Ε-κλαίγοντας Album

[Bhutia]

H ευκολία παράκαμψης κομματιών στα σύγχρονα ψηφιακά φορμά μουσικής αποθήκευσης προσφέρει ευκαιρία να διαπιστωθεί η αντοχή παλαιών και νέων άλμπουμ στην ακρόαση ακέραιου του περιεχομένου τους.

Μπορεί ο υποφαινόμενος να μην ενδίδει σε νήματα-παρελάσεις τίτλων ή εξωφύλλων, εδώ όμως δόθηκε έναυσμα κατάλληλο για να θιγεί η πολιτισμική ουσία της ακρόασης.

Για την παράθεση ενός τίτλου στην παρούσα λίστα δεν αρκεί το άλμπουμ να κριθεί απαραίτητο προς κατοχή.Επίσης δεν είναι υποχρεωτικό να περιέχει κομμάτια-σταθμούς στη Μουσική Ιστορία.Ιδιότητα-κλειδί εκτός της ποιότητας,θα είναι η μαγική συνέργεια κομματιών που θα επέτρεπε αδιάλειπτη ακρόαση σε κάθε περίσταση.Για προφανείς λόγους,αποκλείονται εκ προοιμίου οι συλλογές επιτυχιών,Best of,κ.ο.κ.

Εκκίνηση με άλμπουμ ανήκοντα ως επί το πλείστον στον αστερισμό της ροκ σε τυχαία σειρά και με τη βεβαιότητα ότι μία μόνο εκατοντάδα δεν θα είναι ποτέ...αρκετή.


Van Morrison-Moondance.Επίσης: His Band and the Street Choir-Poetic Champions Compose-Too Long in Exile.

Velvet Underground & Nico καθώς και το δεύτερό τους άλμπουμ:
http://www.avsite.gr/forum/threads/...g-of-white-light-white-heat-christmas.132930/

Lou Reed: Transformer-Berlin-Rock'n'roll Animal-The Blue Mask-New York Stories-Magic and Loss-Set the Twilight Reeling.

Led Zeppelin : I-II-III-IV και φυσικά το Physical Graffiti.

Pink Floyd :[url="http://www.avsite.gr/forum/threads/%CE%A4%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-pink-floyd-meddle-revisited.137917/"]Meddle-Dark Side of the Moon-Wish You Were Here-The Wall.

Elvis Presley Rock 'N' Roll (1956)

The Beatles: Rubber Soul-Revolver-Sgt Pepper's Lonely Heart's Club Band-Abbey Road-Let it Be.

The Rolling Stones: Their Satanic Majesties Request-Beggar's Banquet-Let it Bleed-Sticky Fingers-Exile on Main Street.

Joy Division: Unknown Pleasures-Closer

The Who : Tommy-Who's Next

Traffic: John Barleycorn Must Die-The Low Spark of High Heeled Boys

Jethro Tull: Stand Up-Thick as a Brick

Creedence Clearwater Revival: Cosmo's Factory-Pendulum

Santana(1969) - Abraxas- III

King Crimson: In the Court of the Crimson King-Lark's Tongues in Aspic-Red

Emerson Lake & Palmer (1970)

Bob Dylan: Highway 61 Revisited

The Byrds: Mr. Tambourine Man-The Notorious Byrd Brothers

The Band: Songs from Big Pink

Frank Zappa: Hot Rats-Fillmore East,June 1971-The Grand Wazoo-Apostrophe-Zoot Allures-Joe's Garage Act I.

Black Sabbath(1970)-Paranoid

Deep Purple: Machine Head

Ritchie Blackmore's Rainbow

Queen: A night at the Opera

Jimi Hendrix : Are You Experienced-Axis:Bold as Love-Electric Ladyland

Jefferson Airplane: Surrealistic Pillow

Crosby Stills & Nash (1969)
Crosby Stills Nash & Young : Deja Vu

Neil Young: Tonight's the Night-Harvest

Free: Fire and Water

Janis Joplin: Pearl

The Doors (1967) - Morrison Hotel

Gun Club: Fire of Love

PJ Harvey: To Bring You My Love-Stories from the City,Stories from the Sea

Radiohead: Kid A-In Rainbows

The Eagles: Hotel California

David Bowie: Ziggy Stardust and the Spiders fom Mars-Aladdin Sane

T.Rex: Electric Warrior

R.E.M.:Out of Time-Automatic for the People

U2: Joshua Tree-Achtung Baby

Canned Heat: Living the Blues

Soundgarden: Superunknown

The Clash: London Calling

Mark Lanegan Band: Blues Funeral

The White Stripes: Elephant

Captain Beefheart & the Magic Band: Safe as Milk

Cream: Disraeli Gears

Soft Machine: III

Bruce Springsteen: Nebraska

Wishbone Ash: Argus

Nick Cave and the Bad Seeds: Kicking Against the Pricks-Tender Prey-No More Shall We Part

Τhe Thirteen Floor Elevators: The Psychedelic Sounds of...

