Aς ακούσουμε κλασική μουσική!

[musiclistener]

Πολύ καλή εκτέλεση και (και σε πολυκάναλο) είναι των musica temprana, που αν και έχουν ρίζες Νοτιας Αμερικής τώρα εργαζονται στην Ολλανδία
Βέβαια πολλές προσπάθειες έγιναν από όλα τα κράτη στην Νότια Αμερική που ασπάζονται τον Καθολικισμό, καθότι το misa criolla έχει την δομή της λειτουργίας και βασίζεται σε λειτουργικά κείμενα. Πολλές μεγάλες φωνές έψαλλαν την misa criolla είται ανδρικές είτε γυναικείες και φυσικά υπάρχουν και πολλές παραλλαγές, ανάλογα με το έθνος και τις συνήθειες του. Το έψαλλε και ο Γ. Νταλλάρας με την φιλαρμονική του Ισραήλ.
Το youtube βρίθει παρουσιάσεων της misa criolla και αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς.

 

[Prince]

Με βάση το ενδιαφέρον σας για τη Missa Criolla, αναλογίσθηκα για το ενδιαφέρον μου σε αντίστοιχα έργα μίας πιο υβριδικής κατάστασης, όχι καθαρά Κλασικού χαρακτήρα αλλά ούτε επιδερμικού crossover, που πάντα με συγκινούσαν και που έχουν και σημαίνοντα ρόλο και διαχρονική αξία στο είδος τους και όχι μόνον.
- Ξεκινώντας και καθώς αναμένουμε τη σημαντική ημέρα της Κυριακής, συχνά αγαπούσα να αρχίσω την ημέρα αυτή με το εξαίσιο και λίαν αρτιστικό τραγούδι Come Sunday του μεγάλου πυλώνα της Jazz Duke Ellington. Αποτελεί ένα από τα κομμάτια του πρώτου μέρους της Σουίτας του συνθέτη με τον τίτλο Black, Brown and Beige, ένα από τα πιο "έντεχνα" και σοβαρά έργα του μεγάλου αυτού κεφαλάιου της Jazz αλλά και της Μουσικής γενικότερα.
Το Come Sunday, καίτοι έχει στοίχους πολύ θρησκευτικού χαρακτήρα, η μουσικότητα και η αισθαντική εκφραστικότητά του το καθιστούν ένα εξαίρετο δείγμα ενός υπερεθνικού και πανανθρώπινου έργου, που στη συντομή γραφή του περιέχει έναν συναισθηματικό και αισθητικό πλούτο.
Υπάρχουν πολλές διαφορετικές versions του έργου (σόλο φωνή, χορωδία, φωνή και χορωδία κοκ.). Μπορείτε να επιλέξετε όποια σας πάει καλλίτερα. Εγώ προτιμώ την εκτέλεση της θαυμάσιας σοπράνο Barbara Hendricks με το Monty Alexander Trio (ex EMI, now Warner).
- Στη συνέχεια, πάντα με γοήτευε η Λειτουργία (Mass) To Hope! A Celebration του άλλου μεγάλου της Jazz Dave Brubeck. Πρόκειται για ένα από τα πλέον σοβαρά και μεγάλης κλίμακας έργα που μπορούν να μεταφέρουν στη ψυχή και του πλέον άπιστου τη χαρά της ζωής έστω και μέσω της...πίστης. Η δεύτερη ηχογράφηση του έργου σε μία έξοχη παραγωγή της εκλιπούσης πλέον αλλά πάλαι ποτέ σπουδαίας Telarc είναι υποδειγματική και υπηρετεί το έργο κατά τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.
- Για να καταλήξουμε σε ένα απίστευτο, ρηξικέλευθο και παράτολμο έργο, τη Λειτουργία (Mass) του μεγαλοφυούς συνθέτη, πιανίστα, μαέστρου και λαμπρού μουσικού, του Leonard Bernstein. Με το έργο αυτό ο συνθέτης επιχειρεί να συγκεράσει σχεδόν όλες τις τέχνες της σκηνής. Εξ ου και ο υπότιτλος του έργου: A Theatre Piece for singers, Players and Dancers. Ο συνθέτης, όμως, προσπαθεί να συνδυάσει και όλα τα σημαντικά είδη της Αμερικανικής μουσικής (Κλασική, Jazz, Rock και Μουσικό Θέατρο). Ως εκ τούτου, στο έργο έχουμε μία μεγάλη Ορχήστρα και Χορωδία, ενώ στη σκηνή υπάρχουν λαικοί μουσικοί (street musicians, rock band & military band) και χορευτές.
Η σχέση του Bernstein με τον Θεό είναι ριψοκίνδυνη, διερευνητική και εξελικτική. Ακόμη και εάν οι άθεοι δεν θα απολάβαναν τις ουκ ολίγες θεοσεβούμενες αναφορές του έργου, το απροσδόκητο ταξίδι μίας απρόσμενης αγάπης για τον άνθρωπο και την ανάγκη κάθε είδους φίλιας προσέγγισης προς τους συνανθρώπους μας μέσα από μία μοναδική μουσική και θεατρική προσέγγιση μετράει περισσότερο από κάθε αντίληψη και πίστη μας για τον Θεό ή/και τους ανθρώπους.
Η ιστορική πλέον (λόγω ηλικίας) ηχογράφηση του ίδιου του συνθέτη, στη CBS (η την Αμερικανική Columbia), αποτελεί την εκτέλεση αναφοράς, ως εικός. Υπάρχει, όμως μία σειρά από πολύ αξιόλογες πιο σύγχρονες ηχογραφήσεις. Ίσως, εκείνη της μαθήτριας του συνθέτη Marin Alsop (σε Naxos) να είναι και μία από τις πλέον σοβαρές και πλήρεις από κάθε πλευρά ηχογραφήσεις του έργου.
Καλή Κυριακή!

