Ε-κλαίγοντας Album

[Bhutia]

H μουσικοφιλία δεν θρηνείται από περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις.Ξεκινάμε λοιπόν και ο καθένας μας μπορεί ν'ανακαλύψει τα νοήματα που θα του ταιριάζουν...

Εμβολιασμένος με τον ιό του καλού γούστου σε οτιδήποτε έχει καταπιαστεί,ο Damon Albarn παρουσιάζεται μ'ένα καθαρόαιμο σόλο άλμπουμ.Η επιλογή των κομματιών έγινε από το συμπαραγωγό Richard Russel.

Οι χαμηλοί μελαγχολικοί τόνοι εκδηλώνονται αμέσως με το εναρκτήριο κομμάτι,το οποίο ενώ φαινομενικά θίγει την εξάρτηση από σύγχρονα τεχνολογικά παραφερνάλια,ουσιαστικά πραγματεύεται την ψυχική μηχανοποίηση και την επικράτηση των εξαρτημένων ανακλαστικών στις καθημερινές μας εκδηλώσεις ανεξάρτητα από εποχές και καθεστώτα.


Η μελωδική εσωστρέφεια μεθοδεύεται κατά τη διάρκεια του άλμπουμ διασπώμενη σε καίρια σημεία,προτού αυτή να γίνει ανυπόφορη.Παρέχονται διεσπαρμένα στοιχεία που διεγείρουν τα κέντρα ανταμοιβής, απαγκιστρώνοντας τον ακροατή από το ψυχοπλάκωμα: Δειγματοληπτική πρόζα ("Everyday Robots"), ηλεκτρονικές ρυθμικές σφήνες ("Photographs (You are taking Now"),λυτρωτικά χορωδιακά περάσματα ("Heavy Seas of Love"-συνεργασία με Brian Eno),πολυρυθμικές κρουστές εφορμήσεις.


Πλέον ανάλαφρη στιγμή,ένα διάπλατα ανοιγμένο παράθυρο στην ανεμελιά από το "Mr Tempo",κομμάτι αναφερόμενο στις διαδρομές ενός φανταστικού ελέφαντα,ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να παραλληλιστεί με ταλαιπωρημένο...ψηφοφόρο.

Σε αντίθεση όμως με τους ψηφοφόρους και τους υποψηφίους,αρκετοί καλλιτέχνες έρχονται από τη μία μεριά σε θέση να μετουσιώνουν την απογοήτευση με ουσιαστικότερους τρόπους και από την άλλη να δίνουν συχνότερα στο κοινό τους όσα υπόσχονται τα μουσικά τους διαπιστευτήρια...

 

[Gojakla]

Γράφε Μπούτχια... γράφε...

 

[Bhutia]

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το "Indie Cindy" έγκειται στο ότι είναι αδύνατον να το απορρίψει κανείς.Και αυτό δεν συμβαίνει επειδή πρόκειται γιά ένα νέο στούντιο άλμπουμ των Pixies ύστερα από χιλίους μυρίους ΄΄κυματισμούς΄΄ και σε συνεργασία με τον παραγωγό του "Doolittle".

Ακούγονται κατά τη διάρκειά του κάποιες εξαίρετες συνθέσεις-όπως τα "What Goes Boom" "Greens and Blues"(με την κατατεθείσα γραμμή της ηλεκτρικής κιθάρας να υποστηρίζει το κουλάτο μελωδικό περίβλημα) "Magdalena 318"- περιέχουσες δυναμική ενέργεια αρκετή ούτως ώστε να διεγείρεται το θρυλικό παρελθόν του συγκροτήματος.


Εκείνα όμως που απουσιάζουν είναι η ορμή και η...κινητική ενέργεια.Ολόκληρο το άλμπουμ αποτελεί συρραφή από πρόσφατα μεμονωμένα EP,ενώ έχει πλέον αποχωρήσει και η μπασίστρια Kim Deal.Παρακινεί λόγω κεκτημένης ευαρεσκείας τους παραδοσιακούς πιστούς του συγκροτήματος,χωρίς όμως να προωθήσει πραγματικά σε νέα πεδία και ακροατήρια τη συνολική καλλιτεχνική τους δημιουργία.Η επίκληση της παλαιάς δόξας ενεργοποιείται συχνά στο ρόλο αυτομάτου πιλότου κατά τις εναλλαγές των κομματιών.

