Ε-κλαίγοντας Album

[Bhutia]

https://www.youtube.com/playlist?list=PLiN-7mukU_RGoYl0QcWeYdZ1yTj1aKp_O

Στον απόηχο της απώλειας ενός από τους δίδυμους γιούς του ο Nick Cave ερμηνεύει μέσα στη σειρά κομματιών του Skeleton Tree τα στάδια της θλίψης ως αντικατοπτρικά είδωλα : αποδοχή-πλασματική μακαριότητα-αδιαπραγμάτευτη επιθυμία και τέλος...άρνηση,αφού οι ψυχικές και πνευματικές ανατάσεις δεν κατορθώνονται χωρίς βαρέα αντίτιμα και η φράση του "...it's alright now..." από το ομότιτλο τελικό κομμάτι δεν θα μπορούσε να ηχήσει περισσότερο παραπλανητικά.

Ο στενός του συνεργάτης Warren Ellis συνεπικουρούμενος από τους υπόλοιπους Bad Seeds οργανώνει με αμείλικτη αφοσίωση στη λεπτομέρεια ανατριχιαστικές οργανικές ατμόσφαιρες όπου τίποτα δεν φαντάζει ΄΄εντάξει΄΄,ως υπόβαθρο της οδύνης στην οποία συγκλίνει αναπόφευκτα κάθε ερμηνευτική απόχρωση.

Η υψηλή αξία του έργου επιβεβαιώνεται στον αντίκτυπο που αφήνει καθώς αυτός στηρίζει την ιδέα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη που καταλήγει να υπαγάγει εαυτόν στη βασανιστική θεματολογία των δημιουργιών του,αφήνοντας όμως για τον ακροατή τη μαγική παραδοξότητα να μη γίνεται να συμμεριστεί ο δεύτερος τον πόνο του πρώτου δίχως παραλλήλως να το απολαμβάνει...

 

[Bhutia]

Ακόμα και τα πιο ελπιδοφόρα έργα του Leonard Cohen δημιουργούσαν υπαινικτικούς αστερισμούς με το μελαγχολικό τους τρεμόπαιγμα να φωτίζει άλλοτε υποδόριες επιθυμίες και άλλοτε μια δηκτική πνευματικότητα.Tο "You Want it Darker" συγκεντρώνει για ύστατη φορά την υποχθόνια ενέργεια και προσδίδει παλλόμενα περιγράμματα στην ευσέβεια και ιεροσυλία,την ανυποταξία κι ενδοτικότητα,χαρίζοντας έτσι σε αυτές όλη την κινητικότητα και προοπτική που τις ορίζει στο δικό μας αγχωτικό και αγχωμένο κόσμο.

Ο γιος του Adam Cohen στην παραγωγή κουμαντάρει με δική του μαεστρία απέριττες οργανικές στρώσεις από Hammond,κιθαριστικές επεμβάσεις,θλιμένες πιανιστικές συγχορδίες κι αισθησιακό βιολί,προσδένοντάς τις σε γνώριμες γυναικείες φωνητικές αρμονίες και τη χορωδία από τη Συναγωγή του Montreal να ψάλλει με ζοφερή υποβολή σε καίρια σημεία.

Ατενίζοντας το αναπόφευκτο επέκεινα οι στίχοι προσμετρούν οριστικώς τις εγκόσμιες υποθέσεις,θίγοντας συγκρούσεις που προκύπτουν από την αφοσίωση σε θρησκευτικά κηρύγματα και τη ματαιότητα ως σκληρό πυρήνα στην αντιπαράθεση ανθρωποκεντρικών-υποτίθεται- ιδεολογιών και ιδανικών.Σαν αλχημιστικά όργανα μιας θυσίας πυρώνονται ιονίζοντας την αιθέρια άλω τους.Όση αγάπη και να μας περιβάλλει μοιάζει εξαντλημένη φύση και ο ερωτισμός ξεπεσμένη έξη.Η αλήθεια του παρόντος δεν ισχύει απαραιτήτως και στο μέλλον.Ο βωμός αναφλέγεται από Θεία Χάρη,αλλά οι καπνοί σχηματίζουν καθώς οδεύουν στον ουρανό μορφές από απαρηγόρητα όντα.

