ALBUMS που πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε στη δισκοθήκη μας

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

SERGE GAINSBOURG - HISTOIRE DE MELODY NELSON (1971)

O ασχημομουρης Serge Gainsbourg.
Τωρα θα μου πειτε, ας ειχες και εσυ μια κουκλαρα διπλα σου, σαν την Brigitte Bardot, και ας ησουν και ασχημομουρης.

Mεγαλη underground μορφη για την πατριδα του την Γαλλια ο Serge, ψιλο-χλεχλες ομως για την υπολοιπη Ευρωπη, κυριως μετα το κομματι του Je t'aime, moi non plus, την μεγαλη επιτυχια του 1969.
Μεγαλη μορφη λοιπον ο Serge, η... ενας ακομα?
Eσυ αποφασιζεις...


Στο εξωφυλλο του album Histoire de Melody Nelson, φωτο η κατα 18 χρονια μικροτερη του Jane Birkin.
Σε αυτην βρηκε καταφυγιο ο Serge για να "ξεχασει" την Brigitte Bardot.
Tι περνουσε και αυτος ο καημενος....
Ειναι να μην τον λυπασαι?

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

COUNTRY JOE & THE FISH - ELECTRIC MUSIC FOR THE MIND AND BODY 1966

Ενταξει τωρα...

COUNTRY JOE & THE FISH - HERE WE ARE AGAIN (1969)

Υπαρχουν καποια συγκροτηματα, που εχουν γραψει τοσο σπουδαια μουσικη και κοινωνικη ιστορια, που θα επρεπε με καποιο τροπο να "διδασκονται" ακομα και στα σχολεια.
Ενα απο αυτα τα συγκροτηματα σιγουρα, ηταν και οι Country Joe & the fish.

Με το album τους Here we are again, το 1969, οι Country Joe & the fish πιστευω εφτασαν στο αποκορυφωμα της καλλιτεχνικης τους πορειας.
(λατρεμενο album)

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

BEGGAR'S OPERA

Τι να πω τωρα?
Καποια συγκροτηματα του Bρετανικου progressive, σαφως ηταν πιο σημαντικα απο καποια αλλα.
Μονο αυτο.

ACT ONE (1970) (πρωτο τους album)

WATERS OF CHANGE (1971) (δευτερο album τους)

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

NEW TROLLS - CONCERTO GROSSO PER 1 (1971)

Tεραστιο κεφαλαιο το Ιταλικο progressive.
Tι να πρωτοβαλεις, και τι να αφησεις απ'εξω?
Εγω ομως εχω αποφασισει εδω και καιρο.
Για μενα αυτο ειναι το σημαντικοτερο album του Ιταλικου progressive.
Οι σπουδαιοι NEW TROLLS.
Tα πολλα λογια ειναι φτωχεια γι'αυτο το album.

 

[cosmarpan]

Αν υπαρχει ενα group στην ιστορια του ροκ’ν’ρολ που σε ολη του την δισκογραφια γινοταν καλυτερο απο album σε album, η τελος παντων αν οχι καλυτεροι αλλα σιγουρα εξελισονταν και ωριμαζαν δραματικα, οι πρωτοι (αν οχι και οι μοναδικοι) που μου ερχονται στο μυαλο, αυτοι ειναι οι BlueCheer. Ενα group που ναι μεν ειναι αρκετα γνωστοι, αλλα κατα την ταπεινη μου αποψη επρεπε να ειναι πολυ γνωστοτεροι μιας και οι δουλειες τους οχι μονο δεν υπολειπονται σε τιποτα απο τεραστια αλλα groups της εποχης, αλλα ηταν και καλυτερα κατα την προσωπικη μου αποψη (αυτό ισχυει μονο για τα albums απο το τριτο και μετα) . Και οχι μονο αυτο, αυτα τα μεγαλα groups ακολουθουσαν τασεις, οι Blue Cheer εθεταν νεες τασεις, τουλαχιστον στα 2 πρωτα albums, και στα μετεπειτα 4 albums ακολουθησαν ενα δικο τους ωριμο και μοναχικο δρομο βγαζοντας τον ενα δισκο καλυτερο απο τον αλλο. Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη ομως....


