- Μηνύματα
- 28.849
- Reaction score
- 84.942
Decca
Most visitors online was 2716 , on 5 Dec 2023
-
Καλώς ήρθατε στο AVsite! Ελάτε στην παρέα μας κάνοντας εγγραφή!
Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.
- Thread starter Prince
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ο Poulenc είναι, κατά τεκμήριο, ο πιο σημαντικός συνθέτης της "Ομάδας των Έξι" (Les Six), αν και έχω ιδιαίτερη αγάπη για τον Milhaud και ξεχωριστή εκτίμηση για τον Honegger (τον μόνον Ελβετό από τους έξι).
Από τα αρκετά σημαντικά και ενδιαφέροντα έργα του Poulend σίγουρα συμπεριλαμβάνονται η μοναδική του Όπερα "Οι Διάλογοι των Καρμελιτισών" (από τις λίγες εκείνες Όπερες που αξίζει να τις βλέπει κανείς στο θέατρο) καθώς και τα Κοντσέρτα του, μεταξύ των οποίων και το αρκούντως πρωτότυπο Concert Champetre, το οποίο υπάρχει και στην εκδοχή για πιάνο και ορχήστρα (θαυμάσια πρόσφατη παραγωγή της Βρετανικής Resonus με τον ικανό Βρετανό πιανίστα Mark Bebbington).
Πάντως, το αγαπημένο μου έργο του εν λόγω συνθέτη είναι το εξαιρετικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον Gloria. Από την πληθώρα θαυμάσιων ερμηνειών, προτιμώ εκείνη με τον απελθόντα Mariss Jansons στη ζωντανή ηχογράφηση με την μοναδική Concertgebouw Orchestra και σολίστ την εξαίρετη Σλοβάκα σοπράνο Luba Orgonasova (σε RCO Live, SACD).
Ως προς τον σημαντικό Ρώσο Ρομαντικό Anton Arensky, η επίδραση του μεγάλου Τσαικόφσκυ φαίνεται πολύ, περιέργως πως με πολύ επιτυχία, στην Μουσική Δωματίου του παρά στα Κοντσέρτα του. Το πρώτο Piano Trio του σε ρε ελάσσονα είναι το πιο γνωστό, πολυπαιγμένο και ηχογραφημένο έργο του. Η λίαν εκφραστική και μουσικά υποδειγματική ερμηνεία του Leonore Piano Trio, σε λίαν ικανοποιητική παραγωγή της Hyperion, είναι από τις πλέον ενδεδειγμένες παραγωγές των τελευταίων ετών. Φυσικά, υπάρχει και το Κλασικό Beaux Arts Trio (Philips), το Borodin Trio (Chandos) κ.α.
Επίσης, αξίζουν και τα δύο Κουαρτέτα για Έγχορδα καθώς και το μοναδικό του Κουιντέτο για Πιάνο. Και τα τρία αυτά έργα υπάρχουν σε μια υποδειγματική παραγωγή της Αμερικανικής εκλεκτικής εταιρείας Dorian Sono Luminus, με το λίαν ενδιαφέρον Κουαρτέτο Ying και τον πιανίστα Adam Neiman.
Σε συνέχεια του #753, σήμερα θα παρουσιάσω μία επιλογή από τα ούτως ή άλλως ολίγα σημαντικά έργα της Κλασικής και Ρομαντικής περιόδου γραμμένα στις δύο ήδη αναφερθείσες σπάνιες κλίμακες (ντο δίεση ελάσσονα και μι ύφεση ελάσσονα) για μεγαλύτερα μουσικά σύνολα:
- Έχοντας σταματήσει στο είδος του Κουαρτέτου Εγχόρδων, θα αναφερθώ στο αριστουργηματικό Κουιντέτο για Πιάνο και Έγχορδα (βιολί, βιόλα, τσέλο και κοντραμπάσο) Op. 87 του θαυμάσιου αυτού συνθέτη της Κλασικής περιόδου, του Hummel, στην πολύ εξωτική τονικότητα της μι ύφεση ελάσσονος.
Το έργο αποτελείται από τις τέσσερις βασικές κινήσεις: ένα σχεδόν Μπετοβενικά, εξαιρετικά ανεπτυγμένο Allegro e risoluto assai, ένα Scherzo στην τονική (μι ύφεση ελάσσονα), σε τέμπο Allegro con fuoco, με ένα πιο ήρεμο τρίο στην τονική μείζονα, για να ακολουθήσει η σύντομη αργή κίνηση (Largo) και αυτή στην τονική μείζονα, χρησιμεύουσα περισσότερο ως εισαγωγή στο Φινάλε, ένα χαρούμενο και ευφάνταστο σε μουσικότητα και ανάπτυξη Allegro agitato.
Το έργο έχει ήδη τιμηθεί με κάμποσες πολύ ενδιαφέρουσες ηχογραφήσεις, ως το πιο εξαίρετο δείγμα του σπάνιου αυτού είδους ενορχήστρωσης Μουσικής Δωματίου μετά την πασίγνωστη "Πέστροφα" του Schubert.
Για όργανα επόχής: Το θαυμάσιο Nepomuk Fortepiano Quintet, με την εξαιρετική και ειδικευμένη στο φορτεπιάνο Riko Fukuda (παίζει σε ένα αντίγραφο ενός Βιεννέζικου Graf του 1824), σε ικανοποιητική παραγωγή της Brilliant.
Για σύγχρονα όργανα: η σπουδαία ερμηνεία του Klavierquintett Wien, με την ικανότατη Yoko Fog Urata στο Πιάνο, σε έξοχη παραγωγή της Ιαπωνικής Camerata.
- Μένοντας στην ίδια τονικότητα, επιλέγω την μοναδική ηχογράφηση για Ορχήστρα Εγχόρδων του πολύ ιδιαίτερου και σημαντικού τρίτου Κουαρτέτου για Έγχορδα του Τσαικόφσκυ, Op. 30, με την Camerata Bern υπό την διεύθυνση και πρώτο βιολί την εξαίρετη Γερμανίδα βιολονίστρια Antje Weithaas, σε πρώτης τάξεως παραγωγή της Avi-music.
Το έργο αναπτύσσεται σε τέσσερις ευρέως και ευφυώς ανεπτυγμένες κινήσεις: ένα εισαγωγικό Andante sostenuto που μας οδηγεί στο βασικό τέμπο της πρώτης κίνησης Allegro moderato, ένα λαμπρό Allegretto vivo e scherzando, στη σι ύφεση μείζονα, για να ακολουθήσει η ψυχή του όλου έργου, το Andante funebre e doloroso, ma con moto (και αυτό σε μι ύφεση ελάσσονα), μία λίαν συγκινησιακή και ακραιφνώς εκφραστική κίνηση αφιερωμένη στη μνήμη του εξαίρετου Τσέχου βιολονίστα Ferdinand Laub. Το Φινάλε, ένα "λυτρωτικό" Allegro non troppo e risoluto, στην τονική μείζονα, κλείνει το έργο με θετικό πρόσημο.
- Στο χώρο της Συμφωνικής Μουσικής και ειδικά στην Κλασική περίοδο, ο πολύ ενδιαφέρων Γερμανός συνθέτης Joseph Martin Kraus είναι ο μόνος που έγραψε μία Συμφωνία στη ντο δίεση ελάσσονα. Ο Kraus έζησε όλα τα έτη της μουσικής του δράσης στη Σουηδία, γεννήθηκε το ίδιο έτος με τον Mozart και έζησε μόλις ένα έτος παραπάνω από αυτόν. Δεδομένου ότι και η σημαντικά μικρότερη παραγωγή του μαρτυράει την επίδραση του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη, θεωρείται ως ο "Σουηδός Mozart".
H Συμφωνία του αυτή αποτελείται από τις τέσσερις βασικές κινήσεις, εκ των οποίων η πρώτη και τελευταία παραμένουν στην τονική ελάσσονα, ενώ η αργή δεύτερη κίνηση και το Μινουέτο είναι στη σχετική μείζονα (Μι μείζονα). Πρόκειται για μία αρκούντως ενδιαφέρουσα Συμφωνία, με την πολύ βασική ενορχήστρωση δύο φλάουτα, δύο Γαλλικά κόρνα και έγχορδα (η αργή κίνηση χρησιμοποιεί μόνον τα έγχορδα).
Από τις πλέον κλασικές ερμηνείες εκείνη του Concerto Koln, στην Αυστριακή Capriccio. Μία πιο σύγχρονη και καλλίτερη παραγωγή είναι αυτή της Hungaroton με την Capella Savaria υπό τον εξειδικευμένο και πολύ έμπειρο Nicholas McGegan.
