Ε-κλαίγοντας Album

[Bhutia]

Η κραυγαλέα ρητορεία του Chuck D,ο αντιδιασταλτικός χλευασμός του Flavor Flav και οι ιλιγγιώδεις ρυθμικές δειγματοληψίες από τους DJ Terminator X και Professor Griff ήταν που επέδωσαν στο hip hop το χαρακτήρα κεραυνοβόλου πολεμικού ιδιώματος που του είχε μέχρι τότε στερήσει η μεθοδευμένη σαχλαμάρα των εκπροσώπων του.Έστω και για βραχύ χρονικό διάστημα,η ραπ μουσική κατόρθωσε να μιλήσει για όλα και σε όλους.


Η κεκτημένη...τραχύτητα και παραγωγή μουσικής τάξης χάρη στην ευφυή συμπύκνωση επιμέρους αταξιών διατηρούνται ατόφια στη remastered επανέκδοση,ξεσκουριάζοντας παρεμφερή γρανάζια στο συλλογικό ασυνείδητο μία εικοσιπενταετία μετά την αυθεντική κυκλοφορία.

Μπορεί ο φυλετικός ρατσισμός να είναι καταδικαστέος σε όλες του τις εκδηλώσεις από τα σύγχρονα ήθη,πλην όμως η επικέντρωση σε αυτόν εκτρέπει βολικά την προσοχή από τις υφέρπουσες κοινωνικές και οικονομικές του μορφές.Τα πλήθη δεν χρειάζονται πλέον παραδοσιακά μέσα μαζικής εκπομπής ή ουσίες για να χειραγωγηθούν,αφού από τη γέννησή του κιόλας εκάστοτε άτομο εντάσσεται -αρχικά μέσω των γονέων του- σ'έναν ηλεκτρονικό πολιτισμό εικονικής πραγματικότητας,όπου ο γενικευμένος παπαγαλισμός ιδεών και συναισθημάτων καταστέλλει τα πνεύματα.

Μετατρέποντας την οξύτητα του μηνύματος σε μέσο μετάδοσης,οι Public Enemy έγιναν αμείλικτοι παρατηρητές και συνάμα παρατηρούμενοι από ένα οιωνεί...φίλαθλο κοινό.Κατέλαβαν έτσι και τις δύο πλευρές ενός νοητού καθρέπτη,επιτρέποντας στους αποδέκτες του μηνύματος να τους επιρρίπτουν-ανάλογα με τον κλονισμό ή την επικρότηση που προκαλούνταν- είτε ολόκληρη είτε κανένα μέρος ευθύνης για όσα παρουσίαζαν κι έθιγαν.Και στις δύο περιπτώσεις όμως προέτρεπαν σίγουρα σε σκέψη.

 

[Bhutia]

Jacques Brel-"Ces Gens-La"

To αγωνιώδες αφηγηματικό ύφος του Jacques Brel σε τούτο το άλμπουμ θυμίζει Holden Caulfield (τον ονομαστό ήρωα του J.D.Sallinger από το "Φύλακα στη Σίκαλη").Οι λέξεις και οι συγχορδίες πυροδοτούν απανωτά η μία την άλλη,ωθώντας την ακρόαση πέρα από τους περιοριστικούς όρους που επιτάσσει η υψηλή πιστότητα.

Κάθε κομμάτι έχει μία νοηματική ουσία επιτηδευμένα ασαφή,αρνούμενο συστηματικά να παραδοθεί στην αντίληψη των ακροατών.Προκύπτουν κατ'αυτόν τον τρόπο υποσυνείδητοι πυρήνες αντίπραξης στο νου εκάστοτε ακροατή,οι οποίοι στέκονται εμπόδια στην άνευ όρων αποδοχή ως προς την καλλιτεχνική ερμηνεία ή την απόδοση ενός συστήματος.

Η μοιρασιά που μένει αορίστως ανολοκλήρωτη καθιστά τη σχέση με το μουσικό έργο ατελή μεν,αλλά απείρως πιο ανθεκτική στο χρόνο και ανεξάρτητη από μέσα αναπαραγωγής εκείνου.Ο αποδέκτης του έργου θα νιώθει ότι για κάθε διάσταση που εξερευνά νοητά από αυτό,κάποια άλλη αυτομάτως θα παραμένει ανεξερεύνητη.Και αυτή η συνθήκη θα ισχύει ανεξάρτητα από την όποια ακουστική απόδοση.


