Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

[Cine Gear]

Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

Eλληνική Πρεμιέρα 12/2/2009

http://www.theoangelopoulos.com/upcoming.htm

Ένας 50χρονος σκηνοθέτης γυρίζει ταινία με θέμα την πορεία των γονιών του κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Καθώς ο σκηνοθέτης μελετά τις συνθήκες της εποχής, και την "Σιδηρά κουρτίνα" που χώρισε τους γονείς του για πολλά χρόνια, βρίσκει τον εαυτό του, να είναι το πρόσωπο κλειδί στην ίδια του την ταινία.
​

 

[vastsar]

Απάντηση: Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

Ο ανθρωπος δεν παιζεται με τιποτα. Μου αρεσε που καποτε παρεξηγηθηκε οταν δεν του δωσανε καποιο βραβειο γιατι προτιμηθηκε αλλος αν αυτου. Την επομενη χρονια οι "βαρεμενοι" του κανανε την χαρη. Νομιζω οτι ειναι οτι χειροτερο περασε απο τον παγκοσμιο κινηματογραφο. Δυστυχως καποιοι που δεν εχουν δει ταινια του πανε απο περιεργεια και μετα μετανιωνουν την ωρα και την στιγμη. Ειχα την ατυχια να δω το Λιβαδι που δακρυζει γιατι απο τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ" με την φωτογραφια και την μουσικη νομισα πως οσοι τον κατηγορουσαν ηταν υπερβολικοι. Δυστυχως ομως επιβεβαιωθηκαν με τον χειροτερο τροπο. Μια μεγαλη ταινια (αν δεν κανω λαθος τριωρη) με ατελειωτα περπατηματα, πολυ αργη και βαρετη (θα ελεγα οτι αυτο ειναι το στυλ του Αγγελοπουλου).

 

[Cine Gear]

Η Σκόνη του Χρόνου - Το «άγγιγμα» του σκηνοθέτη Καλύπτεται πίσω από την Ιστορία, ενώ εμπνέεται από ένα μεγάλο έρωτα

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ

Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος

Ερμηνεία: Γουίλεμ Νταφόε, Ιρέν Ζακόμπ, Μισέλ Πικολί, Μπρούνο Γκανζ, Ρένη Πιττακή, κ.ά.

Ολα είναι γνώριμα στην αρχή: η μουσική (της Ελένης Καραΐνδρου), οι φράσεις («τίποτα ποτέ δεν τελειώνει»), η ατμόσφαιρα των προσώπων. Στη συνέχεια, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μας καλεί να τον επανανακαλύψουμε. Σε αυτήν την ταινία, δεν είναι ο απόλυτος κυρίαρχος και ενορχηστρωτής. Οι ήρωες λες και αυτενεργούν, ανεξαρτητοποιούνται για το δικό τους ταξίδι. Αυτό είναι και καλό και κακό. Ισως είναι η πρώτη ταινία, μετά το «Ταξίδι στα Κύθηρα», όπου το γενικευτικό: «ανθρώπινο τοπίο» μπορεί να αντικατασταθεί από το πιο συγκεκριμένο: «άνθρωπος». Οι πρωταγωνιστές είναι τέσσερις. Μια γυναίκα, δύο άντρες και ο νεαρός σκηνοθέτης - γιος. Ταινία μέσα στην ταινία, αισθήματα και αισθήσεις που διασχίζουν έναν αιώνα. Ενας έρωτας που διαρκεί όσο και η προδοσία.

Ανεκπλήρωτες αισθήσεις

Ο αναγνωρίσιμος Αγγελόπουλος είναι παρών: Η Ιστορία (με το Ι κεφαλαίο) κάνει τις διαδρομές της. Ο θάνατος του Στάλιν το 1953, το Γουότεργκεΐτ το 1974, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην αυγή του 21ου αιώνα, ζυγιάζονται, ως χρόνος ενιαίος, στις ζωές των ηρώων. Κι από κοντά, οι ίδιοι, επάλληλοι κύκλοι θεμάτων: η απώλεια, η μελαγχολία, το τέλος της ουτοπίας, η εξορία, η ανάπηρη ελευθερία.

