Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[Prince]

Εγώ πάντως για να είμαι και λίγο αισιόδοξος από τον Μάρτιο και μετά έχω ακούσει την 2η του Mahler και κυρίως το Εγένετο Φως (Urlicht), με διάφορες δικαιολογίες (π.χ. μετρώντας πόσες σοπράνο και mezzo έχω στην δισκοθήκη μου που τραγουδούν το Urlicht, πόσα βινύλια, πόσα cd, sacd, dvd και ΒR, κλπ) χωρίς καμμία από αυτές φυσικά να με ενδιαφέρει πραγματικά, την ακούω και την ξανακούω..... Ομως το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο, με κυριεύει μία αισιοδοξία, χωρίς να διακατέχομαι από κανένα θρησκευτικό συναίσθημα αλλά καθαρά μάλλον υπαρξιακό και επειδή δεν έχω μάθει στην ζωή μου να καταφεύγω στην προσευχή όπως έκανε ο Γουσταύος αρκούμε στα αισιόδοξα συναισθήματα που μου προκαλεί η ακρόαση της 2ης συμφωνίας............... μπορεί βέβαια να είναι και τυχαίο γεγονός και να μην έχει σχέση με τον κορωνοιό............

Μακάρι νε λειτουργεί η Μουσική κατ' αυτόν τον τρόπο για όλους.
Εγώ προσπαθώ να ακούω καθημερινά ένα πρόγραμμα 90 περίπου λεπτών (όσο μια συναυλία, τρόπον τινά). Στη περίπτωσή μου και ειδικά αυτή την περίοδο του κορωνοιού, η Κλασική περίοδος και κυρίως τα έργα σε ελάσσονες κλίμακες των μεγάλων Κλασικών (και μερικών λιγότερο μεγάλων) μου δίνουν μια περίεργη...λύτρωση. Τα πολύ θετικά/αισιόδοξα έργα μου δημιουργούν τη θλίψη του να σου φέρνουν στη μνήμη τις καλές και όμορφες ημέρες της ζωής σου σε δυσοίωνες εποχές μιζέριας.

 

[Prince]

Καθώς συνεχίζουμε να βιώνουμε τις άκρως δυσάρεστες συνέπειες και τις (μέχρι εμφάνισης και επιτυχούς εφαρμογής κάποιου εμβολίου) δυσοίωνες προοπτικές του Covid-19, βρήκα μία νέα αναζωογονητική δύναμη σε κάποιες αργές κινήσεις, περιέργως πως, όλες στην κλίμακα της Μι μείζονος (και μία στην ελάσσονα).
Η ακρόασή μου άρχισε με δύο κινήσεις, τις Allemande & Sarabande από την εξαίρετη Παρτίτα νο. 6 του Bach σε μι ελάσσονα. Ειδικά, η Sarabande αποτελεί μία από τις πλέον κορυφαίες στιγμές εμβάθυνσης, τόσο σε μουσικό όσο και σε αισθαντικό επίπεδο, στο οργανικό έργο του Bach. Η πολύ σπουδαία και τόσο συγκινησιακή ερμηνεία της Angela Hewitt, στην δεύτερη ηχογράφησή της (πάλι στην Hyperion), στο αγαπημένο της Fazioli πιάνο της, είναι...spot on.
Συνέχισα πάλι με τον ίδιο συνθέτη και τις δύο αργές κινήσεις της Σονάτας για Βιολί και Τσέμπαλο/Πιάνο σε Μι μείζονα, BWV 1016. Το πρώτο Adagio είναι από τις πολύ ομόρφες στιγμές του συνθέτη, ενώ η τρίτη κίνηση, το Adagio ma no tanto από τις πλεόν συγκινησιακές και όμορφες ταυτόχρονα. Η πάντα σπουδαία και τόσο αισθαντική ερμηνεία των Frank Peter Zimmermann & Enrico Pace (σε θαυμάσια παραγωγή της Sony) είναι σημείο αναφοράς.
Ακολούθως, προχώρησα στον μέγιστο Beethoven και στην αργή κίνηση (Largo con espressione) του 2ου Τρίο για Πιάνο, Op.1, no.2 (Το έργο είναι σε Σολ μείζονα, η αργή κίνηση σε Μι μείζονα). Από τις πλεόν εσωστρεφείς και "ήπιες", εξαιρετικά ώριμη για νεανικό έργο, κινήσεις του συνθέτη. Από την πληθώρα εξαιρετικών παραγωγών, επέλεξα εκείνη με το Swiss Piano Trio, σε μια υποδειγματική παραγωγή της Audite. (Με Φορτεπιάνο, προτιμώ πάντα την κλασική ερμηνεια του περίφημου London Fortepiano Trio, σε Hyperion).
Αναπόφευκτα, συνέχισα με τη εξαίσια αργή κίνηση του Κουαρτέτου Εγχόρδων Op. 59, no.2 (σε μι ελάσσονα, η αργή κίνηση molto adagio είναι σε Μι μείζονα). Ο σπουδαίος συνθέτης και δάσκαλος Carl Czerny είχε χαρακτηρίσει την κίνηση αυτή ως "Music of the Spheres" και πρόκειται για τις πλέον σημαντικές. αισθαντικές και βαθυστόχαστες στιγμές του Beethoven. Η πλέον πρόσφατη σπουδαία ερμηνεία του Κουαρτέτου Ebene, στη σούπερ παραγωγή της Erato, αποτελεί την τελευταία μου απόλυτη προτίμηση (έχοντας κατά τι ξεπεράσει το αγαπημένο μου Κουαρτέτο Prazak στην SACD παραγωγή της Praga Digitals).
Παραμένοντας στον μεγάλο Beethoven, προχώρησα στην αργή κίνηση (Largo) του 3ου Κοντσέρτου για Πιάνο, Op. 37 (σε ντο ελάσσονα. Εντελώς απρόσμενα ο συνθέτης επέλεξε την Μι μείζονα για την αργή κίνηση). Και εδώ ο συνθέτης καταφέρνει να συγκινήσει, με συγκρατημένο τρόπο και ήπια αλλά εμβριθή γραφή, τον πιστό και προσεκτικό ακροατή. Από την απίστευτη πληθώρα ερμηνειών, επιλέγω εκείνη με την Uchida & Rattle στην σούπερ παραγωγή της Φιλαρμονικής του Βερολίνου (SACD, στην εταιρεία της Ορχήστρας).
Για να καταλήξω στην θεική αργή κίνηση της Ημιτελούς Συμφωνίας του Schubert ( σε σι ελάσσονα. Η αργή κίνηση Andante con moto είναι σε Μι μείζονα). Από τις πλεόν κορυφαίες στιγμές του συνθέτη στην Ορχηστρική του μουσική. Μία κίνηση που πραγματικά δύναται να σου δώσει, μέσα από την εξαίσια γραφή της, το αίσθημα εκείνο για να βρεις ένα νέο ενθαρρυντικό νόημα κάτω και από τις πιο δυσοίωνες συνθήκες της ζωής. Οι ερμηνείες του Harnoncourt με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου (Blu-ray στην εταιρεία της Ορχήστρας) και του Jonathan Nott με την Συμφωνική τη Βαμβέργης (SACD σε Tudor) αποτελούν τις αγαπημένες μου ερμηνείες, στις εξαίρετες παραγωγές τους.
Pr.

