Εδώ τα καλά τα βατ!!

[Giovanni Dimitropoulos]

Απάντηση: Εδώ τα καλά τα βατ!!

Συγχαρητήρια Κώστα!! :607:

 

[ellton]

Άπειρη τροφή για σκέψη!!!
Εύχομαι να βγεί και σε βιβλίο!!!

 

[Gebreselassie]

Άμα έχεις όρεξη... γράφεις! :607::607:

Θα μπει στην βιβλιοθήκη. :126:

...

 

[ilias]

Σιγα το πραγμα.... :602: αυτα τα γραφει και Νομπελίστας καθηγητής Πανεπιστημίου :614:

Μπορείς και καλύτερα...:622::622:

Λείπουν τετοια κειμενα απο τα ελληνικα φόρα...

Πολλα συγχαρητηρια :624:

 

[Costas Coyias]

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω αυτόν τον τύπο. Δεν είναι λάθος, αλλά χρειάζεται προσοχή στη χρήση του, καθώς η ισχύς υπολογίζεται με πολύ αυστηρό τρόπο, εκλαμβάνοντας το πλέον απαισιόδοξο σενάριο απόδοσης ισχύος από μέρους του ενισχυτή. Για παράδειγμα, εάν χρησιμοποιήσετε αυτόν τον τύπο για να εξαγάγετε την ισχύ που πρέπει να έχει ένας ενισχυτής στα 8Ω, ώστε να οδηγήσει πλήρως το ηχείο των 3Ω και των 500W του παραδείγματος, θα υπολογίσετε ισχύ 1333W, δηλαδή θα οδηγηθείτε να ψάξετε έναν ενισχυτή που να βγάζει 1333W στα 8Ω. Αυτό δεν είναι εσφαλμένο, αλλά αυτή η ισχύς είναι η απολύτως μέγιστη, υπό την έννοιαν ότι για χαμηλότερα φορτία ο ενισχυτής θα παρουσιάζει πτώση τάσης, ώστε να φθάσει στα 500W σε φορτίο 3Ω. Όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι ενισχυτές στερεάς κατάστασης έχουν περιθώρια υψηλότερου ρεύματος, δηλαδή υψηλότερης ισχύος σε κάπως χαμηλότερα φορτία. Γι’ αυτόν το λόγο, χρησιμοποιώντας αυτόν τον τύπο, αντικαταστήστε την R2 με το φορτίο που είναι πλησιέστερο προς την ελάχιστη εμπέδηση του ηχείου, όπου στο προκείμενο παράδειγμα είναι 4, και όχι 8Ω.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθούμε και στην τυποποιημένη ισχύ των λαμπάτων ενισχυτών. Όπως ασφαλώς θα έχετε διαπιστώσει, στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι λαμπάτοι ενισχυτές φέρουν τουλάχιστον δύο ηλεκτροφόρους ακροδέκτες, δύο «τάπες», μια για 4 και μια για 8Ω, για τις οποίες επικρατεί η εσφαλμένη αντίληψη πως αυτές οι τάπες είναι κατάλληλες για ηχεία αντίστοιχα των 4 ή των 8Ω. Ουδέν αναληθέστερον αυτού. Μπορείτε κάλλιστα να συνδέσετε ένα ηχείο των 4Ω στην τάπα των 8Ω, όπως επίσης και αντίστροφα, να συνδέσετε ένα 8ωμο ηχείο στην τεσσάρα τάπα, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο βλάβης, είτε του ενισχυτή, είτε και του ηχείου. Το μόνο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσετε είναι αυτό της στάθμης. Της ΣΤΑΘΜΗΣ.

Όλοι ανεξαιρέτως οι λαμπάτοι ενισχυτές που φέρουν πάνω από μια τάπα φορτίου οδήγησης, προδιαγράφονται με ίση ισχύ, υπό την έννοιαν ότι, εάν για παράδειγμα ένας τέτοιος ενισχυτής προδιαγράφεται ότι αποδίδει 30W από την τάπα των 8Ω, την ίδια ισχύ θα αποδίδει και από την τάπα των 4Ω, διότι προφανώς θα διπλασιάσει μεν το ρεύμα του, αλλά με ανάλογη πτώση τάσης. Εξ αυτού του λόγου, επικρατεί η όλως εσφαλμένη αντίληψη πως οι λαμπάτοι ενισχυτές είναι αναιμικοί, διότι «δεν διπλασιάζουν την ισχύ τους με υποδιπλασιασμό του φορτίου», ενώ κατά προέκτασιν έχει διατυπωθεί και η επίσης απατηλή άποψη, πως εάν ένας ενισχυτής στερεάς κατάστασης παρουσιάζει σταθερή ισχύ σε φορτίο 8 και 4Ω, έχει «συμπεριφορά λαμπάτου». Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.

Η τεχνολογία των ημιαγωγών, με βάση την οποία υλοποιούνται οι τελικοί ενισχυτές στερεάς κατάστασης, επιτρέπει την κατασκευή κυκλωμάτων μεγάλης ισχύος, τόσο μεγάλης, ώστε να μην υφίσταται ανάγκη να διατυμπανίζεται συνεχώς αυτή η ισχύς, είτε στο πλαίσιο μιας «μαρκετίστικης» τακτικής, είτε σε αυτό της πλέον ορθής ανακοίνωσης της ισχύος ενός ενισχυτή. Όταν κάποιος κατασκευαστής προδιαγράφει τον ενισχυτή του, ας πούμε, με 250 βατ στα 8Ω, και με 360 βατ στα 4Ω, είναι προφανές πως αυτός ο ενισχυτής δεν είναι ισχύος 250, αλλά 360 βατ. Για να σας πονοκεφαλιάσω ακόμη περισσότερο, είναι επίσης προφανές πως αυτός ο ενισχυτής είναι σε θέση να αποδώσει στα 8Ω ισχύ ακόμη υψηλότερη από τα 250 βατ που ανακοινώνει ο κατασκευαστής. Όμως, έστω ακόμη αυτή η ισχύς των 250 βατ είναι αρκετή για το μέγιστο μέρος των ενδεχομένων πελατών του, οπότε ο κατασκευαστής αρκείται σε αυτήν την τιμή, ανακοινώνοντας και μια τιμή για φορτίο 4Ω. Αυτός ο τρόπος πληροφόρησης για την ισχύ ενός ενισχυτή θεωρώ πως ευθύνεται έως ένα σημείο για όλες αυτές τις παρεξηγήσεις που δημιουργούν ένα σύννεφο ασάφειας γύρω από αυτό το θέμα. Αντ’ αυτού, θα ήταν προτιμότερο να ανακοινώνεται πρώτα η ισχύς σε χαμηλό φορτίο, ώστε η πρώτη εντύπωση να δημιουργείται από αυτήν την τιμή, πολλώ δε μάλλον, εάν αναλογιστούμε πως για κάθε διπλασιασμό του φορτίου είναι απολύτως σίγουρο πως η ισχύς του ενισχυτή υποδιπλασιάζεται. Αντιθέτως, ξεκινώντας από τη μέγιστη τιμή φορτίου των 8Ω, για οποιονδήποτε υποδιπλασιασμό του φορτίου δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η ισχύς του ενισχυτή θα διπλασιασθεί. Αυτός ο τρόπος ίσως θα ήταν προτιμότερος, αφ’ ης στιγμής η τεχνολογία ηλεκτρονικών επιτρέπει σήμερα την υλοποίηση ενισχυτικών μονάδων πραγματικά μεγάλης ισχύος, υπό την έννοιαν ότι αυτή πολλές φορές περισσεύει για την οδήγηση των περισσοτέρων ηχείων, και σε τιμή τέτοια, που μπορεί να εξυπηρετηθεί τουλάχιστον από τον μέσο καταναλωτή.