D’abord, d’abord, y a l’aîné
Lui qui est comme un melon
Lui qui a un gros nez
Lui qui sait plus son nom
Monsieur tellement qu´y boit
Tellement qu´il a bu
Qui fait rien de ses dix doigts
Mais lui qui n´en peut plus
Lui qui est complètement cuit
Et qui s´prend pour le roi
Qui se saoule toutes les nuits
Avec du mauvais vin
Mais qu´on retrouve matin
Dans l´église qui roupille
Raide comme une saillie
Blanc comme un cierge de Pâques
Et puis qui balbutie
Et qui a l´œil qui divague
Faut vous dire, Monsieur
Que chez ces gens-là
On ne pense pas, Monsieur
On ne pense pas, on prie

Et puis, y a l´autre
Des carottes dans les cheveux
Qu´a jamais vu un peigne
Qu´est méchant comme une teigne
Même qu´il donnerait sa chemise
A des pauvres gens heureux
Qui a marié la Denise
Une fille de la ville
Enfin d´une autre ville
Et que c´est pas fini
Qui fait ses p´tites affaires
Avec son p´tit chapeau
Avec son p´tit manteau
Avec sa p´tite auto
Qu´aimerait bien avoir l´air
Mais qui a pas l´air du tout
Faut pas jouer les riches
Quand on n´a pas le sou
Faut vous dire, Monsieur
Que chez ces gens-là
On n´vit pas, Monsieur
On n´vit pas, on triche

Et puis, il y a les autres
La mère qui ne dit rien
Ou bien n´importe quoi
Et du soir au matin
Sous sa belle gueule d´apôtre
Et dans son cadre en bois
Y a la moustache du père
Qui est mort d´une glissade
Et qui r´garde son troupeau
Bouffer la soupe froide
Et ça fait des grands flchss
Et ça fait des grands flchss
Et puis y a la toute vieille
Qu´en finit pas d´vibrer
Et qu´on attend qu´elle crève
Vu qu´c´est elle qu´a l´oseille
Et qu´on n´écoute même pas
C´que ses pauvres mains racontent
Faut vous dire, Monsieur
Que chez ces gens-là
On n´cause pas, Monsieur
On n´cause pas, on compte

Et puis et puis
Et puis il y a Frida
Qui est belle comme un soleil
Et qui m´aime pareil
Que moi j´aime Frida
Même qu´on se dit souvent
Qu´on aura une maison
Avec des tas de fenêtres
Avec presque pas de murs
Et qu´on vivra dedans
Et qu´il fera bon y être
Et que si c´est pas sûr
C´est quand même peut-être
Parce que les autres veulent pas
Parce que les autres veulent pas
Les autres ils disent comme ça
Qu´elle est trop belle pour moi
Que je suis tout juste bon
A égorger les chats
J´ai jamais tué de chats
Ou alors y a longtemps
Ou bien j´ai oublié
Ou ils sentaient pas bon
Enfin ils ne veulent pas
Parfois quand on se voit
Semblant que c´est pas exprès
Avec ses yeux mouillants
Elle dit qu´elle partira
Elle dit qu´elle me suivra
Alors pour un instant
Pour un instant seulement
Alors moi je la crois, Monsieur
Pour un instant
Pour un instant seulement
Parce que chez ces gens-là
Monsieur, on ne s´en va pas
On ne s´en va pas, Monsieur
On ne s´en va pas
Mais il est tard, Monsieur
Il faut que je rentre chez moi.

(συνταρακτική απόδοση κατά τη ζωντανή εμφάνιση του 1966 στο θέατρο Olympia)

 

[Bhutia]

http://www.avsite.gr/forum/threads/bitches-brew-40th-anniversary-collectors-edition.93762/

Kατά τη "Θεογονία" του Ησιόδου,ο Έρεβος ήταν γέννημα του Χαους και της Γαίας,χάρη στην παρέμβαση του Έρωτα.Ο τελευταίος μεσολάβησε επίσης για να προκύψουν από την έλξη του Ερέβους προς την-αδελφή του- Νύκτα,ο Αιθέρας και η Ημέρα.Σύμφωνα με έτερες μυθολογικές πηγές,ο Έρεβος προήλθε από την ένωση του Χρόνου με την Αδράστεια(θεά Ανάγκη).Σε όλες τις περιπτώσεις,(τ)ο Έρεβος αντιπροσωπεύει μία ακαθόριστη πρωτογενή ουσία,η οποία δύναται να εξελιχθεί κάθε φορά σε διαφορετικές οριστικές μορφές.

