Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[SteveV]

G.F. HÄNDEL: Ode for St. Cecilia's Day HWV 76, I Barocchisti

TENOR:" From harmony, from heavenly harmony
This universal frame began'

Σύνθεση του μεγάλου George Frideric Handel, βασισμένη σε ποίημα του Άγγλου ποιητή John Dryden, το οποίο έγραψε το 1687. Το κύριο θέμα του κειμένου είναι η Πυθαγόρειος θεωρία ότι η μουσική αρμονία ήταν μία κεντρική δύναμη της δημιουργίας του κόσμου.

 

[bedouin]

Ενδιαφέρων Θέμα …

Μερικές παρατηρήσεις …

Η κλασική μουσική δεν ήταν ποτέ θέμα μαζικής κουλτούρας.
Επί το πλείστων ξεκίνησε για/απο βασιλιάδες και μεγαλοαστούς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι την "αντί-σνομπάρω".

Όμως πόσες φορές μπορεί κάνεις να ακούσει την Πέμπτη?

Για αυτούς που τους ενδιαφέρει η μουσική έκφραση (ότι και να' ναι) επαρχεί αναπόφευκτα ο κορεσμός και η εξέλιξη.
Αυτό που κατάφερε o John Cage (περισσότερο με αυτά που έλεγε, και όχι τόσο με την μουσική του) ήταν να ανοίξει το πεδίο "κλασική μουσική" σε βαθμό που η προγενέστερη κουλτούρα να παραμένει αυτό. κουλτούρα. (Μουσειακή?) Δεν το λέω προσβλητικά. Προσωπικά θεωρώ και την Jazz μουσειακή άσχετα αν υπάρχουν ένα σωρό εκδόσεις/αναμασήματα.

Κάτι ανάλογο με τους Kandinsky, Picasso, Miro, Van Gough, Klee, etc. για να φέρω ένα παράδειγμα πιο κατανοητό. Πριν τον Picasso π.χ. ένα βάζο με λουλούδια, ήταν αυτό. Ενα βάζο με λουλούδια. Μια προσωπογραφία επίσης. Μετά τον Picasso (κλπ.) αυτό άλλαξε.

Για να καταλήξω.
Σήμερα υπάρχει τεράστιο εύρος "κλασικής" μουσικής που απευθύνετε στο σήμερα, αλλά απλά είναι εκτος της πολυάσχολης καθημερινότητας. Και δύσκολο να βρεθεί χρόνος.
(Το ίδιο και για την improvised μουσική. Και δεν εννοώ την ιδιωματική Jazz).

από που να αρχίσω. Αμερική?, Ιαπωνία? Γερμανία?
Μια απλή επίσκεψη στο Wandelweiser Group ίσως δώσει στον αναγνωστη μια μικρη εντύπωση ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος "out-there" άκρως σημερινός με παλμό.

Θα κάνω quote ένα πολύ όμορφο piece για το γκρουπ που τους περιγραφεί απολυτα (σορυ ειναι στα Αγγλικα) :
"Because the sound material of Wandelweiser music is so modest, so self-effacing, what remains after the piece has finished is not a precise musical memory (sound, pitch, melody..), but rather a feeling of intense satisfaction, a sense of having spent an hour or so of your life fully engaged in something, the pleasure of having experienced the world afresh"

https://www.wandelweiser.de/radio.html


… αυτά για αρχή ;-)

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Εγώ δεν έχω προλάβει να κορεσθώ από την κλασσική μουσική.

Ενδεικτικά το τελευταίο καιρό άκουσα καινούργιες ηχογραφήσεις όπως το εξαιρετικό έργο για πιάνο του Janacek in the mists που είχα προσέξει σε ζωντανή συναυλία πριν πολλά χρόνια στο Μέγαρο με τον Radu Lupu.

Το θαυμάσιο ορχηστρικό έργο του Ευγένιου Frank <la tragedie de Salome>

Κάποια πολύ ευχάριστα έργα για βιολί και ορχήστρα του Charles August de Beriot.

Τρία έργα που αξίζουν προσοχής και πολλοί δεν έχουν ακούσει.