Στην ιστορική διαδρομή του μουσικού...΄΄εκλέβειν και εκλέβεσθαι΄΄ οι κλασσικοί Pixies κατέχουν περίοπτη θέση ως αρχιερείς του εναλλακτικού ροκ ιδιώματος.Η μουσική πολιτική τους όμως φαντάζει ακρωτηριασμένη (Wave of mutilation),αφού συγκλονίζει το παρελθόν και κυρίως εκείνο...

 

[Bhutia]

Το επόμενο αξίζει δικό του νήμα...

 

[Gojakla]

Το Indie Cindy δεν μου άρεσε καθόλου.

Ο Albarn όμως έχει "κάτι"...

 

[Bhutia]

Τρεις φύλακες-άγγελοι μοιάζουν να στέκονται στο πλευρό της Natalia M. King: οι Nina Simone,Janis Joplin και Billie Holliday.Γέννημα θρέμμα του Brooklyn,εδρεύει τα τελευταία χρόνια στη γαλλική επικράτεια.Οι τζαζ ερμηνείες της δεν καταφεύγουν σε εύκολες συμβάσεις.Ακόμα και όποτε η μνήμη πάει να τις κλειδώσει μέσα σε κάποιο ήδη καταχωρημένο άκουσμα,αυτές πεταρίζουν επιδιδόμενες σε φιγούρες ρυθμικής γυμναστικής γύρω από τη ντραμς του Larry Crockett και το μπάσο του Yves Torchinsky.


Η βαρυτική έλξη που ασκεί η παράδοση στην οποία στηρίζεται το μουσικό υλικό,εξουδετερώνεται χάρη στις φυσερές δηλώσεις από την τρομπέτα του Stephane Belmondo και το alto-σαξόφωνο του Pierrick Pedron.Η απόδοση των συνθέσεων λειτουργεί σα δροσοσταλίδα που θ'αναληφθεί σε ανώτερες σφαίρες μέσα από την αιθέρια ουσία της ιδίας της ζωής.


Το "Soulblazz" εκπροσωπεί μιά φρέσκια και ζωηρή Jazz αναφορά που δεν θα μπορούσε να κατοχυρωθεί ποτέ στο ΄΄καρτέλ΄΄ των γνωστών Krall και Barber.Είναι το παίξιμο των βλεφάρων πάνω στη λίμνη των δακρύων που κρατά καθάρια την όραση της συνείδησης.

 

[Bhutia]

To όνομα WAR φιγουράρει ξανά ύστερα από εικοσαετία στους καταλόγους νέων κυκλοφοριών.Από την αυθεντική σύνθεση έχει μείνει μονάχα ο Lonnie Jordan,δεν λείπουν όμως οι διακεκριμένοι καλεσμένοι: Cheech (Marin) & Chong,Tower of Power,Joe Walsh,Malik Yusef,USC Trojan Marching Band.

Η μετάβαση από τις νέες ρυθμικές γεννήτριες και τις δυναμικές μπαλάντες του πρώτου δίσκου στη remastered συλλογή κλασσικών επιτυχιών του δευτέρου,επιτυγχάνεται χωρίς διελεύσεις μέσα από...κενά μουσικού αέρα.Μπορεί το παλαιό υλικό ν'ακούγεται ισχυρά γαντζωμένο στην εποχή όπου γράφτηκε,ενώ το νέο αρκούντως φρέσκο,κατορθώνουν όμως να λειτουργήσουν μαζί ως μιά αδιαίρετη οντότητα στη συνείδηση του ακροατή.

