- Μηνύματα
- 16.740
- Reaction score
- 4.583
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΖΑΒΑΡΑ
Οποια άποψη και να επιλέξει να συμμεριστεί κανείς σχετικά με το τι τελικά πέτυχαν οι «συμμαχικές δυνάμεις» στο Αφγανιστάν, τα στατιστικά στοιχεία και η έως και απάνθρωπη πραγματικότητα που βάζουν στη σκιά τη ζωή των γυναικών σε μια χώρα που τις «σκοτώνει» καθημερινά, μοιάζουν να ακυρώνουν την όποια υποψία βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης.
Η ανελέητη φτώχεια και η κλιμάκωση του πολέμου σπρώχνουν όλο και περισσότερες αφγανικές οικογένειες σε παράνομες αγοραπωλησίες με αντικείμενο τις κόρες τους, που παγιδεύονται στη συνέχεια σε υποχρεωτικούς γάμους υπό καθεστώς απόλυτης δουλείας.
Κορίτσια ηλικίας ακόμη και έξι ετών υποχρεώνονται να παντρευτούν, για να βιώσουν στη συνέχεια το μαρτύριο του βιασμού από πολλά μέλη της νέας τους «οικογένειας». Χωρίς να τους επιτρέπεται να έλθουν σε επαφή με τους γονείς, ούτε και με άλλους εξ αίματος συγγενείς τους, δεν πηγαίνουν στο σχολείο και φυσικά ούτε λόγος για «κοινωνική», αλλά και «ζωή» γενικότερα. Βιώνοντας στο πετσί τους την απόγνωση, χωρίς επίσημη αναγνώριση της ανομίας της κατάστασης και κατ' επέκταση χωρίς ελπίδα σωτηρίας, πολλά από τα «θύματα» εμφανίζουν αυτοκαταστροφικές τάσεις, προκαλώντας βαρύτατους αυτοτραυματισμούς ή κάνοντας απόπειρες αυτοκτονίας, με πιο συνηθισμένη τη μέθοδο της αυτοπυρπόλησης. Μ' άλλα λόγια, νεαρά κορίτσια που δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν τίποτα πέρα από το πιο σκληρό πρόσωπο μιας μαρτυρικής ζωής γίνονται «καμικάζι», παρασύροντας τη βασανισμένη τους ύπαρξη στο θάνατο μόνο για να γλιτώσουν.
Εξι χρόνια αφότου αμερικανικές και συμμαχικές δυνάμεις «ελευθέρωσαν» τις γυναίκες του Αφγανιστάν από το καταπιεστικό καθεστώς των Ταλιμπάν, τελευταία έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Womankind με τίτλο «Αφγανές γυναίκες και κορίτσια στον έβδομο χρόνο μετά», σοκάρει, αποδεικνύοντας ότι η ζωή αυτής της μεγάλης ομάδας του αφγανικού πληθυσμού είναι φρικτή και βαίνει επιδεινούμενη στην καθημερινότητά της σε πολλές περιπτώσεις.
Τα νούμερα μουντζουρώνουν ακόμη περισσότερο το τοπίο. Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον γυναικών, συνήθως μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, παίρνουν μορφή επιδημίας, με το 87% των γυναικών να κακοποιούνται, οι μισές από αυτές σεξουαλικά. Ετσι κι αλλιώς, ποσοστό μεγαλύτερο, του 60% των γάμων έχουν τη μορφή καταναγκασμού.
Παρά την εφαρμογή νέου νόμου, που στα χαρτιά απαγορεύει την πρακτική, το 57% των γυναικών που υποχρεώνονται σε γάμο είναι κάτω από την ηλικία των 16 ετών. Το ποσοστό του αναλφαβητισμού φτάνει στις γυναίκες το 88%. Στα ύψη είναι και η θνησιμότητα κατά τον τοκετό, όπου βρίσκει τον θάνατο μία στις εννιά γυναίκες, κι είναι αυτό το υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο μαζί με της Σιέρα Λεόνε. Τα 30 χρόνια του πολέμου έχουν προκαλέσει περισσότερες από ένα εκατομμύριο χήρες που ζητιανεύουν στους δρόμους χωρίς ούτε καν υποτυπώδη πρόνοια. Δεν είναι τυχαίο που το Αφγανιστάν είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι μεγαλύτερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες.
Η απαγορευμένη τακτική της προσφοράς χρημάτων για την «αγορά» ενός κοριτσιού είναι ακόμη σε ισχύ, καθώς επίσης και η ανταλλαγή του υπό μορφή αποζημίωσης για την παραγραφή αδικήματος, χρέους ή άλλης διαφοράς.
Η οργάνωση Womankind απευθύνει έκκληση για την εφαρμογή του ψηφίσματος 1325 του Συμβουλίου Ασφαλείας, που προβλέπει ότι πρέπει να προσφέρεται προστασία στις γυναίκες στις ζώνες των συγκρούσεων, μαζί με αναγνώριση του ρόλου τους στην ειρηνευτική διαδικασία και φυσικά σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Αν όλα αυτά φαντάζουν αδιανόητα ως πρακτικές που βρίσκονται σε εφαρμογή το 2008, εκπρόσωποι οργανώσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταγγέλλουν ότι η κατάσταση είναι ακόμη πιο ζοφερή σε επαρχίες όπως η Χελμάντ, όπου όμως δεν υπάρχει καν δυνατότητα πρόσβασης για τη συγκέντρωση στοιχείων.
Οι γυναίκες κρύβουν τη φρίκη της καθημερινότητάς τους στα εξίσου καταπιεστικά ρούχα τους και μπορεί να διαδηλώνουν κατά της εκτέλεσης της θανατικής ποινής του σπουδαστή δημοσιογραφίας που τόλμησε να τις υπερασπιστεί. Με κάθε τίμημα!