 

[Prince]

Στις δύσκολες ημέρες που ζούμε, ως άνθρωπος της Μουσικής προσπαθώ να βρω ένα είδος πνευματικής θεραπείας στη διαρκή ακρόαση νέων αποκτημάτων της ευρύτατης μουσικής συλλογής μου.
Πολύ πρόσφατα αγόρασα το τελευταίο CD του εξαίρετου βιολονίστα και μεγάλου μουσικού πνεύματος Gidon Kremer και της ορχήστρας του, την θαυμάσια Kremerata Baltica. Ο δίσκος φέρει τον αινιγματικό τίτλο "Searching for Ludwig" (σε υψηλού επιπέδου παραγωγή της Alpha) και περιλαμβάνει δύο από τα τελευταία Κουαρτέτα Έγχόρδων, το Op. 131 σε ντο δίεση ελάσσονα και το Op. 135 σε Φα μείζονα του συνθέτη, σε διασκευή για Ορχήστρα Εγχόρδων, καθώς και δύο μικρής διάρκειας έργα των Leo Ferre' και του Giovanni Solima, που έχουν κάποια σχέση με την "Αναζήτηση του Λουδοβίκου (Beethoven)". Ειδικά το έργο του Leo Ferre' φέρει τον τίτλο "Muss es sein? Es muss sein!" (Must it be? It must be!), που χρησιμοποίησε ως υπότιτλο για την εκπληκτική τελευταία κίνηση του τελευταίου Κουαρτέτου του (Op. 135) ο Beethoven.
Παρά το γεγονός ότι τα δύο αυτά Κουαρτέτα έχουν ηχογραφηθεί ουκ ολίγες φορές για Ορχήστρα Εγχόρδων (με πλέον εμβληματική την κλασική πια παραγωγή της DG με τον Leonard Bernstein και την Φιλαρμονική της Βιέννης), η ερμηνεία του Kremer και της ορχήστρας του είναι πλήρως ανταγωνιστικές, εντελώς νέες και λίαν εμπνευσμένες. Η τόσο γνώριμη Μουσική αυτού του τόσο μεγάλου Μουσουργού στη νέα αυτή τόσο φρέσκια απόδοσή της μου έδωσε μία νέα εμψυχωτική δύναμη στη δύσκολη αυτή περίοδο που διάγουμε υπό την διαρκή απειλή του κορωνοιού.
Εν τούτοις, υπήρξε ένα τμήμα από το κείμενο που υπάρχει στο βιβλιαράκι του δίσκου, όπου ο Kremer εξηγεί, με αδρά χαρακτηριστικά, το reason d'etre της δημιουργίας του CD αυτού, που, με λίγα αλλά τόσο εμπνευσμένα λόγια, κατέδειξε τη σημασία αυτής της Μουσικής στη σύγχρονη εποχή μας και για όλο τον κόσμο. Το παραθέτω αυτούσιο:
"If Mozart speaks the language of the angels, Beethoven is THE only composer, the one whose works are closest to us, because he speaks the "human language" in the most divine way.
"Searching for Ludwig" is therefore a project which should allow anyone to find yet another path to Beethoven in our troubled century (troubled not only by the Coronovirus), when technology is taking over, as predicted by Orwell and recently brilliantly analysed in the book "The Game" by the Italian writer Alessandro Barrico.
To me, "Searching for Ludwig" means searching for eternal values and maintaining the humanity in each of us. Thanks to Beethoven, we may perhaps be able to feel more at home in our short precious lives.
I do hope our contribution will succeed in transmitting this message to everyone for whom music is and remains a matter of passion and love".
Καλή εβδομάδα και καλή δύναμη που μπορεί να σας δώσει και η Μουσική μεγάλων συνθετών και εμπνευσμένων ερμηνευτών.

 

[Prince]

