Τα μέλη της "Μαγικής Μπάντας" -Bill Harkleroad(Zoot Horn Rollo) στην ηλεκτρική κιθάρα,Mark Βoston στο μπάσο,Art Tripp σε κρουστά,John French στη ντραμς- δίνουν ζωή στις αλλοπρόσαλλες συλλήψεις του Don Van Vliet,υποφέροντας την παροιμιώδη δεσποτική του συμπεριφορά ενόσω φρόντιζαν ώστε να μη χαθεί το παραμικρό στοιχείο κατά τη...μετάφραση.Έκδηλη ρυθμική και αρμονική αντίστιξη μεταξύ των οργάνων,με τις κιθαριστικές φράσεις γαντζωμένες επιμόνως πάνω στα ρυθμικά σχίσματα,πολυρυθμικά κεραυνοβόλα κρουστά ενώ οι παρεμβολές της marimba σκορπίζουν τονική ζωηρότητα.Οι νότες εξαπολύονται χωρίς στενή εξάρτηση μεταξύ τους,θυμίζοντας πινελιές αφηρημένης ζωγραφικής.Το άλμπουμ αυτό αποδεικνύει πως όταν επιτέλους πέφτει η αντιαισθητική μάσκα της πέστροφας,μπορεί να βρεθεί κάποιο νόημα.

Το "The Spotlight Kid" ηχογραφημένο το 1971 ακούγεται σαν να αποφάσισε ο καλλιτέχνης πως ο δρόμος που είχε ακολουθήσει μέχρι τότε δεν προσέφερε πια κάτι άλλο,αφού ο αδυσώπητος αβαντγκαρντισμός είναι εδώ απότομα κατευνασμένος προς αργότερα τέμπι,στρωτά ρυθμικά σχήματα και σχεδόν βατά μελωδικά περιβλήματα.Μοναδικό οργανικό κομμάτι το "Alice in Blunderland" με την κιθάρα του νεοφερμενου Elliot Ingber να τσουρουφλίζει τις κλίμακες.Συνθέσεις όπως το "Click Clack" φανερώνουν ότι παρά το φλογερό χαρακτήρα,ο ασυμβίβαστος επαναπροσδιορισμός των blues έχει εγκαταλείψει τον Captain,ο οποίος εξακολουθεί παρόλ'αυτά να ερμηνεύει γρυλίζοντας με τονική έκταση πέντε οκτάβων σουρεαλιστική ειρωνεία συναρτώμενη προς κάποια παρωδούμενη ιδέα.Απαράλλακτη έχει μείνει βεβαίως η ψυχολογική καταπίεση που ασκεί στα μέλη της μπάντας.

Ήταν όμως η ανάληψη καθηκόντων παραγωγού από τον Ted Templeman (υπεύθυνο μεταξύ άλλων για τον δαντελένιο ήχο των Doobie Brothers και αργότερα των Van Halen) που συγχρονίστηκε με την επιδίωξη του Beefheart να γίνει πιο εμπορικός,με αποτέλεσμα την κυκλοφορία του πρόσφορου για ευρεία κατανάλωση "Clear Spot" το φθινόπωρο του 1972.Ένα από τα κομμάτια του τιτλοφορεί κιόλας την παρούσα συλλογή.

Η διαρρηγμένη blues ρυθμική αγωγή είναι ακόμα παρούσα,αλλά εξευγενίζεται περαιτέρω σε ασφαλέστερες ροκ φόρμες κι εύπεπτες ενορχηστρώσεις,διαρρεόμενη από βελούδινα soul πνευστά και δεύτερα φωνητικά από τους Blackberries.Τα κιθαριστικά μέρη μπορεί να ερεθίζουν τη ζώνη απόλαυσης,έχουν όμως πάψει να εκπλήσσουν.H κρυφή ρομαντική πλευρά του Captain εκδηλώνεται απλόχερα,ξεσηκώνοντας αντιδράσεις ανάμεσα στις τάξεις των παραδοσιακών φαν.Κομμάτια όπως τα "Too Much Time" (η ποπ αισθητική του οποίου έμοιαζε με μαγικό καθρέφτισμα αδιανόητων ειδώλων),"Her Eyes Are a Blue Million Miles" και το απαύγασμα τρυφερότητας "My Head is my Only House Unless it Rains" ανθίζουν σαν πέταλα ανάμεσα σε γνώριμα επίφοβα αγκάθια.Η ακρόαση αυτών τέσσαρες δεκαετίες μετά,συνοδεύεται με την απορία πώς τους διέφυγε η δέουσα εμπορική επιτυχία.