Αν ακούω την Πέμπτη ή την συμφωνία concertante για βιολί και βιόλα του Mozart συχνότερα είναι γιατί πρόκειται για αριστουργήματα. Τα έργα των Gubadulina, Schulhoff, Lurie, Kurtag, Schnittke, Cage, Proffesor Bor, Kuprovih, Czishyk, Part , που γνωρίζω σαν σύγχρονα, έχουν ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς δεν έχω βρει κάποιο αριστούργημα ανάμεσα τους.

 

[bedouin]

...
Αν ακούω την Πέμπτη ή την συμφωνία concertante για βιολί και βιόλα του Mozart συχνότερα είναι γιατί πρόκειται για αριστουργήματα. Τα έργα των Gubadulina, Schulhoff, Lurie, Kurtag, Schnittke, Cage, Proffesor Bor, Kuprovih, Czishyk, Part , που γνωρίζω σαν σύγχρονα, έχουν ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς δεν έχω βρει κάποιο αριστούργημα ανάμεσα τους.

Το θέμα (του θρεντ) δεν είναι τόσο τι θεωρεί κανείς αριστούργημα
Αυτό είναι και θέμα γούστου. Και οι Led zeppelin αριστουργήματα κάνανε στις αρχές του 70.

Το ζήτημα (που με ενδιαφέρει και σαν συζήτηση) είναι "σημασία της Κλασικής Μουσικής σήμερα"
"…Gubadulina, Schulhoff, Lurie, Kurtag…"
και θα πρόσθετα Satie, Debussy, Ravel, Schoenberg,, Webern, Feldman (αγαπημένοι όλοι).
προσωπικά θεωρώ όλους αυτούς αριστουργηματικούς.

Το θέμα όμως είναι κατά πόσο η μουσική τους ανταποκρίνεται στο "σήμερα" και άποψη μου είναι πως κανείς πρέπει να ψάξει όλου για να βρει την απάντηση.

(Το ίδιο βέβαια και για την Jazz).

 

[Decembered]

@bedouin οποτε, ποια μουσικη? ως προσεγγιση ή ως ειδος ?! εχει κατι να πει επι του παροντως? (δε διαφωνουμε καπου)

 

[m1ts0s]

@bedouin Δεν ξέρω αν συμφωνείς, αλλά νομίζω η μουσική που ανταποκρίνεται περισσότερο στο σήμερα είναι ηλεκτρονική (και ηλεκτροακουστική). Πλέον βλεπουμε πράγματα από σκηνές όπως noise και field recordings αρχίζουν και "κατεβαίνουν" σιγά σιγά σε πιο mainstream εφαρμογές.

(rafael anton irisarri, porya hatami, Jefre Cantu-Ledesma, berlin atonal κτλ κτλ)

 

[bedouin]

@bedouin οποτε, ποια μουσικη? ως προσεγγιση ή ως ειδος ?! εχει κατι να πει επι του παροντως? (δε διαφωνουμε καπου)

το είδος παραμένει "κλασική μουσική" γι αυτό μιλάμε.
(πχ δες Wandelweiser above)

Σωστά λοιπόν η προσέγγιση.
Κατά τον Cage, π.χ. όταν ανοίξεις το παράθυρο σου (ας πούμε στην Πατησίων ) κάτι ακούς. Ήχους που γεμίζουν τον χώρο σου. που συνεχεία αναπαραγαγωνται διαφορετικά. Μακρύς ήχοι, κοντοί, αιχμηροί, soft κτλ.
Μπορείς να τους θεωρήσεις μια σύνθεση? Ακόμα και σε σύνολο με την μουσική που παίζεις στο δωμάτιο σου?

 

[Decembered]

το είδος παραμένει "κλασική μουσική" γι αυτό μιλάμε.
(πχ δες Wandelweiser above)

Σωστά λοιπόν η προσέγγιση.
Κατά τον Cage, π.χ. όταν ανοίξεις το παράθυρο σου (ας πούμε στην Πατησίων ) κάτι ακούς. Ήχους που γεμίζουν τον χώρο σου. που συνεχεία αναπαραγαγωνται διαφορετικά. Μακρύς ήχοι, κοντοί, αιχμηροί, soft κτλ.
Μπορείς να τους θεωρήσεις μια σύνθεση? Ακόμα και σε σύνολο με την μουσική που παίζεις στο δωμάτιο σου?

