Τι είδαμε, τι θα δούμε

[Yellow puma]

πέρα από το γούστο για τη μουσική μου την έσπασε που επαναλάμβανε το ίδιο και το ίδιο μουσικό θέμα συνέχεια...το οποίο ήταν και αταίριαστο με το ρυθμό, τη ροή της ταινίας...anyway

Αντίθετα! Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της ταινίας έιναι αρτιότατο, εξαιρετικό. Δέχομαι ότι το θέμα της μπορέι να μη λέει σε όλους κάτι. Η υπογραφή σου είναι η απάντηση. Μόλις γύρισα από club με Lucy, έπεται βαθμολογία.

 

[melina]

Το μονο είδος που τελικά υπαρχει ειναι αν μια ταινια ειναι καλή ή κακή οπως και ο θεατής.

τι σημαίνει κακός θεατής; ποιος τον κρίνει;

Αντίθετα! Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της ταινίας έιναι αρτιότατο, εξαιρετικό. Δέχομαι ότι το θέμα της μπορέι να μη λέει σε όλους κάτι. Η υπογραφή σου είναι η απάντηση. Μόλις γύρισα από club με Lucy, έπεται βαθμολογία.

δεν τίθεται θέμα αρτιότητας σε καλλιτεχνικό αποτέλεσμα bro, ο κάθε φούρνος βγάζει το ψωμί που ξέρει...και όπως σοφά είπες η υπογραφή τα λέει όλα.

 

[ma3stro]

τι σημαίνει κακός θεατής; ποιος τον κρίνει;



δεν τίθεται θέμα αρτιότητας σε καλλιτεχνικό αποτέλεσμα bro, ο κάθε φούρνος βγάζει το ψωμί που ξέρει...και όπως σοφά είπες η υπογραφή τα λέει όλα.

Κανένας δεν κρίνει τον θεατή. Μόνος του κρίνεται.

 

[melina]

Κανένας δεν κρίνει τον θεατή. Μόνος του κρίνεται.

ΟΚ, προς στιγμή φοβήθηκα ότι αμφισβητείται από κάποιους πως είμαι super duper θεατής

 

[xfader]

Απο την μια δεν σου αρέσουν οι κριτικοί, που μόλις ακούν για μια αμερικανική ταινια δράσης την κρίνουν αρνητικά, απο την άλλη μόνος σου βάζεις στεγανά και κατηγοριοποιήσεις ειδών.
Πίστεψε με, κανεις δεν θεωρεί σεβαςτη την γνώμη των κρίτικων αλλα και θεατών, που κρίνουν σύμφωνα με το είδος...

Δεν με νοιάζει καθόλου τι θεωρούν οι άλλοι καλό σε κάτι που τρώει τη δική μου ώρα, ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Αν θέλω να το γενικεύσω σύμφωνα με τη δική μου οπτική, υπάρχουν δύο στοιχεία που κατηγοριοποιούν τις ταινίες: Το θέαμα και η τέχνη. Οι περισσότεροι δημιουργοί προσπαθούν να κινηθούν στη μέση και, άλλοτε τα καταφέρνουν, ενώ πολλές φορές τα κάνουν μαντάρα. Όσοι κινούνται στα πιο σκληροπυρηνικά άκρα, δημιουργούν εντάσεις μεταξύ των θεατών.
Και, πράγματι, συμφωνώ ότι όπως και να δεις τα είδη του κινηματογράφου, υπάρχουν παντού καλές και κακές υλοποιήσεις. Αν όμως μία ταινία δεν σου αρέσει, τι σχέση έχει αν είναι αντικειμενικά καλή; Πόσο μπορεί να ενδιαφέρει έναν χορτοφάγο η τέλεια γεύση ενός εκλεκτού T-bone steak;

 

[abcd]

Δεν με νοιάζει καθόλου τι θεωρούν οι άλλοι καλό σε κάτι που τρώει τη δική μου ώρα, ευχάριστα ή δυσάρεστα.

Αυτό τα λέει όλα.

 

[melina]

Πόσο μπορεί να ενδιαφέρει έναν χορτοφάγο η τέλεια γεύση ενός εκλεκτού T-bone steak;

τι έγραψε το άτομο;;;

 

[ma3stro]

Δεν με νοιάζει καθόλου τι θεωρούν οι άλλοι καλό σε κάτι που τρώει τη δική μου ώρα, ευχάριστα ή δυσάρεστα.