 

[editor]

Σε άλλο ύφος αλλα
δεν θα επρεπε να μείνει εκτός, και ο εξαιρετικός Claude Bolling,
που εφυγε με την εκπνοή του 2020 πλήρης ημερών.
Με την πλουσια δισκογραφική παραγωγή,
τις Jazz σουίτες του
και τους μεγαλους κλασσικούς ερμηνευτές των έργων του,
Alexandre Lagoya, Maurice Andre, Jean Pierre Rampal κ.α.

 

[Prince]

Σε άλλο ύφος αλλα
δεν θα επρεπε να μείνει εκτός, και ο εξαιρετικός Claude Bolling,
που εφυγε με την εκπνοή του 2020 πλήρης ημερών.
Με την πλουσια δισκογραφική παραγωγή,
τις Jazz σουίτες του
και τους μεγαλους κλασσικούς ερμηνευτές των έργων του,
Alexandre Lagoya, Maurice Andre, Jean Pierre Rampal κ.α.

Απολύτως ορθόν. Αν και δεν έγραψε φωνητική μουσική, οι Jazz Σουίτες του είναι υποδειγματικές για το πως η Jazz μπορεί να "συζήσει" με την Κλασική Μουσική.
Πιο αγαπητός μου είναι ο επίσης εξαίρετος Γάλλος πιανίστας της Jazz Jacques Loussier, ο οποίος και αυτός ανεχώρησε από τον κόσμο τούτο ένα περίπου χρόνο πριν, σχεδόν πλήρης ημερών αλλά σίγουρα πλήρης από πλούσιο υλικό μίας πολύ προχωρημένης και απόλυτα μουσικής χρήσης της Jazz στην Κλασική Μουσική. Οι διασκευές του ήσαν εξαιρετικά εμπνευσμένες και μουσικότατες (π.χ. The Goldberg Variations) και οι "ανασκευές" του λαμπρές αν και παράτολμες (π.χ. Chopin Nocturnes). Οι δε μουσικοί που εργάσθηκαν μαζί του (στα Τρίο του) ήσαν από τους πιο τεχνικά λαμπρούς και εκλεπτυσμένους Jazz σολίστες, όπως π.χ. ο ντράμερ Andre Arpino ή ο μπασίστας Pierre Michelot.
Απώλειες που, πιθανότατα, δεν θα αναπληρωθούν ποτέ. Ας ελπίσουμε το ηχογραφημένο υλικό τους να υπάρχει για αρκετές γενεές ακόμα.

 

[panag 505]

Εξ αφορμής της αναφοράς του Duke Ellington να προσθέσω και τα τρία κονσέρτα (Concert of Sacred Music) τα οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει ό,τι σημαντικότερο έχει κάνει ποτέ, επίσης την ξεχωριστή συμμετοχή του Vince Guaraldi στην ίδια συναυλία στον καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο.