Massive Attack: Mezzanine

PortisHead: Dummy

Dead Can Dance: Toward the Within

Tom Waits: Closing Time-Raindogs

Joni Mitchell: Blue-Court and Spark

Jeff Beck Group: Truth

Audioslave: Out of Exile[/url]

 

[Bhutia]

Το υποχθόνιο τιτίβισμα του Mark Lanegan,ακονισμένο χάρη σε παρατεταμένη αποχή από διάφορες ουσίες,συγκεντρώνει πάνω του βαρύτητα από δεκαετίες ροκ μυσταγωγίας,συναρτώντας διαχρονικά την εικονική διαδρομή του χαρακτήρα που περιγράφεται σε κάθε κομμάτι με την ψυχοσύνθεση πραγματικών ανθρώπων,μουσικών και ακροατών.Η-ισχύουσα για το σύνολο των ειδών- υπαγωγή της ροκ δημιουργίας σε καθεστώς τυποποίησης συμβολίζεται πράγματι ως μοιρολατρική περιπλάνηση πάνω σε δυσοίωνες ατραπούς,συνοδεία ζοφερών συνθετητών και με την επικληθείσα συνδρομή μίας εφαρμογής iphone για σύνθεση κρουστών οργάνων (Funkbox).

Εκείνο που διακρίνει όμως τον σπουδαίο λειτουργό από απλούς χειριστές ενός ιδιώματος,είναι η ικανότητα του πρώτου να κατακτά διαρκώς μία φευγαλέα οντότητα,η οποία κατοικεί σαν φάντασμα ανάμεσα στην πρωτοτυπία και τη νομοτελειακή έλλειψή της.Οι στυλιστικές ολισθήσεις του Lanegan σε country,folk,blues,pop,trip-hop,ψυχεδελικά πεδία προκύπτουν-του παραγωγού Alain Johannes συνεπικουρούντος- χωρίς ίχνος ερμηνευτικής αμηχανίας,σα να ήταν εξαρχής αυτά στρωμένα για το δικό του καλλιτεχνικό αισθητήριο.Οι ρυθμοί αργοί και υποβλητικοί ως επί το πλείστον,μεταλλάσσονται αβίαστα στις λιγοστές περιπτώσεις όπου οι τόνοι ανέρχονται,όπως στο "Death Trip to Tulsa" και στο συνοδευτικό για την πολυτελή έκδοση No Bells on Sunday EP

Ορθώνοντας τους αναμεταδότες του πάνω σε βασανιστικά αισθηματικά υψώματα,το ράδιο-φάντασμα σπέρνει την αμφιβολία μήπως η σωτηρία της ψυχής θα ήταν τελικά πολύ μεγάλο...σφάλμα.

No Bells on Sunday EP

 

[Bhutia]

Στο ξεκίνημα της καριέρας του,ο Σκωτζέζος με το...vero italiano ονοματεπώνυμο Paolo Nutini είχε τοποθετηθεί κατευθείαν στην κορυφή της γλυκανάλατης ποπ,σαν μία κυριλέ βρετανική εκδοχή του δικού μας...Σάκη.Μέσω του ΄΄κρίσιμου΄΄ τρίτου άλμπουμ όμως,αποδεικνύει ότι η περίσσεια ταλέντου μπορεί ν'ανατρέψει οποιοδήποτε δεδομένο.

Tο μελωδικό κελάρυσμα που είχε το falsetto στο τσεπάκι διατηρεί μεν τη συχνοτική του έκταση,αλλά μοιάζει να έχει υποβληθεί κατά την πενταετία που μεσολάβησε από το προηγούμενο άλμπουμ σε εντατική αγωγή εκτράχυνσης,ροκάροντας πλέον με άροτρο τα περάσματα πνευστών κι εγχόρδων πάνω σε ένδοξα soul & funk χωράφια,οργωμένα από μορφές όπως οι James Brown,Otis Redding,Marvin Gaye,Curtis Mayfield,Temptations,κ.α.Οι συνθέσεις προτάσσουν επιτακτικά τις επιρροές τους και είναι μαεστρικά διαρρυθμισμένες,κατορθώνοντας να υπερβαίνουν τις αναπόφευκτες νοσταλγικές παγίδες πάνω στο δρόμο που έχουν ακολουθήσει.


Ερωτικές και υπαρξιακές ανησυχίες αναμενόμενες για κάποιον εικοσάρη διαποτίζουν τους στίχους,αποδίδονται όμως με τρόπο που αφήνει μετέωρη μία υπόσχεση ανεξερεύνητης γοητείας κάτω από την επιφάνεια.Δυναμική αφετηρία με την ψυχεδελική πανδαισία του "Scream" να οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στο επέκεινα του πάρτυ,όπου το "Let me Down Easy" δένει σε αισθαντικό κόμπο τη ρομαντική ίνα που είχε πλέξει πρώτη η Bettye LaVette.Ξεπατηκώνοντας ένα μελωδικό σχήμα που είχε χαράξει ο Alain Toussaint στο "Working on a Coal Mine",το "Numpty" κρατιέται στη μνήμη χάρη στη στιχουργική πονηριά που εκθέτει διακριτικά τη συνεχή διαμάχη ανάμεσα στη συνειδητή ανάγκη για προσωπική ελευθερία και την υποσυνείδητη τάση υπακοής στις επιταγές της φύσης και τον κοινωνικό έλεγχο.


Τα γυναικεία φωνητικά και η σφικτή ρυθμική βάση σε συνδυασμό με τα φωνητικά ξεσπάσματα στο "Better Man" δανείζονται ανερυθρίαστα κομμάτια από την καληδόνια ψυχή του γνωστού...Van the Man.Θε(α)ματική έκρηξη στο μέσον του άλμπουμ παρέχει το κατακλυσμιαίο "Iron Sky" που πραγματεύεται την πτώση δημοφιλών θεσμών σε μέσα μαζικού ελέγχου,περιέχοντας κιόλας τον περίφημο μονόλογο του Charlie Chaplin από την ταινία "Ο Μεγάλος Δικτάτορας".


