Black, Death & Extreme metal

[toolman]

Τον τελευταίο καιρό έχω ξεχωρίσει αυτούς τους Γάλλους που παίζουν αρκετά φρέσκο black/death,


αυτούς τους Ελβετούς που παίζουν ένα αρκετά φρέσκο και δικό τους black metal


Επίσης μου άρεσε πολύ και το τελευταίο blood incantation το οποίο θυμίζει πάρα πολλά συγκροτήματα death metal αλλά ακούγεται πολύ δεμένο!

 

[christos77]

Χεχε, κύριε Χρήστο έχετε δίκιο αλλά μιλάμε για μουσική που εμπεριέχει ακραίες πτυχές που δεν

με εξεπληξες, αλλη εντυπωση εχω για τους ΄΄φιλομουσους ΄΄ που ακουν αυτη την υποτιθεμενη μουσικη

 

[PAULT]

Οι Schammasch όταν τους είδα live ήταν συγκλονιστικοί..
Υποτιθέμενη μουσική...
Οι τεχνικές ικανότητες που απαιτούνται για να παίξει κάποιος αυτήν την υποτιθέμενη μουσική απέχουν έτη φωτός από τις ικανότητες της συντριπτικής πλειοψηφίας των μουσικών άλλων ειδών.
Απλά το ακραίο μέταλ δεν είναι (και πολύ ορθώς) για όλους.

 

[wizzy]

Χεχε, κύριε Χρήστο έχετε δίκιο αλλά μιλάμε για μουσική που εμπεριέχει ακραίες πτυχές που δεν απαντώνται σε άλλα είδη, δεν είναι σατανιστές όσοι παίζουν black metal (αν και υπάρχουν κάποιοι, για να μην πω αρκετοί) ούτε τίποτα φυλακόβιοι εγκληματίες (αυτό τώρα πως μου ήρθε; ) όσοι παίζουν death η άλλα ακραία υποείδη του metal.
Ο κύριος λόγος είναι γιατί τους εκφράζει όλο αυτό το feeling και θέλουν να κάνουν αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες "buck the trend", αν το απαρνηθούμε αυτό θα είναι σαν να απαρνιόμαστε τον Edgar Allan Poe τον H.P. Lovecraft τον Arthur Rimbaud τον Charles Baudelaire και πολλούς άλλους λογοτέχνες και ποιητές του φανταστικού του Ρομαντισμού του Σουρεαλισμού του Νατουραλισμού κ.α.
Δεν είναι φυσικά κάτι που θα το ακούς συνέχεια - τα " κολλήματα" πάντα δεν είναι ωφέλιμα - όμως μέσα από τη "θλίψη" τον πεσιμισμό και το σκοτάδι μπορείς να δεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι αρκεί να έχεις ανοιχτό μυαλό, μην ξεχνάτε ότι πολλά κλασικά έργα των περασμένων αιώνων περιελάμβαναν και μελαγχολία και κατατονικό συναίσθημα αφού αρκετοί βασιλιάδες ήταν τρελάρες και έδιναν τις παραγγελιές στους αυλικούς για να τις μεταφέρουν στους συνθέτες και υπήρχε αυτή η ενσυναίσθηση μεταξύ μουσικού και βασιλιά με τον πρώτο να την αποδίδει πίστα στο έργο του.
Πάντως εγώ ακούω πολλά και διαφορετικά είδη όπως electronica, μου αρέσουν τα 60s και τα 70s και ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ξένης pop και γενικά πολλά είδη αυτό που δεν μπορώ ούτε λεπτό είναι το hip-hop και η ραπ, ελπίζω να μη με αποκηρύξουν από εδώ με αυτά που γράφω..

Ως εδώ, καλά το πήγες, εύγε!

Τεσπα, επειδή μελαγχολήσατε βάζω ένα χαρούμενο ποιηματάκι του Baudelaire (στο πολυτονικό) να παραμερίσουν τα σύννεφα της θλίψης και να ξεπροβάλλει ο ξάστερος ουρανός:

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...



Αυτό είναι ακόμη πιο χαριτωμένο:



Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!

Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!

Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό, τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.

Κι ο ουρανός κοιτούσε το λαμπρό το σκέλεθρο
σα λουλουδιού μια ολάνοιχτη καρδιά.
κι ήτανε τόση η δυσωδία, που `νιωθες
να σου `ρχεται στα χόρτα σαν λιγοθυμιά.