οκαυ, καταλαβα, να ετσι:

 

[bedouin]

κάτι απλό για τα συμφραζόμενα ... παραμένοντας στην κλασσική μουσική (τουλάχιστο ιδιωματικά)

 

[Prince]

Ενδιαφέρων Θέμα …

Μερικές παρατηρήσεις …

Η κλασική μουσική δεν ήταν ποτέ θέμα μαζικής κουλτούρας.
Επί το πλείστων ξεκίνησε για/απο βασιλιάδες και μεγαλοαστούς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι την "αντί-σνομπάρω".

Όμως πόσες φορές μπορεί κάνεις να ακούσει την Πέμπτη?

Για αυτούς που τους ενδιαφέρει η μουσική έκφραση (ότι και να' ναι) επαρχεί αναπόφευκτα ο κορεσμός και η εξέλιξη.
Αυτό που κατάφερε o John Cage (περισσότερο με αυτά που έλεγε, και όχι τόσο με την μουσική του) ήταν να ανοίξει το πεδίο "κλασική μουσική" σε βαθμό που η προγενέστερη κουλτούρα να παραμένει αυτό. κουλτούρα. (Μουσειακή?) Δεν το λέω προσβλητικά. Προσωπικά θεωρώ και την Jazz μουσειακή άσχετα αν υπάρχουν ένα σωρό εκδόσεις/αναμασήματα.

Κάτι ανάλογο με τους Kandinsky, Picasso, Miro, Van Gough, Klee, etc. για να φέρω ένα παράδειγμα πιο κατανοητό. Πριν τον Picasso π.χ. ένα βάζο με λουλούδια, ήταν αυτό. Ενα βάζο με λουλούδια. Μια προσωπογραφία επίσης. Μετά τον Picasso (κλπ.) αυτό άλλαξε.

Για να καταλήξω.
Σήμερα υπάρχει τεράστιο εύρος "κλασικής" μουσικής που απευθύνετε στο σήμερα, αλλά απλά είναι εκτος της πολυάσχολης καθημερινότητας. Και δύσκολο να βρεθεί χρόνος.
(Το ίδιο και για την improvised μουσική. Και δεν εννοώ την ιδιωματική Jazz).

από που να αρχίσω. Αμερική?, Ιαπωνία? Γερμανία?
Μια απλή επίσκεψη στο Wandelweiser Group ίσως δώσει στον αναγνωστη μια μικρη εντύπωση ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος "out-there" άκρως σημερινός με παλμό.

Θα κάνω quote ένα πολύ όμορφο piece για το γκρουπ που τους περιγραφεί απολυτα (σορυ ειναι στα Αγγλικα) :
"Because the sound material of Wandelweiser music is so modest, so self-effacing, what remains after the piece has finished is not a precise musical memory (sound, pitch, melody..), but rather a feeling of intense satisfaction, a sense of having spent an hour or so of your life fully engaged in something, the pleasure of having experienced the world afresh"

https://www.wandelweiser.de/radio.html


… αυτά για αρχή ;-)