BLUE CHEER – PART I


Blue Cheer - Vincebus Eruptum (1968) Philips


https://www.youtube.com/watch?v=FafdwvD6qw0


Ιδρυθηκαντ ελη του 1966 στο San Francisco απο τον Dickie Peterson (μπασο, φωνη) και σ’αυτο τοπρωτο τους album η συνθεση ειναι Leigh Stephens (κιθαρα) και Paul Whaley (thundering drums), αφου ηδη ειχαναλλαξεικ αποια απο τα αρχικα μελη. Εδω ειναι η επιτομη του power trio και αρχη των παντων περιξ hard-rock, doom, metal, grunge και τα συναφη ειδη. Με 3 δικιες τους συνθεσεις, του Peterson, και 3 διασκευες μπαινουν στο στουντιο Amigo του Holywood με ενα και μοναδικο σκοπο. Να παιξουν οσο πιο δυνατα μπορουν και σε εκκωφαντικες εντασεις. Μιλαμε για ωμη ενεργεια, παιρνουν τα κλασσικα, “Summertime Blues” (Eddie Cochran), “Rock Me Baby” (B.B.King) και “Parchment Farm” (Allison) και τους πετουν τα ματια εξω. Μαζι με τα 3 του Peterson, «Doctor Please”, “Out Of Focus” και “Second Time Around” ανακατευουν στο blender τα blues, την ψυχεδελεια, ανοιγουν στο τερμα τους ενισχυτες, αφηνουν τα μαλλια οσο πιο μακρια γινεται, βγαζουν ολη την ενταση και ενεργεια τους στο παιξιμο και την ερμηνεια και...εγενετω hard rock.


Blue Cheer – OutsideInside (1968)


https://www.youtube.com/watch?v=QT8SEPz6I4k


Δεν περνανε καλα καλα λιγοι μηνες και πριν κλεισει το 1968 ξαναμπαινουν στο studio, στην Νεα Υορκη αυτη την φορα, για να βγαλουν αλλον ενα υπεροχο, εκκωφαντικο και υπερανω κάθε περιγραφης δισκο. Αρκετα πιο ωριμοι ως μουσικοι, αν και ειχαν περασει μολις λιγοι μηνες, εμπλουτισαν τις ωμες συνθεσεις τους, εβαλαν καποια υποτυπωση ενορχηστρωση, αλλα ολα αυτα δεν θα ελεγαν τιποτα αν δεν ειχαν μια χουφτα διαμαντια σαν υλικο. Με συνθεσεις σαν το αριστουργηματικο openingtrack “FeathersFromYourTree”, την του “SunCycle”, την ακατασχετη καταιγιστικη μανια του “Just A Little Bit”, την καλα κρυμενη επαναλαμβανομενη μελωδια μεσα απο τα σκληροτραχηλα riffs και τις ανατολιτικες πινελιες του “Gypsy Ball”, το αρχετυπο μονολιθικο riff του “Come And Get It” (ποσοι την εχουν κλεψει αραγε?), την σπινταριστη παρακρουση του “(I Can’t Get No) Satisfaction”, την κλασικη ροκια με ολιγον ποζα του “The Hunter”, την παρανοικη προσεγγιση στα riffs του “Magnolia Caboose Babyfinger” και τελος την οριστικη αποσυνθεση των blues, οπως μεχρι τοτε τα γνωριζαμε, του “Babylon” με το οποιο κλεινει αυτος ο δισκος ΟΡΟΣΗΜΟ, που τοτε υποσυνειδητα, αλλα και σημερα συνειδητα, ανοιξε νεους μουσικους δρομους για χιλιαδες νεους. Ανυπερβλητο.


Συνοψιζοντας, μεσα σε λιγους μηνες καθορισαν τον ηχο που εχει επηρεασει, λιγο η πολυ, τουλαχιστον το ¼ των rock groups του πλανητη απο τοτε μεχρι σημερα. Και καπου εδω τελειωνει η πρωτη φαση τους, η ριζοσπαστικη και καινοτομα, θα επανελθουν συντομα με 3-4 ακομα αριστουργηματικα albums κατασταλαγμενοι μουσικοι πλεον και αποφασισμενοι να παιξουν αυτο που οριζε η καλλιτεχνικη τους φυση πλεον και οχι η ηλικια τους.