Ο τέταρτος δίσκος περιέχει εναλλακτικές εκτελέσεις και ηχογραφήσεις που εξαιρέθηκαν από το δεύτερο και τρίτο άλμπουμ,με αρκετές εξ αυτών να έχουν κυκλοφορήσει υπό εξελιγμένη μορφή σε μεταγενέστερα.Η παραγωγή των Steve Wooland και Bill Inglot χρησιμεύει σα νοερός φακός που ζουμάρει πάνω σε ηχητικές ζωγραφιές προκειμένου ν'αυξήσει την ευκρίνεια σχημάτων και αποχρώσεων,αναδεικνύοντας έτσι μία ενδελεχή προμελέτη που οδηγούσε και τις πιο τυχαίες φαινομενικά συναθροίσεις φθόγγων.

Τα άλμπουμ που ακολούθησαν σηματοδότησαν προσωρινή στροφή σε συμβατικές blues-rock φόρμες καθώς και τη διάλυση της αυθεντικής Magic Band υπό το βάρος κακομεταχείρισης και αθέτησης οικονομικών δεσμεύσεων από την πλευρά του Captain.Οι ριζοσπαστικές εμπνεύσεις ανέκαμψαν κατά τα τέλη της δεκαετίας,όπου και πυροδότησαν τη γενιά που πέρασε το punk κίνημα,με τον ίδιο να έχει αναδειχθεί σε εξέχουσα προσωπικότητα της αντικουλτούρας.

Η καλλιτεχνική αποτελεσματικότητα αρκετές φορές συναρτάται προς άσχετους παράγοντες,όπως λ.χ. η προσωπική συμπεριφορά.Το ευρύ κοινό από την άλλη επικροτεί κατά κανόνα χρυσές μετριότητες για την άνεση και το αίσθημα διασκέδασης εκ του ασφαλούς που προκρίνει το συλλογικό ασυνείδητο.Αυτό το φαινόμενο δεν ξεπήδησε με την ηλεκτρονική έκρηξη των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και τα διαδικτυακά ΄΄like΄΄.Η τεχνολογική πρόοδος ουσιαστικά το επέτεινε αλλά και το κατέδειξε ως παράπλευρη επίπτωση,σε βαθμό τέτοιον ώστε δεν μπορεί πλέον κάποιος να μένει άμοιρος ευθυνών για τις προτιμήσεις του.Είμαστε όλοι υπόλογοι απέναντι στην πολιτισμική εξέλιξη,όχι μονάχα για όσα παρατηρούμε και μας συγκινούν,αλλά κυρίως για όσα κρίνονται αδιάφορα.

Η χρυσή εποχή του Καπετάνιου άρπαξε από το λαιμό την παραπονιάρικη μονοτονία των blues και της άλλαξε τα φώτα,παράγοντας από αυτήν την πρώτη ύλη-ακόμα και στις εξημερωμένες εκδοχές της- δηλητηριώδη βέλη ενάντια στο μουσικό εφησυχασμό και τη χαλάρωση της ακουσματικής εμπειρίας.Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο στην Ιστορία,ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλη ήταν στην πράξη η συμβολή των αυθεντικών μελών της Magic Band.Άλλοι πάλι θ'αδιαφορήσουν,υπό την ίδια συνθήκη που κάποιοι φορείς θα βρεθούν σε θέση να κερδίσουν χρήματα απ'όσους ενδιαφέρονται.Ο κόσμος στον οποίον έχουμε βρεθεί δεν ήταν ποτέ ιδανικός και μουσικές όπως η περιεχόμενη στο Sun Zoom Spark δεν παύουν να βαραίνουν αργά τα βράδια τη συνείδηση,σαν τη γνωστή ποιητική ταυροκεφαλή...

