christos77
Master of Diffusion
- Μηνύματα
- 6.972
- Reaction score
- 14.790
Most visitors online was 2716 , on 5 Dec 2023
-
Καλώς ήρθατε στο AVsite! Ελάτε στην παρέα μας κάνοντας εγγραφή!
Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.
- Thread starter Prince
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Μηνύματα
- 5.983
- Reaction score
- 15.469
christos77
Master of Diffusion
- Μηνύματα
- 6.972
- Reaction score
- 14.790
Ρε μαστορα θελει ψαξιμο να βαλω μια καλη τροπον τινα ηχορυπανση 
νασε καλα ολδυ μου
ρει δεν παιζεσαι,
νασε καλα ολδυ μου
Last edited:
- Μηνύματα
- 8.825
- Reaction score
- 8.883
Εντάξει, πάει άλλο ένα νήμα... Φτάσαμε στις 32 σελίδες και τα 2/3 των ποστ είναι για χαβαλέ.
Δυστυχώς, όταν δεν έχουν τι να πουν επί της ουσίας, εκτρέπονται σε ό,τι άλλο δύναται να προκύψει.
Πάντως, το νήμα δεν χάθηκε, εάν και εφόσον υπάρχουν ακόμα μέλη που πιστεύουν ότι μπορούν να συμβάλουν με τη συνεισφορά τους επί του θέματος.
Πάντως, δεν είναι μόνον εδώ που παρατηρείται αυτή η εκτροπή. Και στο εξωτερικό ήταν δύσκολο, αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο, να κάνεις ακόμη και ανθρώπους, που αγαπούσαν και πίστευαν στη Κλασική Μουσική, να συμμετάσχουν σε μια συζήτηση σε βάθος ως προς το θέμα του νήματος. Τόσο οι ένθερμοι υποστηρικτές όσο και οι μη ενδιαφερόμενοι για τη Μουσική αυτή θεωρούσαν την απάντηση ως αυτονόητη ανάλογα με τη σκοπιά θεώρησης που είχαν, χωρίς, όμως να μπορούν αρθρώσουν, με συνεπή επιχειρηματολογία, τη θέση τους.
Βέβαια, χαβαλές, όπως τον συναντάμε εδώ, είναι κάτι πολύ...ντόπιο...
- Μηνύματα
- 519
- Reaction score
- 680
ας συνεχισω τις σκεψεις-ερωτησεις... αναποδα....
- πρεσιζιον,
και φυσικα δεν γραφανε οι συνθετες στη παρτιτουρα τους αυτοσχεδιασμους, περα των λιγων στολιδιων που ετσι βοηθουσαν τους λιγοτερο καλους τους μαθητες. αν τους γραφανε -οπως ισχυριζεσται- δεν θα ηταν αυτοσχεδιασμοι, αλλα θα γινοταν αυτοματα πρεσιζιον.
μεχρι κ οι κατεντζες ειναι τυποποιημενες σε πρεσιζιον σταϊλ. εχετε δει κανενα σολιστ σε ρεσιταλ να αυτοσχεδιαζει οταν ερχεται η στιγμη της κατεντζας;
να βγει απο τη παρτιτουρα; αν ναι πιο ειναι το ποσοστο; θυμιζω οτι μεχρι 19ο αι. ηταν το ... φυσιολογικο να παιζει αυτοσχεδιασμους στο κομματι του ο συνθετης. τελικα τι θελουμε, να παιζουμε τη παλαια μουσικη, με παλαια οργανα, σε 432, μεχρι και ντρεσ κοντ, αλλα πρεσιζιον; δεν ερχεται σε αντιθεση με τη λογικη τους;
-εκτελεστης, αυτο με το μπριλιαντ που γραψατε, μου ηλθε αυτοματα στη σκεψη η ομωνυμη εταιρια παραγωγης. καπως ετσι ειναι , εχει μεινει η λαμπροτητα στο ονομα. η ποιοτητα;
οπως φυσικα ξερετε (εχω την εντυπωση -μπορει να κανω κ λαθος- οτι τεχνηεντως πηγατε σε αυτη τη μικρη ηλικια, για την ηλικια αυτη εγραψα μονο ως το κομματι της ενορχηστρωσης η επενδυσης μιας μελωδιας με αρμονικα στοιχεια), οταν ειθισται να λεμε "σολιστ" δεν λεμε καποιον 20αρι φερελπι νεο, αλλα εναν 30-40 που να εχει βιωματικες εμπειριες, και πριν φτασει στα 50 να αρχισουν να τον εγκαταλειπουν φυσικες λειτουργιες.
μην αναφερω παραδειγματα, παλαιο σουπερ σταρ -βσ- τωρινο 40αρι, σιγουρα τα ξερετε καλυτερα απο εμενα.
-συνθετης, το θεμα ειναι αν ειναι αναγνωρισιμοι οι συνθετες στην εποχη τους η αν ειναι μετα απο 200 χρονια; εκει σας εχασα.
εν παση περιπτωση, την υγεια μας να χουμε, θα δουμε μετα απο 200 χρονια αν ακουνε ραϊχ... εμενα δεν μου αρεσει ο τερρυ ριλεϋ , και δεν μπορω με τις γνωσεις που εχω αποκομισει να τον κατανοησω, αυτοματα σημαινει οτι δεν θα ειναι κλασικος στο μελλον;
αυτος που δεν ειναι αναγνωρισιμος στην εποχη του δεν θα ειναι στο μελλον; η θα ειναι; (μπαχ)
και φυσικα το αντιστροφο, συνθετες που ηταν αναγνωρισιμοι και εχουν πεσει στην αφανεια με την παροδο των χρονων (πολλα παραδειγματα, επισης ειμαι σιγουρος οτι τα ξερετε...) αυτοι δεν ειχαν καλη μελωδικη γραμμη και επενδυσης καλης αρμονιας;
αυτο που ειπα για τους "επομενους" συνθετες ειναι οτι μπορουν να γραψουν σε παλαιοτερη φορμα, ενας σειραϊστης η ενας μινιμαλιστης μπορουσε π.χ. να γραψει μπαροκ ροκοκο σταϊλ, ενας μπαροκ δεν ειχε καν διανοηθει το δωδεκαφθογγισμο.
και εκει ειναι η εξελιξη του ανθρωπινου πνευματος, το οτι εγκαταλειφθηκαν η τονικοτητα, ο ρυθμος, η φορμα, δεν σημαινει οτι οι συνθετες δεν ειχαν την ικανοτητα να γραψουν... μια αρια και δυο μαζουρκες.
πιστευω ειναι αστειο να θεωρηθει οτι ο αλεατοριστης κεϊτζ δεν μπορουσε* να γραψει μια σουιτα, ενα κονσερτο μπαροκ.
το αντιθετο δεν μπορουσε να συμβει. αν μπορουσαν δεν θα το ειχαν κανει; οι (μικρες) καινοτομιες που καναν σταδιακα, χρονο-χρονο, συνθετης-συνθετης με τις ιδεες τους, δεν προχωρησαν τη μουσικη;
ειδαλως θα παιζαμε κιθαρις με σανδαλια.
* αν ομως τα υποθεσουμε ολα αυτα, αυτο σημαινει οτι οι παλαιοτερης γενιας δασκαλοι, δεν ηταν καλοι. γιατι ολοι αυτοι ειναι σαν γενεαλογικο δεντρο, δεν φυτρωσαν απο μονοι τους.
απλα τωρα (και σε κουβεντες που κανω με διαφορους Καλους Συνθετες...) ειναι οτι δεν εχει νοημα να προχωρησει καποιος σε μια τετοια γραφη, που να μεινει μετα τυπωμενη, πρεπει να εχει κατι να "πει", κ πλεον στο καιρο μας αυτη ειναι η δυσκολια.
τωρα πλεον γραφονται εργα η απο παραγγελιες, η επενδυσης συναυλιας, η διαγωνισμου, η προσωπικης ευχαριστησης για μεσα στο συρταρι- εεεε συγγνωμη, το λαπτοπ...
- δασκαλος,
μηπως ενας σοφος δασκαλος σπρωχνει το μαθητη του να πεταξει, κ οχι να του κοψει τις φτερουγες; ενα ονομα, δεν κανει το καλο δασκαλο.
η δουλεια του καλου δασκαλου δεν ειναι να φτασει το μαθητη του σε πεδια που δεν ειχε φανταστει; στα ορια του, και να τον σπρωξει στο να τα ξεπερασει; και οχι να λυνει για 2 χρονια I-IV-V-I-V7-I και να του λεει ετσι ειναι η αρμονια;
διαλειμμα 4λεπτο , βενιαμιν
- πρεσιζιον,
και φυσικα δεν γραφανε οι συνθετες στη παρτιτουρα τους αυτοσχεδιασμους, περα των λιγων στολιδιων που ετσι βοηθουσαν τους λιγοτερο καλους τους μαθητες. αν τους γραφανε -οπως ισχυριζεσται- δεν θα ηταν αυτοσχεδιασμοι, αλλα θα γινοταν αυτοματα πρεσιζιον.