Καθώς είμαστε ήδη μέσα στις εόρτιες αυτές ημέρες της πιο όμορφης εποχής του χρόνου (ως κάποια τραγούδια του Κλασικού Αμερικάνικου Songbook έλεγαν) αυτή των Χριστουγέννων, είναι εκπληκτικό πόσο διαχρονικά η Κλασική -και όχι μόνον- Μουσική τίμησε την περίοδο αυτή και σχεδόν ό,τι την αφορά με δίαφορους μουσικούς τρόπους, είτε με συνθέσεις, είτε με κάθε είδους διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών και μουσικών.
Οι συνθέτες της καθαρά Κλασικής Μουσικής δεν εφείσθησαν προσπαθειών να γράψουν κάθε είδους έργα για τη γέννηση του Χριστού, από τα μεγάλα Ορατόρια, τα μεγάλα και μικρά χορωδιακά έργα αλλά και για σόλο φωνές καθώς και καθαρά οργανικά έργα.
Παρά το γεγονός ότι, σε ένα ικανό μέρος της υδρογείου και ειδικά στον Δυτικό πολιτισμό, η Χριστιανική πίστη φθίνει, η διαχρονική αυτή μουσική, Κλασική αλλά και η παραδοσιακή, μας μεταφέρει ένα καλά διατηρημένο μήνυμα για την αγάπη προς τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους, αποτελεί συχνά έναν συγκαλυμμένο μέσο για την οικογενειακή επανένωση και ένα θετικό μήνυμα για την ανάγκη κοινωνικής συνοχής και συνέπειας.
Πιστεύω πιστοί, αγνωστικιστές και άθεοι μπορούν κάτι να βρουν στη μουσική αυτή, ανεξάρτητα με το πόση σημασία θα θέλουν να δώσουν στο κατά γράμμα μήνυμα των στίχων ή των κειμένων των μεγάλων θρησκευτικών έργων ή των απλών παραδοσιακών τραγουδιών.
Ξεκινώντας με τα πλέον βασικά, σήμερα θα αναφερθώ στα πλεόν κορυφαία και αναγνωρίσιμα έργα του καθαρά Κλασικού ρεπερτορίου: το Ορατόριο των Χριστουγέννων του Bach και τον Μεσσία του Haendel.
- Για μεν το πρώτο, μόλις πρόσφατα έχουμε δύο λάμπρες νέες κυκλοφορίες σε εξαίρετες παραγωγές, αμφότερες σε SACD format:
α) Η πρώτη μας έρχεται από την Ισπανική εκλεκτική εταιρεία Alia Vox και αφορά την θαυμάσια και ενθουσιώδη ερμηνεία του τελευταίου από τους πολύ μεγάλους και "ψημένους" του είδους, τον J. Savall και τους μουσικούς και χορωδούς του. Η παραγωγή είναι στα πολύ υψηλά, σούπερ και άμεμπτα standards του ιδίου του Savall και της εταιρείας του.
β) Η δεύτερη μας έρχεται κατ'ευθείαν από τη Γερμανία, από την σπουδαία εταιρεία MDG, με καθαρά γερμανικό καστ μουσικών, χορωδίας και μαέστρου. Για τους περισσότερους τα ονόματά τους μπορεί να είναι άγνωστα, αλλά όλοι τους είναι εξειδικευμένοι στο είδος και το στυλ της Μουσικής αυτής. Ειδικά, ο μαέστρος Johannes Homburg είναι θαυμάσιος στο είδος του και συμβάλλει σημαντικά στο να δώσει μία πολύ πειστική ερμηνεία στο κεφαλαιώδες αυτό μουσικό έργο. Η Παιδική Χορωδία Stuttgarter Hymnus-Chorknaben είναι πραγματικά θαυμαστή.
Για την ιστορία, πάντως και σε ό,τι με αφορά, η δεύτερη ερμηνεία του Harnoncourt, στην DHM (υπάρχει και σε SACD), με ένα σούπερ καστ από σολίστ, την περίφημη χορωδία Arnold Schoenberg και τους δικούς του Concentus Musicus Wien αποτελεί την reference επιλογή μου.
- Για δε τον Μεσσία του Haendel, η δισκογραφία βρίθει από εκατοντάδες ηχογραφήσεις και ερμηνείες κάθε επιπέδου. Πρόκειται για ένα έργο από εκείνα τα πολύ λαμπρά ολίγα που, όπως και να παιχτεί, ξεχωρίζει και μένει με αγάπη και συχνά και ενθουσιασμό στη μνήμη του ακροατή.
Μόλις πρόσφατα, η Γερμανική Pentatone κυκλοφόρησε μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία του έργου με την Akademie fur Alte Musik του Βερολίνου υπό τον Justin Doyle, ενώ πέρυσι τέτοια εποχή, ο J. Savall είχε κυκλοφορήσει τον δικό του Messiah, στη δική του Alia Vox, σε SACD, και στα συνήθη πολύ υψηλα standards παραγωγής.
Και για το έργο αυτό, η αντίστοιχη live ηχογράφηση του Harnoncourt στην DHM (υφίσταται και σε SACD) αποτελεί τουλάχιστον μία σίγουρη εκτέλεση αναφοράς για μένα. Και εδώ έχουμε ένα εξαίρετο καστ από σολίστ και οι ίδιες ορχηστρικές και χορωδιακές δυνάμεις με το Ορατόριο των Χριστουγέννων εξασφαλίζουν ένα υπέρλαμπρο αποτέλεσμα.
Περισσότερα έργα της περιόδου αυτής πιθανότατα αύριο.
Best...

 

[Prince]

Σήμερα, μία ημέρα πριν την παραμονή των Χριστουγέννων, θα αναφερθώ σε ένα άλλο αριστούργημα της Καλσικής Μουσικής, γραμμένο στην καρδιά της Ρομαντικής περιόδου από έναν σπουδαίο συνθέτη και εξαιρετικό ενορχηστρωτή, τον Hector Berlioz. Πρόκειται για το Ορατόριό του "Η Παιδική Ηλικία του Χριστού" (L'Enfance du Christ).
Αν και η περίοδος της γέννησης του Χριστού είναι απλά ένα μόνον μέρος του Ορατορίου, το έργο συνήθως παίζεται (και ακούγεται) κυρίως την περίοδο των Χριστουγέννων. Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητα και πολύ εκλεπτυσμένα γραμμένο έργο, όπου ο εξαίρετος αυτός συνθέτης δείχνει πως ο επιδέξιος και εμπνευσμένος ενορχηστρωτής δύναται να δημιουργήσει μία σύνθεση μεγάλης κλίμακας (του πήρε τέσσερα έτη για να το ολοκληρώσει) και υψίστης ομορφιάς, χρησιμοποιώντας την ορχήστρα και τη χορωδία με μία ιδιαίτερη αίσθηση υπερβατικής ηρεμίας, αισθαντικής απλότητας και αιθέριας μουσικότητας.
Παρά το γεγονός ότι το έργο αυτό δεν έχει γνωρίσει την δημοτικότητα των δύο άλλων έργων στα οποία αναφερθηκα στο προηγούμενο ποστ μου (Bach's Christmas Oratorio & Handel's Messiah), οι κατά καιρούς ηχογραφήσεις του έργου είναι υπεραρκετές και οι περισσότερες αξιόπιστες και αξιόλογες. Από αυτές ξεχωρίζω την πιο τελευταία του "ειδικού" στον Berlioz αλησμόνητου Colin Davis με την London S.O. & Chorus στη "ζωντανή" ηχογράφηση του Σεπτεμβρίου του 2007, σε SACD παραγωγή της LSO Live.
Για πλέον εντυπωσιακη αναπαραγωγή, οι δύο πιο πρόσφατες της Linn με τον Robin Tricciati και του Andrew Davis σε Chandos (αμφότερες σε θαυμάσιο SACD format) είναι εξαιρετικά ικανοποιητικές.
Ευελπιστώ να βρείτε κάτι από την ιδιαίτερη ομορφιά, αισθαντική μουσική γοητεία και ανθρώπινη αγάπη του μοναδικού αυτού έργου.
Compliments of the Season!