Spoiler

 

[Μελίδης Μιχάλης]

Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες.

 

[Bhutia]

Οι Tangerine Dream με τη "Phaedra" παρήγαγαν το 1974 to πρώτο άλμπουμ στην Ιστορία της Μουσικής που έγινε με τη βοήθεια sequencers : προγραμμάτων ηλεκτρονικού υπολογιστή μέσω των οποίων πραγματοποιείται σύνθεση,μίξη καναλιών έως την παραμικρή λεπτομέρεια και κωδικοποίηση του αποτελέσματος υπό μορφή αναπαράξιμου ηχητικού αρχείου.

Η παραδοσιακή τριάδα των Edgar Froese,Chris Franke & Peter Baumann συνδύασε φλάουτο,ηλεκτρικό πιάνο και μπάσο με δημοφιλείς αναλογικούς συνθετητές της εποχής (Moog-mellotron-VCS3),αρμόνιο και λοιπές πληκτροφόρες γεννήτριες τόνων,συστήνοντας μία ιδιότυπη συμφωνική ορχήστρα.Οι συνθέσεις δεν αρκούνται πια σε πανοράματα εξωπραγματικών τόπων,αλλά παρακινούν τον ακροατή να γίνει και ο ίδιος κομμάτι αυτών,παρέχοντάς του ηχητικά εφόδια για συστηματική εξερεύνηση.

Ο ορμητικός βρόχος του Moog που διαστελλόταν και συστελλόταν ανερχόμενος προοδευτικά σε τονικό ύψος οδηγεί το ομώνυμο κομμάτι σε κοσμικές δίνες και ζωοποιές εκρήξεις.Ρυθμικές συντήξεις σε κυματοειδή κίνηση συσσωρεύονται,ωσότου ν'αποσυντεθούν αρκετά μετά την υποχώρηση του sequencer σ'ένα χάσμα ανυπαρξίας με μακρινό απόηχο φωνές παιδιών εν ώρα διασκέδασης.

Με εφέ και πυκνές ηχητικές δομές του mellotron το "Mysteriοus Semblance at the Strand of Nightmares" ανατρέχει στις ανάσες μίας πανάρχαιης Γαίας ευρισκόμενης ακόμα σε εύπλαστη μαγματική κατάσταση.Οι ρυθμικές ακολουθίες επί του Moog κρατούν τα ηνία στο "Movements of a Visionary" προετοιμάζοντας το μέλλον του ηλεκτρονικού ιδιώματος.Η κυκλική σύλληψη του φλάουτου στο "Sequent C" διακτινίζει γοργά τη συνείδηση πίσω στη φαιά ουσία απ'όπου ξεκίνησε για να διαπιστώσει ότι η νόηση έχει διαφοροποιηθεί αμετακλήτως κατά το διάστημα της απουσίας.

Οι ηχογραφήσεις στο Oxford Manor διήρκεσαν έξι εβδομάδες.Ο πρωτόγονος τρόπος λειτουργίας και προγραμματισμού εξασφάλισε σωρεία από τεχνικές δυσκολίες,με κάποια εκ των τυχαίων αποτελεσμάτων να έχουν ενσωματωθεί ως ζωτικές αλληλουχίες στο έργο.

Ο μυθικός χαρακτήρας του άλμπουμ-σε σύμπνοια με την τιτλοφορία του- θέτει σε δεύτερη μοίρα τη διχογνωμία εάν είναι το κορυφαίο των Tangerine Dream ή απλώς μία καλά...προγραμματισμένη εμπορική συγκυρία.Σαράντα χρόνια μετά έχει ενταχθεί σ'ένα καθεστώς...απαλλακτικής πραγματικότητος,καθώς ισοδυναμεί με πρόσκαιρη σύγχυση,προερχόμενη από βίαιη διακοπή μίας ανάπαυσης.