Από την απαρχή τους ως συνοδευτική μπάντα του Eric Burdon,oι γενετικοί κώδικες που διαμόρφωσαν τις σπουδαίες στιγμές του συγκροτήματος έχουν ανιχνευθεί σαν αλώβητα ιικά στελέχη σε σύγχρονες μουσικές αλληλουχίες,προσληφθέντες ασύστολα από πληθώρα δημοφιλών καλλιτεχνών του R&B,hip-hop,έως και του nu-metal.Φημισμένα κομάτια του συγκροτήματος έχουν επενδύσει δημοφιλείς ταινίες.Υπεύθυνα γιά την εξελικτική διαδικασία που προσαρμόζει αυτόματα τη συλλογική συνείδηση,δεν είναι όμως μόνο μουσικά δεδομένα.


Οι κλεφτές ματιές προς τη μεριά του Latin και της Reggae από τα "Mamacita" και "It's my life" αντίστοιχα,οι δηλώσεις μουσικής υπερηφάνειας του "This Funky Music",η αγαλλίαση στο "Just like Us",ο φάνκι ανεμοστρόβιλος που σηκώνει το "War,War after War" και η καταλυτική ισχύς του "Everything" εμφυσούν ένα πανίσχυρο μήνυμα αρμονίας και χαράς για τη ζωή.Ακόμα και στις δηκτικές αποστροφές τους,εμποτίζουν την αίσθηση της ύπαρξης με μιά ευφορία που δεν θα εκφυλιστεί ποτέ σε...αβάστακτη ελαφρότητα.Η μουσική συναδέλφωση εξελίσσεται εκ νέου ανάμεσά μας και ο οίνος της μας ξεδιψά χωρίς να χύνεται ούτε σταγόνα από το ποτήρι.

 

[Yiannis_B]

 

[Bhutia]

Αναρωτιέται κανείς μήπως κάθε υποτιμητικός σχολιασμός προς τη μουσική των Coldplay θα τον καταδίκαζε να καταλήξει σε κάποιο ΄΄εξώτερον πυρ΄΄.Από τον πρώτο τους δίσκο,αυτό το συγκρότημα κατόρθωσε να εκπέμπει το μυστικό αντίλαλο από εκατομμύρια παραμελημένες ψυχές ανά την υφήλιο.Τον μετέδωσε μάλιστα με τόση μαεστρία,ώστε να αναγάγει την καλλιτεχνική του κατάθεση σε κυριολεκτικό...Goldplay.

Στο πρόσφατο "Ghost Stories" οι μεγάλες εκρήξεις των σταδίων και η μαζική απήχηση μεταπίπτουν σε μιά κατάρρευση προς τα έσω,σαν αστέρας υπό το βάρος των υλικών που έχει ήδη παραγάγει.


Η συναισθηματική θερμοκρασία μετριέται άμεσα με τις μπλε αποχρώσεις του εξωφύλλου.Η στιχουργική τεχνική με την ψυχαναγκαστική της επαναληπτικότητα αντικατοπτρίζει τη διάλυση του γάμου ανάμεσα στον...frontcat Chris Martin και την πρότινος εκλεχθείσα ως ΄΄ελκυστικότερη γυναίκα΄΄ Guyneth Paltrow.


Κυματιστές γραμμές των συνθετητών,στοιχειωμένα χορωδιακά περάσματα,θλιμμένος ηλεκτρισμός από τις κιθάρες και στρατηγικά ανεπτυγμένα κρουστά περιτριγυρίζουν το λυρικό οικτιρμό του Chris Martin που ηχεί άλλοτε σαν ψίθυρος μοιρολατρικής υποταγής και άλλοτε σα falsetto παθητικής επιθετικότητας.Εδώ δεν απαντάνε μελωδικοί ύμνοι,αλλά επιτηδευμένες σπουδές στην αυτολύπηση.