μεχρι κ οι κατεντζες ειναι τυποποιημενες σε πρεσιζιον σταϊλ. εχετε δει κανενα σολιστ σε ρεσιταλ να αυτοσχεδιαζει οταν ερχεται η στιγμη της κατεντζας;
να βγει απο τη παρτιτουρα; αν ναι πιο ειναι το ποσοστο; θυμιζω οτι μεχρι 19ο αι. ηταν το ... φυσιολογικο να παιζει αυτοσχεδιασμους στο κομματι του ο συνθετης. τελικα τι θελουμε, να παιζουμε τη παλαια μουσικη, με παλαια οργανα, σε 432, μεχρι και ντρεσ κοντ, αλλα πρεσιζιον; δεν ερχεται σε αντιθεση με τη λογικη τους;
-εκτελεστης, αυτο με το μπριλιαντ που γραψατε, μου ηλθε αυτοματα στη σκεψη η ομωνυμη εταιρια παραγωγης. καπως ετσι ειναι , εχει μεινει η λαμπροτητα στο ονομα. η ποιοτητα;
οπως φυσικα ξερετε (εχω την εντυπωση -μπορει να κανω κ λαθος- οτι τεχνηεντως πηγατε σε αυτη τη μικρη ηλικια, για την ηλικια αυτη εγραψα μονο ως το κομματι της ενορχηστρωσης η επενδυσης μιας μελωδιας με αρμονικα στοιχεια), οταν ειθισται να λεμε "σολιστ" δεν λεμε καποιον 20αρι φερελπι νεο, αλλα εναν 30-40 που να εχει βιωματικες εμπειριες, και πριν φτασει στα 50 να αρχισουν να τον εγκαταλειπουν φυσικες λειτουργιες.
μην αναφερω παραδειγματα, παλαιο σουπερ σταρ -βσ- τωρινο 40αρι, σιγουρα τα ξερετε καλυτερα απο εμενα.
-συνθετης, το θεμα ειναι αν ειναι αναγνωρισιμοι οι συνθετες στην εποχη τους η αν ειναι μετα απο 200 χρονια; εκει σας εχασα.
εν παση περιπτωση, την υγεια μας να χουμε, θα δουμε μετα απο 200 χρονια αν ακουνε ραϊχ... εμενα δεν μου αρεσει ο τερρυ ριλεϋ , και δεν μπορω με τις γνωσεις που εχω αποκομισει να τον κατανοησω, αυτοματα σημαινει οτι δεν θα ειναι κλασικος στο μελλον;
αυτος που δεν ειναι αναγνωρισιμος στην εποχη του δεν θα ειναι στο μελλον; η θα ειναι; (μπαχ)
και φυσικα το αντιστροφο, συνθετες που ηταν αναγνωρισιμοι και εχουν πεσει στην αφανεια με την παροδο των χρονων (πολλα παραδειγματα, επισης ειμαι σιγουρος οτι τα ξερετε...) αυτοι δεν ειχαν καλη μελωδικη γραμμη και επενδυσης καλης αρμονιας;
αυτο που ειπα για τους "επομενους" συνθετες ειναι οτι μπορουν να γραψουν σε παλαιοτερη φορμα, ενας σειραϊστης η ενας μινιμαλιστης μπορουσε π.χ. να γραψει μπαροκ ροκοκο σταϊλ, ενας μπαροκ δεν ειχε καν διανοηθει το δωδεκαφθογγισμο.
και εκει ειναι η εξελιξη του ανθρωπινου πνευματος, το οτι εγκαταλειφθηκαν η τονικοτητα, ο ρυθμος, η φορμα, δεν σημαινει οτι οι συνθετες δεν ειχαν την ικανοτητα να γραψουν... μια αρια και δυο μαζουρκες.
πιστευω ειναι αστειο να θεωρηθει οτι ο αλεατοριστης κεϊτζ δεν μπορουσε* να γραψει μια σουιτα, ενα κονσερτο μπαροκ.
το αντιθετο δεν μπορουσε να συμβει. αν μπορουσαν δεν θα το ειχαν κανει; οι (μικρες) καινοτομιες που καναν σταδιακα, χρονο-χρονο, συνθετης-συνθετης με τις ιδεες τους, δεν προχωρησαν τη μουσικη;
ειδαλως θα παιζαμε κιθαρις με σανδαλια.
* αν ομως τα υποθεσουμε ολα αυτα, αυτο σημαινει οτι οι παλαιοτερης γενιας δασκαλοι, δεν ηταν καλοι. γιατι ολοι αυτοι ειναι σαν γενεαλογικο δεντρο, δεν φυτρωσαν απο μονοι τους.
απλα τωρα (και σε κουβεντες που κανω με διαφορους Καλους Συνθετες...) ειναι οτι δεν εχει νοημα να προχωρησει καποιος σε μια τετοια γραφη, που να μεινει μετα τυπωμενη, πρεπει να εχει κατι να "πει", κ πλεον στο καιρο μας αυτη ειναι η δυσκολια.
τωρα πλεον γραφονται εργα η απο παραγγελιες, η επενδυσης συναυλιας, η διαγωνισμου, η προσωπικης ευχαριστησης για μεσα στο συρταρι- εεεε συγγνωμη, το λαπτοπ...
- δασκαλος,
μηπως ενας σοφος δασκαλος σπρωχνει το μαθητη του να πεταξει, κ οχι να του κοψει τις φτερουγες; ενα ονομα, δεν κανει το καλο δασκαλο.
η δουλεια του καλου δασκαλου δεν ειναι να φτασει το μαθητη του σε πεδια που δεν ειχε φανταστει; στα ορια του, και να τον σπρωξει στο να τα ξεπερασει; και οχι να λυνει για 2 χρονια I-IV-V-I-V7-I και να του λεει ετσι ειναι η αρμονια;
διαλειμμα 4λεπτο , βενιαμιν
- Μηνύματα
- 5.982
- Reaction score
- 12.767
Ποιος τι πού?
- Μηνύματα
- 519
- Reaction score
- 680
σαρκασμος
ΟΚ. Ας συνεχίσουμε, αλλά, επειδή θίγετε αρκετά θέματα και βαίνουμε σε πιο λεπτομερή ζητήματα, θα απαντήσω μόνον στο πρώτο, ώστε να μην δημιουργούνται πολύ εκτεταμένα ποστ. Σε επόμενα, θα απαντήσω όπου δει.
- Όταν λέω ότι οι συνθέτες έγραφαν τους αυτοσχεδιασμούς τους, εννοώ ότι τους έγραφαν αφού τους είχαν ήδη παίξει, καθόσον ήσαν αρκετά μεγάλοι μουσικοί, ώστε να μπορούσαν να θυμούνται τι ακριβώς έπαιξαν. Βέβαια, είναι φυσικό, όπου έκριναν ότι μπορούσε να γίνει κάποια βελτίωση, να κάνανε την όποια "διόρθωση". Το παράδειγμα του σόλο κλειδοκυμβάλου στην πρώτη κίνηση του 5ου Βρανδεμβούργιου Κοντσέρτου κάθε άλλο δείχνει να είναι μια πρωτότυπη σύνθεση παρά περισσότερο μια "αντιγραφή/καταγραφή" κάποιου προηγούμενου αυτοσχεδιασμού. Το αυτό ισχύει και για τις κατέντζες (όχι υποχρεωτικά για όλες). Προηγείται ο "αυτοσχεδιασμός" (του συνθέτη ή του σολίστα), ο οποίος στη συνέχεια...γράφεται για να αποδοθεί με ακρίβεια στη συναυλία και για μελέτη από όποιον άλλο ενδιαφερόμενο.
Μη παραβλέπουμε, εξάλλου, ότι υπάρχουν αρκέτες συνθέσεις που φέρουν τον τίτλο "Improvisation", που καταδεικνύουν ότι πρόκειται για αυτοσχεδιασμούς που στη συνέχεια αποτυπώθηκαν στο χαρτί (π.χ. Medtner, Op. 47, Saint-Saens, Op. 150, Schnittke, Bernard Stevens, Op. 48a, Busoni, Tournemire, Poulenc). Επίσης, υπάρχει ικανός αριθμός ηχογραφήσεων από αυτοσχεδιασμούς από διάσημους (ή λιγότερο γνωστούς) σολίστες, που δεν μου φαίνεται να παίχτηκαν on the spot στο στούντιο, αλλά μάλλον αποτελούν πλέον..."συνθέσεις", π.χ. Dinu Lipati, Daniel Ottensamer (Clarinet), Gabriela Montero (piano), Marc Hantai (flute), Stephen Hough (piano), Ronald Pontinen (piano), Jean Guillou (Organ), για να αναφέρω μόνον μερικούς.