Μολονότι η πολυσχιδής καυστική αγάπη για το παρελθόν που αποπνέει τούτο το άλμπουμ δεν κλειδώνει οριστικά τη δημιουργική ταυτότητα του καλλιτέχνη,η πληρότητα ερμηνείας κάνει τους ακροατές συνεργούς σε μία υπεξαίρεση γούστου,η οποία όσο παράνομο χαρακτήρα και να έχει,διατηρεί ακέραια την ηθική της αξία.

 

[panostr]

Άψογο νήμα, ωραιότατα ποστ και κείμενα, μπράβο. Χωνόμαστε ή σολάρεις; Ξανά μπράβο!

 

[Gojakla]

Χώσου βρε...

 

[Bhutia]

Άψογο νήμα, ωραιότατα ποστ και κείμενα, μπράβο. Χωνόμαστε ή σολάρεις; Ξανά μπράβο!

Όποιος έχει το σθένος ν'ανταποκριθεί στο ύφος και τις απαιτήσεις του νήματος.

 

[panostr]

Θα προσπαθήσω, ξεκινώντας με ένα από τα αγαπημένα μου περσινά άλμπουμ.

Phosphorescent: Muchacho

Το Muchacho, πριν από όλα, είναι ένας δίσκος που προσπερνά την καλλιτεχνική συνέπεια. Το homage ενός ολόκληρου δίσκου στο θρύλο του Willie Nelson 4 χρόνια πριν φέρνει απολύτως φυσικά την έναρξη του κυρίως μέρους του Muchacho με ένα στίχο του Johnny Cash - “Some say love is a burning thing, that it makes a fiery ring”. Το Muchacho ένας δίσκος που με τη σειρά του ανατρέπει την ήδη εντυπωσιακή δική του ανατροπή στο παρελθόν των Phosphorescent. Ο ίδιος ο Matthew Houck δήλωνε πως είχε έρθει η ώρα να αλλάξει όσα σήμαιναν ζωή γι’αυτόν μέχρι τώρα και ίσως τα εγκατέλειπε. Τέλος, είναι ένας δίσκος που ξεπερνά το εγώ: αν υπάρχει ακόμα εκεί έξω κόσμος που χρησιμοποιεί τις ιστορίες και τα πάθη του άλλου για να γράψει τη δική του καθημερινότητα, o 6ος δίσκος του Matthew Houck είναι η ανάγκη να βγεις από τον εαυτό σου και να αγγίξεις την αλήθεια του άλλου. Αυτό άλλωστε φροντίζει να δηλώσει εξαρχής, στους πρώτους ήχους του υπερβατικού, σχεδόν θρησκευτικού intro “Sun, Arise!”, μια ελεγειακή επίκληση σε όσα μπορεί να θεωρούνται εμπνεύσεις που χρονοθετεί κομψά το δίσκο στη διάρκεια μιας νύχτας που παραμερίζει για το φως του ήλιου.

Κι αν το βιωματικό δεν αρκεί στη μουσική κριτική που φτάνει σε σημείο εμπλοκής μπροστά σε ένα αέρινο κομψοτέχνημα που προδιαθέτει για μια συγκλονιστική εμπειρία, σκεφτείτε το “Sun, Arise!” σαν ένα πάντρεμα Fleet Foxes αρμονιών (τις οποίες κιόλας τελειοποιεί) με την καρδιά ενός αιωνίως πληγωμένου. Μια σειρά απολογιών του Houck μέσα από τις οποίες πηγαινοέρχεται στη θέση του θύτη και του θύματος (από το “But now you’re telling me my heart’s sick and I’m telling you I know. And you’re telling me you’re leaving and I’m telling you to go” στο “οh and all you folks, you come to see, you just stand there in the glass looking at me” ή ακόμη πιο ενοχικά, όλο μαζί στο στίχο “I was the wounded master and I was the slave, I was the holy lion and I was the cage”), δημιουργούν μια πολύ ειδική συνθήκη για την ακρόαση ή μάλλον για το βίωμα του Muchacho: αυτό απαιτεί την απόλυτη αφοσίωσή σου.

Μόνον έτσι, τελειώνοντας το ταξίδι και λίγο πριν χαράξει (ποιος είπε ότι υπάρχει οποιοδήποτε δεδομένο, η once in a lifetime εμπειρία του κυκλωτικού outro “Sun’s Arising” θα κερδίσει το λυτρωτικό σου δάκρυ, διαγράφοντας κάθε όριο. Και πόσες φορές δακρύζεις μπροστά σε κάτι τόσο τέλειο, ώστε αυτό να γίνεται λιγότερο πολύτιμο;

 

[panostr]

Ρίχνω άλλο ένα αγαπημένο πρόσφατο:

Godspeed You! Black Emperor: 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!

