- Μηνύματα
- 2.599
- Reaction score
- 4.587
Τι είναι audiophile ηχογράφηση? Ποια είναι τα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν? Ποιες ηχογραφήσεις είναι αντάξιες ενός υψηλής πιστότητας συστήματος αναπαραγωγής?
Τα ερωτήματα αυτά με βασανίζουν τις τελευταίες μέρες καθώς "στρώνω" ένα ζεύγος ηχείων βάσεις στο σύστημα του γραφείου. Κάθομαι λοιπόν και ακούω άλμπουμ από όλη την ιστορία της δισκογραφίας και όλα (σχεδόν) τα είδη. Προσπάθησα μάλιστα να δώσω βάρος σε αυτά που θεωρούνται από τους ειδικούς "audiophile" τα οποία συνήθως έχω σε καλή έκδοση.
Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως προτείνονται σαν audiophile ηχογραφήσεις από παλιές έως παμπάλαιες! Για παράδειγμα:
1. Ella and Louis (verve 1956) έχω την έκδοση HDTracks 24/96. Πως θεωρείται αυτή η ηχογράφηση audiophile δεν μπορώ να καταλάβω. Υπάρχει ένα τρίο (τύμπανα-μπάσο-πιάνο) κάπου τέρμα στο βάθος ίσα ίσα να ακούγεται και να συνοδεύει τα vocals. Η εικόνα είναι πολύ μικρή, αποκλειστικά εστιασμένη ανάμεσα στα δύο ηχεία και όταν έχουμε τα σόλο της τρομπέτας είναι επίσης στο κέντρο και χωρίς ιδιαίτερο όγκο. Η μουσική αξία του έργου είναι αδιαμφισβήτητη η ηχογράφηση όμως είναι παλιά, έγινε για αναπαραγωγή σε στέρεο της εποχής και σε ραδιόφωνα και σε καμία περίπτωση δεν "γεμίζει" ένα σύγχρονο σύστημα.
2. Sonny Rollins and The Contemporary Leaders (CR 1959) η έκδοση που έχω είναι remastered Steve Hoffman 1994. Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα, τα όργανα είναι μεγαλύτερα αλλά έχουμε το σαξόφωνο σε όλη τη σκηνή και του άλλους τους φουκαράδες στριμωγμένους δεξιά κι αριστερά.
3. Van Morrison - Moondance (WB 1970) έχω αμερικάνικη CD κόπια. Πήδησα τα 60's και πάμε στα 70's. Όμορφη ηχογράφηση ενός πολύπλοκου ενορχηστρωτικά έργου, πολύ ρυθμικού και μελωδικού ταυτόχρονα. Τα όργανα είναι εκεί, όλα διακριτά, νιώθεις τις νότες του φλάουτου του σαξόφωνου του τρομπονιού ακόμα κι όταν παίζουν όλα μαζί. Όμως την εποχή εκείνη έχω την εντύπωση πως οι ηχολήπτες και οι παραγωγοί κάνουν abuse τη στερεοφωνία και το pan ρυθμιστικό στις κονσόλες. Όταν μπαίνει το σόλο σαξόφωνο στο ομώνυμο κομμάτι το όργανο είναι εγκλωβισμένο στο αριστερό ηχείο, είναι λες και ένας μικροσκοπικός σαξοφωνίστας είναι κλεισμένος μέσα. Το ίδιο φαινόμενο και στην επόμενη ηχογράφηση.
4. Neil Young - Harvest Moon (WEA 1972) έχω την SHM-CD έκδοση από torrent download και δεν γνωρίζω περισσότερα για το mastering. Καμία σχέση με το βινύλιο που έχω (γερμανική ανατύπωση) ή το cd, ακούγεται πολύ ευχάριστα αλλά κι εδώ η σκηνή είναι κάπως περιορισμένη και υπάρχει η καλλιτεχνική "άποψη" το snare να ακούγεται από το αριστερό ηχείο (μέσα από το ηχείο) και το hi hat από το δεξί!
Όλες οι παραπάνω είναι ακριβές ηχογραφήσεις άλμπουν διάσημων καλλιτεχνών στην εποχή τους από κορυφαίες εταιρίες σε μεγάλα στούντιο. Όλες για τα αυτιά μου είναι κατώτερες από την φθηνιάρικη σχεδόν diy: Your Hand In Mine - The Garden Novels (inner ear 2011) απλό ελληνικό cdακι. Μίνιμαλ και άψογη ηχογράφηση, πολύ μεγαλύτερη σκηνή από όλες τις προηγούμενες που ανέφερα, τα ηχεία χάνονται στο χώρο, κανένα όργανο δεν "βγαίνει" μέσα από το ηχείο ακόμα και το ταπεινό μαντολίνο βρίσκεται στα αριστερά αλλά γύρω κι όχι μέσα στο ηχείο.
Χρησιμοποιώ την περίπτωση του The Garden Novels μόνο για σύγκριση μιας σύγχρονης φθηνής παραγωγής με διάσημες ακριβές του παρελθόντος. Δεν είναι κάποια σπουδαία ηχογράφηση αλλά ακόμα κι αυτή υπερέχει των παλαιών.