Η αρχική βινυλιακή αποτύπωση των ιστορικών εμφανίσεων της μπάντας ηγηθείσας από τον Miles Davis στο Fillmore East κατά το τετραήμερο 17-20 Ιουνίου 1970 ήταν προϊόν βαριάς επεξεργασίας από τον παραγωγό Teo Macero.Καθεμία εκ των παραστάσεων καταλάμβανε μία πλευρά βινυλιακού δίσκου,ενώ ερχόταν στους ακροατές πετσοκομμένη εξαιτίας των αναπόφευκτων περιορισμών στη διαθέσιμη διάρκεια του μέσου.Η εφετινή επανέκδοση αποκαθιστά τις καταγραφές στην αυθεντική τους διάρκεια.Επιπρόσθετα,το υψηλής ηχητικής ποιότητας υλικό των αυθεντικών ταινιών υποβλήθηκε σε remastering εξελίσσοντας το ερεβώδες ηχητικό εκτόπλασμα που μας είχε ηθελημένα παραδώσει ο Teo σε απαστράπτουσα χωρική ανεξαρτησία για καθένα από τα μέλη του σεπτέτου.

Το ηλεκτρικό πιάνο του Chick Corea στ'αριστερά μονομαχεί νοητά με την οργανική αντίστιξη του Keith Jarrett στα δεξιά.Στο κέντρο ο Airto Moreira πραγματώνει τα δικά του κρουστικά οράματα,ενώ οι επεμβάσεις από το σαξόφωνο του Steve Grossman ακούγονται εντατικές σα να προέρχονταν από ηλεκτρική κιθάρα.Η τρομπέτα του Miles κρατά ακόμα στιβαρά τις τζαζ καταβολές της προβαίνοντας ανάλογα με την περίπτωση σε διαρκείς ανταλλαγές ενέργειας με τα ostinati στο μπάσο του Dave Holland και τη ντραμς του Jack DeJohnette,με τον τελευταίο άλλοτε να πυροβολεί αδυσώπητα στα σκληρά ροκ περάσματα της μπάντας και άλλοτε να καταθέτει λεπτοφυείς αποχρώσεις στις νεο-ψυχεδελικές συνδρομές εκείνης.

Η σύσταση του προγράμματος παραμένει ως επί το πλείστον σταθερή.Ευχάριστες αποκλίσεις παρέχονται από το-σπάνιο για το Miles- encore του "Spanish Key" και την ηλεκτρική αναδόμηση πάνω στην κλασσική μπαλάντα "I Fall in Love Too Easily"-γνωστή από την ερμηνεία του Frank Sinatra και την ακουστική απόδοση του ιδίου του Miles στο άλμπουμ "Seven Steps to Heaven" (1964).Ο πρώτος και ο τρίτος δίσκος συμπληρώνονται επίσης με κομμάτια από τη συναυλία στο Fillmore West (11 Απριλίου 1970).

Το επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο δίνει στον ακροατή σπάνια ευκαιρία ν'απολαύσει ευφυείς διαφοροποιήσεις στο παίξιμο του συνόλου από μέρα σε μέρα.Εξετάζοντας για παράδειγμα το εμβληματικό "Directions"(John Zawinul) με το οποίο ξεκινάει κάθε εμφάνιση,ο φρενήρης ρυθμός της Τετάρτης-με την έκδηλη υποκίνηση του Holland- δίνει θέση σε μελίρρυτη συγκριτικά αναζήτηση ενός ιδεατού παραδείσου την Πέμπτη.Η πολυρρυθμικότητα στη ντραμς του DeJohnette θα υποχωρήσει την Παρασκευή,αποσπώντας ομαλότερη ροή και ηπιότερο χαρακτήρα στα σόλο του Davis.Η σαββατιάτικη εκτέλεση όμως θυμίζει παιχνιδιάρικο φτερούγισμα χάρη στις πολύπλοκες και ταχύτατες ρυθμικές ανταλλαγές μεταξύ των εκτελεστών.

Το ψυχεδελικό μουσικό προσωπείο του "The Mask" μοιάζει σα να έχει διπλωθεί το εσωτερικό του ανάγλυφο προς τα έξω,ενώ τα ελάχιστα μέτρα του πάντα παρόντος "The Theme" φανερώνουν όπως αποδίδονται τη χαοτική διαφυγή από το ένδοξο ακουστικό παρελθόν.Οι εκτελέσεις του "Bitches Brew" από την άλλη πλευρά,είναι όλες πυκνότερα δομημένες και πιό καταιγιστικές σε σύγκριση με τη στουντιακή εκδοχή από το ομώνυμο άλμπουμ.