Και εάν αυτή η μάλλον ταπεινή Συμφωνία σας φαίνεται "λίγη" για να κλείσετε το πρόγραμμα, μπορείτε να επιλέξετε την μνημειώδη και άκρως συγκινησιακή κορυφαία αργή κίνηση της 7ης του Bruckner (σε Μι μείζονα), η οποία είναι επίσης γραμμένη σε ντο διέση ελάσσονα (η σχετική ελάσσονα της Μι μέιζονος).
Καλές ακροάσεις...
- Έχοντας σταματήσει στο είδος του Κουαρτέτου Εγχόρδων, θα αναφερθώ στο αριστουργηματικό Κουιντέτο για Πιάνο και Έγχορδα (βιολί, βιόλα, τσέλο και κοντραμπάσο) Op. 87 του θαυμάσιου αυτού συνθέτη της Κλασικής περιόδου, του Hummel, στην πολύ εξωτική τονικότητα της μι ύφεση ελάσσονος.
Το έργο αποτελείται από τις τέσσερις βασικές κινήσεις: ένα σχεδόν Μπετοβενικά, εξαιρετικά ανεπτυγμένο Allegro e risoluto assai, ένα Scherzo στην τονική (μι ύφεση ελάσσονα), σε τέμπο Allegro con fuoco, με ένα πιο ήρεμο τρίο στην τονική μείζονα, για να ακολουθήσει η σύντομη αργή κίνηση (Largo) και αυτή στην τονική μείζονα, χρησιμεύουσα περισσότερο ως εισαγωγή στο Φινάλε, ένα χαρούμενο και ευφάνταστο σε μουσικότητα και ανάπτυξη Allegro agitato.
Το έργο έχει ήδη τιμηθεί με κάμποσες πολύ ενδιαφέρουσες ηχογραφήσεις, ως το πιο εξαίρετο δείγμα του σπάνιου αυτού είδους ενορχήστρωσης Μουσικής Δωματίου μετά την πασίγνωστη "Πέστροφα" του Schubert.
Για όργανα επόχής: Το θαυμάσιο Nepomuk Fortepiano Quintet, με την εξαιρετική και ειδικευμένη στο φορτεπιάνο Riko Fukuda (παίζει σε ένα αντίγραφο ενός Βιεννέζικου Graf του 1824), σε ικανοποιητική παραγωγή της Brilliant.
Για σύγχρονα όργανα: η σπουδαία ερμηνεία του Klavierquintett Wien, με την ικανότατη Yoko Fog Urata στο Πιάνο, σε έξοχη παραγωγή της Ιαπωνικής Camerata.
- Μένοντας στην ίδια τονικότητα, επιλέγω την μοναδική ηχογράφηση για Ορχήστρα Εγχόρδων του πολύ ιδιαίτερου και σημαντικού τρίτου Κουαρτέτου για Έγχορδα του Τσαικόφσκυ, Op. 30, με την Camerata Bern υπό την διεύθυνση και πρώτο βιολί την εξαίρετη Γερμανίδα βιολονίστρια Antje Weithaas, σε πρώτης τάξεως παραγωγή της Avi-music.
Το έργο αναπτύσσεται σε τέσσερις ευρέως και ευφυώς ανεπτυγμένες κινήσεις: ένα εισαγωγικό Andante sostenuto που μας οδηγεί στο βασικό τέμπο της πρώτης κίνησης Allegro moderato, ένα λαμπρό Allegretto vivo e scherzando, στη σι ύφεση μείζονα, για να ακολουθήσει η ψυχή του όλου έργου, το Andante funebre e doloroso, ma con moto (και αυτό σε μι ύφεση ελάσσονα), μία λίαν συγκινησιακή και ακραιφνώς εκφραστική κίνηση αφιερωμένη στη μνήμη του εξαίρετου Τσέχου βιολονίστα Ferdinand Laub. Το Φινάλε, ένα "λυτρωτικό" Allegro non troppo e risoluto, στην τονική μείζονα, κλείνει το έργο με θετικό πρόσημο.
- Στο χώρο της Συμφωνικής Μουσικής και ειδικά στην Κλασική περίοδο, ο πολύ ενδιαφέρων Γερμανός συνθέτης Joseph Martin Kraus είναι ο μόνος που έγραψε μία Συμφωνία στη ντο δίεση ελάσσονα. Ο Kraus έζησε όλα τα έτη της μουσικής του δράσης στη Σουηδία, γεννήθηκε το ίδιο έτος με τον Mozart και έζησε μόλις ένα έτος παραπάνω από αυτόν. Δεδομένου ότι και η σημαντικά μικρότερη παραγωγή του μαρτυράει την επίδραση του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη, θεωρείται ως ο "Σουηδός Mozart".
H Συμφωνία του αυτή αποτελείται από τις τέσσερις βασικές κινήσεις, εκ των οποίων η πρώτη και τελευταία παραμένουν στην τονική ελάσσονα, ενώ η αργή δεύτερη κίνηση και το Μινουέτο είναι στη σχετική μείζονα (Μι μείζονα). Πρόκειται για μία αρκούντως ενδιαφέρουσα Συμφωνία, με την πολύ βασική ενορχήστρωση δύο φλάουτα, δύο Γαλλικά κόρνα και έγχορδα (η αργή κίνηση χρησιμοποιεί μόνον τα έγχορδα).
Από τις πλέον κλασικές ερμηνείες εκείνη του Concerto Koln, στην Αυστριακή Capriccio. Μία πιο σύγχρονη και καλλίτερη παραγωγή είναι αυτή της Hungaroton με την Capella Savaria υπό τον εξειδικευμένο και πολύ έμπειρο Nicholas McGegan.
Και εάν αυτή η μάλλον ταπεινή Συμφωνία σας φαίνεται "λίγη" για να κλείσετε το πρόγραμμα, μπορείτε να επιλέξετε την μνημειώδη και άκρως συγκινησιακή κορυφαία αργή κίνηση της 7ης του Bruckner (σε Μι μείζονα), η οποία είναι επίσης γραμμένη σε ντο διέση ελάσσονα (η σχετική ελάσσονα της Μι μέιζονος).
Καλές ακροάσεις...
Στις δύσκολες ημέρες μίας συνεχούς εθελούσιας καραντίνας μου, the "daily bread" της μεγάλης Μουσικής του Bach έχει διαδραματίσει μείζονα ρόλο στη διατήρηση αλλά και αναζοωγόνηση της ψυχικής μου υγείας. Ακούγοντας ή τουλάχιστον ξεικινόντας με οργανικά έργα του μέγιστου αυτού συνθέτη, ανακαλύπτω (αναγκαστικά) όλο και πιο πολλές ενδιαφέρουσες έως και εξαίρετες νέες ή και παλιότερες ερμηνείες των έργων του καθώς και των δύο πιο λαμπρών απογόνων του, των Johann Christian & Carl Philipp Emanuel Bach.
Από το χθεσινό μου πρόγραμμα:
- Οι Σαραμπάντες από τις Παρτίτες Νο. 3 & 6, σε λα και σε μι ελάσσονα αντίστοιχα, στην πολύ πρόσφατη θαυμάσια παραγωγή της First Hand records, με τη νέα αλλά λαμπρή τσεμπαλίστρια Asako Ogawa. Οι δύο αυτές αργές κινήσεις από τις ιδιαίτερα σημαντικές Παρτίτες είναι εξαιρετικά συγκινησιακές έως και λυτρωτικές στην έξοχη γραφή και την ήρεμη αλλά έντονη αισθαντικότητά τους. H Ogawa είναι εξαιρετικά εκλεπτυσμένη στο να αποδώσει όσο πιο αισθητικά άψογα μπορεί να ακουστεί ένα τσέμπαλο.
- Το ίδιο πρόσφατα, μας ήλθε από τη Γαλλική NoMadMusic μία απίστευτα καλή ερμηνεία και παραγωγή των τόσο εκφραστικών Σονατών για Βιολί και Τσέμπαλο, με δύο εξαίρετες σολίστ του είδους, τη βιολονίστρια Stephanie-Marie Degand και την τσεμπαλίστρια Violaine Cochard. Για να παραμείνω στις σχετικές τονικότητες, επέλεξα τις δύο αργές κινήσεις της πιο συναισθηματικά εκφραστικής Σονάτας σε Μι μείζονα, BWV1016 (η δεύτερη αργή κίνηση Adagio ma non tanto είναι στη σχετική ελάσσονα, στη ντο δίεση ελάσσονα).