"Που τρώει τη δική μου ώρα"... Τα λεει ολα τοςο περιγραφικα..

Στο ειχα ξαναγράψει...

Πως ειναι δυνατον καποιος να αισθανθεί την ομορφια καποιου τομεα/ιδεας/ανθρωπου κτλ ενω δεν το βρισκει και τοσο σοβαρο να ασχοληθεί πραγματικά;
Και το αντιμετωπίζει μονο ως μεςω αυτοευχαρίστησης, οπου ενίοτε μπορει να υπαρχει και αυτο.. "θεμα" δημιουργείται οταν αντιμετωπίζεται ο κινηματογράφος, η τέχνη, αλλα και κατι γενικότερα, ως μονομερή μέσο ευχαρίστησης.

Υπαρχουν κάποιοι πατεράδες που πηγαίνουν στο ζωολογικό κήπο με τα παιδιά τους και με ενα πχ ξύλο προσπαθούν να φτάσουν την βαρεμένη αλεπού που ειναι κλεισμένη εκει μεςα, για να την κανουν να σηκωθεί για να την "απόλαυση" το μικρότερο μέλος της "ανθρώπινης" οικογένειας..
Αυτοί οι ίδιοι μπορούν να αυτοχαρακτηρίζονται και ζωόφιλοι..

Υπαρχουν ομως και κάποιοι άλλοι που περπατώντας στο δρόμο οταν βλέπουν ζητιάνους κάτω στο δρόμο.. σκύβουν και οι ίδιοι το κεφάλι τους..

 

[Yellow puma]

πέρα από το γούστο για τη μουσική μου την έσπασε που επαναλάμβανε το ίδιο και το ίδιο μουσικό θέμα συνέχεια...το οποίο ήταν και αταίριαστο με το ρυθμό, τη ροή της ταινίας...anyway

Αντίθετα! Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της ταινίας έιναι αρτιότατο, εξαιρετικό. Δέχομαι ότι το θέμα της μπορέι να μη λέει σε όλους κάτι. Η υπογραφή σου τα λέει όλα.

 

[Yellow puma]

Στον κινηματογράφο και σε κάθε μορφή τέχνης δεν υπάρχει η μάχη του καλού και του κακού παρά μόνο σα θέμα. Η αιώνια μάχη της ηθικής αφήνει παγερά αδιάφορη την τέχνη που γενικά μπορεί να ξεχειλώσει τα μυαλά και να πάει την ηθική παραπέρα. Η κριτική μιας ταινίας είναι μόνο στη βάση της απόδοσης του θέματος άσχετα αν μας αρέσει εμάς ή όχι.

 

[ma3stro]

Στον κινηματογράφο και σε κάθε μορφή τέχνης δεν υπάρχει η μάχη του καλού και του κακού παρά μόνο σα θέμα. Η αιώνια μάχη της ηθικής αφήνει παγερά αδιάφορη την τέχνη που γενικά μπορεί να ξεχειλώσει τα μυαλά και να πάει την ηθική παραπέρα. Η κριτική μιας ταινίας είναι μόνο στη βάση της απόδοσης του θέματος άσχετα αν μας αρέσει εμάς ή όχι.

Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι στα παραδείγματα μου, αλλα τα ανέφερα οχι σαν ηθικά, αλλα ως αισθαντικότητα της αντίληψης.
Τελείως διαφορετικό "διάβασμα" μιας ταινίας ή ενός έργου τέχνης γενικότερα, θα κανει πχ αυτός στο πρώτο παράδειγμα απο οτι αυτός στο δεύτερο.

 

[Yellow puma]

Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι στα παραδείγματα μου, αλλα τα ανέφερα οχι σαν ηθικά, αλλα ως αισθαντικότητα της αντίληψης.
Τελείως διαφορετικό "διάβασμα" μιας ταινίας ή ενός έργου τέχνης γενικότερα, θα κανει πχ αυτός στο πρώτο παράδειγμα απο οτι αυτός στο δεύτερο.

Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτά απλά λέω ότι δεν υπάρχουν απόλυτα καλές ή κακές ταινίες.