"Μερικές παρατηρήσεις" επί των παρατηρήσεών σας...
Η σημασία οιασδήποτε τέχνης δεν καθορίζεται από το εάν αυτή θα καταστεί "θέμα μαζικής κουλτούρας". Εν τούτοις, ορισμένα είδη της Κλασικής Μουσικής υπήρξαν ζητήματα λαικής αναγνώρισης, είτε στην εποχή τους είτε μεταγενέστερα. Η Όπερα, π.χ. αποτελούσε και ακόμη αποτελεί το πλέον λαικό είδος της Μουσικής αυτής. Μέσα από αυτήν ο Verdi στην Ιταλία και ο Wagner στη Γερμανία δημιούργησαν εθνικό κίνημα στην πρώτη και εθνική πολιτική στη δεύτερη. Μέχρι σήμερα οι χώροι της Όπερας, όπως η Αρένα της Βερόνα, η Σκάλα του Μιλάνου η το Φεστιβάλ του Bayreuth αποτελούν συνέχεια μίας κουλτούρας που ξεκινά από την πιο ελιτίστικη παιδεία στην πιο σταθερή εθνική αποδοχή.
Οι "βασιλιάδες και μεγαλοαστοί" αποτελεούσαν τους χορηγούς της εποχής όπως σήμερα τα μεγάλα corporations ή οι κυβερνήσεις, όπου και όσο δύνανται, το πράττουν για να συνεχίσει να υπάρχει η Μουσική αυτή αλλά και άλλες αρχέγονες τέχνες.
Την "Πέμπτη" (του Beethoven αλλά και του Schubert ή του Bruckner ή και του Mahler, ακόμα και του Shostakovich) μπορώ να την ακούσω όσο μου χρείαζεται για να...λειτουργηθώ. Η προσέγγιση τέτοιων μεγαλουργημάτων δεν αποτελεί απλή ακρόαση, τουλάχιστον για αυτόν που έχει μελετήσει, σε κάποιο βαθμό, τον συνθέτη και το έργο του. Αποτελεί μία μυσταγωγία που, σε κάθε προσέγγιση, σου αποκαλύπτονται νέα στοιχεία, όχι μόνον μουσικά αλλά αισθητικά και υπαρξιακά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ουκ ολίγοι πιανίστες -και όχι μόνον- έχουν δηλώσει ότι "Το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο" του Bach αποτελεί...their daily bread.
Όπως δεν μπορεί να υπάρξει, τουλάχιστον υπό ομαλές συνθήκες, "κορεσμός" από το κανείς να ζει, να υπάρχει, να αγαπάει, να δημιουργεί κοκ., ούτως δεν μπορεί ένας, που έχει γνωρίσει καλώς τη Μουσική αυτή και το έργο των συνθετών της, να κορεσθεί να την "ακούει" κατ' αναλογία με το πόσο συχνά αναπνέει ή τρέφεται ή κοιμάται κοκ.
Τα περί "μουσειακού" είδους έχουν απαντηθεί, κατά καιρούς, και δεν σημαίνουν και κάτι ιδιαίτερο. Ό,τι έχει προέλθει από το παρελθόν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και όχι μόνον στις τέχνες καταλήγει σε κάποιο Μουσείο. Μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν ακόμη και Μουσεία σύγχρονης τέχνης. Η ουσία είναι πόσο τα "μουσεία" αυτά είναι νεκρά από καθημερινούς και συχνούς επισκέπτες. Από τη στιγμή που τα Μουσεία αποτελούν "ζωντανά" κύτταρα της σημερινής μας ζωής με πληθώρα καθημερινών επισκεπτών, ειδικών, καλλιτεχνών κλπ, ουδόλως το αντικείμενό τους αποτελεί..."μουσειακό" (ξεπερασμένο) είδος. Πολλώ μάλλον στις Performing Arts, όπου τα έργα τους παίζονται ακομή...εκτός οιουδήποτε μουσείου (Αρχαία Τραγωδία, Κλασικό Θέατρο, Κλασικό Μπαλέτο, Κλασική Μουσική κλπ.).
Τώρα ως προς τον Cage και άλλους τέτοιους "δημιουργούς", σίγουρα κάτι σημαντικό προσφέρουν στο...ακρόαμα. Δεν είμαι σίγουρος για την αντίστοιχη προσφορά τους στη...Μουσική. Το ζήτημα έγκειται στο έαν η "μουσική" τους δύναται να κάνει τον ακροατή να σκεφθεί να κάνει και μία επίσκεψη στους παρελθόντες συνθέτες ή θα του δημιουργήσει μία (ουσιαστική) αποξένωση (alienation) από έναν Beethoven, Bach, Mozart etc...Ακόμη και από άλλα είδη μουσικής, όπως τη Jazz, Μουσικό Θέατρο, Εθνική Μουσική κοκ.
Στο "τεράστιο εύρος" στο οποίο αναφέρεσαι μπορεί η νέα αυτή "μουσική" να θεωρηθεί ότι ανήκει στη συνοριακή συνείδηση της Κλασικής Μουσικής. Σίγουρα απευθύνεται στο "σήμερα", με ό,τι αυτό δύναται να σημαίνει, αλλά το ζήτημα παραμένει...Πόσο μπορεί να αγγίξει το μουσικό μας αίσθημα και να καταστήσει πιο ουσιαστική την ανθρώπινη μας ύπαρξη?

 

[Decembered]

 

[n_olympios]

Διαχυσοαπορρόφηση βλέπω στο κρεβάτι. Μπερμπάντης ήταν ο Λουί.

