Όταν ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα για 8-15 ώρες αναλόγως της εποχής, το σημαντικό πρόβλημα είναι η βραχυπρόθεσμη αποθήκευση. Άντε βία η μεσοπρόθεσμη. Η μακροπρόθεσμη είναι συγκριτικά ασήμαντη, και ενέχει τεράστιες απώλειες (στην αντλησιοταμίευση 30% απώλειες από την εξάτμιση του νερού στον άνω ταμιευτήρα, στο υδρογόνο χαμηλός βαθμός απόδοσης της ηλεκτρόλυσης, συν τη διαφυγή του υδρογόνου από τις αναπόφευκτες διαρροές). Η λογική της μακροχρόνιας αποθήκευσης έχει να κάνει νομίζω με την ψυχολογία αποθεμάτων ασφαλείας, τα οποία όμως δεν απαιτούνται με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια έκταση όταν η πηγή ενέργειας είναι ανανεώσιμη, όπως ο ήλιος και ο άνεμος.Δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της μακροπρόθεσης αποθήκευσης (από καλοκαίρι σε χειμώνα), που είναι και το πιο σημαντικό.
Για τη βραχυπρόθεσμη κουτσά στραβά υπάρχουν λύσεις.
Αντίθετα, το σημαντικότερο πρόβλημα είναι α) να εξασφαλίσεις ότι θα έχεις ενέργεια μετά το σβήσιμο των φωτοβολταϊκών που είναι η ώρα που οι εργαζόμενοι επιστρέφουν σπίτι τους, μαγειρεύουν, κάνουν μπάνιο, ανάβουν φώτα, βλέπουν τηλεόραση κλπ - αυτό το εξασφαλίζουν οι μπαταρίες 2-4 ωρών χωρητικότητας, β) να εξασφαλίσεις ότι θα έχεις ενέργεια το βράδυ για οδοφωτισμό, νυκτερινή βάρδια σε βιομηχανίες και ΜΜΜ, κλπ - αυτό το εξασφαλίζουν οι μπαταρίες που δεν θα αδειάσουν το απόγευμα / νωρίς το βράδυ, τα αιολικά, και εκεί θα παίξει μπάλα και η αντλησιοταμίευση ή στο μέλλον και το υδρογόνο, συμπληρωματικά.
Και στις δύο περιπτώσεις το V2G μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο για την ευστάθεια των δικτύων, αλλά και τις τσέπες των ιδιοκτητών ΙΧ, οι οποίοι θα μπορούσαν να "πουλάνε" τις υπηρεσίες ευστάθειας στο δίκτυο έναντι π.χ. δωρεάν φόρτισης. Η κόπωση των μπαταριών είναι ένα ζήτημα, αλλά αν π.χ. 1 εκ. αυτοκίνητα είναι συνδεδεμένα ταυτόχρονα, μπορεί να αρκεί ένα 5% της χωρητικότητας του καθενός, και η εκφόρτιση - φόρτιση 5% δεν προκαλεί τόσο μεγάλη ζημιά.
Δυο παραδείγματα για τα παραπάνω:
1. Μέχρι το 2010 περίπου ιστορικά η αιχμή του ελληνικού ηλεκτρικού δικτύου ήταν κάποιο μεσημέρι καθημερινής αρχές Ιουλίου με καύσωνα. Όταν δηλαδή ακόμη ο κόσμος δεν είχε φύγει για διακοπές, δούλευε η βιομηχανία, δούλευαν οι επιχειρήσεις και άναβαν όλοι τα κλιματιστικά. Πλέον αν δει κανείς την εφαρμογή του ΑΔΜΗΕ, η αιχμή του συστήματος υψηλής τάσης έχει μετατοπιστεί κατά τις 9-10 η ώρα την ίδια χρονική περίοδο με πριν. Ο λόγος είναι ότι το πλήθος των μικρών φωτοβολταϊκών που είναι συνδεδεμένα στη Μέση Τάση παράγουν υψηλή ισχύ μέχρι να πέσει ο ήλιος, η οποία καταναλώνεται άμεσα σε επίπεδο δικτύου Μέσης Τάσης (ΔΕΔΔΗΕ) και δεν τη ζήτηση αυτήν δεν την βλέπει το δίκτυο υψηλής.
2. Μία ιστορία που μου έχουν διηγηθεί, δεν το έχω ψάξει, πως και πότε, αλλά όσα αναφέρονται είναι απόλυτα λογικά: Οι Γάλλοι έχουν ως γνωστόν τεράστια διείσδυση πυρηνικής ενέργειας. Οι πυρηνικοί σταθμοί δεν έχουν δυνατότητα χειρισμών ισχύος, δηλαδή αν "κλείσεις το γκάζι" η ισχύς θα μειωθεί μετά από ώρες. Για αυτό το λόγο πρακτικά δεν "κλείνει ποτέ το γκάζι", παρά μόνο όταν κλείνουν οι σταθμοί για συντήρηση. Αυτό δημιουργεί το πρόβλημα ότι το βράδυ που δεν υπάρχει ζήτηση η παραγόμενη ισχύς πρέπει κάπου να διατεθεί. Αποτέλεσμα, οι Γάλλοι ΠΛΗΡΩΝΑΝ τους καταναλωτές για να καταναλώνουν ηλεκτρική ενέργεια το βράδυ. Αυτό το εκμεταλλεύονταν οι Ελβετοί που είχαν αντλησιοταμίευση, ανέβαζαν τα νερά τους στους άνω ταμιευτήρες, και με αυτά τροφοδοτούσαν το πρωινό commuting των εργαζομένων στις δουλειές τους με το τρένο.