- Μηνύματα
- 37.904
- Reaction score
- 91.021
Τα tweaks, που πράγματι είναι για γέλια, έχουν να κάνουν με το άτομο κι όχι με την τεχνολογία. Και στα ψηφιακά μέσα θα εμφανιστούν μαντζούνια (ίσως έχουν ήδη εμφανιστεί) που "φτιάχνουν" τον ήχο. Ο κολλημένος με τις "πατέντες" θα τα αγοράσει.Η δικιά μου εντύπωση από φίλους-γνωστούς κτλ, είναι πως ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων που ασχολούνται με το χόμπι, είναι σε μια διαρκή αναζήτησή του "ιερού δισκοπότηρου" αγοράζοντας από καλώδια μέχρι απίθανα tweaks διότι κάτι τους φταίει (και σωστά) σε αυτό που ακούν.
Δεν αναφέρομαι σε αυτόν που μάζεψε χρήματα και αγοράζει μια πολύ καλύτερη κεφαλή ή ενισχυτή από αυτά που είχε. Αναφέρομαι σε αυτόν που αλλάζει κάτι στο σύστημα για "να σφίξει το μπάσο" (για παράδειγμα)
Και υπάρχει το παράδοξο αυτός ο ίδιος άνθρωπος να ισχυρίζεται πως το σύστημα του "του αρέσει" και πως αναπαράγεται σωστά η μουσική.
Μόνο σε μένα φαίνονται περίεργα όλα αυτά;
Ας μην ξεχνάμε και τον ψυχολογικό παράγοντα της κατανάλωσης που ξέρω πολύ καλά από πρώτο χέρι. Η αγορά ενός νέου προϊόντος είναι σημαντικότερη από την ίδια τη χρήση του. Είχα γράψει παλιότερα ότι, για μένα, το 80% της χαράς είναι το ψάξιμο και η αγορά. Όταν ανοίξει το κουτί ψάχνομαι για το νέο project. Το χόμπι μου είναι τα ψώνια.
Η σύζυγός μου το περιέγραψε ακόμα πιο ωραία: Όταν πριν πολλά χρόνια τη ρώτησα γιατί δεν αγοράζει κάποια παπούτσια από το internet που είναι πιο φτηνά μου απάντησε άμεσα και κοφτά:
"Η μισή χαρά μου είναι να μπω στο καλό μαγαζί, να τα δοκιμάσω, να τα αγοράσω και να βγω με τη σακούλα συνεχίζοντας τις βόλτες στα μαγαζιά".
Για να γυρίσουμε στον ήχο, είμαι μαζί σου στο να γελάσουμε με τον τύπο που θα ισχυριστεί ότι το αναλογικό σύστημα είναι σωστότερο θεωρητικά από ένα αντίστοιχο ψηφιακό. Αν δεν μπει σε διαδικασίες κόντρας, θα τον θαυμάσω για το μεράκι του και την αφοσίωση.
Επίσης, η ψηφιακή μουσική δεν προσφέρει τις ίδιες συγκινήσεις ως χόμπι, όσον αφορά τη διαδικασία μέχρι την ακρόαση. Στα 80s και 90s έκανα ταξίδια στο εξωτερικό αποκλειστικά για αγορά δίσκων. Έψαχνα συγκεκριμένες εκδόσεις, test presses, limited releases, σπάνια acapellas και instrumentals για τα mixtapes που έφτιαχνα κλπ. Μετά είχε μελέτη εξώφυλλων, μυρωδιές!!! (βινύλιου, χαρτιού, νάιλον) κατά το ξεσφράγισμα κλπ. Η συλλογή μεγάλωνε, νέα ράφια έμπαιναν, μετά άρχισε η κατανομή ανά section βάσει καλλιτέχνη και μουσικού είδους. Τα χρήματα που ξόδεψα δεν μετριούνται, παρόλο που έπαιρνα δωρεάν από τις δισκογραφικές τις περισσότερες νέες κυκλοφορίες. Όλα αυτά "χάθηκαν" με το που απέκτησα μία πολύ μεγαλύτερη ψηφιακή συλλογή. Ενώ έγιναν όλα τόσο πιο εύκολα, ακούω όλο και λιγότερες ώρες μουσική και το χειρότερο: δεν θυμάμαι πλέον συντελεστές και τίτλους στα νέα τραγούδια που έμαθα μέσω ψηφιακών παρόχων.
Φυσικά ένα νέο παιδί που δεν έχει ζήσει τις ιεροτελεστίες που ανέφερα, μια χαρά τα βρίσκει έτοιμα και προσβάσιμα όλα τα αρχεία. Και ο μέσος ακροατής, αυτός δηλαδή που βλέπει τη μουσική πιο επιφανειακά από μένα που την αντιμετώπιζα επαγγελματικά, έχει δύο βασικές απαιτήσεις: Χαμηλές τιμές και ευκολία χρήσης. Η πιστότητα είναι η μη απαραίτητη παρενέργεια. Οι μισοί μου φίλοι ακούνε τραγούδια που κατέβασαν από το youtube με ποιότητα ραδιοφώνου...