Πάνω στη σάπια αυτή κοιλιά οι μύγες βούιζαν,
κι έβγαινε από κει μέσα μαύρη, η στρατιά
των σκουλικιών που σαν λασπόνερο έτρεχε,
στα σάρκινα κουρέλια της, τα ζωντανά.

Κι όλ’ αυτά ανέβαιναν, σαν κύμα και κατέβαιναν,
πετούσανε σαν σπίθες λαμπερές
και το ψοφίμι φουσκωμένο, λες, απ’ άυλο φύσημα,
εζούσε σε μυριάδες τώρα δα ζωές.

Ζωές που ξέχυναν μια μουσική παράξενη,
σαν του νερού που τρέχει και του αγέρα τη φωνή,
ή σαν του σιταριού που ρυθμικά στο λιχνιστήρι του
το γυροφέρνει ο λυχνιστής και το κουνεί.

Κι οι φόρμες σβήναν, μοιάζαν πια σαν όνειρο,
σα σχέδιο που ο καλλιτέχνης αρχινά,
και το ξεχνάει στο τελάρο μισοτέλειωτο,
αποτελειώνοντάς το μες το νου του μοναχά.

Πίσω απ’ τα βράχια, κάποια σκύλα ανήσυχη
μας κοίταζε με μάτι όλο θυμό,
παραμονεύοντας να ξαναπάρει από το σκέλεθρο,
το κόκκαλο που άφησε πάνω στο φευγιό.

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

Ναι, τέτοια θα γενείς, στις χάρες, εσύ ρήγισσα
όταν την ύστερη πνοή θ’ αφήσεις της ζωής,
και πας κάτω απ’ τα χόρτα, απ’ την παχιά την άνθηση
για να σαπίσεις πλάι στους σκελετούς της γης!

Πες στο σκουλίκι τότε, ωραία μου,
που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά,
τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα,
του έρωτά μου του αποσυνθεμένου πια!
Αυτό είναι ακόμη πιο χαριτωμένο:



Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!

Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!

Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό, τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.

Κι ο ουρανός κοιτούσε το λαμπρό το σκέλεθρο
σα λουλουδιού μια ολάνοιχτη καρδιά.
κι ήτανε τόση η δυσωδία, που `νιωθες
να σου `ρχεται στα χόρτα σαν λιγοθυμιά.

Πάνω στη σάπια αυτή κοιλιά οι μύγες βούιζαν,
κι έβγαινε από κει μέσα μαύρη, η στρατιά
των σκουλικιών που σαν λασπόνερο έτρεχε,
στα σάρκινα κουρέλια της, τα ζωντανά.

Κι όλ’ αυτά ανέβαιναν, σαν κύμα και κατέβαιναν,
πετούσανε σαν σπίθες λαμπερές
και το ψοφίμι φουσκωμένο, λες, απ’ άυλο φύσημα,
εζούσε σε μυριάδες τώρα δα ζωές.

Ζωές που ξέχυναν μια μουσική παράξενη,
σαν του νερού που τρέχει και του αγέρα τη φωνή,
ή σαν του σιταριού που ρυθμικά στο λιχνιστήρι του
το γυροφέρνει ο λυχνιστής και το κουνεί.

Κι οι φόρμες σβήναν, μοιάζαν πια σαν όνειρο,
σα σχέδιο που ο καλλιτέχνης αρχινά,
και το ξεχνάει στο τελάρο μισοτέλειωτο,
αποτελειώνοντάς το μες το νου του μοναχά.

Πίσω απ’ τα βράχια, κάποια σκύλα ανήσυχη
μας κοίταζε με μάτι όλο θυμό,
παραμονεύοντας να ξαναπάρει από το σκέλεθρο,
το κόκκαλο που άφησε πάνω στο φευγιό.

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

Ναι, τέτοια θα γενείς, στις χάρες, εσύ ρήγισσα
όταν την ύστερη πνοή θ’ αφήσεις της ζωής,
και πας κάτω απ’ τα χόρτα, απ’ την παχιά την άνθηση
για να σαπίσεις πλάι στους σκελετούς της γης!

Πες στο σκουλίκι τότε, ωραία μου,
που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά,
τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα,
του έρωτά μου του αποσυνθεμένου πια!

Είστε off-topic, κύριε, περάστε έξω!