Η μουσική αυτοεγκατάλειψη έρχεται σε αντίφαση προς το συνηθισμένο μεγαλειώδη χαρακτήρα των Coldplay,κατά τρόπον ώστε το τωρινό τους πόνημα να λειτουργεί ως ένα συμπαθητικό αξιοπερίεργο.
Ίσως το νόημα του άλμπουμ να κρύβεται στο φαινομενικά ακαταλαβίστικο στιχουργικό ισχυρισμό ότι η αγάπη θυμίζει σμήνος πουλιών που πετάνε.Η κάθαρση των ΄΄κουτσουλιών΄΄ μετά την αποχώρηση δεν παύει να είναι άχαρη υπόθεση για οποιονδήποτε την αναλάβει,έστω και αν είναι αυτός δημοφιλέστατος μουσικός...

 

[Snow Whitty]

 

[Bhutia]

Η ωδική τέχνη από το ξεκίνημά της εξιδανίκευσε την ευόδωση της ΄΄καψούρας΄΄ και διεκτραγώδησε τη μη ικανοποίηση αυτής,στην επιδίωξη να εναρμονίζεται με τους πόθους και τα πάθη των ανθρώπων.Χάρη στην ευκολία σύλληψης,κάθε ΄΄πιασάρικη΄΄ προσήλωση στις βραχύβιες κορυφές και βάραθρα των ερωτικών σημάτων δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στο μέσο όρο που ανταποκρίνεται σε καθημερινές συνιστώσες τριβών μέσα σ'ένα ζευγάρι.Υπολογίζει και αποδίδει έτσι με ανακρίβεια την πραγματική ηχηρότητα των σχέσεων.

H Toni Braxton και ο Babyface ανακαλύπτουν ξανά τη μαγική τους χημεία από τη δεκαετία των 90s με κομμάτια που τίθονται σα νοητά δάκτυλα πάνω στα αποτυπώματα που αφήνουν νομοτελειακά τα καρφιά κάθε συμβίωσης.


Η ηλεκτρισμένη μπαλάντα "Roller Coaster" βάζει αμέσως τον ακροατή στο πνεύμα των θεματικών και στυλιστικών μεταπτώσεων που θα διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι το αναπόφευκτο ΄΄διαζύγιο΄΄ του επιλόγου.

Spoiler

Today I got so mad at you, yeah
It's like I couldn't control myself
Girl, I was done, I was so through with you
But I know I couldn't love nobody else

Well, I feel like you do
I'm so 'bout done with you
I'm sick and tired of going through changes
'Cause I love you, I hate you
I don't want, but I want to
Back and forth, and back
What should we do?

When love is like a roller coaster
Always up and down
When love takes over, your emotions spin you round and round
Well, I don't, well, I don't know what you're feeling
Well, I don't, well, I don't know what is real
When love is like a roller coaster
Always up and down
And it goes back around

Today I've said some things to you, babe
I don't like the way it felt, no
I've been giving you, giving you so much attitude
I guess I really should check myself

Well, you've started it first
You said we'd make it work
But here we are, going through changes
But I need you, can't stand you
I don't want you, but damn you
Back and forth, and back
What should we do?

When love is like a roller coaster
Always up and down
When love takes over, your emotions spin you round and round
And it goes back around
Well, I don't, well, I don't know what you're feeling
Well, I don't, well, I don't know what is real
When love is like a roller coaster
Always up and down
'Cause it goes back around

We don't ever have to worry, baby
'Cause we gonna be alright
We aren't going nowhere, darling
Just hold on for the ride

When love is like a roller coaster
Always up and down
When love takes over, your emotions spin you round and round
Well, I don't, well, I don't know what you're feeling
Well, I don't, well, I don't know what is real
When love is like a roller coaster
Always up and down
'Cause it goes back around

Ανάμεσά τους εκτυλίσσονται γοητευτικές αφηγήσεις καταστάσεων με ερμηνευτικό αυθορμητισμό τέτοιον, ώστε να πείθει για τη βιωματικότητά τους.Ακόμα και το παράταιρο χορευτικό...ξεκάρφωμα του "Heart Attack" κατορθώνει να μην υστερεί.Οι τρυφερές στιγμές αποδίδονται με απαράμιλλη αρτιότητα παραγωγής και οι φωνές του ντουέτου διατηρούνται σε κορυφαία φόρμα.