Η συμβιωτική σχέση του ακροατή μ'ένα τέτοιο album δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει απαισιοδοξία και αβεβαιότητα που κατοικούν στο συλλογικό μας ψυχισμό.Η διαπίστωση ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε καμία λατρεία-συμπεριλαμβανόμενης κι εκείνης προς τη μουσική- για να φέρει λύτρωση σημαίνει πως είμαστε καταδικασμένοι στην αποτυχία.Η δύναμη όμως αυτού του έργου έγκειται στο ότι μας μαθαίνει να μην απειλούμαστε από μια τέτοια κατάληξη,μετατρέποντας τη σκωπτική αδιαφορία ("I do not care who takes this bloody Hill") σε δικαιολογημένο έναυσμα για μια νέα τάξη ζωής ("Τurned my back on the devil / and on the Angel too")...

https://www.youtube.com/playlist?list=PL4SnPCOcKRxZzfa0Mn8y32mr2AR6hOqMx

R.I.P.

 

[Bhutia]

Πιο αχανές από την ίδια την ερημιά...
Οι εξόριστοι Tuareg ελέφαντες (Elwan) παιανίζουν για τη χαοτική μοίρα της ιδιαίτερης πατρίδας τους καθώς αποσαθρώνεται εκείνη από διαφθορά και θανάσιμες εχθροπραξίες μεταξύ φατριών που υπερβαίνουν τις οικείες αντιπαλότητες εντός του δυτικού πολιτισμού για την εκάστοτε ταξική καλοπέραση.

Κιθαριστικές φράσεις στροβιλίζονται αδιάρρηκτα με τα κρουστά ως ενοποιημένες πολεμικές ιαχές με την αλληλοδιαδοχή προς υπνωτιστικές ρυθμικές δομές να απηχεί σε πανανθρώπινες νοσταλγικές ενδοσκοπήσεις.

Η αντάρτικη μουσικότητα του μηνύματος απλώνεται ανεξάρτητα από μέσα αναπαραγωγής,καθώς μετουσιώνει στη συνείδηση τις ακαταλαβίστικες αιχμηρές λέξεις σε ακαταμάχητες...έξεις,σαν υποχθόνια υπόμνηση ότι η μουσική μέθεξη δεν συνίσταται παρά στην αναζήτηση ενός πρώην μάχιμου κάθε φορά εαυτού.

Spoiler

Στον σχετικό σύνδεσμο παρατίθεται και μετάφραση των στίχων:
http://www.anti.com/releases/elwan/

Η ισχύς της παραγωγής ενός τέτοιου έργου στηρίζεται στην αφαιρετικότητα παρά την πληθωρικότητα,αποκλείοντας περαιτέρω λεκτικές αναλύσεις.Ας αφεθούμε λοιπόν στη γοητεία ενός από τα καλύτερα album για το 2017...

 

[AKARL]

Ακόμα και τα πιο ελπιδοφόρα έργα του Leonard Cohen δημιουργούσαν υπαινικτικούς αστερισμούς με το μελαγχολικό τους τρεμόπαιγμα να φωτίζει άλλοτε υποδόριες επιθυμίες και άλλοτε μια δηκτική πνευματικότητα.Tο "You Want it Darker" συγκεντρώνει για ύστατη φορά την υποχθόνια ενέργεια και προσδίδει παλλόμενα περιγράμματα στην ευσέβεια και ιεροσυλία,την ανυποταξία κι ενδοτικότητα,χαρίζοντας έτσι σε αυτές όλη την κινητικότητα και προοπτική που τις ορίζει στο δικό μας αγχωτικό και αγχωμένο κόσμο.

Ο γιος του Adam Cohen στην παραγωγή κουμαντάρει με δική του μαεστρία απέριττες οργανικές στρώσεις από Hammond,κιθαριστικές επεμβάσεις,θλιμένες πιανιστικές συγχορδίες κι αισθησιακό βιολί,προσδένοντάς τις σε γνώριμες γυναικείες φωνητικές αρμονίες και τη χορωδία από τη Συναγωγή του Montreal να ψάλλει με ζοφερή υποβολή σε καίρια σημεία.