Αντιθέτως, οι λαμπάτοι ενισχυτές προέρχονται από μιαν εποχή, όπου η τεχνολογία ηλεκτρονικών δεν επέτρεπε την υλοποίηση ενισχυτών υψηλής ισχύος υπό τεχνοοικονομικές συνθήκες τέτοιες, ώστε η τελική τιμή του προϊόντος να μπορεί να εξυπηρετηθεί από τον μέσο καταναλωτή. Έτσι, δοθείσης της καταιγιστικής τεχνολογικές εξέλιξης που επέβαλαν οι συνθήκες κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π., μέσα στην 25ετία 1945 – 1970 η βιομηχανία ηλεκτρονικών μπόρεσε να υλοποιήσει ενισχυτές με ισχύ σχετικά χαμηλή, της τάξης των 20 – 40 βατ, ενώ από τότε και μετά σταδιακά άρχισαν να παρουσιάζονται ενισχυτές όλο και υψηλότερης ισχύος, για να φθάσουμε στο σήμερα, όπου έχουν δει το φως ακόμη και μοντέλα με ισχύ άνω του 1ΚW. Όμως, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, σήμερα εξακολουθούν να πωλούνται και μοντέλα τεχνολογίας των αρχών της 10ετίας του ’50, τα οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να έχουν υψηλή ισχύ. Έτσι, όπως και τότε, σήμερα τα μοντέλα αυτά προδιαγράφονται με ισχύ σε φορτίο 8Ω τόση, που αντιπροσωπεύει την ενεργειακή οροφή του ενισχυτή, σε μια προσπάθεια του κατασκευαστή να ανακοινώσει όσο γίνεται υψηλότερη ισχύ, «βγάζοντας κι απ’ τη μύγα ξύγκι». Είναι σαν να συγκρίνουμε έναν εξωλέμβιο πολυκύλινδρο πετρελαιοκινητήρα με έναν μονοκύλινδρο του Αξελού, σαν αυτούς που κινούσαν τις ψαρόβαρκες προπολεμικά. Αν ένας τέτοιος σύγχρονος κινητήρας αποδίδει 250 ίππους, δε χάλασε ο κόσμος ακόμη κι αν ανακοινωθεί ισχύς 230, ή 200 ίππων. Αντιθέτως, από τα 8 άλογα ενός μονοκύλινδρου πετρελαιοκινητήρα του 1930, τί να κόψεις;

Υπ ‘αυτές τις συνθήκες, για οποιοδήποτε χαμηλότερο φορτίο, η ισχύς του ενισχυτή παραμένει σταθερή, καθώς αυτός παρουσιάζει πτώση τάσης για οποιαδήποτε ανάγκη υψηλοτέρου ρεύματος. Έτσι, αν συνδέσετε ένα 8ωμο ηχείο στην 4ωμη έξοδο ενός λαμπάτου ενισχυτή, το μόνο πρόβλημα που θα παρουσιασθεί είναι η πτώση τάσης στην έξοδο, στα σημεία της μουσικής όπου ο ενισχυτής φθάνει στο όριό του, με αποτέλεσμα το χαρακτηριστικό «άδειασμα», τον ανάλογο χρωματισμό, διότι, θυμηθείτε για ακόμη μια φορά, χαμηλότερη τάση σημαίνει χαμηλότερη στάθμη. Αντιθέτως, για οποιοδήποτε φορτίο υψηλότερο από την ένδειξη της εξόδου του, ο ενισχυτής διατηρεί την τάση της εξόδου του.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα λαμπάτο ενισχυτή με μια 300Β στην έξοδό του. Με βάση τις προδιαγραφές αυτής της λάμπας, αυτός ο ενισχυτής μπορεί να αποδώσει 8W από την τάπα των 8Ω σε φορτίο 8Ω, ενώ από την τάπα των 4Ω μπορεί και πάλι να αποδώσει ισχύ 8W, όντας πάντα στην ενεργειακή οροφή του. Έτσι, από την τάπα των 4Ω μπορεί να αποδώσει 4W σε φορτίο 8Ω, την οποία κάλλιστα θα διπλασιάσει με φορτίο 4Ω. Γενικότερα, όλοι οι λαμπάτοι ενισχυτές μπορούν να λειτουργήσουν πιο σωστά από ακουστικής πλευράς, οδηγώντας τα ηχεία από την τάπα των 4Ω, διότι από εκεί, ναι μεν «παίζουν πιο σιγά», αλλά παρουσιάζουν κάμψη τάσης, δηλαδή χρωματισμό, πιο δύσκολα, αναλόγως και της κύμανσης της εμπέδησης του ηχείου. Άλλωστε, η προσαρμογή φορτίου του ΜΤΣ εξόδου αφορά την κατώτατη τιμή φορτίου. Η τάπα των 4Ω λέει στην ουσία, ότι από εκεί ο ενισχυτής μπορεί να αποδώσει την ισχύ με την οποία προδιαγράφεται, οδηγώντας φορτίο 4Ω ή μεγαλύτερο, ενώ το ίδιο ισχύει και για την τάπα των 8Ω.

 

[Costas Coyias]

Κάτι τελευταίο που αξίζει να αναφερθεί, είναι ο όρος W RMS, «βατ αρ εμ ες», που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται κατά κόρον, σε αντιδιαστολή με τα μουσικά βατ, τα δυναμικά βατ, ή και κάποιες ακόμη μονάδες μέτρησης ηλεκτρικής ισχύος, που μπορεί κάποιος να σκαρφιστεί για να ανακοινώσει εντυπωσιακά υψηλή ισχύ. Τα «βατ αρ εμ ες» είναι ένας από τους πλέον παρεξηγημένους τεχνικούς όρους που χρησιμοποιούνται στο hi fi, πολύ απλά διότι είναι ανύπαρκτος. Η μονάδα W RMS απλά δεν υφίσταται, ασχέτως τί μπορεί να επιστρατεύσει ο τάδε πωλητής ή ο δείνα δοκιμαστής, προκειμένου να πείσει, ή να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Όπως υποδηλώνει και η ονομασία του, ο όρος root mean square αναφέρεται στον τρόπο μέτρησης ενός μεγέθους, το οποίο μέσα στο πλαίσιο μιας περιοδικότητας που το χαρακτηρίζει, κυμαίνεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο κατά περίπτωση εύρος τιμών. Όπως ασφαλώς θα έχετε συνειδητοποιήσει, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα πάντα που μας περιβάλλουν, συνίσταται στην αξιολόγησή τους με βάση ένα περίπλοκο σύνολο δεδομένων και αξιών που μας χαρακτηρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Έτσι, όταν λέμε πως θέλουμε να αγοράσουμε κίτρινο αυτοκίνητο, εννοούμε πως αυτό θα είναι βαμμένο με χρώμα τέτοιο, ώστε να εκπέμπει ένα μείγμα ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας συγκεκριμένης αναλογίας που δίνει την υποκειμενική αντίληψη του κίτρινου, όταν φωτισθεί με λευκό φως, έτσι όπως αυτό εκλαμβάνεται ως δεδομένο από κάποιο συγκεκριμένο σημείο αναφοράς που δεν είναι άλλο από αυτό το μάλλον μικρό, αλλά πολύ κοντινό αστεράκι που φωτίζει καθημερινά τις μέρες μας. Γενικά, είναι πολύ πιο εύκολο να αντιληφθεί κανείς μια συγκεκριμένη, σταθερή τιμή, ανεξαρτήτως εάν αυτή αφορά ένα μεταβαλλόμενο μέγεθος.

Έτσι, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, η τιμή RMS, η μέση τετραγωνική τιμή, είναι μια συγκεκριμένη τιμή που αντιπροσωπεύει συγκεκριμένα, στατικά, ένα μέγεθος που μεταβάλλεται περιοδικά σε συνάρτηση σε το χρόνο. Αυτές οι προϋποθέσεις είναι βασικά δύο: πρώτον, ότι αυτό το περιοδικό φαινόμενο έχει σταθερή συχνότητα, και δεύτερον, πως το πλάτος της ταλάντωσής του είναι επίσης σταθερό.

 

[Costas Coyias]

Η μέτρηση RMS χρησιμοποιείται κατ’ εξοχήν για τη μέτρηση της τάσης του εναλλασσόμενου ρεύματος του δικτύου ηλεκτροδότησης, αλλά και οπουδήποτε αλλού υπάρχει πηγή εναλλασσόμενου ρεύματος. Η μέτρηση πραγματοποιείται με τον υπολογισμό της τετραγωνικής ρίζας του μέσου όρου των τετραγώνων κάποιων διαδοχικών τιμών που θα συλλεγούν από το υπό μέτρηση περιοδικό φαινόμενο. Δηλαδή, η τιμή XRMS υπολογίζεται ως…

… ή, πιο συνοπτικά…

… όπου x1, x2, ...,xN είναι οι διαδοχικές μετρήσεις και Ν είναι το πλήθος τους. Ας πάρουμε ένα πρακτικό παράδειγμα.