Ο διαφορετικός Αγγελόπουλος κάνει τις πρώτες του πτήσεις: συγκρούσεις ανέφικτων σχέσεων, δράματα επαναλαμβανόμενα και συνηθισμένα, κινήσεις μικρές, ανεπαίσθητες που υπονοούν ή αναζητούν, ελπίζουν. Ομως, αυτόν τον κώδικα δεν μπορεί να τον σαρκώσει κινηματογραφικά. Η τελετουργία τού είναι πιο οικεία από την καθημερινότητα, η ρητορεία πιο προσφιλής από τις σκόρπιες, ασήμαντες ή κοινότοπα φορτισμένες φράσεις ενός χωρισμού. Μόνο ο Μπρούνο Γκανζ βρίσκει τον τρόπο να ισορροπήσει, να ακροβατήσει δεξιοτεχνικά πάνω στο τεντωμένο σχοινί του συναισθήματος, να απελευθερώσει ενέργεια, να λικνιστεί, να θυμηθεί, να συγκινηθεί, να θυσιάσει και να «θυσιαστεί». Να δώσει ένα τέλος, όχι γιατί πίστεψε σε μια αλλαγή που δεν συντελέστηκε αλλά γιατί πίστεψε στον έρωτα και δεν μπόρεσε να τον ζήσει.

Το ερώτημα αν ο Γιάκομπ (Μπρούνο Γκανζ), ο Σπύρος (Μισέλ Πικολί), η «μοιραία» Ελένη (Ιρέν Ζακόμπ) αλλά και ο πρωταγωνιστής σκηνοθέτης Α (Γουίλιεμ Νταφόε), όλα τα πρόσωπα της «Σκόνης του χρόνου» είναι υποκείμενα ή αντικείμενα της Ιστορίας, δεν μας απασχολεί. Κι αυτό γιατί ο χρόνος είναι ενιαίος στις στιγμές της εγκατάλειψης, του θρήνου, των συναντήσεων, του έρωτα, του θανάτου. Στα δωμάτια που ο Γιάκομπ, ο Σπύρος και η Ελένη, προσπαθούν να συνυπάρξουν χρόνια μετά. Τόσο γεμάτα από φαντάσματα, επιθυμίες, ανεκπλήρωτες αισθήσεις, αδικαίωτες προθέσεις. Είναι οι στιγμές που η ταινία απογειώνεται. Οταν όμως ο χρόνος γίνεται ρεαλιστικός καταγράφει σκηνές δράσης, μια συμπλοκή στο δρόμο ή την κατάληψη ενός κτιρίου ή την κρίση πανικού της μικρής εγγονής, η εικόνα φαίνεται πλαστή και άτεχνη.

Το υπερβατικό, ποιητικά στυλιστικό είναι το δικό του πεδίο. Ο αισθητικός συμβολισμός που χειρίζεται με απαράμιλλη τέχνη ο Θ. Αγγελόπουλος εδώ έχει μια μεγάλη λιτότητα και αυστηρότητα. Τα σύνολα (όπως στην αναγγελία του θανάτου του Στάλιν) κινούνται σαν σκιές ενός άλλου κόσμου. Σιωπηλές και ηττημένες.

Η σύνθεση του τέλους αφήνει το αίμα να κυλήσει στις φλέβες. Να αρδεύσει τα πλάνα, να στάξει σα νερό από τα δάχτυλα. Δακρύζει η χειρονομία, η μνήμη που εγκλωβίζεται (ή αποθηκεύεται) σε ένα νεύμα. Η Σκόνη του Χρόνου είναι το «άγγιγμα» του σκηνοθέτη που μένει ανολοκλήρωτο· καλύπτεται πίσω από την Ιστορία, ενώ εμπνέεται (και αναπνέει) από τις μικρές συναντήσεις ενός μεγάλου έρωτα. Τόσο απλό και τόσο μοναχικό.

καθημερινη

 

[NICK D.]

Re: Απάντηση: Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

Ο ανθρωπος δεν παιζεται με τιποτα. Μου αρεσε που καποτε παρεξηγηθηκε οταν δεν του δωσανε καποιο βραβειο γιατι προτιμηθηκε αλλος αν αυτου. Την επομενη χρονια οι "βαρεμενοι" του κανανε την χαρη. Νομιζω οτι ειναι οτι χειροτερο περασε απο τον παγκοσμιο κινηματογραφο. Δυστυχως καποιοι που δεν εχουν δει ταινια του πανε απο περιεργεια και μετα μετανιωνουν την ωρα και την στιγμη. Ειχα την ατυχια να δω το Λιβαδι που δακρυζει γιατι απο τα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ" με την φωτογραφια και την μουσικη νομισα πως οσοι τον κατηγορουσαν ηταν υπερβολικοι. Δυστυχως ομως επιβεβαιωθηκαν με τον χειροτερο τροπο. Μια μεγαλη ταινια (αν δεν κανω λαθος τριωρη) με ατελειωτα περπατηματα, πολυ αργη και βαρετη (θα ελεγα οτι αυτο ειναι το στυλ του Αγγελοπουλου).