 

[Prince]

Εξ αφορμής της αναφοράς του Duke Ellington να προσθέσω και τα τρία κονσέρτα (Concert of Sacred Music) τα οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει ό,τι σημαντικότερο έχει κάνει ποτέ, επίσης την ξεχωριστή συμμετοχή του Vince Guaraldi στην ίδια συναυλία στον καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο.

Πολύ σωστά. Όντως θεωρούσε τα τρία αυτά Κοντσέρτα που έδωσε se "ζωντανές" συναυλίες το 1965, 1968 και 1973 ως ό,τι σημαντικότερο είχε "κάνει". Στο Πρώτο Κοντσέρτο συμπεριέλαβε και το περίφημο (και πολυαγαπημένο μου) "Come Sunday" από τη Σουίτα του Black, Brown and Beige. Φυσικά, στα Κοντσέρτα αυτά περιλαμβάνονται και άλλα σπουδαία κομμάτια, όπως το Lord's Prayer.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Στο πρώτο μάλιστα από τα Sacred concerts το <come Sunday> παρουσιάζεται σε δύο εκδοχές. Μια με την φωνή της Esther Marrow με gospel διάθεση και μια σε ορχηστρική μορφή με το σαξόφωνο του Johny Hodges. Στα δύο επόμενα κονσέρτα χρησιμοποιεί κλασική σοπράνο την Alice Babs.
Έλεγε ότι έχει συνθέσει κονσέρτα και όχι λειτουργία <The jazz mass is people talking to God. The sacred concerto we perform is people talking to people about God. There is a big difference.>
Όπως και να έχει θέλησε να μιλήσει για τον Θεό με την δική του μουσική γλώσσα κάτι που δεν είχε επιχειρηθεί με την jazz μουσική.

Όσον αφορά την Λειτουγία του Bernstein με τον συνθέτη υπάρχει ένα λίαν ικανοποιητικό remastering της ηχογράφησης σε υψηλή ανάλυση.
Αγνοούσα την ηχογράφηση της Alsop αλλά διαθέτω μια ακόμη καλή ηχογράφηση με τον Nezet -Seguin και την Philadelphia Orchestra.

Οι τρείς meditations της Λειτουργίας έχουν παρουσιαστεί και σαν αυτόνομα έργα από τον Bernstein και την Israel Philharmonic Orchestra.

 

[Prince]

Στο πρώτο μάλιστα από τα Sacred concerts το <come Sunday> παρουσιάζεται σε δύο εκδοχές. Μια με την φωνή της Esther Marrow με gospel διάθεση και μια σε ορχηστρική μορφή με το σαξόφωνο του Johny Hodges. Στα δύο επόμενα κονσέρτα χρησιμοποιεί κλασική σοπράνο την Alice Babs.
Έλεγε ότι έχει συνθέσει κονσέρτα και όχι λειτουργία <The jazz mass is people talking to God. The sacred concerto we perform is people talking to people about God. There is a big difference.>
Όπως και να έχει θέλησε να μιλήσει για τον Θεό με την δική του μουσική γλώσσα κάτι που δεν είχε επιχειρηθεί με την jazz μουσική.

Όσον αφορά την Λειτουγία του Bernstein με τον συνθέτη υπάρχει ένα λίαν ικανοποιητικό remastering της ηχογράφησης σε υψηλή ανάλυση.
Αγνοούσα την ηχογράφηση της Alsop αλλά διαθέτω μια ακόμη καλή ηχογράφηση με τον Nezet -Seguin και την Philadelphia Orchestra.

Οι τρείς meditations της Λειτουργίας έχουν παρουσιαστεί και σαν αυτόνομα έργα από τον Bernstein και την Israel Philharmonic Orchestra.

