Δημόσιος Κίνδυνος - Public Enemies (2009)

[Cine Gear]

Δημόσιος Κίνδυνος - Public Enemies (2009)

H ταινία που κάνει πρεμιέρα στις 2 Ιουλίου βασίζεται στο βιβλίο του Μπράιαν Μπάροου, «Ρublic Enemies: Americas Greatest Crime Wave and the Birth of the FΒΙ», ο συγγραφέας του βιβλίου αναρωτιέται γιατί το Χόλιγουντ είναι ερωτευμένο με τους κακούς και παρανοϊκούς αληθινούς αντι-ήρωες και δίνει τη δική του απάντηση στους «Τάιμς του Λονδίνου».

«Οι εγκληματίες γοητεύουν και τώρα και ανέκαθεν», ξεκινάει το άρθρο του Μπάροου. «Είτε πρόκειται για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη είτε για τον Τζέσε Τζέιμς και τη μαφία, όλοι τους γεννούν αντιφατικά αισθήματα μέσα μας.

Αυτό που κατευθύνει αυτά τα συναισθήματα, νομίζω, είναι οι μικρές ματαιώσεις που όλοι μοιραζόμαστε με τους κανόνες της ζωής, το δάνειο που πρέπει να πληρωθεί, το αλαζονικό αφεντικό που πρέπει να κολακεύουμε, ακόμα και η μεγάλη ουρά στο σούπερ μάρκετ. Δεν θα ήθελες πολύ να σκίσεις τον λογαριασμό που χρωστάς, να ξαπλώσεις το αφεντικό, ή να περάσεις το όριο; Αυτό ακριβώς κάνουν οι εγκληματίες. Σπάνε τους κανόνες που εμείς δεν μπορούμε και ζούμε εμμέσως μέσα από αυτούς».

Στο βιβλίο και στην ταινία, σκηνοθετημένη από τον Μάικλ Μαν («Ενταση», «Ο τελευταίος των Μοϊκανών»), παρακολουθούμε τους ομοσπονδιακούς να προσπαθούν να συλλάβουν τους διαβόητους αμερικανούς γκάνγκστερ Τζον Ντίλινγκερ, Μπέιμπι Φέις Νέλσον και Πρίτι Μπόι Φλόιντ, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, όπου ανθεί το οργανωμένο έγκλημα.

Ο συγγραφέας παρατηρεί ότι όλοι οι διαβόητοι εγκληματίες της εποχής, με επικεφαλής τους Μπόνι και Κλάιντ, ανατέλλουν και δύουν μέσα στους ίδιους 18 μήνες, μέσα στη δύσκολη περίοδο για τις ΗΠΑ, μετά το οικονομικό κραχ του 29.

Οι περισσότεροι από τους γκάνγκστερ έχουν βρει τους σκηνοθέτες και τους ενσαρκωτές τους, όπως η ταινία του 1967, «Μπόνι και Κλάιντ» με τον Γουόρεν Μπίτι και τη Φέι Ντάναγουεϊ, η οποία, όμως, έχει λουστράρει αρκετά τους χαρακτήρες, παρουσιάζοντάς τους σαν όμορφους φιλόσοφους που κρατάνε όπλα και καπνίζουν, όπως επισημαίνει ο Μπάροου.

Ο Τζον Ντίλινγκερ, ένας από τους διασημότερους ληστές τραπεζών στην Αμερική, παρόλη τη δημοσιότητα και τα εξώφυλλα που έκανε κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν κατόρθωσε μέχρι τώρα να έλξει έναν μεγάλο σκηνοθέτη.

Ο Ντίλινγκερ εμψύχωσε χιλιάδες Αμερικανούς και έγινε σύμβολο της δημόσιας οργής την εποχή της οικονομικής κρίσης, γιατί ήταν ικανός να κάνει αυτό που δεν μπορούσαν εκείνοι: να προβάλει αντίσταση. Σε μία από τις περίφημες φράσεις του κατά τη διάρκεια ληστείας, ο Ντίλινγκερ είχε πει σε κάποιον πελάτη: «Δεν θέλουμε τα χρήματά σας, κύριε. Μόνο τα χρήματα της τράπεζας».


«Ο Ντίλινγκερ προσφέρει εξαιρετικές προκλήσεις και για τον ιστορικό και ιδιαίτερα για τον κινηματογραφιστή», θεωρεί ο Μπάροου, καθώς «δεν είχε σκοπό να γίνει εγκληματίας. Δεν είχε σκοπό να γίνει τίποτα».

Ηταν ο γιος ενός ήσυχου μανάβη από την Ινδιανάπολη που βρέθηκε να σκοτώνει ανθρώπους, κυρίως ευρισκόμενος σε αυτοάμυνα, και θεωρήθηκε από τον κόσμο ο Ρομπέν των Δασών του 1929. Το κύμα των γκάνγκστερ γεννάει και διαμορφώνει το FBI.