Για το ζήτημα του εάν αυτοσχεδιάζουν οι σολίστ στις συναυλίες, σπάνια θα παίρνανε ένα τέτοιο ρίσκο. Πάντως, αρκετοί από αυτούς που είχα την τύχη να γνωρίσω, μου είχε λεχθεί ότι προετοιμάζουν έναν αυτοσχεδιασμό και, στη συνέχεια, τον καταγράφουν, τον συζητούν και με τον μαέστρο της συναυλίας, ώστε να είναι όλοι καταλληλα προετοιμασμένοι για το τι θα πρέπει να ακολουθηθεί. Πάντως, είχα τύχει να βρεθώ σε συναυλία (ήσσονος σημασίας) που ο σολίστ "έκανε του κεφαλίου" του (αυτοσχεδιάσε επί τόπου), με αποτέλεσμα να γίνουν κάποια "ευτράπελα"...Στη σκηνή της τρέλας στη Lucia di Lammermoor, η Σοπράνο μπορεί (έχει το ελεύθερο) να ετοιμάσει τη δική της κατέντζα, να αυτοσχεδιάσει τίνι τρόπω. Όμως, σε κάθε περίπτωση, θα καταγραφεί τι τελικά θα τραγουθηθεί, καθόσον πρέπει, κατ'αρχήν ο σολιστ που τη συνοδεύει (φλάουτο), ο Μαέστρος και όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι (μουσικοί, χορωδία, σκηνοθέτης, φωτιστές, φροντιστές κλπ) να γνωρίζουν επακριβώς τι θα συμβεί και τι πρέπει να κάνουν αυτοί αντίστοιχα.
Precision is not bad...after all. It might be a bliss!..
Καθόσον έχω λίγο χρόνο τώρα, σπεύδω να απαντήσω στο δεύτερο κεφάλαιο, το περί εκτελεστών.
- Η ομώνυμη εταιρεία δίσκων (Brilliant) δεν έχει να κάνει τίποτε με αυτό που ανέφερα. Πρόκειται για μια low cost εταιρεία που ελάχιστη σχέση έχει με τη σημασία της λέξης που χρησιμοποιεί.
- Η λαμπρότητα που ανέφερε ο συνομιλητής μου αποτελεί την επιτομή της όποιας "ποιότητας" δύναται να αναζητηθεί στη Μουσική (και όχι μόνον. Ίσως, στην Τέχνη γενικότερα). Η αριστεία (excellence) δύναται να συμβάλει (συχνά σε ικανό βαθμό) στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά αυτό που μένει είναι μια λαμπρή εκτέλεση/ερμηνεία από μια μόνον τεχνικά άρτια. Ειδικά, στη λαική, φολκλορική, ποπ, ροκ κλπ. για αυτούς που ξεχώρισαν (σε κάποιο βαθμό έμειναν στην "Ιστορία"), ελάχιστο ρόλο έπαιξε το πόσο καλοί (πολλώ μάλλον πλήρεις) μουσικοί ήσαν (ακόμα και εάν ετύγχανε να είναι).
- Με τον όρο "φέρελπι", αναφερόμουν σε κάποιον 30αρι, που ήδη τότε ήταν καταξιωμένος και εθεωρείτο..."ταλαντούχος" και έχει ακόμη μια αξιόλογη δισκογραφική παραγωγή. Γενικά, σήμερα οι περισσότερες εκτελέσεις τείνουν προς το "σίγουρο" και τεχνικά άρτιο. Το κακό είναι ότι συνηθίζει το κοινό σε αυτό, σε βαθμό που όταν υπάρξει κάποια λάμψη (π.χ. η σοπράνο Regula Muhlemann) να χάνεται μέσα στον κυκεώνα "εξαιρετικών" μουσικών, μαέστρων και τραγουδιστών. Έχει παρέλθει, ίσως ανεπιστρεπτί, π.χ. η εποχή που θα δούμε μια άλλη Nilsson στη Γερμανικη Όπερα...
Υπάρχει ακόμη φως για κάτι λαμπερό στη Μουσική Δωματίου. Τουλάχιστον, υπάρχουν ακόμη κάποια Κουαρτέτα Έγχόρδων, τα περισσότερα, όμως, από αυτά που "λάμπουν" έχουν πάνω από 30 έτη δραστηριότητας, με αποτέλεσμα να μην έχουμε πολλές ελπίδες να τους ακούσουμε για πολύ ακόμα (π.χ. Prazak, Hagen). Ένα όχι ευχάριστο φαινόμενο στην Μουσική Δωματίου (περιλαμβανομένων και των Ορχηστρών Δωματίου, Μπαρόκ και οργάνων εποχής) αποτελεί η βραχύβια υπαρξή και η συχνή μετάλλαξή τους σε άλλα σχήματα, σε βαθμό που θυμίζει, ενίοτε, το εφήμερον των groups της pop μουσικής, σε αντιδιαστολή με παρλθόντα σύνολα, όπως τα Vegh Quartet, Quartetto Italiano, Amadeus, Alban Berg Quartet, ή τους Concentus Musicus, I Musici, I Solisti Veneti, Concerto Koln, για να ανφέρω μερικά μόνον παραδείγματα.
Τα περί συνθετών είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Στο επόμενο ποστ.
Θερμός χαιρετισμός.
- Η ομώνυμη εταιρεία δίσκων (Brilliant) δεν έχει να κάνει τίποτε με αυτό που ανέφερα. Πρόκειται για μια low cost εταιρεία που ελάχιστη σχέση έχει με τη σημασία της λέξης που χρησιμοποιεί.
- Η λαμπρότητα που ανέφερε ο συνομιλητής μου αποτελεί την επιτομή της όποιας "ποιότητας" δύναται να αναζητηθεί στη Μουσική (και όχι μόνον. Ίσως, στην Τέχνη γενικότερα). Η αριστεία (excellence) δύναται να συμβάλει (συχνά σε ικανό βαθμό) στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά αυτό που μένει είναι μια λαμπρή εκτέλεση/ερμηνεία από μια μόνον τεχνικά άρτια. Ειδικά, στη λαική, φολκλορική, ποπ, ροκ κλπ. για αυτούς που ξεχώρισαν (σε κάποιο βαθμό έμειναν στην "Ιστορία"), ελάχιστο ρόλο έπαιξε το πόσο καλοί (πολλώ μάλλον πλήρεις) μουσικοί ήσαν (ακόμα και εάν ετύγχανε να είναι).
- Με τον όρο "φέρελπι", αναφερόμουν σε κάποιον 30αρι, που ήδη τότε ήταν καταξιωμένος και εθεωρείτο..."ταλαντούχος" και έχει ακόμη μια αξιόλογη δισκογραφική παραγωγή. Γενικά, σήμερα οι περισσότερες εκτελέσεις τείνουν προς το "σίγουρο" και τεχνικά άρτιο. Το κακό είναι ότι συνηθίζει το κοινό σε αυτό, σε βαθμό που όταν υπάρξει κάποια λάμψη (π.χ. η σοπράνο Regula Muhlemann) να χάνεται μέσα στον κυκεώνα "εξαιρετικών" μουσικών, μαέστρων και τραγουδιστών. Έχει παρέλθει, ίσως ανεπιστρεπτί, π.χ. η εποχή που θα δούμε μια άλλη Nilsson στη Γερμανικη Όπερα...
Υπάρχει ακόμη φως για κάτι λαμπερό στη Μουσική Δωματίου. Τουλάχιστον, υπάρχουν ακόμη κάποια Κουαρτέτα Έγχόρδων, τα περισσότερα, όμως, από αυτά που "λάμπουν" έχουν πάνω από 30 έτη δραστηριότητας, με αποτέλεσμα να μην έχουμε πολλές ελπίδες να τους ακούσουμε για πολύ ακόμα (π.χ. Prazak, Hagen). Ένα όχι ευχάριστο φαινόμενο στην Μουσική Δωματίου (περιλαμβανομένων και των Ορχηστρών Δωματίου, Μπαρόκ και οργάνων εποχής) αποτελεί η βραχύβια υπαρξή και η συχνή μετάλλαξή τους σε άλλα σχήματα, σε βαθμό που θυμίζει, ενίοτε, το εφήμερον των groups της pop μουσικής, σε αντιδιαστολή με παρλθόντα σύνολα, όπως τα Vegh Quartet, Quartetto Italiano, Amadeus, Alban Berg Quartet, ή τους Concentus Musicus, I Musici, I Solisti Veneti, Concerto Koln, για να ανφέρω μερικά μόνον παραδείγματα.
Τα περί συνθετών είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Στο επόμενο ποστ.
Θερμός χαιρετισμός.
Σήμερα, αγαπητέ Stelios, σειρά έχει η απάντησή μου για τα θέματα που έθιξες ως προς τους συνθέτες.
- Για το ζήτημα της αναγνωρισιμότητας, ειδικά για τον 20ο αιώνα και μετά, οι πραγματικά σπουδαίοι συνθέτες αναγνωρίστηκαν, λίγο ή πολύ, σχεδόν άμεσα, καθόσον η μουσική τους δημιουργία μπορούσε να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο τόσο στην εξέλιξη της μουσικής όσο και στο πως και πόσο μπορούσε το έργο τους να αγγίξει/συγκινήσει/ενθουσιάσει/εγείρει τον θαυμασμό και την εκτίμηση μουσικών, κριτικών, ειδικών αλλά και ενός ευρύτερου κοινού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα παραμένουν οι Shostakovich, Britten, Ravel, Stravinsky κ.α. που ήδη έχω αναφέρει.
- Το εάν ο Reich θα εκτιμηθεί και θα γίνει και αγαπητός στο ευρύ κοινό, ως ένας άλλος "Κλασικός", ήκιστα ενδιαφέρει επί του παρόντος. Η ουσία είναι ότι, όσο σπουδαίος και εάν μπορεί να θεωρηθεί για την μουσική του παιδεία, την πρωτοτυπία και τη συμβολή του στον ευρύτερο χώρο της μουσικής, επί του παρόντος είναι, στην καλλίτερη περίπτωση, ένας brilliant maverick.
