Γινε και εσυ Ραδιοφωνικος Παραγωγος

[Nick Arvanitakis]

Real post punk...

 

[cosmarpan]

Vic Chesnutt - Free Of Hope from LP "Is The Actor Happy?" (1995) Texas Hotel Records


Bricks are dirty, lakes are dead the
Family dog is mad baby brother's science
Beakers are all broken now the
Yard peacocks are all sad board games are
Boring may they rot on the shelf
Big brother's at Columbia University
Quote unquote he's tanning beaver
Pelts subtle as a billboard oh so refined
Smoking through my chimney burning

Up this life of mind free of hope, free of the
Past thank you God of nothing I'm free at last
Free of hope, free of the past thank you
God of nothing I'm free at last
I'm free at last

A chip on the shoulder usually means there's wood up above
But no many at this shiny oblong table is very,
Very fibrous picnic demographics I'm scorched and corn fed leaning

On the banister I know it's just another
20, 20 years of sweat making up his
Milkdud mind gnawing on a Charleston
Chew ooh, look inside his hothouse eyes see
His budding youth free of hope, free of
The pas thank you God of nothing I'm
Free at last free of hope, free of the past thank
You God of nothing I'm free at last I'm free at last

Περιεργη φαση σημερα, τελος παντων...Ο Vic μας εχει αφησει χρονους από το 2009, ηταν καθηλωμένος σε αναπηρικο καροτσακι από τα 18 του, αλλα η ψυχη του ηταν πανω σε turbo, δεν ξερω πως καταφερνε χωρις να κανει ουσιαστικα τιποτα να μετατρεπει την μαυριλα σε αισιοδοξια και την χαρα σε θανατο. Αλλοι το λενε χαρισμα, εγω το λεω ελευθερια.

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά....

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼ όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Mario de Andrade (1893 – 1945)

 

[Yiannis_B]

Είμαι Ο Μαθητής Του Τελευταίου Θρανίου

Eίμαι ο μαθητής του τελευταίου θρανίου
είμαι το διάφανο παιδί του τελευταίου θρανίου
ο ξεχασμένος σας γιος
η χαμένη σας κόρη
κάθομαι στην άκρη του διαδρόμου
στο πλάι του παραθύρου
τα γόνατά μου ακουμπούν στο σπασμένο θρανίο
είμαι το παιδί που δε χαϊδεύει με το βλέμμα ο δάσκαλος
είμαι ο συλλέκτης παρατηρήσεων
είμαι ένας ακόμη κόκκος στην κρισάρα του εκπαιδευτικού σας συστήματος

είμαι το νεογέννητο χαμόγελο καθώς αγγίζω
τα ξέπλεκα μαλλιά της Φωτεινής
είμαι ο καθρέπτης πως η ζωή συνεχίζεται
στο κολυμβητήριο ο πρώτος απ’ το τέλος στη διαδρομή
η μαμά μου μ’ αφήνει παρκαρισμένο γωνία smile και nickelodeon
o μπαμπάς μου με μπουκώνει με συμβουλές
καθώςείμαι ο καθρέπτης όσων δεν κάνατε
είμαι ο αποδέκτης της μη λύσηςπου προβάλλεται ως η μοναδική
είμαι το παιδί που ντρέπεστε να είναι δικό σας

αναρωτιέμαι
εγώ ο μαθητής του τελευταίου θρανίου
ο ξεχασμένος γιος σας
αναρωτιέμαι
εγώ το διάφανο παιδί του τελευταίου θρανίου
η χαμένη κόρη σας
τα παιδιά των μνημονίων ποιον έχουνε πατέρα;

Είμαι Ο Μαθητής Του Τελευταίου Θρανίου / Του Νίκου Πριόβολου
http://www.bibliotheque.gr/article/57148

-------------------------------------------------------------------------------

Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ - Το πάρτυ


https://annibusblog.wordpress.com/2017/01/28/hmέra-119-ο-ήχος-του-δημόσιου-υπάλληλου-που-α/

 

[Yiannis_B]

Vic Chesnutt - Free Of Hope from LP "Is The Actor Happy?" (1995) Texas Hotel Records

Αριστούργημα. ...θα βάλω τους στίχους όπως τους πρέπει...

Bricks are dirty, lakes are dead
The family dog is mad
Baby brother's science beakers are all broken
Now my yard peacocks are all sad

Board games are boring
May they rot on the shelf
Big brother's at Columbia University
Quote unquote, he's tanning beaver pelts

Subtle as a billboard, oh, so refined
Smoking through my chimney
Burning up this life of mind

Free of hope, free of the past
Thank you God of nothing
I'm free at last

Free of hope, free of the past
Thank you God of nothing
I'm free at last
I'm free at last
I'm free, free at last

A chip on the shoulder usually means
There's wood up above

But no man at this shiny oblong table
Is very, very fibrous

Picnic demographics
I'm scorched and corn fed
Leaning on the banister
I knew it's just another 20, 20 years of sweat

Making up his milk dud mind
Gnawing on a Charleston Chewooh
Look inside his hothouse eyes
See his budding youth

Free of hope, free of the past
Thank you God of nothing
I'm free at last

Free of hope, free of the past
Thank you God of nothing
I'm free at last
I'm free at last
I'm free, free at last

 

[Yiannis_B]

On Monday back to work.