 

[Costas Coyias]

Ας πούμε ότι θέλουμε να μετρήσουμε την τιμή RMS μιας ημιτονοειδούς καμπύλης, όπως αυτή φαίνεται σ’ αυτήν την εικόνα, η οποία αναπαριστά τρεις πλήρεις περιόδους μονοφασικού ηλεκτρικού ρεύματος. Εάν μετρήσουμε τις τιμές τάσης στα μέγιστα, τα ελάχιστα, και τα σημεία μηδενισμού της καμπύλης, (στα σημεία που σημαίνονται με τα τετραγωνάκια), μπορούμε να κάνουμε τον εξής υπολογισμό.

Έτσι, λέμε ότι η τάση του εναλλασσόμενου ρεύματος που αντιπροσωπεύει αυτή η καμπύλη είναι 229,8 Volt RMS. Άξιο προσοχής είναι το γεγονός, ότι εάν πάρουμε ως διαδοχικές τιμές μόνον τα μέγιστα και ελάχιστα της καμπύλης, (στα σημεία 1, 3, 5, 7, 9 και 11), όπου η τιμή της τάσης είναι αντίστοιχα 325 και -325 Volt, τότε δεν θα μπορέσουμε να υπολογίσουμε τη μέση τετραγωνική τιμή, καθώς θα πάρουμε αποτέλεσμα που θα ισούται με τη μέγιστη τάση του ρεύματος, 325V. Το ίδιο θα συμβεί εάν πάρουμε μόνον τις τιμές στα σημεία καμπής της καμπύλης, (τις τιμές στα σημεία 2, 4, 6, 8, 10 και 12), οπότε το αποτέλεσμα του υπολογισμού θα είναι μηδέν. Όμως, συνδυάζοντας τις τιμές που έχει η τάση σ’ αυτές τις δύο ομάδες σημείων, ο υπολογισμός μας θα είναι ορθός. Φυσικά, μπορούμε να πάρουμε και ενδιάμεσες τιμές, αλλά, σε κάθε περίπτωση, όλες αυτές οι τιμές πρέπει να ισαπέχουν χρονικά μεταξύ τους.
Εάν κανείς εμβαθύνει λίγο στον τρόπο υπολογισμού της τιμής RMS, θα διαπιστώσει ότι αυτή ισούται με το πηλίκο της μέγιστης τιμής προς την τετραγωνική ρίζα του 2. Δηλαδή, …

… και επομένως, ως διαφαίνεται από αυτήν την ισοδυναμία, εάν είναι γνωστή η τιμή RMS, τότε η μέγιστη τιμή ισούται με το γινόμενο της τιμής RMS επί την τετραγωνική ρίζα του 2.
Πέραν αυτών, στην παραπάνω εικόνα αναπαρίσταται και η έννοια της τιμής p-p, (peak to peak), που είναι η απόσταση της μέγιστης από την ελάχιστη τιμή της καμπύλης. Έτσι, και ανακεφαλαιώνοντας επί του προκειμένου παραδείγματος της καμπύλης του μονοφασικού εναλλασσόμενου ρεύματος, η μέση τετραγωνική τιμή του είναι 230V RMS, τα μέγιστα και ελάχιστα βρίσκονται στις τιμές ±325V, ενώ η τάση Vp-p από κορυφή σε κορυφή είναι…

Τελικά, η αξία της μέτρησης RMS έγκειται στο γεγονός, ότι αυτή μας δίνει το ωφέλιμο, το αξιοποιήσιμο μέτρο ενός περιοδικού φαινομένου. Όπως ασφαλώς θα έχετε καταλάβει, το παράδειγμα της παραπάνω εικόνας αναπαριστά τη διακύμανση της τάσης του μονοφασικού ρεύματος του Ελληνικού δικτύου ηλεκτροδότησης, εάν, βεβαίως, υποθέσουμε ότι η συχνότητα της καμπύλης είναι 50Hz.

Εάν συνδέσετε ένα ηλεκτρικό φορτίο στην πρίζα, αυτό θα καταναλώσει κάποια ισχύ, η οποία εξαρτάται από την αντίστασή του, έτσι δεν είναι; Όπως μπορεί να αποδειχθεί, η ισχύς που θα καταναλώσει το φορτίο, εάν το διαρρεύσει εναλλασσόμενο ρεύμα 230V RMS είναι ίση με την ισχύ, την οποίαν αυτό θα καταναλώσει, εάν το διαρρεύσει συνεχές ρεύμα 230V DC. Δηλαδή, η τιμή RMS της τάσης του εναλλασσόμενου ρεύματος δίνει το μέγεθος της τάσης που θα πρέπει να έχει το αντίστοιχο συνεχές ρεύμα, ώστε, και στις δύο περιπτώσεις, δεδομένο, αμιγώς ωμικό φορτίο να καταναλώσει την ίδια ισχύ. Εξ αυτού του λόγου, η ισχύς που καταναλώνεται από τη χρήση εναλλασσόμενου ηλεκτρικού ρεύματος, και υπολογίζεται ως συνάρτηση της τιμής RMS, ονομάζεται μέση συνεχής ισχύς, (average continuous power).

Μετά από όλα αυτά, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, τί σχέση μπορεί να έχει το ηλεκτρικό ρεύμα της πρίζας με «τα βατ» που βγάζει ένας ενισχυτής. Είναι απλό: η έξοδος ενός τελικού ενισχυτή που δεν είναι πλήρως διαφορικός (fully balanced), είναι πανομοιότυπη με την πρίζα του ηλεκτρικού ρεύματος, όπου υπάρχει ο σταθερός, ο «ουδέτερος» ακροδέκτης που συνήθως σημαίνεται με μαύρο χρώμα, και ο ηλεκτροφόρος ακροδέκτης, η «φάση», το ηλεκτρικό δυναμικό του οποίου κυμαίνεται θετικά - αρνητικά σε σχέση με τον ουδέτερο. Η μόνες διαφορές μεταξύ της πρίζας και της εξόδου του ενισχυτή εντοπίζονται στο γεγονός, πως η πρίζα δίνει ρεύμα σταθερής τάσης και σταθερής συχνότητας, ενώ η έξοδος του ενισχυτή είναι σχεδιασμένη να παρέχει ρεύμα μεταβλητής τάσης και μεταβλητής συχνότητας, και οπωσδήποτε, η τάση στην έξοδο του ενισχυτή είναι κατά πολύ χαμηλότερη από την τάση της πρίζας, και ως εκ τούτου ακίνδυνη για τον άνθρωπο. Ενδεικτικά, η τάση εξόδου ενός θηριώδους ενισχυτή των 1000W στα 8Ω είναι μόλις 89V RMS, ενώ, όπως μπορεί να υπολογισθεί, εάν συνδέσετε στην πρίζα ένα φορτίο 8Ω, αυτό θα κληθεί να καταναλώσει περίπου 6,5KW.

Έτσι, λοιπόν, ο εσφαλμένος όρος βατ αρ εμ ες αναφέρεται κατ’ ουσίαν στο γεγονός, πως η ισχύς μετρήθηκε με χρήση ενός αμιγώς ωμικού φορτίου, το οποίο την κατανάλωσε συνδεδεμένο σε μια ηλεκτρική πηγή, εν προκειμένω στον ενισχυτή, ο οποίος απέδιδε σήμα σταθερής συχνότητας, και συγκεκριμένης τάσης, μετρημένης με τη μέθοδο RMS. Για παράδειγμα, όταν λέμε ότι ένας ενισχυτής είναι «1000 βατ αρ εμ ες», εννοούμε πως εάν τον οδηγήσουμε με κάποιο σήμα σταθερής συχνότητας και τάσης, αυτός, μέσα στο περιοριστικό πλαίσιο των παραμορφώσεων που ανακοινώνονται, μπορεί να αναπτύξει στην έξοδό του τάση RMS τέτοια, ώστε να αναγκάσει το φορτίο που θα συνδέσουμε στην έξοδό του να τραβήξει τόσα αμπέρ, ώστε να καταναλώνει 1000 βατ, και αυτή η τάση είναι 89,4V RMS.