 

[SteveV]

Η Ελλάδα που αντιστέκεται στην κακογουστιά και επιμένει στην καλαισθησία, επιλέγει την Κλασική μουσική. Οι νότες του Wolfgang Amadeus Mozart και των άλλων Μεγάλων δημιουργών είναι σαν στάλες καθαρού νερού της πηγής, στάζουν απαλά στην ψυχή του Έλληνα και την γεμίζουν με συναισθήματα αισιοξοξίας και ευφορίας.
Η όπερα είναι η αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου, ενώ το αρχαίο και ισχυρό δένδρο της Κλασικής μουσικής ανθίζει εκατοντάδες χρόνια και θα συνεχίσει να ανθοφορεί στο μέλλον και να προσφέρει τα άνθη και τους καρπούς του στον άνθρωπο. Εμείς οι Έλληνες έχουμε στο DNA μας την υψηλή ποιότητα της Κλασικής μουσικής.

Με δεδομένο ότι οι Έλληνες της παλαιάς προ χριστού εποχής σπούδαζαν και έπαιζαν μουσική εκατοντάδες έτη, (ο αρπιστής της νήσου Κέρου είναι ηλικίας 5.000 ετών), η αρχαία ελληνική μουσική ήταν επί πολλούς αιώνες τόσο πολύ μελετημένη και τελειοποιημένη που ένα μεγάλο ποιοτικό της μέρος θα ήταν σαν αυτό που ονομάζουμε σήμερα κλασική μουσική. Η κλασική είναι αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής και μουσικής ελληνικής κληρονομιάς και παράδοσης. Αυτό το καλά μελετημένο και ποιοτικό κομμάτι της, πέρασε στην αρχαία Ρώμη μέσω της μετανάστευσης κυρίως των Αρκάδων και επανήλθε στην Ελλάδα εμπλουτισμένο, όταν οι ιστορικές συνθήκες το επέτρεψαν.

Οι ρίζες του ισχυρού δένδρου της κλασικής μουσικής εισχωρούν στα βάθη του χρόνου, φθάνοντας στην ειδυλλιακή Αρκαδία όπως και στα άλλα αστικά κέντρα της Ελλάδας, όπου η διδασκαλία της μουσικής ήταν νομοθετημένη. Την Αρκαδία επισκέφτηκε ο μεγάλος μουσικός, θεωρητικός της μουσικής και σημαντικότερη αυθεντία της μουσικής αρχαιότητος, Αριστόξενος (370-304π.χ.), ο οποίος έγραψε 453 έργα (κυρίως βιβλία περί της μουσικής και παρτιτούρες, νόμους). Ο Αριστόξενος παρέμεινε πολύ καιρό στην Αρκαδία για να διδάξει μουσική αλλά και να μελετήσει την Αρκαδική και Μαντινική μουσική και όρχηση. Ήταν σοβαρός μελετητής και προτιμούσε τα έγχορδα όργανα, ενώ δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τα πνευστά, για τα οποία έλεγε ότι ήταν πολύ εύκολο να παίζει κάποιος αυλό άτεχνα σαν τους βοσκούς.
Η Αρκαδία αποτυπώθηκε σε πίνακες μεγάλων ζωγράφων σαν ένας ειδυλλιακός τόπος και το όνομα "Αρκαδία-Arcadia" δόθηκε τιμητικά σε μουσικά σχήματα, έργα και κλασικά μουσικά όργανα.

Η κλασική μουσική εκτός του ότι είναι υπέροχη, είναι ένας από τους δρόμους για την επιστροφή μας στις ποιοτικές ρίζες μας, δηλαδή η επιστροφή μας στο μέρος εκείνο της υψηλής μουσικά αισθητικής η οποία υπήρχε τουλάχιστον στα ωδεία των οργανωμένων αστικών κέντρων της Ελληνικής αρχαιότητας, πριν καταστραφούν από τις επελάσεις των κάθε λογής καταστροφέων κατακτητών.

 

[TGD]

οκαυ, καταλαβα, να ετσι:

Λέγεται music concrete και ο γείτονας μου ο Κωστής Δρυγιαννάκης έχει φοβερές συνθέσεις. Όπως λέει "πρώτα ηχογραφούμε και μετά συνθέτουμε"!

 

[TGD]

Κωστής Δρυγιανάκης - Έβλεπα μάλλον παρά άκουγα... [ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ]

Σύντομη αναδρομή στην καριέρα του μουσικού η οποία ξεκίνησε το 1978 με τους Blue Encephalitis. Του Κώστα Καρδερίνη

www.mic.gr

 

[Prince]

Λέγεται music concrete και ο γείτονας μου ο Κωστής Δρυγιαννάκης έχει φοβερές συνθέσεις. Όπως λέει "πρώτα ηχογραφούμε και μετά συνθέτουμε"!