Υπάρχει μία ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι του τελευταίου δίσκου των Godspeed You! Black Emperor, με τη διαφορά ότι αυτή, εδώ και χρόνια και παρά τη δισκογραφική απουσία τους, χτιζόταν υπομονετικά και προσωπικά για τον κάθε ακροατή. Είναι το αφηγηματικό αντίστοιχο της μουσικής διαδικασίας: κάθε κομμάτι που στολίζει το δίσκο, και δίχως χονδροειδή υπολογισμό, χρειάστηκε περίπου δυόμιση χρόνια για να ηχογραφηθεί. Με λίγα λόγια, υπάρχουν εκατομμύρια ιστορίες πίσω από κάθε κομμάτι, κι όσο κι αν απεχθάνεται κανείς το τετριμμένο λεκτικό πασπαρτού, εκτείνονται από την πατρίδα (ο Καναδάς ως αφετηριακό σημείο) μέχρι την άλλη άκρη της Γης (οι αναφορές στην ανατολίτικη μουσική στο εναρκτήριο κομμάτι και όχι μόνο), ιστορίες που αλλάζουν το “Albanian” σε "Mladic" και το “Gamelan" σε "We Drift Like Worried Fire", ψάχνοντας επί δεκαετίας το Χώρο και το Χρόνο ενός δίσκου που ρίχνει ήδη βαριά σκιά στην ποστ ροκ Ιστορία (ως διάκριση ανάμεσα στα αγγλικά story-History). Για τη χωρική ευστοχία σε έναν κόσμο που έχει παραδοθεί στο χρόνο και αποδέχεται την αλλαγή σε οτιδήποτε τον περιβάλλει, το “'Allelujah! Don't Bend! Ascend!” δεν αντιπροτείνει κουρασμένο, αλλά χτίζει το ιδανικό soundtrack μιας προαποφασισμένης απάθειας, χτίζει ταυτόχρονα όμως έναν ύμνο στην αντίδραση από την καταπίεση με τα υλικά μιας ιδιοφυίας της μουσικής διανόησης που διαβάζει ανάμεσα στις "γραμμές", ανάμεσα δηλαδή στα μεγαλειώδη riff που σιγοβράζουν για 20 και βάλε λεπτά κάθε φορά, εγκαθιστώντας μία μελαγχολία πριν το φινάλε. Είναι δηλαδή η διαδρομή (Χώρος) που οδήγησε ως εδώ, είναι η Ιστορία που μένει πίσω κάθε δευτερόλεπτο και γράφεται κάθε επόμενο (Χρόνος), έτσι στα βήματα που με θαυμαστή υπομονή αποτελούν ολόκληρη αυτή τη διαδρομή μπορεί κάποιος να πατήσει για να συνθλίψει τα λάθη του παρελθόντος και να οδηγηθεί στην κάθαρση που ακολουθεί την κορύφωση. Μακριά από άφεση αμαρτιών και συγχωροχάρτια, μακριά από το κλείσιμο των ματιών και την απενοχοποίηση, ο νέος θρίαμβος των Καναδών αγκαλιάζει την ελπίδα των βαθιά ουμανιστών, πιστεύοντας στον άνθρωπο και όχι ελπίζοντας στον ευνοϊκό συγχρονισμό της τύχης. Το μουσικό αντίστοιχο του πολιτικού απροχώρητου δηλαδή, για όσους ακόμα (και μελετώντας διεξοδικά το timing των 4 -πλέον- κυκλοφοριών) αρνούνται να προσδώσουν πολιτικοκοινωνικό προβληματισμό που εκφράζεται μέσα από νότες και δίχως ίχνος στίχου και καταλήγει να πυροδοτεί κάθε συναίσθημα βαθιά κρυμμένο μέσα μας. Κάθε ακρόαση και μια προσωπική ιστορία, διαφορετική κάθε φορά μέχρι να σταματήσουμε να ακούμε και να αρχίσουμε να μιλάμε, ακόμα και δίχως λόγια. See the difference?

 

[Gojakla]

Οι Godspeed είναι μουσικάρες.+-

 

[Bhutia]

Ο υποφαινόμενος είναι αιωνίως ευγνώμων προς όσους βοηθούν στο να συνειδητοποιεί πόσο...απλά γράφει.

Εννοείται ότι η θριαμβευτική αφιέρωση στον θετικό πόλο χρειάζεται ανάλογη αντίστιξη προς τον αρνητικό,διπολισμός γαρ.

http://www.avsite.gr/forum/threads/musica-golden-Βατόμουρα.138873/

 

[Bhutia]

Οι καλές μουσικές μας ταξιδεύουν.Οι συγκλονιστικές όμως,δεν μας αφήνουν να πάμε πουθενά...

Η εσωτερική διαστρωμάτωση στην πέτρινη φωνή της Marianne Faithfull μένει αδιάψευστος μάρτυρας για τα έξαλλα βιώματα των σίξτις.Η ίδια τιμά την πενηντάχρονη παρουσία της στα μουσικά δρώμενα,συνοδευόμενη από μέλη των Bad Seeds,Ed Harcourt στο συνθετητή και την κιθαριστική νεκρά φύση του Adrian Utley.Στη σύνθεση συμμετέχουν επίσης οι Nick Cave,Anna Calvi και-χάρη στην καθαρτική απαγγελία του δανεικού "Going Home"- ο Leonard Cohen.