Οι Schammasch όταν τους είδα live ήταν συγκλονιστικοί..
Υποτιθέμενη μουσική...
Οι τεχνικές ικανότητες που απαιτούνται για να παίξει κάποιος αυτήν την υποτιθέμενη μουσική απέχουν έτη φωτός από τις ικανότητες της συντριπτικής πλειοψηφίας των μουσικών άλλων ειδών.
Απλά το ακραίο μέταλ δεν είναι (και πολύ ορθώς) για όλους.

Το αυτό.

 

[wizzy]

Vomitile - Mass Extermination


Κυπριακό death metal συγκρότημα, δραστηριοποιείται από το 2014 (εάν δεν απατώμαι) με συναυλίες εντός κι εκτός Κύπρου και δύο albums στο ενεργητικό τους.

Τους είδα χτες σε μια συναυλία, "έσπειραν" όλεθρο! "Δεμένο" συγκρότημα με drummer "ογκόλιθο"! Καλή συνέχεια στα παιδιά!

Δεν ξερω αν το παρατηρησες αλλά το κομματι ειναι απομιμηση του into the grave απο grave. Μ' αρεσουν ομως...

Δεν το παρατήρησα γιατί δεν ακούω Grave. Θα το ακούσω όμως και θα σου πω.

Άκουσα το "Into the grave" από Grave. Δεν βρήκα κάποια "χτυπητή" ομοιότητα μεταξύ των δύο τραγουδιών. Αλλά, ΟΚ, απόψεις...

 

[wizzy]

Φρέσκο, μόλις βγήκε από το σκοτάδι...

Empire of the Moon - Eclipse

Μαυρίλα και σαπίλα, λέμε... Κατά τα άλλα, live your myth in Greece...

 

[cybernaut]

Οι τεχνικές ικανότητες που απαιτούνται για να παίξει κάποιος αυτήν την υποτιθέμενη μουσική απέχουν έτη φωτός από τις ικανότητες της συντριπτικής πλειοψηφίας των μουσικών άλλων ειδών.

Ρε παδιά ήμαρτον μ' αυτήν την καραμέλα,
θελετε να μου πειτε πως ο Euronymous που έπαιξε το πρωταρχικό black metal riff και 'έβγαλε' τον ήχο
ήταν η μουσικάρα, μπα ! το κουλάδι των κουλών και ω η αμπαλία ήτανε και για αυτο ακριβώς έπαιξε ετσι γιατι δεν μπορουσε αλλιώς.

Φυσικά εξελίχθηκε η μουσική και ειδικά το black ειναι το πιο ζωντανό και το πιο ενδιαφέρον ειδος πλέον -
δεν υπάρχει αλλο υποείδος που να γεννάει τοσα παρακλάδια .
αλλα το να παιξεις τις δικασιές στο one (οταν παιχτηκαν) ή να παιξεις όπως οι Nile είναι κάτι διαφορετικό,
δηλαδή όχι απλα να 'μπορεις' αλλα πάνω απ'ολα να το συλλάβεις..
Οι περισσότεροι όμως στο ακραίο μέταλ κιθαριστες ή drummer (Γιοκαρινης mode/off)
δεν μπορουν να παιξουν και τίποτα άλλο νομιζω.. είναι η εξειδίκευση, σαν τα μυρμηγκια..

Και εννοείται πως υπάρχουν μουσικοί από άλλον πλανήτη - αγαπημενη μπάντα μου εβερ ειναι οι Metallica
και αγαπημένοι καλλιτέχνες βρισκονται σε μια τεράστια παλέτα,
πχ ειναι ο απο την μία Θανος Μικρουτσικος καιαπό την άλλη οι Lord Mantis που κανουν τους Slayer να ακουγονται φλώροι,


δεν νομιζω να χρειάζονται οι τρομερες ικανοτητες να παιξεις το Wish you were here ή το Smoke on the water
αλλά αυτά είναι τα πιο κλασσικά και με τεράστια διαφορά μάλιστα..
Εμένα - που δεν είμαι μουσικός- δεν με νοιαζει να ειναι ο άλλος Mustaine ή Chuck ξερω γω για να με αγγίξει
με νοιάζει πολύ όμως να με αγγίξει η μουσική που δημιουργούν .
Εξ ου κ η jazz μου φαίνεται ενας αχταρμάς εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων

τεράστιο παραδειγμα ειναι οι ΤΟΟL (νταξει για τον drummer μονο , οι υπολοιποι δεν 'ξεφευγουν')
που ΚΑΙ τρομερά δυσκολο ειναι να το παιξεις, ακομά πιο δύσκολο να το γραψεις,
αλλά και η μουσικη αυτη καθ' αυτή είναι ΤΡΟΜΕΡΗ.