Τα μουσικά οράματα που έπαιζαν μέσα στο μυαλό του Miles έμοιαζαν να εκπληρώνονται απολύτως μονάχα κατά τις live εμφανίσεις.Σαν ένας δεύτερος μεσσίας,κατόρθωνε να γκρεμίζει και να χτίζει εκ νέου τον ναό λατρείας της μουσικής θεότητας ακόμα κι εντός μίας μονάχα ημέρας.Οι εμπνεύσεις του και οι εκτελέσεις αυτών αναπροσάρμοζαν ασταμάτητα τους κανόνες του ροκ παιξίματος αφήνοντας λογαριασμούς ανοιχτούς.Το μουσικό χάος το οποίο θα εξέλισσε μέχρις εσχάτων μοιράστηκε κατά τραγική ειρωνεία την τύχη της κοινωνικής αναταραχής μέσα στην οποία αυτό τοποθετήθηκε.Απετέλεσε το φeυγαλέο ήχο μίας επαναστατικής διάθεσης χαμένης από χέρι...

 

[Bhutia]

Εάν η παιδιάστικη αθωότητα συνυφαίνεται με την αστοιχείωτη φλυαρία,τότε ο τίτλος του άλμπουμ δικαιολογείται πλήρως χωρίς να στριφογυρίσουν σαν...LP οι μακαρίτες εμπνευστές William Blake και Joey Ramone μέσα στις τελευταίες κατοικίες τους.

Η μουσική των U2 φαίνεται πάντως να παλιμπαιδίζει,θέτοντας ξανά σε πρώτο πλάνο τη... συναρτημένη μπαλαφάρα και την κούφια μεγαλοπρέπεια από τη δεκαετία του 80.Προφάσεις όπως το "Live Aid" ή το Apartheid δεν χρειάζονται πλέον,αφού υπάρχουν τα διαρκώς κυκλοφορούντα γκάτζετ του...Apple Aid.

Οι εντυπώσεις από κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές,όπως αποσπάσματα του "California",το "Raised by Wolves" και "Sleep Like a Baby Tonight",εξατμίζονται από την περιβάλλουσα καταναγκαστική μεγαλοσχημία που μεταμφιέζεται σε δήθεν εξομολογητικότητα.

Το άλμπουμ προπαγανδίζει το ρόλο της Μουσικής ως φορέα θετικής ενέργειας και λυτρωτή ψυχών,η έλλειψη όμως οποιασδήποτε πρωτοτυπίας καταλήγεει να εξουδετερώνει το ίδιο το μήνυμα που μεταδίδεται,όσο σημαντικό και να είναι το τελευταίο.

Ας ελπίσουμε το άλμπουμ "Songs of Experience" που θ'ακολουθήσει-σε υλική αυτή τη φορά κυκλοφορία- να δικαιώσει τις σπουδαίες στιγμές που μας έχει χαρίσει το συγκρότημα στο παρελθόν.

 

[Gojakla]

Για βατομουράκι είναι...

 

[shadowww]

U2...καπου ειχα διαβασει οτι καποιοι μουσικοι γεννηθηκαν γεροι

 

[Bhutia]

Για βατομουράκι είναι...

΄΄Ακούω νεκρά...κομμάτια΄΄

Ακροώμενος κάποιος το νέο πόνημα του Tricky θα μπορούσε να έλθει στη θέση του μικρού ήρωα από την "Έκτη Αίσθηση" όταν ξεστόμιζε εκείνος την περιβόητη φράση περί νεκρών ανθρώπων.

Οι υποβλητικοί ψίθυροι του καλλιτέχνη είναι πάντα ιδανικοί στο ν'αναλαμβάνουν το ρόλο μίας μύχιας παρανοϊκής φωνής που ελλοχεύει αναδυόμενη αναπάντεχα ακόμα μέσα στις πλέον ορθολογικές διάνοιες.Το ονοματεπώνυμό του τοποθετημένο ως τίτλος του παρόντος άλμπουμ υποκινεί μία προσδοκία κοινωνίας με τη δική του.

Ανησυχητικό είναι το ότι ο καλλιτέχνης πιθανώς πραγματοποιεί την έμμεση υπόσχεση και αυτό που φωλιάζει στα έγκατα της μουσικής του συνείδησης δεν είναι τίποτε άλλο από ιδιοτροπία που γίνεται αυτοσκοπός,σκοτεινή διάθεση δίχως ειρμό και περιρρέουσα όξινη ατμόσφαιρα με κύριο σκοπό τη δραπέτευση από τους όρους που ο ίδιος είχε θέσει με το γνωστό πρώτο του άλμπουμ.

