- Μηνύματα
- 8
- Reaction score
- 0
Υπάρχει ένα θέμα ταμπού που καταλήγει συνήθως σε «random acts of sex and violence» όποτε το θίγω στους κύκλους μου. Αν και δεν σας ξέρω αρκετά καλά για να πάρω αυτήν την ελευθερία 
)) θα ήθελα δειλά δειλά να το «πάρουμε» λίγο ξώφαλτσα και απέξω απέξω. Κατά πόσο λοιπόν μπορεί ένα τεχνητό περιβάλλον όπως το αστικό (urban) να εξελιχθεί ως φυσικό περιβάλλον (habitat) και δει για ένα ων όπως ο άνθρωπος ο οποίος διακρίνεται για την υπέρμετρη προσαρμοστικότητα του μιας και κατά πολλούς η ευφυΐα δεν είναι το καταρχήν εξέχων χαρακτηριστικό μας. Μπορεί πραγματικά ο άνθρωπος να διεκδικήσει ένα habitat ως χαρακτηριστικό του και θα έπρεπε να κρίνουμε με σημείο αναφοράς το λοιπό ζωικό βασίλειο?
Το θέμα θα μπορούσαμε να το διατυπώνουμε για κανένα τρίμηνο οπότε ας δοκιμάσουμε να το προσεγγίσουμε μέσω γεγονότων και παραδειγμάτων αντί θεωριών. Θα ήθελα να εναποθέσουμε σε αυτό το thread data που να καταρρίπτουν ή να αποδεικνύουν το παραπάνω «θεώρημα».
Θα ξεκινήσω εγώ παρουσιάζοντας κάτι που με ενθουσίασε πολύ μπορώ να πω.
Ασχολούμαι με τις πολεμικές τέχνες εδώ και 8 περίπου χρόνια επικεντρώνοντας την προσοχή μου στα φιλοσοφικά και εσωτερικιστικά τους aspects.
Μια πολεμική τέχνη (σε κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας ..καταλαβαίνετε τι εννοώ) παρέχει μια ατραπό ως προς την εστίαση κατανόηση και αντιμέτωπης των εσωτερικών κυρίως «αντιπάλων» όσο ‘εξωτερική’ και να είναι(εξωτερικη= π.χ.σκληρή, επιθετική εσωτερικη= π.χ. αμυντική φιλοσοφική).
Εγώ ασχολήθηκα κυρίως με το kung fu μεγάλο κομμάτι του οποίου είναι το μιμητικό boxing όπως ίσως λίγο αυθαίρετα το αποκαλούν μερικοί. Μιμητικό γιατί παρατηρώντας την κίνηση και συμπεριφορά των ζώων στην φύση που ζούσαν οι άμοιροι οι σίνοι αλλά και των διαφόρων στοιχείων μέσα σε αυτην παρήγαγαν κινήσεις και τεχνικές. Από ένα σημείο και μετά όταν είχε ξεπατικωθεί κάθε ζώο και έντομο που κυκλοφορούσε και κάθε τρόπος που μπορούσες να πηδήσεις ένα ρυάκι από το κάθε υποσύστημα που βάλθηκε να φτιάξει κάποιος άμοιρος σίνος άρχισαν οι τσακωμοί για την προσκόλληση στην παράδοση και η επικέντρωση σε κινησιολογία και διατήρηση ενέργειας.
Μέχρι που εμπνευσμένοι από έναν Γάλλο συμπατριώτη τους εν ονόματι George Hebert 1875 – 1957 εμπνευστή της methode naturelle 'Natural Method of Physical Culture' κατά την οποία ο Herbert υποστήριζε ότι η αθλητική ικανότητα πρέπει να συνδυάζεται με θάρρος και αλτρουισμο! αλλά και από το «φυσικό» habitat τους το αστικό (note: οι συγκεκριμένοι νέοι ανήκουν σε χαμηλή αστική τάξη των υποβαθμισμένων γαλλικών προαστίων οπότε το αστικό είναι το μόνο περιβάλλον που γνώρισαν όχι σαν εμάς εδώ που ο καθένας έχει τουλάχιστον το «χωριό» του, if you get my drift) οι David Belle και Sebastien Foucan ανέπτυξαν την τέχνη – τεχνική, (whatever), εν ονόματι «Parkour»
Με δυο λόγια στο Parkour ο traceur όπως λέγεται ο ασκούμενος έχει ως σκοπό του την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη μετάβαση από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β υπερπηδώντας, αποφεύγοντας, διαπερνώντας, διασχίζοντας, σκαρφαλώνοντας … όποιο εμπόδιο βρεθεί στον δρόμο τους. Επικέντρωση στην αποτελεσματικότητα αλλά και στην ροή καθώς η κίνηση πρέπει να είναι αδιάλειπτη και συνεχής προσαρμοσμένη συνεχώς ανάλογα με το εμπόδιο, περιβάλλον και συνθήκη.