H "Συγκεκριμένη μουσική" (musique concrete), δημιουργός της οποίας είναι ο Γάλλος Pierre Schaeffer στη δεκαετία του 40. Αυτή όπως κυρίως η ηλεκτρονική, επειδή τράβηξαν την προσοχή ορισμένων Κλασικών συνθετών του παρελθόντος αιώνος, τοποθετούνται στη συνοριακή συνείδηση της Κλασικής Μουσικής, αλλά, στην ουσία και στην πράξη, καθόσον ήκιστα χρησιμοποιούν μουσικούς ήχους, πολλώ μάλλον οιασδήποτε αρμονίας ή άλλων μουσικών κανόνων, ανήκουν στην κατηγορία του ακροάματος και όχι της...Μουσικής.
Ως οπτικοακουστικό δρώμενο, ένα έργο της "μουσικής" αυτής μπορεί να αποβεί ενδιαφέρουσα εμπειρία, αλλά ως σκέτο ακρόαμα δεν πιστεύω ότι μπορεί να ενδιαφέρει κανένα...φιλόμουσο.
Ακούστε το έργο του Bach. Είναι τεράστιο, βαθύ, εμπνευσμένο, πολυσχιδές και πάντα σύγχρονο για κάθε φιλόμουσο.

 

[bedouin]

Ως οπτικοακουστικό δρώμενο, ένα έργο της "μουσικής" αυτής μπορεί να αποβεί ενδιαφέρουσα εμπειρία, αλλά ως σκέτο ακρόαμα δεν πιστεύω ότι μπορεί να ενδιαφέρει κανένα...φιλόμουσο.

Αυτό βέβαια είναι μια άκρως υποκειμενική άποψη κάποιου ο οποίος αμφιβάλω αν έχει επενδύσει το ελάχιστο στο συγκεκριμένο genre. Είναι κάτι σαν να φέρω εγώ άποψη για τα darts (το άθλημα π.χ.)

όμως παραπάνω δεν έκανα καμία αναφορά στην musique concrète. δεν ξέρω πως κατέληξε εκεί το θέμα(!)
για την κλασική μουσική μιλάμε όπως κατανοηται σήμερα έξω από της αναπαραγωγές των κλασικών.

Η "υψηλή μουσική αισθητική" που αναφέρεται προηγουμένως είναι ταμπού. Δεν υπάρχει φύλακας του σωστού γούστου.
Το θέμα είναι αν ενδιαφέρει τον ακροατή να παρακολουθεί την εξέλιξη, γιατί όπως είπα και προηγουμένως (όπως και η προσωπογραφία του Picasso) μεταφέρει αλλά μηνύματα και όχι απλά αυτά της μελωδίας και του μέτρου.

το πεδίο εδώ είναι τεράστιο.

Για εισαγωγική ακρόαση θα πρότεινα Morton Feldman.
Αλλά παραθέτω ορισμένα αλλά (έκτων οποίον ο πρώτος είναι και γνωστός μου από την πόλη Domodossola της Ιταλίας)

 

[TGD]

μεταφέρει αλλά μηνύματα και όχι απλά αυτά της μελωδίας και του μέτρου.

Η μελωδία και το μέτρο δεν είνανι μηνύματα, είναι τό μέσο μεταφοράς των μηνυμάτων, ακόμα και στους σύγχρονους συνθέτες.

ΥΓ Μου αρέσει ο Τακεμίτσου, κρίμα που γνωστοί μου τον κοροϊδεύουν ως Μιτσοτάκι...

 

[bedouin]

Η μελωδία και το μέτρο δεν είνανι μηνύματα, είναι τό μέσο μεταφοράς των μηνυμάτων, ακόμα και στους σύγχρονους συνθέτες.

κολάς στην σημασιολογία, και χάνεις το νόημα.
δεν απορρίπτει κανείς τίποτα. όμως υπάρχουν και αλλα μέσα: π.χ timbre, space, silence, noise, texture.

 

[Prince]

Αυτό βέβαια είναι μια άκρως υποκειμενική άποψη κάποιου ο οποίος αμφιβάλω αν έχει επενδύσει το ελάχιστο στο συγκεκριμένο genre. Είναι κάτι σαν να φέρω εγώ άποψη για τα darts (το άθλημα π.χ.)