Η αγωνία του να μην τυποποιηθεί επιβεβαιώνει το προαιώνιο αξίωμα ότι καθένας μας καταλήγει ακριβώς σε όποια κατάσταση προσπαθεί αγχωμένα ν'αποφύγει,αφού ο Tricky στο παρόν άλμπουμ τυποποιεί εαυτόν ως πνεύμα καλλιτεχνικής...αμφιλογίας.Οι κατατεθείσες μουσικές δηλώσεις σε σύμπραξη με σπουδαίες φωνές της ηλεκτρονικής σκηνής μπορεί ν'ακούγονται άλλοτε γοητευτικώς στοιχειωμένες και άλλοτε στοιχειωμένα χωλές,στερούνται όμως εκείνης της αδιόρατης ουσίας που θα τις καθιστούσε ζωντανά μέρη μίας ενιαίας οντότητας.Και τοιαύτη ουσία ήταν παρούσα στο προηγούμενο "False Idols",παρά τις προχειρότητες στην ανάπτυξη ορισμένων κομματιών.

Το αποτέλεσμα μοιάζει με κόμβο μουσικού...spamming,σαν ένα διαδικτυακό νήμα το οποίο ζητά ξερό αράδιασμα δίσκων ή κομματιών ελλείψει ουσιαστικής σημασίας,δημοσιεύσεις δηλαδή να γίνονται και ο χορός καλά να κρατεί.

Spoiler

Από πού και ως πού κάποια ΄΄πρέπει΄΄ αξίζει να καθοδηγούν μουσικές προτιμήσεις;

Πόρισμα: Αδιανόητη για τον υποφαινόμενο η αποπομπή καλλιτεχνών όπως οι U2 & Tricky στο πυρ των...βατόμουρων.Η διαλείπουσα χωλότητα των ομολόγων άλμπουμ τους κατατάσσει σε κατηγορία...μαρμελάδας βατόμουρο με την προσδοκία μίας νόστιμης...πάστα φλώρα που αναμένεται ν'αποζημιώσει γευστικά κατά την επόμενη δισκογραφική τους εμφάνιση.

 

[Gojakla]

Δεν ρίχνω βατόμουρα σε καλλιτέχνες ή γκρουπ, μπορώ όμως να ρίξω σε άλμπουμ τους.

Σε καλλιτέχνη ή γκρουπ θα έριχνα βατόμουρο αν η ολάκερη πορεία τους ήτο "μαρμελάδα".

 

[Bhutia]

Δεν ρίχνω βατόμουρα σε καλλιτέχνες ή γκρουπ, μπορώ όμως να ρίξω σε άλμπουμ τους.
Σε καλλιτέχνη ή γκρουπ θα έριχνα βατόμουρο αν η ολάκερη πορεία τους ήτο "μαρμελάδα".

Ακόμα και τα απογοητευτικά άλμπουμ καλλιτεχνών αυτού του βεληνεκούς διακρίνονται από εμπνευσμένες στιγμές,όπως οι παρακάτω στην περίπτωση του Adrian Thaws:
http://www.letsloop.com/artist/tricky/song/i-had-a-dream-feat-francesca-belmonte

 

[Gojakla]

Bhutia στο τελευταίο "αλμπουμίδιο" των U2, δεν διέκρινα έμπνευση, ούτε σε μικρές στιγμές. Και αυτό που με απογοητεύει ακόμα περισσότερο είναι πως μου έκανε σαν διεκπεραίωση. Θα το ξανακούσω, γιατί έχω το κακό να μην ακούω εύκολα 2η φορά κάτι που με απογοήτευσε πολύ εξ' αρχής.

Πάντως αυτή η "διεκπεραιωτική" διάθεση είναι πράγμα που με χαλάει πολύ. Και με χαλάει πιο πολύ να το βλέπω σε "ιερά τέρατα" που οδεύουν με γοργό ρυθμό στο να γίνουν "ιερές αγελάδες"...