Ανεξάρτητα με το ποιες ήσαν οι προθέσεις του Ellington, όπως συμβαίνει συχνά στη μεγάλη τέχνη, τα Sacred Concerts βαίνουν πέρα από αυτές και περιέχουν αρκετές στιγμές που δεν φαίνεται απλώς ότι πρόκειται για "people talking to people about God". To Come Sunday μου δίνει πλήρως την αίσθηση ενός πιστού που απευθύνεται στον...Θεό...με σεβάσμια απλότητα και γεναιόδωρη ταπεινότητα.
Και οι τρεις συνθέτες που αναφέρθηκαν (Ellington, Brubeck & Bernstein) είχαν μία περίεργη αλλά αληθινή σχέση με τον Θεό (όχι απαραίτητα με τη θρησκεία). Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι, ειδικά στην Κλασική Μουσική, ακόμη και άθεοι ή λιγότερο "γνήσια" πιστοί (π.χ. Berlioz, Verdi, Faure) έγραψαν μερικά από τα πλέον κεφαλαιώδη έργα της Θρησκευτικής Μουσικής.
Ως προς τη Λειτουργία (Mass) του Bernstein, πέραν της πλέον πιστής στον συνθέτη σύγχρονη ερμηνεία του έργου με την Alsop (σε Naxos), πολύ ενδιαφέρουσα είναι και εκείνη με τον Kent Nagano, με εξαιρετικές Βερολινέζικες "δυνάμεις" (Ορχήστρα και Χορωδία), σε εξαιρετική παραγωγή της Harmonia Mundi (υπάρχει και σε SACD). Τέλος, μία πολύ πρόσφατη με τον Αμερικάνο ιδιαίτερα ενδιαφέροντα μαέστρο Dennis Russell Davies και Αυστριακές "δυνάμεις" (Wienεερ Staatsoper) σε μία εντυπωσιακή παραγωγή της Capriccio. Εντυπωσιακή και κάπως πέραν του δέοντος ερμηνεία αλλά σίγουρα πειστική και ενδιαφέρουσα.
Για τον Nezet-Seguin έχω ακούσει πολύ καλά λόγια αλλά δεν έχω ιδίαν γνώμη. Οι κριτικές ήσαν, ως επί το πλείστον, πολύ θετικές.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Δεν μπορεί να "εφευρεθεί" κανένα "σύστημα αυτόματης αξιολόγησης", καθόσον η αξιολόγηση ενέχει και προσωπικές απόψεις και διαφορετικές προσεγγίσεις. Στο παρελθόν, οι ολίγοι "αστέρες", μπορούσαν, σε κάποιο βάθος χρόνου, και να ωριμάσουν και να συγκεντρώσουν μία κοινή αντίληψη αξιολόγησης του ταλέντου και της μουσικής προσφοράς τους. Σήμερα, σχεδόν όλοι βγαίνουν στο προσκήνιο -και δη το διεθνές- πολύ νωρίς, ενώ όλα γύρω τους κινούνται με μεγάλη ταχύτητα.
Η υπερπροσφορά δημιουργεί πληθωριστικές τάσεις και μεγάλη διασπορά τεχνικά αξιόλογων ταλέντων, που, όμως, δεν μπορεί να τους απορροφήσει το σύστημα, ειδικά σε σταθερή βάση, ανέξαρτητα από την αξία τους, καθόσον είναι είδος σε υπερεπάρκεια. Το αποτέλεσμα είναι, για την πλειονότητα αυτών των κατά τα άλλα καλών μουσικών, να καταφεύγουν στο κυνήγι του χρήματος (όσο κατά περίπτωση μπορεί να είναι αυτό), καθόσον η καλλιτεχνική τους αξία και δεν μπορεί δεόντως να εκτιμηθεί και, ως εκ τούτου, οι αμοιβές τους να είναι περιορισμένες, σε βαθμό που να αναγκάζονται να αποδέχονται κάθε διαθέσιμη ευκαιρία, όσο καλλιτεχνικά ευτελής μπορεί να είναι.

Οι σύγχρονοι ερμηνευτές που κερδίζουν έναν διεθνή διαγωνισμό πρέπει να βγουν αμέσως στην αγορά. Έχουν βέβαια το πλεονέκτημα ότι έχουν ακούσει τους παλαιότερους αλλά αυτό δεν αρκεί διότι τα περισσότερα έργα χρειάζονται χρόνο ωρίμανσης. Αυτό φαίνεται ακόμη και σε έμπειρους καταξιωμένους μουσικούς, όπως Uchida, Rattle και Berliner Philarmoniker στα κονσέρτα του Beethoven που δεν ανταποκρίθκαν στο μέγιστο των προσδικιών μου.