δηλαδη οκ μέχρι ενα σημειο ισχύει αυτο το ' έτη φωτός ' για πολλές περιπτώσεις αλλα
σε άλλες είναι απλά καραμέλα των μεταλλάδων που πιπιλουσανε στα 80'ς
'αυτά που παίζουν οι δικοί μου οι δικοί σου οι καρεκλάδες δεν τα βλέπουν ούτε με το κυάλι'

τες πα παμ' παρακάτω με την εξής εκφραση

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
(απλά διαχωρίζεται σε εμπνευσμένη και σε μη )

 

[Alfee24]

 

[Alfee24]

 

[Sleep]

Έχω αποστασιοποιηθεί εδώ και καιρό από το σκληρό ήχο.

Μέχρι που τυχαία έπεσε το μάτι μου σε ένα project του πρώην τραγουδιστή των Morbid Angel με μέλη των Mayhem και Cryptopsy με το παράξενο όνομα VLTIMAS που μόλις προ ολίγων μηνών κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους.

Προσπερνώντας την καχυποψία μου για τα λεγόμενα supergroups, έριξα μια αφτιά στο youtube.

Αυτό ήταν. Παραγγέλθηκε άμεσα.

Η ΦΩΝΗ επέστρεψε! Με ένα supergroup που είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μελών.

Βρε τι πάθαμε στα γεράματα...

 

[Alfee24]

Οι Mayhem ποτέ δεν μου άρεσαν γιατί ο ήχος τους ακούγεται σαν να βγαίνει από χωνί πέρα του ότι κάνουν όλες αυτές τις βλακείες στη σκηνή με τις γουρουνοκεφαλές και άλλες παπαριές για να εντυπωσιάσουν, αηδία, α ρε Euronymous βγες από τον τάφο να τους δαγκώσεις όλους που κατάντησαν την μπάντα σου καρναβάλι!!

 

[Alfee24]

 

[wizzy]

Έτσι! Άσμα για "καλημέρα"!

 

[cybernaut]

Οι Mayhem ποτέ δεν μου άρεσαν γιατί ο ήχος τους ακούγεται σαν να βγαίνει από χωνί πέρα του ότι κάνουν όλες αυτές τις βλακείες στη σκηνή με τις γουρουνοκεφαλές και άλλες παπαριές για να εντυπωσιάσουν, αηδία, α ρε Euronymous βγες από τον τάφο να τους δαγκώσεις όλους που κατάντησαν την μπάντα σου καρναβάλι!!

Ανθρωπέ μου γιατι να εισαι τοσο ασχετος

ο Euronymous είναι ο πρώτος που έκανε τα καραγκιοζιλίκια βγάζοντας φωτό τον Dead όταν τον βρήκε.. dead.
το έκανε και εξωφυλλο..
Mάλιστα όλοι του βάλανε χέρι τοτε, ειχαμε και αποχωρήσεις.

Μεγαλύτερος παπάρας δεν υπήρχε. Και ο Varg παπαρας ειναι αλλα τουλάχιστον μουσικά είναι το μισό BM μονος του.

 

[wizzy]

Για να μην παραπονιέται ο @Alfee24 ότι "ξεχάστηκε" το thread.

"Παγωμένο" black metal από την παγωμένη Ισλανδία...

Helfro - Afeitrum


Το πρώτο τους album κυκλοφορεί στις 24/04/2020.

 

[christos77]

Έτσι! Άσμα για "καλημέρα"!

αν αυτο ειναι για καλημερα για καληνυχτα τι;

 

[wizzy]

αν αυτο ειναι για καλημερα για καληνυχτα τι;

Είσαι σίγουρος ότι θες να μάθεις;

 

[christos77]

ναι ναι, παντα ημουν περιεργος τυπος

 

[wizzy]

ναι ναι, παντα ημουν περιεργος τυπος

Να, εδώ, εάν θες να πεις "καληνύχτα" στην αγαπημένη σου, γλυκά γλυκά, μέρα που είναι!

Darktrone - Transilvanian hunger


Αν θες να είσαι λίγο πιο "σκληρός", πες μου!

 

[christos77]

οχι οχι ευχαριστω