 

[Gojakla]

Οι αγαπημένοι μου Eloy κάνανε τέτοια βατομουριά βγάζοντας το "RA".
Πώς να συγκρίνω τα "Power and the Passion" ή "Dawn" με αυτό το διεκπεραιωτικό "έργο";

 

[Bhutia]

Η Αρχαία Ελληνική Μυθολογία προσωποποιούσε τους ανέμους ως θεϊκές οντότητες οι οποίες με τη σειρά τους θα γεννούσαν έτερα υπερφυσικά στοιχεία.Η παραδοσιακή φολκ μελωδία της "Little Maggie" μένει ανέπαφη μολονότι αρπάζεται βίαια στις δίνες του ρυθμικού κυκλώνα από το riti (μονόχορδο βιολί) και το kologo (τετράχορδο λαούτο) του γκαμπιανού Juldeh Camara.H ερμηνεία του Plant,απαλλαγμένη-ελέω πανδαμάτορος χρόνου- από τον πειρασμό ν'ανέλθει σε δυσθεώρητα τονικά ύψη,προσδίδει μυστικιστική υπόσταση στο κομμάτι.Ήρεμη δύναμη μεταδίδεται και με το "Rainbow" που ακολουθεί.Εδώ η ιαχή του τραγουδιστή παραπέμπει στο κλασσικό "With or Without You" των U2 και τα κύμβαλα λάμπουν διά της...απουσίας τους από την ομάδα των κρουστών,προεκτείνοντας τις επιρροές από την αφρικανική ήπειρο.

Το "Embrace Another Fall" μοιάζει να έχει ξεπεταχτεί από τα έγκατα της μουσικής του Peter Gabriel για τον "Τελευταίο Πειρασμό".Το εμμονοληπτικό ρυθμικό σχήμα περιτυλιγμένο με ηλεκτρονικές παρεκτροπές,οδηγεί το "Turn it Up" σε ανεμοδαρμένα avantgarde πεδία.Από την άλλη πλευρά,ο σκοτεινός ρομαντισμός του "A Stolen Kiss" και του "House of Love" φτιάχνει κατανυκτική ατμόσφαιρα σα γλυκόπικρη Λειτουργία γι άτακτες ψυχές.

Τα δύο τελευταία κομμάτια με τη δραστική αναψηλάφηση της Maggie στον επίλογο οριστικοποιούν τη μετάβαση από απαλό θρόϊσμα σε άγριο βουητό ανάμεσα στις φυλλωσιές του νου.Με το ακόνισμα της συνθετικής εκτός από την ερμηνευτική του ικανότητα,ο Robert Plant σ'αυτό το album εξορκίζει γι άλλη μία φορά το δαιμόνιο των Led Zeppelin.Η συνένωση της ροκ-φολκ παράδοσης με ανατολίτικα και αφρικανικά στοιχεία που επιτυγχάνει μπορεί μεν να μην είναι πρωτόγνωρη,αλλά η συγκεκριμένη εκπληρώνει το ιδανικό της μουσικής δημιουργίας να μετουσιώνει ένα ασύλληπτο ον σε κάτι απτό και απολαυστικό υπό μορφή ηχητικού κύματος.

Spoiler

Το "lullaby and...THE CEASELESS ROAR" είναι ένα από τα κορυφαία ακούσματα και το άλμπουμ που έχει μέχρι στιγμής τέρψει περισσότερο τον υποφαινόμενο για το 2014.

 

[Gojakla]

Εξαιρετικό!!!

 

[Bhutia]

Προσωπικες αποψεις ειναι αυτα παιδια.
Αν ειναι να βαλουμε τα χειροτερα albums γενικα, θα αρχισουμε τις Lady Gagες...

H...φορέας (αντισυμβατικών αμφιέσεων) και το...κέρας.Εκ πρώτης όψεως (Lady Gaga & Μr...),η συνεργασία αυτή συγκεντρώνει όλες τις προδιαγραφές για χορταστική...τάρτα βατόμουρου,ενώ διεγείρει κιόλας την τέλεια...καννιβαλιστική διάθεση ενάντια στις τακτικές marketing των δισκογραφικών.

Oι πρώτες αμφιβολίες έρχονται από την επίγνωση ότι η τεράστια cool ενέργεια που έχει συσσωρεύσει κατά τη διαδρομή της καριέρας του ο ογδονταοχτάχρονος Antonio Benedetto,αποκλείει οποιαδήποτε υπόνοια περί...Mr. Gaga,διευκολύνοντας έτσι τον ακροατή ν'αντιμετωπίσει τη σύμπραξη υπό την κριτική ικανότητα του ιδίου του Tony.