Σήμερα μπορώ να έχω πρόσβαση σε όλες τις εκτελέσεις. Ας πάρουμε τον Bernstein. Τα δύο κουτιά Bernstein collection on DG είναι περίπου 120 cds. Δεν θα μπορούσα να τα αποκτήσω μεμονωμένα τόσο λόγω του κόστους των βινυλίων ή των cd όσο και γιατί αγνοούσα την ύπαρξη ή την αξία πολλών ηχογραφήσεων.

Μπορώ στον λίγο χρόνο να έχω άποψη για όλες αυτές τις ηχογραφήσεις ; . Όχι. Συνεπώς η απόκτηση τους γίνεται από τον μουσικόφιλο ή τον συλλέκτη ; Νομίζω και από τους δύο μια και ο συλλέκτης βοηθά τον μουσικόφιλο. Του δίνει την δυνατότητα να ακούσει κορυφαίες ερμηνείες της 5ης, 8ης, 9ης του Schubert με την Concertgebouw Orchestra που αγνοούσε. Συνεπώς η μουσική υπερπροσφορά αποτελεί την αναγκαία συνθήκη που όμως δεν επαρκεί αν δεν συνοδεύεται από τον ηθμό μιας πολυετούς προσωπικής ενασχόλησης όπως και από την βοήθεια εμπειρότερων ακροατών.

Παλιότερα κυριαρχούσαν στην δισκογραφία λίγοι μεγάλοι πιανίστες που ο καθένας ηχογραφούσε για μια εταιρία. Ενδεικτικά ήταν ο Kempff για την DG, o Arrau για την Philips και ο Backhaus για την Decca.

Γιατί πρέπει σήμερα να προτείνω τις σονάτες του Beethoven με τον Wilhelm Backhaus και όχι με τον Igor Levit (αν και δεν θέλω να αναφέρομαι συνολικά αφού κανένας πιανίστας δεν είναι ο ιδανικός ερμηνευτής όλων).

Θα είχαμε ακούσει παλιότερα το καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο από τον Feinberg ή τα Intrmezzi του Brahms από την Yudina;.

Θα μπορούσα παλαιότερα να ακούσω την Claire-Marie Le Guay στην Fantaisie pour piano KV 475 (που πρότεινε ο εμπειρότατος @Prince και τον ευχαριστώ) με κόστος αγοράς 1,54 ευρώ ή από κάποια υπηρεσία streaming;.

Αυτή είναι η άποψη μου σαν μουσικόφιλου που έχει ζήσει και τις δύο εποχές παραγωγής.

Δεν ξέρω πως αλλά συμφωνώ τόσο με τον @musiclistener όσο και με τον @Prince.

 

[Prince]

Οι σύγχρονοι ερμηνευτές που κερδίζουν έναν διεθνή διαγωνισμό πρέπει να βγουν αμέσως στην αγορά. Έχουν βέβαια το πλεονέκτημα ότι έχουν ακούσει τους παλαιότερους αλλά αυτό δεν αρκεί διότι τα περισσότερα έργα χρειάζονται χρόνο ωρίμανσης. Αυτό φαίνεται ακόμη και σε έμπειρους καταξιωμένους μουσικούς, όπως Uchida, Rattle και Berliner Philarmoniker στα κονσέρτα του Beethoven που δεν ανταποκρίθκαν στο μέγιστο των προσδικιών μου.

Σήμερα μπορώ να έχω πρόσβαση σε όλες τις εκτελέσεις. Ας πάρουμε τον Bernstein. Τα δύο κουτιά Bernstein collection on DG είναι περίπου 120 cds. Δεν θα μπορούσα να τα αποκτήσω μεμονωμένα τόσο λόγω του κόστους των βινυλίων ή των cd όσο και γιατί αγνοούσα την ύπαρξη ή την αξία πολλών ηχογραφήσεων.