 

[xfader]

Εσύ επιμένεις!

Πως ειναι δυνατον καποιος να αισθανθεί την ομορφια καποιου τομεα/ιδεας/ανθρωπου κτλ ενω δεν το βρισκει και τοσο σοβαρο να ασχοληθεί πραγματικά;
Και το αντιμετωπίζει μονο ως μεςω αυτοευχαρίστησης, οπου ενίοτε μπορει να υπαρχει και αυτο.. "θεμα" δημιουργείται οταν αντιμετωπίζεται ο κινηματογράφος, η τέχνη, αλλα και κατι γενικότερα, ως μονομερή μέσο ευχαρίστησης.

Όπως μπορεί να κάνει sex με μία πορνοστάρ και να περάσει καταπληκτικά χωρίς να ξέρει ούτε το πραγματικό της όνομα. Αν όμως περιμένει γούτσου-γούτσου και σχέση έκανε λάθος επιλογή. Αντίστοιχα, αν αυτός που θέλει μόνο καλό sex την πέσει σε κάποια που κοκκινίζει μόλις δει φιλί σε τούρκικο σήριαλ, τότε πάλι έχουμε λάθος.

Το έχω ξαναγράψει...

Δεν βλέπω ταινίες για να ονειρευτώ μετά κοιτώντας τ' αστέρια ανάμεσα στα σύννεφα του φθινοπωρινού ουρανού. Οπότε μην προσπαθείς να επαναλαμβάνεις την αξία της τέχνης του κινηματογράφου. Την ξέρω, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου!
Είμαι ρηχός, είμαι κακός θεατής, είμαι κυνικός! Ναι! Και γουστάρω. Θέλω να είμαι όσο πιο μακριά γίνεται από τον κινηματογράφο/συναίσθημα.

Κι από δω και πέρα θα κράζω πιο έντονα τις χασομέρικες ταινίες τέχνης!

 

[rose.athens]

Κι από δω και πέρα θα κράζω πιο έντονα τις χασομέρικες ταινίες τέχνης!

 

[Snow Whitty]

Πολύ αυστηρός/ή είσαι Μελίνα, εγώ βάζω 8/10... Καλό χιούμορ, φοβερή μουσική, και ένας Whitaker απίστευτος....

Το Ghost Dog ήταν ο Whitaker σαν οντότητα και η μουσική του επένδυση.

Οι ωραιότερες σκηνές ήταν εκείνες όπου δεν μιλούσε ο πρωταγωνιςτης κι ομως περνούσαν σελίδες διαλόγων στο νου του " ψαγμένου " θεατή.

Της Μελινας της άρεσε και το Words and pictures.

 

[Kotsidis John]

Καλε εβγαλε ο Σωτηρης μουσια???

 

[Snow Whitty]

Εχει καποια σχέση με τις ταινίες αυτο?

Μουυυσια!

 

[melina]

Στον κινηματογράφο και σε κάθε μορφή τέχνης δεν υπάρχει η μάχη του καλού και του κακού παρά μόνο σα θέμα. Η αιώνια μάχη της ηθικής αφήνει παγερά αδιάφορη την τέχνη που γενικά μπορεί να ξεχειλώσει τα μυαλά και να πάει την ηθική παραπέρα. Η κριτική μιας ταινίας είναι μόνο στη βάση της απόδοσης του θέματος άσχετα αν μας αρέσει εμάς ή όχι.