Στο επίκεντρο του άλμπουμ βέβαια,δεσπόζει η αντιπαράσταση αρσενικού και θηλυκού χαρακτήρα όπως καταγράφεται από τη σόλο ερμηνεία καθενός στα αντίστοιχα κομμάτια.Η κούφια απολογητικότητα κι ευελπιστία-ανεξάρτητα από τον υποτιθέμενο βαθμό ευθύνης κατά τη διάλυση της σχέσης- του Babyface στο "I Hope that You're Okay" ακολουθούνται από μία πύρινη ευχολογία της Toni Braxton στο "I Wish",καθώς προσβλέπει σ'ένα σωρό δεινά και ασθένειες που δεν θα πέθαιναν μεν άμεσα το πρώην έτερον ήμισυ,αλλά θα τον έκαναν να υποφέρει ακατάπαυστα μέχρι...το θάνατό του.Η συμπυκνωμένη και πλήρως ελεγχόμενη δριμύτητα της Braxton σε αυτήν την ερμηνεία τοποθετείται στον αντίποδα ως προς την ασυγκράτητη απελπισία που εξέφραζε κάποτε στο κλασσικό της "Un-break My Heart"...

Spoiler

I wish, I wish,
I wish she'd break your heart
Like you did to me!
I hope you're unhappy!
And I hope, I hope,
I hope she gives you a disease,
So that you will see,
But not enough to make you die,
But only make you cry
Like you did me!

I pray, I pray,
I pray your new baby is a boy,
Please don't have a girl
Cause you'll give that woman the world!
And I hope, I hope,
I hope she spends all of your money,
Hope she makes you pay,
But not enough that you can't survive
But only make you cry
Like you did me!

Oh baby, oh oh baby, I can hardly wait to see your face
Oh baby, oh oh baby, heart break is gonna be the case
I hope she creeps on you with somebody who's 22
I swear to god I'm gonna be laughing at you, every day

I wish, I wish,
I wish she'd break your heart
Like you did to me!
I hope you're unhappy!
And I pray, I pray,
I pray she brings you to your knees,
So you'll come back to me,
I really don't want to see you die,
But only make you cry
Like you did me!

Η δεύτερη σόλο ερμηνεία της στο "I'd rather Be Broke" φανερώνει κατόπιν αντιδιαμετρικά την ανένδοτη αποφασιστικότητα όταν εκείνη θ'αποφάσιζε να διακόψει πρώτη...

Πρόκειται για ένα R&B ιδίωμα που δεν λιμνάζει σε μελιστάλαχτες δηλώσεις ερωτικής έλξης,αλλά απλώνεται προς...R&D (Research & Development),ψηλαφώντας τις γκρίζες παραφυάδες που απλώνονται ύστερα από την αμοιβαία απόκτηση των αντικειμένων πόθου.Όσο παλαιομοδίτικη και να είναι η μουσική αύρα που το περιβάλλει,ακούγεται πιό ρεαλιστικό από αρκετούς ερωτικούς παιάνες ηλεκτρονικών εφέ της σύγχρονης δισκογραφίας.

Εάν το προαναφερθέν άλμπουμ των Coldplay με το ρομαντικό του αδιέξοδο γίνεται το καθημερινό μας... ΄΄καταθλιπτικό΄΄ που υπενθυμίζει τη ματαιότητα των αισθηματικών βασάνων,η παρούσα συνεργασία Babyface-Braxton λειτουργεί ως...καθαρτικό που εξορκίζει το συσσωρευμένο στατικό ηλεκτρισμό από τις αισθηματικές τριβές μιάς συμβίωσης.Γι αυτό το λόγο γίνεται κιόλας πολύ καλύτερα ανεκτό σε τακτική χρήση.

 

[Bhutia]

Κινούμενοι από μία αστείρευτη ενεργειακή κυψέλη των Nick Walters (τρομπέτα) & Steve Pycroft (ντραμς) και με το Sousaphone επίκεντρο των σεισμικών δονήσεων,οι Riot Jazz Brass Band παίζουν funk των αιώνων.