Ατενίζοντας το αναπόφευκτο επέκεινα οι στίχοι προσμετρούν οριστικώς τις εγκόσμιες υποθέσεις,θίγοντας συγκρούσεις που προκύπτουν από την αφοσίωση σε θρησκευτικά κηρύγματα και τη ματαιότητα ως σκληρό πυρήνα στην αντιπαράθεση ανθρωποκεντρικών-υποτίθεται- ιδεολογιών και ιδανικών.Σαν αλχημιστικά όργανα μιας θυσίας πυρώνονται ιονίζοντας την αιθέρια άλω τους.Όση αγάπη και να μας περιβάλλει μοιάζει εξαντλημένη φύση και ο ερωτισμός ξεπεσμένη έξη.Η αλήθεια του παρόντος δεν ισχύει απαραιτήτως και στο μέλλον.Ο βωμός αναφλέγεται από Θεία Χάρη,αλλά οι καπνοί σχηματίζουν καθώς οδεύουν στον ουρανό μορφές από απαρηγόρητα όντα.

Η συμβιωτική σχέση του ακροατή μ'ένα τέτοιο album δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει απαισιοδοξία και αβεβαιότητα που κατοικούν στο συλλογικό μας ψυχισμό.Η διαπίστωση ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε καμία λατρεία-συμπεριλαμβανόμενης κι εκείνης προς τη μουσική- για να φέρει λύτρωση σημαίνει πως είμαστε καταδικασμένοι στην αποτυχία.Η δύναμη όμως αυτού του έργου έγκειται στο ότι μας μαθαίνει να μην απειλούμαστε από μια τέτοια κατάληξη,μετατρέποντας τη σκωπτική αδιαφορία ("I do not care who takes this bloody Hill") σε δικαιολογημένο έναυσμα για μια νέα τάξη ζωής ("Τurned my back on the devil / and on the Angel too")...

https://www.youtube.com/playlist?list=PL4SnPCOcKRxZzfa0Mn8y32mr2AR6hOqMx

R.I.P.

Ζητώ, προκαταβολικά, συγγνώμη για την παρέμβαση.

Μόλις σήμερα (για χίλιους μύριους λόγους) κατάφερα να ακούσω το κύκνειο άσμα του μεγάλου Λεονάρδου όπως πραγματικά του αξίζει. Μία λέξη μόνο μου έρχεται: Συγκλονιστικό...

Ο κόσμος μας φτωχαίνει ουσιαστικά μετά από τέτοιες απώλειες.

 

[Bhutia]

O Eric Bibb ενώνει δυνάμεις με τον δεξιοτέχνη της φυσαρμόνικας Jean-Jacques Milteau και κάνουν ΄΄δικές τους΄΄ επίλεκτες συνθέσεις του αθάνατου bluesman Lead Belly.

Στουντιακές εκτελέσεις συμπλέκονται με live κομμάτια της μπάντας ηχογραφημένα στο παρισινό club Sunset.Δωράκι και μια νέα σύνθεση από το ίδιο το ντουέτο δομημένη πάνω στην τεχνοτροπία του μεγάλου μάστορα.


Το αρχικό υλικό είναι υπεράνω κριτικής και τόσο ελκυστικό,ώστε θα έπρεπε κάποιος να προσπαθούσε καταπληκτικά για να προκύψει ελαττωματικό album.Αυτό το έργο όμως δεν μοιάζει να το έχουμε...ξαναδεί,αφού λειτουργεί τον ακροατή στον σκληρό πυρήνα των blues μεταφέροντάς τον ασυναίσθητα ακόμα παραπέρα,στη ζώνη σύγκλισης του Lead Belly με όσα άλλα ιδιώματα επηρεάστηκαν από τη μουσική του.

Ο βαθύφωνος τόνος του Eric Bibb με τη φυσαρμόνικα να σιγοντάρει σε δικά της χωράφια προξενούν ανάταση της συνείδησης από τη βασανιστική άβυσσο στο περιεχόμενο των στίχων.Ο ντραμίστας Larry Crocket δεν χαλαρώνει ούτε στιγμή τη ρυθμική βάση,δίδοντας με κάθε χτύπο μια εικονική γροθιά που παρακινεί τον ακροατή να μη μείνει άπραγος στη θέση του.

Η δε παραγωγή χωρίς ν'ανήκει στα κλασσικά χαϊενδογραφημένα ανάγεται αυτομάτως με το μπρίο που εκείνη αποπνέει σε μέτρο της αληθοφάνειας δεδομένου setup.