To Be Continued…

 

[cosmarpan]

Louis Tillett - Learning To Die (2001) Normal Records




Αυτος κι αν είναι καλλιτεχνης ολκης. Ξεχασμένος από τους παντες και τα παντα με ένα μικρο αλλα πιστο κοινο όμως, μεγαλο μερος του οποιου από την Ελλαδα, την οποια επισκέπτεται συχνα-πυκνα. Μετα τα πρωτα 3 αριστουργηματικα του albums, o Luis συνεχιζε να βγαζει εκπληκτικα albums στα οποια δυστυχως λιγοι εδωσαν σημασια μιας και τα προβλήματα του με το αλκοολ και η συνεχης του αποξενωση από τους ανθρώπους τον οδηγησαν σε μια σειρα εκπληκτικών μεν αλλα ειδιαιτερα εσωτερικων και ιδισυγρασιακων album-μοιρολογια που δεν θα μπορουσαν να ηταν ευρειας αποδοχης. Ακομα τον θυμαμαι την τελευταια από τις πολλες φορες που τον εχω δει σε ένα πολύ μικρο bar στην Αθηνα, στο Μικρο Μουσικο Θεατρο, μπροστα σε καμμια 20 ατομα, με εμφανιση σχεδόν αστεγου, με λιγοστα πλεον μαλλια και παντα με ένα μπουκαλι στο χερι, να μας λεει τις πονεμενες του ιστοριες. Δεν αντεξα, ηπια πολύ κι εγω εκεινο το βραδυ....Ο Luis γραφει για τον πονο, γραφει μουσικη όχι για διασκεδαση, αλλα κι ουτε για να μας αποτιναξει από την καθημερινη ρουτινα μας. Είναι μουσικη γυμνη, απαιτει σκεψη, και σε βαζει σε διαδικασια να σκεφτεις για το ποσο απανθρωποι ειμαστε και για το πως θα μπορούσαμε να γινουμε καλυτεροι. Η μουσικη του σε βαζει απέναντι από τν καθρεφτη και σου τα χωνει, και στο τελος σε νικαει και σε κανει λιγο καλυτερο. Τι άλλο να ζητησει κανεις απ'αυτον τον Αυστραλο καταραμενο μεθυστακα?

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

...μου το θυμισε ο φιλος ο Σταθης..

GRAVY TRAIN - A BALLAD OF A PEACEFUL MAN (1970)

Αδυνατω να πω κατι γι'αυτο το abum.
(δε περιγραφω αλλο).

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

...μου το θυμισε ο φιλος ο Σταθης..

GRAVY TRAIN - A BALLAD OF A PEACEFUL MAN (1970)

Αδυνατω να πω κατι γι'αυτο το abum.
(δε περιγραφω αλλο).

Μερος Bου. (δε γινεται αλλιως...)



https://www.youtube.com/watch?v=6KV62d-CdfQ

 

[cosmarpan]

Babe Ruth - First Base (1972) Harvest Records


Μεγαλη δισκαρα, από ένα group του συνθετη του Alan Shacklock, με την αισθαντικη φωνη της Jenny Haan να δινει το κατι παραπανω οπου χρειαζεται. Είναι αποριας αξιο που δεν εγιναν ποτε γνωστοι στην πατριδα τους, αλλα σε χωρες της υπολοιπης Ευρώπης περιστοτερο και στην Αμερική. ΕΠΙΤΗΔΕΣ δεν εβαλα το πολύ γνωστο "The Mexican", που θεωρω μακραν το χειροτερο κοματι του δισκου (χωρις να είναι κακο, το αντιθετο θα ελεγα), μαζι με το opening track "Wells Fargo", είναι να απορει κανεις πως εγινε μονο αυτό το κοματι παγκοσμίως γνωστο και αναγνωρισιμο ενω κανενα απο τα υπολοιπα οχι. Διασκευαζουν καταπληκτικα το "King Kong" του Zappa, και το "Black Dog" του Jesse Winchester και βεβαια μονο για το εκπληκτικο "The Runaways" αυτος ο δισκος αξιζει να βρισκεται σε κάθε ροκ δισκοθηκη.

Man on a sidewalk, stone cold
He's carrying everyone's load
And a tear in his eye
Mirrors moon in black sky
His dreams have been builded too high

Now he's finding he's lost every way
Hopes shattering one by one day
Don't you trust no one's heart
'Cause they'll tear you apart
And they'll laugh as you're runnin' away

The time has now gone
Said the boy on the run
To the crowd as they all turned him away

Don't you give me no hard luck I pray
Don't you give me more reasons to hate
'Cause the saints of your yard
Have been acting too hard
Won't you clear out before it's too late

The time has now gone
Said the man with the gun
To the crowd as they all turned away

The time has now gone
Said the man with the gun
To the crowd as they all turned away

 

[cosmarpan]