Work is the curse of the drinking classes.

Matt Elliott - Drinking Songs

 

[Snow Whitty]

John Lennon - Working Class Hero ( Acoustic Version )

As soon as you're born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

They hurt you at home and they hit you at school
They hate you if you're clever and they despise a fool
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be



When they've tortured and scared you for twenty odd years
Then they expect you to pick a career
When you can't really function you're so full of fear
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

Keep you doped with religion and sex and TV
And you think you're so clever and classless and free
But you're still fucking peasants as far as I can see
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be....

 

[cosmarpan]

The Boy - Μητέρα / Απαιτώ from LP "Έτοιμοι Ενα" (2016) Inner Ear Records


Λες να ήρθε η ώρα να γίνω μητέρα κι εγω?


Εχεις απίστευτο κ@λο.
Ο κ@λος συ, ναι, ειναι η μόνη αλήθεια.

Σίγουρα στα δέκα καλυτερα της χρονιάς που περαςει, ο The Boy δίνει ρεσιτάλ σύγχρονης ποίησης και πολλα σκαμπίλια με μια μουσικη υπόκρουση, απλή μεν, άκρως απολαυστική δε.

Και λιγο ποίηση για τους φαν απο τον αείμνηστο Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984)

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Θα πεθάνω ένα σούρπο θολό. Θάναι βράδυ
ριγηλό που θα υψώσω τη Σφίγγα μου πάνω
– σκέδιο της ψυχής μου καταπληχτικό στο σκοτάδι
ακαθόριστο, πλάνο!
Όπως πάντα, ένας άνεμος θα πνέει, ένα αγέρι,
κι αδιάφορη η νύχτα θα περάσει σοφράνο,
δεν θα σβήσει ο ήλιος, δε θα πέσει ένα αστέρι
που εγώ θα πεθάνω.
Τα καράβια θα πλέουνε. Το πουλί δε θα ξέρει
πως για πάντα ο κόσμος έχει σβήσει για μένα,
άλλη άνοιξη θάρθει, άλλος Μάης θα φέρει
πάλι ρόδα βαμμένα…
…Σ’ έναν δρόμο μονάχα σιωπηλόν, αγαπημένο,
ακατάληπτα θα σκούζει μια μαντέμινη βρύση
διηγώντας μονάχη της παραμύθι θλιμμένο
που εγώ θάχω σβήσει…
Μόνο αυτή. Κι η μανούλα μου που ήξερε πόσο
με τραβούσαν τα σούρπα, τα φεγγάρια –ω Μάνα!–
τα γλυκά ξεπορτίσματα της αγάπης, κι ως τόσο
τα θαμπά και τα πλάνα.
......................................................................
Θα πεθάνω –για έρωτα καθώς μια βραδιά θα πηγαίνω
σαν ’να όμορφο αγρίμι που το τραβάει το νεράκι–
θα με σκούξει παράξενο ένα πουλί χτυπημένο,
η α γ ά π η – γ ε ρ ά κ ι …

 

[Yiannis_B]

_Τὰ δῶρα_

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής

-------------------------------

_Ὀρυχεῖο _

Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα

Νὰ μὲ θυμᾶσαι

----------------------------------

_Δὲν εἶναι ὁ Οἰδίποδας_
......
ὁ Κώστας σκοτωμένος
ὁ Ὀρέστης σκοτωμένος
ὁ Ἀλέξης σκοτωμένος
σπᾶνε τὶς ἁλυσίδες στὰ παράθυρα
καὶ μπαίνουν μέσα
ὁ Κώστας ὁ Ὀρέστης ὁ Ἀλέξης
ἄλλοι γυρίζουνε στοὺς δρόμους ἀπὸ τὸ πανηγύρι
μὲ φῶτα μὲ σημαῖες μὲ δέντρα
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει κάτω
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει ἀπὸ τὸν Οὐρανό
τ᾿ ἄλογα τ᾿ Ἀχιλλέα πετοῦν στὸν οὐρανό
βολίδες συνοδεύουνε τὸ πέταμά τους

ὁ ἥλιος κατρακυλάει ἀπὸ λόφο σὲ λόφο

καὶ τὸ φεγγάρι εἶναι ἕνα πράσινο φανάρι γεμάτο οἰνόπνευμα...
........