Το όνομα Parkour βγαίνει από το γαλλικό parcour που σημαίνει διαδρομή – πορεία και το traceur από το trace καθώς ο ασκούμενος σχεδιάζει, χαράζει, ζωγραφίζει την πορεία με το σώμα και τις κινήσεις του. Αν και ακούγεται λίγο χαοτικό δεν είναι καθόλου καθώς υπάρχουν συγκεκριμένες κινήσεις, φόρμες αλλά και ασκήσεις.
Το θαυμαστό στην όλη υπόθεση είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο που υπάρχει στην εν λόγω προσπάθεια. Φιλοσοφία ουσιαστική και αληθινή, του είδους που ξεκινάει από άτομα που καταλαβαίνουν την αξία και την σημαντικότητα της όπως άτομα αυτού του ταξικού επιπέδου και των δυσκολιών, εμποδίων αλλά και προσπάθειας, πίστης και σθένους που πρέπει να τα διακατέχει. Το Parkour έχει τεράστια απήχηση στους νέους των μητροπόλεων της Ευρώπης (και όχι μόνο) οι οποίοι διαμορφώνουν σιγά σιγά δικά τους στυλ και φόρμες τις οποίες δοκιμάζουν σε διάφορες συναντήσεις τους στις ταράτσες και δρόμους των μεγαλουπόλεων.
Παράγωγο του Parkour είναι και το “Free Running” τεχνική που αναπτύχθηκε από τον Sebastien Foucan η οποία βασίζεται κυρίως στην ροή και φινέτσα παρά στην καθαυτού αποτελεσματικότητα.
Το Parkour πιστεύω είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της προσαρμογής του ανθρώπου σε ένα habitat που έχει για πολλούς ανθρώπους γίνει «φυσικό».
Το Parkour έχει προβληθεί σε μερικές ταινίες όπως το «Yamakasi : οι σύγχρονοι samurai» «γκέτο 13» όπου και πρωταγωνιστεί ο ιδρυτής του David Belle μέχρι και στο 007: Casino Royale όπου ο συνιδρυτής Sebastien Foucan έχει μια chase scene με τον 007. έχουν γυριστεί επίσης 2 ντοκιμαντέρ και παμπολα διαφημιστικά σποτ.
Αν θέλετε παραπάνω πληροφορίες με χαρά θα βάλω και άλλα πράγματα. Για τώρα μερικά links και φοτο. Κατεβάστε κανένα βιντεακι και δείτε να καταλάβετε για τι μιλάω θα μείνετε έκθαμβοι))))))))))
http://www.parkour.com
http://parkour.net/index.php
http://www.americanparkour.com
http://dmoz.org/Sports/Extreme_Sports/Parkour/
)) θα ήθελα δειλά δειλά να το «πάρουμε» λίγο ξώφαλτσα και απέξω απέξω. Κατά πόσο λοιπόν μπορεί ένα τεχνητό περιβάλλον όπως το αστικό (urban) να εξελιχθεί ως φυσικό περιβάλλον (habitat) και δει για ένα ων όπως ο άνθρωπος ο οποίος διακρίνεται για την υπέρμετρη προσαρμοστικότητα του μιας και κατά πολλούς η ευφυΐα δεν είναι το καταρχήν εξέχων χαρακτηριστικό μας. Μπορεί πραγματικά ο άνθρωπος να διεκδικήσει ένα habitat ως χαρακτηριστικό του και θα έπρεπε να κρίνουμε με σημείο αναφοράς το λοιπό ζωικό βασίλειο?Το θέμα θα μπορούσαμε να το διατυπώνουμε για κανένα τρίμηνο οπότε ας δοκιμάσουμε να το προσεγγίσουμε μέσω γεγονότων και παραδειγμάτων αντί θεωριών. Θα ήθελα να εναποθέσουμε σε αυτό το thread data που να καταρρίπτουν ή να αποδεικνύουν το παραπάνω «θεώρημα».
Θα ξεκινήσω εγώ παρουσιάζοντας κάτι που με ενθουσίασε πολύ μπορώ να πω.
Ασχολούμαι με τις πολεμικές τέχνες εδώ και 8 περίπου χρόνια επικεντρώνοντας την προσοχή μου στα φιλοσοφικά και εσωτερικιστικά τους aspects.
Μια πολεμική τέχνη (σε κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας ..καταλαβαίνετε τι εννοώ) παρέχει μια ατραπό ως προς την εστίαση κατανόηση και αντιμέτωπης των εσωτερικών κυρίως «αντιπάλων» όσο ‘εξωτερική’ και να είναι(εξωτερικη= π.χ.σκληρή, επιθετική εσωτερικη= π.χ. αμυντική φιλοσοφική).