Μια Βρετανίδα μουσικόφιλη είχε ισχυρισθεί ότι, σε λίγα χρόνια, ο Mozart μπορεί να μη θεωρείται τόσο ως Κλασικός συνθέτης αλλά ως ένα είδος λαικού (pop) ειδώλου, καθόσον (ορισμένα) έργα του χρησιμοποιούνται πολύ ευρύτερα και πέρα από τις αίθουσες συναυλιών, ενώ καθίσταται γνωστός και αγαπητός σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο του αυστηρά Κλασικού. Στην ερώτησή μου εάν μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μάθουμε ότι π.χ. το Κουιντέτο Εγχόρδων σε σολ ελάσονα, Κ. 516, είναι pop art, χαμογέλασε αμήχανα...
Κοντολογίς, εάν αλλάξει το αξιακό σύστημα αιώνων, φυσικά μπορεί να έχουμε ως "Κλασικούς" συνθέτες που μπορεί να ανήκουν στη συνοριακή συνείδηση της Κλασικής και τους μέγιστους της Κλασικής Μουσικής να έχουν καταστεί ή pop stars, να έχουν βρεθεί στο περιιθώριο ή να έχουν περιπέσει στη...λήθη. Πάντως, rebus sic stantibus...ο Mozart παραμένει ακλόνητος στη θέση του και ο Reich μπορεί να περιμένει...
- Φυσικά και υπάρχουν παραδείγματα, ειδικά στούς παρελθόντες αιώνες, που συνθέτες ήσαν αναγνωρίσιμοι κυρίως σε τοπικό επίπεδο (no media of any kind) και μπορούσαν εύκολα να ξεχασθούν (Bach), αλλά, όστις και όποτε τους ανακάλυπτε μπορούσε να εκτιμήσει την αξία τους και, στη συνέχεια, ακόμα και να συμβάλει στην αποκατάστασή τους στην Ιστορία της Μουσικής (π.χ. Mendelssohn ως προς Bach).
Με άλλα λόγια, σε αρκετές περιοχες της υδρογείου συνθέτες σαν τον Haydn, τον Mendelssohn ή τον Bruckner παραμένουν από άγνωστοι έως αδιάφοροι. Αυτό δεν μειώνει σε τίποτε την αξία ή τη θέση τους στη Μουσική. Συναφώς, π.χ. στην Ιταλία, συνθέτες σαν τους Rossini, Verdi ή Puccini μπορεί να έχουν (πολύ) μεγαλύτερη σημασία και από τους Beethoven, Mozart, Haydn, Brahms ή Schubert.
- Φυσικά και ένας "επόμενος" συνθέτης μπορεί να γράψει σε παλαιότερη φόρμα, όπως και ένας πολύγλωσσος ποιητής μπορεί να γράψει ένα Σονέτο στο στυλ του Σαίξπηρ. Αυτό δεν πρόκειται να τον φέρει ούτε στη σκια του μεγάλου Άγγλου βάρδου. Έχουμε σχεδόν πληθώρα μεγάλων συνθετών του 20ου αιώνα (π.χ. Stravinsky, Ravel, Shostakovich, Schnittke) που έγραψαν σε νεοκλασικό στυλ ή ακόμα και σε στυλ συγκεκριμένων συνθετών. Δεν τους έκανε μεγαλύτερους ή σημαντικότερους συνθέτες.
Το ότι ένας συνθέτης του Baroque δεν μπορουσε "να διανοηθεί" το δωδεκαφθογγισμό δεν τον καθιστά μικρότερο συνθέτη. Το ότι ο Ραφαήλ δεν μπορούσε να διανοηθεί να ζωγραφίσει σε στυλ κυβισμού δεν τον κάνει λιγότερο σημαντικό ζωγράφο. Για την ακρίβεια, όλο αυτό το ζήτημα είναι άσχετο...
Ωσαύτως, και ο "αλεατοριστής" Cage θα μπορούσε να γράψει και Σουίτες και Κοντσέρτα Μπαρόκ αλλά δεν το έκανε, γιατι, όπως είχε πει και ο Ravel στον Gershwin, όταν του ζήτησε να μαθητέυσει για λίγο μαζί του (όσο ευρισκέτο ο Gershwin στο Παρίσι): Γιατί θέλεις να γίνεις ένας δεύτερης κατηγορίας Ravel, όταν μπορείς να είσαι ένας πρώτης κατηγορίας Gershwin?
Αυτά προς το παρόν. Το θέμα είναι πολύ ευρύτερο. Αργότερα βλέπουμε τι μπορεί να ακολουθήσει.
Best!..
- Για το ζήτημα της αναγνωρισιμότητας, ειδικά για τον 20ο αιώνα και μετά, οι πραγματικά σπουδαίοι συνθέτες αναγνωρίστηκαν, λίγο ή πολύ, σχεδόν άμεσα, καθόσον η μουσική τους δημιουργία μπορούσε να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο τόσο στην εξέλιξη της μουσικής όσο και στο πως και πόσο μπορούσε το έργο τους να αγγίξει/συγκινήσει/ενθουσιάσει/εγείρει τον θαυμασμό και την εκτίμηση μουσικών, κριτικών, ειδικών αλλά και ενός ευρύτερου κοινού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα παραμένουν οι Shostakovich, Britten, Ravel, Stravinsky κ.α. που ήδη έχω αναφέρει.
- Το εάν ο Reich θα εκτιμηθεί και θα γίνει και αγαπητός στο ευρύ κοινό, ως ένας άλλος "Κλασικός", ήκιστα ενδιαφέρει επί του παρόντος. Η ουσία είναι ότι, όσο σπουδαίος και εάν μπορεί να θεωρηθεί για την μουσική του παιδεία, την πρωτοτυπία και τη συμβολή του στον ευρύτερο χώρο της μουσικής, επί του παρόντος είναι, στην καλλίτερη περίπτωση, ένας brilliant maverick.
Μια Βρετανίδα μουσικόφιλη είχε ισχυρισθεί ότι, σε λίγα χρόνια, ο Mozart μπορεί να μη θεωρείται τόσο ως Κλασικός συνθέτης αλλά ως ένα είδος λαικού (pop) ειδώλου, καθόσον (ορισμένα) έργα του χρησιμοποιούνται πολύ ευρύτερα και πέρα από τις αίθουσες συναυλιών, ενώ καθίσταται γνωστός και αγαπητός σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο του αυστηρά Κλασικού. Στην ερώτησή μου εάν μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μάθουμε ότι π.χ. το Κουιντέτο Εγχόρδων σε σολ ελάσονα, Κ. 516, είναι pop art, χαμογέλασε αμήχανα...
Κοντολογίς, εάν αλλάξει το αξιακό σύστημα αιώνων, φυσικά μπορεί να έχουμε ως "Κλασικούς" συνθέτες που μπορεί να ανήκουν στη συνοριακή συνείδηση της Κλασικής και τους μέγιστους της Κλασικής Μουσικής να έχουν καταστεί ή pop stars, να έχουν βρεθεί στο περιιθώριο ή να έχουν περιπέσει στη...λήθη. Πάντως, rebus sic stantibus...ο Mozart παραμένει ακλόνητος στη θέση του και ο Reich μπορεί να περιμένει...
- Φυσικά και υπάρχουν παραδείγματα, ειδικά στούς παρελθόντες αιώνες, που συνθέτες ήσαν αναγνωρίσιμοι κυρίως σε τοπικό επίπεδο (no media of any kind) και μπορούσαν εύκολα να ξεχασθούν (Bach), αλλά, όστις και όποτε τους ανακάλυπτε μπορούσε να εκτιμήσει την αξία τους και, στη συνέχεια, ακόμα και να συμβάλει στην αποκατάστασή τους στην Ιστορία της Μουσικής (π.χ. Mendelssohn ως προς Bach).
Με άλλα λόγια, σε αρκετές περιοχες της υδρογείου συνθέτες σαν τον Haydn, τον Mendelssohn ή τον Bruckner παραμένουν από άγνωστοι έως αδιάφοροι. Αυτό δεν μειώνει σε τίποτε την αξία ή τη θέση τους στη Μουσική. Συναφώς, π.χ. στην Ιταλία, συνθέτες σαν τους Rossini, Verdi ή Puccini μπορεί να έχουν (πολύ) μεγαλύτερη σημασία και από τους Beethoven, Mozart, Haydn, Brahms ή Schubert.
- Φυσικά και ένας "επόμενος" συνθέτης μπορεί να γράψει σε παλαιότερη φόρμα, όπως και ένας πολύγλωσσος ποιητής μπορεί να γράψει ένα Σονέτο στο στυλ του Σαίξπηρ. Αυτό δεν πρόκειται να τον φέρει ούτε στη σκια του μεγάλου Άγγλου βάρδου. Έχουμε σχεδόν πληθώρα μεγάλων συνθετών του 20ου αιώνα (π.χ. Stravinsky, Ravel, Shostakovich, Schnittke) που έγραψαν σε νεοκλασικό στυλ ή ακόμα και σε στυλ συγκεκριμένων συνθετών. Δεν τους έκανε μεγαλύτερους ή σημαντικότερους συνθέτες.