Green on Red - Gas, Food, Lodging (1985) Enigma Records


Ένα μεγαλειωδες album που αναβιωνε την αμερικανικη παραδοση, δινοντας μια τονωτικη ενεση ακριβως στην καρδιαν της, κι εκανε την αρχη για να βγουν κι αλλα groups στο ιδιο κλιμα και να διαμορφωθεί σιγα-σιγα, η ετσι οπως την ξερουμε σημερα Americana.
Κοματια, σαν την τριλογια "Sixteen Ways", "The Drifter" και "The Sea Of Cortez", δεν βγαινουν κάθε μερα, και στέκονται ακομα και σημερα ως μνημειώδεις συνθεσεις για το ροκ'ν'ρολ της συγκεκριμενης δεκαετιας και της αναβιωσης της μαερικανικης παραδοσης. Παραδοθείτε ανευ ορων στην μαγεια τους. Η καρδια της Αμερικής μετα από αρκετα χρονια και παλι στα καλυτερα της.

 

[Snow Whitty]

Evariste - Connais Tu L'Animal Qui Inventa Le Calcut Integral? From 7" EP "E=mc2" (1967)


Αφού Ακουμπήσες τέτοια χωράφια ΜΙΧΑ, πάμε Γαλλία μεριά με τον παντελώς απίστευτο Evariste, ο τύπος έβγαλε μόνο 3 ΕΡ's, το ένα καλύτερο απο το άλλο, πολλά χρόνια μπροστά απο την εποχή του, και απο την εποχή μας, πειραγμένο μυαλό πραγματικά, στα όρια της σχιζοφρένειας, κατα τύχη κυκλοφορούσε έξω ο τύπος, το εξώφυλλο μιλάει απο μόνο του νομίζω. Τίποτα λέμε, δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε επιστροφή για κάποιους. Φορέστε τον ζουρλομανδύα σας και απολαύστε. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, μιλάμε ήταν 1967, οκ? άντε κι άλλο ένα, βαριέμαι τώρα να γράφω απο το κωλοαιπαντ γράφει τα δικά του και βαριέμαι να διορθώνω.


ΜοΥ ήθελες και chanson, πάρε να'χεις λοιπόν, του έπεσε το κοματι λίγο μέσα στην σούπα με τα βαρβιτουρικα βέβαια αλλα δεν πειράζει καλό ειναι κι έτσι, ε? ε?

 

[cosmarpan]

Τι ειναι βρε ΣΩΤΗΡΑΚΗ πάλι, γιατί έσκασες στα γέλια?

 

[Christiana]

Beauregard Ajax / Deaf Priscilla (1968)

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

Jupiter Sunset - Back In The Sun 1970

 

[ΜΙΧΑ ΓΙΩΡΓΟΣ]

Hypnos 69 - Legacy (2010) Neo-prog Belgium

 

[sk4t4]

Gun Club - Fire OF Love (1981)

Το απολυτο blues αλμπουμ, πηραν ολους τους μεγαλους μπλουζμεν, τους εβαλαν στο μπλεντερ με μπολικο αλκοολ και ουσιες, και αρχισαν ανακατευουν άλλες φορες σε πανκ ταχύτητες, άλλες φορες σε ταχύτητες μεθυσμενου αστεγου, και να το αποτέλεσμα. Ενα μεγαλειωδες αλμπουμ για τις γυναικες, το αλκοολ, τα ναρκωτικα, tην ερωτικη απογοητευση, την παρανομια, τo voodoo και εν τελει για το ιδιο το rock'n'roll με την δικη τους ματια. Οσο για την ερμηνεια του Jeff...HELL, HELL, HELL

Αδικια,δεν εβαλες και το εξωφυλλο της εκδοσης της New Rose.
[DOUBLEPOST=1468051846][/DOUBLEPOST]

Tim Buckley - Goodbye and Hello (1967)


Εχουν περασει τοσα χρονια από τοτε που το πρωτακουσα και ακομα δεν εχω συνελθει από τους στιχους...Για την μουσικη και την φωνη του αστα... Η παραγωγη αξεπεραστη από τον Jerry Yester

Για την παραγωγη, μην εισαι και τοσο σιγουρος...

 

[sk4t4]

Green on Red - Gas, Food, Lodging (1985) Enigma Records


Ένα μεγαλειωδες album που αναβιωνε την αμερικανικη παραδοση, δινοντας μια τονωτικη ενεση ακριβως στην καρδιαν της, κι εκανε την αρχη για να βγουν κι αλλα groups στο ιδιο κλιμα και να διαμορφωθεί σιγα-σιγα, η ετσι οπως την ξερουμε σημερα Americana.
Κοματια, σαν την τριλογια "Sixteen Ways", "The Drifter" και "The Sea Of Cortez", δεν βγαινουν κάθε μερα, και στέκονται ακομα και σημερα ως μνημειώδεις συνθεσεις για το ροκ'ν'ρολ της συγκεκριμενης δεκαετιας και της αναβιωσης της μαερικανικης παραδοσης. Παραδοθείτε ανευ ορων στην μαγεια τους. Η καρδια της Αμερικής μετα από αρκετα χρονια και παλι στα καλυτερα της.