Απέναντί του ο Ντίλινγκερ θα βρει τον πράκτορα του FBI, Μέλβιν Πέρβις (τον ρόλο ερμηνεύει ο Κρίστιαν Μπέιλ), ο οποίος και θα τον συλλάβει. Ο Μπάροου ισχυρίζεται ότι ο Ντίλινγκερ και ο Πέρβις του φιλμ «Ρublic Εnemy» είναι πιο κοντά στην πραγματική ιστορία από οποιαδήποτε ταινία του Χόλιγουντ

Ελληνική Πρεμιέρα 2/7/2009

​

 

[Rosebud]

Απάντηση: Δημόσιος Κίνδυνος - Public Enemies (2009)

Ντίλι, ντίλι, ψηφιακό καντήλι!
του zerVo
Ποτοαπαγόρευση, γκάνγκστερ, ομοσπονδιακοί… Ψήνομαι για τα καλά κι είμαι πανέτοιμος να φορέσω τα γιορτινά μου! Η τελευταία μου φορά που πήγα σε τέτοιο πάρτι πρώτη προβολή, χάνεται στα χρόνια της ενηλικίωσης, μα ήταν τόσο ξέχωρη. De Palma διοργανωτής, ολοκαίνουργο αστέρι ο Kevin, απομυθοποίηση του Μποντ και όσκαρ για τον Sean, φρέσκο αίμα ο Andy και De Niro στα καλά του, να σε πείθει πως ακόμη κι ο Καπόουν (sic) είναι όσιος. Το περιμένω με τέτοια ανυπομονησία, που έχω κόψει ακόμη και το αλκοόλ για καμιά δεκαπενταριά ημέρες, για αυθυποβολή και καλά. Τέτοια πρεμούρα μιλάμε. Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου, δεν θα φανταζόμουν, πως ο κόουτς Mann θα μου κατέστρεφε το όνειρο…


Διανύουμε την depression era και το Federal Bureau of Investigations, κάτω από την αμφιλεγόμενη ομπρέλα του Εντ Χούβερ, ορίζει τον επιθεωρητή Μέλβιν Πέρβις, ως τον ιδανικότερο, για να βγάλει την υπηρεσία από το ρεζίλεμα, που την έχουν ρίξει οι συνεχείς επιτυχίες των βαριά οπλισμένων γκάνγκστερ. Στόχος πρώτος και καλύτερος, ο Τζόνι Ντι. Τα διαόλια μου άρχισαν να με πιάνουν από νωρίς, μόλις αντίκρυσα αυτό το ΤΖου στο Ντίλιντζερ. Είναι να σαν προσπαθείς να πείσεις πως το κορίτσι του 9 ½ Weeks λεγόταν ΜπάσινΤΖερ και ότι ο αποδέκτης των πάλαι ποτέ αντι-νατοϊκών συνθημάτων, ήταν ο δολοφόνος ΚίσινΤΖερ. Μην το παλεύεις, όπως έχει μάθει κανείς, ακόμη κι αν το ακούω έτσι, θέλω να το διαβάζω αλλιώς… Προσπερνάω την εκσυγχρονίζουσα πρόκληση σαν καλός μάναΓΚερ, γιατί περιμένω εναγωνίως να νιώσω ζεστές καμπαρντίνες και να ακούσω καλοκουρδισμένα ημι-αυτόματα, δεν θα μου χαλάσει το κέφι ένας φθόγγος. Και ω του θαύματος! Στο πανί παίζει άλλη ταινία, από αυτή που λέει το πρόγραμμα. Συγνώμη κοπελιά, μα αυτό δεν είναι το Public Enemies. Πιο πολύ σαν το Dogville με σκηνικά μου μοιάζει…

Που είναι τα καλοφωτισμένα εσωτερικά πλάνα σε σταθμούς και νάιτ κλαμπς? Που είναι οι ζυγισμένες σε κοντράστ εικόνες, που θαυμάζεις μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του ξυρίσματος του μαφιόζου? Που είναι η χολιγουντιανή (ναι, ρε χολιγουντιανή) απόλυτη ισορροπία του υποκειμένου με το προς το καφετίζων φόντο της εποχής? Που είναι η ιταλιάνικη μουσική επένδυση στο χαλί? Πάπαλα! Ο Mann πήρε το ψηφιακό καμερόνι επ ώμου, βγήκε παγανιά και όποιον πάρει ο Χάρος. Τι Νονοί, Αδιάφθοροι και κολοκύθια μου τσαμπουνάς? Αυτό που θυμάσαι για το προπολεμικό Σικάγο να το ξεχάσεις. Εδώ ένας αποφασίζει και θα στα δείξει όλα digital. Με κόκκο, σκιές και τρεμάμενη φάτσα όπως κάνουν κάτι εγχώριοι πεινάλες κινηματογραφιστές. Εικαστική παρέμβαση προσφορά του Mr Miami Vice και του lead καμεράμαν του Dante Spinotti, στον βωμό του ρεαλισμού και της απόλυτης αναπαράστασης της περιόδου. Ακόμη και εικοσιπέντε Όσκαρ να σου απονείμουν αγαπητέ, εμένα δεν μου κάνεις. Εγώ θέλω να μου φέρεις πίσω τον Έλιοτ Νες σε technicolor και τις αληθοφάνειες σου, να τις αφήσεις για τίποτα Collateral, αν και όπως έδειξαν τα πράγματα κι εκεί άπατος πήγες…