Μολονότι κατάγονται από το Manchester (Mancsterdam όπως το αποκαλούν),στο δημιουργικό τους πυρήνα κρατούνται ενέχυρα η Jazz της Νέας Ορλεάνης,latin,στρατιωτικά εμβατήρια,οι Blood Sweat & Tears,έως και στοιχεία από τη Βαλκανική μουσική παράδοση.

Οι συστροφές των υπολοίπων πνευστών γύρω από το sousaphone και οι μπριόζες ανταλλαγές ανάμεσα στα κρουστά και το μπάσο πνευστό εντατικοποιούν αταβιστικά τη διάθεση για κίνηση στους ρυθμούς τους. Ξυπνούν τα προαιώνια ένστικτα που κοινωνικοποίησαν τους πρωτόγονους σε φυλές,βοηθώντας τους να ξεπεράσουν τον φόβο του αγνώστου.

Spoiler

Αυθεντική μουσική διέγερση των...τριχοφυών αδένων,υπονομεύεται μονάχα από το περιορισμένο εύρος δυναμικής ζώνης στο master.

 

[geomiat]

Eξαιρετικά κείμενα αγαπητέ ....Χ.
Τηανκς!!

 

[geomiat]

Το Indie Cindy δεν μου άρεσε καθόλου.

Ο Albarn όμως έχει "κάτι"...

O Αlbarn είναι "διαμαντάκι" και κάτι παραπάνω!

 

[Bhutia]

O Αlbarn είναι "διαμαντάκι" και κάτι παραπάνω!

Δεν επιλέχθηκε τυχαία ως εναρκτήριο μήνυμα...

Κατά τη διαδρομή των White Stripes ο Jack White αξιοποίησε τη χαριτωμένη αδεξιότητα της αδελφής του Meg στα κρουστά εντάσσοντάς την στην ευφορική ροκ άφεση που εξέπεμπαν οι δημιουργίες τους.Στο δεύτερο σόλο άλμπουμ του "Lazaretto" (ονομασία παρμένη από παρελθόντες χώρους καραντίνας για ναυτικούς ταξιδιώτες) επιδιώκει να εμφυσήσει ανάλογο πνεύμα,αυτή τη φορά στην υψηλή τεχνική των μουσικών που τον συνοδεύουν.Η παλαιά εμμονή σε άσπρους-κόκκινους χρωματικούς συνδυασμούς έχει στραφεί για τα καλά σε μπλε και γκρίζους τόνους,ενώ έχουν εγκαταλειφθεί οι επιτηδευμένες low-fi πινελιές και η συντομία κατά τις διεργασίες παραγωγής.
O ίδιος ο Jack μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τον Willy Wonka από το Εργοστάσιο Σοκολάτας,ενώ τα αγάλματα του εξωφύλλου θυμίζουν εκείνες τις τερατώδεις οντότητες από το "Dr Who" που ζωντάνευαν όποτε τα θύματα απέστρεφαν το βλέμμα.

Οι συνεχείς στυλιστικές μεταπηδήσεις των κομματιών θα έδιναν άνισο αχταρμά για οιονδήποτε από τους σύγχρονους συναδέλφους του.Με τη φαρέτρα όμως του Jack White τα μουσικά βέλη κατορθώνουν να πετάξουν απολαυστικά ακόμα και στην περίπτωση αστοχίας τους.Μετά τη φρενήρη blues ελευθεριότητα του εναρκτήριου "Three Women",σφυροκοπούμαστε από τον υποχθόνιο φάνκι ρυθμό συνδυασμένο με διεστραμμένο βιολί στο "Lazaretto" και παίρνουμε ανάσες χάρη στις folk πινελιές που διαγράφουν το banjo,η pedal steel κιθάρα και το βιολί στο "Temporary Ground",για να οδηγηθούμε κατόπιν στη στομφώδη ροκ θεατρικότητα του "Would You Fight for My Love?".