Βέβαια, εκτός από την κύμανση της τάσης, αντίστοιχη κύμανση χαρακτηρίζει και το ρεύμα, όπως επίσης και την ισχύ που καταναλώνει ένα φορτίο, όταν διαρρέεται από εναλλασσόμενο ρεύμα. Παρ’ όλ’ αυτά, η μέτρηση της ισχύος βασίζεται πάντοτε στην τάση, διότι υπό πραγματικές συνθήκες η τάση είναι η μόνη γνωστή και ελεγχόμενη, η μόνη που μπορεί να τυποποιηθεί. Αντιθέτως, δεν είναι γνωστή η εμπέδηση του φορτίου που θα κληθεί να οδηγήσει ο ενισχυτής, αφού κάθε ηχείο συμπεριφέρεται διαφορετικά σε σχέση με τη συχνότητα, όπως αναλύθηκε παραπάνω.

Πέραν αυτού, σημαντικότατος παράγων κατά τη διαδικασία της μέτρησης της ισχύος που είναι σε θέση να αποδώσει ένας ενισχυτής, ή αυτής που μπορεί να υπομείνει ένα ηχείο, είναι ο χρόνος. Κατ’ αρχάς, όσο μεγαλύτερη χρονική διάρκεια έχει το τμήμα της καμπύλης της υπό μέτρηση τάσης, τόσον ακριβέστερη είναι η μέτρηση RMS, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Πιο σημαντικός είναι ο θερμικός παράγων. Όσο μεγαλύτερη είναι η χρονική διάρκεια της οδήγησης του φορτίου, κατά τη μέτρηση της ισχύος του ενισχυτή, τόσο αυστηρότερη είναι η μέτρηση. Αυτό είναι εύκολα αντιληπτό, εάν αναλογισθεί κανείς ότι ένας ενισχυτής μπορεί να λειτουργήσει στο όριό του για ένα – δυό λεπτά, ενώ από εκεί και μετά, λόγω υψηλής θερμοκρασίας ή υπερθέρμανσης, μπορεί να παρουσιάσει βλάβη ή αυξημένη παραμόρφωση. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο χωλαίνουν σχεδόν όλοι οι συμβατικής σχεδίασης AV ενισχυτές, όπως και πολλοί άλλοι, καθ’ όσον, λόγω της ανάγκης για συμπίεση του κόστους, αλλά και λόγω χώρου, τα ψυγεία των ημιαγωγών εξόδου είναι σχετικά μικρά. Αντιθέτως, ένας ενισχυτής με ψυγεία ικανού μεγέθους, και αντίστοιχα ένας λαμπάτος ενισχυτής με ικανού μεγέθους μετασχηματιστές εξόδου, μπορούν να λειτουργήσουν στο όριό τους πολύ πιο άνετα, και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αφού τα ψυγεία και οι μετασχηματιστές λειτουργούν σε χαμηλότερη θερμοκρασία.

Το αντίστοιχο ισχύει και για την κατανάλωση της ισχύος από ένα ηχείο. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να συναντήσετε τον όρο «short term rated power» ή κάτι ανάλογο, όπου η σχετική ισχύς μπορεί να είναι πολύ υψηλότερη, ακόμη και υπερδιπλάσια της «κανονικής» ισχύος του ηχείου. Δηλαδή, μια τέτοια προδιαγραφή λέει πως το ηχείο είναι σε θέση να καταναλώσει αυτήν την ισχύ χωρίς να παρουσιάσει βλάβη, αλλά για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ας πούμε για ένα δέκατο του δευτερολέπτου, ενώ μετά το σήμα θα πρέπει να πέσει σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο, ώστε τα στοιχεία που καταναλώνουν την ισχύ αυτή μέσα στο ηχείο να προλάβουν να ψυχθούν, πριν καταστραφούν από την υψηλή θερμοκρασία. Βεβαίως, αυτή η θερμική καταπόνηση δεν είναι άμοιρη επιπτώσεων, καθώς με το πέρασμα του χρόνου σωρρεύονται τα προβλήματά της, που εντοπίζονται βασικά σε δύο σημεία.

Πρώτον, στην υγεία των ηλεκτρολυτικών πυκνωτών που ενδεχομένως υπάρχουν σε σημεία του κροσόβερ, όπου ο πόλος αποκοπής είναι σε χαμηλή συχνότητα, τυπικά κάτω των 500Hz. Συχνότητες αποκοπής αυτού του μεγέθους συνεπάγονται μεγάλες χωρητικότητες, που δεν μπορούν να υλοποιηθούν με πυκνωτές πολυεστέρα ή πολυπροπυλενίου, είτε για λόγους κόστους είτε για λόγους χώρου. Έτσι, σε αυτές τις περιπτώσεις η υψηλή θερμοκρασία που έχει επανειλημμένως αναπτυχθεί στον πυκνωτή, προκαλεί αποκόλληση του πλαστικού περιβλήματος που αναγράφει τα χαρακτηριστικά του, ενώ μπορεί να έχει «φουσκώσει» και την αλουμινένια συσκευασία του. Το δεύτερο σημείο που φαίνεται η θερμική καταπόνηση που έχει δεχθεί το ηχείο εντοπίζεται στο πηνίο φωνής, κυρίως του μεγαφώνου χαμηλών. Το πηνίο φωνής είναι τυλιγμένο γύρω από έναν κύλινδρο που είναι γνωστός με την ονομασία former, καθώς αυτός ο κύλινδρος δίνει μορφή στο πηνίο. Έτσι, από ένα σημείο και πέρα, καθώς το πηνίο υπερθερμαίνεται, η διατομή του κυλίνδρου αυτού παύει να είναι κυκλική, παραμορφώνεται, με αποτέλεσμα να «βρίσκει» επάνω στους μαγνητικούς πόλους του μεγαφώνου. Εάν ένα μεγάφωνο έχει υποφέρει και παρουσιάζει τέτοια προβλήματα, μπορεί κανείς να το διαπιστώσει εάν πιέσει τον κώνο του προς τα μέσα, οπότε κοντά στο ένα άκρο της διαδρομής του θα νιώσει με τα χέρια του το πηνίο να τρίβεται επάνω στους πόλους. Επίσης, εάν το μεγάφωνο είναι χάρτινο και η κόλλα με την οποία είναι το πηνίο στερεωμένο επάνω στον κώνο είναι σχετικά ευαίσθητη στη θερμότητα, μπορεί να παρατηρήσετε τον κώνο να έχει «μουσκέψει» γύρω από το dust cap, με τη μουσκεμένη περιοχή να κατευθύνεται προς τα κάτω, λόγω της βαρύτητας.

Τελικά, εάν στο φύλλο προδιαγραφών ενός ενισχυτή παρατηρήσετε να απουσιάζει ο όρος W RMS, με τη θέση του να κατέχει κάποιος όρος του στυλ «average continuous power», μέση συνεχής ισχύς, ή κάτι ανάλογο, αυτός ο κατασκευαστής δεν είναι επιπόλαιος, αλλά απεναντίας ανακοινώνει την ισχύ του προϊόντος του με τον ορθό τρόπο.

 

[Costas Coyias]

... (και ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια)...

 

[mmourtos]

Απάντηση: Εδώ τα καλά τα βατ!!

:624:

 

[Μιχαλης Σπερτος]

[STYLE="inquote"]Ειναι τουλαχιστον αδοκιμο να επεμβαινει κανεις σε ενα πονημα αυτης της αξιας και εκτασης. Δεν θα το εκανα εαν δεν υπηρχε σοβαρη διαφωνια σε συγκεκριμενα θεματα, που πιστευω οτι παρουσιαζονται αλλου υπεραπλουστευμενα και αλλου, φοβαμαι, τελειως λανθασμενα. Και εξηγουμαι .... [/STYLE]

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθούμε και στην τυποποιημένη ισχύ των λαμπάτων ενισχυτών. Όπως ασφαλώς θα έχετε διαπιστώσει, στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι λαμπάτοι ενισχυτές φέρουν τουλάχιστον δύο ηλεκτροφόρους ακροδέκτες, δύο «τάπες», μια για 4 και μια για 8Ω, για τις οποίες επικρατεί η εσφαλμένη αντίληψη πως αυτές οι τάπες είναι κατάλληλες για ηχεία αντίστοιχα των 4 ή των 8Ω. Ουδέν αναληθέστερον αυτού.