- Στη συνέχεια, πήγα πίσω δύο δεκαετίες, για να ακούσω την όχι και τόσο παιγμένη Σονάτα για Βιολί και μπάσο κοντίνουο, BWV1023, σε μι ελάσσονα, στην κλασική πλέον και πάντα σπουδαία ερμηνεία με την πλεόν εξειδικευμένη Rachel Podger στο βιολί και τον πολύ έμπειρο και εξαίρετο τσεμπαλίστα Trevor Pinnock, ενώ στη Viola da Gamba είναι ο νεαρός (τότε) αλλά ταλαντούχος Jonathan Manson (σε πρώτης τάξεως παραγωγή τη Ολλανδικής Channel).
- Ακολούθησε μία πρόσφατη εντυπωσιακή παραγωγή της Γερμανικής audiophile εταιρείας Pentatone με τα Κοντσέρτα για Τσέμπαλο, ερμηνευμένα σε μορφή μουσικής δωματίου (με ένα όργανο για κάθε "φωνή"), από τον έμπειρο και στιβαρό Francesco Corti και μέλη της θαυμάσιας Ορχήστρας Μπαρόκ Il Pomo d'Oro. Επέλεξα εδώ τις αργές και ιδιαίτερα συγκινησιακές κινήσεις των Κοντσέρτων σε Μι και Λα μείζονα αντίστοιχα (BWV1053 & 1055), αμφότερες στις σχετικές ελάσσονες (ντο δίεση ελάσσονα και φα δίεση ελάσσονα).
- Για ένα πιο "γεμάτο" από έγχορδα Κοντσέρτο, κατέφυγα κάποιες δεκαετίες πίσω, σε μία πολυαγαπημένη παραγωγή της Ιαπωνικής Denon με τρία Κοντσέρτα για τσέμαπλο και έγχορδα του Johann Christian Bach, με τη μοναδική σε εκλεπτυσμένο ήχο και εκφραστικές δυνατότητες Huguette Dreyfus και μία Ιαπωνική Ορχήστρα υπό το όνομα Tokyo Solisten. Από τα Κοντσέρτα αυτά, διάλεξα εκείνο το θαυμαστό σε Λα μείζονα (η αισθαντική αργή κίνηση είναι στη δεσπόζουσα, ήτοι στη Μι μείζονα).
- Για να καταλήξουμε σε κάτι πολύ Συμφωνικό, επέλεξα την καταπληκτική Σουίτα για Full Orchestra του σπουδαίου ενορχηστρωτή και συνθέτη Βρετανού (Sir) Henry J. Wood. Η έξοχη αυτή Σουίτα, αποτελείται από 6 κινήσεις, οι οποίες αποτελούν υποδειγματικές ενορχηστρώσεις οργανικών έργων του Bach. H πρώτη ξεκινά με το Πρελούδιο από το Πρώτο Βιβλίο του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου σε Ντο δίεση μείζονα, BWV848.
H δεύτερη κίνηση είναι το Adagio από το Capriccio on the Departure of His Most Beloved Brother, σε Σι ύφεση μείζονα, BWV992.
H τρίτη είναι το Scherzo από την Παρτίτα νο. 3, σε λα ελάσσονα, BWV827, ενώ η τέταρτη είναι η Gavotte & Musette από την Αγγλική Σουίτα νο. 6, σε ρε ελάσσονα, BWV811.
H πέμπτη κίνηση είναι το Πρελούδιο από το Πρώτο Βιβλίο του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου σε σι ύφεση ελάσσονα, BWV867 (εξαιρετική γραφή μόνον για πνευστά και τίμπανι στο κλείσιμο) και το Φινάλε είναι το Πρελούδιο από την Παρτίτα για Σόλο Βιολί BWV1006, σε Μι μείζονα, όπου σε τέσσερα λεπτά περνάει ολόκληρη η Full Orchestra, σε μία εξαιρετικά επιδέξια και επί της ουσίας λαμπρότατη ενορχήστρωση.
Bach the daily bread...πράγματι!
Από το χθεσινό μου πρόγραμμα:
- Οι Σαραμπάντες από τις Παρτίτες Νο. 3 & 6, σε λα και σε μι ελάσσονα αντίστοιχα, στην πολύ πρόσφατη θαυμάσια παραγωγή της First Hand records, με τη νέα αλλά λαμπρή τσεμπαλίστρια Asako Ogawa. Οι δύο αυτές αργές κινήσεις από τις ιδιαίτερα σημαντικές Παρτίτες είναι εξαιρετικά συγκινησιακές έως και λυτρωτικές στην έξοχη γραφή και την ήρεμη αλλά έντονη αισθαντικότητά τους. H Ogawa είναι εξαιρετικά εκλεπτυσμένη στο να αποδώσει όσο πιο αισθητικά άψογα μπορεί να ακουστεί ένα τσέμπαλο.
- Το ίδιο πρόσφατα, μας ήλθε από τη Γαλλική NoMadMusic μία απίστευτα καλή ερμηνεία και παραγωγή των τόσο εκφραστικών Σονατών για Βιολί και Τσέμπαλο, με δύο εξαίρετες σολίστ του είδους, τη βιολονίστρια Stephanie-Marie Degand και την τσεμπαλίστρια Violaine Cochard. Για να παραμείνω στις σχετικές τονικότητες, επέλεξα τις δύο αργές κινήσεις της πιο συναισθηματικά εκφραστικής Σονάτας σε Μι μείζονα, BWV1016 (η δεύτερη αργή κίνηση Adagio ma non tanto είναι στη σχετική ελάσσονα, στη ντο δίεση ελάσσονα).
- Στη συνέχεια, πήγα πίσω δύο δεκαετίες, για να ακούσω την όχι και τόσο παιγμένη Σονάτα για Βιολί και μπάσο κοντίνουο, BWV1023, σε μι ελάσσονα, στην κλασική πλέον και πάντα σπουδαία ερμηνεία με την πλεόν εξειδικευμένη Rachel Podger στο βιολί και τον πολύ έμπειρο και εξαίρετο τσεμπαλίστα Trevor Pinnock, ενώ στη Viola da Gamba είναι ο νεαρός (τότε) αλλά ταλαντούχος Jonathan Manson (σε πρώτης τάξεως παραγωγή τη Ολλανδικής Channel).
- Ακολούθησε μία πρόσφατη εντυπωσιακή παραγωγή της Γερμανικής audiophile εταιρείας Pentatone με τα Κοντσέρτα για Τσέμπαλο, ερμηνευμένα σε μορφή μουσικής δωματίου (με ένα όργανο για κάθε "φωνή"), από τον έμπειρο και στιβαρό Francesco Corti και μέλη της θαυμάσιας Ορχήστρας Μπαρόκ Il Pomo d'Oro. Επέλεξα εδώ τις αργές και ιδιαίτερα συγκινησιακές κινήσεις των Κοντσέρτων σε Μι και Λα μείζονα αντίστοιχα (BWV1053 & 1055), αμφότερες στις σχετικές ελάσσονες (ντο δίεση ελάσσονα και φα δίεση ελάσσονα).
- Για ένα πιο "γεμάτο" από έγχορδα Κοντσέρτο, κατέφυγα κάποιες δεκαετίες πίσω, σε μία πολυαγαπημένη παραγωγή της Ιαπωνικής Denon με τρία Κοντσέρτα για τσέμαπλο και έγχορδα του Johann Christian Bach, με τη μοναδική σε εκλεπτυσμένο ήχο και εκφραστικές δυνατότητες Huguette Dreyfus και μία Ιαπωνική Ορχήστρα υπό το όνομα Tokyo Solisten. Από τα Κοντσέρτα αυτά, διάλεξα εκείνο το θαυμαστό σε Λα μείζονα (η αισθαντική αργή κίνηση είναι στη δεσπόζουσα, ήτοι στη Μι μείζονα).
- Για να καταλήξουμε σε κάτι πολύ Συμφωνικό, επέλεξα την καταπληκτική Σουίτα για Full Orchestra του σπουδαίου ενορχηστρωτή και συνθέτη Βρετανού (Sir) Henry J. Wood. Η έξοχη αυτή Σουίτα, αποτελείται από 6 κινήσεις, οι οποίες αποτελούν υποδειγματικές ενορχηστρώσεις οργανικών έργων του Bach. H πρώτη ξεκινά με το Πρελούδιο από το Πρώτο Βιβλίο του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου σε Ντο δίεση μείζονα, BWV848.