Spoiler

Προειδοποίηση: όποιος κατά τη διάρκεια αυτού του έργου κάθεται καρφωμένος στο sweet spot ώστε να το απολάμβανε στην πληρότητά του,αδίκως θα έμπαινε σε κόπο ν'αξιολογήσει την αληθοφάνεια του ακροάματος...

 

[Bhutia]

Η ιδέα ενός τροβαδούρου που χάνεται σταδιακά στον ορίζοντα τιμώντας μέχρι τέλους τη μούσα του παραμένει αθεράπευτα ρομαντική.Και κάθε μουσικός θρύλος που σέβεται την ιδιότητά του δεν επαναπαύεται στα κεκτημένα,αλλά αγωνίζεται να επιδείξει κάτι αξιόλογο ακριβώς όταν δεν θα είχε τίποτα πλέον ν'αποδείξει στον υπόλοιπο κόσμο.Και προς τιμήν του δεν εκμεταλλεύεται τη σύγχρονη τεχνολογία για να καλύψει τη φωνητική φθορά.

To πιο πρόσφατο album του Sir Paul μπορεί να μην περιλαμβάνει κομμάτια-σταθμούς.Κάθε ευλαβική του στάση όμως πάνω σε μια μνημειώδη παράδοση της οποίας υπήρξε και ο ίδιος αρχιτέκτονας φορτίζεται με νεωτεριστικές αποχρώσεις ως επιβαίνοντες.

Και άμα δεν καταφεύγει σε εύπεπτες ποπ μανιέρες τα καταφέρνει άψογα ο μπαγάσας,δίδοντας στο κοινό μουσικά πυροτεχνουργήματα φτιαγμένα από φαινομενικά αθώες πρώτες ύλες σαν αντιρρησίας έναντι του Neil Young για το πόσο ελκυστικό θα ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης να ξεθώριαζε σιγά σιγά αντί να καιγόταν μονομιάς.

 

[Bhutia]

Η συσσωρευμένη πείρα της Marianne Faithfull είναι πληρωμένη με φυσική και ψυχολογική φθορά.Η ίδια όμως δεν την απαρνιέται ούτε κι επαναπαύεται επάνω της.Στο άλμπουμ "Negative Capability" αναμετριέται με τη συνισταμένη όσων καταστάσεων στοιχειώνουν κάθε σεβαστή ροκ ηγερία :γηρατειά,ανημπόρια,απώλεια.

Και η οντότητα που δημιουργείται στο πέρασμά της ελίσσεται έντεχνα αποφεύγοντας ν'ακουμπήσει είτε το θρίαμβο είτε την πανωλεθρία.Η πατίνα σε φημισμένες συνθέσεις όπως τα "As Tears Go By","Witches Song" από το παρελθόν της και το "It's All Over Now Baby Blue" του Bob Dylan εμπλουτίζεται με αποχρώσεις ασύλληπτες από τις αυθεντικές εκδοχές.

Ο Nick Cave ενώνεται μαζί της σε χοροεσπερίδα αερικών στο "The Gypsy Faerie Queen",εμπνευσμένο από το Σαιξπηρικό όνειρο καλοκαιρινής νύχτας,ενώ ο συνεργάτης του Warren Ellis κρατάει αντιστικτικά τα μπόσικα με το βιολί και άλλοτε με τη βιόλα σε όλα τα κομμάτια.

H αστρική προβολή του Mark Lanegan στο "They Come at Night" με τη ρυθμική του συντριβή περιδιαβαίνει τα ερείπια της τρέχουσας κοσμικής τάξης.

Με τη συμβολή του Ed Harcourt η μοναξιά παιανίζεται ως κατάρα και συνάμα πολύτιμο φυλακτό στο "In my Own Particular Way".

Ο έρωτας και η φιλία δεν φτάνουν για να πληρωθεί όμως το ενοίκιο της παραμονής στη ζωή.Οι αφιερωμένες ελεγείες σε εκλιπούσες ψυχές μεταγράφονται στη δική της φθίνουσα πραγματικότητα χωρίς να γίνονται μελοδραματικές.Και η ευχολογία της για έναν ανώδυνο θάνατο σε όσους αγαπά ανακλά την τυραννική παραίτηση όλων μας.

Υπάρχει πάντα μια ελπιδοφόρα νότα σε όποιον Λόγο μαζεύει τη σκουριασμένη του πνοή μετατρέποντάς την σε βαρύτιμη σφύρα του Θωρ.Γι αυτό και κανένας χρόνος δεν θ'άξιζε να φτάσει στο τέλος του προτού να του τραγουδήσει η Marianne.