[STYLE="inquote"]Δεν ειναι αναληθες οτι οι ληψεις των 4 ή 8 Ω αφορουν αντιστοιχα φορτια. Στην πραγματικοτητα υπαρχουν για αυτην ακριβως την χρηση : την πιο σωστη προσαρμογη της βαθμιδας εξοδου σε αναλογα Ηχεια.
Ας μην ξεχναμε οτι σημασια για ενα λαμπατο εχει το φορτιο που αντανακλαται στις λυχνιες εξοδου, το οποιο εξαρταται απο δυο τινα : την τιμη της εμπεδησης του Ηχειου, και τον λογο μετασχηματισμου του μετ/στη Εξοδου.

Ας υποθεσουμε οτι μια βαθμιδα Εξοδου με λαμπες ειναι σχεδιασμενη να εργαζεται υπο φορτιο 5ΚΩ, που αντιπροσωπευει τον βαθμο φορτου των λυχνιων που εχει επιλεξει ο κατασκευαστης ως τον πλεον καταλληλο για τον συγκεκριμενο τυπο λυχνιων και την συγκεκριμενη ταξη λειτουργιας.

Στην περιπτωση αυτη χρειαζεται ενας μετ/στης Εξοδου 5ΚΩ / 0 - 4 - 8 Ω. Τοτε οι λυχνιες Εξοδου θα "βλεπουν" φορτιο 5ΚΩ, εαν στην ληψη των 8Ω συνδεθει Ηχειο 8Ω. Οι λυχνιες Εξοδου θα "βλεπουν" ΕΠΙΣΗΣ φορτιο 5ΚΩ εαν στην ληψη των 4Ω συνδεθει φορτιο 4Ω.

Τι θα συμβει εαν στην ληψη των 8Ω συνδεθει φορτιο 4Ω ? Τοτε οι λυχνιες Εξοδου θα βλεπουν φορτιο 2.5 ΚΩ. Μικροτερη αντισταση (και μαλιστα η μιση), ισοδυναμει με διπλασια φορτιση των λυχνιων με αποτελεσμα να τραβανε αυξημενο ρευμα απο το τροφοδοτικο, να ζεστενονται παραπανω, να αποδιδουν σαφως υψηλοτερη μεγιστη Ισχυ (την διπλασια εαν επιτρεπει το τροφοδοτικο) το δε Ακουστικο αποτελεσμα να ειναι πιο "στρεσσαρισμενο" και πιο συμπιεσμενο.

Τι θα συμβει εαν στην ληψη των 4Ω συνδεθει Ηχειο των 8 Ω ? Ακριβως το αντιθετο. Δηλαδη οι Λυχνιες θα φορτιζονται με 10ΚΩ, θα λειτουργουν κοιμισμενα, θα παρουμε κατι παραπανω απο την μιση Ισχυ στο φορτιο, αλλα ο Ηχος θα ειναι πιο "ανοιχτος" και η δυναμικη περιοχη μεγαλυτερη καθως τα ορια της βαθμιδας συν του τροφοδοτικου θα βρισκονται πιο μακρυα.

Κλασσικη περιπτωση υπολογισμου του μετ/στη Εξοδου πχ για Parallel Single Ended ειναι οτι απαιτειται η μιση Συνθετη Αντισταση πρωτευοντος απ οτι στο απλο Single Ended. Μπορει ομως εαν συντρεχουν και αλλες κατασκευαστικες παραμετροι να υλοποιηθει PSE με μετ/στη απο απλο SE, αρκει να φορτωσουμε Ηχειο των 4Ω στην ληψη των 8Ω, προκαλωντας τεχνητα διπλασια φορτιση της Βαθμιδας Εξοδου, εχοντας ομως εξασφαλισει την ανετη λειτουργια της καθε μιας απο τις λαμπες, λογω του επιμερισμου του φορτιου στις δυο.[/STYLE]

Μπορείτε κάλλιστα να συνδέσετε ένα ηχείο των 4Ω στην τάπα των 8Ω, όπως επίσης και αντίστροφα, να συνδέσετε ένα 8ωμο ηχείο στην τεσσάρα τάπα, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο βλάβης, είτε του ενισχυτή, είτε και του ηχείου.

[STYLE="inquote"]Αυτο στις περισσοτερες περιπτωσεις ισχυει. Οφειλεται ομως στο γεγονος οτι ο σχεδιαστης εχει προβλεψει τετοιες "αντικανονικες φορτισεις", και στο επισης γεγονος οτι οι περισσοτερες λαμπες, σαν ΠΟΛΥ πιο ελαστικα εξαρτηματα απο τους Ημιαγωγους, δειχνουν "κατανοηση" στην κακομεταχειριση, και δεν θα καουν αμεσως.
Συντομευει ωστοσο ο χρονος ζωης τους.[/STYLE]

Το μόνο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσετε είναι αυτό της στάθμης. Της ΣΤΑΘΜΗΣ.

[STYLE="inquote"]Οχι το μονο. Ο ενισχυτης θα δουλευει ειτε υπερωρειες, ειτε σε υποαπασχοληση.
Το δε Ηχητικο αποτελεσμα θα ειναι αντιστροφως αναλογο.[/STYLE]

Όλοι ανεξαιρέτως οι λαμπάτοι ενισχυτές που φέρουν πάνω από μια τάπα φορτίου οδήγησης, προδιαγράφονται με ίση ισχύ, υπό την έννοιαν ότι, εάν για παράδειγμα ένας τέτοιος ενισχυτής προδιαγράφεται ότι αποδίδει 30W από την τάπα των 8Ω, την ίδια ισχύ θα αποδίδει και από την τάπα των 4Ω, διότι προφανώς θα διπλασιάσει μεν το ρεύμα του, αλλά με ανάλογη πτώση τάσης.

[STYLE="inquote"]Οχι σε ολες τις περιπτωσεις. Πρωτα απ ολα δεν εχουν ολες οι τοπολογιες την ιδια συμπεριφορα. Ουτε ολες οι ταξεις λειτουργιας. Επισης, παιζει ρολο ο τροπος που εξασφαλιζονται τα διαφορετικα Tappings (ληψεις ή ταπες) στον μετ/στη Εξοδου.
Οι μεχρι τωρα αναφορες του εισηγητη αφορουν υλοποιησεις με τις λαμπες Εξοδου φορτωμενες απο την Ανοδο στην ευρυτερη τοπολογια γειωμενης Καθοδου, και μετ/στες Εξοδου οπου το δευτερευον αποτελειται απο ενα τυλιγμα με ενδιαμεση ληψη για τα 4Ω.

Οσον αφορα την τοπολογια των λυχνιων Εξοδου, υπαρχουν υλοποιησεις σε Ακολουθο Καθοδου (γειωμενη Ανοδος - φορτιση απο την καθοδο), με ή χωρις μετ/στη Εξοδου (OTL), υλοποιησεις με φορτιση Ανοδου αλλα εισαγωγη του σηματος απο το προστατευτικο πλεγμα (screen ή g2), επισης η περιφημη τοπολογια του Futterman, οπου η μια λυχνια φορτωνεται απο την Ανοδο και η αλλη απο την Καθοδο, και αλλες.

Οσον αφορα τον μετ/στη Εξοδου και τον τροπο δημιουργιας ληψεων με διαφορα Ωμ, υπαρχει μια μεριδα κατασκευαστων που συνδιαζουν ξεχωριστα παραλληλα δευτερευοντα, πολλες φορες σε μικτο συνδιασμο με εν σειρα τυλιγματα για να πετυχουν τις επιθυμητες ληψεις χωρις να κρατανε αχρησιμοποιητα κομματια του δευτερευοντος.
Ο τροπος που αντανακλαται το συνδεομενο φορτιο σε καθε μια απο τις παραπανω περιπτωσεις ΔΕΝ υπακουει οπωσδηποτε στον απλουστευμενο κανονα που διδεται απο τον εισηγητη.
Τα πραγματα με τους μετ/στες Εξοδου και την συμπεριφορα των βαθμιδων Εξοδου στα διαφορα φορτια, γινονται πιο περιπλοκα οταν εμπλεκονται ειδικα τυλιγματα για Αναδραση, και η Αναδραση αυτη καθαυτη. (Πχ Cathode Feedback ή Partially Cathode drive).