Οι συνθέσεις προέρχονται από την αστείρευτη πηγή αμερικανικών standards (Cole Porter-Irving Berlin-George Gershwin-Jerome Kern).Η παραγωγή δεν καταφεύγει-ευτυχώς- σε ηλεκτρονικά εφέ και ανάλογα καλούδια μέσω των οποίων θα εγχειριζόταν πλαστικά η απήχηση των τραγουδιών ως προς τα νεανικά ακροατήρια.Συνοδεύονται από ορχήστρα μαζί με το κουαρτέτο του Tony,ενώ ο Joe Lovano στο τενόρο σαξόφωνο και ο Paul Horn στο φλάουτο ακούγονται για τελευταία φορά πριν την αναχώρησή τους από τα εγκόσμια.

Και όλως παραδόξως,η απόδοση του ζεύγους λειτουργεί στην πράξη καλύτερα απ'όσο θα φανέρωναν τα...pdf για καθέναν εκ των καλλιτεχνών ξεχωριστά.Η αμεσότητα χωρίς περιττούς χρωματισμούς στην ερμηνεία του Tony Bennett συμπληρώνεται διασκεδαστικά με τη θεατρική-και όχι θεατρινίστικη- πολυχρωμία της Stefani Germanotta.Μολονότι η ερμηνεία της Lady σε ορισμένες περιπτώσεις δεν πετυχαίνει το κέντρο της συνείδησης θυμίζοντας εκλεπτυσμένο διαγωνισμό ανάδειξης ταλέντων,δικαιώνει συνολικά την... προϊστορική της θητεία στην πιανιστική Jazz.

Στο "They All Laughed" λυγίζει τις νότες με περίσσεια ενέργειας,ενώ σε κομμάτια όπως τα "Every Time We Say Goodbye" & "Lush Life" η ανεπιτήδευτη ευαισθησία περιδιαβαίνει τη μελωδία με χορευτικό τρόπο που θα επικροτούσε μία Ella Fitzgerald,καταβαραθρώνοντας εμμέσως οποιαδήποτε ροπή σε...κρεατικά ή εξεζητημένες οπτικοποιήσεις ως προς τα συνήθη ποπ χιτ της.

Η συγκεκριμένη συνεργασία μεταγγίζει στον Tony Bennett παιδιάστικη ενέργεια δίχως να τον ξεμωραίνει. Από την πλευρά της Lady Gaga,κοινωνεί εκείνη ξανά τον έλεγχο στην ερμηνευτική της ποπ υπερκινητικότητα. Εκλέγεται λοιπόν ως ένα ανάλαφρο σημείο κατάρρευσης καλλιτεχνικών κυματοσυναρτήσεων.

 

[Bhutia]

Έχοντας χάσει τα πάντα λόγω κατάχρησης από τον πρώην οικονομικό του διαχειριστή το 2008,ο Leonard Cohen αναγκάστηκε να επανέλθει στην ενεργό δράση κατά την πενταετία που ακολούθησε προκειμένου να εξασφαλίσει πόρους απαραίτητους για την επιβίωσή του.Μπορεί η ιδέα ενός παλαίμαχου μάστορα που θ'αντιπαρερχόταν τη φθορά δίδοντας και χάνοντας μία ύστατη μάχη να βρισκόταν σε τραγικά ειρωνική συνάρτηση με τη θεματολογία των τραγουδιών του,όμως ο Leonard Cohen αντιπαρέρχεται σταθερά τη ματαιότητα.

Η αβυσσαλέα βραχνάδα αντισταθμίζεται χάρη σε ανάλαφρα δεύτερα φωνητικά κι εμβόλιμες νύξεις από βιολί,έτερα έγχορδα και συνθετητή Hammond.Κάθε υπνωτική αίσθηση που θα μπορούσε να προκύψει εκ της επίγνωσης ότι πρόκειται για ποίηση σερβιριζόμενη από μουσική αντί του αντιστρόφου,διασπάται έξυπνα από κατάλληλες στυλιστικές παρεμβάσεις,όπως ο ψευδομπλουζ ρυθμός του "Slow",η κάντρι αγωγή στο "Did I Ever Love You" και οι φάνκι πινελιές συνδυασμένες με την αραβική φωνή στο "Nevermind".

Εκείνο βεβαίως που δεν επιδέχεται αντίστιξης είναι η ερεβώδης λιτάνευση σε γνωστά και ΄΄δημοφιλή΄΄... υπαρξιακά ζητήματα.Ακούγοντάς τον να μεταπηδά (αυτο)σαρκαστικά σε διάφορες καταστάσεις απώλειας, μετανοίας,λαχτάρας,προσμονής,δημιουργείται για τον καθέναν η εντύπωση ότι ένα κομμάτι του εαυτού αποσχίζεται και στέκεται να παρακολουθεί από κάποια απόσταση χασκογελώντας,για να διαπιστωθεί τελικά ότι για να έφτανε κάποιος το επίπεδο παιγνίου του καλλιτέχνη,θα όφειλε να περάσει ακόμα αρκετές πίστες γεμάτες κρυφές και φανερές παγίδες.