Θα συμφωνούσα αν προσέθετες ότι αυτού του είδους την κριτική την κάνουν, ή οφείλουν να την κάνουν, οι επαγγελματίες κριτικοί.
Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας κριτικός, όταν βλέπω μια ταινία θέλω να με ρουφήξει μέσα της, να ταυτιστώ ή να κοντραριστώ χοντρά με κάποιον από τους πρωταγωνιστές ή έστω να παρακολουθήσω με ενδιαφέρον μια ιστορία που είναι μακριά ή κοντά από την καθημερινότητα μου και τις εμπειρίες μου. Άντε και κάποιες φορές ίσως σε κάποια σημεία να με προβληματίσει κιόλας αν και τα φιλοσοφικά μου τα έχω λύσει και δεν νομίζω ότι πλέον θα δω ταινία που θα με ταρακουνήσει σε αυτό το πεδίο. Επίσης επειδή βλέπω τα τελευταία 2 χρόνια πολλές ταινίες, σχεδόν σε καθημερινή βάση, εμπειρικά και μόνο μπορώ να διακρίνω κάποια τεχνικά στοιχεία για το πως γυρίστηκε η κάθε ταινία, τα πλάνα που επιλέγει ο σκηνοθέτης, τα εφφέ, το στήσιμο της κάθε σκηνής, το ξετύλιγμα της ιστορίας, και βέβαια μπορώ να διακρίνω αν ένα σενάριο έχει ένα βαθμό πρωτοτυπίας που να λέει κάτι σε μένα ή όχι, αν αναμασάει τα ίδια και τα ίδια σαν θέμα και αν καταφεύγει σε κλισέ ή όχι.
Με λίγα λόγια καταναλώνω την 'τέχνη του κινηματογράφου' για προσωπική μου ευχαρίστηση μέσα στο παραπάνω πλαίσιο. Και η κριτική μου εντάσσεται αυστηρά σε αυτό το πλαίσιο. Δεν μπορώ και δεν με ενδιαφέρει να κάνω κριτική σε μια ταινία στο αν αποδόθηκε ένα θέμα σωστά ή όχι (και τι σημαίνει σωστά, στην τέχνη δεν υπάρχει σωστά, υπάρχει μόνο η έκφραση του καλλιτέχνη, να τα λέμε και αυτά) ιδίως αν το αποτέλεσμα δεν με έλκει, το αντίστοιχο του χορτοφάγου με το t-bone steak. Αν σε αρέσει το μπριζολίκι θα πας και παραπέρα ίσως, θα ψάξεις για το ποιο είναι το καταλληλότερο κομμάτι κρέατος, η προετοιμασία, το ψήσιμο, το σερβίρισμα.
Σας είπα για τη μουσική που δεν μου έλεγε τίποτα γιατί δεν είμαι fan της hip hop και μου είπε ο φίλος μου ο Αλεξ ότι ο τάδε που έκανε εκείνο ή το άλλο...ή ο φίλος ο maestro για το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Συνήθως όταν ξέρεις διάφορες τέτοιες ιστορίες για τους συντελεστές του έργου, τα κίνητρα τους, την πορεία τους αυτό σε κάνει και πιο δεκτικό σε ένα αποτέλεσμα και το κρίνεις με άλλο μάτι. Ο Αλεξ πήγε να δει την ταινία μόνο και μόνο για τη μουσική της. Άλλοι τρελαίνονται με τα ρεμπέτικα λόγω της κοινωνικής φόρτισης και ιστορίας που εκφράζουν και άλλοι δεν μπορούν τα ακούσουν, άλλοι το παθαίνουν με τη jazz.
Προσωπικά προτιμώ σε ότι αφορά τον κινηματογράφο να με κερδίσει μια ταινία αυτή καθεαυτή την πρώτη φορά που θα τη δω και εφόσον συμβεί αυτό μετά να την ψάξω και παραπέρα για το θέμα, τους συντελεστές κλπ. Το αντίθετο δεν το κάνω σχεδόν ποτέ.

 

[Kotsidis John]

Σωστος ο Μελινας! ΣΥμφωνω κ γω.. Μπραβο!

 

[ma3stro]