Τι είναι λοιπόν audiophile ηχογράφηση? Τι παραδείγματα έχει κάποιος να προτείνει να δοκιμάσω. Τι αντίστοιχες εμπειρίες έχετε?
Τα ερωτήματα αυτά με βασανίζουν τις τελευταίες μέρες καθώς "στρώνω" ένα ζεύγος ηχείων βάσεις στο σύστημα του γραφείου. Κάθομαι λοιπόν και ακούω άλμπουμ από όλη την ιστορία της δισκογραφίας και όλα (σχεδόν) τα είδη. Προσπάθησα μάλιστα να δώσω βάρος σε αυτά που θεωρούνται από τους ειδικούς "audiophile" τα οποία συνήθως έχω σε καλή έκδοση.
Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως προτείνονται σαν audiophile ηχογραφήσεις από παλιές έως παμπάλαιες! Για παράδειγμα:
1. Ella and Louis (verve 1956) έχω την έκδοση HDTracks 24/96. Πως θεωρείται αυτή η ηχογράφηση audiophile δεν μπορώ να καταλάβω. Υπάρχει ένα τρίο (τύμπανα-μπάσο-πιάνο) κάπου τέρμα στο βάθος ίσα ίσα να ακούγεται και να συνοδεύει τα vocals. Η εικόνα είναι πολύ μικρή, αποκλειστικά εστιασμένη ανάμεσα στα δύο ηχεία και όταν έχουμε τα σόλο της τρομπέτας είναι επίσης στο κέντρο και χωρίς ιδιαίτερο όγκο. Η μουσική αξία του έργου είναι αδιαμφισβήτητη η ηχογράφηση όμως είναι παλιά, έγινε για αναπαραγωγή σε στέρεο της εποχής και σε ραδιόφωνα και σε καμία περίπτωση δεν "γεμίζει" ένα σύγχρονο σύστημα.
2. Sonny Rollins and The Contemporary Leaders (CR 1959) η έκδοση που έχω είναι remastered Steve Hoffman 1994. Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα, τα όργανα είναι μεγαλύτερα αλλά έχουμε το σαξόφωνο σε όλη τη σκηνή και του άλλους τους φουκαράδες στριμωγμένους δεξιά κι αριστερά.
3. Van Morrison - Moondance (WB 1970) έχω αμερικάνικη CD κόπια. Πήδησα τα 60's και πάμε στα 70's. Όμορφη ηχογράφηση ενός πολύπλοκου ενορχηστρωτικά έργου, πολύ ρυθμικού και μελωδικού ταυτόχρονα. Τα όργανα είναι εκεί, όλα διακριτά, νιώθεις τις νότες του φλάουτου του σαξόφωνου του τρομπονιού ακόμα κι όταν παίζουν όλα μαζί. Όμως την εποχή εκείνη έχω την εντύπωση πως οι ηχολήπτες και οι παραγωγοί κάνουν abuse τη στερεοφωνία και το pan ρυθμιστικό στις κονσόλες. Όταν μπαίνει το σόλο σαξόφωνο στο ομώνυμο κομμάτι το όργανο είναι εγκλωβισμένο στο αριστερό ηχείο, είναι λες και ένας μικροσκοπικός σαξοφωνίστας είναι κλεισμένος μέσα. Το ίδιο φαινόμενο και στην επόμενη ηχογράφηση.
4. Neil Young - Harvest Moon (WEA 1972) έχω την SHM-CD έκδοση από torrent download και δεν γνωρίζω περισσότερα για το mastering. Καμία σχέση με το βινύλιο που έχω (γερμανική ανατύπωση) ή το cd, ακούγεται πολύ ευχάριστα αλλά κι εδώ η σκηνή είναι κάπως περιορισμένη και υπάρχει η καλλιτεχνική "άποψη" το snare να ακούγεται από το αριστερό ηχείο (μέσα από το ηχείο) και το hi hat από το δεξί!
Όλες οι παραπάνω είναι ακριβές ηχογραφήσεις άλμπουν διάσημων καλλιτεχνών στην εποχή τους από κορυφαίες εταιρίες σε μεγάλα στούντιο. Όλες για τα αυτιά μου είναι κατώτερες από την φθηνιάρικη σχεδόν diy: Your Hand In Mine - The Garden Novels (inner ear 2011) απλό ελληνικό cdακι. Μίνιμαλ και άψογη ηχογράφηση, πολύ μεγαλύτερη σκηνή από όλες τις προηγούμενες που ανέφερα, τα ηχεία χάνονται στο χώρο, κανένα όργανο δεν "βγαίνει" μέσα από το ηχείο ακόμα και το ταπεινό μαντολίνο βρίσκεται στα αριστερά αλλά γύρω κι όχι μέσα στο ηχείο.
Χρησιμοποιώ την περίπτωση του The Garden Novels μόνο για σύγκριση μιας σύγχρονης φθηνής παραγωγής με διάσημες ακριβές του παρελθόντος. Δεν είναι κάποια σπουδαία ηχογράφηση αλλά ακόμα κι αυτή υπερέχει των παλαιών.
Τι είναι λοιπόν audiophile ηχογράφηση? Τι παραδείγματα έχει κάποιος να προτείνει να δοκιμάσω. Τι αντίστοιχες εμπειρίες έχετε?