Regressverbot -Homage to Miltos Sahtouris

 

[cosmarpan]

_Τὰ δῶρα_

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής

-------------------------------

_Ὀρυχεῖο _

Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα

Νὰ μὲ θυμᾶσαι

----------------------------------

_Δὲν εἶναι ὁ Οἰδίποδας_
......
ὁ Κώστας σκοτωμένος
ὁ Ὀρέστης σκοτωμένος
ὁ Ἀλέξης σκοτωμένος
σπᾶνε τὶς ἁλυσίδες στὰ παράθυρα
καὶ μπαίνουν μέσα
ὁ Κώστας ὁ Ὀρέστης ὁ Ἀλέξης
ἄλλοι γυρίζουνε στοὺς δρόμους ἀπὸ τὸ πανηγύρι
μὲ φῶτα μὲ σημαῖες μὲ δέντρα
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει κάτω
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει ἀπὸ τὸν Οὐρανό
τ᾿ ἄλογα τ᾿ Ἀχιλλέα πετοῦν στὸν οὐρανό
βολίδες συνοδεύουνε τὸ πέταμά τους

ὁ ἥλιος κατρακυλάει ἀπὸ λόφο σὲ λόφο

καὶ τὸ φεγγάρι εἶναι ἕνα πράσινο φανάρι γεμάτο οἰνόπνευμα...
........

Regressverbot -Homage to Miltos Sahtouris

Μπη, το νημα ολο και πιο πολύ παει προς την ποιηση, εχουμε σαλταρει μου φαινεται

 

[Decembered]

kids of december...
εξαιρετος νεος!
[DOUBLEPOST=1486048435][/DOUBLEPOST]+ ενα τελευταιο..
Vault of Blossomed Ropes - Ordo ab Chao
Πίσω και γύρω από τους αθανάτους των ερήμων και των περιβολιών,
τα θνητά φυτά και οι άνθρωποι ζουν και υπάρχουν.
Ο ουρανός είναι απύθμενος και η θάλασσα πανδέγμων.
Οι άνθρωποι όπως και τα φυτά ζουν την ζωήν των.
Εκ πρώτης όψεως, τα πάντα φαίνονται αλλοπρόσαλλα,
όμως μια πλέον προσεκτική θεώρησις του συνόλου
καταδεικνύει στα έκθαμβα μάτια των παρατηρητών
ότι παντού υπάρχει μία καταπληκτική συνέπεια, μία δομή,
μία αρχιτεκτονική – όχι όμως της επιστήμης, ή της τέχνης, μα της φύσεως
μη καταλήγουσα εις καμμίαν οριστικήν μορφήν
όπως εις τας λιθοδομάς, ή τα άλλα κτίσματα, μα που αποτελεί
την κατά ποικίλα διαστήματα προσωρινήν όψιν μιας
αείποτε εκτυλισσομένης ενδελεχείας,
μιας αείποτε πολλαπλασιαζομένης διαρθρώσεως
και επικοινωνίας, ενός αείποτε τελουμένου μυστηρίου,
που άλλοι το ονομάζουν Κόσμον, άλλοι Χάος , ή Αρμονίαν
και άλλοι Θεού σοφίαν.

Μέσα εις αυτήν την απέραντον μεγαλοσύνην
και τα μικρά και τα παραμικρά έχουν την πλήρη σημασίαν των
και την ανυπολόγιστον βαρύτητά των.
Και εντός της αδιαπτώτου παρουσίας του αναμφισβητήτου
αυτού συνόλου των μικρών και τεραστίων, των ορατών και αοράτων,
των λογικών και παραλόγων, οπίσω και γύρω από τους αθανάτους,
που φύονται και εις τους κρημνούς και ζουν και εις τας ερήμους
τα θνητά φυτά, τα ζώα και ημείς οι άνθρωποι,
όλοι μαζί, παρά τον θάνατον,
εις αιώνα τον άπαντα ακμάζομεν.

''Οι Αθάνατοι'', Αδρέας Εμπειρίκος

 

[Nick Arvanitakis]

Tα πιο εύκολα 17 λεπτά ενός ραδιοφωνικού παραγωγού!