Εγώ ασχολήθηκα κυρίως με το kung fu μεγάλο κομμάτι του οποίου είναι το μιμητικό boxing όπως ίσως λίγο αυθαίρετα το αποκαλούν μερικοί. Μιμητικό γιατί παρατηρώντας την κίνηση και συμπεριφορά των ζώων στην φύση που ζούσαν οι άμοιροι οι σίνοι αλλά και των διαφόρων στοιχείων μέσα σε αυτην παρήγαγαν κινήσεις και τεχνικές. Από ένα σημείο και μετά όταν είχε ξεπατικωθεί κάθε ζώο και έντομο που κυκλοφορούσε και κάθε τρόπος που μπορούσες να πηδήσεις ένα ρυάκι από το κάθε υποσύστημα που βάλθηκε να φτιάξει κάποιος άμοιρος σίνος άρχισαν οι τσακωμοί για την προσκόλληση στην παράδοση και η επικέντρωση σε κινησιολογία και διατήρηση ενέργειας.
Μέχρι που εμπνευσμένοι από έναν Γάλλο συμπατριώτη τους εν ονόματι George Hebert 1875 – 1957 εμπνευστή της methode naturelle 'Natural Method of Physical Culture' κατά την οποία ο Herbert υποστήριζε ότι η αθλητική ικανότητα πρέπει να συνδυάζεται με θάρρος και αλτρουισμο! αλλά και από το «φυσικό» habitat τους το αστικό (note: οι συγκεκριμένοι νέοι ανήκουν σε χαμηλή αστική τάξη των υποβαθμισμένων γαλλικών προαστίων οπότε το αστικό είναι το μόνο περιβάλλον που γνώρισαν όχι σαν εμάς εδώ που ο καθένας έχει τουλάχιστον το «χωριό» του, if you get my drift) οι David Belle και Sebastien Foucan ανέπτυξαν την τέχνη – τεχνική, (whatever), εν ονόματι «Parkour»
Με δυο λόγια στο Parkour ο traceur όπως λέγεται ο ασκούμενος έχει ως σκοπό του την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη μετάβαση από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β υπερπηδώντας, αποφεύγοντας, διαπερνώντας, διασχίζοντας, σκαρφαλώνοντας … όποιο εμπόδιο βρεθεί στον δρόμο τους. Επικέντρωση στην αποτελεσματικότητα αλλά και στην ροή καθώς η κίνηση πρέπει να είναι αδιάλειπτη και συνεχής προσαρμοσμένη συνεχώς ανάλογα με το εμπόδιο, περιβάλλον και συνθήκη.
Το όνομα Parkour βγαίνει από το γαλλικό parcour που σημαίνει διαδρομή – πορεία και το traceur από το trace καθώς ο ασκούμενος σχεδιάζει, χαράζει, ζωγραφίζει την πορεία με το σώμα και τις κινήσεις του. Αν και ακούγεται λίγο χαοτικό δεν είναι καθόλου καθώς υπάρχουν συγκεκριμένες κινήσεις, φόρμες αλλά και ασκήσεις.
Το θαυμαστό στην όλη υπόθεση είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο που υπάρχει στην εν λόγω προσπάθεια. Φιλοσοφία ουσιαστική και αληθινή, του είδους που ξεκινάει από άτομα που καταλαβαίνουν την αξία και την σημαντικότητα της όπως άτομα αυτού του ταξικού επιπέδου και των δυσκολιών, εμποδίων αλλά και προσπάθειας, πίστης και σθένους που πρέπει να τα διακατέχει. Το Parkour έχει τεράστια απήχηση στους νέους των μητροπόλεων της Ευρώπης (και όχι μόνο) οι οποίοι διαμορφώνουν σιγά σιγά δικά τους στυλ και φόρμες τις οποίες δοκιμάζουν σε διάφορες συναντήσεις τους στις ταράτσες και δρόμους των μεγαλουπόλεων.
Παράγωγο του Parkour είναι και το “Free Running” τεχνική που αναπτύχθηκε από τον Sebastien Foucan η οποία βασίζεται κυρίως στην ροή και φινέτσα παρά στην καθαυτού αποτελεσματικότητα.
Το Parkour πιστεύω είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της προσαρμογής του ανθρώπου σε ένα habitat που έχει για πολλούς ανθρώπους γίνει «φυσικό».
Το Parkour έχει προβληθεί σε μερικές ταινίες όπως το «Yamakasi : οι σύγχρονοι samurai» «γκέτο 13» όπου και πρωταγωνιστεί ο ιδρυτής του David Belle μέχρι και στο 007: Casino Royale όπου ο συνιδρυτής Sebastien Foucan έχει μια chase scene με τον 007. έχουν γυριστεί επίσης 2 ντοκιμαντέρ και παμπολα διαφημιστικά σποτ.
Αν θέλετε παραπάνω πληροφορίες με χαρά θα βάλω και άλλα πράγματα. Για τώρα μερικά links και φοτο. Κατεβάστε κανένα βιντεακι και δείτε να καταλάβετε για τι μιλάω θα μείνετε έκθαμβοι
))))))))))http://www.parkour.com
http://parkour.net/index.php
http://www.americanparkour.com
http://dmoz.org/Sports/Extreme_Sports/Parkour/