Μπορει αυτο να εκπλησσει αλλα περα απο δικες μου δοκιμαστικες υλοποιησεις σε Circlotron, πολυ προσφατα υπηρξα μαρτυρας συγκεκριμενης υλοποιησης του μελους Gianis39 σε τοπολογια Push Pull με οδηγηση απο τα screen (προστατευτικα πλεγματα) που παρουσιαζε ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ σε φορτια απο 3 εως 11 Ω, αποδιδοντας την ιδια ακριβως Ισχυ ![/STYLE]

Εξ αυτού του λόγου, επικρατεί η όλως εσφαλμένη αντίληψη πως οι λαμπάτοι ενισχυτές είναι αναιμικοί, διότι «δεν διπλασιάζουν την ισχύ τους με υποδιπλασιασμό του φορτίου», ενώ κατά προέκτασιν έχει διατυπωθεί και η επίσης απατηλή άποψη, πως εάν ένας ενισχυτής στερεάς κατάστασης παρουσιάζει σταθερή ισχύ σε φορτίο 8 και 4Ω, έχει «συμπεριφορά λαμπάτου».

[STYLE="inquote"]Οπως λεω παραπανω ΔΕΝ ειναι αυτη η κανονικη συμπεριφορα ενος συνηθισμενου κλασσικου λαμπατου, ευρειας κυκλοφοριας, ειτε PushPull ειτε Single Ended, με την εννοια οτι η Ισχυς Εξοδου επιρρεαζεται σαφως αναλογως της φορτισης.[/STYLE]

Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.

για λόγους που δεν είναι της παρούσης, σήμερα εξακολουθούν να πωλούνται και μοντέλα τεχνολογίας των αρχών της 10ετίας του ’50, τα οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να έχουν υψηλή ισχύ. Έτσι, όπως και τότε, σήμερα τα μοντέλα αυτά προδιαγράφονται με ισχύ σε φορτίο 8Ω τόση, που αντιπροσωπεύει την ενεργειακή οροφή του ενισχυτή, σε μια προσπάθεια του κατασκευαστή να ανακοινώσει όσο γίνεται υψηλότερη ισχύ, «βγάζοντας κι απ’ τη μύγα ξύγκι».

.... Έτσι, αν συνδέσετε ένα 8ωμο ηχείο στην 4ωμη έξοδο ενός λαμπάτου ενισχυτή, το μόνο πρόβλημα που θα παρουσιασθεί είναι η πτώση τάσης στην έξοδο, στα σημεία της μουσικής όπου ο ενισχυτής φθάνει στο όριό του, με αποτέλεσμα το χαρακτηριστικό «άδειασμα», τον ανάλογο χρωματισμό, διότι, θυμηθείτε για ακόμη μια φορά, χαμηλότερη τάση σημαίνει χαμηλότερη στάθμη. Αντιθέτως, για οποιοδήποτε φορτίο υψηλότερο από την ένδειξη της εξόδου του, ο ενισχυτής διατηρεί την τάση της εξόδου του.

[STYLE="inquote"]Οχι βεβαια. Για Ηχεια με υψηλοτερη τιμη Αντιστασης η ταση της εξοδου θα αυξηθει, σε τροπο ωστε ο Ενισχυτης να τεινει να αποδωσει την ονομαστικη του Ισχυ. Αυτο δεν συμβαινει ωστοσο με γραμμικο τροπο οταν απομακρυνομαστε απο την γειτονια των συνηθισμενων τιμων φορτιου. Εαν δηλαδη συνδεσουμε στην εξοδο ενα ζευγαρι ακουστικα των 300 Ω δεν θα παρουμε ποτε την ισχυ που θα απεδιδε ο ενισχυτης στα 8Ω.[/STYLE]

Γενικότερα, όλοι οι λαμπάτοι ενισχυτές μπορούν να λειτουργήσουν πιο σωστά από ακουστικής πλευράς, οδηγώντας τα ηχεία από την τάπα των 4Ω, διότι από εκεί, ναι μεν «παίζουν πιο σιγά»,

[STYLE="inquote"]Σωστα ! Ακριβως επειδη φορτωνεται κατα το ημισυ. Στα μικρα SE ομως αυτο ειναι πολυτελεια, καθως χρειαζεται και η τελευταια ρανιδα ισχυος.[/STYLE]


αλλά παρουσιάζουν κάμψη τάσης, δηλαδή χρωματισμό, πιο δύσκολα, αναλόγως και της κύμανσης της εμπέδησης του ηχείου. Άλλωστε, η προσαρμογή φορτίου του ΜΤΣ εξόδου αφορά την κατώτατη τιμή φορτίου. Η τάπα των 4Ω λέει στην ουσία, ότι από εκεί ο ενισχυτής μπορεί να αποδώσει την ισχύ με την οποία προδιαγράφεται, οδηγώντας φορτίο 4Ω ή μεγαλύτερο, [STYLE="inquote"](μεγαλυτερης Αντιστασης)[/STYLE] ενώ το ίδιο ισχύει και για την τάπα των 8Ω.

Στην πραγματικοτητα η διαφορες στην συμπεριφορα Λυχνιων και Ημιαγωγων ειναι ποσοτικες και οχι ποιοτικες. Και τα μεν εξαρτηματα, και τα δε, δουλευουν πιο εντονα και ζοριζονται αναλογα με οσο μικραινει η τιμη της αντιστασης του φορτιου.
Στους λαμπατους ομως η χρηση της ληψης των 4 Ω συνεπαγεται (συνηθως αλλα οχι παντα) ανετοτερη φορτιση και λειτουργια.

Το οχι παντα σημαινει οτι εξαιρουνται περιπτωσεις μετ/στων Εξοδου με ειδικη συνδεσμολογια στα δευτερευοντα, και οι περιπτωσεις με ειδικες τοπολογιες στις λυχνιες Εξοδου που δουλευουν σαν γεννητριες ρευματος.

 

[gianis39]

Με αφορμη αυτο το thread, να παρουσιασω μια προσφατη κατασκευη ενος λαμπατου ΡΡ ενισχυτη βασισμενη σε μια παλια υλοποιηση και ιδεα του D.Berning .To ξεχωριστο ειναι το οτι οι λυχνιες εξοδου [τριοδικα συνδεδεμενες] οδηγουνται απο το G2 [SCREEN], με αποτελεσμα μικρη εσωτερικη αντισταση και μικρο σχετικα συντελεστη ενισχυσης.Το ενδιαφερον αποτελεσμα ειναι η σταθερη ισχυς σε ενα ευρος μεταβολης φορτιου απο 3,2 εως 11,7 Ωμ απο την ιδια εξοδο [ταπα] των 4 Ω .
Με σταθερη ταση εισοδου 120 μβολτ. , 400 κυκλους .και στην ταπα των 4 Ω μονιμα παιρνω,,,

Με φορτιο 3,2 Ω 9.7 VRMS δηλαδη 29,4 βατ .

Με φορτιο 5 Ω 12,5 VRMS δηλαδη 31,2 βατ

Με Φορτιο 8 Ω 15,8 VRMS δηλαδη 31,2 βατ και

με φορτιο 11,7Ω 18,2 VRMS δηλαδη 28,3 βατ ..δηλαδη απο 3.2 εως 11,7 Ω παιρνω σχεδον σταθερη ισχυ 30 περιπου βατ ,ο ενισχυτης ετσι παρακολουθει ανετα τις μεταβολες του ηχειου σχετικα με την συχνοτητα .Βεβαια σε ποιο μεγαλη σταθμη οδηγησης στα 160 μβολτ δινει και 40 βατ ανετα αλλα εκει δεν μπορει να ακολουθησει με την ισχυ αυτη τοσο καλα τις μεταβολες του φορτιου.Αυτη η συμπεριφορα οφειλεται εν μερει στην επιλογη μεγαλυτερου πρωτευοντος κατα 40% [οποτε οταν πεφτει το φορτιο ερχεται στα ισα του] και κυριως οτι οι λυχνιες αυτες εχουν ισχυρη καθοδο και μπορουν να δινουν ανετα μεγαλο ρευμα ,μεχρι και 180 ma η μια οταν χρειασθει ,[δεν ερχονται στον κορο ευκολα ]. Και ολα αυτα με 6db αναδραση μονο και με σταθερη τιμη παραμορφωσης . Δεν υφισταται διπλασιασμος η υποδιπλασιασμος ισχυος αναγκαστικα αλλα εξαρταται απο την τοπολογια, απο το ειδος λυχνιων και γενικα απο τον τροπο σχεδιασης της βαθμιδος εξοδου.

 

[Gebreselassie]

gianis39 ευχαριστούμε πολύ. Για να παραμείνουμε on topic κόπιαρα το post και στην κατηγορία Do It Yourself, έτσι ώστε να συζητηθεί εκεί το θέμα της κατασκευής.