Μπορώ στον λίγο χρόνο να έχω άποψη για όλες αυτές τις ηχογραφήσεις ; . Όχι. Συνεπώς η απόκτηση τους γίνεται από τον μουσικόφιλο ή τον συλλέκτη ; Νομίζω και από τους δύο μια και ο συλλέκτης βοηθά τον μουσικόφιλο. Του δίνει την δυνατότητα να ακούσει κορυφαίες ερμηνείες της 5ης, 8ης, 9ης του Schubert με την Concertgebouw Orchestra που αγνοούσε. Συνεπώς η μουσική υπερπροσφορά αποτελεί την αναγκαία συνθήκη που όμως δεν επαρκεί αν δεν συνοδεύεται από τον ηθμό μιας πολυετούς προσωπικής ενασχόλησης όπως και από την βοήθεια εμπειρότερων ακροατών.

Παλιότερα κυριαρχούσαν στην δισκογραφία λίγοι μεγάλοι πιανίστες που ο καθένας ηχογραφούσε για μια εταιρία. Ενδεικτικά ήταν ο Kempff για την DG, o Arrau για την Philips και ο Backhaus για την Decca.

Γιατί πρέπει σήμερα να προτείνω τις σονάτες του Beethoven με τον Wilhelm Backhaus και όχι με τον Igor Levit (αν και δεν θέλω να αναφέρομαι συνολικά αφού κανένας πιανίστας δεν είναι ο ιδανικός ερμηνευτής όλων).

Θα είχαμε ακούσει παλιότερα το καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο από τον Feinberg ή τα Intrmezzi του Brahms από την Yudina;.

Θα μπορούσα παλαιότερα να ακούσω την Claire-Marie Le Guay στην Fantaisie pour piano KV 475 (που πρότεινε ο εμπειρότατος @Prince και τον ευχαριστώ) με κόστος αγοράς 1,54 ευρώ ή από κάποια υπηρεσία streaming;.

Αυτή είναι η άποψη μου σαν μουσικόφιλου που έχει ζήσει και τις δύο εποχές παραγωγής.

Δεν ξέρω πως αλλά συμφωνώ τόσο με τον @musiclistener όσο και με τον @Prince.

Επειδή έχω ζήσει και τις δύο εποχές παραγωγής, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ως προς την ουσία του ζητήματος. Μπορεί να διαφοροποιηθώ σε κάποιες λεπτομέρειες ή σε κάποιες πτυχές ως προς την προσέγγιση και την αντιμετώπιση αυτού.
Για να συνοψίσω τη δική μου θεώρηση, θα έλεγα ότι στην πρώτη παλαιά εποχή (μερικοί την αποκαλούν ακόμη The Golden Era), υπήρχε πολύ λίγο υλικό για ακρόαση αλλά η έμφαση ήταν στην ποιότητα του ηχογραφημένου υλικού, τόσο ως προς την παραγωγή όσο και ως προς τους καλλιτέχνες-αστέρες (δεν πρόκειται να δούμε ξανά έναν Richter ή έναν Rostropovich η μία Callas ή μία Sutherland ή μία Nilsson κοκ). Σταδιακά και φθάνοντας στην σημερινή εποχή, η ποσότητα, για την ακρίβεια η αφθονία, του υλικού μετράει περισσότερο και από την καλλίτερη παραγωγή και τους αρτιότερους μουσικά καλλίτέχνες, το ταλέντο και η αξία των οποίων συνθλίβονται, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, από μία υπερπροσφορά που δεν δύναται να απορροφηθεί και από τους πλέον ένθερμους μουσικόφιλους.
Στη "χρυσή εποχή", μία παραγωγή Όπερας ήταν πραγματικό μουσικό γεγονός (βλ. το Ring του Solti, σε μία απίστευτη παραγωγή του αείμνηστου John Culshaw, στην παλαιά κραταιά Decca, για να μην αναφερθώ στις ηχογραφήσεις της Callas). Σήμερα, κυκλοφορεί ένας απίστευτος αριθμός από Όπερες κάθε είδους και του πλέον ασήμαντου συνθέτη, συχνά σε πολύ αξιόλογες παραγωγές, οι οποίες, όμως, έχουν...περισσότερο αρχειακό ενδαφέρον (μόλις τώρα κυκλοφόρησαν από τη Naive μια ακόμη Opera pasticcio του Vivaldi, το Argippo, και από την ΑΑΜ, η εταρεία της Academy of Ancient Music, σε μία σούπερ παραγωγή, η Semele του John Ecckles). Σπουδαία αποκτήματα για έναν "φανατικό" συλλέκτη (avid collector), αλλά, σύντομα και μετά από μία ακρόαση, θα καταλήξουν στο...αρχείο.
Για μένα, το πλέον σημαντικό στοιχείο για τη σημερινή εποχή είναι το γεγονός ότι μπορεί να έχω καθαρές, ρεαλιστικές και, ενίοτε, πολύ εντυπωσιακές ηχογρaφήσεις, τουτέστιν εξαιρετικά προιόντα ηχογραφημένου υλικού, όπως οι SACD, Blu-ray και αρκετές άλλες πολλές εξαίρετες παραγωγές σε CD. Το πρόβλημά μου εστιάζεται στο ότι δεν έχω εμπιστοσύνη στην πραγματική ωριμότητα και τελικά το...authority να ερμηνεύουν οι σύγχρονοι μουσικοί ό,τι "πιάνουν στα χέρια τους". Άκουγα χθες μία από τις πολυαγαπημένες μου Σονάτες για Βιολί του Beethoven, την Op. 30, no.1 σε Λα μείζονα, με δύο θαυμάσιους Καναδούς σολίστες, τον βιολονίστα Andrew Wan και τον πιανίστα Charles Richard-Hamelin, σε μία εξαίρετη παραγωγή της Καναδικής Analekta. Το άκουσμα ήταν έξοχο, η αίσθηση μου, όμως, για τους σολίστες ήταν ότι "εκτελούσαν" το έργο. Δεν το ερμήνευαν σε βάθος...
Ακόμα και το αγαπημένο μου Κουαρτέτο Ebene στην απίστευτη ερμηνεία και υποδειγματική παραγωγή της Erato των Κουαρτέτων του Beethoven δεν με έχει πείσει ότι έχουν αυτή την ωριμότητα Κουαρτέτων όπως τa Vegh, Alban Berg, Italiano και από τα της ενδιάμεσης περιόδου, τα Hagen, Parkanyi και Prazak.
Ως εκ τούτου, είμαι και εγώ ευτυχής, ίσως για λίγο διαφορετικούς λόγους, που έχω βιώσει και τις δύο αυτές βασικές περιόδους καθώς και την εξελικτική πορεία από την "χρυσή εποχή" στην "εκβιομηχανισμένη" σημερινή.