Στην άκρη ενός νοερού πουθενά,σε επιβεβλημένη ακινησία από κάταγμα γοφού που είχε υποστεί ως καλοκαιρινή επισκέπτης στη Λίνδο(!),απευθύνει σαρκαστική νοσταλγία προς μία αγγλική πρωτεύουσα που στέκεται αγέρωχη και τραυματική,σαν τη στερνή γνώση που απέκτησε η ίδια με την πάροδο των χρόνων.Ευαγγελίζεται ένα τραγούδι σπουργιτιών ενάντια στην τεχνολογική δικτατορία που καταδυναστεύει την κοινωνικότητα και ομολογεί τον έρωτα ως τυφλό...πλοηγό σε βαθιά νερά.

Περιπλανώμενη σαν ώριμη Αλίκη σε χώρα ακυρωμένων θαυμάτων,ανοίγει μελωδικές και αρμονικές θύρες που οδηγούν εναλλακτικά σε καταδίκη ή εξιλέωση,ανάλογα με την...(επανα)στατικότητα της σκουληκότρυπας που διατρέχει την ψυχή καθενός μας.

Η αγάπη για τη ζωή στηρίζεται στη δυνατότητα να ξοδεύεται η τελευταία αλόγιστα,κατά τον ίδιο τρόπο που η λαχτάρα ενός μουσικού έργου μας απολιθώνει τη συνείδηση μέσα στη φούσκα της χρονικής του διάρκειας όπως έντομα στο κεχριμπάρι.

Σαγηνευτική κατάθεση μουσικής σοφίας που καθιστά περιττή την αναζήτηση πρωτοπορίας,άμα διευθετούνται τόσες υπόγειες εκκρεμότητες πάνω σε μία ήδη γνωστή...πορεία.

 

[Bhutia]

Καμία εκλογική διαδικασία δεν είναι ανώφελη.Απλώς κάποιες εξ αυτών καλλιεργούν τη σύγχυση,ως...ανωφελείς.

Ένα άλμπουμ που επιζητά τη διαφοροποίηση από κάθε εύπεπτη μελωδικότητα και προσπερνά σαν σταματημένους τους εγωπαθείς ακκισμούς του mainstream R&B (όρα..."Beyonce").

Οι ισχυρές ρυθμικές του προσεκβολές βεβαίως οδηγούν σε ασυναίσθητη κίνηση άνευ όρων,πρεσβεύοντας μία φανκ-ροκ έγκλιση που ριζώνει βαθιά στο χώμα του θυμού για να...πριζώνει ακολούθως.Στους "Χίλιους Θανάτους",το μπάσο-εκσκαφέας του Pino Palladino και η κρουστική ορμή του γνωστού μας Questlove προπαγανδίζουν τη λαχτάρα για ζωή ενάντια στο ανατριχιαστικό πέρασμα του χορικού.

Ο Μαύρος Μεσσίας καταφτάνει πριν την αρχικά σχεδιασμένη κυκλοφορία,άνευ διαφημιστικής καμπάνιας,σαν καύσιμο που ρίχνεται βεβιασμένα στη φωτιά.Η διαβρωτική άλω αταξίας που το περιβάλλει καλεί τους παρευρισκόμενους να ξεκαθαρίσουν μέσα τους αν είναι αθώοι ή απλώς...παρόντες.

Εξερευνά τη συνοχή εντός μίας οργανωμένης αναρχίας που δεν αποσκοπεί σε ρήξη των ήδη περιπλεγμένων,αλλά επιβάλλει ως προφανή ανάγκη την πρόσκληση κολοβωμένων μουσικών μίτων σε κοινή συνεδρία.Η ίδια σφικτή αίσθηση μπορεί επίσης να πείσει ότι το έργο δημιουργήθηκε παρουσία του συνόλου των μουσικών κατά τις ηχογραφήσεις,αντί από μίξεις επιμέρους sessions.

Μέσα στη στιχουργική δουλειά των Kendra Foster και Q-tip συγκατοικούν με πρωτόγνωρη άνεση η πολιτική κινητοποίηση με εμβόλιμα ρομαντικά ξεσπάσματα.Η χαοτική αντίπραξη του "Black Messiah" δεν γίνεται πύρινη ρομφαία,αλλά οδηγός επιβίωσης σε οποιαδήποτε κοινωνική πραγματικότητα αντικαθιστά το αυτονόητο με κάτι...αυτοανόητο.

https://www.youtube.com/playlist?list=PL4LyJBWB_4o6VkpKgyD5UHNBBFGE5phfc

 

[Bhutia]

Η συλλογή "After the Flood" περιέχει εκτελέσεις που έκαναν σε συνθέσεις τους οι Van Der Graaf Generator για λογαριασμό του BBC Radio,είτε υπό αμιγείς στουντιακές συνθήκες,είτε παρουσία ζωντανού ακροατηρίου,κατά το χρονικό διάστημα 1968-77.

Εντεταγμένη καταχρηστικώς υπό την ομπρέλα του Progressive,η μουσική τους έγινε αντικείμενο σεβασμού από πλήθος σύγχρονων και μεταγενέστερων ροκ καλλιτεχνών.Η δε μυθογένειά της ενισχύθηκε αντί να ξεφτίσει με την πάροδο των δεκαετιών,αποτελώντας ακλόνητη εστία επιρροής.