Η αγχωτική συνδρομή συμπληρώνεται με χιτσκοκικές συγχορδίες πλήκτρων,riffs εκπαιδευμένα στη... ΄΄Μεγάλη των Led Zeppelin Σχολή΄΄ και τη σουρεαλιστική δηκτικότητα των στιχουργικών εφευρημάτων...

(Just one Drink : "...You drink Water / I drink Gasoline / One of Us is Happy /One of Us is Mean..." - Entitlement : "...In a time when everybody feels entitled / Why can't I feel entitled too?..." - Want and Able : "Who is the Who / telling Who what to do...).

Spoiler

"Entitlement"

Every time I'm doing what I want to
Somebody comes and tells me it's wrong
Whenever I'm doing just as I please
Somebody cuts me down to my knees
Yeah, somebody cuts me down to my knees

In a time when everybody feels entitled
Why can't I feel entitled too?
Somebody took away my god given right
I guess God must have gave it to you
Yeah, I guess God must have slipped it to you

"Stop what you're doing and get back in line"
I hear this from people all the time
"If we can't be happy then you can't be too"
I'm tired of being told what to do
Yeah, I'm sick of being told what to do

There are children today who are lied to
They're told the world is rightfully theirs
They can have what they want, whenever they want
They take like Caesar and nobody cares
Live like Caesar and nobody cares

I can't bring myself to take without penance
Or atonement or sweat from my brow
Though the world may be spoiled and getting worse every day
Don't they feel like they cheated somehow?
I feel like I've been cheated somehow

[Chorus]

I guess nobody on earth is entitled
Not mothers, not children, not kings
Not a one single person on God's golden shore
Is entitled to one single thing
We don't deserve a single damn thing

Η αίσθηση τεμαχισμού που αποπνέουν ως σύνολο τα κομμάτια συμβολίζει ακριβώς μία προσωπικότητα που πασχίζει να κρατήσει τη συνοχή ενόσω οι νοητοί αρμοί της διαρρηγνύονται προοδευτικά από εμπειρίες της ζωής.Αντί όμως μελοδραματικών αδιεξόδων,καταφεύγει σε όσα ξέρει να κάνει καλύτερα,συγκροτώντας τα σε προμελετημένη κατάσταση αταξίας.

Σαν γλυκιά παρηγοριά που δίνει στο επέκεινα ενός χωρισμού η επίγνωση ότι τουλάχιστον κανένας δεν μπορεί πλέον να σε εκνευρίσει ζητώντας όλες τις ακατάλληλες στιγμές να μάθει τί ακριβώς σκέφτεσαι.

Ο Jack White περιγράφει την ειδική έκδοση βινυλίου για το "Lazaretto" στην εκπομπή του Jimmy Fallon

 

[Gojakla]

Νομίζω είναι από τους λίγους καινούργιους "παλιούς".
Μου άρεσε ιδιαιτέρως η εισαγωγή του στο "It Might Get Loud".

Νοιώθω ότι είναι ένα μιξ μεταξύ "In Your Face" του σήμερα και Back to Roots.
Μπορεί να λέω και ασυναρτησίες?
Αλλά... who isn't?

 

[geomiat]

Aγαπητέ ...Χ, ή....Σ., μίλαγα σε υπερατλαντική επικοινωνία με τον .... μου και του σύστησα -θερμά- να ακούσει τον Albarn, ton γνώριζε.
Μου αντιπρότεινε τον καινούργιο του Jack White, του αντιπρότεινα τον παληό του Paolo Nutini (These Streets) μου αντιπρότεινε Γιόακιμ Φοίνιξ στο THE MASTER, του αντιπρότεινα....

 

[Bhutia]

Aγαπητέ ...Χ, ή....Σ., μίλαγα σε υπερατλαντική επικοινωνία με τον .... μου και του σύστησα -θερμά- να ακούσει τον Albarn, ton γνώριζε.
Μου αντιπρότεινε τον καινούργιο του Jack White, του αντιπρότεινα τον παληό του Paolo Nutini (These Streets) μου αντιπρότεινε Γιόακιμ Φοίνιξ στο THE MASTER, του αντιπρότεινα....