 

[Prince]

Σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων, θα παραβιάσω το καθαρά Κλασικό μου πρωτόκολλο και θα αναφερθώ σε μερικούς πολύ αγαπημένους μου δίσκους με κλασικά μεν αλλά όχι απαράιτητα της Κλασικής Μουσικής τραγούδια που τόσο όμορφα ταιριάζουν με το πνέυμα της περιόδου αυτής.
- Από τους πολλούς μουσικούς/τραγουδιστές της Κλασικής Μουσικής που, κατά καιρούς, έχουν κυκλοφορήσει και από ένα CD με τα γνωστά τραγούδια των Χριστουγέννων, μόνον εκείνο της εξαίρετης Σουηδέζας mezzo-soprano Anne Sofie von Otter, παραγωγής του 1999 σε DG, μου έχει μείνει στη μνήμη ανεξίτηλο και καταφεύγω σε αυτό κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τραγουδά γνωστά και λιγότερο γνωστά έργα. Το πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικά γοητευτικό είναι η Κλασική προσέγγιση σε πολύ γνωστά λαικά τραγούδια, όπως το Christmas Song, το Have Yourself a Merry little Christmas και το White Christmas καθώς και η πολύ πρωτότυπη και λίαν εμπνευσμνένη ερμηνεία πιο κλασικών έργων, όπως το Stille Nacht ή το Maria Wiegenlied του Max Reger.
- Από τους μη Κλασικούς τραγουδιστές, οι δίσκοι που κάθε χρόνο διαδραματίζουν καθοριστικό συγκινησιακό ρόλο είναι δύο: a) ο μοναδικής ομορφιάς, ανθρωπιάς και της πιο δυνατής αισθαντικής ερμηνείας δίσκος της αδόκητα χαμένης Αμερικανίδας τραγουδίστριας του American Songbook Nancy Lamott. To CD της φέρει τον τίτλο "Just in time for Christmas" και περιέχει μερικά από τα λιγότερο γνωστά αλλά πλεόν εκφραστικά τραγούδια του Αμερικανικού ρεπερτορίου για την περίοδο αυτή, όπως το εξαιρετικά ευαίσθητο και συγκινησιακό (Christmas) stay with me ή το All Those Christmas Cliches καθώς και μία μοναδικής ερμηνείας των πιο γνωστών I'll be home for Christmas & Α Song for Christmas. To CD κυκλοφόρησε το 1994, (στη μικρή Αμερικανική εταιρεία Midder), μόλις ένα χρόνο πριν ξαφνικά και αδίκως απέλθει από αυτήν τη ζωή, από την επάρατη νόσο.
β) ο άλλος δίσκος έρχεται από μία άλλη μεγάλη κυρία της Jazz, την τόσο εκφραστική Rosemary Clooney, και με τον τίτλο White Christmas. Τη συνοδεύουν η Ορχήστρα του Peter Matz, οι Earl Brown Singers και ο θαυμάσιος τραγουδιστής του είδους Michael Feinstein. Ανάμεσα στα πολύ γνωστά και ωραία, υπάρχουν τρία τουλάχιστον που εκφράζουν την "καρδιά" του μηνύματος της περιόδου αυτής: το Christmas time is here, το Christmas Memories και το The Spirit of Christmas. Το εν λόγω CD της Concord κυκλοφόρησε και σε εξαίρετο SACD format.
- Τέλος, για ένα τύπου ενθουσιώδους και εντυπωσιακού Χριστουγεννιάτικου Gala, η Αμερικανική Delos κυκλοφόρησε το 2000, και σε SACD format, ένα CD με τον τίτλο Dallas Christmas Gala, με την Dallas Symphony Orchestra and Chorus υπό τον δυναμικό μαέστρο Andrew Litton, σε ένα αρκετά πρωτότυπο, λίαν εντυπωσιακό και στο πνεύμα των Χριστουγέννων πρόγραμμα, όπου δεν εφείσθη να χρησιμοποιήσει και καινούργιο υλικό, όπως το "Merry Christmas, Merry Christmas" του σπουδαίου John Williams ή το "Magnum Mysterium" του Morton Lauridsen.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους όσους θέλουν να τα εορτάσουν ως τέτοια.
Pr.

 

[thva]

Σήμερα, μία ημέρα πριν την παραμονή των Χριστουγέννων, θα αναφερθώ σε ένα άλλο αριστούργημα της Καλσικής Μουσικής, γραμμένο στην καρδιά της Ρομαντικής περιόδου από έναν σπουδαίο συνθέτη και εξαιρετικό ενορχηστρωτή, τον Hector Berlioz. Πρόκειται για το Ορατόριό του "Η Παιδική Ηλικία του Χριστού" (L'Enfance du Christ).
Αν και η περίοδος της γέννησης του Χριστού είναι απλά ένα μόνον μέρος του Ορατορίου, το έργο συνήθως παίζεται (και ακούγεται) κυρίως την περίοδο των Χριστουγέννων. Πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητα και πολύ εκλεπτυσμένα γραμμένο έργο, όπου ο εξαίρετος αυτός συνθέτης δείχνει πως ο επιδέξιος και εμπνευσμένος ενορχηστρωτής δύναται να δημιουργήσει μία σύνθεση μεγάλης κλίμακας (του πήρε τέσσερα έτη για να το ολοκληρώσει) και υψίστης ομορφιάς, χρησιμοποιώντας την ορχήστρα και τη χορωδία με μία ιδιαίτερη αίσθηση υπερβατικής ηρεμίας, αισθαντικής απλότητας και αιθέριας μουσικότητας.
Παρά το γεγονός ότι το έργο αυτό δεν έχει γνωρίσει την δημοτικότητα των δύο άλλων έργων στα οποία αναφερθηκα στο προηγούμενο ποστ μου (Bach's Christmas Oratorio & Handel's Messiah), οι κατά καιρούς ηχογραφήσεις του έργου είναι υπεραρκετές και οι περισσότερες αξιόπιστες και αξιόλογες. Από αυτές ξεχωρίζω την πιο τελευταία του "ειδικού" στον Berlioz αλησμόνητου Colin Davis με την London S.O. & Chorus στη "ζωντανή" ηχογράφηση του Σεπτεμβρίου του 2007, σε SACD παραγωγή της LSO Live.
Για πλέον εντυπωσιακη αναπαραγωγή, οι δύο πιο πρόσφατες της Linn με τον Robin Tricciati και του Andrew Davis σε Chandos (αμφότερες σε θαυμάσιο SACD format) είναι εξαιρετικά ικανοποιητικές.
Ευελπιστώ να βρείτε κάτι από την ιδιαίτερη ομορφιά, αισθαντική μουσική γοητεία και ανθρώπινη αγάπη του μοναδικού αυτού έργου.
Compliments of the Season!