Το ότι ένας συνθέτης του Baroque δεν μπορουσε "να διανοηθεί" το δωδεκαφθογγισμό δεν τον καθιστά μικρότερο συνθέτη. Το ότι ο Ραφαήλ δεν μπορούσε να διανοηθεί να ζωγραφίσει σε στυλ κυβισμού δεν τον κάνει λιγότερο σημαντικό ζωγράφο. Για την ακρίβεια, όλο αυτό το ζήτημα είναι άσχετο...
Ωσαύτως, και ο "αλεατοριστής" Cage θα μπορούσε να γράψει και Σουίτες και Κοντσέρτα Μπαρόκ αλλά δεν το έκανε, γιατι, όπως είχε πει και ο Ravel στον Gershwin, όταν του ζήτησε να μαθητέυσει για λίγο μαζί του (όσο ευρισκέτο ο Gershwin στο Παρίσι): Γιατί θέλεις να γίνεις ένας δεύτερης κατηγορίας Ravel, όταν μπορείς να είσαι ένας πρώτης κατηγορίας Gershwin?
Αυτά προς το παρόν. Το θέμα είναι πολύ ευρύτερο. Αργότερα βλέπουμε τι μπορεί να ακολουθήσει.
Best!..
- Μηνύματα
- 519
- Reaction score
- 680
εχετε δικιο σε πολλα
αλλα ομως, σας παραθετω ενα βιντεο , τροφη για σκεψη.
αναλογα ειναι σε ολες τις τεχνες (ζωγραφικη - Ελμίρ ντε Ορί , ακομα και σημερα δεν ξερουμε ποσοι ειναι "αυθεντικοι" ματις κ ρενουαρ... . δηλαδη δεν ζωγραφιζε καλα; απλα ακολουθησε εσφαλμενα αλλο δρομο απο το να καθησει να κανει κατι δικο του. σε λογοτεχνια - Κωνσταντίνος Σιμωνίδης )
πηρα τα "κακα" παραδειγματα...
οι μουσικολογοι που ασχολουνται νοτα-νοτα σε ορφανα εργα, και δεν μπορουν με σιγουρια να πουνε οτι αυτο ειναι του ταδε η απο που συμπληρωθηκε ενα ημιτελες.
περισσοτερα οταν εχω χρονο για μερικες "ενστασεις" μου στα γραφομενα σας το σ/κ.
καλη σας συνεχεια
αλλα ομως, σας παραθετω ενα βιντεο , τροφη για σκεψη.
αναλογα ειναι σε ολες τις τεχνες (ζωγραφικη - Ελμίρ ντε Ορί , ακομα και σημερα δεν ξερουμε ποσοι ειναι "αυθεντικοι" ματις κ ρενουαρ... . δηλαδη δεν ζωγραφιζε καλα; απλα ακολουθησε εσφαλμενα αλλο δρομο απο το να καθησει να κανει κατι δικο του. σε λογοτεχνια - Κωνσταντίνος Σιμωνίδης )
πηρα τα "κακα" παραδειγματα...
οι μουσικολογοι που ασχολουνται νοτα-νοτα σε ορφανα εργα, και δεν μπορουν με σιγουρια να πουνε οτι αυτο ειναι του ταδε η απο που συμπληρωθηκε ενα ημιτελες.
περισσοτερα οταν εχω χρονο για μερικες "ενστασεις" μου στα γραφομενα σας το σ/κ.
καλη σας συνεχεια
Ευχαριστώ για την απάντησή σας.
Σίγουρα υπάρχει αρκετή τροφή για σκέψη...
Θα χαρώ να δω τις όποιες "ενστάσεις" σας. Το θέμα και τα ειδικότερα ζητήματα που αναφύονται αποτελούν λίαν ενδιαφέρουσα πηγή για πολύ εποικοδομητικές ανταλλαγές...
Καλό Σαββατοκύριακο!
Αναμένοντας τις όποιες "ενστάσεις", αγαπητέ Stelios, οφείλω να πω δυο κουβένετες και για το κεφάλαιο "δάσκαλος" που έθιξες στο τελευταίο σου ποστ.
- Ο "σοφός" δάσκαλος φυσικά οφείλει να "σπρώξει" το μαθητή του να "πετάξει" και όχι να του "κόψει τις φτερούγες", υπό τις ακόλουθες προυποθέσεις, όμως:
α) Ο μαθητής να έχει εμπεδώσει για τα καλά ποιες είναι οι βάσεις, οι κανόνες και η παράδοση της Μουσικής που θα κληθεί να υπηρετήσει.
β) Ο μαθητής να είναι αρκούντως ταλαντούχος και προικισμένος (από έμπνευση κλπ).
Αλλέως πως, μάλλον ο δάσκαλος θα χρειασθεί να σιγουρέψει ότι ο μαθητής του μπορεί τουλάχιστον να γίνει ενάς...καλός μουσικός.
Εάν δε ο μαθητής δεν πληροί μία ή κυρίως τη δεύτερη προυπόθεση, ο καλός (και σοφός) δάσκαλος καλόν θα είναι να τον αποθαρρύνει από το να ασχοληθεί με τη Μουσική, τουλάχιστον επαγγελματικά.
Αυτά ως προς τον δάσκαλο, γιατί ο μαθητής, ακόμα και εάν πληροί τις ανωτέρω δύο προυποθέσεις, όταν ανεξαρτητοποιηθεί, μπορεί να κάνει...ό,τι ήθελε προκύψει (ιδίως εάν παρασυρθεί από τη δεύτερη προυπόθεση και παραβλέψει την πρώτη).
Κλείνοντας, επανέρχομαι στην ουσία του θέματος και της Μουσικής αυτής για την οποία εδώ ομιλούμε. Στις συγχρονες τάσεις της μουσικής δημιουργίας παρατηρείται η ίδια διαβρωτική περίσταση, ή ίδια εμμονή ενός σχεδόν θεολογικού χωροχρόνου, όπου η μουσική πρέπει να αλλάζει...να προχωρά, με ένα αέναο τρόπο και ανεξάρτητα από την παράδοση, την απαραίτητη συνέχεια και συνάφεια με το παρελθόν, την Ιστορία, με αποτέλεσμα, αρκετά συχνά, να αφήνει αρκετούς από εμάς ενεούς να παρακολουθούμε το κάθε τολμηρό πόνημα του όποιου "εμπνευσμένου" συνθέτη ανεξάρτητα από τις όποιες συνέπειες.
Πολλοί μπορεί να κατηγορήσουν όλους αυτούς που υπερασπίζονται την Κλασική παράδοση, ότι είναι παγιδευμένοι στην...επανάληψη. Και όμως ξεχνάνε ή παραβλέπουν πως, σχεδόν σε κάθε αγαπημένο τους έργο οιασδήποτε μουσικής (όχι μόνο της Κλασικής), η μία (μουσική) φράση βιδώνεται μέσα στην άλλη, με την απαράμιλλη βεβαιότητα, την οποία εγγυάται η σφοδρότητα της επανάληψης. Και τούτο γιατί ό,τι νέο δημιουργείται δεν ζει παρά μόνον με το αίσθημα της συγγένειάς του με άλλους μυστηριώδεις αλλά, ταυτόχρονα, οικείους κόσμους. Η επανάληψη (και όχι μόνον στη Μουσική) αποτελεί, κοντολογίς, ιάση μπροστά σε προβλήματα όπως την απειλή της μοναξιάς, το αίσθημα της εγκατάληψης, την αποσάθρωση του εγώ. Με άλλα λόγια, ενώπιον τόσων καθημερινών προβλημάτων, ο άνθρωπος καταφεύγει στην ευεργεσία της επανάληψης,
(Όπως είχε πει και ένας άλλος σοφός..."Ο έρωτας δεν ζει παρά μόνον μέσω της επανάληψης).
Συναφώς και ως προς τη Μουσική (και την Τέχνη γενικότερα), η αισθητική απόλαυση θα χρειαστεί να παραχωρήσει, μερικές φορές, τη θέση της στην ακριβολογία του μουσικού κειμένου όσες φορές και εάν χρειασθεί η επαναφορά στην ακέραια τάξη της αξιακής πεποιθήσεως.
Τροφή για περαιτέρω σκέψη?..
Ίδωμεν...
- Ο "σοφός" δάσκαλος φυσικά οφείλει να "σπρώξει" το μαθητή του να "πετάξει" και όχι να του "κόψει τις φτερούγες", υπό τις ακόλουθες προυποθέσεις, όμως:
α) Ο μαθητής να έχει εμπεδώσει για τα καλά ποιες είναι οι βάσεις, οι κανόνες και η παράδοση της Μουσικής που θα κληθεί να υπηρετήσει.
β) Ο μαθητής να είναι αρκούντως ταλαντούχος και προικισμένος (από έμπνευση κλπ).
Αλλέως πως, μάλλον ο δάσκαλος θα χρειασθεί να σιγουρέψει ότι ο μαθητής του μπορεί τουλάχιστον να γίνει ενάς...καλός μουσικός.