Εδω,θα διαφωνησω λιγακι.Πιστευω,οτι το Gravity Talks ειναι καλυτερο,κι ας μην εχει 16 ways...
[DOUBLEPOST=1468052173][/DOUBLEPOST]

Louis Tillett - Learning To Die (2001) Normal Records




Αυτος κι αν είναι καλλιτεχνης ολκης. Ξεχασμένος από τους παντες και τα παντα με ένα μικρο αλλα πιστο κοινο όμως, μεγαλο μερος του οποιου από την Ελλαδα, την οποια επισκέπτεται συχνα-πυκνα. Μετα τα πρωτα 3 αριστουργηματικα του albums, o Luis συνεχιζε να βγαζει εκπληκτικα albums στα οποια δυστυχως λιγοι εδωσαν σημασια μιας και τα προβλήματα του με το αλκοολ και η συνεχης του αποξενωση από τους ανθρώπους τον οδηγησαν σε μια σειρα εκπληκτικών μεν αλλα ειδιαιτερα εσωτερικων και ιδισυγρασιακων album-μοιρολογια που δεν θα μπορουσαν να ηταν ευρειας αποδοχης. Ακομα τον θυμαμαι την τελευταια από τις πολλες φορες που τον εχω δει σε ένα πολύ μικρο bar στην Αθηνα, στο Μικρο Μουσικο Θεατρο, μπροστα σε καμμια 20 ατομα, με εμφανιση σχεδόν αστεγου, με λιγοστα πλεον μαλλια και παντα με ένα μπουκαλι στο χερι, να μας λεει τις πονεμενες του ιστοριες. Δεν αντεξα, ηπια πολύ κι εγω εκεινο το βραδυ....Ο Luis γραφει για τον πονο, γραφει μουσικη όχι για διασκεδαση, αλλα κι ουτε για να μας αποτιναξει από την καθημερινη ρουτινα μας. Είναι μουσικη γυμνη, απαιτει σκεψη, και σε βαζει σε διαδικασια να σκεφτεις για το ποσο απανθρωποι ειμαστε και για το πως θα μπορούσαμε να γινουμε καλυτεροι. Η μουσικη του σε βαζει απέναντι από τν καθρεφτη και σου τα χωνει, και στο τελος σε νικαει και σε κανει λιγο καλυτερο. Τι άλλο να ζητησει κανεις απ'αυτον τον Αυστραλο καταραμενο μεθυστακα?

Mετα το Ego tripping...,το χαος...

 

[cosmarpan]

Αδικια,δεν εβαλες και το εξωφυλλο της εκδοσης της New Rose.
[DOUBLEPOST=1468051846][/DOUBLEPOST]
Για την παραγωγη, μην εισαι και τοσο σιγουρος...

Ρε παπαρα sk@t@ διαβασα τους κανονισμους του σαιτ και πουθενα δεν γραφει οτι οταν ποσταρεις ενα album πρεπει να βαζεις και το εξωφυλλο ολων των κυκλοφοριων/εκδοσεων του album
Οσο για την παραγωγη στο "Goodbye and hello" δεν εκπλησομαι, τοσα ξερεις τοσα λες, το μονο που σ'ενδιαφερει ειναι να λες την τελευταια λεξη, κι ας ειναι και η μεγαλυτερη μαλακια του κοσμου.

 

[cosmarpan]

[DOUBLEPOST=1468157997][/DOUBLEPOST]

Mετα το Ego tripping...,το χαος...

Ναι, στο μυαλο σου

 

[cosmarpan]

Εδω,θα διαφωνησω λιγακι.Πιστευω,οτι το Gravity Talks ειναι καλυτερο,κι ας μην εχει 16 ways...

Ναι σιγουρα, εδω ξεπερασες καθε οριο μπουρδοπαπαριας. Αν ειναι δυνατον, το "Gravity talks" καλυτερο του "Gas, food, lodging". Η μονη δικαιολογια που μπορω να σου δωσω γι'αυτη την απυθμενη παπαρα που ειπες, ειναι το "Gravity" να το ακουσες με ic ασημι και φις ροδιου και το " Gas..." με χαλκο. ελεος