Βρε Γιώργο, ξέρεις τι γίνεται; Είναι κάτι στιγμές που μου έρχονται κάτι συνειρμοί. Να υποθέσω ότι μπορώ να καταχραστώ και το τελευταία ρανίδα ανοχής εκτός θέματος;
Για παράδειγμα, σε παλιότερο high end show πέρασα έξω απ’ την πόρτα και ο τρόπος που έπαιζε μου γύρισε το κεφάλι. Καταλάβαινες ότι έκανε καταπληκτικό παιχνίδι, ακόμα και έξω από την πόρτα του δωματίου. Σε παλιότερες εποχές, παρά την κακή χρωματική απόδοση του secam της ΕΡΤ, αλλά και ακόμα πιο πριν, όταν όλα ήταν ασπρόμαυρα, ακόμα κι αν έβλεπες τηλεόραση από δεκάδες μέτρα, ξεχώριζες εύκολα τη φιγούρα με τα μακριά μαλλιά, τους σηκωτούς ώμους και την κόλλα στα πόδια. Καταλάβαινες ότι έπαιζε και γαμώ τη μπάλα, και, δε μπορεί ρε π__στη μου, ήταν αυτός. ATC SCM100 – Βασίλης Χατζηπαναγής.
Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, μπορεί να μπει μέσα και να κάνει παιχνίδι για 10-15 λεπτά, άμα λάχει. Κανονικό παιχνίδι, όχι τύπου «Βραδυπορειακός – Ταλαιπωρειακός», και άλλες τέτοιες μαλακίες. Βίοι παράλληλοι: Μίμης Δομάζος – KEF 105.
Όπου και να παίξει, όσο καλός κι αν είναι ο αντίπαλος, όσο απαιτητικό κι αν είναι το πρόγραμμα, ζητάει πάρα πολλά, αλλά σου εμπνέει εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην παίξει. Β&W 800 Singature – Roberto Carlos.
Μεσούσης της μεταγραφικής περιόδου, ωραίος, αθόρυβος και γκολτζής. «Εντάξει, δε λέω και πολλά σαν παίκτης, αλλά αγόρασέ με τώρα και δε θα το μετανιώσεις ποτέ»: Θωμάς Μαύρος – Sonus Faber Grand Piano.
Όλοι τον ξέρουν, κι ας μην το ξέρουν. Όλοι έχουν πάρει κάτι απ’ αυτόν, κι ας μην το παραδέχονται. Και ποιος τους ρωτάει δηλαδή. Κανένας άλλος δεν θα ξαναπαίξει ποτέ έτσι: Πελέ – Neumann U47.
Γιάυτό μου αρέσεις,γιατί είσαι πηγαίος και αυθόρμητος.
Τονίζεις πράγματα και καταστάσεις,με τον δικό σου ανεπανάληπτο χιουμοριστικοκαυστικό τρόπο,με μεγάλη ευκολία και άνεση,πράγμα που σε συνδιασμό με τις γνώσεις σου,σε κάνουν αλλού καλοδεχούμενο και απαραίτητο,και αλλού,άστο καλύτερα...