Εάν δε ο μαθητής δεν πληροί μία ή κυρίως τη δεύτερη προυπόθεση, ο καλός (και σοφός) δάσκαλος καλόν θα είναι να τον αποθαρρύνει από το να ασχοληθεί με τη Μουσική, τουλάχιστον επαγγελματικά.
Αυτά ως προς τον δάσκαλο, γιατί ο μαθητής, ακόμα και εάν πληροί τις ανωτέρω δύο προυποθέσεις, όταν ανεξαρτητοποιηθεί, μπορεί να κάνει...ό,τι ήθελε προκύψει (ιδίως εάν παρασυρθεί από τη δεύτερη προυπόθεση και παραβλέψει την πρώτη).
Κλείνοντας, επανέρχομαι στην ουσία του θέματος και της Μουσικής αυτής για την οποία εδώ ομιλούμε. Στις συγχρονες τάσεις της μουσικής δημιουργίας παρατηρείται η ίδια διαβρωτική περίσταση, ή ίδια εμμονή ενός σχεδόν θεολογικού χωροχρόνου, όπου η μουσική πρέπει να αλλάζει...να προχωρά, με ένα αέναο τρόπο και ανεξάρτητα από την παράδοση, την απαραίτητη συνέχεια και συνάφεια με το παρελθόν, την Ιστορία, με αποτέλεσμα, αρκετά συχνά, να αφήνει αρκετούς από εμάς ενεούς να παρακολουθούμε το κάθε τολμηρό πόνημα του όποιου "εμπνευσμένου" συνθέτη ανεξάρτητα από τις όποιες συνέπειες.
Πολλοί μπορεί να κατηγορήσουν όλους αυτούς που υπερασπίζονται την Κλασική παράδοση, ότι είναι παγιδευμένοι στην...επανάληψη. Και όμως ξεχνάνε ή παραβλέπουν πως, σχεδόν σε κάθε αγαπημένο τους έργο οιασδήποτε μουσικής (όχι μόνο της Κλασικής), η μία (μουσική) φράση βιδώνεται μέσα στην άλλη, με την απαράμιλλη βεβαιότητα, την οποία εγγυάται η σφοδρότητα της επανάληψης. Και τούτο γιατί ό,τι νέο δημιουργείται δεν ζει παρά μόνον με το αίσθημα της συγγένειάς του με άλλους μυστηριώδεις αλλά, ταυτόχρονα, οικείους κόσμους. Η επανάληψη (και όχι μόνον στη Μουσική) αποτελεί, κοντολογίς, ιάση μπροστά σε προβλήματα όπως την απειλή της μοναξιάς, το αίσθημα της εγκατάληψης, την αποσάθρωση του εγώ. Με άλλα λόγια, ενώπιον τόσων καθημερινών προβλημάτων, ο άνθρωπος καταφεύγει στην ευεργεσία της επανάληψης,
(Όπως είχε πει και ένας άλλος σοφός..."Ο έρωτας δεν ζει παρά μόνον μέσω της επανάληψης).
Συναφώς και ως προς τη Μουσική (και την Τέχνη γενικότερα), η αισθητική απόλαυση θα χρειαστεί να παραχωρήσει, μερικές φορές, τη θέση της στην ακριβολογία του μουσικού κειμένου όσες φορές και εάν χρειασθεί η επαναφορά στην ακέραια τάξη της αξιακής πεποιθήσεως.
Τροφή για περαιτέρω σκέψη?..
Ίδωμεν...
Μέσα στην χειμαζόμενη κατάσταση που βιώνει η Κλασική Μουσική, ήρθε και ένα σοβαρό νέο κτύπημα, που, ίσως, αποβεί και χαριστική βολή για το μέλλον τουλάχιστον ορισμένων πτυχών αυτής.
Σε μια κοινή επιστολή (που δημοσιεύθηκε στην Βρετανική εφημερίδα The Guardian) των δύο κορυφαίων μαέστρων της Μεγάλης Βρετανίας, ήτοι των Sir Simon Rattle & Mark Elder (Μουσικοί Διευθυντές της London Symphony Orchestra & της Halle Orchestra του Μαντσεστέρ αντίστοιχα), επισημαίνεται η κρίσιμα επικίνδυνη κατάσταση, κατά την οποία η Κλασική μουσική σκηνή ευρίσκει εαυτήν ως αποτέλεσμα του COVID-19.
Ο κίνδυνος εστιάζεται στην δυσοίωνη προοπτική επανέναρξης των ζωντανών συναυλιών, με πραγματικό κοινό, στο εγγύς μέλλον. Ως υπογραμμίζουν οι δύο αρχιμουσικοί, η πλειόνοτητα των μουσικών και των χώρων συναυλιών στηρίζεται, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, στα χρήματα που προέρχονται από τις ζωντανές συναυλίες.
Εξάλλου, τονίζεται ότι η Κλασική μουσική σκηνή στη Μεγάλη Βρετανία είναι, στην ουσία, μια ζωντανή εμπειρία και, ως εκ τούτου, απαιτεί τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων, ήτοι μουσικών και κοινού μαζί, πράγμα που δεν δύναται να αντικατασταθεί (ούτε και να υποκατασταθεί) από τις εικονικές συναυλίες στο internet. Ως προσφυώς οι δύο Μαέστροι επισημαίνουν, ο πραγματικός πυρήνας του έργου τους είναι η ζωντανή επικοινωνία μεταξύ μουσικών και κοινού, η κοινή συμμετοχή του χώρου, της τέχνης και της συγκινησιακής εμπειρίας, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας και έχει θεραπευτική δύναμη.
Μεταξύ των άλλων, εφιστούν την προσοχή όλων των εμπλεκομένων ως προς την αδυναμία των νέων μουσικών όπως επαρκώς και καταλλήλως εκπαιδευθούν, κάτι που μπορεί να υλοποιηθεί, στο μεγαλύτερο βαθμό, με τη συμμετοχή τους σε ζωντανές παραστάσεις και πρακτική με ήδη φτασμένους μουσικούς.
Το κρίσμο ζήτημα που αναφύεται από αυτήν την επιστολή των δύο αρχιμουσικών εστιάζεται στην ύπαρξη ενός λίαν σοβαρού κινδύνου σε μια χώρα, όπου η Κλασική Μουσική αναγνωρίζεται σε ικανό βαθμό, με την υπαρξή πληθώρας ορχηστρών, χώρων συναυλιών, μουσικών και ποικίλων εκδηλώσεων, και όπου η αξία της Μουσικής αυτής αποτελεί (ή τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση του COVID-19 αποτελούσε) ένα ισχυρό δεδομένο.
Η μέχρι στιγμής κακή διαχείριση της αντιμετώπισης των διαφόρων παραμέτρων και πτυχών του COVID-19 στη χώρα αυτή δεν φαίνεται να μπορεί να δώσει πολλές ελπίδες για μια άμεσα αποτελεσματική λύση ή διέξοδο στο όλο πρόβλημα.
Η ασύμμετρη απειλή και η άγνωστη διάρκεια των πολυποίκιλων συνεπειών του COVID-19 μπορεί να αποτελέσουν, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις, τον καταλύτη ως προς το μέλλον της Κλασικής Μουσικής, είτε ως η θρυαλλίδα για την υποβάθμιση της σημασίας της σε σχέση με άλλες ζωτικής σημασίας προτεραιότητες είτε ως το πρόκριμα για μία πλέον βαθεία αναζήτηση των θεραπευτικών πτυχών της εγγενούς αξίας της.
Ίδωμεν!..
Σε μια κοινή επιστολή (που δημοσιεύθηκε στην Βρετανική εφημερίδα The Guardian) των δύο κορυφαίων μαέστρων της Μεγάλης Βρετανίας, ήτοι των Sir Simon Rattle & Mark Elder (Μουσικοί Διευθυντές της London Symphony Orchestra & της Halle Orchestra του Μαντσεστέρ αντίστοιχα), επισημαίνεται η κρίσιμα επικίνδυνη κατάσταση, κατά την οποία η Κλασική μουσική σκηνή ευρίσκει εαυτήν ως αποτέλεσμα του COVID-19.
Ο κίνδυνος εστιάζεται στην δυσοίωνη προοπτική επανέναρξης των ζωντανών συναυλιών, με πραγματικό κοινό, στο εγγύς μέλλον. Ως υπογραμμίζουν οι δύο αρχιμουσικοί, η πλειόνοτητα των μουσικών και των χώρων συναυλιών στηρίζεται, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, στα χρήματα που προέρχονται από τις ζωντανές συναυλίες.
Εξάλλου, τονίζεται ότι η Κλασική μουσική σκηνή στη Μεγάλη Βρετανία είναι, στην ουσία, μια ζωντανή εμπειρία και, ως εκ τούτου, απαιτεί τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων, ήτοι μουσικών και κοινού μαζί, πράγμα που δεν δύναται να αντικατασταθεί (ούτε και να υποκατασταθεί) από τις εικονικές συναυλίες στο internet. Ως προσφυώς οι δύο Μαέστροι επισημαίνουν, ο πραγματικός πυρήνας του έργου τους είναι η ζωντανή επικοινωνία μεταξύ μουσικών και κοινού, η κοινή συμμετοχή του χώρου, της τέχνης και της συγκινησιακής εμπειρίας, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας και έχει θεραπευτική δύναμη.