Οποια άποψη και να επιλέξει να συμμεριστεί κανείς σχετικά με το τι τελικά πέτυχαν οι «συμμαχικές δυνάμεις» στο Αφγανιστάν, τα στατιστικά στοιχεία και η έως και απάνθρωπη πραγματικότητα που βάζουν στη σκιά τη ζωή των γυναικών σε μια χώρα που τις «σκοτώνει» καθημερινά, μοιάζουν να ακυρώνουν την όποια υποψία βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης.
Η ανελέητη φτώχεια και η κλιμάκωση του πολέμου σπρώχνουν όλο και περισσότερες αφγανικές οικογένειες σε παράνομες αγοραπωλησίες με αντικείμενο τις κόρες τους, που παγιδεύονται στη συνέχεια σε υποχρεωτικούς γάμους υπό καθεστώς απόλυτης δουλείας.
Κορίτσια ηλικίας ακόμη και έξι ετών υποχρεώνονται να παντρευτούν, για να βιώσουν στη συνέχεια το μαρτύριο του βιασμού από πολλά μέλη της νέας τους «οικογένειας». Χωρίς να τους επιτρέπεται να έλθουν σε επαφή με τους γονείς, ούτε και με άλλους εξ αίματος συγγενείς τους, δεν πηγαίνουν στο σχολείο και φυσικά ούτε λόγος για «κοινωνική», αλλά και «ζωή» γενικότερα. Βιώνοντας στο πετσί τους την απόγνωση, χωρίς επίσημη αναγνώριση της ανομίας της κατάστασης και κατ' επέκταση χωρίς ελπίδα σωτηρίας, πολλά από τα «θύματα» εμφανίζουν αυτοκαταστροφικές τάσεις, προκαλώντας βαρύτατους αυτοτραυματισμούς ή κάνοντας απόπειρες αυτοκτονίας, με πιο συνηθισμένη τη μέθοδο της αυτοπυρπόλησης. Μ' άλλα λόγια, νεαρά κορίτσια που δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν τίποτα πέρα από το πιο σκληρό πρόσωπο μιας μαρτυρικής ζωής γίνονται «καμικάζι», παρασύροντας τη βασανισμένη τους ύπαρξη στο θάνατο μόνο για να γλιτώσουν.
Εξι χρόνια αφότου αμερικανικές και συμμαχικές δυνάμεις «ελευθέρωσαν» τις γυναίκες του Αφγανιστάν από το καταπιεστικό καθεστώς των Ταλιμπάν, τελευταία έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Womankind με τίτλο «Αφγανές γυναίκες και κορίτσια στον έβδομο χρόνο μετά», σοκάρει, αποδεικνύοντας ότι η ζωή αυτής της μεγάλης ομάδας του αφγανικού πληθυσμού είναι φρικτή και βαίνει επιδεινούμενη στην καθημερινότητά της σε πολλές περιπτώσεις.
Τα νούμερα μουντζουρώνουν ακόμη περισσότερο το τοπίο. Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον γυναικών, συνήθως μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, παίρνουν μορφή επιδημίας, με το 87% των γυναικών να κακοποιούνται, οι μισές από αυτές σεξουαλικά. Ετσι κι αλλιώς, ποσοστό μεγαλύτερο, του 60% των γάμων έχουν τη μορφή καταναγκασμού.
Παρά την εφαρμογή νέου νόμου, που στα χαρτιά απαγορεύει την πρακτική, το 57% των γυναικών που υποχρεώνονται σε γάμο είναι κάτω από την ηλικία των 16 ετών. Το ποσοστό του αναλφαβητισμού φτάνει στις γυναίκες το 88%. Στα ύψη είναι και η θνησιμότητα κατά τον τοκετό, όπου βρίσκει τον θάνατο μία στις εννιά γυναίκες, κι είναι αυτό το υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο μαζί με της Σιέρα Λεόνε. Τα 30 χρόνια του πολέμου έχουν προκαλέσει περισσότερες από ένα εκατομμύριο χήρες που ζητιανεύουν στους δρόμους χωρίς ούτε καν υποτυπώδη πρόνοια. Δεν είναι τυχαίο που το Αφγανιστάν είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι μεγαλύτερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες.
Η απαγορευμένη τακτική της προσφοράς χρημάτων για την «αγορά» ενός κοριτσιού είναι ακόμη σε ισχύ, καθώς επίσης και η ανταλλαγή του υπό μορφή αποζημίωσης για την παραγραφή αδικήματος, χρέους ή άλλης διαφοράς.
Η οργάνωση Womankind απευθύνει έκκληση για την εφαρμογή του ψηφίσματος 1325 του Συμβουλίου Ασφαλείας, που προβλέπει ότι πρέπει να προσφέρεται προστασία στις γυναίκες στις ζώνες των συγκρούσεων, μαζί με αναγνώριση του ρόλου τους στην ειρηνευτική διαδικασία και φυσικά σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Αν όλα αυτά φαντάζουν αδιανόητα ως πρακτικές που βρίσκονται σε εφαρμογή το 2008, εκπρόσωποι οργανώσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταγγέλλουν ότι η κατάσταση είναι ακόμη πιο ζοφερή σε επαρχίες όπως η Χελμάντ, όπου όμως δεν υπάρχει καν δυνατότητα πρόσβασης για τη συγκέντρωση στοιχείων.
Οι γυναίκες κρύβουν τη φρίκη της καθημερινότητάς τους στα εξίσου καταπιεστικά ρούχα τους και μπορεί να διαδηλώνουν κατά της εκτέλεσης της θανατικής ποινής του σπουδαστή δημοσιογραφίας που τόλμησε να τις υπερασπιστεί. Με κάθε τίμημα!