H δεύτερη κίνηση είναι το Adagio από το Capriccio on the Departure of His Most Beloved Brother, σε Σι ύφεση μείζονα, BWV992.
H τρίτη είναι το Scherzo από την Παρτίτα νο. 3, σε λα ελάσσονα, BWV827, ενώ η τέταρτη είναι η Gavotte & Musette από την Αγγλική Σουίτα νο. 6, σε ρε ελάσσονα, BWV811.
H πέμπτη κίνηση είναι το Πρελούδιο από το Πρώτο Βιβλίο του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου σε σι ύφεση ελάσσονα, BWV867 (εξαιρετική γραφή μόνον για πνευστά και τίμπανι στο κλείσιμο) και το Φινάλε είναι το Πρελούδιο από την Παρτίτα για Σόλο Βιολί BWV1006, σε Μι μείζονα, όπου σε τέσσερα λεπτά περνάει ολόκληρη η Full Orchestra, σε μία εξαιρετικά επιδέξια και επί της ουσίας λαμπρότατη ενορχήστρωση.
Bach the daily bread...πράγματι!
Γράφοντας για το "καθημερινό μου ψώμί", ήτοι την οργανική Μουσική του Bach, μου περιήλθαν, αυτές τις ημέρες, τρεις σχετικά πρόσφατες αρκετά παινεμένες εκδόσεις, όλες του 1ου Βιβλίου του Καλοσυγκερασμένου Κλειδοκυμβάλου.
Οι δύο αφορούν το σύγχρονο Grand Piano και η τρίτη το τσέμπαλο:
- H υψηλού επιπέδου παραγωγή του Frederick Chopin Institute με την πιο γνωστή ως εξαίρετη Σοπενίστα Πολωνή πιανίστα Ewa Poblocka. Από την πρώτη ακρόαση, σίγουρα αξιόλογη και αρκετά συναρπαστική προσέγγιση. Αρκετά εκλεπτυσμένη αλλά και δυναμική όπου κρίνει ότι δει. Σε κάθε περίπτωση, μία από τις σύγχρονες πολύ αξιόλογες ερμηνείες του εμβληματικού αυτού έργου.
- Η πάντα πολύ σταθερά πολύ ικανοποιητικού επιπέδου παραγωγή της Γαλλικής Calliope με την ιδιότυπη σπουδαία Γαλλίδα πιανίστα Chantal Stigliani. Μία τόσο προσωπική προσέγγιση, που συνδυάζει δεξιοτεχνία, καθαρότητα και ιδιόμορφη λαμπρότητα καθιστά την ερμηνεία αναφοράς αυτή...ως μοναδική, ως κάτι χωρίς προηγούμενο (για σύγκριση) και, ενδεχομένως, κάτι λίαν ενδιαφέρον για το μέλλον προς διερεύνηση νεώτερης προσέγγισης στο πολυσχιδές αυτό έργο.
- Η Calliope, επίσης, μας παρουσίασε πέρυσι το καλοκαίρι μία ακόμη θαυμαστή ερμηνεία του έργου, στο τσέμπαλο αυτή τη φορά, με τον ικανότατο τσεμπαλίστα Vincent Bernhardt. Το πρώτο εντυπωσιακό στοιχείο είναι το εξαίρετο όργανο που χρησιμοποιείται στην ηχογράφηση, ένα μεγάλο Γερμανικό τσέμπαλο, τυπικό της εποχής του συνθέτη. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικά λαμπρό ηχητικό αποτέλεσμα, που, όμως, δεν στερείται καθαρότητας και πολύ ικανής προσοχής στη λεπτομέρεια. Η παραγωγή βοηθά στην κατά το δυνατόν πλέον ευχάριστη αναπαραγωγή ένος κατά τεκμήριο πολύ λιγότερο ευχάριστου οργάνου από όσο είναι το σύγχρονο Grand Piano. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τελικά εξαιρετικά μουσικό και ταυτόχρονα γνήσια ανθρώπινο.
Δεν είναι ούτε άδικο ούτε λάθος να ισχυριστεί κανείς ότι με συνθέτες σαν τον Bach ή τον Beethoven, μία ζωή δεν φθάνει για να τους μελετήσεις, τους απολαύσεις και κυρίως για να τους κάνεις..."κτήμα" σου.
Οι δύο αφορούν το σύγχρονο Grand Piano και η τρίτη το τσέμπαλο:
- H υψηλού επιπέδου παραγωγή του Frederick Chopin Institute με την πιο γνωστή ως εξαίρετη Σοπενίστα Πολωνή πιανίστα Ewa Poblocka. Από την πρώτη ακρόαση, σίγουρα αξιόλογη και αρκετά συναρπαστική προσέγγιση. Αρκετά εκλεπτυσμένη αλλά και δυναμική όπου κρίνει ότι δει. Σε κάθε περίπτωση, μία από τις σύγχρονες πολύ αξιόλογες ερμηνείες του εμβληματικού αυτού έργου.
- Η πάντα πολύ σταθερά πολύ ικανοποιητικού επιπέδου παραγωγή της Γαλλικής Calliope με την ιδιότυπη σπουδαία Γαλλίδα πιανίστα Chantal Stigliani. Μία τόσο προσωπική προσέγγιση, που συνδυάζει δεξιοτεχνία, καθαρότητα και ιδιόμορφη λαμπρότητα καθιστά την ερμηνεία αναφοράς αυτή...ως μοναδική, ως κάτι χωρίς προηγούμενο (για σύγκριση) και, ενδεχομένως, κάτι λίαν ενδιαφέρον για το μέλλον προς διερεύνηση νεώτερης προσέγγισης στο πολυσχιδές αυτό έργο.
- Η Calliope, επίσης, μας παρουσίασε πέρυσι το καλοκαίρι μία ακόμη θαυμαστή ερμηνεία του έργου, στο τσέμπαλο αυτή τη φορά, με τον ικανότατο τσεμπαλίστα Vincent Bernhardt. Το πρώτο εντυπωσιακό στοιχείο είναι το εξαίρετο όργανο που χρησιμοποιείται στην ηχογράφηση, ένα μεγάλο Γερμανικό τσέμπαλο, τυπικό της εποχής του συνθέτη. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικά λαμπρό ηχητικό αποτέλεσμα, που, όμως, δεν στερείται καθαρότητας και πολύ ικανής προσοχής στη λεπτομέρεια. Η παραγωγή βοηθά στην κατά το δυνατόν πλέον ευχάριστη αναπαραγωγή ένος κατά τεκμήριο πολύ λιγότερο ευχάριστου οργάνου από όσο είναι το σύγχρονο Grand Piano. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τελικά εξαιρετικά μουσικό και ταυτόχρονα γνήσια ανθρώπινο.
Δεν είναι ούτε άδικο ούτε λάθος να ισχυριστεί κανείς ότι με συνθέτες σαν τον Bach ή τον Beethoven, μία ζωή δεν φθάνει για να τους μελετήσεις, τους απολαύσεις και κυρίως για να τους κάνεις..."κτήμα" σου.
- Μηνύματα
- 148
- Reaction score
- 209
<<You fortunate people who are still the sons of Bach>> έγραψε ο Verdi στον Hans von Bulow στις 14 Απριλίου του 1892. <<And we? We too, the sons of Palestrina, used to have a grand tradition... our own>>.
Last edited:
Ο Verdi μάλλον πολύ έξυπνα αναφέρθηκε στον, ούτως ή άλλως, πολύ σημαντικό συνθέτη της Αναγέννησης Palestrina, καθόσον ήταν από τους Ιταλούς συνθέτες τους πλεόν αποδεκτούς και σεβαστούς στους Γερμανούς. Είναι αξιοσημείωτο ότι ένας επίγονος του Βάγκνερ, ο "βαρύς" Pfitzner έγραψε το σημαντικότερο ίσως έργο του για τον συνθέτη αυτόν, ήτοι την Όπερά του...Palestrina, η οποία έχει τιμηθεί αρκούντως από σπουδαίους Γερμανούς ερμηνευτές και μαέστρους (με πιο εμβληματική την Κλασική ηχογράφηση της DG με τον R. Kubelik και ένα σούπερ καστ τραγουδιστών).