 

[Bhutia]

"Το σκοτάδι θα είναι το φως και η ακινησία θα είναι ο χορός" T.S. Eliot


Όπως ηδονές που θα γίνονταν για πρώτη φορά γνωστές ή θα εξακολουθούσαν να μένουν βασανιστικά αβίωτες,το ντεμπούτο των Joy Division δεν έμοιαζε σε κανένα από τα albums που είχαν προηγηθεί κι έμεινε λανθάνον σημείο αναφοράς για πληθώρα μεταγενέστερων ροκ συγκροτημάτων.

Η έμπνευση του Peter Saville κοσμεί το εξώφυλλο με την κατά Fourier ανάλυση του πρώτου ανακαλυφθέντος pulsar σε ασπρόμαυρο μοτίβο και άνευ λοιπών στοιχείων.Η παρεμβατική παραγωγή του Martin Hannett-τεκμηριωμένη από τις χαώδεις διαφορές ανάμεσα σε studio και live εκτελέσεις- μεταχειρίζεται την αντήχηση φέροντας στο προσκήνιο μία ασφυκτική ατμοσφαιρικότητα,ενώ τα πάντα πληρώντα ηχητικά εφέ επέτειναν με κάθε επαφή το σασπένς ως προς ποια μυστική οντότητα μπορεί να διαφεύγει την αντίληψη.Το τελικό αποτέλεσμα δίχασε το συγκρότημα,αφού οι Sumner & Hook θεωρούσαν ότι η παραγωγή άμβλυνε τον ήχο που οραματίζονταν για τους Joy Division.H έννοια του album ως συμπαγής και αδιαίρετη ενότητα κομματιών θριαμβεύει με την άρνηση έκδοσης singles από εκείνο.

Εκρηκτικές μεταλικές ωρυγές από την κιθάρα του Bernard Sumner σαν πνιχτές κραυγές σαρκοβόρων πτηνών καθώς καταβρόχθιζαν τη λεία τους.Το μπάσο του Peter Hook να διαγράφει μελωδικά περιγράμματα αγκιστρώνοντας-σε αρμονία με το επώνυμο- την προσοχή του ακροατή.Ο Stephen Morris να κρούει κύμβαλα και ταμπούρα με τη στωικότητα μετρονόμου που έβγαινε αλώβητος από μαζική καταστροφή.Η συνήθης τραχύτητα του punk ιδιώματος καταργείται χάρη στην πρωτόγνωρη επιδεξιόητα που το φέρνει σε σύμπραξη με χορευτικές δομές.Καταλύτης και ξεναγός στη σκοτεινή ευωχία μία απόμακρη βαρύτονη φωνή που ερμήνευε απαγγέλλοντας σαν καιόμενες προσευχές στιγμιότυπα από εφιαλτικές παραστάσεις.

Το "Unknown Pleasures" αποτρέπει προσφυγές στην ελαφρότητα,εγκλείοντας τον ακροατή στο δικό του στρατόπεδο...αυτοσυγκεντρώσεως.

Ακολούθησε το "Closer" με τον επίσης διφορούμενο τίτλο,που σήμαινε είτε μεγαλύτερη εγγύτητα είτε τελειωτικότητα.Χάρη στον ακόμα ζοφερότερο λυρισμό και τη λιτότητα των μουσικών δομών φαντάζει αριστουργηματικό χρονικό προαναγγελθέντος χαμού για τον τραγουδιστή/στιχουργό Ian Curtis.Γι αυτό το λόγο έχει καταλάβει μία ιδιαίτερη θέση στη συλλογική συνείδηση η οποία υπερβαίνει τη μουσική του υπόσταση.

Οι ολοένα αυξανόμενες επαγγελματικές απαιτήσεις,η κατάρρευση της προσωπικής του ζωής,η επιληψία,κατάθλιψη,σχιζοφρένεια,τα φάρμακα που δεν τις έλεγχαν σε πιθανό συνδυασμό με άλλες ουσίες είναι παράγοντες που έχουν πολλάκις θιγεί.Η δημιουργία που άφησε πίσω του δεν συνιστά υποχρεωτικώς ψυχοπλακωτική συνδρομή.Συμβολίζει μία κατάσταση ασταθούς ισορροπίας επί της οποίας ατονεί η έννοια για όσα θεωρούνται σημαντικά.Υποβάλλει ένα βίωμα απώλειας που όπως η κινούμενη άμμος οδηγεί πιο κοντά στην αυτοκαταστροφή όσο περισσότερο θ'αντιστέκεται το άτομο σ'εκείνο.