 

[Bhutia]

Ένα 2018 που δεν λέει να τελειώσει...Το "Monster" ισοδυναμεί με προσωπική εξομολόγηση,όχι όμως επειδή ο Hugh Cornwell ταυτίζει τον εαυτό του με τις...τεράστιες προσωπικότητες που αντιστοιχούν σε καθένα από τα μουσικά υστερόγραφα πάνω στην πορεία τους.

Τραγουδώντας τα μονοπάτια όπου καθεμία τον οδήγησε με τον τρόπο της,προκαλεί τη συνείδηση του ακροατή πλημμυρίζοντάς την με όλες τις διφορούμενες αποχρώσεις που παραλείπονται κατά την απωλεστική λειτουργία που εκτελεί ο τροχός της Ιστορίας.

Ο Hugh παίζει όλες τις κιθάρες και μπάσο γεμίζοντας λυρικότητα τον ηλεκτρισμένο ροκ μανδύα καθώς περιβάλλει αυτός πότε νοσταλγικά και πότε ωμά αγγέλους και τέρατα.

Ο συμπληρωματικός δίσκος ΄΄αποκαθιστά΄΄ κλασσικά κομμάτια των Stranglers σε ακουστική εκτέλεση ξενίζοντας ως πρώτη εντύπωση,αφού ξυπνάνε αυτομάτως στο νου οι αυθεντικές ως μηχανισμός προστασίας.Εδώ όμως η αφαίρεση των ηλεκτρικών αποχρώσεων επαναφέρει μετά από λίγο την πεμπτουσία των κομματιών σαν πρόσωπο που ξεμακιγιάρεται μπροστά στον μουσικό καθρέπτη.

Ίσως όλοι μας κάποτε να φωτίσουμε το εγωιστικό τέρας με ακτίνες ενσυναίσθησης.Μέχρι τότε όμως αρκούμαστε σε κρυφά μηνύματα από κανάλια της σκέψης χάρη σ'ένα άλμπουμ που συμφιλιώνει το θαυμασμό και την αποστροφή μένοντας το ίδιο ασυμβίβαστο όχι από φόβο να τοποθετηθεί οριστικά αλλά από πάθος του δημιουργού για ό,τι αυτό περικλείει.

 

[Bhutia]

Οι TOOL πρόλαβαν τουλάχιστον τον...George RR Martin στην κυκλοφορία νέου πονήματος.Και με δεδομένες τις διάρκειες στα κομμάτια,η κυοφορία αυτού του άλμπουμ πρέπει να...πόνεσε όσο και η αναμονή του κοινού γι αυτό.

Τα δύο πρώτα κομμάτια λειτουργούν σαν να προσπαθούσαν να συνδέσουν παλαιούς και νέους οπαδούς με τα...γερασμένα,αφού οι δομές τους ανατρέχουν σε ένδοξες στιγμές από το παρελθόν του συγκροτήματος.Και η παρατεταμένη διάρκεια θα καλλιεργούσε βαριεστημάρα αν η παράθεσή τους δεν γινόταν με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο.

Κι εκεί που ο ανυποψίαστος κάνει σκέψεις του τύπου ΄΄πάει χάλασαν και αυτοί΄΄,έρχονται ως καταπέλτες τα ριφ με τη ρυθμική βάση στο "Invincible" να μας θυμίσουν ότι σαν τον πολεμιστή του θέματος το Tool έχει αναχθεί σε ιδιότητα,συνεπαγόμενη ότι παραμένουν το πιο ΄΄θανατηφόρο΄΄ συγκρότημα στην αίθουσα της φήμης.

Μοίρα του πολεμιστή είναι είτε να γίνεται ακόμα ικανότερος είτε να χάνεται και οι Tool σε κομμάτια όπως τα "Descending" & "Culling Voices" ακούγονται ικανότεροι από ποτέ.Ακόμα και στο να μας ξενερώνουν,χάρη στο σπαστικό ιντερλούδιο του "Chocolate Chip Trip".