Είχε μάλιστα ψευδώς διαδώσει ο ίδιος ο Berlioz οτι δεν ήταν δικό του έργο, αλλα κάποιου άλλου φανταστικού, ανύπαρκτου συνθέτη, γιατί μέχρι τότε ο κόσμος και οι κριτικοί θεωρούσαν τα έργα του "περίεργα" και στέκοταν πολυ κριτικά εναντίον του. Έτσι κατάφερε να δεί τις πραγματικές αντιδράσεις του κόσμου, μη σχετιζόμενες με το όνομα του. Ενας κριτικός μάλιστα είπε οτι ο Berlioz έπρεπε να παρει μαθήματα απο αυτον τον άγνωστο συνθέτη. χα χα.

 

[Prince]

Είχε μάλιστα ψευδώς διαδώσει ο ίδιος ο Berlioz οτι δεν ήταν δικό του έργο, αλλα κάποιου άλλου φανταστικού, ανύπαρκτου συνθέτη, γιατί μέχρι τότε ο κόσμος και οι κριτικοί θεωρούσαν τα έργα του "περίεργα" και στέκοταν πολυ κριτικά εναντίον του. Έτσι κατάφερε να δεί τις πραγματικές αντιδράσεις του κόσμου, μη σχετιζόμενες με το όνομα του. Ενας κριτικός μάλιστα είπε οτι ο Berlioz έπρεπε να παρει μαθήματα απο αυτον τον άγνωστο συνθέτη. χα χα.

Το περιστατικό που αναφέρεις αφορά το ξεκίνημα αυτού (το 1850) που τελικά κατέστη το πλήρες Ορατόριο (το 1854). Αφορά τη σύνθεση του Χορωδιακού των Βοσκών, το οποίο έγινε το πιο αγαπητό και δημοφιλές μέρος του όλου έργου. Επειδή η όλη αντίληψη για το έργο υπήρξε επεισοδιακή και μη προγραμματισμένη, ο Berlioz δεν ήθελε να αποδώσει αυτό το ήρεμο, απλό και περιστασιακό κομμάτι στον εαυτό του και, ως εκ τούτου, εφηύρε, ως συνθέτη του, ένα φανταστικό μουσικό της εκκλησίας του 17ου αιώνος, ονόματι Pierre Ducre'.
Καθόσον αντιμετώπισε το 1846 μία πολύ μεγάλη αποτυχία με την πρεμίερα του φιλόδοξου έργου του "H Καταδίκη του Φάουστ", αποφάσισε να ρίξει το ενδιαφέρον του στην Εκκλησιαστική Μουσική, δημιουργώντας πρώτα το πολύ εντυπωσιακό και "φορτωμένο" Te Deum.
Στη συνέχεια, άρχισε να ασχολείται, χωρίς να είναι στο πρόγραμμά του, με τη σταδιακή σύνθεση αυτού που στο τέλος, το 1854, πήρε την τελική μορφή του Ορατορίου "Η Παιδική Ηλικία του Χριστού", το οποίο, προς μεγάλη του έκπληξη, υπήρξε μεγίστη επιτυχία. Μάλιστα, στη δεύτερη εκτέλεση του έργου, το "Alleluia" από το τέλος του μέρους που καλείται "Η Ανάπαυση της Αγίας Οικογένειας" ζητηθηκε από το κοινό, επιμόνως, όπως παιχθεί ως encore περισσότερο από μία φορά, αναγκάζοντας τον συνθέτη να γυρίσει προς το κοινό και να πει: "Θα πάιξουμε το κομμάτι ξάνα, αλλά, αυτή τη φορά, παρακαλώ επιτρέψτε σε αυτό να τελειώσει!".

 

[Prince]