όμως παραπάνω δεν έκανα καμία αναφορά στην musique concrète. δεν ξέρω πως κατέληξε εκεί το θέμα(!)
για την κλασική μουσική μιλάμε όπως κατανοηται σήμερα έξω από της αναπαραγωγές των κλασικών.

Η "υψηλή μουσική αισθητική" που αναφέρεται προηγουμένως είναι ταμπού. Δεν υπάρχει φύλακας του σωστού γούστου.
Το θέμα είναι αν ενδιαφέρει τον ακροατή να παρακολουθεί την εξέλιξη, γιατί όπως είπα και προηγουμένως (όπως και η προσωπογραφία του Picasso) μεταφέρει αλλά μηνύματα και όχι απλά αυτά της μελωδίας και του μέτρου.

το πεδίο εδώ είναι τεράστιο.

Για εισαγωγική ακρόαση θα πρότεινα Morton Feldman.
Αλλά παραθέτω ορισμένα αλλά (έκτων οποίον ο πρώτος είναι και γνωστός μου από την πόλη Domodossola της Ιταλίας)

Η απάντησή μου αφορούσε το ποστ του TGD #734, όπου ο ίδιος αναφέρθηκε στη "συγκεκριμένη μουσική". Η δε "υποκειμενική" άποψη αποτελεί θέση της μουσικής μου παιδείας και περί τα 40 έτη ενασχόλησής μου με την Κλασική Μουσική και της επαφής και γνωριμίας μου με ικανούς μουσικούς, αρχιμουσικούς, κριτικούς και δασκάλους. Η θέση αυτών όλων στηρίζεται στη βάση ότι δεν αποτελεί "μουσική", πολλώ μάλλον συνέχεια της Κλασικής, η με οιοδήποτε τρόπο χρήση φυσικών ήχων, κρότων, θορύβων κλπ.
Τώρα, εάν την απομονώσουμε από κάθε είδος "μουσικής", οι ενδιαφερόμενοι "επενδυτές" σε αυτήν μπορεί να της δώσουν όση αξία επιθυμούν. Από τα ουκ ολίγα άτομα που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια και με όλη την ευρύτητα θεματολογίας στην εξέλιξη της Κλασικής Μουσικής, δεν βρήκα ούτε έναν που να ενδιαφέρθηκε να "επενδύσει", έστω και στο ελάχιστο, στο είδος αυτό. Τούτο δεν σημαίνει ότι κάποιοι ακροατές ή "δημιουργοί" μπορεί όντως να ενδιαφέρονται.
Τα έργα και οι συνθέτες που αναφέρεις, καθόσον χρησιμοποιούν μουσικούς ήχους από μουσικά όργανα και είναι γραμμένα με ακρίβεια σε (κάποιας μορφής) παρτιτούρα, μπορεί να θεωρηθούν ως σύγχρονη ("κλασική") μουσική (contemporary music).
H "υψηλή μουσική αισθητική", ασχέτως εάν από κάποιους μπορεί να θεωρείται ως "ταμπού", υφίσταται και δεν έχει ανάγκη από κανέναν "φύλακα του σωστού γούστου", διότι δεν είναι ζήτημα "γούστου", πολλώ μάλλον "σωστού". Υπάρχει και εναπόκειται στον κάθε ακροατή να την προσεγγίσει ή όχι. Π.χ. η Cavatina από το Κουαρτέτο Εγχόρδων Op. 130 του Beethoven υφίσταται και είναι διαθέσιμη για να εντρυφήσει ο ακροατής σε αυτήν. Η μουσική αισθητική της αξία δεν πρόκειται να αλλάξει από το αποτέλεσμα της όποιας προσέγγισης του οιουδήποτε κοινού. Η δημοφιλία της μπορεί...