Φαίνεται πως έχουν ΄΄χαθεί΄΄ μεταξύ σας κάποια επεισόδια...

Ο τίτλος της τετράτομης συλλογής αναφέρεται στο γεγονός ότι τα περιεχόμενα κομμάτια έχουν αποτελέσει κύριες πηγές έμπνευσης και δανεισμού για τις συνθέσεις του κλασσικού hip hop συγκροτήματος Wu-Tang Clan.
Episode 1

Επισκόπηση κομματιών:
http://grooveshark.com/#!/album/Shaolin Soul Episode 1/4984749

Episode 2

http://www.toolboxrecords.com/en/product/20474/hip-hop/shaolin-soul-episode-2/

Episode 3

http://www.toolboxrecords.com/en/product/20475/hip-hop/shaolin-soul-episode-3/

Episode 4

http://grooveshark.com/#!/album/Shaolin Soul Episode 4/6277664

H τεχνική του Wutang Kung Fu δεν προκρίνει απευθείας έφοδο,αλλά υπερνίκηση του αντιπάλου μέσω παγίδευσής του την κατάλληλη στιγμή.Την ίδια Αρχή ακολουθεί και η μουσική αυτών των επεισοδίων.Κάτω από την επιφανειακή αμεριμνησία και πρόσκληση σε διασκέδαση,οι μουσικές δομές γυμνάζονται ασταμάτητα για την κατάληψη της ψυχής.

Μαινόμενοι ρυθμοί ρευστοποιούν τις τακτικές εκκρίσεις απαισιοδοξίας και αυξάνουν την κινητικότητα της βούλησης.Διαβρωτικά μελωδικά σχήματα καταπολεμούν την κυνική αντιδραστικότητα,ευνοώντας την αναγέννηση του συναισθηματικού επιθηλίου.Ακόμα και οι λυπητερές τους εκφάνσεις δεν προβάλλουν ως προσκόμματα,αλλά ως ευκαιρίες για μάθηση κι εσωτερική πρόοδο.

Η απώλεια της ισορροπίας πυροδοτείται από τη στιγμή που κάποιος αποζητά περισσότερα απ'όσα έχει πραγματικά ανάγκη.Το προκύπτον άγχος σπρώχνει τη στέρηση ικανοποίησης σε αυτιστικά επίπεδα,οδηγώντας την πλάνη ότι πρόκειται για μοναδική περίπτωση που υπερτερεί απέναντι σε αντίστοιχες στερήσεις των συνανθρώπων.Η ακρόαση αυτών των ΄΄επίμονων΄΄ κομματιών επαναφέρει σε κατάσταση ισορροπίας,αφού υποβάλλει την αίσθηση ότι δεν χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο.Αυτή κρύβεται στην ικανότητά τους να εκτονώνουν τεράστια ποσά ενέργειας,διατηρώντας ταυτόχρονα ηρεμία,χαλαρότητα και παιχνιδιάρικη αύρα.

 

[xfader]

Σφήνα:

Από την τετράτομη συλλογή με τα samples των WU λείπει ένα ιδιαίτερο κομμάτι, το "Daydream" του Γάλλου Bernard Wystraete...


...το οποίο είναι με τη σειρά του διασκευή του "Daydream" των Βέλγων Wallace Collection:


Και τα δύο τραγούδια κυκλοφόρησαν το 1969.

O RZA έκανε ένα "άκομψο" chopping στο δείγμα και δημιούργησε το Whistle:

 

[Bhutia]

Σφήνα:

Από την τετράτομη συλλογή με τα samples των WU λείπει ένα ιδιαίτερο κομμάτι, το "Daydream" του Γάλλου Bernard Wystraete...

...το οποίο είναι με τη σειρά του διασκευή του "Daydream" των Βέλγων Wallace Collection:

Και τα δύο τραγούδια κυκλοφόρησαν το 1969.

Τα δε πρώτα μέτρα του ρεφρέν έχουν παρθεί από το "Χορό των Κύκνων" ("Λίμνη των Κύκνων") του Tchaikovsky...