Παρά το γεγονός ότι έχουν γραφτεί άπειρα τραγούδια, Καντάτες, Ορατόρια και κάθε είδους συνθέσεις, τόσο στην καθαρά Κλασική όσο και σε άλλα είδη της μουσικής, υπάρχουν ελάχιστα και, δυστυχώς, όχι και τόσο "τρανταχτά" έργα για το "Νέον Έτος". Παρόλο που ειδικά η παραμονή και η αλλαγή του χρόνου αποτέλει μείζονα ευκαιρία για πανηγύρια, πυροτεχνήματα, ρεβεγιόν, τρελά ξενύχτια και αντίστοιχα γλέντια (πριν Covid-19 εποχής τουλάχιστον και σίγουρα και στην...post Covid-19 era), ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, έγραψαν κάτι για αυτόν τον κατά τα άλλα σημαντικό εορτασμό.
Κατόπιν των ανωτέρεω, το σύντομο πρόγραμμά μου για σήμερα έχει ως εξής:
- Antony Holborne: The Queenes New Year's Gift. Ο Holborne υπήρξε ένας από τους αξιόλογους συνθέτες της εποχής της Ελισάβετ της 1ης στην Αγγλία. Οι συνθέσεις του είχαν να κάνουν με το λάουτο κυρίως και για μικρά οργανικά σύνολα (Consort music). To συγκεκριμένο σύντομο έργο είναι γραμμένο για λάουτο, αλλά παίζεται και σε πληκτροφόρα όργανα της εποχής. Η εκτέλεση που επέλεξα είναι για ένα τέτοιο όργανο, το Virginal, και η σολίστ είναι η εξαίρετη Βρετανίδα Sophie Yates, από το CD της Elizabethan Virginals Music, στο γνωστό υψηλό επίπεδο παραγωγής της Chandos.
- Στη συνέχεια, ένας άλλος σπουδαίος Βρετανός συνθέτης, ο Benjamin Britten, έγραψε ένα σύντομο τραγούδι (Carol) για την περίσταση, με τον τίτλο A New Year Carol, για σοπράνο, χορωδία και κιθάρα ή όργανο. Πρόκειται για ένα μικρό αλλά ιδιαίτερα όμορφο και αισθαντικό έργο, που με μια σωστή ερμηνεία μπορεί να αποβεί μία εξόχως συγκινησιακή εμπειρία. Μια πολύ πρόσφατη θαυμάσια παραγωγή της Harmonia Mundi με τη Χορωδία του Clare College υπό τη διεύθυνση του Graham Ross υπηρετεί άψογα το έργο.
- Ακολούθως, μεταβαίνουμε σε άλλα ¨χωράφια", σε εκείνα του προσφιλούς μου American Songbook και του ικανού Αμερικανού συνθέτη Frank Loesser, ο οποίος ευαρεστήθηκε να γράψει ένα υπέροχα εκφραστικό τραγούδι για την ανάγκη της ανθρώπινης επαφής, με βάση την Παραμονή τους Νέου Έτους. Πρόκειται, για όσους ασχολούνται με το είδος, για το πολύ γνωστό What are you doing New Year's Eve? (το οποίο διασκευάσθηκε και ερμηνεύεται πλέον από ουκ ολίγους τραγουδιστές της Jazz αλλά και της Κλασικής Μουσικής). Από την πληθώρα θαυμάσιων επιλογών, πάντα με άγγιζε ιδιαίτερα η ερμηνεία της Jazz/Cabaret Αμερικανίδας τραγουδίστριας Mary Cleere Haran, με την πολύ προσεκτικά εκλεπτυσμένη συνοδεία ένος εξαιρετικού Jazz Τρίο, από το CD A Cabaret Christmas, μία από τις τόσες πολύ προσεγμένες προσωπικές παραγωγές του αφιερωμένου στην Αμερικανική μουσική εξαίρετου και πρόωρα απελθόντος παραγωγού Hugh Fordin, στην εταιρεία του DRG.
- Για να καταλήξουμε σε ένα οργανικό έργο του ιδιόμορφου Βρετανού συνθέτη Gerald Finzi που φέρει τον τίτλο Nocturne και σε παρένθεση (New Year Music). Καθόσον πρόκειται για ορχηστρικό έργο απόλυτης μουσικής χωρίς κάποιο κείμενο, η όποια αναφορά στο Νέον 'Ετος είναι μάλλον θεωρητική και όχι ουσιαστική. Το έργο ήκιστα εκφράζει κάτι το αισιόδοξο ή χαρούμενο. Μάλλον κυριαρχεί κάτι το ερεβώδες, μια συγκαλυμμένη ειρωνία και μία αινιγματική έκφραση αναζήτησης του καινούργιου και άγνωστου. Η σχετικά πρόσφατη παραγωγή της Chandos, σε SACD, με την BBC S. O. υπό τον Andrew Davis είναι υποδειγματική από κάθε πλευρά.
Και για να μην τελειώσουμε μέ ένα τέτοιο σκοτείνο και ιδιότυπο έργο, ας καταφύγουμε στη σοφή παράδοση των Βιεννέζων με το ετήσιο Κοντσέρτο της 1ης του έτους, με την Φιλαρμονική της Βιέννης υπό την διεύθυνση γνωστών και συχνά σπουδαίων μαέστρων, και ας επιλέξουμε ένα από τα πιο σημαντικά έργα των βαλσαδόρων τους. Η προσωπική μου επιλογή για την αρχή του έτους εναλλάσσεται ανάμεσα σε δύο έργα του Johann Strauss II, που είναι από τα πιο ενθαρρυντικά, αισιόδοξα και χαρούμενα, ήτοι την Εισαγωγή στην πιο φημισμένη Οπερέτα του, τη Νυχτερίδα (Die Fledermaus) και το εμφατικό εντυπωσιακά ενορχηστρωμένο Αυτοκρατορικό Βαλς (Kaiser-Walzer). Για εφέτος επιλέγω το δεύτερο, στην σούπερ παραγωγή της Pentatone με τη Συμφωνική της Βιέννης υπό τον αδόκητα χαμένο Ρώσο Μαέστρο Yakov Kreizberg.
Καλή Χρονιά και του Χρόνου με υγεία και χαρά!

 

[SteveV]

Πολλά και ενδιαφέροντα θέματα εδώ, πρέπει να διαβαστούν όλες οι σελίδες. Η κλασική μουσική είναι η Ευρωπαϊκή μας μουσική παράδοση. Δεν είναι τόσο πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα επειδή η νέα θρησκεία που επικράτησε μας απέκοψε από την πρόσβαση στην καλή ποιοτική μουσική και μας έστρεψε ανατολικά. Στη συνέχεια, πολλά τα χρόνια υπό μουσουλμανικό ζυγό, οπότε τι να περιμένεις, να μάθαιναν οι αμόρφωτοι κατακτητές τον φτωχό και εξαθλιωμένο κόσμο ποιοτική κλασική μουσική, από την στιγμή που και οι ίδιοι δεν ήξεραν τι είναι αυτό το πράγμα; Ή μήπως θα είχαν την καλή διάθεση να μορφώσουν τον κατακτημένο, ενώ οι ίδιοι θα παρέμεναν αγροίκοι; Οι αμανέδες λοιπόν εξακολουθούν να ακούγονται μέχρι και σήμερα και μάλιστα τους πλασάρουν σαν δική μας ελληνική παραδοσιακή μουσική. Αν όμως πραγματικά μας αρέσει η Παράδοση, θα πρέπει να εντάξουμε την κλασική μουσική στα ακούσματά μας.

 

[SteveV]

Διάβασα όλες τις σελίδες για σφαιρική αντίληψη του θέματος, όμως υπάρχουν πολλά ειρωνικά και επιθετικά ποστ, αρκετοί επιτίθενται σε όσους αρέσει η κλασική μουσική και το εκφράζουν, είναι κάτι που βλέπω και σε άλλα φόρουμ, ή σε εκπομπές στην τηλεόραση και αλλού. Αυτό καταντάει κουραστικό επειδή κάποιος που ενδιαφέρεται για την κλασική μουσική, θέλει να διαβάσει τα σχετικά που γράφει εδώ κυρίως ο Prince και όχι ειρωνείες, προσβολές και προσπάθειες μείωσης της αξίας της κλασικής μουσικής και των ανθρώπων που τους αρέσει. Ίσως επίτηδες να γεμίζουν με άσχετα, κουραστικά και προσβλητικά σχόλια και ποστ τις σελίδες για να τις καταστήσουν κουραστικές στο διάβασμα και να αποτρέψουν τους ενδιαφερόμενους από να τις διαβάσουν και να ενημερωθούν για την κλασική μουσική. Υπάρχουν άλλες σελίδες και φόρουμ για τους φίλους άλλων ειδών μουσικής, και εχθρών της κλασικής.