Για πες: Μ’αυτά και μ’αυτά κύλησε το εργάκι, που ως μελέτη του ενός και μοναδικού χαρακτήρα, που ήθελε να επιδείξει, τα πήγε αρκετά καλά. Ο Ντίλιγκερ, θύμα ευθύς εξαρχής, με πομπώδεις ατάκες, σούπερ ύφος και διακριτική γοητεία, να αγιοποιείται σαν ο Ρομπέν των φτωχών στα 30s. Μοναχικός καβαλάρης και Ροδόλφος Βαλεντίνο συνάμα – στα μάτια της άχρωμης La Vie En Rose μνηστής του και κάτι παραπάνω - ορίζει όμορφα τον θρύλο, στην φατσούλα του Depp, που στα νορμάλ του έχει να τον δεις πολλά χρόνια. Απέναντι του οι Federals. Άβουλα όντα, δίχως ψυχή και παλμό, να κυνηγούν το κακό, μόνο λόγω των ανωτέρω εντολών. Orders που αν πρόσταζαν το αντίθετο, θα το έπρατταν δίχως διαφωνίες και δισταγμούς. Χαρακτήρες κενοί και τιποτένιοι, υπόδουλοι της ιεραρχίας, των γαλονιών και του μηνιάτικου. Ακόμη και μπάτσους να τους πεις, έτσι μηδενικά που τους ορίζει ο ποιητής καλό θα τους κάνεις, δείχνει πως τους υπολογίζεις. Ταμάμ επιλογή για τον καθρέφτη των Ομοσπονδιακών, ο Bale, που ακόμη και Μπάτμαν αν παίζει, άλλος του κλέβει την πρωτιά. Αλλά οι ρόλοι είναι το θέμα? Αν ρωτήσεις δέκα νοματαίους τι θυμούνται από το Heat, θα σου απαντήσουν με ένα στόμα, την στιγμή του μακελιού στο downtown. Εδώ τι ζητά ο Mann, ψυχική αναπαράσταση γραμμένη σε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό πάπυρο? Αν είναι έτσι μεσιέ το σινεμά, να σου προτείνω να (ξανα)γυρίσεις και το Modern Times, με ομιλία, έγχρωμο και σε hi-def-digi καρέ, για να ζωντανέψεις απόλυτα τις μέρες του 36'. Το κάνεις? Αμ, δεν το κάνεις...

http://lessthanzervo.blogspot.com/

 

[DoomSword]

Απάντηση: Δημόσιος Κίνδυνος - Public Enemies (2009)

ενταξει, εμενα μ'αρεσε

ειχε μια διαφορετικη προσεγγιση, αλλα δε με χαλαγε

σιγουρα καποιες σκηνες θα ηταν καλυτερα γυρισμενες με φιλμ (και καποιες ισως ηταν) αλλα οι σκηνες δρασης ειχαν ενα εξτρα ρεαλισμο, κατι σαν να τα τραβαγε ανταποκριτης πολεμου ενα πραμα

αν εξαιρεσεις τις μεγαλες ιστορικες ανακριβειες (βλακεια εκ μερους τους), η ταινια κυλαει ευχαριστα

σημειωση: απ'οσο ξερω δεν φταιει το ψηφιακο μεσο για την εικονα, αλλα οτι η ταινια γυριστικε σε βιντεο φορματ (60hz) και οχι κινηματογραφικο (24p)

 

[yan73]

Απάντηση: Δημόσιος Κίνδυνος - Public Enemies (2009)

Καλα, ο ηχος ηταν επιτηδες τοσο μα τοσο χαλια;
Eιδικα στο πρωτο μισο, νομιζα οτι εβλεπα, ή μαλλον ακουγα, Ελληνικη ταινια...
Το ειδα σε κινηματογραφο αλλα μαλλον επρεπε να το κατεβασω, καλυτερη ποιοτητα θα ειχε.

 

[NikosK]

Απάντηση: Δημόσιος Κίνδυνος - Public Enemies (2009)

Καλα, ο ηχος ηταν επιτηδες τοσο μα τοσο χαλια;
Eιδικα στο πρωτο μισο, νομιζα οτι εβλεπα, ή μαλλον ακουγα, Ελληνικη ταινια...
Το ειδα σε κινηματογραφο αλλα μαλλον επρεπε να το κατεβασω, καλυτερη ποιοτητα θα ειχε.

Ναι αλλα τα σουβλάκια και οι πατάτες του Παντελή, δεν παίζονται....
ποιος τον μ@μεί τον ήχο....