Η συνθετική δεινότητα του Peter Hammill σαν πυρίμαχος μανδύας συγκρατούσε ασταθείς μουσικές ύλες,ενώ τα overdubbed σαξόφωνα του David Jackson,ο συνθετητής του Hugh Banton με το εκκλησιαστικό ηχόχρωμα και η αστείρευτη διαχείριση ισχύος στα κρουστά και το φάνκι μπάσο των Guy Evans & Nic Potter αντιστοίχως,διοχέτευαν τις εκρήξεις σε ελεγχόμενη απόδοση ενέργειας.Ενώ οι υπόλοιποι εκπρόσωποι του Progressive ενέδιδαν στην τεχνική εκζήτηση ή την άσκοπη μεγαλομανία,τα κομμάτια των VDGG έμοιαζαν με αριστοτεχνικά πατρόν διαρκώς τεντωμένα στις ραφές τους.Σαν απόκρυφη Αλχημεία,η μουσική τους γεφύρωνε χάος με τάξη,προσποιητή αγαλλίαση με βίαια ξεσπάσματα,ξετυλίγοντας στη φαντασία του ακροατή αντιθετικά περάσματα.Ένα ναρκοθετημένο δρόμο μεταμόρφωσης και συνείδησης ακραίων καταστάσεων,αλλά και το πολυπόθητο μονοπάτι προς το όνειρο.

Η αρπακτική δύναμη του συγκροτήματος πιστοποιείται από το πρώιμο κιόλας "People You Are Going To".Εξυψωτική ρυθμική αγωγή επενδύει την επιβλητική φωνή και τις άγριες κορυφώσεις της,με τη ζοφερή θεματολογία να βρίσκεται σε τέλεια αντίστιξη.Το "Afterwards" δεσπόζει σαν ειδυλλιακή όαση στην υπαρξιακή ερήμωση του ακολούθου "Necromancer".Η σκωπτική λήψη των ανθρώπινων υποθέσεων από τους στίχους,με την θρησκευτική-αιρετική της προσήλωση γίνεται ενίοτε προφητική,όπως λ.χ. στο εφιαλτικό jazz-rock αμάλγαμα του κομματιού "After the Flood" :΄΄...The ice is turning to water / The water rushes over all / Cities crash in the mighty wave...΄΄

Το "ManErg" διαφοροποιείται από την αυθεντική έκδοση,αφού η αρχική μπαλάντα διαδίδεται σα μάγμα κάτω από την επιφάνεια για να εκτοξευθεί διχοτομούμενη στην πορεία από φρενήρη ριφ.Εκτελέσεις όπως η εναλλακτική του "Darkness" και κυρίως η δρομολογημένη υστερική άφεση στο "Killer" επαυξάνουν το μύθο και την απόκοσμη γοητεία των αυθεντικών κομματιών.H απέριττη τραχύτητα του "Still Life" παραπέμπει σε μυστικιστική νεκρώσιμη τελετή,ενώ η επιτηδευμένη αναρχία του "When She Comes" σε ηλεκτρικό jazz σφυροκόπημα.

Η συλλογή καλύπτει επίσης το μεταγενέστερο στάδιο του συγκροτήματος,όπου οι αποχωρήσεις των Banton & Jackson έχουν αντισταθμιστεί με περαιτέρω προώθηση της κιθαριστικής τεχνικής του Hammill και το ηλεκτρικό βιολί του νεοαφιχθέντος Graham Smith.H αναμόρφωση της κλασσικής ηχητικής βαρύτητας σε μανιακές ροκ εγκλίσεις και παιχνιδιάρικους τόνους ανταποκρινόταν στην ανάδυση της punk σκηνής.

Η κυκλοφορία περιέχει ενημερωτικά κείμενα και φωτογραφικό υλικό που υπενθυμίζει ενίοτε τα στυλιστικά ατοπήματα της εποχής εκείνης.Κρίνεται απαραίτητη προσθήκη,ως χρονικό μίας μουσικής λάβας καθώς εκείνη μετουσιώνεται σταδιακά σε πετρώδη ύλη,αποκτώντας στιλπνές επιφάνειες και ακμές κοφτερές σα λεπίδες υπό την αναπόφευκτη επίδραση του χρόνου.

 

[Bhutia]

Βάζοντας ο Neil Young στο στόχαστρο την εφηρμοσμένη αγροτική βιοτεχνολογία της Monsanto,απλώνει τη δηκτική του ματιά πάνω σε σύγχρονες εγκλίσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι τις οποίες θεωρεί κακώς κείμενες,όπως την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και τη νεοαποκτηθείσα νομική υπόσταση των πολυεθνικών εταιρειών.Το συνοδό group Promise of the Real περιλαμβάνει τους δύο γιούς του Willie Nelson και υποκαθιστά με ικανοποιητικό τρόπο τους Crazy Horse.


Η φαζαρισμένη ηλεκτρική κιθάρα οργώνει οικεία αυλάκια παραμόρφωσης στη συνείδηση του ακροατή,ενώ η απλοϊκότητα κατά τη στιχουργική παράθεση ενισχύει πρωτογενώς την αμεσότητα των μηνυμάτων,αλλά η επαναλαμβανόμενη επίκληση της πρωταγωνιστικής εταιρείας εν είδει ΄΄κακού δράκου΄΄ εις βάρος του λυρισμού εξασθενίζει το δευτερογενή αντίκτυπο ο οποίος θα χάραζε ένα έργο ανεξίτηλα στη μνήμη.