 

[Prince]

Διάβασα όλες τις σελίδες για σφαιρική αντίληψη του θέματος, όμως υπάρχουν πολλά ειρωνικά και επιθετικά ποστ, αρκετοί επιτίθενται σε όσους αρέσει η κλασική μουσική και το εκφράζουν, είναι κάτι που βλέπω και σε άλλα φόρουμ, ή σε εκπομπές στην τηλεόραση και αλλού. Αυτό καταντάει κουραστικό επειδή κάποιος που ενδιαφέρεται για την κλασική μουσική, θέλει να διαβάσει τα σχετικά που γράφει εδώ κυρίως ο Prince και όχι ειρωνείες, προσβολές και προσπάθειες μείωσης της αξίας της κλασικής μουσικής και των ανθρώπων που τους αρέσει. Ίσως επίτηδες να γεμίζουν με άσχετα, κουραστικά και προσβλητικά σχόλια και ποστ τις σελίδες για να τις καταστήσουν κουραστικές στο διάβασμα και να αποτρέψουν τους ενδιαφερόμενους από να τις διαβάσουν και να ενημερωθούν για την κλασική μουσική. Υπάρχουν άλλες σελίδες και φόρουμ για τους φίλους άλλων ειδών μουσικής, και εχθρών της κλασικής.

Το νήμα αυτό το δημιούργησα αφενός για να διακριβώσω, έστω και σε ένα περιορισμένο χώρο, τι αντιδράσεις (θετικές και αρνητικές) θα υπάρξουν και αφετέρου για να βοηθήσω κάποιες λίγες φωνές σαν τη δική σου να δείξει ότι, παρά την όποια παραγνώριση της Κλασικής Μουσικής (ειδικά στη χώρα μας), πάντα θα έχει κάτι σημαντικό να δώσει τουλάχιστον σε ορισμένους ανθρώπους, ίσως σκεπτόμενους, ευαίσθητους, φιλόμουσους, φιλότεχνους, ανθρώπους που ελπίζουν, που αγαπάνε την ομορφιά στη ζωή και στη φύση κ.α.
Θα ήταν ενδιαφέρον να έχουμε κάποια καταγραφή εμπειριών των φίλων μελών μας από τυχόν θετική συνεισφορά κάποιων έργων της Κλασικής Μουσικής κυρίως π.χ. ποια ήταν εκείνη η ευτυχής συγκυρία που κάποιο τυχαίο μεν αλλά καθοριστικό έργο σας ώθησε να πιστέψετε και να προχωρήσετε στην πιο σοβαρή ενασχόληση με τη Μουσική αυτή.
Όπως ανέφερα σε άλλο ποστ και σε άλλο νήμα, η Εισαγωγή στο "Τάδε έφη Ζαρατούστρα" του Richard Strauss, ειδικά όταν το είδα και στον κινηματογράφο στην εμβληματική ταινία του Stanley Kubrick "2001: A Space Odyssey", είχε καθοριστικής σημασίας επίδραση στην μέχρι τότε αντίληψη μου για τη μουσική και, με αργά αλλά σταθερά βήματα, με ώθησε στη μελέτη και λίγο αργότερα στην σοβαρή ακρόαση...

 

[SteveV]

Η κλασική μουσική έχει υψηλή αισθητική και ποιότητα. Υπάρχουν πολλοί άγνωστοι ή λιγότερο γνωστοί συνθέτες που έχουν γράψει θαυμάσια έργα. Αλλά και από τους μεγάλους συνθέτες είναι γνωστά κάποια από τα κυριότερα, ή τουλάχιστον αυτά που ακούγονται περισσότερο από το ευρύ κοινό στο οποίο ανήκω και εγώ. Για παράδειγμα, ακούμε συνθέσεις του Mozart, αλλά πόσα πραγματικά είναι τα έργα του και πόσα τελικά δεν θα ακούσουμε επειδή δεν θα τύχει ή δεν θα προλάβουμε να ενδιαφερθούμε να ακούσουμε με δεδομένο ότι υπάρχουν πολλοί συνθέτες, πολλές συνθέσεις και ο χρόνος συχνά δεν επαρκεί.

Η ιστορία της κλασικής μουσικής εξελίσσεται εκατοντάδες χρόνια και για μια πληθώρα έργων δεν γνωρίζουμε ούτε την ύπαρξή τους ώστε να τα αναζητήσουμε και μόνο κατά τύχη ίσως τα συναντήσουμε. Συχνά δεν βοηθάει και η γλώσσα όταν ακούω καντάδες κλασικής που είναι στα γερμανικά, δεν γνωρίζω γερμανικά, όμως τις απολαμβάνω. Αν δεν βοηθάει όμως η γλώσσα, βοηθάει η μετάφραση google όταν πρόκειται για μικρά κείμενα.

Η βαρβαρότητα της παραδοσιακής "ελληνικής" μουσικής και οι τρόποι της λαϊκής "μας" μουσικής που δεν ηχεί όμορφα στα αυτιά μου, με έστρεψαν στην Δυτική και Κλασική μουσική.

 

[editor]

Η βαρβαρότητα της παραδοσιακής "ελληνικής" μουσικής και οι τρόποι της λαϊκής "μας" μουσικής που δεν ηχεί όμορφα στα αυτιά μου..

Καμμία γνήσια παραδοσιακή η λαϊκή μουσική στον κόσμο δεν είναι βάρβαρη..

 

[panag 505]

Μετά απο την αναφορά του Prince για την Oδύσσεια του Κιούμπρικ, η οποία ήταν η απαρχή για την ενασχόλησή του με την κλασσική μουσική, σ' εμένα ως κατάλοιπο της ομολογουμένως εμπνευσμένης ταινίας μου έμειναν οι μονόλιθοι, έτσι έγινε η επιλογή των ηχείων μου.
Για την όπερα τώρα έμπνευση για μένα ήταν το Fitzcarraldo με πρωταγωνιστή τον Klaus Kinski, με θέμα την ακαταμάχητη θέληση ενός λάτρη της μουσικής να κτίσει θέατρο Όπερας στον Αμαζόνιο. (Όπερα του Μανάος), εκεί ακούγεται μεταξύ άλλων το Quartett ("Rigoletto") του Verdi. Να αναφέρω επίσης ότι το σάουντρακ φέρει την υπογραφή των Popol Vuh

 

[Prince]

Μετά απο την αναφορά του Prince για την Oδύσσεια του Κιούμπρικ, η οποία ήταν η απαρχή για την ενασχόλησή του με την κλασσική μουσική, σ' εμένα ως κατάλοιπο της ομολογουμένως εμπνευσμένης ταινίας μου έμειναν οι μονόλιθοι, έτσι έγινε η επιλογή των ηχείων μου.
Για την όπερα τώρα έμπνευση για μένα ήταν το Fitzcarraldo με πρωταγωνιστή τον Klaus Kinski, με θέμα την ακαταμάχητη θέληση ενός λάτρη της μουσικής να κτίσει θέατρο Όπερας στον Αμαζόνιο. (Όπερα του Μανάος), εκεί ακούγεται μεταξύ άλλων το Quartett ("Rigoletto") του Verdi. Να αναφέρω επίσης ότι το σάουντρακ φέρει την υπογραφή των Popol Vuh