 

[SteveV]

 

[SteveV]

Τις τελευταίες ημέρες ακούω τις οχτώ σονάτες για βιολί του συνθέτη και αριστοτέχνη βιολιστή Heinrich Ignaz Franz Biber. (1644-1704). Ο Biber είναι ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες για το βιολί στην ιστορία του οργάνου.
Από την Violin Sonata I - C138 in A major μέχρι και την Violin Sonata VIII-C 145. Θαυμάσιες.

Εντυπωσιακός ο συνθέτης και βιολιστής "child prodigy -παιδί θαύμα" Jean-Féry Rebel (1666-1747).

Rebel -〈Les Elemens〉1737 / 1. Le Cahos (Reinhard Goebel / Musica Antiqua Köln)

 

[SteveV]

Johann Heinrich Schmelzer (1620-1680) Συνθέτης και σημαντικός βιολονίστας της εποχής.
J.H. Schmelzer: La Margarita - Music for the Court of Vienna&Prague [Armonico Tributo Austria]

 

[Prince]

Johann Heinrich Schmelzer (1620-1680) Συνθέτης και σημαντικός βιολονίστας της εποχής.
J.H. Schmelzer: La Margarita - Music for the Court of Vienna&Prague [Armonico Tributo Austria]

Αναμφισβήτητα ένας από τους πρώτους σπουδαίους βιολονίστες-συνθέτες, που, χάρις στον πρόδρομο της αναγέννησης συνθετών όλων των περιόδων της Μουσικής Baroque μεγάλο και αείμνηστο Nikolaus Harnoncourt, μας ήλθε αρχικά στο φως...της δισκογραφίας.
Από τις πλέον σύγχρονες ηχογραφήσεις, ξεχωρίζουν, λόγω της εμπνευσμένης ερμηνείας και λίαν αξιόλογης παραγωγής τα εξής CDs (ενδεικτικά):
- Sacro-Profanus με το Σύνολο Masques υπό τον εξειδικευμένο και εξαίρετο τσεμπαλίστα Olivier Fortin, στην απελθούσα Zig-Zag.
- La Margarita Music με το Armonico Tributo Austria, σe θαυμάσια παραγωγή της Arcana.
- Violin Sonatas, στην ιστορική πλεόν εξαιρετική ερμηνεία από τον εξαίρετο βιολονίστα (και νυν μαέστρο) Andrew Manze και το συγκρότημα Romanesca, σε σπουδαία παραγωγή της μεγάλης Harmonia Mundi.
Μετά τον Schnmelzer καλό είναι να ακούσει και μελετήσει ο αρκούντως ενδιαφερόμενος και τον σύγχρονο του σημαντικό συνθέτη ονόματι Biber, σπουδαίος και για τα φωνητικά του έργα.