Πριν σπό πολλά έτη, όταν ήμουν ακόμη νεοφερμένος στην Κλασική Μουσική, ένας Ιταλός φιλόμουσος μου είχε πει: Εμείς ξεκινήσαμε πρώτοι σχεδόν μαζί με τους Γαλλους και τους Ισπανούς αυτό που θαυμάζει όλος ο κόσμος στη Μουσική αυτή. Οι Γερμανοί έφθασαν αρκετά αργότερα, αλλά...κατόρθωσαν να καταλήξουν να είναι οι πρώτοι σε αναγνώριση.
- Μηνύματα
- 148
- Reaction score
- 209
Ευχαριστώ για την υπόδειξη της Chantal Stigliani που κυριολεκτικά τραγουδάει αυτή την στιγμή στο cd player.
Προσφέρει, το λιγότερο, μια προσβάσιμη εκτέλεση για όλους τους ακροατές ανεξαρτήτως εξοικίωσης με το έργο.
Last edited:
Χαίρομαι που κάποια υπόδειξή μου μπορεί να φανεί χρήσιμη έστω και σε ένα μέλος (αλλά τόσο σχετικό και ενημερωμένο) του φόρουμ. Η Stigliani είναι από αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι...one of a kind. Για να χρησιμοποιήσω μία άλλη αγγλική έκφραση, δεν είναι...my cup of tea, αλλά δεν μπορώ να μη σταθώ να την προσέξω και μάλιστα με προσοχή.
Από την επανέκδοση της Divine Art ενός CD της διακεκριμένης στον Bach Jill Crossland, άκουσε και το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκλύμβαλο (έχει κυκλοφορήσει και τα δύο Βιβλία στη Signum) με τη εν λόγω πιανίστα. Εάν την έχεις ήδη ακούσει ή τυχόν έχεις τα σχετικά CDs, γράψε μου/μας τις όποιες εντυπώσεις σου.
Τέλος, για την ιστορία, το "καθημερινό ψωμί" του κάθε πιανίστα εξακολουθεί να αποτελεί και τη συχνή μας πρόκληση να έχουμε κάθε λίγο και λιγάκι κάποια νέα (ενδιαφέρουσα συνήθως) ερμηνεία και (ικανοποιητική ως επί το πλείστον) παραγωγή. Η πλέον πρόσφατη είναι αυτή του 1ου Βιβλίου με τον ταλαντούχο, ως λέγεται και γράφεται, Αυστριακό πιανίστα Aaron Pilsan, σε μια σταθερά πολύ καλή παραγωγή της Alpha. Και αυτή πολύ προσωπική, όχι και τόσο ιδιωματική, αλλά αρκούντως "ζωντανή" και τολμηρή ως προς τις πτυχές που ο ερμηνευτής μπορεί να προσδώσει με τη ερμηνεία του στα έργα αυτά. Η τεχνική του φαίνεται να είναι άψογη και η ηχογράφηση τον βοηθάει να μας παρέχει έναν φυσικό και καθαρό ήχο. Again, it's not my cup of tea, αλλά, για το "καθημερινό μας ψωμί"...γιατί όχι ακομά μία εμπνευσμένη προσωπική και κάπως τολμηρή άποψη.
- Μηνύματα
- 148
- Reaction score
- 209
Δυστυχώς δεν διαθέτω το Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο με την Jill Crossland.
Άκουσα όμως την εικονιζόμενη ηχογράφηση της με έργα του Bach. Μου άρεσε πολύ η φυσικότητα και η έλλειψη ακαδημαϊσμού.
Την συνέκρινα στην Toccata BWV 912 σε ρε μείζονα με μία άλλη πρόσφατη λαμπρή ηχογράφηση από τον Γάλλο Laurent Cabasso.
Πρόκειται για δύο αρμονικά ισορροπημένες ηχογραφήσεις που αμφότερες συστήνονται.
Άκουσα όμως την εικονιζόμενη ηχογράφηση της με έργα του Bach. Μου άρεσε πολύ η φυσικότητα και η έλλειψη ακαδημαϊσμού.
Την συνέκρινα στην Toccata BWV 912 σε ρε μείζονα με μία άλλη πρόσφατη λαμπρή ηχογράφηση από τον Γάλλο Laurent Cabasso.
Πρόκειται για δύο αρμονικά ισορροπημένες ηχογραφήσεις που αμφότερες συστήνονται.
Για τον L. Cabasso και το συγκεκριμένο πολύ πρόσφατο CD του έγραψα σχετικά στην εισαγωγική μου ανάρτηση στο νέο μου νήμα περί νέων "εκδόσεων/επανεκδόσεων CDs..."
Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της εν λόγω ηχογράφησης/παραγωγής είναι η επιλογή του πιάνου από τον οίκο Stephen Paulello.
H Crossland είναι πιανίστα που αγαπά ιδιαιτέρως τον Bach. Επίσης, είναι πολύ καλή και στο Fortepiano, όπως φαίνεται από το Live at Restoration House, όπου ερμηνεύει με εξαιρετικό στυλ πρωτίστως έργα του Bach καθώς και την περίφημη Chaconne σε Σολ μείζονα του Handel και την υπέροχη Σονάτα σε Μι μείζονα, Κκ.380, του D. Scarlatti, σε ένα σπάνιο Φορτεπιάνο Jirikowsky του 1824 από τη Μοραβία (πολύ ικανοποιητική παραγωγή της Divine Art). Ο δίσκος αυτός έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πως ακούγονται έργα του Bach σε φορτεπιάνο του 19ου αιώνα (υπάρχουν πολύ λίγοι δίσκοι με έργα του Bach σε όργανα της εποχής του συνθέτη, ήτοι σε φορτεπιάνο Silbermann του 1750 περίπου).
- Μηνύματα
- 148
- Reaction score
- 209
Συγγνώμη δεν θυμόμουν την αναφορά σας στον Laurent Cabasso.
Μνημονεύω πάντα τις πηγές μου.
Tώρα είδα (και κάνω edit) ότι είχατε αναφέρει και την ηχογράφηση της Crossland.
Μνημονεύω πάντα τις πηγές μου.
Tώρα είδα (και κάνω edit) ότι είχατε αναφέρει και την ηχογράφηση της Crossland.
Last edited:
Κανένα πρόβλημα. Χαρά μου που μπορώ με σας να έχω μια σοβαρή και επί της ουσίας ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών.
Επισκεπτόμενος τα διάφορα αποφθέγματα για τη σημασία της Μουσικής...εντόπισα δύο σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετα αλλά αρκούντως ενδιαφέροντα ως προς το ζητούμενο:
Ο μεν μεγάλος maverick Friedrich Nietzsche είχε πει ότι..."Χωρίς Μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος", ενώ ο Ισπανό-Αμερικάνος φιλόσοφος George Santayana ισχυριζόταν ότι..."Music is essentially useless, as is life"!
Μέσα από μία σειρά από τέτοια γνωμικά και αποφθέγματα, πολλοί σοφοί, μουσικοί και άνθρωποι της τέχνης και της επιστήμης προσπάθησαν να εκφράσουν με λόγια την πέρα από τα λόγια σημασία της Μουσικής, συνήθως, αν όχι πάντα επιβεβαιώνοντας το αδιέξοδο του να φθάσει κανείς σε κάποιο οριστικό αποτέλεσμα αλλά, συχνά, αγγίζοντας πτυχές της πολυσχιδούς αλήθειας και αξίας της (καλής) Μουσικής, όπως αυτό το ρητό του Βρετανού συγγραφέα Lawrence Durrell..."H Μουσική εφευρέθηκε για να επιβεβαιώσει την ανθρώπινη μοναξιά"!..
Ο μεν μεγάλος maverick Friedrich Nietzsche είχε πει ότι..."Χωρίς Μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος", ενώ ο Ισπανό-Αμερικάνος φιλόσοφος George Santayana ισχυριζόταν ότι..."Music is essentially useless, as is life"!
Μέσα από μία σειρά από τέτοια γνωμικά και αποφθέγματα, πολλοί σοφοί, μουσικοί και άνθρωποι της τέχνης και της επιστήμης προσπάθησαν να εκφράσουν με λόγια την πέρα από τα λόγια σημασία της Μουσικής, συνήθως, αν όχι πάντα επιβεβαιώνοντας το αδιέξοδο του να φθάσει κανείς σε κάποιο οριστικό αποτέλεσμα αλλά, συχνά, αγγίζοντας πτυχές της πολυσχιδούς αλήθειας και αξίας της (καλής) Μουσικής, όπως αυτό το ρητό του Βρετανού συγγραφέα Lawrence Durrell..."H Μουσική εφευρέθηκε για να επιβεβαιώσει την ανθρώπινη μοναξιά"!..