Το "7empest" φτιάχνει ένα εφιαλτικό κρεσέντο ριπών από κρουστά και κιθαριστικές φράσεις διανθισμένο με στίχους σαν εκτοξευόμενα πυρά να υπογραμμίζουν την αφιλόξενη πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει προετοιμάζοντας όλους για μια επερχόμενη πολιτισμική συντέλεια.

Παρά τα τρωτά σημεία του "Fear Inoculum",μοιάζει αδύνατον για τους Tool να κυκλοφορούσαν αδύναμο album.Ενδεικτικό ότι από τη μέρα της επίσημης κυκλοφορίας του μπαίνει να παίζει non-stop στο υπνοδωμάτιο συντροφεύοντας τις νυχτερινές και πρωινές δραστηριότητες.Και κάθε μέρα που περνάει αφήνεται πότε να εκνευρίζει και πότε να γοητεύει με διαφορετικά κάθε φορά στοιχεία του.

 

[Bhutia]

Ομολογώ ότι ως παλιοχαρακτήρας αντιμετωπίζω συνήθως με δυσπιστία κάθε λογής καλλιτεχνήματα αποπνέοντα στράτευση σε κάποια μεγαλειώδη ιδανικά που θα ενοποιήσουν υποτίθεται τη συλλογική συνείδηση.

Και αυτό γιατί η κατάχρηση κάθε μεγαλειώδους ιδέας μπορεί από τη φύση της δεύτερης να καταλήξει σε ζοφερές παρενέργειες.Εδώ για παράδειγμα το όλο κήρυγμα για πάταξη των διακρίσεων κι ενοποίηση ανάμεσα σε άτομα και πολιτισμούς υπό ακραίες συνθήκες θα μπορούσε να εκπέσει στην κατάπνιξη για κάθε λογής...διαφοροποίηση.

Το φολκ αστέρι της Rhiannon Giddens με την κλασσική παιδεία,αισθητές τις καταβολές από το λυρικό θέατρο στη φωνή και την από βάθους ψυχής στράτευση σε ιδεώδη ισότητας και αυτοδιάθεσης ενώνεται με την παραδοσιακή κι ethnic οργανοπαιξία του ιταλού Francesco Turrisi σ'ένα καθηλωτικό χαρμάνι.

Ηχογραφημένο εντός τεσσάρων ημερών σ'ένα φημισμένο στούντιο του Δουβλίνου ακούγεται σχεδόν...μεταφυσικό, αφού αναμιγνύει φαινομενικώς λυόφοβα αναμεταξύ τους μουσικά συστατικά.Η κατανυκτική ερμηνεία της Giddens αναδεικνύει την αμερικανική μουσική παράδοση αλλά μοιάζει πλέον ανολοκλήρωτη δίχως τις κρουστικές φράσεις από τα όργανα του Turrisi.

Σαν μαγικές ιαχές ξεκλειδώνουν με μεσογειακά και αραβικά σύνεργα τη θύρα στο αχανές εσωτερικό ενός μουσικού Tardis που απέξω φαινόταν να έχει πεπερασμένες διαστάσεις,αφήνοντας τον εκάστοτε ακροατή να εξερευνήσει ιδιαίτερα για εκείνον δώματα,διαβαθμισμένα από τη θαλπωρή μιας συλλογικής συμφιλίωσης στη θριαμβική εξωστρέφεια και τέλος σε υπερκόσμια αποξένωση.

Αυτό το έργο είναι αδύνατον να βιωθεί στο έπακρο δίχως τη συμμετοχή sub ή αποκλειστικώς μέσα από λυχνιακά ενισχυτικά.Ο μέσος ακροατής δεν θα εισπράττει επαρκώς τον οριστικό αντίκτυπο που προσδίδουν στις εγκλίσεις της ερμηνεύτριας οι κρούσεις του Turrisi σε βαθμό που σε μέτριες προς χαμηλές στάθμες να είχε την εντύπωση ότι ο ιταλός απλός...γουργουρίζει.

Όπως και οι ενδεδειγμένες συνθήκες για την ακροαματική του σύλληψη,αυτό το album προκαλεί τη συνείδηση του ακροατή σ'ένα αμφίρροπο παιγνίδι ανάμεσα στην πίστη και την...εμπιστοσύνη.

καλουτσικο αλμπουμ, αλλα... δεν ξερω , λειπει το .. κατιτις του, δε με συγκινησε τοσο οσο το προηγουμενο της...

σορρυ ρε φιλε Μπουτχια δηλαδη...