Αυτά τα δύο άλμπουμ αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου η απλή επαφή με τη μουσική δεν επαρκεί όταν λείπει η λεκτική κατάθεση.Το σκότος είναι αναπόφευκτο κομμάτι όλων κι εμείς οι ίδιοι είμαστε που ξυπνάμε τους δαίμονές μας.Κάθε καλλιτεχνική κατάθεση που μας φέρνει σε κοινωνία με αυτά αποτελεί ευκαιρία ν'ανακαλύψουμε τί έχει ουσιαστική σημασία για εμάς και όχι κάτι απευκταίο,εάν δεχθούμε ότι τα πάντα θα έχαναν την προκαθορισμένη σημασία που είχαν στη συνείδηση.Κάθε Ανάσταση διέρχεται μέσα από κάποιον Επιτάφιο.

Η μουσική των Joy Division επιδεικνύει κιόλας εμμέσως πόσο ανόητη είναι η αποκλειστική συνάρτηση της ημέρας του Επιταφίου με διάφορα έργα Κλασικής Μουσικής...

 

[Bhutia]

Αρχές δεκαετίας του 1970... Πριν οι Kraftwerk πάρουν αυτό το όνομα είχαν ιδρυτικά μέλη τους Ralf Hutter & Florian Schneider από το Dusseldorf με μακριές χαίτες ν'αναζητούν ηχητική ταυτότητα διαφοροποιημένη από τις τότε καθιερωμένες του Krautrock ιδιώματος.

Το 1974 τα μέλη που είχαν αυξηθεί με τους Klaus Roder σε βιολί-κιθάρα και Wolfgang Flur στα ντραμς κούρεψαν τα μαλλιά κοντά ξεκινώντας το καλοκαίρι ηχογραφήσεις στο στούντιο που είχε φτιάξει ο παραγωγός Conny Plank στη φάρμα του είκοσι χιλιόμετρα έξω από την Κολωνία.

Το εναρκτήριο κομμάτι εμπλέκει σε 22 λεπτά γαληνικού τριπαρίσματος πρωτόλεια sampling από αυτοκινητική δράση , γουργουρίζουσες ρυθμικές δομές , φωνητικά από πρωτόγονους συνθετητές και φαινόμενα Doppler μέσα από αντεστραμμένες ταινίες λευκού θορύβου ν'αναπαριστούν προσπεράσματα από άλλα οχήματα. Το Fun fun... μπορεί να παραπέμπει στο Barbara Ann των Beach Boys αλλά εδώ έχουμε έναν αμιγώς ευρωπαϊκό χαρακτήρα με τον Hutter να εξηγεί πως το όχημα στο δικό τους κομμάτι δεν είναι Ford Thunderbird αλλά VW Beetle ή Mercedes...

Η σύλληψη στο εξώφυλλο επηρέασε μέχρι και τον γνωστό Peter Saville στις μεταγενέστερες γραφικές του δημιουργίες.

Επιστρέφοντας από την αμερικανική περιοδεία - όπου το κοινό εκεί τους θεωρούσε ροκ συγκρότημα - οι Kraftwerk είχαν πλέον αποκτήσει διεθνή φήμη και το "Autobahn" ήταν το αριστούργημα που θεμελίωσε την ηλεκτρονική ποπ κι έστρεψε έντονα την προσοχή μεγάλων ΄΄παικτών΄΄ απ'όλο τον κόσμο στη γερμανική μουσική σκηνή . Μολονότι το ίδιο περιείχε και ακουστικά όργανα, αυτά απουσίαζαν απ' όσα album - κομψοτεχνήματα ακολούθησαν.

Πενήντα χρόνια και η μουσική του ακούγεται σαν σύγχρονη...

Kraftwerk – Autobahn 50th Anniversary – Sprüth Magers

spruethmagers.com