Μελωδικώς λιτή grunge αίσθηση υποστηρίζεται από αεράτα πιατίνια στα "People Want to Hear About Love" & "Big Box",μεταδίδοντας πολιτικοκοινωνικά μηνύματα ακριβώς με τον τρόπο που το κοινό του καλλιτέχνη είναι μαθημένο να τα δέχεται από αυτόν.Το "A Rock Sttar Bucks a Coffee Shop" σε κάντρι ρυθμό και ανέμελα σφυρίγματα σε αντίστιξη με τη μανιασμένη ερμηνεία κινείται στα όρια της αυτοπαρωδίας.

Προκρίνεεται ως ένα ροκ album εξόχως ψυχαγωγικό,αλλά και αποκαρδιωτικό κατά βάθος,αφού οι διαφορετικές προτεραιότητες από μουσικού βήματος όσο ακτιβιστικό χαρακτήρα και να έχουν,δεν παύουν να εκφράζονται ως απελπισμένη στηλίτευση απέναντι σε τετελεσμένες καταστάσεις.

 

[sk4t4]

Προς Bhutia

Θα διαφωνησω για καποιους συγκεκριμενους δισκους συγκροτηματων που παραθετεις.Πιστευω οτι υπηρχαν και καλυτεροι:

1)Neil Young:Everybody Knows This Is Nowhere Με τα διαχρονικα Down By The River, Cowgirl In The Sun, The needle and the damaged one

2)Pink Floyd:Οι καλυτεροι δισκοι τους ησαν οι πρωτοι με ιθυνοντα νου το Syd Barett

3)R.E.M:Fables Of The Reconstruction και Life's rich pageant.Πριν γινουν παγκοσμια γνωστοι

4)Byrds:5th dimension και Younger than yesterday.

Φυσικα περι ορεξεως...

 

[Bhutia]

Προς Bhutia

Θα διαφωνησω για καποιους συγκεκριμενους δισκους συγκροτηματων που παραθετεις.Πιστευω οτι υπηρχαν και καλυτεροι:

1)Neil Young:Everybody Knows This Is Nowhere Με τα διαχρονικα Down By The River, Cowgirl In The Sun, The needle and the damaged one

2)Pink Floyd:Οι καλυτεροι δισκοι τους ησαν οι πρωτοι με ιθυνοντα νου το Syd Barett

3)R.E.M:Fables Of The Reconstruction και Life's rich pageant.Πριν γινουν παγκοσμια γνωστοι

4)Byrds:5th dimension και Younger than yesterday.

Φυσικα περι ορεξεως...

Ο κανών στο παρόν νήμα είναι να σχολιάζονται -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- τρέχουσες κυκλοφορίες και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί κριτική αυτών στο γνωστό έντυπο.

 

[Gojakla]

Το νημα αυτο δεν το ειδα ποτε σαν best of...

 

[Bhutia]

Never Resting In Peace...

΄΄...Where the fuck did Monday go?΄΄ ("Girl Loves Me")

Το τέλος του Κόσμου για καθέναν εξ ημών δεν είναι κάποια μακρινή χρονολογία στο απώτερο μέλλον,αλλά ισοδυναμεί με τη δική μας αποχώρηση από αυτόν...Συνοδεία ενός μουσικού συνόλου ανήκοντος στη Free Jazz,το "Μαύρο Άστρο" κυριαρχεί πάνω σ'ένα πλασματικώς φωτεινό ουράνιο στερέωμα,εκτελεσμένο σαν ιδιότυπη νεκρώσιμη ακολουθία.

Για τους γνήσιους καλλιτέχνες ο θάνατος διέπεται και αυτός από όρους παράστασης.Το κύκνειο άσμα του David Bowie μένει πιστό σ'εκείνους παραδίδοντας έξι πράξεις...αντιπαράστασης και διευθέτησης λογαριασμών με τη δαιμονική του Μούσα.Ο δεκάλεπτος εναγκαλισμός μεσανατολικών με blues ρυθμούς στο ομώνυμο "Blackstar" θίγει τη ματαιότητα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.Τα "Dollar Days","I Cant't Give Everything Away" & "Lazarus" εκθέτουν από την άλλη πλευρά την κενότητα του καλλιτεχνικού Μεσσιανισμού,παραθέτοντας τον μουσικό και τους φαν του ως οντότητες αμφότερα υπόλογες.

Στιχουργικά τεχνάσματα απηχούν την αναπόφευκτη κατάληξη,ατονικά περάσματα από το σαξόφωνο φέρνουν περισσότερο σε οιμωγές,ανολοκλήρωτα μελωδικά και ρυθμικά σχήματα φανερώνουν το πεπερασμένο της ύπαρξης,ενώ λίγα δευτερόλεπτα από την καταληκτική κιθαριστική συγχορδία του "Lazarus" εκφράζουν ένα μονίμως κοντινό Τέλος πληρέστερα από τη φημισμένη δωδεκάλεπτη ελεγεία των Doors.

Στο Πέρας του Κόσμου κατά David Robert Jones,τίμημα της απόλυτης ελευθερίας είναι η ανυπαρξία,ενώ αθανασία εξασφαλίζεται αποκλείοντας την παραμικρή έννοια ειρηνικής ανάπαυσης από τη συνείδηση του κοινού.

Spoiler

Πραγματικώς...μέλας αστήρ η ισοπέδωση των δυναμικών αντιθέσεων στο master,υποβαθμίζει εν μέρει τον δραματικό αντίκτυπο των κομματιών.