Πρόσεχε την εισαγωγή και τον επίλογο του κειμένου.

 

[Kotsidis John]

Ομολογώ ότι ως παλιοχαρακτήρας αντιμετωπίζω συνήθως με δυσπιστία κάθε λογής καλλιτεχνήματα αποπνέοντα στράτευση σε κάποια μεγαλειώδη ιδανικά που θα ενοποιήσουν υποτίθεται τη συλλογική συνείδηση.

Και αυτό γιατί η κατάχρηση κάθε μεγαλειώδους ιδέας μπορεί από τη φύση της δεύτερης να καταλήξει σε ζοφερές παρενέργειες.Εδώ για παράδειγμα το όλο κήρυγμα για πάταξη των διακρίσεων κι ενοποίηση ανάμεσα σε άτομα και πολιτισμούς υπό ακραίες συνθήκες θα μπορούσε να εκπέσει στην κατάπνιξη για κάθε λογής...διαφοροποίηση.

Το φολκ αστέρι της Rhiannon Giddens με την κλασσική παιδεία,αισθητές τις καταβολές από το λυρικό θέατρο στη φωνή και την από βάθους ψυχής στράτευση σε ιδεώδη ισότητας και αυτοδιάθεσης ενώνεται με την παραδοσιακή κι ethnic οργανοπαιξία του ιταλού Francesco Turrisi σ'ένα καθηλωτικό χαρμάνι.

Ηχογραφημένο εντός τεσσάρων ημερών σ'ένα φημισμένο στούντιο του Δουβλίνου ακούγεται σχεδόν...μεταφυσικό,αφού αναμιγνύει φαινομενικώς λυόφοβα αναμεταξύ τους μουσικά συστατικά.Η κατανυκτική ερμηνεία της Giddens αναδεικνύει την αμερικανική μουσική παράδοση αλλά μοιάζει πλέον ανολοκλήρωτη δίχως τις κρουστικές φράσεις από τα όργανα του Turrisi.

Σαν μαγικές ιαχές ξεκλειδώνουν με μεσογειακά και αραβικά σύνεργα τη θύρα στο αχανές εσωτερικό ενός μουσικού Tardis που απέξω φαινόταν να έχει πεπερασμένες διαστάσεις,αφήνοντας τον εκάστοτε ακροατή να εξερευνήσει ιδιαίτερα για εκείνον δώματα,διαβαθμισμένα από τη θαλπωρή μιας συλλογικής συμφιλίωσης στη θριαμβική εξωστρέφεια και τέλος σε υπερκόσμια αποξένωση.

Αυτό το έργο είναι αδύνατον να βιωθεί στο έπακρο δίχως τη συμμετοχή sub ή αποκλειστικώς μέσα από λυχνιακά ενισχυτικά.Ο μέσος ακροατής δεν θα εισπράττει επαρκώς τον οριστικό αντίκτυπο που προσδίδουν στις εγκλίσεις της ερμηνεύτριας οι κρούσεις του Turrisi σε βαθμό που σε μέτριες προς χαμηλές στάθμες να είχε την εντύπωση ότι ο ιταλός απλός...γουργουρίζει.
Όπως και οι ενδεδειγμένες συνθήκες για την ακροαματική του σύλληψη,αυτό το album προκαλεί τη συνείδηση του ακροατή σ'ένα αμφίρροπο παιγνίδι ανάμεσα στην πίστη και την...εμπιστοσύνη.

καλουτσικο αλμπουμ, αλλα... δεν ξερω , λειπει το .. κατιτις του, δε με συγκινησε τοσο οσο το προηγουμενο της...

σορρυ ρε φιλε Μπουτχια δηλαδη...

 

[costas EAR]

Αυτό το έργο είναι αδύνατον να βιωθεί στο έπακρο δίχως τη συμμετοχή sub

Κοίτα, δίχως σαμπ, οι επιλογές που ακούγονται "στο έπακρο" χωρίς συμβιβασμούς, είναι ελάχιστες και παραπλήσιες με τη φλογέρα του τσομπανακου στο παλιό σήμα της ΕΡΤ:

 

[Bhutia]

Κοίτα, δίχως σαμπ, οι επιλογές που ακούγονται "στο έπακρο" χωρίς συμβιβασμούς, είναι ελάχιστες και παραπλήσιες με τη φλογέρα του τσομπανακου στο παλιό σήμα της ΕΡΤ:

Μπορεί,αλλά ο...λευκός θόρυβος που ακολουθούσε θα το ήθελε το σαμπάκι του.