Ένα άλμπουμ που εξοργίζει συστηματικά την ανοησία,αρνούμενο να γίνει βαρετό και ανήκοντας στις πλέον απολαυστικές ακροάσεις για το τρέχον έτος.

 

[Yiannis_B]

.......ακούγοντάς τον να μεταπηδά (αυτο)σαρκαστικά σε διάφορες καταστάσεις απώλειας, μετανοίας,λαχτάρας,προσμονής,δημιουργείται για τον καθέναν η εντύπωση ότι ένα κομμάτι του εαυτού αποσχίζεται και στέκεται να παρακολουθεί από κάποια απόσταση χασκογελώντας,για να διαπιστωθεί τελικά ότι για να έφτανε κάποιος το επίπεδο παιγνίου του καλλιτέχνη,θα όφειλε να περάσει ακόμα αρκετές πίστες γεμάτες κρυφές και φανερές παγίδες....

...και για τον ίδιο...

"The trouble with "Famous Blue Raincoat" is that I've forgotten the actual triangle. Whether it was my own . . . of course. I always felt that there was an invisible male seducing the woman I was with; now, whether this one was incarnate or merely imaginary I don't remember. I've always had the sense that either I've been that figure in relation to another couple or there'd been a figure like that in relation to my marriage. I don't quite remember (but I did have this feeling that there was always a third party, sometimes me, sometimes another man, sometimes another woman)."— "Interview," BBC Radio (1994)

 

[Gojakla]

Αγαπώ το live του "Songs from the Road"...

 

[Yiannis_B]

Αγαπώ το live του "Songs from the Road"...

άντε μωρή λούγκρα, σαν σελίδα στο facebook καταντήσαμε......εσείς της νέας γενιάς..

 

[Gojakla]

 

[Bhutia]

To δεύτερο άλμπουμ των Alt-J υφίσταται την πίεση της επιτυχίας και κριτικής αναγνώρισης (βραβείο Mercury,"Tesselate",κτλ) που είχε επιφέρει το δισκογραφικό τους ντεμπούτο ("An Awsome Wave").Οι ίδιοι με τη σειρά τους φαίνονται ν'απολαμβάνουν τη στάμπα περί ΄΄νέων Radiohead΄΄ που τους έχουν κολλήσει τα μουσικά ΜΜΕ.

Σε διάκριση όμως με τη μυστηριακή χροιά του Thom Yorke και τη ρομαντική ενέργεια του Chris Martin (Coldplay),το falsetto που εξασκεί ο Tom Newman ακούγεται ομογενοποιητικό κι ενίοτε εκνευριστικό...Οι φολκ και φάνκι πινελιές των συνθέσεων αφήνουν διαφοροποιούμενα σε κάθε κομμάτι ανάγλυφα ίχνη πάνω σε καλόγουστα υφασμένους ηλεκτρονικούς καμβάδες.Η περιρρέουσα εκκεντρική ατμόσφαιρα των στίχων ρέπει συχνά προς τη διαστροφή ("Every Other Freckle","Left Hand Free").

Το συγκρότημα οριοθετεί μεν ένα αντιπροσωπευτικό για εκείνους χωρίο πάνω στα ατελείωτα λιβάδια των σύγχρονων μουσικών ιδιωμάτων,αλλά ο αντίκτυπος θα αμβλυνθεί ακριβώς από το...ολοφάνερον της προσπάθειας.Γι αυτόν τον λόγο,η ελκυστικότητα των κομματιών εξασθενεί ύστερα από μερικές ακροάσεις.Το δεύτερο άλμπουμ αδυνατεί να εντυπωθεί στο νου του ακροατή,επειδή τον κρατά όσο διαρκεί σε μία εν δυνάμει ζώνη άνεσης,χωρίς ιδιαίτερες απόπειρες να τον αφαιρέσει ακολούθως από αυτήν,στοιχείο που καθίσταται έκδηλο ιδιαίτερα κατά τις live αποδόσεις των κομματιών.


Αν ποτέ μπορούσε ν'αποδοθεί κάποιος πρωτότυπος χαρακτηρισμός σε τούτο το άλμπουμ,αυτός θα ήταν...΄΄βατόμουρο μετ'επαίνων΄΄.