Μεταξύ των άλλων, εφιστούν την προσοχή όλων των εμπλεκομένων ως προς την αδυναμία των νέων μουσικών όπως επαρκώς και καταλλήλως εκπαιδευθούν, κάτι που μπορεί να υλοποιηθεί, στο μεγαλύτερο βαθμό, με τη συμμετοχή τους σε ζωντανές παραστάσεις και πρακτική με ήδη φτασμένους μουσικούς.
Το κρίσμο ζήτημα που αναφύεται από αυτήν την επιστολή των δύο αρχιμουσικών εστιάζεται στην ύπαρξη ενός λίαν σοβαρού κινδύνου σε μια χώρα, όπου η Κλασική Μουσική αναγνωρίζεται σε ικανό βαθμό, με την υπαρξή πληθώρας ορχηστρών, χώρων συναυλιών, μουσικών και ποικίλων εκδηλώσεων, και όπου η αξία της Μουσικής αυτής αποτελεί (ή τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση του COVID-19 αποτελούσε) ένα ισχυρό δεδομένο.
Η μέχρι στιγμής κακή διαχείριση της αντιμετώπισης των διαφόρων παραμέτρων και πτυχών του COVID-19 στη χώρα αυτή δεν φαίνεται να μπορεί να δώσει πολλές ελπίδες για μια άμεσα αποτελεσματική λύση ή διέξοδο στο όλο πρόβλημα.
Η ασύμμετρη απειλή και η άγνωστη διάρκεια των πολυποίκιλων συνεπειών του COVID-19 μπορεί να αποτελέσουν, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις, τον καταλύτη ως προς το μέλλον της Κλασικής Μουσικής, είτε ως η θρυαλλίδα για την υποβάθμιση της σημασίας της σε σχέση με άλλες ζωτικής σημασίας προτεραιότητες είτε ως το πρόκριμα για μία πλέον βαθεία αναζήτηση των θεραπευτικών πτυχών της εγγενούς αξίας της.
Ίδωμεν!..
Δυστυχώς για την (κατά τα φαινόμενα) δύσμοιρη Μεγάλη Βρετανία, μετά την κραυγή αγωνίας των δύο μεγαλύτερων εν ζωή Μαέστρων της (Mark Elder & Simon Rattle), ήλθε να προστεθεί και εκείνη των Διευθυντών μερικών από τις σημαντικότερες Χορωδίες της χώρας, με παρεμφερή ανοικτή επιστολή προς την έγκριτη εφημερίδα The Guardian, "ώστε να δοθεί η δυνατότητα να ακουσθεί η φωνή όλων αυτών που τραγουδούν στις Χορωδίες της χώρας", ως εμφατικά θέτουν το ζήτημα.
Μεταξύ των διαφόρων ζητημάτων που αναφέρονται στην επιστολή, επισημαίνεται ότι η χώρα έχει μια παγκόσμιας κλίμακας παράδοση σε Χορωδίες Εκκλησιαστικής Μουσικής, οι οποίες ήδη αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και σοβαρές προκλήσεις ως προς τη συνέχειά τους.
Εξάλλου, σε άλλο σημείο, τονίζεται ότι η συμμετοχή τραγουδώντας σε μία Χορωδία δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνική συνοχή και αρμονία, αλλά, για πολλά μέλη, αποτελεί "μία θεμελιώδη πηγή συναισθηματικής ευεξίας και θετικής ψυχικής υγείας". Επιπροσθέτως, αποτελεί "μια ισχυρή έκφραση του πολιτισμού και του ανθρωπισμού μας και δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τούτο να αποδυναμωθεί".
Την ειπιστολή υπογράφουν, μεταξύ άλλων, συνθέτες Χορωδιακών έργων, όπως ο εξαίρετος Bob Chilcott (πρώην και ιδρυτικό μέλος των King's Singers) και ο φημισμένος John Rutter, Διευθυντές Χορωδιών, όπως ο πλέον γνωστός Harry Christophers (ιδρυτής της παγκοσμίου φήμης και αναγνωρισιμότητας Χορωδίας The Sixteen), ο David Hill, Μουσικός Διευθυντής της Χορωδίας Bach Choir και ο Andrew Carwood, Μουσικός Διευθυντής στον Καθεδρικό Ναό του St. Paul.
Ας ελπίσουμε ότι, σε μια χώρα με τέτοια παράδοση σε όλους τους τομείς της Κλασικής Μουσικής, η Μουσική ποτέ δεν πεθαίνει. Μπορεί, όμως, να επιζήσει...αρκούντως πληγωμένη...
Θα δούμε κατά πόσον ο COVID-19 δύναται να δοκιμάσει -με καθοριστικό τρόπο- τη δύναμη του ανθρώπινου πνέυματος.
Μεταξύ των διαφόρων ζητημάτων που αναφέρονται στην επιστολή, επισημαίνεται ότι η χώρα έχει μια παγκόσμιας κλίμακας παράδοση σε Χορωδίες Εκκλησιαστικής Μουσικής, οι οποίες ήδη αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και σοβαρές προκλήσεις ως προς τη συνέχειά τους.
Εξάλλου, σε άλλο σημείο, τονίζεται ότι η συμμετοχή τραγουδώντας σε μία Χορωδία δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνική συνοχή και αρμονία, αλλά, για πολλά μέλη, αποτελεί "μία θεμελιώδη πηγή συναισθηματικής ευεξίας και θετικής ψυχικής υγείας". Επιπροσθέτως, αποτελεί "μια ισχυρή έκφραση του πολιτισμού και του ανθρωπισμού μας και δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τούτο να αποδυναμωθεί".
Την ειπιστολή υπογράφουν, μεταξύ άλλων, συνθέτες Χορωδιακών έργων, όπως ο εξαίρετος Bob Chilcott (πρώην και ιδρυτικό μέλος των King's Singers) και ο φημισμένος John Rutter, Διευθυντές Χορωδιών, όπως ο πλέον γνωστός Harry Christophers (ιδρυτής της παγκοσμίου φήμης και αναγνωρισιμότητας Χορωδίας The Sixteen), ο David Hill, Μουσικός Διευθυντής της Χορωδίας Bach Choir και ο Andrew Carwood, Μουσικός Διευθυντής στον Καθεδρικό Ναό του St. Paul.
Ας ελπίσουμε ότι, σε μια χώρα με τέτοια παράδοση σε όλους τους τομείς της Κλασικής Μουσικής, η Μουσική ποτέ δεν πεθαίνει. Μπορεί, όμως, να επιζήσει...αρκούντως πληγωμένη...
Θα δούμε κατά πόσον ο COVID-19 δύναται να δοκιμάσει -με καθοριστικό τρόπο- τη δύναμη του ανθρώπινου πνέυματος.
Τα κάτωθι αναφερόμενα δεν θα προσθέσουν γνώση γιατί αφενός δεν υπάρχει (μιας και άπειρη) απλά θα εξηγήσει την παρατήρηση και προβληματισμό του αγαπητού prince και θα δώσει κάτι που έως τώρα δεν το διάβασα.
Το κάθε είδος μουσικής, για τους επαγγελματίες στον χώρο απαιτεί ως καύσιμο το ακροατήριο, που μάλλον σημαίνει ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι τοπικές κοινωνικές συνθήκες. Δηλαδή μια χώρα ευημερούσα αξιακά δύναται να εκτιμά και να ‘’συντηρεί’’ ένα πιο εξεζητημένο ακροατήριο, που με την σειρά του συντηρεί υπερβολικά κοπιάζοντες επαγγελματίες.
Συμπληρώνω, ότι δεν ακούμε εύκολα και ευχάριστα όλων των ειδών τα ακούσματα. Η αναζήτηση διαφορετικών ακουσμάτων προϋποθέτει την διάθεση του δυσεύρετου πλέον χρόνου, αν υπάρχουν μερικοί οβολοί.
Δεν θεωρώ αυτονόητο ότι οι φτωχοί ιθαγενείς δεν πρέπει να ακούν και παίζουν μουσική στο ‘’χαμηλό’’ τους επίπεδο, ούτε αυτονόητα ταυτίζομαι με τους χαπακωμένους σταρ αριστουργημάτων, ούτε η επικρατούσα μουσική στα σαλόνια της Αναγεννησιακής Ευρώπης πρέπει οπωσδήποτε να μας εκφράζει σήμερα. Συμπληρώνω την παρατήρηση ότι η Ελλάδα με άλλο μορφωτικό επίπεδο θα άκουγε και άλλη μουσική.
Καταλήγω ότι αν δεν είσαι επαγγελματίας αλλά χομπίστας πρέπει αφενός να ευχαριστιέσαι με αυτό που κάνεις αλλά όχι μόνο, πάντα πρέπει να διατηρείς και ισχυρή αίσθηση καθήκοντος με όποιο τρόπο οι λίγοι μπορούν να το πράξουν. Πιο λιανά πρέπει να εκτιμώ την κλασική μουσική γιατί καταγράφεται στην εξέλιξη της μουσικής, και την έχω ανάλογα με την αντίληψή μου στην εγκυκλοπαίδεια ή σε μέρος της συλλογής μου ή ακούω κιόλας και αν πρέπει παρακολουθώ και ζωντανά.