[/media]

 

[Bhutia]

Ένδεκα συνθέσεις από τα άπαντα των Radiohead σε νέα κυκλοφορία κι εκτέλεση που περιδιαβαίνει το χείλος ενός απύθμενου βάραθρου.Η παρθενική εμφάνιση του "Burn the Witch" συμπίπτει με εκκαθάριση των δημοσιεύσεων από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα μέλη του συγκροτήματος.Η πολιτική προέκταση των στίχων μπορεί να καυτηριάζει τη συλλογική τάση για εύρεση αποδιοπομπαίων τράγων,αλλά τα...κοφτερά έγχορδα της London Contemporary Orchestra μαρτυρούν ότι το κυνήγι μαγισσών αποτελεί αναπόσπαστη έγκλιση της ανθρώπινης φύσης ("This is a low flying panic attack").

Πιανιστικό ostinato στο "Daydreaming" και η φωνητική απόδοση του Thom Yorke πιο αιθέρια από τον ίδιο τον αέρα που κινεί,υπενθυμίζουν ότι κάθε παρατεταμένη παρουσία σε ονειρικές ζώνες προετοιμάζει την επιδρομή για τους εφιάλτες.Φολκ κεντήματα ακουστικής κιθάρας στο "Desert Island Disk",διεισδυτικές ματιές των εγχόρδων στο "Glass Eyes" σε συνέργεια με ηλεκτρονικούς στροβιλισμούς και η κρουστική ώθηση του "Identikit" αφήνουν τον αισθηματικό πόνο του ερμηνευτή-όσο αλλότριος και να φαντάζει εκείνος- να γίνει πηγή άντλησης του ιδιαίτερου για καθέναν από όλους μας πόνου.

Υποβλητικοί mid-tempo ρυθμοί καλλιεργούν ανατριχιαστικές καταστάσεις σύγχυσης,δελεάζοντας τον ακροατή να ατενίσει την ομιχλώδη ουσία που ενεδρεύει στη δική του ψυχή.Η τελειωτική κατάθεση για το δημοφιλές από ζωντανές εμφανίσεις δύο δεκαετιών "True Love Waits" εξισώνει τις απογοητεύσεις των δύο πλευρών ως κατάλοιπα χαμένων παραδείσων.

Η απουσία φλογερής ζωηράδας σε σχέση με περασμένες κι ένδοξες καταθέσεις δεν καταλήγει υποτονική,αφού θυμίζει τη μακαριότητα ενός εμπρηστή καθώς εκείνος απολαμβάνει το πέρασμα του χρόνου ατενίζοντας έναν ολόκληρο κόσμο να καίγεται αργά και σταθερά.Καμία άβυσσος δεν μπορεί να περιμένει..."Broken hearts make it rain"

 

[Bhutia]

Πολλές αποσκευές συνοδεύουν αυτό το album.Η περιοδεία από τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του προηγηθέντος "Let England Shake" (2011) είχε στάσεις και σε ΄΄περιφρονημένες΄΄ περιοχές του πλανήτη,όπως σε Αφγανιστάν,Κόσοβο και το φτωχογκέτο της πρωτεύουσας των ΗΠΑ Washington DC.Οι εντυπώσεις από εκείνες καταγράφηκαν σε βιβλίο με φωτογραφικό υλικό και ντοκυμαντέρ-οδοιπορικό.Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν σε ειδικά διαμορφωμένο εκθεσιακό χώρο με γυάλινο παραπέτασμα που επέτρεπε στους περαστικούς να παρακολουθούν την όλη διαδικασία.

Ως επιστέγασμα όλης αυτής της δημιουργικής ωδίνης,το album αποπνέει μια ωμή περιγραφικότητα.Η μουσική ηχεί σαν συμπλήρωμα στερημένο από περασμένους λυρικούς καλλωπισμούς,με στεγνές ηλεκτρικές κιθάρες,βαρύγδουπα κρουστά,άτακτα δεύτερα φωνητικά και ατίθασο σαξόφωνο να κυριαρχούν.Η φωνητική ερμηνεία της Polly Jean αποστασιοποιημένη από συναισθηματικές και τονικές κορυφώσεις μοιάζει με ελατήριο που κρατιέται συμπιεσμένο.Οι στίχοι αφηγούνται σε τρίτο πρόσωπο άλλοτε με λιτότητα και άλλοτε μ'επιτηδευμένη αδεξιότητα θίγοντας μολυσματικές εστίες του σύγχρονου πολιτισμού μας,ενώ περνάνε σε προσωπικό επίπεδο κατά τον μελαγχολικό επίλογο του "Dollar Dollar".

Η PJ Harvey είναι πριν και πάνω απ'όλα καλλιτέχνις και αποστολή της δεν είναι να διορθώσει τα κακώς κείμενα αυτού του κόσμου.Η δε μουδιασμένη αίσθηση του έργου-παλλόμενη ανάμεσα σε κυνική περιγραφή και σοκαρισμένη διαμαρτυρία- μπορεί κάλλιστα να είναι ηθελημένη,αφού η διατράνωση του κοινωνικού πόνου με συνεχές χτύπημα πάνω στις πληγές ωθεί καθέναν μας ν'αναρωτηθεί εάν είμαστε τελικώς μικροί ήρωες μιας αυτόνομης καθημερινότητας,ή καθημερινοί ήρωες μιας...εξαρτημένης μικρότητας.



https://www.youtube.com/playlist?list=PLZqsyBiYZFQ2hvsJyFC8qpB8zsb95XdOK