 

[cosmarpan]

Fay Richmonde - My Pussy Belongs To Daddy from compilation LP "My Pussy Belongs To Daddy" (1957) Beacon Records


Holy shit my dad had this album. I never played it but I clearly remember her tits. JazzUS Christ.
[DOUBLEPOST=1486121588][/DOUBLEPOST]

kids of december...
εξαιρετος νεος!
[DOUBLEPOST=1486048435][/DOUBLEPOST]+ ενα τελευταιο..
Vault of Blossomed Ropes - Ordo ab Chao
Πίσω και γύρω από τους αθανάτους των ερήμων και των περιβολιών,
τα θνητά φυτά και οι άνθρωποι ζουν και υπάρχουν.
Ο ουρανός είναι απύθμενος και η θάλασσα πανδέγμων.
Οι άνθρωποι όπως και τα φυτά ζουν την ζωήν των.
Εκ πρώτης όψεως, τα πάντα φαίνονται αλλοπρόσαλλα,
όμως μια πλέον προσεκτική θεώρησις του συνόλου
καταδεικνύει στα έκθαμβα μάτια των παρατηρητών
ότι παντού υπάρχει μία καταπληκτική συνέπεια, μία δομή,
μία αρχιτεκτονική – όχι όμως της επιστήμης, ή της τέχνης, μα της φύσεως
μη καταλήγουσα εις καμμίαν οριστικήν μορφήν
όπως εις τας λιθοδομάς, ή τα άλλα κτίσματα, μα που αποτελεί
την κατά ποικίλα διαστήματα προσωρινήν όψιν μιας
αείποτε εκτυλισσομένης ενδελεχείας,
μιας αείποτε πολλαπλασιαζομένης διαρθρώσεως
και επικοινωνίας, ενός αείποτε τελουμένου μυστηρίου,
που άλλοι το ονομάζουν Κόσμον, άλλοι Χάος , ή Αρμονίαν
και άλλοι Θεού σοφίαν.

Μέσα εις αυτήν την απέραντον μεγαλοσύνην
και τα μικρά και τα παραμικρά έχουν την πλήρη σημασίαν των
και την ανυπολόγιστον βαρύτητά των.
Και εντός της αδιαπτώτου παρουσίας του αναμφισβητήτου
αυτού συνόλου των μικρών και τεραστίων, των ορατών και αοράτων,
των λογικών και παραλόγων, οπίσω και γύρω από τους αθανάτους,
που φύονται και εις τους κρημνούς και ζουν και εις τας ερήμους
τα θνητά φυτά, τα ζώα και ημείς οι άνθρωποι,
όλοι μαζί, παρά τον θάνατον,
εις αιώνα τον άπαντα ακμάζομεν.

''Οι Αθάνατοι'', Αδρέας Εμπειρίκος

Ετσι μπραβο decembered, μονο ποιηση

 

[Decembered]

[DOUBLEPOST=1486121588][/DOUBLEPOST]

Ετσι μπραβο decembered, μονο ποιηση

Κωμωδία Θανάτου - Καμπάνες
(Στοίχοι από το ποίημα "καμπάνες" του Μίλτου Σαχτούρη)
;-D
ελα πιασε και αλλο ενα απο τη γειτονια.

 

[cosmarpan]

Κωμωδία Θανάτου - Καμπάνες
(Στοίχοι από το ποίημα "καμπάνες" του Μίλτου Σαχτούρη)
;-D
ελα πιασε και αλλο ενα απο τη γειτονια.

επιασα

 

[cosmarpan]

ΟΔΟΣ 55 - Από την Άκρη της Νύχτας from 7" single (2013) ειρκτή Records


I wanna fuck to this.

 

[Decembered]

Tango Mangalore - μιλούσε για την Θάλασσα
wave tank - το τσιρκο της ντροπης (απο παλαιοτερο..)
selofan/she past away - alt ego
+ναφθαλινη.. βγαινει και σε σκοταδι

cheers Cosmarpan!

 

[Decembered]

ΟΔΟΣ 55 - Από την Άκρη της Νύχτας from 7" single (2013) ειρκτή Records


I wanna fuck to this.

χαχα...η απαντηση στο θελω σου ερχεται απο την ιδια την μπαντα..(σε ενα προτζεκτ απο τα πολλα που εχουν..).. iõ iõ cosmar-pan ..

 

[Decembered]

και φτιαξε και το τουιτερ σου....

 

[cosmarpan]

και φτιαξε και το τουιτερ σου....

τι τουιτερ και γουφερ ρε ντισεμπερντ, αμα μπλέξω και μ'αυτα δεν θα προλαβαίνω να παω βεσε να'πουμε.
Πες εσυ στις εταιρειες να βγαζουν λιγοτερα και θα δουμε

 

[Decembered]

τι τουιτερ και γουφερ ρε ντισεμπερντ, αμα μπλέξω και μ'αυτα δεν θα προλαβαίνω να παω βεσε να'πουμε.
Πες εσυ στις εταιρειες να βγαζουν λιγοτερα και θα δουμε

...ποιον εκανα φολοου τοτε?!
..εσυ ζητησες...δισκακια..πολλα δισκακια!...και ισακουστικες...ισα ολα να πουμε...
τεσπα...μιας και ειμαστε στον αερα.. αλεξιπτωτοοοοοοοοο...

Dr Phybes - Profiteia