Θα συμφωνούσα αν προσέθετες ότι αυτού του είδους την κριτική την κάνουν, ή οφείλουν να την κάνουν, οι επαγγελματίες κριτικοί.
Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας κριτικός, όταν βλέπω μια ταινία θέλω να με ρουφήξει μέσα της, να ταυτιστώ ή να κοντραριστώ χοντρά με κάποιον από τους πρωταγωνιστές ή έστω να παρακολουθήσω με ενδιαφέρον μια ιστορία που είναι μακριά ή κοντά από την καθημερινότητα μου και τις εμπειρίες μου. Άντε και κάποιες φορές ίσως σε κάποια σημεία να με προβληματίσει κιόλας αν και τα φιλοσοφικά μου τα έχω λύσει και δεν νομίζω ότι πλέον θα δω ταινία που θα με ταρακουνήσει σε αυτό το πεδίο. Επίσης επειδή βλέπω τα τελευταία 2 χρόνια πολλές ταινίες, σχεδόν σε καθημερινή βάση, εμπειρικά και μόνο μπορώ να διακρίνω κάποια τεχνικά στοιχεία για το πως γυρίστηκε η κάθε ταινία, τα πλάνα που επιλέγει ο σκηνοθέτης, τα εφφέ, το στήσιμο της κάθε σκηνής, το ξετύλιγμα της ιστορίας, και βέβαια μπορώ να διακρίνω αν ένα σενάριο έχει ένα βαθμό πρωτοτυπίας που να λέει κάτι σε μένα ή όχι, αν αναμασάει τα ίδια και τα ίδια σαν θέμα και αν καταφεύγει σε κλισέ ή όχι.
Με λίγα λόγια καταναλώνω την 'τέχνη του κινηματογράφου' για προσωπική μου ευχαρίστηση μέσα στο παραπάνω πλαίσιο. Και η κριτική μου εντάσσεται αυστηρά σε αυτό το πλαίσιο. Δεν μπορώ και δεν με ενδιαφέρει να κάνω κριτική σε μια ταινία στο αν αποδόθηκε ένα θέμα σωστά ή όχι (και τι σημαίνει σωστά, στην τέχνη δεν υπάρχει σωστά, υπάρχει μόνο η έκφραση του καλλιτέχνη, να τα λέμε και αυτά) ιδίως αν το αποτέλεσμα δεν με έλκει, το αντίστοιχο του χορτοφάγου με το t-bone steak. Αν σε αρέσει το μπριζολίκι θα πας και παραπέρα ίσως, θα ψάξεις για το ποιο είναι το καταλληλότερο κομμάτι κρέατος, η προετοιμασία, το ψήσιμο, το σερβίρισμα.
Σας είπα για τη μουσική που δεν μου έλεγε τίποτα γιατί δεν είμαι fan της hip hop και μου είπε ο φίλος μου ο Αλεξ ότι ο τάδε που έκανε εκείνο ή το άλλο...ή ο φίλος ο maestro για το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Συνήθως όταν ξέρεις διάφορες τέτοιες ιστορίες για τους συντελεστές του έργου, τα κίνητρα τους, την πορεία τους αυτό σε κάνει και πιο δεκτικό σε ένα αποτέλεσμα και το κρίνεις με άλλο μάτι. Ο Αλεξ πήγε να δει την ταινία μόνο και μόνο για τη μουσική της. Άλλοι τρελαίνονται με τα ρεμπέτικα λόγω της κοινωνικής φόρτισης και ιστορίας που εκφράζουν και άλλοι δεν μπορούν τα ακούσουν, άλλοι το παθαίνουν με τη jazz.
Προσωπικά προτιμώ σε ότι αφορά τον κινηματογράφο να με κερδίσει μια ταινία αυτή καθεαυτή την πρώτη φορά που θα τη δω και εφόσον συμβεί αυτό μετά να την ψάξω και παραπέρα για το θέμα, τους συντελεστές κλπ. Το αντίθετο δεν το κάνω σχεδόν ποτέ.

απολυτως σεβαστη και κατανοητη η αποψη σου!
μην παρεμβαλεις ομως τα κρεατα και τα ψησιματα..

Ουσιαστικα προσπαθεις να "δεις" εχεις, μια καθαρή επαφη με μια ταινια (ως εργο τεχνης) -αυτο ειναι ισως και το πιο ενδιαφερον και ωραιοτερο πραγμα στην τεχνη-

Ομως ηδη πας οδηγημένος, απο πολυ συγκεκριμενες απαιτησεις... μονο στο τελευταιο μερος της προτασης σου, εχεις μια υπονοια της καθαροτητας που επιθυμεις. Ηδη εχεις κανει ασυνείδητα αυτο που αναφερεις στο τελος του κειμενου σου, απλα σε αλλο επιπεδο και οχι για τους συντελεστες κτλ

και φυσικα δεν τιθεται θεμα "λυμενων φιλοσοφικών αναζητησεων"

βεβαια δεν κανουμε μαθηματα ψυχολογιας, ουτε σοβαρης κριτικης αναλυσης ταινιων, απλα συζηταμε για ενα θεμα που μας ενδιαφέρει, τις ταινιες.
Ευτυχως χωρις τα τραγουδια του Θηβαιου.