Όπως έχω ήδη αναφέρει στο νήμα αυτό, υπάρχουν δύο μορφές πρσέγγισης στην μουσική (όχι μόνον την Κλασική): εκείνη του γούστου, που, ως εικός, είναι απόλυτα υποκειμενική (εναπόκειται στο τι αρέσει στον ακροατή με οιδοήποτε τρόπο και για οιονδήποτε λόγο), και εκείνη της μουσικής αξίας του έργου, που στηρίζεται στα μουσικά χαρακτηριστικά και στοιχεία του έργου υπό εξέταση. Ως παράδειγμα, μπορώ να αναφέρω ότι εκτιμώ τα μέγιστα το συμφωνικό έργο του Bruckner, αλλά δεν είναι της άμεσης αρεσκείας μου, ενώ η μουσική του Rossini μου αρέσει ιδιαίτερα, έστω και εάν, ουκ ολίγες φορές, δεν είναι σπουδαίας μουσικής αισθητικής. Όπως μου έλεγε χαρακτηριστικά ένας αείμνηστος αρχιμουσικός..."εάν, μία ημέρα, η Τέχνη της Φουγκας του Bach δεν αρέσει σε κανέναν, απλώς ένα σπουδαίο μουσικό έργο θα έχει χαθεί. Όχι η αξία του".
Και ακριβώς εκεί κολάει και το ζήτημα που θέτεις, ήτοι κατά πόσον "ενδιαφέρει τον ακροατή να παρακολουθεί την εξέλιξη"...Από όσο μπορώ να γνωρίζω και από όσο παρακολουθώ από τις διάφορες σχετικές έγκριτες πηγές μου, δεν φαίνεται να κερδίζει έδαφος παρά ένα μικρό μέρος της μεγάλης και γενικότερης "εξέλιξης". Εάν κρίνω από έμένα (και τους ουκ ολίγους ομονοούντες), δεν με ενδιαφέρει -τουλάχιστον για να εντρυφήσω- ένα μεγάλο μέρος της εξελιξης αυτής, καθόσον δεν αγγίζει το γούστο μου (δεν με συγκινεί, δεν με συνεπαίρνει, δεν με αγγίζει κοκ.) και δεν δύναμαι να την εκτιμήσω (δεν μπορώ να κατανοήσω, να αποκωδικοποιήσω τη μουσική της γλώσσα). Για παράδειγμα, η Δεύτερη Σχολή της Βιέννης δημιούργησε μία εξόχως ενδιαφέρουσα και σημαντική για την εξέλιξη της Κλασικής Μουσικής γλώσσα, που, όμως, δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητή σε ένα μεγάλο μέρος του ευρύτερου κοινού και, σε αυτούς που μπόρεσε να καταστεί κατανοητή, σε αρκετά λιγότερους έγινε και αγαπητή/αρεστή.
Ό TGD πολύ σωστά έγραψε (σε παρακάτω ποστ) ότι η μελωδία και το μέτρο αποτελούν κάποια από τα μουσικά μέσα για το όποιο μήνυμα επιθυμεί ο συνθέτης να περάσει και δεν αποτελούν από μόνα τους το μήνυμα. Ειδικά για τη μελωδία, παλαιός και αείμνηστος καθηγητής μου έλεγε ότι η μελωδία είναι το..."κοινωνικό διαβατήριο" ενός μουσικού έργου. Είναι το πιο άμεσο και αναγνωρίσιμο μέσο του μουσικού έργου. Πέρα απο την Κλασική, τούτο καθίσταται πιο προφανές σχεδόν σε όλα τα άλλα μουσικά είδη.
Το "πεδίο μπορεί να είναι τεράστιο". Το ενδιαφέρον περιορίζεται δυστυχώς στα (μουσικώς) προφανή και εύληπτα.
Στην αρκούντως ευρεία δισκοθήκη μου έχω ολίγα έργα του Morton Feldman. Δυστυχώς δεν μπορέσα να τα ακούσω μέχρι το τέλος. Με κούρασαν και από καθαρά μουσικής έποψης και δεν με άγγιξαν από πλευράς...γούστου. Ο Takemitsu έχει σαφώς πιο πολύ ενδιαφέρον, δείχνει να μπορεί να ιδωθεί ως μια κάποια συνέχεια μερικών μορφών της μουσικής του 20ου αιώνα και έχει και αρκετά ευρύτερη αναγνώριση. Επίσης, μπόρεσα να ακούσω έργα του και σε συναυλία στη Νότιο Κορέα.
Ο Shostakovich παραμένει για μένα -και όχι μόνον- η σημαντικότερη μορφή συνθέτη του παρελθόντος αιώνος. Γάλλος μουσικοκριτικός τον έιχε χαρακτηρίσει ως τον...Beethoven του παρελθόντος αιώνος!