 

[Σταύρος Λαγκαδιανός]

Rhiannon Giddens

Δεν την είχα ξανακούσει. Για μένα ήταν αποκάλυψη.

 

[Bhutia]

Δεν την είχα ξανακούσει. Για μένα ήταν αποκάλυψη.

Δες τότε και τις παρακάτω λίστες αναπαραγωγής :

 

[Fzaf]

Νέα συνεργασία του γνωστού και μη εξαιρετέου Mike Patton με τον Γάλλο συνθέτη Jean-Claude Vannier.
Ακουστικό, με έγχορδα και ακουστικές κιθάρες, με συνθέσεις άλλοτε νοσταλγικές, άλλοτε σινεματικές, άλλοτε με μια δόση χιούμορ. Ο Mike, που εδώ δεν προβαίνει σε ακρότητες με τη φωνή του όπως σε άλλα σχήματα, δένει με τη μαγική και πάντα απόλυτα ελεγχόμενη φωνή του τις συνθέσεις του Vannier με τους πραγματικά ποιητικούς στίχους.

 

[Bhutia]

Νέα συνεργασία του γνωστού και μη εξαιρετέου Mike Patton με τον Γάλλο συνθέτη Jean-Claude Vannier.
Ακουστικό, με έγχορδα και ακουστικές κιθάρες, με συνθέσεις άλλοτε νοσταλγικές, άλλοτε σινεματικές, άλλοτε με μια δόση χιούμορ. Ο Mike, που εδώ δεν προβαίνει σε ακρότητες με τη φωνή του όπως σε άλλα σχήματα, δένει με τη μαγική και πάντα απόλυτα ελεγχόμενη φωνή του τις συνθέσεις του Vannier με τους πραγματικά ποιητικούς στίχους.

Ωραίος και απλός.Αναμένω να δώσεις και άλλον...΄΄πόνο΄΄ με νέες επιλογές album.

 

[Fzaf]

Ωραίος και απλός.Αναμένω να δώσεις και άλλον...΄΄πόνο΄΄ με νέες επιλογές album.

Ευχαριστώ, θα υπάρχει συνέχεια.
Βαρέθηκα λίγο τις συζητήσεις μόνο για μηχανήματα, πάμε full music....

 

[Bhutia]

Σαν τον τίτλο-λογοπαίγνιο που φέρει,το νέο πόνημα του Robbie Robertson επικαλείται τη σκοτεινή ενέργεια ως κινητήριο δύναμη σε κάθε κομμάτι χωρίς όμως ν'ανοίγει με τις λυρικές του υποσχέσεις διάπλατα την πόρτα στον σκληρό της πυρήνα.

Πλαισιωμένος με σπουδαίους καλεσμένους και μουσικούς και υποστηριζόμενος από τις κινηματογραφικές προεκτάσεις των κομματιών ιχνογραφεί απαγγέλλοντας κυρίως με φθαρμένη φωνή
τα περιγράμματα μιας ανθρώπινης φύσης που δεν προβλέπει κάποια ατομική ευτυχία και ολοκλήρωση για κανέναν,αλλά διεστραμμένους κύκλους προσφοράς και ζήτησης γύρω από την αναπαραγωγή τον εγωισμό και την αλληλοεξόντωση.Κάτι σαν τις κούφιες διαδικτυακές αψιμαχίες δηλαδή...


Μπορεί οι αδύναμες στιγμές από την προσκόλληση σε παραδοσιακού τύπου τεχνοτροπίες ν'αμβλύνουν τον αντίκτυπο κάποιων κομματιών,αλλά η ουσιαστική ιαχή του Robertson πηγάζει από τα τάστα και τις χορδές της Stratocaster του,σαν ΄΄προσφορά που δεν μπορούμε ν'αρνηθούμε΄΄.
Αδίστακτος...επιζών μιας εποχής όπου το μεράκι της ροκ ενασχόλησης ήταν σφριγηλό και κυρίως...μεταδοτικόν.

 

[PMC]

Μπορεί,αλλά ο...λευκός θόρυβος που ακολουθούσε θα το ήθελε το σαμπάκι του.

Ανατρίχιασα....