Το Κουαρτέτο από την φημισμένη και περίφημη Όπερα του Verdi Rigoletto αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές του έργου τόσο από μουσικής όσο και δραματικής θεώρησης. Το εν λόγω Κουαρτέτο ακούγεται στην Τρίτη και πλέον δραματική Πράξη του έργου και έχει τον τίτλο "Bella figlia dell'amore" (Ωραία κόρη της αγάπης), που είναι ο πρώτος στίχος που τραγουδάει ο τενόρος (ο Δούκας της Mantua). Στο Κουαρτέτο μετέχουν επίσης ο Ριγκολέττο (βαρίτονος), η κόρη του Gilda, η οποία είναι ερωτευμένη με τον Δούκα (σοπράνο), και η τελευταία κατάκτηση του Δούκα Maddalena (μεσόφωνος).
Το θέμα της αριστουργηματικής αυτής δραματικά και μουσικά παρτιτούρας ο Liszt την χρησιμοποίησε, κατά τον πιο εμπνευσμένο πιανιστικά τρόπο, σε ένα εξαίσιο έργο για πιάνο με τον τίτλο "Paraphrase de concert sur Rigoletto" (Παράφραση κοντέρτου πάνω στον Ριγκολέττο). Το έργο έχει καταστεί ένα πραγματικό showpiece για τους ολοκληρωμένους και εξαίρετους δεξιοτέχνες του οργάνου. Από τις σπουδαίες ερμηνείες και εξαίρετες παραγωγές εκείνη με τον ειδκό στον Liszt Leslie Howard, ο οποίος έχει ηχογραφήσει όλο το τεράστιο έργο για πιάνο του συνθέτη (σε έξοχη παραγωγή της Hyperion). Κλασική ερμηνεία εκείνη του Jorge Bolet, σε Decca.

 

[panag 505]

Prince Υπέροχα. Χείμαρρος γνώσης, ένα έργο το οποίο είχα ξεχάσει, και ίσως να μη το ξανά άκουγα ποτέ. Ανακάλυψα ότι το έχω σε βινύλιο με τον Daniel Barenboim. S 434. "Paraphrase de concert sur Rigoletto"

 

[Prince]

Με βάση το θαυμάσιο αυτό έργο του LIszt, θυμήθηκα ένα άλλο έργο που, σε στιγμές αμφίσημης ευτυχίας ή δυσθυμίας, αλλέως πως χαρμολύπης, κατέφευγα σε ένα από τα όχι και τόσο γνωστά πιανιστικά έργα του μεγάλου Beethoven, το Rondo alla ingharese quasi un capriccio (Op. 129), πιο γνωστό με τον τίτλο The rage over a lost penny, που έδωσε μεταγενέστερα ο φίλος του συνθέτη Anton Schindler.
Παρά το προχωρημένο αριθμό Opus, το έργο αυτό είναι από τα πιο νεανικά του συνθέτη και από τα πιο ασυνήθιστα. Πρόκειται για ένα πολύ βιρτουόζικο, λίαν ταχύ σε ρυθμό (η ένδεiξη για το tempo είναι allegro vivace), σχεδόν ένα moto perpetuo, σε Σολ μείζονα, αλλά με δύο επεισόδια σε σολ ελάσσονα και Μι ύφεση μείζονα.
Η αίσθηση του θυμού εκφράζεται με ένα σχεδόν ευχάριστο, αθώο και ιδιαίτερα ευρηματικό πολύ γρήγορο θέμα, το οποίο με την συνεχή ταχύτητα και τη συxνή εμφάνισή του, έστω και παραλλαγμένο στα διάφορα επεισόδια, καθίσταται αρκετά αγχωτικό και ευάρεστα εκνευριστικό. Χάρις όμως στη περίτεχνη γραφή του και την νευρική επίμονη της χρήσης του έξυπνου αυτού θέματος, ο ακροατής περιμένει, σχεδόν με αγωνία και απορία που το πάει και πως θα το τελειώσει το έργο ο μέγας αλλά νεαρός τότε συνθέτης. Μετά από ένα χείμαρρο από νότες, μέσα σε 6-7 λεπτά διάρκειας του έργου, η κατάληξη φαίνεται ως μια ανακούφιση αλλά από κάτι που, τελικά, ήταν τόσο ευχάριστο αλλά φαινόταν τόσο βασανιστικό για τον θυμό του συνθέτη και σχεδόν νευρωτικό στην εξελικτική πορεία του έργου. Τουτέστιν, ένα ακόμη μικρό αριστούργημα της μεγάλης τέχνης ενός...Beethoven.

 

[panag 505]

Prince Τουτέστιν, ένα ακόμη μικρό αριστούργημα της μεγάλης τέχνης ενός...Beethoven.
[/QUOTE]

Ludwig van Beethoven 25 Scottish Songs.

The Sweetest Lad Was Jamie. op.108, n.5 - Wolfgang Holzmair

Πόσες φορές ακρόασης!!! τόσες που μερικές φορές νόμιζα πως ακούω τον Μάνο Χατζιδάκι.

 

[SteveV]

Η θρησκευτική κλασική μουσική είναι ένας από τους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν τα βήματα κάποιου σε αυτήν.
Η λειτουργία Missa Salisburgensis η οποία είναι μέρος της θρησκευτικής Baroque μουσικής, αρχίζει με την επίκληση Kyrie (Κύριε ελέησον), ακολουθεί το δοξαστικό Gloria, συνεχίζεται με το σύμβολο της πίστης Credo και τα άλλα μέρη, Santus και Agnus Dei.
Ποιά ωραιότητα έχει να αντιπαραβάλλει η ανατολική ορθόδοξη εκκλησία, όταν απαγόρευσε και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να απαγορεύει τα μουσικά όργανα στη λειτουργία; Μόνο η ψαλμωδία επιτρέπεται στην αν. ορθ. εκκλησία με τη σημερινή της έννοια, καθώς στους αρχαίους χρόνους "ψαλμωδία" σήμαινε το παίξιμο της κιθάρας με τα δάχτυλα χωρίς την χρήση πλήκτρου, ενώ "κιθαρωδία" ήταν το παίξιμο της κιθάρας με κάποιο πλήκτρο.
Η γερμανική και η αγγλικανική εκκλησία Ελλάδος διοργανώνουν συναυλίες κλασικής μουσικής εντός των χώρων τους.