Ζώντας σε μία περίοδο όπου η εξέλιξη της πανδημίας και μας ενδιαφέρει και μας αφορά, ορισμένα έργα της Κλασικής Μουσικής μπορεί να μας δώσουν ένα λυτρωτικό καταφύγιο και μία εμπνευσμένη ενίσχυση της πνευματικής μας αντιμετώπισης των πολυσχιδών επιπτώσεων του ιού.
Πρόσφατα δύο εξαίρετα έργα, αμφότερα στη λαμπρή κλίμακα της Λα μείζονος, μου επιβεβαίωσαν τη θαυμαστή αυτή λειτουργία της Μουσικής αυτής. Το ένα είναι ένα κορυφαίο και πλήρως αναγνωρισμένο έργο, τουλάχιστον στο χώρο της Μουσικής Δωματίου, από έναν πολύ αξιόλογο συνθέτη και το άλλο ένα ήσσονος φήμης και λιγότερο γνωστό ορχηστρικό έργο ενός όμως πολύ αναγνωρισμένου και πραγματικά σπουδαίου συνθέτη.
Το πρώτο και πλέον σημαντικό έργο είναι η μοναδική και κορυφαία Σονάτα για βιολί και πιάνο του σπουδαίου Βέλγου συνθέτη Cesar Franck. Η Σονάτα αυτή αποτελεί, κατά πολλούς ειδικούς, την κορυφαία στο είδος αυτό και ίσως τη μοναδική με έναν πλήρως κυκλικό-αφηγηματικό τρόπο γραφής Σονάτα, όπου οι τέσσερις κινήσεις της λειτουργούν ως αφήγημα από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία της όλης παρτιτούρας.
Η γραφή της είναι ένα αριστούργημα τελειότητας αλλά και εκφραστικής πληρότητας τόσο ως προς τη συνοχή της αφήγησης όσο και ως προς την εξυπηρέτηση του ιδεατού νοήματος, καθόσον πρόκειται για "απόλυτη" μουσική (χώρις συγκεκριμένο κείμενο). Δεδομένου ότι η Σονάτα εγράφη ως δώρο για τον γάμο του ανυπέρβλητου Βιολονίστα (και συνθέτη) Eugene Ysaye, το μέρος του βιολιού είναι ό,τι πιο εξαίρετο και ως ιδιωματική γραφή για το όργανο όσο και εμπνευσμένη σύνθεση για κάθε ώριμο και ολοκληρωμένο ερμηνευτή της Σονάτας αυτής. Το σημαντικό, όμως, στοιχείο, είναι η απίστευτα σπουδαία γραφή του μέρους του πιάνου, καθόσον ο συνθέτης ήταν και εξαίρετος οργανίστας και πιανίστας. Ως εκ τούτου, έχουμε μία από τις πληρέστερες και πιο τέλεια γραμμένες Σονάτες με εξίσου σημαντική γραφή και για τα δύο όργανα.
Η Σονάτα αποτελείται από τέσσερις κινήσεις, όπου το θεματικό υλικό της πρώτης κίνησης παρουσιάζεται και στις άλλες, άλλοτε πιο καθαρό, πιο συχνά αρκετά μεταμορφωμένο.
Η πρώτη κίνηση (στη Λα μείζονα φυσικά), ένα Allegretto ben moderato, διαδραματίζει έναν ρόλο εισαγωγής στο όλο έργο αλλά διατηρεί και τα στοιχεία μίας πρώτης κίνησης της Σονάτας. Ως εκ τούτου, δεν έχουμε μία πλήρη χρήση της φόρμας της Σονάτας (Sonata form) αλλά την Εισαγωγή στο όλο έργο με την Έκθεση (Introduction) των δύο βασικών θεμάτων, το πρώτο στο βιολί και το δεύτερο στο πιάνο. Ειδικά, το πρώτο θα αποτελέσει το κύριο υλικό που θα χρησιμοποιηθεί, σε διάφορες μορφές και στις άλλες κινήσεις.
Η Δεύτερη κίνηση, ένα καθαρό Allegro στη δραματική κλίμακα της ρε ελάσσονος, λειτουργεί ταυτόχρονα ως η πραγματική πρώτη κίνηση, μετά τον εισαγωγικό ρόλο της πρώτης, αλλά και ως ένα πολύ ταραχώδες Scherzo, στη φόρμα της Toccata. Η γραφή στην κίνηση αυτή είναι τόσο μεστή και πλήρης σε ένταση, τελειότητα ιδιωματικής γραφής και εκφραστικό βάθος που, όταν φθάνει στην τελική ολοκλήρωσή της η κίνηση αυτή, σε μία θριαμβευτική Ρε μείζονα, το κοινό σχεδόν πάντα ξεσπά σε χειροκροτήματα, ωσάν να αισθάνεται ότι έχει ολοκληρωθεί το πρώτο πλήρους μουσικής μέρος του έργου και απαιτείται μία κάποια πάυση.
Το (υποθετικό) δεύτερο μέρος αρχίζει με μία μοναδική σε στυλ γραφής, έμπνευσης και χαρακτήρα κίνηση, η οποία φέρει τα στοιχεία Recitativo-Fantasia και επέχει τη θέση της αργής κίνησης. Ο σχεδόν αυτοσχεδιαστικός χαρακτήρας του Recitativo μας οδηγεί στον πλέον έντονο αλλά και ελεύθερο ύφος της Φαντασίας. Ο μεγάλος Έλληνας βιολονίστας Τάτσης Αποστολίδης θεωρούσε την κίνηση αυτή ως μία προσευχή...από τις παρυφές της ανθρώπινης ύπαρξής μας προς την πληρότητα της υπερβατικής μας θεώρησης του θείου...Η μοναδική αυτή κίνηση είναι γραμμένη στη σχετική ελάσσονα, ήτοι την φα δίεση ελάσσονα.
Για να φθάσουμε στο μοναδικής ομορφιάς και της πλέον εμπνευσμένης αισιοδοξίας λαμπρότατο Φινάλε, ένα Allegretto poco mosso, όπου το βασικό θέμα μας οδηγεί με μία υπέρτατη λυρική χάρη σε αυτό που μου είχε ειπωθεί από ξένο συνθέτη για όλη τη Σονάτα και ειδικά για το ρόλο που διαδραματίζει η τελευταία αυτή κίνηση: "Το έργο αυτό είναι μία διαρκής ανάβαση προς το φως"!..
Το έργο αυτό είχε τέτοια επιτυχία ως μία πλήρης σύνθεση, που, περισσότερο από οιοδήποτε άλλο έργο της κατηγορίας του, μετεγράφη για κάθε άλλο (σχεδόν) όργανο. Ο ίδιος ο συνθέτης επεξεργάστηκε εκείνη για το τσέλο. Υπάρχουν, όμως, και εκείνες για βιόλα, κοντραμπάσσο, φλάουτο, όμποε, φαγκότο κλπ.
Ως εικός, υπάρχει μία εξαντλητική πληθώρα από εξαιρετικές ερμηνείες και αντίστοιχες παραγωγές, ώστε θα χρειαζόμουν ένα άλλο ποστ για να αναφέρω τις πλέον σημαντικές. Πάντως, για όσους ψάχνουν σε βάθος, εκείνη που μου είχε μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου είναι μία σπάνια παραγωγή της τώρα πλεόν απελθούσης Αμερικάνικης εταιρείας Pro Piano, με δύο μάλλον άσημες αλλά ικανότατες Ασιάτισες σολίστ (που διαπρέπουν στις ΗΠΑ), ήτοι την αρκούντως άγνωστη βιολονίστα Yukiko Kamei και την κάπως πιο γνωστή και αρκούντως αξιόλογη Chitose Okashiro στο πιάνο.
Το δεύτερο έργο είναι η Σουίτα (και αυτή) σε Λα μείζονα του σπουδαίου Dvorak, γνωστή και ως η "Αμερικανική Σουίτα". H Σουίτα αυτή έχει τις επιδράσεις της από τη φολκλορική μουσική των ΗΠΑ αλλά και Σλαβικά στοιχεία. Είναι και αυτή γραμμένη σε "κυκλικό" χαρακτήρα, όπου το εναρκτήριο θέμα εμφανίζεται, σε διάφορες μορφές μέχρι την τελευταία κίνηση. Πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο, εξαίσια ενορχηστρωμένο έργο (το πρωτότυπο είχε γραφεί για πιάνο) και πολύ αισθαντικό.