+1000
Και όμως αυτός ο άνθρωπος ΜΑΣ παίρνει λεφτά για να κάνει αυτές τις ταινίες, κόβοντας από κάποιους άλλους νέους και ταλαντούχους
με το σκεπτικό ότι έχει φέρει βραβεία στην Ελλάδα.

 

[lakiss51]

Απάντηση: Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

Οταν εκτιμησετε το εργο του Αγγελοπουλου, ελπιζω να μην ειναι αργα για να επανακαθορισετε το γουστο σας. Και για αρχη δεστε τον "Θιασο" και συγκρινετε τον με ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ...hd ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ του Χολλυγουντ. Πιθανως να γνωρισετε τον κινηματογραφο...

 

[NICK D.]

Re: Απάντηση: Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

Οταν εκτιμησετε το εργο του Αγγελοπουλου, ελπιζω να μην ειναι αργα για να επανακαθορισετε το γουστο σας. Και για αρχη δεστε τον "Θιασο" και συγκρινετε τον με ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ...hd ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ του Χολλυγουντ. Πιθανως να γνωρισετε τον κινηματογραφο...

Μιλάτε για ένα έργο του 1974-75, για αρχή...και μετά τι?

Αξίζει άραγε για ένα ""αριστούργημα"" να παίρνει τη μερίδα του λέοντος των επιχορηγήσεων εώς και σήμερα ? 35 χρόνια μετά!!!!!!

Γιατί θα πρέπει να δίνουμε εκ.ευρώ στον Αγγελόπουλο, όταν η εισπρακτική του αποτυχία είναι δεδομένη ?

Οι υπόλοιποι νέοι σκηνοθέτες, ξέρετε αυτοί που κάπως γεμίζουν τις αίθουσες τι θα πάρουν ?

Γιατί πρέπει ο κύριος αυτός να παίρνει χρήματα ΜΟΝΟ από το Κέντρο Κινηματογράφου ? σε αυτό έχω μία απάντηση.
Γιατί κανένας άλλος σώφρων παραγωγός δε θα
του δώσει.

Αν περίμενα εν έτει 2009, να γνωρίσω το κινηματογράφο
από το "βαθυστόχαστο" έργο του Θ.Αγγελόπουλου....

 

[Andrew]

Re: Απάντηση: Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

Οταν εκτιμησετε το εργο του ΕΑγγελοπουλου, ελπιζω να μην ειναι αργα για να επανακαθορισετε το γουστο σας. Και για αρχη δεστε τον "Θιασο" και συγκρινετε τον με ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ...hd ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ του Χολλυγουντ. Πιθανως να γνωρισετε τον κινηματογραφο...

Φιλε Λακη o Αγγελοπουλος η σ΄αρεσει η δεν σ'αρεσει .
Εμενα δεν μ΄αρεσει .
Θα συμφωνησω μονο για τον Θιασο
που ειναι η μονη ταινια του που μου αρεσε.

 

[lakiss51]

Απάντηση: Η Σκόνη του Χρόνου - The Dust of Time (2008)

Andrew οπως λες "ή σου αρεσει ή δεν σου αρεσει" - συμφωνω φυσικα.
NICK δεν αντιλεγω πως ο ΘΑ ανηκει στα λεγομενα "διαπλεκομενα', αλλα απο την αλλη (περαν αυτου που λεει και ο Αndrew) ειναι δυνατον οι τοσοι πολλοι υποστηρικτες του (δεν λεω θαυμαστες του) να ειναι ολοι ...διαπλεκομενοι; (εξαιρω τα...ΜΜΕ:137. Εχουν γραφει διθυραμβοι αλλα και λιβελλοι για τα εργα του, οποτε το να κατηγορουμε τον ΘΑ οτι παιρνει οοολα τα λαφτα αυτος για να κανει τις ατελειωτες ταινιες του, ενω δεκαδες αλλα ταλεντα πανε χαμενα, ε, νομιζω πως ειναι λιγο υπερβολικο. Και εδω που τα λεμε...ποια ταλεντα; της ψευτοκουλτουρας; υπαρχουν φυσικα αδικημενοι, που δυστυχως αποκλειεται εν Ελλαδι να βρουν το δικαιο τους (=αναδειχθουν) ενω και εξω δεν ...φτουρανε. Οποτε ας εχουμε τουλαχιστον εναν "διαπλεκομενο' να λεμε οτι κατι κανει και ο Ελληνικος κινηματογραφος (διεθνης φυσικα, στην περιπτωση του ΘΑ)