Το κάθε είδος μουσικής, για τους επαγγελματίες στον χώρο απαιτεί ως καύσιμο το ακροατήριο, που μάλλον σημαίνει ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι τοπικές κοινωνικές συνθήκες. Δηλαδή μια χώρα ευημερούσα αξιακά δύναται να εκτιμά και να ‘’συντηρεί’’ ένα πιο εξεζητημένο ακροατήριο, που με την σειρά του συντηρεί υπερβολικά κοπιάζοντες επαγγελματίες.
Συμπληρώνω, ότι δεν ακούμε εύκολα και ευχάριστα όλων των ειδών τα ακούσματα. Η αναζήτηση διαφορετικών ακουσμάτων προϋποθέτει την διάθεση του δυσεύρετου πλέον χρόνου, αν υπάρχουν μερικοί οβολοί.
Δεν θεωρώ αυτονόητο ότι οι φτωχοί ιθαγενείς δεν πρέπει να ακούν και παίζουν μουσική στο ‘’χαμηλό’’ τους επίπεδο, ούτε αυτονόητα ταυτίζομαι με τους χαπακωμένους σταρ αριστουργημάτων, ούτε η επικρατούσα μουσική στα σαλόνια της Αναγεννησιακής Ευρώπης πρέπει οπωσδήποτε να μας εκφράζει σήμερα. Συμπληρώνω την παρατήρηση ότι η Ελλάδα με άλλο μορφωτικό επίπεδο θα άκουγε και άλλη μουσική.
Καταλήγω ότι αν δεν είσαι επαγγελματίας αλλά χομπίστας πρέπει αφενός να ευχαριστιέσαι με αυτό που κάνεις αλλά όχι μόνο, πάντα πρέπει να διατηρείς και ισχυρή αίσθηση καθήκοντος με όποιο τρόπο οι λίγοι μπορούν να το πράξουν. Πιο λιανά πρέπει να εκτιμώ την κλασική μουσική γιατί καταγράφεται στην εξέλιξη της μουσικής, και την έχω ανάλογα με την αντίληψή μου στην εγκυκλοπαίδεια ή σε μέρος της συλλογής μου ή ακούω κιόλας και αν πρέπει παρακολουθώ και ζωντανά.
Ως απλό και αρκετά νέο μέλος και εγώ, σε καλωσορίζω στο φόρουμ αυτό και σε ευχαριστώ για μια πολύ ενδιαφέρουσα και επί της ουσίας του θέματος απάντηση.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τα συνετά και σωστά γραφόμενά σου. Λιγό η πολύ, έχουμε, βέβαια, αναφερθεί στο ζήτημα της παιδείας ως εφαλτήριο για την κατανόηση της Μουσικής αυτής και, στη συνέχεια, για την αρμόζουσα εκτίμησή της.
Το πρόβλημα που διακρίνω, όχι μόνο σε αυτό το φόρουμ, εστιάζεται στο ότι η ευχαρίστηση της ακρόασης υπερτέρει οιασδήποτε άλλης αξίας. Όπερ, εάν η Κλασική Μουσική δεν "μου κάνει κλικ", δεν χρείαζεται να μπω στον κόπο να κάνω...the extra mile.
Όπως και να έχει το πράγμα, σίγουρα η Μουσική αυτή δεν μπορεί να έχει την ίδια σημασία παντού, όσο σπουδαία (για να επενδύσει κανείς σε αυτήν) και εάν είναι.
Ένα θέμα επίκαιρο και για το νήμα αυτό είναι ποιος ο ρόλος της Κλασικής Μουσικής στην εποχή του κορονωιού και ποια η τύχη της.
Προιόντος του χρόνου εντός COVID-19 εποχής, παρατηρούμε την σχεδόν παντελή εξαφάνιση της "ζωντανής" Κλασικής Μουσικής και μια σταθερή μετάβασή της σε ό,τι πιο εικονικό (virtual reality) μπορεί να "δουλέψει", προκειμένου να μπορέσει να υπάρξει κάποια οικονομική συνέχεια για το μέλλον αυτής της Μουσικής. Η μετάβαση αυτή, όμως, σχεδόν πανεύκολα εξελίσσεται σε μετάλλαξη, καθώς η διάρκεια του COVID-19 δεν δύναται να προβλεφθεί και μάλλον φαίνεται ότι θα είναι κοντά και γύρω μας για αρκετό καιρό ακόμη.
Ούτως, μουσικοί κατεφεύγουν σε κάθε είδους εικονικές "συναυλίες", π.χ. παίζοντας στα σπίτιά τους (στο You Tube), συντονιζόμενοι από ένα video tape ενός ατυχούς μαέστρου, γυρισμένο κάπου αλλού κάποιους μήνες πρίν! Streaming ή on line συναυλίες γίνονται ο κανόνας (a fact of life) και, για τους εναπομείναντες συλλέκτες, η αγορά του "έτοιμου υλικού" προγενεστέρων ηχογραφήσεων αποτελεί έναν πιο αποκλειστικό μονόδρομο.
Από την άλλη, το κοινό εύκολα μεταβάλλεται και "υποβάλλεται" στην αναγκαστική πραγματικότητα της εικονικής "αλήθειας". Ήκιστα ενδιαφέρει πλέον μουσικούς αλλά και το πολύτιμο για τη συνέχεια και αξία της Μουσικής αυτής...περίφημο κοινό της η πραγματική αλήθεια του γίγνεσθαι της Μουσικής αυτής στη ζωντανή παράσταση, όπου κάθε τι, σωστό ή λάθος, σημαντικό ή όχι μετράει και συμβάλλει στη...μέθεξη...
Βέβαια, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, ίσως και για ορισμένους σοβαρά εμπλεκόμενους με τη Μουσική αυτή, η όποια δυσθυμία ή απογοήτευση ή απαισιοδοξία που προκαλεί ο COVID-19 ώθησε αρκετούς προς τη μεγαλύτερη ενασχόληση με την (σοβαρή) ακρόαση του έτοιμου υλικού (CDs, SACDs, Blu-ray etc.) που υπάρχει στη διάθεσή μας, αφήνοντας,όμως, κάπου στο πίσω μέρος της ψυχής μας την πίκρα του ότι ίσως αυτό που ακούμε δεν ανήκει πάρα μόνον σε μια παρελθούσα πραγματικότητα.
Για όσους τυχόν ενδιαφέρει το θέμα,ποια είναι η θεώρησή σας στο θέμα αυτό?
Προιόντος του χρόνου εντός COVID-19 εποχής, παρατηρούμε την σχεδόν παντελή εξαφάνιση της "ζωντανής" Κλασικής Μουσικής και μια σταθερή μετάβασή της σε ό,τι πιο εικονικό (virtual reality) μπορεί να "δουλέψει", προκειμένου να μπορέσει να υπάρξει κάποια οικονομική συνέχεια για το μέλλον αυτής της Μουσικής. Η μετάβαση αυτή, όμως, σχεδόν πανεύκολα εξελίσσεται σε μετάλλαξη, καθώς η διάρκεια του COVID-19 δεν δύναται να προβλεφθεί και μάλλον φαίνεται ότι θα είναι κοντά και γύρω μας για αρκετό καιρό ακόμη.
Ούτως, μουσικοί κατεφεύγουν σε κάθε είδους εικονικές "συναυλίες", π.χ. παίζοντας στα σπίτιά τους (στο You Tube), συντονιζόμενοι από ένα video tape ενός ατυχούς μαέστρου, γυρισμένο κάπου αλλού κάποιους μήνες πρίν! Streaming ή on line συναυλίες γίνονται ο κανόνας (a fact of life) και, για τους εναπομείναντες συλλέκτες, η αγορά του "έτοιμου υλικού" προγενεστέρων ηχογραφήσεων αποτελεί έναν πιο αποκλειστικό μονόδρομο.
Από την άλλη, το κοινό εύκολα μεταβάλλεται και "υποβάλλεται" στην αναγκαστική πραγματικότητα της εικονικής "αλήθειας". Ήκιστα ενδιαφέρει πλέον μουσικούς αλλά και το πολύτιμο για τη συνέχεια και αξία της Μουσικής αυτής...περίφημο κοινό της η πραγματική αλήθεια του γίγνεσθαι της Μουσικής αυτής στη ζωντανή παράσταση, όπου κάθε τι, σωστό ή λάθος, σημαντικό ή όχι μετράει και συμβάλλει στη...μέθεξη...
Βέβαια, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, ίσως και για ορισμένους σοβαρά εμπλεκόμενους με τη Μουσική αυτή, η όποια δυσθυμία ή απογοήτευση ή απαισιοδοξία που προκαλεί ο COVID-19 ώθησε αρκετούς προς τη μεγαλύτερη ενασχόληση με την (σοβαρή) ακρόαση του έτοιμου υλικού (CDs, SACDs, Blu-ray etc.) που υπάρχει στη διάθεσή μας, αφήνοντας,όμως, κάπου στο πίσω μέρος της ψυχής μας την πίκρα του ότι ίσως αυτό που ακούμε δεν ανήκει πάρα μόνον σε μια παρελθούσα πραγματικότητα.
Για όσους τυχόν ενδιαφέρει το θέμα,ποια είναι η θεώρησή σας στο θέμα αυτό?