Αποτελείται από πέντε σύντομες κινήσεις: ένα εναρκτήριο αλλά εξαιρετικά εκφραστικό Andante con moto, ακολουθούμενο από ένα ενθουσιώδες Allegro στην ακραία ντο διέση ελάσσονα. Στη συνέχεια έρχεται το Σλάβικο στοιχείο με ένα Moderato (alla Polacca) πάλι την τονική μείζονα, για να ακολουθήσει η πραγματικά αργή κίνηση, ένα Andante στη τονική ελάσσονα (λα ελάσσονα), ώστε να οδηγηθούμε στο σύντομο αλλά πλήρως εντυπωσιακό και πλούσια ενορχηστρωμένο Φινάλε Allegro (και αυτό σε λα ελάσσονα με τελική κατάληξη τη Λα μείζονα).
Εδώ αισθάνομαι υποχρεωμένος να αναφέρω τη ξεχωριστή ερμηνεία του Ivan Fisher με την Budapest Festival Orchestra, στην εξαιρετική παραγωγή, σε SACD format, της Ολλανδικής Channel.
Ελπίζω τα δύο αυτά έργα να σας προσφέρουν έστω κάτι χρήσιμο σε αυτές τις δύσκολες εποχές της πανδημίας.
Καλές ακροάσεις...
Πρόσφατα δύο εξαίρετα έργα, αμφότερα στη λαμπρή κλίμακα της Λα μείζονος, μου επιβεβαίωσαν τη θαυμαστή αυτή λειτουργία της Μουσικής αυτής. Το ένα είναι ένα κορυφαίο και πλήρως αναγνωρισμένο έργο, τουλάχιστον στο χώρο της Μουσικής Δωματίου, από έναν πολύ αξιόλογο συνθέτη και το άλλο ένα ήσσονος φήμης και λιγότερο γνωστό ορχηστρικό έργο ενός όμως πολύ αναγνωρισμένου και πραγματικά σπουδαίου συνθέτη.
Το πρώτο και πλέον σημαντικό έργο είναι η μοναδική και κορυφαία Σονάτα για βιολί και πιάνο του σπουδαίου Βέλγου συνθέτη Cesar Franck. Η Σονάτα αυτή αποτελεί, κατά πολλούς ειδικούς, την κορυφαία στο είδος αυτό και ίσως τη μοναδική με έναν πλήρως κυκλικό-αφηγηματικό τρόπο γραφής Σονάτα, όπου οι τέσσερις κινήσεις της λειτουργούν ως αφήγημα από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία της όλης παρτιτούρας.
Η γραφή της είναι ένα αριστούργημα τελειότητας αλλά και εκφραστικής πληρότητας τόσο ως προς τη συνοχή της αφήγησης όσο και ως προς την εξυπηρέτηση του ιδεατού νοήματος, καθόσον πρόκειται για "απόλυτη" μουσική (χώρις συγκεκριμένο κείμενο). Δεδομένου ότι η Σονάτα εγράφη ως δώρο για τον γάμο του ανυπέρβλητου Βιολονίστα (και συνθέτη) Eugene Ysaye, το μέρος του βιολιού είναι ό,τι πιο εξαίρετο και ως ιδιωματική γραφή για το όργανο όσο και εμπνευσμένη σύνθεση για κάθε ώριμο και ολοκληρωμένο ερμηνευτή της Σονάτας αυτής. Το σημαντικό, όμως, στοιχείο, είναι η απίστευτα σπουδαία γραφή του μέρους του πιάνου, καθόσον ο συνθέτης ήταν και εξαίρετος οργανίστας και πιανίστας. Ως εκ τούτου, έχουμε μία από τις πληρέστερες και πιο τέλεια γραμμένες Σονάτες με εξίσου σημαντική γραφή και για τα δύο όργανα.
Η Σονάτα αποτελείται από τέσσερις κινήσεις, όπου το θεματικό υλικό της πρώτης κίνησης παρουσιάζεται και στις άλλες, άλλοτε πιο καθαρό, πιο συχνά αρκετά μεταμορφωμένο.
Η πρώτη κίνηση (στη Λα μείζονα φυσικά), ένα Allegretto ben moderato, διαδραματίζει έναν ρόλο εισαγωγής στο όλο έργο αλλά διατηρεί και τα στοιχεία μίας πρώτης κίνησης της Σονάτας. Ως εκ τούτου, δεν έχουμε μία πλήρη χρήση της φόρμας της Σονάτας (Sonata form) αλλά την Εισαγωγή στο όλο έργο με την Έκθεση (Introduction) των δύο βασικών θεμάτων, το πρώτο στο βιολί και το δεύτερο στο πιάνο. Ειδικά, το πρώτο θα αποτελέσει το κύριο υλικό που θα χρησιμοποιηθεί, σε διάφορες μορφές και στις άλλες κινήσεις.
Η Δεύτερη κίνηση, ένα καθαρό Allegro στη δραματική κλίμακα της ρε ελάσσονος, λειτουργεί ταυτόχρονα ως η πραγματική πρώτη κίνηση, μετά τον εισαγωγικό ρόλο της πρώτης, αλλά και ως ένα πολύ ταραχώδες Scherzo, στη φόρμα της Toccata. Η γραφή στην κίνηση αυτή είναι τόσο μεστή και πλήρης σε ένταση, τελειότητα ιδιωματικής γραφής και εκφραστικό βάθος που, όταν φθάνει στην τελική ολοκλήρωσή της η κίνηση αυτή, σε μία θριαμβευτική Ρε μείζονα, το κοινό σχεδόν πάντα ξεσπά σε χειροκροτήματα, ωσάν να αισθάνεται ότι έχει ολοκληρωθεί το πρώτο πλήρους μουσικής μέρος του έργου και απαιτείται μία κάποια πάυση.
Το (υποθετικό) δεύτερο μέρος αρχίζει με μία μοναδική σε στυλ γραφής, έμπνευσης και χαρακτήρα κίνηση, η οποία φέρει τα στοιχεία Recitativo-Fantasia και επέχει τη θέση της αργής κίνησης. Ο σχεδόν αυτοσχεδιαστικός χαρακτήρας του Recitativo μας οδηγεί στον πλέον έντονο αλλά και ελεύθερο ύφος της Φαντασίας. Ο μεγάλος Έλληνας βιολονίστας Τάτσης Αποστολίδης θεωρούσε την κίνηση αυτή ως μία προσευχή...από τις παρυφές της ανθρώπινης ύπαρξής μας προς την πληρότητα της υπερβατικής μας θεώρησης του θείου...Η μοναδική αυτή κίνηση είναι γραμμένη στη σχετική ελάσσονα, ήτοι την φα δίεση ελάσσονα.
Για να φθάσουμε στο μοναδικής ομορφιάς και της πλέον εμπνευσμένης αισιοδοξίας λαμπρότατο Φινάλε, ένα Allegretto poco mosso, όπου το βασικό θέμα μας οδηγεί με μία υπέρτατη λυρική χάρη σε αυτό που μου είχε ειπωθεί από ξένο συνθέτη για όλη τη Σονάτα και ειδικά για το ρόλο που διαδραματίζει η τελευταία αυτή κίνηση: "Το έργο αυτό είναι μία διαρκής ανάβαση προς το φως"!..
Το έργο αυτό είχε τέτοια επιτυχία ως μία πλήρης σύνθεση, που, περισσότερο από οιοδήποτε άλλο έργο της κατηγορίας του, μετεγράφη για κάθε άλλο (σχεδόν) όργανο. Ο ίδιος ο συνθέτης επεξεργάστηκε εκείνη για το τσέλο. Υπάρχουν, όμως, και εκείνες για βιόλα, κοντραμπάσσο, φλάουτο, όμποε, φαγκότο κλπ.
Ως εικός, υπάρχει μία εξαντλητική πληθώρα από εξαιρετικές ερμηνείες και αντίστοιχες παραγωγές, ώστε θα χρειαζόμουν ένα άλλο ποστ για να αναφέρω τις πλέον σημαντικές. Πάντως, για όσους ψάχνουν σε βάθος, εκείνη που μου είχε μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου είναι μία σπάνια παραγωγή της τώρα πλεόν απελθούσης Αμερικάνικης εταιρείας Pro Piano, με δύο μάλλον άσημες αλλά ικανότατες Ασιάτισες σολίστ (που διαπρέπουν στις ΗΠΑ), ήτοι την αρκούντως άγνωστη βιολονίστα Yukiko Kamei και την κάπως πιο γνωστή και αρκούντως αξιόλογη Chitose Okashiro στο πιάνο.