 

[christos77]

και τον Marin Maraishttps://www.youtube.com/watch?v=gBLu0KQF80U

 

[christos77]

 

[Prince]

και τον Marin Maraishttps://www.youtube.com/watch?v=gBLu0KQF80U

Τώρα πιάσαμε του Γάλλους του Baroque. Έχει μπόλικο υλικό εκεί και μερικούς από του καλλίτερους ενορχηστρωτές της εποχής (Rameau).
O Marin Marais ήταν ο κορυφαίος βιολίστας (έπαιζε τη μία "βιόλα της εποχής" και την πιο γνωστή, τη Viola da Gamba) και ήταν ο πιο πολυγραφότατος συνθέτης για το όργανο αυτό.
Η δισκογραφία του συνολικού έργου του για το εν λόγω όργανο από τον μεγάλο και εμπειρότατο Savall, στη δική του Alia Vox (σε εξαιρετικό SACD) καθώς και η πρόσφατη του Joubert-Caillet, σε πολύ ικανοποιητική παραγωγή της Ricercar, αποτελούν εγγύηση για την προσέγγιση των έργων του συνθέτη αυτού.
Επίσης έχουν κυκλοφορήσει και δύο πολύ ενδιαφέρουσες για την εποχή Όπερές του, η Semele (σε τρεις διαφορετικές εκτελέσεις, η μία σε SACD από την Καναδική Atma) και πολύ πρόσφατα και η Alcione από τον Savall (σε Alia Vox, σε υποδειγματική παραγωγή SACD).
Για πιο ολοκληρωμένους Γάλλους συνθέτες της περιόδου, καλόν είναι να εντρυφήσει ο γνήσια ενδιαφερόμενος τουλάχιστον στους Rameau, Francois Couperin, Lully & Charpentier.

 

[Prince]

Να και η "άλλη" βιόλα του Baroque, που, όμως, την αγάπησαν και μερικοί μεταγενέστεροι συνθέτες (π.χ. Haydn, C. Stamitz, Fr. Martin, Hindemith).
Ο Vivaldi έγραψε μερικά από τα αριστουργηματικά έργα για το όργανο μαζί με τον Telemann και κυρίως τους λιγότερο γνωστούς Graupner και Ariosti (υπάρχει αρκετή και ικανοποιητική σχετική δισκογραφία).
Ο Wolfram Christ, που παίζει στο σχετικό βίντεο, υπήρξε επί 20 έτη (1978-1999) η πρώτη βιόλα της Φιλαρμονικής του Βερολίνου και αποτελεί έναν από τους πλεόν καταξιωμένους σολίστες της βιόλας και σπουδαίος βιολίστας σε έργα Μουσικής Δωματίου. Πρόσφατα, έχει επιχειρήσει να οικοδομήσει και καριέρα μαέστρου!..(Ο δίσκος του με τις Συμφωνίες για Έγχορδα του C.P.E. Bach, στη Γερμανική Hanssler, είναι θαυμάσιος).

 

[Kotsidis John]

Για να δω, ποιος θα μου πει τι βλεπω;

 

[Prince]

Για να δω, ποιος θα μου πει τι βλεπω;

View attachment 198071

View attachment 198069

Ο σωματότυπος του μαέστρου μοιάζει με εκείνον του Penderecki. Η κυρία με το μικρόφωνο, έτοιμη να το..."δαγκώσει" δεν μου λέει τίποτε. Εάν, όντως, πρόκειται για έργο του εν λόγω συνθέτη ή κάποιο από τα "μοντέρνα" του 20ου αιώνα δεν είναι ούτε το φόρτε μου ούτε...my cup of tea.