...

 

[Costas Coyias]

Μιχάλη, ίσως να είναι υπερβολική η διατύπωσή μου, αλλά εννοώ αυτό που εννοείς, με τη διαφορά πως οι τιμές αντίστασης στις τάπες δεν εκφράζουν μια συγκεκριμένη, ρητή, απαιτητή αντίσταση από μέρους του ηχείου, αλλά την ελάχιστη αποδεκτή, αυτή στην οποία ο ενισχυτής μπορεί να δώσει το μέγιστο ρεύμα από τη συγκεκριμένη έξοδο, χωρίς κάμψη τάσης. Κανένα μεγάφωνο και κανένα ηχείο δεν έχει σταθερή αντίσταση σε συνάρτηση με τη συχνότητα, ούτε ακόμη και αυτά που θεωρούνται και είναι εύκολα. Άλλωστε, όταν λέμε πως ένα ηχείο είναι εύκολο φορτίο, εννοούμε πως η αντίσταση του δεν πέφτει πολύ κάτω από την ονομαστική, ίσως και καθόλου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η αντίσταση του ηχείου είναι σταθερή και προς τα πάνω. Ένα εύκολο 8ωμο ηχείο μπορεί να μην πέφτει κάτω από τα 7.5Ω, αλλά προς τα επάνω η αντίστασή του μπορεί να παρουσιάζει κορυφώσεις μέχρι και 30 ή 40Ω, μπορεί και παραπάνω. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται με μεγαλύτερη σαφήνεια στην καμπύλη εμπέδησης ενός σκέτου μεγαφώνου, όπου η αντίσταση κορυφώνεται στη συχνότητα συντονισμού, φυσικό και λογικό, ενώ μετά κάμπτεται και επανέρχεται ομαλά αύξουσα, λόγω της επαγωγικής ιδιότητας του πηνίου στον κινητήρα του.

Αυτήν την μεταβαλλόμενη συμπεριφορά καλούνται να υπομείνουν οι λάμπες εξόδου, πράγμα που είναι σε θέση να κάνουν, υπό την προϋπόθεση ότι λειτουργούν μέσα στα ενεργειακά τους όρια. Εκεί όπου το ηχείο παρουσιάζει πολύ υψηλή αντίσταση, ας πούμε 100, ή 150Ω, οι λάμπες φυσικά λειτουργούν «κρύες», αλλά όχι «κοιμισμένες», υπό την έννοιαν ότι οδηγούν το ηχείο περισσότερο με τάση, παρά με ρεύμα, με την κατάσταση να κλίνει προς τη μεριά της οδήγησης και με τάση και με ρεύμα, όσο πιο χαμηλά πέφτει η αντίσταση. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, αντιθέτως είναι φυσικό.

Γενικότερα μιλώντας, και ανεξαρτήτως τί μπορεί να πιστεύει καθένας μας, ένας ορθά υλοποιημένος ενισχυτής, μεταξύ άλλων, οφείλει να λειτουργεί ως «ιδανική» πηγή ρεύματος, υπό την έννοιαν ότι για δεδομένη τάση εισόδου πρέπει να παρουσιάζει σταθερή τάση εξόδου, για φορτίο που συνεπάγεται την ενεργειακή του οροφή και για οποιοδήποτε μεγαλύτερο φορτίο. Δεν μας ενδιαφέρει πόσο ισχυρός είναι ένας ενισχυτής με βάση τις τυποποιημένες προδιαγραφές ισχύος στα 4, ή 8Ω, αλλά μας ενδιαφέρει πόσο ισχυρός είναι οδηγώντας φορτίο ίσο με την ελάχιστη αντίσταση δοθέντος κατά περίπτωση ηχείου. Αν κάποιος έχει ηχεία 100W που δεν πέφτουν κάτω από τα 7.5Ω, χρειάζεται έναν ενισχυτή με ισχύ 100W στα 8Ω, χωρίς να τον νοιάζει εάν αυτός ο ενισχυτής μπορεί να αποδώσει 200W στα 4, ή 400W στα 2Ω, αφού ποτέ ο ενισχυτής δεν θα κληθεί να αποδώσει τέτοια ισχύ, παρά μόνον από 7.5Ω και πάνω. Αντίστοιχα, εάν κάποιος άλλος έχει ηχεία ισχύος 200W, τα οποία έχουν ελάχιστη αντίσταση 3.5Ω, τον νοιάζει και τον παρανοιάζει αν ο παραπάνω ενισχυτής μπορεί να δώσει ισχύ 200W στα 4Ω.

Τέλος, όσον αφορά τον ενισχυτή που κατασκεύασε ο Γιάννης, έχω να επισημάνω τα εξής. Ένας ενισχυτής, οποιοσδήποτε κι αν είναι, οφείλει να λειτουργεί με σταθερό κέρδος σε ολόκληρο το ακουστικό φάσμα, και για οποιοδήποτε φορτίο, μέσα
στα ενεργειακά του όρια. Οι διάφορες τοπολογίες και τάξεις λειτουργίας που κατά καιρούς έχουν παρουσιασθεί στοχεύουν στη βελτίωση του κέρδους τάσης, σε συνάρτηση με συγκεκριμένα ενεργά στοιχεία και συγκεκριμένα όρια παραμόρφωσης. ΑΛΛΑ το κέρδος τάσης οφείλει πάντοτε να είναι σταθερό, τόσο σε συνάρτηση με τη συχνότητα όσο και με το φορτίο. Ο Γιάννης πέφτει στην παγίδα των «βατ», αφού παρατηρεί πως ο ενισχυτής είναι σε θέση να αποδώσει την ίδια ισχύ από τα 3 έως τα 11Ω, και έτσι συμπεραίνει πως ο ενισχυτής παρακολουθεί «άνετα» τις αυξομειώσεις της αντίστασης του ηχείου. Εφόσον η ισχύς παραμένει σχεδόν η ίδια για διάφορες τιμές αντίστασης, αυτό σημαίνει πως αυξομειώνεται η τάση, η ΤΑΣΗ, πράγμα που σημαίνει πως ο ενισχυτής δεν παρακολουθεί καθόλου άνετα τη μεταβολή του φορτίου. Αυτό μπορεί να οφείλεται τουλάχιστον σε δύο λόγους, από αυτούς που μπορώ να σκεφθώ. Είτε ο ενισχυτής υπεροδηγείται και δεν μπορεί να διατηρήσει την τάση των 15.8V σε φορτίο χαμηλότερο από τα 8Ω, είτε ταλαντώνει. Ανεξαρτήτως τεχνολογίας, τοπολογίας ή τάξης λειτουργίας, για δεδομένη τάση εισόδου και μεταβαλλόμενο φορτίο, σταθερή οδήγηση σημαίνει σταθερή τάση, ΟΧΙ σταθερή ισχύ. (Τόσο δύσκολο είναι);

Αν σου πω ότι τα 9.7VRMS στα 3.2Ω, ο ενισχυτής του Γιάννη μπορεί να τα δώσει και με αρκετά χαμηλότερη τάση εισόδου, θα είμαι μάγος;

 

[gianis39]

Το μεγαφωνο ειναι ειναι μετατροπεας της ηλεκτρικης ενεργειας σε μηχανικη [ακουστικη] μαλιστα ενα μικρο ποσοστο της ηλεκτρικης μετατρεπεται σε μηχανικη, το αλλο σε θερμοτητα στο πηνιο,, κροσοβερ , η ενταση του μαγνητικου πεδιου στο πηνιο του μεγαφωνου εξαρταται οχι μονο απο την ταση ,αλλα και απο την ενταση [ αμπερ,,] [στην φυσικη δυναμη Laplace ,] αυτη ειναι και η αιτια μετακινησης του κωνου.Ολα καλα νομιζω οτι ειναι αν θελουμε σταθερη ταση σε διαφορα φορτια ωμικα ,αλλα στην περιπτωση ενος ηχειου οπου η αντισταση μεταβαλεται συνεχως με την συχνοτητα αρα και το ρευμα ,αρα και η ισχυς αποροφησης απο τον ενισχυτη λογω σταθερης τασης, ειναι επιθυμητο? Στα σημεια του φασματος που η αντισταση του ηχειου καθιζει, και η ισχυς πχ διπλασιαζεται, δεν θα εχουμε μεγαλυτερη ακουστικη πιεση στην συχνοτητα αυτη με δεδομενη σταθερη ταση διεγερσης του ενισχυτη? Νομιζω οτι η γραμμικοτητα της συναρτησης ενος ενισχυτη σταθερης τασης πολυ μικρης εσωτερικης αντιστασης εξαντλειται μεχρι τις μπορνες των ηχειων.Εκτως αν δεχθουμε οτι ο ηλεκτρομηχανικος μετατροπεας ισχυος ,το ηχειο , δεν εχει σταθερο ποσοστο μετατροπης στο φασμα πραγμα που μπορει να συμβαινει.