Το δεύτερο έργο είναι η Σουίτα (και αυτή) σε Λα μείζονα του σπουδαίου Dvorak, γνωστή και ως η "Αμερικανική Σουίτα". H Σουίτα αυτή έχει τις επιδράσεις της από τη φολκλορική μουσική των ΗΠΑ αλλά και Σλαβικά στοιχεία. Είναι και αυτή γραμμένη σε "κυκλικό" χαρακτήρα, όπου το εναρκτήριο θέμα εμφανίζεται, σε διάφορες μορφές μέχρι την τελευταία κίνηση. Πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο, εξαίσια ενορχηστρωμένο έργο (το πρωτότυπο είχε γραφεί για πιάνο) και πολύ αισθαντικό.
Αποτελείται από πέντε σύντομες κινήσεις: ένα εναρκτήριο αλλά εξαιρετικά εκφραστικό Andante con moto, ακολουθούμενο από ένα ενθουσιώδες Allegro στην ακραία ντο διέση ελάσσονα. Στη συνέχεια έρχεται το Σλάβικο στοιχείο με ένα Moderato (alla Polacca) πάλι την τονική μείζονα, για να ακολουθήσει η πραγματικά αργή κίνηση, ένα Andante στη τονική ελάσσονα (λα ελάσσονα), ώστε να οδηγηθούμε στο σύντομο αλλά πλήρως εντυπωσιακό και πλούσια ενορχηστρωμένο Φινάλε Allegro (και αυτό σε λα ελάσσονα με τελική κατάληξη τη Λα μείζονα).
Εδώ αισθάνομαι υποχρεωμένος να αναφέρω τη ξεχωριστή ερμηνεία του Ivan Fisher με την Budapest Festival Orchestra, στην εξαιρετική παραγωγή, σε SACD format, της Ολλανδικής Channel.
Ελπίζω τα δύο αυτά έργα να σας προσφέρουν έστω κάτι χρήσιμο σε αυτές τις δύσκολες εποχές της πανδημίας.
Καλές ακροάσεις...
- Μηνύματα
- 148
- Reaction score
- 209
Μαρσέλ Προύστ <Από την πλευρά του Σουάν ΙΙ σελ. 188> μετάφραση του Παύλου Ζάννα.
<Τι ωραίος ο διάλογος που άκουσε ο Σουάν, ανάμεσα στο πιάνο και το βιολί στην αρχή του τελευταίου μέρους!.....................................................
Στην αρχή το μοναχικό πιάνο είπε το παράπονό του, σαν ένα πουλί που το εγκατέλειψε το ταίρι του• το βιολί το άκουσε, του απάντησε σαν από ένα δέντρο γειτονικό. Ήταν όπως στην γένεση του κόσμου, σα να μην υπήρχαν ακόμα παρά μόνο αυτά τα δυό πάνω στη γή, ή καλύτερα σ’ αυτό τον κόσμο τον κλειστό σε κάθε τι άλλο, τον χτισμένο απ’ την λογική ενός δημιουργού, κι όπου θα έμεναν πάντα δύο: σ´αυτή τη σονάτα. Μην είναι ένα πουλί, μην είναι η μια νεράιδα, αυτό το αόρατο όν που στενάζει, και που το πιάνο επαναλαμβάνει ύστερα τρυφερά το κλάμα του; >
Η μαγική παρτιτούρα του μουσικού Βεντέιγ στην οποία αναφέρεται το κείμενο, ίσως έχει σχέση με την σονάτα για βιολί και πιάνο του Φράνκ που τόσο άρεσε στον Προύστ.
- Μηνύματα
- 148
- Reaction score
- 209
Η τελευταία ηχογράφηση της σονάτας που έκουσα είναι με την Kyung Wha Chung, violin/ Kevin Kenner, piano.
Η Chung μεσουρανούσε τις δεκαετίες του 70 και του 80. Ήταν στα πρώτα ονόματα της δισκογραφίας αλλά η ζωή έχει τα πάνω της και κάτω της. Μετά από δεκαετή και πλέον απουσία λόγω ασθένειας επέστρεψε στην δισκογραφία πάλι με την σονάτα του Franck.
Την έχω και σε βινύλιο στην ηχογράφηση από το 1980 που είχε στην decca με τον Lupu. Σήμερα στα εβδομήντα της χρόνια παραμένει το ίδιο καλή με τότε. Στο έργο αυτό το πιάνο συμμετέχει ισότιμα ο εξαιρετικός πιανίστας Kevin Kenner.
Εδώ τους βλέπετε στο φεστιβαλ Verbier του 2016
Η Chung μεσουρανούσε τις δεκαετίες του 70 και του 80. Ήταν στα πρώτα ονόματα της δισκογραφίας αλλά η ζωή έχει τα πάνω της και κάτω της. Μετά από δεκαετή και πλέον απουσία λόγω ασθένειας επέστρεψε στην δισκογραφία πάλι με την σονάτα του Franck.
Την έχω και σε βινύλιο στην ηχογράφηση από το 1980 που είχε στην decca με τον Lupu. Σήμερα στα εβδομήντα της χρόνια παραμένει το ίδιο καλή με τότε. Στο έργο αυτό το πιάνο συμμετέχει ισότιμα ο εξαιρετικός πιανίστας Kevin Kenner.
Εδώ τους βλέπετε στο φεστιβαλ Verbier του 2016
- Μηνύματα
- 148
- Reaction score
- 209
Αντίθετα από τις τελευταίες ηχογραφήσεις που άκουσα δεν θεωρώ πρώτη επιλογή τους Gautier Capucon- Yuja Wang (Franck & Chopin cello sonatas-Εrato), στην μεταγραφή για τσέλο, παρότι είναι δύο αξιόλογοι νέοι μουσικοί.
Last edited:
Ευχαριστώ για την τόσο ενδιαφέρουσα και, ούτως ή άλλως, σημαντική "live" ερμηνεία της σπουδαίας αυτής βιολονίστριας αλλά και του λιγότερο "ιστορικού" αλλά σίγουρα λίαν αξιόλογου πιανίστα Kevin Kenner.
Προφανώς, έχω και τις δύο δισκογραφικές ερμηνείες της. Προτιμώ την πιο νεανική και πιο ενθουσιώδη πρώτη ηχογράφησή της με τον πραγματικά ισότιμό της Radu Lupu. H δεύτερη και πιο σύγχρονη είναι σαφώς πιο "ώριμη", πιο εσωτερική αλλά και τόσο αισθαντική μέσα από την ωριμότητα και το μεγαλείο της τέχνης της.
Νομίζω αξίζει να αναφερθεί εδώ τι μου είπε ένας μη μυημένος θεατής σε μία συναυλία που το καταληκτικό έργο ήταν η Σονάτα αυτή του Franck: "Με τέτοια μουσική...χαίρομαι που είμαι ζωντάνος"!
Συμφωνώ απολύτως. Μπορεί να είναι όντως δύο σπουδαία ταλέντα αμφότεροι σαν σολίστες, αλλά η Σονάτα αυτή θέλει πολλά περισσότερα...ως εφάνη στην ανωτερώ παρατεθείσα τόσο ώριμη ερμηνεία της "ψημένης" και εμβριθούς Kyung Wha Chung και του αρκούντως έμπειρου πιανίστα Kevin Kenner.
Προσωπικά, θεωρώ την ερμηνεία της τόσο χαρισματιικής Jaqueline Du Pre και του πάντα εμπνευσμένου Daniel Barenboim ως την πιο ουσιαστική και την πιο αισθαντικά έντονη για τη μεταγραφή για τσέλο και πιάνο.
Επίσης, αξίζει και η ερμηνεία με τον πάντα ενδιαφέροντα και ενδοσκοπικό Mischa Maisky και την μοναδική για αυτό που είναι Martha Argerich (σε DG, από το Live in Japan).
Σαν "τρίτη" επιλογή θα ανέφερα και την Super Audio εξαίρετη παραγωγή της Ολλανδικής Channel με τον πολύ αξιόλογο Pieter Wispelwey και τον αρκούντως ιδιαίτερο πιανίστα Paolo Giacometti.
Ειρήσθω εν παρόδω, για τη μεταγραφή για Βιόλα, μπορεί κανείς να αρκεσθεί στην εξαιρετική Super Audio παραγωγή της Myrios με την τόσο σπουδαία, ώριμη και μοναδική σολίστ στο όργανό της βιολίστρια Tabea Zimmermann και τον ικανότατο πιανίστα Kirill Gerstein.