 

[GeorgeLibero]

Κώστα πολύ ωραίο θέμα και πολύ χρήσιμα αυτά
που μας γράφετε. Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση που πιστεύω
οτι απασχολεί κάθε νέο αγοραστή ηχείων η ενισχυτή και ίσος και κάποιους παλιούς.
Πως μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι ένα ηχείο
παίζει στα όρια του ( Δηλαδή παίζει δυνατά και εισπράττει
σε όλο το συχνοτικο φάσμα όση ενέργεια ζητήσει από τον
ενισχυτή , χωρίς παραμορφώσεις βέβαια) ?
Έτσι πιστεύω ότι ο ακροατής θα γνωρίσει το ηχείο η τον ενισχυτη και τις
δυνατότητες του οπότε η το δέχεται η το απορρίπτει.

 

[Costas Coyias]

Πως μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι ένα ηχείο
παίζει στα όρια του...

Νομίζω πως δεν υπάρχει τρόπος, πέραν της λύσης του μικροφώνου που μετρά SPL, αλλά και αυτή η λύση δεν είναι πάντοτε ασφαλής. Το έργο το έχω δει πολλές φορές, και πάντοτε η υπόθεση είναι η ίδια. Πριν, λες πως μπορεί κι άλλο, και μετά πας για καινούργια μεγάφωνα...

 

[vas]

Το μεγαφωνο ειναι ειναι μετατροπεας της ηλεκτρικης ενεργειας σε μηχανικη [ακουστικη] μαλιστα ενα μικρο ποσοστο της ηλεκτρικης μετατρεπεται σε μηχανικη, το αλλο σε θερμοτητα στο πηνιο,, κροσοβερ , η ενταση του μαγνητικου πεδιου στο πηνιο του μεγαφωνου εξαρταται οχι μονο απο την ταση ,αλλα και απο την ενταση [ αμπερ,,] [στην φυσικη δυναμη Laplace ,] αυτη ειναι και η αιτια μετακινησης του κωνου.Ολα καλα νομιζω οτι ειναι αν θελουμε σταθερη ταση σε διαφορα φορτια ωμικα ,αλλα στην περιπτωση ενος ηχειου οπου η αντισταση μεταβαλεται συνεχως με την συχνοτητα αρα και το ρευμα ,αρα και η ισχυς αποροφησης απο τον ενισχυτη λογω σταθερης τασης, ειναι επιθυμητο? Στα σημεια του φασματος που η αντισταση του ηχειου καθιζει, και η ισχυς πχ διπλασιαζεται, δεν θα εχουμε μεγαλυτερη ακουστικη πιεση στην συχνοτητα αυτη με δεδομενη σταθερη ταση διεγερσης του ενισχυτη? Νομιζω οτι η γραμμικοτητα της συναρτησης ενος ενισχυτη σταθερης τασης πολυ μικρης εσωτερικης αντιστασης εξαντλειται μεχρι τις μπορνες των ηχειων.Εκτως αν δεχθουμε οτι ο ηλεκτρομηχανικος μετατροπεας ισχυος ,το ηχειο , δεν εχει σταθερο ποσοστο μετατροπης στο φασμα πραγμα που μπορει να συμβαινει.

:120: :120:


http://www.youtube.com/watch?v=GpsF_0-ta_A&feature=related

:125:

 

[vas]

Το μεγαφωνο ειναι ειναι μετατροπεας της ηλεκτρικης ενεργειας σε μηχανικη [ακουστικη] μαλιστα ενα μικρο ποσοστο της ηλεκτρικης μετατρεπεται σε μηχανικη, το αλλο σε θερμοτητα στο πηνιο,, κροσοβερ , η ενταση του μαγνητικου πεδιου στο πηνιο του μεγαφωνου εξαρταται οχι μονο απο την ταση ,αλλα και απο την ενταση [ αμπερ,,] [στην φυσικη δυναμη Laplace ,] αυτη ειναι και η αιτια μετακινησης του κωνου.Ολα καλα νομιζω οτι ειναι αν θελουμε σταθερη ταση σε διαφορα φορτια ωμικα ,αλλα στην περιπτωση ενος ηχειου οπου η αντισταση μεταβαλεται συνεχως με την συχνοτητα αρα και το ρευμα ,αρα και η ισχυς αποροφησης απο τον ενισχυτη λογω σταθερης τασης, ειναι επιθυμητο? Στα σημεια του φασματος που η αντισταση του ηχειου καθιζει, και η ισχυς πχ διπλασιαζεται, δεν θα εχουμε μεγαλυτερη ακουστικη πιεση στην συχνοτητα αυτη με δεδομενη σταθερη ταση διεγερσης του ενισχυτη? Νομιζω οτι η γραμμικοτητα της συναρτησης ενος ενισχυτη σταθερης τασης πολυ μικρης εσωτερικης αντιστασης εξαντλειται μεχρι τις μπορνες των ηχειων.Εκτως αν δεχθουμε οτι ο ηλεκτρομηχανικος μετατροπεας ισχυος ,το ηχειο , δεν εχει σταθερο ποσοστο μετατροπης στο φασμα πραγμα που μπορει να συμβαινει.

Γιάννη, επειδή αυτό που έγραψες είναι τελικά το ζουμί στις συζητήσεις για το θέμα αυτό, εξήγησε το πιο αναλυτικά διότι πολλοί θέλουν να το παραβλέπουν...

Επίσης αν θες πες μας τι σημαίνει από πλευράς ενέργειας το να έχεις μια τάση, ας πούμε 800Volt - 900Volt ή και 1200 Volt, μιας μεγάλης 3όδου, στο πρωτεύον του Μ/Σ εξόδου...

Και αν θες πες μας και για αυτούς τους υπερ καταναλωθέντες, σε επίπεδο συζητήσεων, χρωματισμούς των λυχνιών, και τις αρμονικές τους, ειδικά αυτή την έρμη τη 2η (πχ σε ένα PP) που την έχουvε μασήσει πιο πολύ και από τσίχλα Adams...

Και αν θες πες μας τι συμβαίνει στο πρωτεύον ενος Μ/Σ εξόδου σε ένα PP τάξης Α...

:111:

 

[gianis39]

Γιάννη, επειδή αυτό που έγραψες είναι τελικά το ζουμί στις συζητήσεις για το θέμα αυτό, εξήγησε το πιο αναλυτικά διότι πολλοί θέλουν να το παραβλέπουν...

Ενα μεγαφωνο [ ηχειο] 8 ωμ με δεδομενη παρουσια ευαισθησιας πχ 88db ακουστικης πιεσης στο 1 μετρο με 1 watt , δηλαδη 2,83 Volt στην εισοδο του ,,[ετσι το δινει ο κατασκευαστης που εχει κανει τις μετρησεις ,και ετσι ειναι η τυποποιημενη μετρηση σε ανηχοικο θαλαμο,,] στην περιοχη του φασματος που η ωμικη του αντισταση εκπιπτει στα 4 ωμ και το ενισχυτικο διατηρει την ιδια σταθερη ταση 2,83 V , δηλαδη 2 watts ισχυος , θαχει την ιδια ακουστικη πιεση στο ενα μετρο ? θαχει μηπωςεπιλεκτικη ακτινοβολια αναλογα που βυθιζει η που ανεβαινει η ωμικη του συμπεριφορα?? μηπως γιαυτο πολλοι τρανζιστορατοι ενισχυτες που διπλασιαζουν ,τετραπλασιαζουν την ισχυ [ηλεκτροκολλησεις..] ακουγονται με γεματο μπασο υπερβολικο, σχετικα με αλλους ? μηπως εχουμε μια καποια παραμορφωση ισχυος? Περα απο το δυνατο τροφοδοτικο που χρειαζεται μηπως ειναι προβλημα?